*ฟูวมมมม*

 

 

มีเพียงแค่เสียงจากพายุสีดำ ที่ดังสะท้านไปทั่วอาคาร

ภายในห้องโถงจัดเลี้ยงอันโอ่อ่า กำลังตกอยู่ภายใต้ความมืดที่มีเพียงแค่แสงเทียนส่องสว่าง

เพดานถูกเจาะเป็นรูกว้าง มองเห็นแต่กระแสอันเชี่ยวกรากที่ไร้แสงไฟ

กลางอากาศเต็มไปด้วยเส้นใยแก้ว กับร่างของเหยื่อที่ถูกปิดหูปิดตาจนมืดบอด ไร้อิสระภาพหรือหนทางหนี

 

 

สถานการณ์ทุกอย่างล้วนกำลังเป็นใจให้กับเรา

ขอเพียงแค่จัดการนักบวชสี่คนตรงหน้า ความฝันของมารดาแห่งแผ่นดินจักกลายเป็นจริง

 

 

“บุก”

“รับ—ทราบ—”

คลื่นกองทัพของเราเริ่มโหมโจมตีกระหน่ำ

มังกรจากบนฟ้าพ่นแสงสีทองเป็นลำ พุ่งตรงตัดผ่านสี่เส้นสู่ภาคพื้น

วิ่งตัดไล่ตามสี่นักบวช หมายเผาให้กลายเป็นเถ้าธุลีดินไป

 

 

เราไม่ต้องการร่างกายของพวกนักบวชสาว

เรามีร่างกายที่จะใช้เป็นหุ่นเชิดมากมายพอแล้ว

 

 

“ฮิ”

นักบวชในผ้าคลุมสีดำหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยกปีกสีทองชูเหนือหัว

นักบวชสีเทาปาระเบิดควันลงพื้น

ม่านฝุ่นควันขาวฟุ้งกระจายแผ่รอบทิศ ปกคลุมบดบังตัวตนจนหายไปสิ้น

 

 

ไร้สาระ

 

 

ถึงม่านขาวจะใช้บดบังทางสายตาได้ แต่ไม่อาจใช้บดบังวิญญาณที่แผ่กระจายออกมาจากร่างกายได้หรอก

พวกเราที่เป็นวิญญาณ ไม่ได้มองวิญญาณกันเองด้วยสายตา—

“… มองไม่เห็น? ”

เรามองไม่เห็นพวกมัน…

ไม่เห็นแม้แต่คลื่นวิญญาณเลยด้วยซ้ำ!

มันไม่ใช่ม่านควันธรรมดาเช่นนั้นหรือ!?

 

 

ลำแสงสีทองจากมังกรพุ่งทะลุเข้าไปในม่านหมอกขาว

ทว่าเปลวไฟนั้นทำได้เพียงแค่กวาดพื้นที่อันว่างเปล่า

เวลาเดียวกัน ได้มีนักบวชภูติบินสวนกระแสเปลวไฟสีทอง

เธอกางสองมือออก แล้วแผ่กระจายคลื่นเสียงออกไปข้างหน้าด้วยพลังเวทภูติ

 

 

*ฮูมมม!*

คลื่นเสียงนั้นรุนแรงจนทำให้มังกรทั้งสี่ตัวบิดตัวเป็นเกลียว

พวกมันหยุดพ่นไฟ แล้วลงมาดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้นพร้อมกัน

 

 

แย่ละสิ

ถ้าทนความเจ็บปวดจากการเชื่อมประสาทไม่ไหว มีหวังเจ้าพวกนั้นได้ยอมคืนร่างมังกรแน่

 

 

“เข้าไปช่วยรุมกระทืบมันสิยะ!”

