[โนอาร์] เทพเจ้ามีชีวิตของเผ่ามนุษย์สัตว์ ผู้ยืนอยู่ ณ จุดสูงสุดของศาสนา [โนอาร์]

เขาคือใครกัน?

หากจะกล่าวถึงประวัติของเทพเจ้าองค์นี้ คงต้องขอย้อนความกลับไปถึงต้นกำเนิดที่แท้จริงของเผ่ามนุษย์สัตว์—

 

 

[ฉันขอสรุปสั้น ๆ ในไม่กี่บรรทัดค่ะ (•ิ_•ิ) ]

 

 

—เฮ้ย?

 

 

[คือดาวบ้านเกิดเผ่าฉัน [เผ่ามนุษย์สัตว์] ได้เกิดเหตุการณ์ดาวแตก จนต้องสร้างยานอพยพหนี แต่ยานที่ว่าดันแตกจนตายห่านกันยกเผ่า แล้วต้องให้คนที่รอดชีวิตมาสร้างขึ้นมาใหม่ ด้วยเทคโนโลยีสร้างคิเมร่า เป็นเหตุให้เผ่ามนุษย์สัตว์มีเลือดสีน้ำเงิน – ฟ้า ส่วนฉันที่เป็นเผ่ามนุษย์สัตว์ดั้งเดิมนั้น จะมีเลือดสีแดงค่ะ (/•ิ_•ิ) /]

 

 

—เดียวสิ ลาพิส…

 

 

[ส่วนสาเหตุที่พวกมนุษย์สัตว์มาอยู่บนดาวดวงนี้ ก็แค่ว่ายานที่แตกนั้นมันมาตกบนดาวที่พวกเราสร้างขึ้นมาโดยบังเอิญเท่านั้นเอง ส่วนโนอาร์เป็นแค่หุ่นยนต์มีชีวิตที่เกิดจากการอัพโหลดสมองของนักวิทยาศาสตร์ในช่วงเวลานั้น เพื่อให้ตัวเองมีชีวิตเป็นอมตะ พอเวลาผ่านไปเป็นพัน ๆ ปี เลยเกิดอาการทางจิตที่ตีกันเองจนมีบุคลิกผิดเพี้ยนค่ะ (•ิ_•ิ) ]

 

 

—เธอ… มาจากรูไหนกลับไปที่รูนั้นเดียวนี้เลยนะ!

 

 

[ไม่หยุดค่ะ— แล้วที่พวกเผ่ามนุษย์สัตว์ในปัจจุบันนับถือโนอาร์เป็นเทพเจ้า ก็แค่เพราะว่าเข้าใจผิดว่าเป็นผู้สร้างตัวเองขึ้นมา เลยนับถือกันไปเองค่ะ (/•ิ_•ิ) /]

 

 

—หน้าที่อธิบายความเป็นมา มันควรจะเป็นหน้าที่ของผม ผู้บรรยายต่างหาก!

 

 

[อย่าทำเป็นงกไปหน่อยเลย บทฉันหายไปยาว ๆ คงต้องขอพื้นที่แสดงตัวบ้างสิ? อีกอย่าง คุณนะชอบเล่ายืดยาวน่ารำคาญ เพราะงั้น เอาเป็นว่า ฉันขอตัดจบประวัติที่มาของโนอาร์แต่เพียงเท่านี้ ถ้าอยากรู้เพิ่ม ขอเชิญไปอ่านภาคเก่า ๆ ได้ในนิยายภาค [Pioneer Era] ค่ะคุณผู้มองดูทุกท่าน (ᗜˬᗜ) ]

 

 

—เดียว!? อย่าพึ่งตัดบทของผมไปดื้อ ๆ แบบนี้สิ! เฮ้ย!? เดียวก่อน!!

 

 

***ตัดกลับมาที่ปัจจุบัน***

“คุณ—”

“โนอาร์!!”

คนตรงหน้า คือใบหน้าของโนอาร์ หุ่นยนต์ผู้อ้างตัวเป็นเทพสูงสุดของเผ่ามนุษย์สัตว์

 

 

ข้าน้อยรีบนำมือแตะถุงน่องขวา เพื่อเตรียมคว้ามีดเลเซอร์เตรียมต่อสู้

 

 

ข้าน้อยไม่รู้หรอกว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ เวลานี้

แต่ที่ข้าน้อยรู้อย่างหนึ่ง

คือยัยนี่เป็นมารร้าย ที่บังอาจส่งคนมาลักพาตัวเหล่าเด็ก ๆ ของข้าน้อยไป!

