บทที่ 5 เทศกาลขึ้นปีใหม่

ตอนที่ 86 กลับบ้าน

 

 

***วันที่ 45 เรตนิว เวลา 48:00 น. ***

ณ ทวีป คริสตัล ทวีปที่ว่ากันว่าเป็นต้นกำเนิดทุกชีวิตของดาว ไดม่อน

 

 

ยานเหาะบอลลูนที่มีรูปทรงคล้ายตูดลูกท้อลำหนึ่ง กำลังลอยต่ำเพื่อเทียบท่าสนามบินลอยฟ้าขนาดใหญ่

มันเป็นสนามบินที่สร้างขึ้นให้ดูคล้ายผลึกคริสตัลสีแดงสด มีวงแหวนสีขาวโคจรสามวงตรงหัว กลาง ปลาย จนแลดูคล้ายกับเป็นดาวพระเคราะห์ที่ลอยตัวอย่างอิสระเหนือทวีป

 

 

“ยานพาณิชย์ [ปีกแสงดอกลิลลี่] ขออนุญาตลงจอดเทียบท่าค่ะ ลิล~”

เผ่าภูติตัวน้อยที่สวมหมวกกัปตันเอยนามของบริษัทสังกัด นำยานเทียบสะพานขนาดใหญ่ที่ยืดยาวออกมา

ผู้คนหลากชาติและเผ่าพันธุ์ต่างเดินขวักไขวหัวไหลกระทบอย่างหนาแน่นคับคั่ง

ภายในโถงชานชลาที่ถูกขัดจนเงาวับเป็นผืนกระจก มีภาพสะท้อนของสิ่งทอประดับตกแต่งรูปตูดลูกท้อ ห้อยโยงเต็มโครงสร้างที่อยู่เหนือขึ้นไป

 

 

ทางเดินที่แน่นขนัดนี้ กำลังเต็มไปด้วยเสียงดนตรี เสียงนักท่องเที่ยว เสียงตะโกนของสาวสวยแจกใบปลิวดังเรียงเคียงคู่สองฟากฝั่ง

มีหุ่นโกเล็มตัวใหญ่สูงยี่สิบเมตร ยืนนิ่งให้เด็กเล็กปีนป่ายเล่นสนุก

มีกลุ่มนักบวช ยืนขับขานร้องเป็นเพลง บอกกล่าวเล่าตำนานการสร้างโลกที่ชวนให้ง่วงหลับตา

 

 

พอเดินเลยผ่านทางเดินที่ทอดตัวยาวสู่ห้องโถงใหญ่ จะพบเห็นลานจัดแสดงงานศิลปกรรมอันโอ่โถง

มีทั้งเครื่องประดับที่ปั้นเป็นแก้วผลึกคริสตัลสีรุ้ง วางห้อยเรียงรายติดประดับ

มีหุ่นนาโนเม็ดทรายสีขาว ก่อตัวเป็นรูปคริสตัลทั้ง 5 กับภาพคลื่นกองทัพที่โถมโรมรันใส่กันเป็นภาพจำลองสงคราม

ถัดไป ณ ใจกลางโถงนั้น มีรูปปั้นสำริสขนาดยักษ์ประดับปั้นวาง ให้เหล่านักเดินทางเข้าถ่ายชม

 

 

รูปปั้นวีรสตรีเผ่ามนุษย์ วีรสตรีสมองกล้าม [ผู้กล้า เอรีส]

รูปปั้นยักษาแห่งปฐพี [บานา]

รูปปั้นปราชญ์แห่งพงไพรจากเผ่าภูติ [เอสเทอ]

รูปปั้นผู้กล้าทมิฬแห่งอาร์โทรโพดา [สเลบ]

รูปปั้นผู้กล้าสีแดงขาว ปักษาผู้เป็นไท [เปอร์ไซด์]

 

 

