***วันที่ 38 เรตนิว เวลา 8:00 น.***

ณ เมืองเหมืองแร่ทางภาคตะวันตกของทวีปแห่งความแห้งแล้ง

 

 

“พวกเราขอแสดงความยินดี และมอบรางวัลพร้อมเหรียญเกียรติยศให้กับผู้กล้าเผ่าอาร์โทรโพดา หรือเผ่ามนุษย์มด รุ่นที่ 3”

“นับเป็นครั้งแรกของประวัติศาสตร์เผ่าเรา ที่มีคนต่างเผ่าได้รับเกียรติยศตำแหน่งนี้”

“ผู้กล้ารุ่นที่สามนับจากผู้กล้ารุ่นที่หนึ่ง [สเลบ] กับผู้กล้ารุ่นที่สอง [อาเทม] ”

“ขอเชิญพบกับผู้กล้ารุ่นที่สามของเผ่า คุณ— [ออน-เอ็ซท] จากเผ่ามนุษย์!!!”

“เออ… ครับ? ”

 

 

ผมกำลังเดินไปขึ้นเวทีกลางแจ้ง ณ ใจกลางเมืองใต้ดินที่ถูกสาดส่องด้วยแสงอาทิตย์เทียม

จิตใจนั้นช่างสับสนงุนงง ว่าทำไมตัวเองถึงมายืนอยู่ในตำแหน่งนี้

เสียงตรบมือ เสียงเชียร์ และเสียงโห่ร้องสรรเสริญช่างดังก้อง จนแม้แต่เพดานถ้ำยังถึงกับสะเทือนสั่นคลอน

 

 

“ขอสัมภาษณ์เล็กน้อยครับ ไม่ทราบว่าคุณใช้อะไรจัดการสัตว์ยักษ์ที่แกล้งตายสองตัวนั้นลงได้ครับ? ”

“ความรู้สึกตอนที่ปราบมัน—”

“เห็นว่าคุณ [เดสตินี่ย์] รู้สึกประทับใจและขอบคุณในตัวคุณเป็นอย่างมาก จนอยากดึงตัวไปทำงานด้วยกัน ไม่ทราบว่า—”

 

 

บนเวทีมอบรางวัลที่เต็มไปด้วยราชินีกับนักข่าว มีเพียงแค่ผมที่ยืนนิ่งและรู้สึกแปลกแยก

ทำไมเรื่องราวมันถึงได้กลายเป็นแบบนี้…

 

 

ความทรงจำมันเลือนราง

ที่พอจะจดจำได้อยู่ คือร่างกายถูกควบคุม และถูกนำไปใช้งานในฐานะอุปกรณ์สื่อกลางทางวิญญาณ

ถูกวิญญาณร้ายใช้งานบังคับตามใจชอบ ทำร้ายเพื่อนและคนสำคัญของตัวเอง

แม้นจะพยายามกรีดร้องเพื่อหยุดร่างกายตัวเองยังไง แต่ผมไม่อาจยึดร่างกายของตัวเองกลับมาได้

ความรู้สึกคือเหมือนถูกขวางกั้นด้วยกำแพงกับโซ่ล่ามที่มองไม่เห็น

 

 

ผมทำอะไรไม่ได้เลย

 

 

ถ้าตอนนั้นไม่ได้พวกสามสี่สาวช่วยเอาไว้ ผมคงถูกจองจำ ทนดูตัวเองทำร้ายคนอื่นตราบจนวันที่ร่างกายนี้กลายเป็นเถ้าธุลีดิน

 

 

*ตุ๊บ~*

 

 

แถมเป็นเพราะถูกคุณเอโซเอาหน้าผากมาแนบชิดใบหน้าระยะประชิดจนเกือบจะจูบปากกัน ตอนที่พยายามไล่ผีออกมาจากร่างกาย เลยทำให้กลายเป็นรู้สึกใจเต้น เขินอาย เวลาที่คิดถึงคุณเอโซขึ้นมาเสียอย่างงั้น…

 

 

“คุณออนครับ รบกวน—”

—หลังจากที่ถูกช่วยเอาไว้แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันต่อนะ… อืม…

เหมือนว่า— เราจะถูกจัดฉากให้กลายเป็นคนล้มสัตว์ยักษ์ได้?