 

 

“อันตรายครับท่านโนอาร์!”

สองคู่หูไซบอร์ก มนุษย์กอลิล่ากับมนุษย์หมีหัวแดง ทั้งคู่ต่างกระโจนใส่ข้าน้อยพร้อมกัน

ในมือที่ถูกประกอบขึ้นด้วยเหล็กกล้าสีดำสนิท กำลังเรืองแสงสว่างที่ถูกหุ้มด้วยพลังงานไฟฟ้าแรงสูง

ขนกายลุกซูตั้งชันขึ้นสูง เพราะแรงไฟฟ้าสถิตที่ไหลผ่านในอากาศ

 

 

เวลาเสมือนถูกหยุดนิ่ง

 

 

ข้าน้อยใช้สัมผัสที่ว่างและวิญญาณรับรู้เส้นทางการจู่โจม

สองขาตอบโต้ขับดันมวลกล้ามเนื้อ พุ่งกระโดดถอยหลังผ่านบานประตูไม้

สองมือชักใบมีดเลเซอร์ ออกแรงเหวี่ยงขว้าง เล็งเป้าหมายไปที่รอยต่อแขนกล

 

 

มีดเลเซอร์วิ่งตัดอากาศเป็นเส้นตรง กำลังส่องแสงสีแดง ขีดฆ่าที่ว่างหมายจะแยกโลกให้เป็นสองเสี่ยง

 

 

“กระจอกน่า!”

“ห่วยแตก!”

ฉับพลันนั้น สองไซบอร์กได้กางโล่แสงทรงกลมขึ้นด้วยแขนกลของมัน

สองสิ่งวิ่งปะทะ บังเกิดเป็นแสงพลังงานขั้วตรงข้ามที่กำลังแตกประจุหักล้าง

 

ใบมีดเลเซอร์ทำมือราคาถูกของข้าน้อย ถูกโล่พลังนั้นดันกระเด็นออก

 

 

“ชิ!!”

ข้าน้อยชูมือสองข้างขึ้น พร้อมกับกางออกเพื่อเผยปุ่มเม็ดสีแดงขนาดเล็กที่นำมาติดตอนชักมีด

แสงสีแดงจักเรื่องรองขึ้นจากฝ่ามือ เกิดเป็นประกายเส้นด้ายสายฟ้าฟาดสีแดง วิ่งตรงไปที่ด้ามมีดทั้งสอง

 

 

“หืม!? ”

“อันตราย!”

สองไซบอร์กต่างรีบก้มตัวลงเพื่อหลบมีดเลเซอร์ที่กำลังวิ่งย้อนกลับมาสู่มือของข้าน้อย

 

 

หลบได้…

 

 

ผู้คุ้มกันของเธอช่างมีวรยุทธ์ที่ร้ายกาจนัก

ถ้าสู้ตรง ๆ คงไม่ใช่วิธีที่ฉลาด

คงต้องล่อออกมา แล้วใช้ประโยชน์จากสวนข้างนอกในการเพิ่มมุมอับ เพื่อหาโอกาศเอาชนะพวกมัน

 

 

“แหม่ ๆ ใจร้อนจริงเชียวนะ [ซุนไกท์] [วานาดิไนต์] สมัยก่อนไม่ได้มีนิสัยแบบนี้ไม่ใช่หรือ? สงสัยคงเป็นเพราะผลกระทบจากการดัดแปลงร่างกายครั้งล่าสุดกระมั้ง? ”

 

 

ดูเหมือนว่าโนอาร์จะบ่นอะไรสักอย่างออกมา

แต่ข้าน้อยไม่มีเวลามาใส่ใจกับคำพูดไร้สาระของเธอในเวลานี้

 

 

ข้าน้อยวิ่งหนีไซบอร์กทั้งสองคนเข้าไปในสวนไร่ข้างหลัง

ต้นพืชสูงสามเมตรที่ดูคล้ายรวงข้าวโพด แต่ให้ผลเป็นก้อนอัดแป้งสีขาวนวล เริ่มเข้าถมทัศนวิสัย