รูปปั้นแห่งวีรชนทั้งห้าเผ่านั้น ถูกสร้างอย่างองอาจหาญ ยืนประจันหน้ากับรูปปั้นของเทพผู้ชั่วร้ายทั้งสามองค์ที่กำลังหันเผชิญหน้าอย่างดูชั่วร้ายและคุกคาม

 

 

หนึ่งคือรูปปั้นเทพไร้ใบหน้า

หนึ่งคือรูปปั้นเทพไม่มีแขน

หนึ่งคือรูปปั้นเทพไม่มีขา

 

 

เป็นรูปปั้นเทพที่สวมชุดคลุมทั้งตัว จนไม่อาจระบุได้ทังเพศ หรือเผ่าพันธุ์ของพวกมัน

 

 

บรรยากาศที่ดูครึกครื้น และเต็มไปด้วยผู้คนจากทุกเผ่าพันธุ์เช่นนี้ ไม่เพียงมีให้เห็นแค่ในตัวสนามบิน

แม้แต่ภายในเมืองเอง ก็ยังมีการจัดโชว์ในลักษณะที่คล้ายคลึงกันปรากฏให้เห็นไปเสียทุกหนแห่ง จนทำให้บรรยากาศที่ชวนดูเศร้าหมองของฤดูหนาว กลายเป็นความรื่นรมย์ราวกับอยู่ท่ามกลางฤดูใบไม้ผลิ

โดยเฉพาะกับเครื่องสำริดขนาดเล็กรูป [ตูด] ที่มีขายกันแทบทุกร้าน ทุกย่านการค้า จนยิ่งทำให้ดูขบขัน ขัดกับบรรยากาศที่มีหิมะโปรยปรายอย่างเศร้าสร้อยนี้ยิ่งนัก

 

 

มันคืองานเทศกาล

เป็นการเทศกาลประจำปีของดาว

เป็นวันแห่งการปลดเป็น [ไท] จากเทพผู้ชั่วร้ายที่สร้างโลกใบนี้

วันเทศกาลขึ้นปีใหม่อันศักดิ์สิทธิ์ที่มีนามว่า

[งานระบำตูด]

 

 

มันเป็นงานรื่นเริงที่ทุกคนต่างตั้งตารอคอย

จะมีการจัดพิธีอย่างยิ่งใหญ่ขึ้นที่เมืองคริสตัล เมืองที่เชื่อกันว่าเป็นเมืองแห่งต้นกำเนิดของชีวิต

โบสแห่งเทพทั้งสามจะเป็นเจ้าภาพใหญ่ เชิญผู้นำทั่วโลกมารวมตัวจัดงานด้วยรอยยิ้ม—

 

 

“อยากทำลายงานเทศกาลบ้า ๆ นี้ทิ้งจังเลยวุ้ย”

 

 

—แต่ดูเหมือนว่าจะมีคนบางกลุ่มที่รู้สึกไม่ค่อยยินดีกับงานนี้เท่าไหรนัก

 

 

“จะให้ผมเผารูปปั้นบ้า ๆ ตรงนั้นทิ้งให้ไหมสหาย”

“อย่าพึ่ง ตอนนี้มีคนเยอะเกินไป เดียวจะซวยเอาได้ แมรี่ โกลด์”

“แต่ลาพิสวิ่งไปนู้นแล้วนะ”

” เฮ้ย!?! ยัยสมองกล้ามนั่น! ใครก็ได้รีบไปหยุดเธอเร็ว!”

 

 

นักบวชแห่งเทพทั้งสามกลุ่มหนึ่งในชุดเสื้อยืดที่สวมใส่สบายตัว กำลังเดินอยู่ท่ามกลางฝูงชนที่เบียดเสียดและเหม็นเหงื่อ

นักบวชกลุ่มนั้นประกอบด้วยคนจากเผ่ามนุษย์สัตว์หนึ่งคน เผ่ามนุษย์นกหนึ่งคน และ เผ่าภูติหนึ่งคน

 

 

“ยัยบ้า! หยุด หยูดดด!”