 

 

พอทุกคนหนีออกมาจากใยแมงมุมได้สำเร็จ พวกเขาก็พบซากสัตว์ยักษ์ที่ถูกพวกคุณเอโซจัดฉากให้ดูเหมือนว่าถูกผมฆ่าทิ้งไปเสียแล้ว

พวกราชินี คนใหญ่คนโต ทุกคนเลยชื่นชมผมกันใหญ่ แล้วกลายเป็นยกให้ผมเป็นผู้กล้าประจำเผ่าไป

 

 

ส่วนคุณฑาทิม— ได้กลายเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดจากเหตุในครั้งนี้ไปแทน

เพราะสัตว์ยักษ์ที่ลุกขึ้นมาโจมตีได้อีกครั้ง ได้ถูกมองว่าพวกมัน [แกล้งตาย]

ไม่มีใครคิดหรอก ว่าพวกมันคือศพที่ถูกผีเชิด

การที่ถูกมองว่าพวกมันแกล้งตาย คุณฑาทิมเลยกลายเป็นแพะรับบาป ว่าทำงานไม่ถี่ถ้วนตรวจสอบสภาพศพให้ดีก่อนนำกลับมาที่เมือง

ความเสียหายที่เกิดขึ้นทั้งหมดเลยถูกหักออกจากเงินรางวัลที่เขาควรจะได้ แล้วยังถูกยกเลิกเหรียญเกียรติยศที่เขาควรได้อีกด้วย

 

 

น่าสงสารชะมัด…

 

 

“คุณ ออน-เอ็ซท ครับ? ”

“อ๊ะ? ครับ!? ”

ผมถูกดึงกลับมาโลกความเป็นจริงด้วยเสียงของโฆษกเวที

สองมือรับไมค์มาถือแบบมึน ๆ โดยที่ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไป

“ (ผมรู้ครับว่าคุณกำลังตื่นเต้น แต่ยังไงรบกวนช่วยพูดอะไรสักอย่างทีครับ จะเลี่ยงไม่ตอบคำถามของผมก็ได้ เดียวผมจะตามน้ำให้เองครับ) ”

โฆษกเวทีที่เป็นเผ่ามนุษย์มดกระซิบเบา ๆ บอกผมเช่นนั้น

 

 

ให้ตายสิ

นี่ไม่ใช่ผลงานของผมสักหน่อย

ผมไม่ควรได้รับชื่อของผู้กล้านี้เลยแม้แต่น้อย

คนที่ควรได้รับ คือพวกสาว ๆ มากกว่า

ให้ตายเถอะ ผมละไม่เข้าใจความคิดของพวกเธอเลยจริง ๆ

 

 

***ในเวลาต่อมา***

หลังจากงานพิธี จบ

ณ พื้นที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งของเมือง

 

 

มันเป็นสวนของเผ่ามนุษย์มดที่อยู่ใต้ดิน จึงถูกออกแบบให้เต็มไปด้วยอุโมงค์ดิน กับเส้นทางวงกตคดเคี้ยวชวนสับสน

พูดง่าย ๆ คือเหมือนสวนดินมากกว่าจะเป็นสวนต้นไม้

แต่สถานที่ซับซ้อนแบบนี้ กลับชวนให้ผมรู้สึกสงบใจได้ เพราะมันมีมุมอับเยอะจนไม่ตกเป็นเป้าสายตาของผู้คน

 

 

ความจริงผมอยากไปคุยกับคุณฑาทิมก่อนมาเดินที่สวน แต่เขาถูกสำนักงานเรียกตัวกลับจนไม่ได้มีโอกาสร่ำลา

แม้แต่เพื่อนใหม่อย่างคุณ เบอร์รี่ หรือกลุ่มทีมเรนเจอร์ของเขา ผมก็ยังไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกรอบ

เบอร์โทรมือถือหรือเมล์ไม่มีโอกาสได้แลก

ทั้งที่รู้สึกว่าน่าจะเป็นเพื่อนแท้กัน

ผม… เสียโอกาสสร้างเพื่อนไป…

 

 

ทำไม… เหมือนกับว่าดวงตัวเองกำลังตกลง ตกลง มาตลอดเวลาก็ไม่รู้…

 

 

“สวัสดี รู้สึกยังไงกับการที่กลายเป็นผู้กล้าบ้างละ? ”

“เสียงนี้มัน! คุณหัวหน้า? ”

ผมหันไปทางต้นเสียงนั้น

ที่ตรงด้านหลังของอุโมงค์สวนดิน มีชายเผ่ามนุษย์สูง 185 ซม. กำลังยืนรออยู่

เขาสวมชุดคลุมซ่อมซ่อสกปรกปิดบังใบหน้าตัวเองจนดูคล้ายคนตกยากที่ไม่มีใครอยากเข้าไปใกล้