อาจดูเป็นการกระทำที่โง่เขลา ที่เอาร่างกายซึ่งมีขนสีดำแซมมาซ่อนในมวลหมู่พืชสีขาว

แต่นี่คือวิธีการที่ดีที่สุดในการซ่อนหลืบเร้นกายของตัวเอง

 

 

ยามเมื่อสีดำกลืนหายไปในสีขาว เหล่าประชาจักมองตามหาแต่เพียงสีดำ

 

 

ข้าน้อยใช้แขนกระตุกเสื้อยืดของตัวเองสุดแรง

พริบตานั้น เสือยืดได้ถูกแหวกแยกออกเป็นผืนผ้าคลุมขาว

ผืนผ้าคลุมขาวนั้น ได้เข้าปิดบังปกคลุมกายาจนมิด

 

 

“เจ้าขนดำหายไปไหน!”

“ใช้ระบบจับคลื่นความร้อนไม่เจออีกต่างหาก!”

 

 

ไม่เพียงแค่บดบังปลายขนสีดำอันเป็นเอกลักษณ์ของข้าน้อย แต่ผ้าคลุมสั่งทำตัวนี้ยังช่วยบดบังคลื่นความร้อนให้กับข้าน้อยด้วย

 

 

ปล่อยให้สายลมพัดผ่านข้างลำตัว

วางจิต ว่างเปล่า ตัวตนกลืนหาย

หนึ่งกาย หนึ่งจิตกายา หนึ่งอัตตา

 

 

“ข้าเริ่มชักหลอน ๆ แล้ววะ ซุนไกท์”

“นั่นสิ ข้าว่า… พวกเราอย่าตามยัยนั่นเข้าไปลึกมากกว่านี้เลย วานาดิไนต์”

 

 

กระต่าย ใครว่าคือสัตว์ผู้ถูกล่า

กระต่าย คือสุดยอดสัตว์แห่งนักล่าต่างหาก

 

 

ศัตรูกำลังหันหลังให้

ข้าน้อยมิอาจรอช้า

สองมือนักสังหารเผยตัวตนลงดาบ

พุ่งตัวปรากฏอย่างเงียบกริบไร้ตัวตน แล้ววาดคมมีดคู่ฟาดฟันใส่แขนศัตรู ประหนึ่งเป็นเพชฌฆาตรที่ลงดาบ—

 

 

” พอแค่นี้เถอะ เนี๊ยว~”

 

 

“!!!”

โนอาร์ เจ้าเครื่องจักรที่อ้างตัวเป็นเทพเจ้า กำลังมายืนขวางเส้นทางพิชิตศัตรูอยู่ตรงหน้าของข้าน้อย

เธอกำลังหยุด—

กำลังหยุดมีดเลเซอร์ทั้งสองเล่มของข้าน้อยเอาไว้ ด้วยเพียงปลายนิ้วแมวสองข้างของเธอเท่านั้น

 

 

“อึก!”

ข้าน้อยรีบกระโดดถอยออกมาตั้งหลัก

ช่างกดดัน

ทั้งที่มีร่างกายเล็กจ๊อย แต่กลับมีแรงกดดันเสมือนหนึ่งกำลังเผชิญหน้ากับภูผาที่มิอาจปีนข้ามพ้นผ่าน

 

 

“ไม่ต้องเครียดขนาดนั้น วันนี้ เราแค่อยากมาเห็น [เด็ก ๆ ของคุณเทเรซ่า] มันก็เท่านั้นเอง เนี๊ยว~”

เธอส่งยิ้มมาให้ข้าน้อย

หมายความว่ายังไง ที่บอกว่าเด็ก ๆ ของคุณเทเรซ่า?