*กรรรก!*

ร่างหนอนทรายยักษ์คำรามลั่น

ซากศพที่มีวิญญาณสิงสู่นับหมื่น กำลังอ้าปากกว้าง แล้วพ่นน้ำลายกรดออกไป

 

 

*เปรี๊ยง!!*

 

 

แต่ก่อนที่จะได้ทันพ่นน้ำลาย ร่างของมันกลับบิดหักงอครึ่งไปก่อน

ที่ตรงส่วนโคนลำตัวซึ่งโผล่พ้นจากพื้นห้อง มีร่างของนักบวชในชุดคลุมสีดำคนหนึ่ง กำลังใช้เรียวขาขาวแตะตัดลำตัวอยู่

เธอมีผมสีฟ้าที่สวยงาม และคาดผ้าสีดำปิดตาของตัวเองเอาไว้

 

 

*กรรกก!!*

แต่การโจมตีเช่นนั้นมันไร้ค่านัก เมื่อมาอยู่ต่อหน้าซากศพที่ถูกเชิด

เพราะว่าการสิงสู่ร่างที่ตายไปแล้ว มันจะไม่มีเหลือระบบประสาทที่ส่งผ่านความเจ็บปวดมาให้ ผิดกับการสิงสู่ร่างของคนเป็น

 

 

“กรรร!”

หนอนทรายทิ้งทั้งตัวลงหมายล้มทับใส่ทั้งยัยผมสีฟ้า กับยัยภูติหัวแดง

วิญญาณทั้งหมื่นตนที่ควบคุมร่าง เริ่มแผ่ขยายคลื่นพลังงานหุ้มกายหนอนทราย ก่อเป็นมวลน้ำหนักขึ้นในมิติโลกคนจริง

ร่างที่ถูกทิ้งลงมา ได้กลายเป็นเสมือนหนึ่งอุกกาบาตยักษ์ที่กำลังพุ่งชนโลกา

 

 

เวลาเดียวกัน ฝั่งนักบวชสาวเริ่มยืนตั้งท่า

บรรจบกายกับฟ้าและผืนดินเป็นหนึ่งเดียว

มองเห็นกระแสเลือดที่ไหลเวียน ลมหายใจ กับกระแสพลังวิญญาณที่วนบรรจบ

หมุนวนจากอากาศ หายใจผ่านทางปอด วนทั่วร่าง ก่อนลงไปรวมสู่ปลายเท้า

 

 

*ตึ่ง!*

 

 

ฝ่าเท้าขวาที่ยันลงพื้นจักแตกระแหงจมลง

ฝ่าเท้าซ้ายถูกวาดเป็นวงพระจันทร์ เหวี่ยงบรรจบดินขึ้นฟ้า สวนปะทะร่างที่ทิ้งลงมาของหนอนทราย

 

 

โฮ่?

นักบวชสาวพวกนี้ใช้พลังงานวิญญาณเป็นกันจริง ๆ ด้วยสินะ?

อย่างว่า ก็เป็นนักปราบผีนี่น่า

แต่พลังงานวิญญาณจากคน ๆ เดียว มีหรือจะสู้วิญญาณแค้นนับหมื่นคนได้?

จงสำนึกเสียใจแล้วบี้แบนเป็นเนื้อบด—

 

 

*ผัวะ!*

 

 

*กรร—? *

ราวกับโลกทั้งใบกำลังถูกกรอเทปให้เชื่องช้าลงมา

ปลายเท้าโจมตีใส่จุดรวมกระแสพลังของหนอนทราย สิ่งนั้นได้ทำลายแสงสีเงินที่หุ้มร่าง เหมือนเป็นการกะเทาะเปลือกไข่จนแตกออกมา

ร่างที่ใหญ่กว่าเกือบ 100 เท่า กำลังบิดตัวหักศอกตามแรงแตะ

ร่างกายที่เหยียดตรงเริ่ทพับทำมุมแหลม 10 องศา ก่อนจะหลุดออกมาจากหลุม แล้วปลิวเป็นลูกบอล ทะลุอาคาร จนถูกพายุสีดำที่อยู่ข้างนอกกลืนกินลงไป

 

 

*กีสสสสส!!!?? *

 

 

ร่างของหนอนทรายที่ใหญ่โต ได้ถูกรอยแยกมิติที่บ้าคลั่งกลืนกินเข้าไป

มันถูกย่อ แล้วขยาย ยืดออก จนดูเหมือนเป็นแผ่นกระดาษที่ถูกขยี้ แล้วโยนลงไปปั่นในเครื่องซักผ้า…

 

 

บะ— บ้าชัด ๆ !

ทำได้ยังไง!?

จะว่ามีพลังวิญญาณมากกว่าวิญญาณหนึ่งหมื่นตนก็ไม่ใช่?