นัยตาสีฟ้าอันเป็นเอกลักษณ์ของเขากำลังสะท้อนออกมาให้เห็นจากใต้ผ้าคลุมนั้น

 

 

“หึ หึ หึ ทำได้ดีกว่าที่คิดเยอะเลย ไม่น่าเชื่อว่าจะใช้ประโยชน์จากเหตุการณ์วุ่นวาย ช่วยเหลือคนระดับสูงอย่าง [เดสตินี่ย์] ที่เป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้งองค์กรให้รู้สึกถูกใจได้”

“เออ… ครับ? ”

ใครคือ [เดสตินี่ย์] กันหว่า?

“ทั้งที่ให้ข้อมูลแบะแสอันน้อยนิด แต่พอรู้ตัวอีกที กลับสามารถทำให้เขาถูกใจและอยากเอามาทำงานด้วยได้ เราจะรู้สึกถูกใจเจ้านัก ถ้าได้รับการช่วยเหลือจากคนระดับสูงอย่าง [เดสตินี่ย์] คิดว่าคำสั่งล่าตัวเจ้าจากองค์กรน่าจะถูกหักล้าง ออน เจ้าทำได้ดีมาก!”

 

 

เดสตินี่ย์… เดสตินี่ย์…

อืม…

ออ! ผมนึกออกแล้ว!

[เดสตินี่ย์] คือเผ่ามนุษย์มดที่เป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้งคาร์นิวอย ที่คุณหัวหน้า โน-เนม อยากให้เราไปสืบ

แต่เพราะมีแต่เรื่อง ผมเลยลืมไปเสียสนิท…

 

 

ว่าแต่หมายความว่ายังไงที่บอกว่า “พอรู้ตัวอีกที” กันนะ?

ไม่ใช่ว่าท่านคอยตามสืบผมอยู่อีกต่อทอดหนึ่งหรือยังไงครับ?

หรือว่าช่วงที่อยู่ทวีปนี้ ท่านติดธุระอื่นอยู่ เลยไม่ได้ตามสืบผม?

 

 

เอาเถอะจะด้วยเหตุผลยังไงก็ช่างมันไปก่อน

 

 

“หลังจากนี้ ถ้ามีข้อมูลอะไรเด็ด ๆ เราของฝากเจ้าด้วยนะ”

“รับทราบครับ!”

เพราะตอนนี้ผมมีภารกิจใหม่มาให้ทำแล้วนั่นเอง

 

 

คงได้เวลาไปกล่าวอำลาและขอบคุณพวกคุณลาพิสแล้วละ

แอบรู้สึก… เสียใจอยู่นิดหน่อยแฮะ

 

 

***ณ ห้องพักของวิหารเทพทั้งสาม***

ข้าน้อย ทัวร์มาลีเนต ควอตซ์ กำลังนั่งสมาธิอยู่ภายในห้องของท่านอาจารย์ที่กำลังนั่งทำสมาธิอยู่ข้าง ๆ

ท่านน้องไซต์นั้น กำลังนอนกลิ้งเล่นมองดูขวดบรรจุวิญญาณ คอยเฝ้าระวังไม่ให้พวกมันแหกหนีออกมาจากขวดแก้ว

ส่วนคุณท่าน ออน เอ็ซ์ท เขากำลังออกไปเข้าพิธีรับเหรียญผู้กล้าอยู่

 

 

ผีร้ายถูกปราบ ทุกคนปลอดภัย เรื่องทั้งหมดเหมือนจะจบลงด้วยดี

แต่ความจริงแล้วข้าน้อยรู้สึกไม่พอใจต่อบทสรุปนี้เท่าไหรนัก

เพราะว่าข้าน้อยแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย

ข้าน้อยถูกศัตรูสิงสู่ แล้วกลายเป็นภาระให้กับพวกท่านอาจารย์

 

 

ข้าน้อยยังอ่อนหัดยิ่งนัก

ถ้าข้าน้อยยังอ่อนหัด แล้วจะเอาพลังที่ไหนไปช่วยบรรดาเด็กกำพร้าของข้าน้อยจากโนอาร์กันเล่า?