 

 

“นักบวชสูงสุดแห่งวิหารเทพทั้งสาม คุณเทเรซ่า เราต้องขออภัยแก่ความเสียมายาทของคนคุ้มกันของเราด้วย เนี๊ยว~”

“ทะ— ทางฉันเองก็ต้องขออภัยเช่นกันค่ะ…”

” ไม่ ๆ เป็นทางเราต่างหากที่ผิดมารยาท เพราะเล่นมาเยี่ยมเยือนแบบไม่ได้นัดหมายล่วงหน้าเอาไว้ก่อน เนี๊ยว~”

เธอกำลังทำเสมือนว่าตัวเองเป็นฝ่ายที่ผิด

 

 

” ว่าแต่ท่านโนอาร์ คือว่าท่าน—”

” จุ ๆ เพราะมาแบบไม่เป็นทางการ เลยไม่อยากให้ใครรู้นะว่าเรามาที่นี่ อย่างที่บอก เราแค่อยากมาเห็นเด็ก ๆ ของคุณเทเรซ่า เพราะได้ข่าวว่าคุณเทเรซ่ามีวิธีเลี้ยงดูเด็กที่ดีเลิศยิ่งกว่าใคร เราเลยรู้สึกสนใจ แล้วก็อย่างที่คาด เด็กข้างในนั้น ทุกคนเป็นเด็กดีจริง ๆ เราชื่นชมคุณมากค่ะ คุณเทเรซ่า เนี๊ยว~”

เธอรีบตัดบทพูดของนักบวชเทเรซ่าด้วยรอยยิ้ม

 

 

แค่สนใจเลยมาดูอย่างไม่เป็นทางการ?

น่าสงสัยเจ้าค่ะ…

 

 

” ไม่ต้องต้อนรับอะไรทั้งสิ้น เดียวพวกเราจะไปแล้ว ไม่อยากรบกวนพวกคุณไปมากกว่านี้ วันนี้เราไม่เคยมาที่นี่ คุณเทเรซ่าเข้าใจความหมายนี้ใช่ไหมคะ? เนี๊ยว~”

“… ดิฉันเข้าใจค่ะ”

โนอาร์พูดด้วยรอยยิ้มที่ดูอันตราย

เธอ… กล้าขมขู่แม้แต่กับนักบวชสูงสุดของศาสนาอื่นเลยอย่างงั้นหรือเจ้าค่ะ?

ถ้าอีกฝ่ายไม่เล่นด้วย นี่อาจกลายเป็นปัญหาระดับโลกเลยนะเจ้าค่ะ!

 

 

เธอคนนี้ กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่…

 

 

โนอาร์กับผู้ติดตามของเธอโค้งตัวลาพวกคุณเทเรซ่าโดยไม่พูดอะไร แล้วเดินตรงไปทางระเบียง โดยทำทีเสมือนว่าความวุ่นวายไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

 

 

ในชั่วขณะหนึ่งที่โนอาร์กำลังเดินผ่านข้างตัวของข้าน้อย —

 

 

” (หุ หุ หุ~ อย่ามองเราด้วยสีหน้าที่แค้นเคืองขนาดนี้สิเนี๊ยว~ เด็กของเธอยังปลอดภัยดี ไม่ต้องห่วงหรอก บุตรแห่งผู้กล้ากระต่ายเอ๋ย เนี๊ยว~) ”

“!!!”

 

 

— เธอได้กระซิบพูดกับข้าน้อยเอาไว้เช่นนั้น

 

 

เป็นไปไม่ได้

ทำไมเธอถึงรู้ว่าข้าน้อยสืบเชื้อสายมาจากใคร?

ไม่! นี่มัน… ไม่น่าเป็นไปได้เจ้าค่ะ!!

 

 

ข้าน้อยเริ่มรู้สึกมืดแปดด้าน

นี่คือครั้งแรกที่ข้าน้อยได้พบกับโนอาร์แบบตัวเป็น ๆ

ข้าน้อยเคยคิดว่าเขาเป็นแค่หุ่นยนต์โง่ ๆ ตัวหนึ่งจากเรื่องราวที่ท่านแม่เล่าให้ฟัง

แต่ความเป็นจริงไม่ใช่แบบนั้นเลยสักนิด

 

 

ทั้งอำนาจ

ทั้งความสามารถด้านข่าวสาร

ทั้งฝีมือการต่อสู้

 

 

ไม่มีสิ่งใด ที่ข้าน้อยสามารถเอาไปสู้กับเธอได้เลย…

 

 

“ข้าน้อย… ควรทำยังไงต่อ… ท่านแม่…”