หรือว่ามีหลักวิชาอะไรที่เรายังไม่รู้อีกเช่นนั้นหรือ?

เพราะที่เรารู้จากการเป็นผี พลังงานวิญญาณมันมีผลแค่การแทรกแทรงมิติ กับการห่อหุ้มเพื่อเพิ่มมวลสารด้วยการแทรกพลังงานเสริมสร้างอะตอม

มันไม่มีทางเป็นไปได้ ที่จะนำมาเพิ่ม—

 

 

“อืม… ดูท่าจะคาดหวังสูงเกินไปสินะ? ”

เราหันไปทางต้นเสียงที่แสนเย็นชานั้น

ที่ตรงนั้น มีนักบวชสีดำที่มีปีกสีทอง กำลังลูบหัวมังกรทั้งสี่ตัวอยู่

ที่เอวของเธอ มีขวดแก้วบรรจุแสงวิญญาณสี่ดวงถูกแขวนเอาไว้

 

 

ร่างมังกรที่เคยถูกลูกน้องของเราควบคุม ได้ถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสระไปแล้ว…

 

 

” เห็นว่าถึงขั้นมีตบะแก่กล้าสร้างพื้นที่มิติแยกได้ แต่—ช่างหยาบ อ่อนแอ เหมือนเป็นเด็กที่พึ่งหัดเดินเท่านั้น”

ยัยนั่นกำลังพูดเรื่องอะไร?

กำลังว่าเราอยู่อย่างงั้นเรอะ?

“พวกแกบอกทีได้ไหมว่าใครคือหัวหน้า? ถ้ายอมบอก เดียวจะช่วยส่งไปโลกคนตายโดยไม่เจ็บปวดให้”

ยัยนี่…

 

 

ยัยนักบวชนกดูท่าจะมีระดับอันตรายมากที่สุดในกลุ่ม

สัญชาตญาณมันกำลังเตือนบอกเราแบบนั้น

 

 

*เปรี๊ยง!*

“อะไร? ไม่คิดจะยอมบอกกันเลยเรอะ? ใจร้ายกันจังน้า~”

ยัยนกเบียงตัวหลบกระสุนรังสีที่พวกฑาทิมโหมยิงใส่ไปพลาง พร้อมกับพูดจาหยอกล้อไปพลาง

 

 

หลบแสงรังสีได้…

ยัยพวกนี้มันจะขี้โม้เกินไปแล้วนะยะ!

 

 

แต่ไม่เป็นไร

เพราะจากความทรงจำของเจ้าหนุ่มร่างทรง มันบอกเราว่ายัยพวกนี้มันเป็นคนรู้จักกับพวกฑาทิมกับเจ้าหนุ่ม

ถึงปากจะร้าย แต่นิสัยจริง ๆ คือดีงามราวกับนางฟ้า

ยัยพวกนี้มันไม่มีความกล้ามากพอลงมือแรง ๆ กับพวกฑาทิมหรอก

ที่เราต้องทำ คือยิงถ่วงเวลาจนมันเหนื่อยก็พอ

แล้วหนทางสู่ชัยชนะมันจะต้องเปิดให้กับเราอย่างแน่นอน—

 

 

*ฟูวววมมมม!*

*ฉัวะ!*

*กร๊อบ!!*

สามสาวนักบวชชุดดำกำลังไล่อัด หักแขนขาด้วยลูกถีบ เผาทั้งตัวด้วยเปลวไฟเวทมนตร์ภูติ เฉือนคอกับแขนจนเลือดสาดเป็นน้ำพุด้วยปีกเคียวสีทองที่คมราวใบมีด

 

 

ร่างของยักษา ไม่ว่าจะหัวแดง หัวฟ้า หัวห้าสี

ร่างของพวกปักษา ไม่ว่าจะหญิงหรือชาย

โดยเฉพาะพวกผู้ชายเผ่าปักษา ที่จะโดนเล่นงานหนักเป็นพิเศษ…

ทุกคนล้วนต่างกำลังถูกแยกออกเป็นส่วน ๆ อย่างไม่สนใจใยดีว่านั่นคือ [เพื่อน] หรือ [คนรู้จัก] ของพวกเธอ

 

 

“…”

ใจดีราวกับนางฟ้าบ้านเอ็งสิยะอีตาร่างทรง!