นักบวชสาวเผ่ามนุษย์นกกำลังพยายามตะโกนหยุดเพื่อนนักบวชเผ่ามนุษย์สัตว์

แต่เธอห้ามไม่ทัน

 

 

นักบวชผมสีฟ้าวิ่งแหวกฝูงดุจเป็นกระแสน้ำไหลผ่านโขดหิน

ไหลตัวไปกับกระแสชล แล้วกระโดดพุ่งตัวเป็นดั่งเงามืด

 

 

เงานั้นวิ่งผ่านรูปปั้นฝั่งกลุ่มผู้กล้า ประหนึ่งเป็นแสงที่วิ่งผ่าน

ปลายเท้ากระแทกเบา ๆ ตรงปลายเส้นผมของรูปปั้นเผ่ายักษ์

เกิดเสียงกระแทกดังขึ้น ก่อนจะตามด้วยเสียงลั่นของฐานที่เสียสมดุล

 

 

“หืม? ”

ฝูงชนที่กำลังยืนถ่ายรูป ต่างขยี้ตาตัวเองพร้อมกัน

เมื่อกี้— เหมือนจะมีอะไรผ่านหน้ากล้องไปหรือเปล่า?

แต่ด้วยความไวราวปีศาจของลาพิส จึงทำให้ไม่มีกล้องไหน จับภาพที่คมชัดเอาไว้ได้ทันเวลา

 

 

รูปปั้นกำลังเอน

เสียสมดุลพร้อมกับเอนตัว

เอนตัว… แล้ว—

 

 

*โครม!*

 

 

พังครืนลงมาทั้งหมด เหลือเพียงแค่รูปปั้นฝั่งเทพมาร ที่ยังยื่นเด่นตระหง่านเอาไว้ตรงใจกลางห้องโถงทางออกแห่งนี้

 

 

[ภารกิจทำลายรูปปั้น เสร็จสิ้นค่ะ XD]

“ไม่ต้องมาทำเป็นวาด [XD] อย่างภูมิใจเลยนะลาพิส! ทำไมไม่รอจนคนน้อยกว่านี้ก่อนละ!? ”

[ไม่มีใครมองตามการเคลื่อนไหวของฉันหรอกค่ะ :d]

“ทวีปนี้มีเผ่า [ปีศาจ] อยู่เยอะ! แล้วไอเผ่านี้มันสเป็คสูงมาก อย่าไปคิดดูถูก—”

“เฮ้ย! ผู้ต้องสงสัยตรงนั้น! เป็นพวกเธอใช่ไหมที่ทำลายรูปปั้น!? ”

“พูดไม่ทันขาดคำ! รีบหนี— แล้วยัยแมรี่ โกลด์ มันหายไปไหนแล้วเนี่ย? ”

 

 

***

“อูหู~ ตุ๊กตาผู้กล้าเอสเทอขนาดหนึ่งต่อหนึ่ง น่ารักน่าชังแท้~”

” คุณผู้หญิงตาถึงแท้! เพราะว่าตัวนี้เป็นสินค้าทำมือพิเศษที่มีเพียงตัวเดียวในโลก! หากไม่ซื้อตอนนี้ ก็ไม่รู้จะเอาที่ไหนได้แล้ว! บู~”

” ตัวละเท่าไหร!? ”

” ราคาเพียง 1 แสน ยูนิต! บู~”

” ซื้อเลย!”

” ด้วยความยินดีครับ! บู~”

ผมกำลังซื้อตุ๊กตาอดีตผู้กล้าเผ่าภูติที่น่ารักน่าชัง จากร้านค้าเผ่าภูติคนหนึ่งที่ตั้งอยู่ใกล้ปากประตูทางออก

 

 

” หยุด— หยูดดดด!”