ข้าน้อย— ต้องฝึกจิตใจให้มั่นคงกล้าแกร่ง เพื่อพัฒนาศักยภาพของพลังงานวิญญาณให้มากกว่านี้เจ้าค่ะ

 

 

“…”

แต่มีบางอย่างที่ข้าน้อยรู้สึกสงสัย

ตอนที่ผีร้ายถูกขับออกมาจากร่างกายของข้าน้อย ตอนนั้น— มันเป็นฝีมือของใครกัน?

เพราะในช่วงเวลานั้น ข้าน้อยรู้สึกได้ถึงวิญญาณอันอบอุ่นที่มาช่วยพลักดันผีร้ายให้ออกไปจากร่างกาย

เป็นวิญญาณที่อบอุ่นและคุ้นเคยเจ้าค่ะ

[พวกเธอ] คือใครกัน?

 

 

***ณ ขอบเขตของมิติโลกคนตาย – เขตปกครองของพญายมราช***

ณ หน้าห้องบัลลังก์กระดูกที่ล้อมไปด้วยกำแพงไฟสีแดง

ฝั่งหนึ่งคือชายตัวยักษ์ผิวสีเลือดหมูที่ถือคฑาหัวกะโหลก กับห้อยบ่วงบาศสีทองคำ

อีกฝั่งคือสตรีสามคนที่คนหนึ่งไม่มีแขน คนหนึ่งไม่มีขา คนหนึ่งไม่มีใบหน้า มาในชุดคลุมสีขาว สภาพร่างเบาบางคล้ายเป็นภาพฉายอากาศ

 

 

“ที่วันนี้พวกเจ้าสามคนถอดจิตมาหาข้า มีธุระอะไรเช่นนั้นหรือ? ”

“ท่านยม พวกเราอยากถามท่าน เรื่องวิญญาณหลงครั้งล่าสุดที่เกิดขึ้นบนโลกของเรา มันหมายความว่าเช่นไรกันค่ะ? ”

“โอ๊ว? ในที่สุดก็เจอตัวที่เราอยากให้จับมาจริง ๆ ซักทีสินะ? ได้นำมันมาด้วยใช่ไหม? ”

“เปล่า ไม่ได้เอามาค่ะ”

“…นี่ไม่คิดไวใจแม้แต่กับข้าเลยหรือเจ้านะ? ”

“กับเจ้านายที่มอบคำสั่ง แต่ไม่ยอมบอกรายละเอียดว่าจะเจออะไรแบบนี้ ใครมันจะเอาเบาะแสมาใส่พานถวายให้กันตรง ๆ ละคะท่านยม? ”

 

 

พริบตานั้น บรรยากาศได้เกิดความรู้สึกชวนหนักอึ้งขึ้น

 

 

“นิสัยเจ้านี่มันช่าง— ให้ตายเถอะ ไม่คิดจะไว้ใจคนอื่นนอกจากพวกตัวเองสามคนเลยหรือยังไง? เห็นเอ็นดูสาวน้อย กระต่ายน้อย กับผู้ชายน้อย คนนั้นออกจะดี นึกว่าจะยอมเปิดใจรับคนอื่นมากขึ้นแล้วเสียอีก”

“นี่ท่านแอบดูพวกเราตลอดเวลาเลยหรือค่ะ? คงจะว่างมากเลยสินะคะ? งานของท่านยมนี่ดูท่าจะง่ายกว่าที่คิดสินะคะ? ”

“เดียวนี้ต่อปากต่อคำเก่งขึ้นนะเราเนี่ย? ”

 

 

ทั้งคู่กำลังยิ้ม

แต่เป็นรอยยิ้มที่ดูอาฆาตมากกว่าจะเป็นมิตร

 

 

“ช่วยไม่ได้ ยังไม่คิดจะส่งมาให้ตอนนี้ก็ไม่เป็นไร ข้าเองก็ผิดที่ไม่ได้ยอมบอกก่อนส่งพวกเจ้าไป คือแบบนี้ ช่วง 50-60 ปีหลังมาเนี่ย ไอโลกที่เจ้าสร้างขึ้นมาเริ่มมีวิญญาณหลงมากขึ้นผิดปกติ ทั้งที่มันไม่ควรเป็นแบบนั้น เราเลยสงสัยว่าคงมีตัวการสักคนอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้ แต่ก็ยังไม่ชัดเจนว่าจะใช่ฝีมือเทพเจ้าจริงหรือไม่ ถ้าส่งคนไปตรวจสอบตรง ๆ ก็เกรงว่าตัวการร้ายจะรู้ตัวเสียก่อน ประกอบกับที่พวกเจ้าแอบไปทำอะไรบ้า ๆ บอ ๆ ลับหลังข้า ข้าเลยถือโอกาสส่งพวกเจ้าลงไปเกิดใหม่ให้มีกายเนื้อด้วยคำสั่ง [ลงโทษ] ยังไงละ ”

“ท่านยม… ท่านใช้คนหนักเช่นเคยเลยนะคะ…”

“คำชมนั้นข้าจะรับเอาไว้ด้วยความยินดี”

“ไม่ใช่คำชมเลยค่ะ!”