” ใครมันจะหยุดให้โง่กันเล่า!”

เหมือนจะมีเสียงคุ้นหูดังมากจากข้างหลัง แต่ทำเป็นไม่สนใจดูท่าจะเป็นการฉลาดกว่า

 

 

” เออ… พี่สาวค่ะ… นั่นพี่กำลังจะทำอะไรกันค่ะ…? ”

“อ่าว!? เสียงนี้เจ้าหนูไซน์นี่? ไปเอากระเป๋าเดินทางมากันเสร็จแล้วอย่างงั้นหรือ? ”

” ใช่แล้วเจ้าค่ะ… ว่าแต่… นั่นท่านอาจารย์ แมรี่ โกลด์ กำลังทำอะไรอยู่กันไม่ทราบเจ้าค่ะ? ”

“กำลังซื้อตุ๊กตาอยู่นะคุณควอตซ์ นี่ไง! ของมีจำนวนจำกัดเชียวนะ!”

เราอุ้มตุ๊กตาสุดน่ารักขึ้นมาให้เธอดู

ขนาดของมันสูงเท่าตัวจริงด้วยขนาดหนึ่งต่อหนึ่งเลยเชียวละ~

เคยคิดอยากได้ของสะสมน่ารัก ๆ แบบนี้มาเก็บในโกดังสุดรักของตัวเองตั้งนานแล้ว~

 

 

” เออ… พอดีไม่อยากทำลายความฝันหรอกนะคะ แต่ไอของแบบนี้มีขายกันให้ทั่วตลาดเมืองเผ่าภูติเลยเจ้าค่ะ ข้าน้อยเองยังเคยเอาเข้ามาขายเลย ราคาตกตัวละ 200 ยูนิตเองเจ้าค่ะ”

“วะ— ว่ายังไงนะ!?!”

ของราคา 200 แต่เอามาขาย 1 แสน!?

 

 

ผมหันไปมองหน้าพ่อค้าภูติ

เจ้าพ่อค้าคนนั้นส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์กลับมาให้ แล้วทำเป็นวางป้าย [สินค้าหมด] ก่อนจะรีบปิดหน้าร้านหนีไปแทบจะในพริบตา

 

 

ไอ-ตัว-แสบ!!

 

 

” ถือซะว่าเป็นค่าบทเรียนไปเถอะเจ้าค่ะ แล้ว— ไหนละคะ รถเข้าเมืองของพวกเราเจ้าค่ะท่านอาจารย์? ”

“อ๊ะ? ”

ลืมไปเสียสนิท…

 

 

เพราะช่วงนี้มันใกล้เทศกาลสิ้นปีแล้ว เลยทำให้ท่าอากาศยานวุ่นวายเป็นพิเศษ

ดังนั้น พวกเราเลยแยกกลุ่มกับพวกไซน์ เพื่อแบ่งหน้าที่กันทำงาน

กลุ่มหนึ่งไปเอากระเป๋า อีกกลุ่มมาเรียกหารถ

 

 

ส่วนสาเหตุที่อยู่ ๆ พวกเรามาปรากฏตัวบนทวีปคริสตัล มันมีเหตุผลด้วยกันอยู่หลายอย่าง

อย่างแรก คือมาทำงานในฐานะนักบวชวิหาร ที่ถูกบังคับให้ร่วมทำพิธีประจำปีของวิหาร

อย่างที่สอง คือมาดูพวกเด็ก ๆ ร่างโคลนที่อยู่กับแม่ชีเทเรซ่า

อย่างที่สาม คือมาเยี่ยมแม่ชีเทเรซ่า

อย่างที่สี่ คือช่วยคุณควอตซ์ในการเข้าถึงตัวโนอาร์ เพราะพิธีขึ้นปีใหม่ เธอคนนั้นจะต้องมาเข้าร่วมพิธีในฐานะผู้นำประเทศ เหมือนกับประเทศอื่น ๆ