 

 

ฝั่งหนึ่งหัวเราะอย่างสนุกสนาน ส่วนอีกฝั่งกำลังถอนหายใจด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้า

 

 

“แล้วถ้าท่านตั้งใจจะส่งพวกเราไปเจอตัวระดับนี้ตั้งแต่แรก ช่วยกรุณาส่งพวกเราไปด้วยร่างกายเทพเจ้าสิค่ะ! ไม่ใช่ส่งไปแบบถูกผนึกพลังด้วยร่างกายหยาบแบบนี้! พวกเราเกือบตายกันแล้วนะรู้ไหม!?!”

“แต่ก็ชนะมาได้ไม่ใช่หรือ? อีกอย่าง ถ้าข้าส่งลงไปพร้อมร่างกายของเทพเจ้า มันก็ดูไม่เนียนสิจริงไหม? ”

“…”

 

 

เกิดความเงียบชวนอึดอันขึ้นชั่วขณะ

 

 

“โอ๊ย! อายุจริงก็ปาเข้าไปพันกว่าปีแล้ว ทำเป็นงอนงอแงไปได้! เอาเป็นว่าตอนนี้ศัตรูมันคงไหวตัวแล้วว่าข้าได้ส่งพวกเจ้ามาตรวจสอบ หรืออาจไม่ไหวแต่ แต่ระวังมากขึ้น! ถ้าพวกเจ้าไม่คิดส่งเบาะแสมาให้ข้า งั้นจงดูแลเบาะแสนี้ให้ดี ๆ ยอมให้มันเปิดปากบอกให้ได้ว่าตัวการคือใครมาให้ข้าก็พอแล้วกัน!”

“ขอโบนัส”

“หืม? ”

“บอกว่าขอโบนัสหน่อย งานหนักแบบนี้ทั้งที รบกวนขอโบนัสด้วยค่ะ”

“พวกเธอนี่มันช่าง— ”

 

 

ชายผิวแดงนั่งนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง

เขานั่งหลับตาลงราวหนึ่งวินาที ก่อนจะเปิดเปลือกตากลับมา

 

 

“ได้ ข้าจะเอาไปพิจารณาให้”

“รบกวนขอสัญญาเป็นลายลักอักษรด้วยค่ะ”

“เรื่องมากจริง! เทพอย่างข้าพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว! ”

“กฏเก่าคร่ำครึเกือบหมื่น ๆ ปี มันล้าหลังแล้วค่ะ รบกวนออกเอกสารสัญญาทีค่ะ”

“… ก็ได้”

 

 

บุรุษผิวแดงเลือดหมูพ่นลมหายใจออกทางจมูกอย่างรำคาญ แล้วเริ่มตวัดมือไปในอากาศ

เขานำนิ้วชี้ขวาวาดเป็นลายเซ็นลงบนอากาศ จารึกแสงสีเหลืองบนพื้นที่ว่างเปล่า

พริบตาที่เขาวาดเสร็จ กระดาษเรืองแสงแผ่นหนึ่งได้ผุดปรากฏตรงหน้า

 

 

กระดาษเรืองแสงนั้นเต็มไปด้วยอักษรจารึกที่ไม่ใช่ภาษาบนมิติโลกคนเป็น ก่อนจะจางหายไปดั่งเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา

 

 

“พอใจหรือยัง? ”

“พอใจแล้วค่ะ งั้นพวกเราไปก่อนนะคะ ส่วนการสอบสวน พวกเราจะจัดการเองค่ะ”

เงาทั้งสามโน้มตัวเคารพชายร่างยักษ์ แล้วเลือนหายไปจากห้อง

 

 

“ให้ตายสิ นี่ข้าคิดถูกหรือผิด ที่ไปฝากงานให้เจ้าแสบสามตัวนี้ทำงานนี้กันนะ? ”