อย่างที่ห้า คือพวกเราจะต้องใช้ [ห้องนั้น] เพื่อเริ่มทำการสืบสวนตัวการที่ส่งวิญญาณหลงมาป่วนโลกของเรา

 

 

“แสดงว่าพวกอาจารย์ลืมกันแล้วสินะเจ้าค่ะ… ให้ตายสิ ถ้ามีคุณออนอยู่ด้วย เรื่องคงจะง่ายกว่านี้เจ้าค่ะ”

“พี่ชายออนเขาเหมาะกับเป็นพ่อบ้านจริง ๆ นั่นละคะ น่าเสียดายที่เขาขอแยกตัวไปก่อน…”

“นั่นสิเจ้าค่ะ”

สองสาวน่ารักกำลังพูดถึงเจ้าหนุ่มมนุษย์ ด้วยน่าตาประมาณว่า ” เสียดายจัง~”

ให้ตายสิ เจ้าหมอนั่นช่างเป็นชายที่บาปหนาเสียจริ้ง~ (เสียงสูง)

 

 

ผมไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับหมอนั่น อยู่ ๆ ถึงได้บอกขอแยกตัวก่อนที่พวกเราจะมาที่ทวีปนี้

แต่เอาเถอะ มันเลือกเส้นทางของมันเอง ไม่เห็นจำเป็นต้องไปรู้สึกหวงแหน หรือต้องเสียดายเลยสักนิด

 

 

” หยูดดดด!!! ใครก็ได้ ช่วยจับผู้หญิงสองคนนั้นที!”

” ถ้าคิดว่าจับได้ ก็เข้ามาเลย!”

เอาอีกแล้ว

เสียงดังคุ้น ๆ หู มันดังขึ้นมาอีกแล้ว

ยัยเอโซทำอะไรของเธอ—

 

 

ผมหันกลับไปมองดูทางต้นเสียงวุ่นวาย

ที่ข้างหลัง มีลานแสดงที่พังเละเทะไม่มีชิ้นดีปรากฏอยู่

พื้นที่เงาวับถูกทำให้เปื้อนไปด้วยฝุ่นควันจากเศษซากรูปปั้น

ของจัดแสดงภายในร้านรวงต่างล้มพังนอนเรียงรายเฉกเช่นเสาโดมิโนที่ล้มลงมา

 

 

ฝูงชนต่างวิ่งกันอลหม่านสับสน เพราะมีตัวการที่คุ้นหน้ากำลังวิ่งผ่าน ไปพร้อมกับใช้สองปีกคว้าสินค้า ค้าขาย มาขว้างปาใส่ผู้คน

ด้านหลังของคนคุ้นหน้าที่ว่า คือฝูงตำรวจสนามบินที่เต็มไปด้วยเผ่าปีศาจ

 

 

เออ… ไหนเธอบอกว่าจะไม่ก่อความวุ่นวายตอนนี้ไม่ใช่หรือ?

แทนที่จะชวนผมป่วนประสาทพร้อมกัน กลับไปเล่นสนุกกันแค่สองคนกับลาพิสได้นะยัยพวกนี้นี่

 

 

เพื่อความวายป่วง คงต้องขอร่วมวงอีกคนสักหน่อยแล้วสิ~

 

 

สะสมพลังงานภูติไปที่ปีก~

ขับดัน แล้วเปลี่ยนสภาพอะตอม แปลงให้มันกลายเป็นมวลไอน้ำที่จับตัวหนา

 

 

“เมฆฝน? ในอาคารเนี่ยนะ? ”

 

 

พวกตำรวจเริ่มจะรู้สึกตัวกันแล้ว

แต่รู้ตัวช้าไปแล้วเด้อ~

 

 

“งานเทศกาลบ้า ๆ แบบนี้ จงเปียกปอนแล้วพังไปให้หมดซร้าาา”