 

 

“แมรี่โกลด์ ฝากรักษาพวกมันก่อนสมองตายที เดียวที่เหลือเรากับลาพิสจะจัดการต่อเอง”

“ไว้ใจได้เลยสหาย สุดยอดนักบุญผู้ถือครอบตำแหน่งปราชญ์แห่งภูติจะรับช่วงดูเจ้าพวกน่าสงสารตรงนี้ให้เอง!”

นักบวชภูติหัวแดงถูกทิ้งเอาไว้ข้างหลัง ส่วนนักบวชอีกสองคนกำลังเดินตรงมาทางเราที่กำลังยืนคู่กับยัยกระต่าย

 

 

” เหลือแค่สองคนแล้วน้า~ เอาละใครคือหัวหน้า? ในร่างของแม่สาวนุ่มฟู หรือเจ้าหนุ่มมนุษย์ที่มีดวงตามองเห็นผีกันน้า~”

นักบวชนกพูดด้วยรอยยิ้มที่ซุกซน

 

 

หึ! ถึงจะชนะได้ แต่อย่าลืมว่าผู้ร่วมอุดมการณ์ของเรายังมีเหลือ—

 

 

“พี่ค่ะ หนูวาดวงแหวนเสร็จแล้วค่าาา! ต้องทำยังไงต่อคะ? ”

” เร็วดีนี่หนูไซน์? งั้นเอาแท่งคริสตัลที่ให้ไปมาวางลงตรงกลางได้เลย”

” ค่ะ!”

ตอนนั้นเองที่มีเสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นมาจากข้างหลังพวกเธอ

ตรงกลุ่มม่านควันขนาดใหญ่ที่กำลังจางลง มีนักบวชสีเทายืนอยู่คนหนึ่ง

 

 

ลืมยัยจิ๋วคนแคระไปเลย…

 

 

เธอคนนั้นกำลังยืนอยู่บนวงแหวนแปดแฉกที่แปลกประหลาด

มันดูคล้ายกับเทคโนโลยีเวทมนตร์ของพวกเอลฟ์

แต่มันดูเหมือนวงจรไฟฟ้าทรงกลมมากกว่าจะเป็นวงจรเวทมนตร์ โดยมีอักขระภาษาที่ไม่เคยเห็นถูกเขียนเชื่อมแต่ละวงให้เป็นเส้นเดียวกัน

 

 

สีของเส้นวงอักขระ มีลักษณะคล้ายกับ—ผงชอล์ก? ผงคริสตัล?

 

 

“วางละนะค้า~”

นักบวชเทายิ้มร่าแล้ววางคริสตัลเจ็ดสีในมือลงบนใจกลางวงจร

พริบตานั้นเอง ที่เรารู้สึกขนลุกซู่ไปทั่วร่างกาย

มันคือความรู้สึก… ที่เราเคยเจอมาก่อน

เป็นความรู้สึกที่เคยลืมมันไปนานแล้ว

ความรู้สึก— ที่เหมือนกับสมัยตอนที่ตายครั้งแรก แล้วกำลังจะถูกดูดไปโลกฝั่งมิติคนตายเช่นนั้น

 

 

วิญญาณของลูกน้องกับผู้ร่วมอุดมการณ์ กำลังถูกคริสตัลเจ็ดสีก้อนนั้นดูดเข้าไป

หลุมมิติที่ไม่รู้จัก กำลังห่อหุ้มตัวก้อนคริสตัลเจ็ดสีขนาดสิบเซนติเมตร แล้วฉายภาพของท้องฟ้าสีรุ้งที่ขนลุกให้ปรากฏ

 

 

“!!!”

เราจำมันได้แล้ว!

เราเคยเห็นมัน!

เจ้าคริสตัลก้อนนั้น มันคือของที่ถูกนำมาจากฝั่งโลกของคนตาย!

หินประหลาดที่มีอำนาจในการดูดวิญญาณที่ไม่มีร่างกาย!

 

 

ซวยแล้ว ซวยแล้ว ซวยแล้ว!

 

 

เรากำลังพยายามเต็มที่เพื่อเหนี่ยวรั้งร่างกาย ไม่ยอมให้ถูกดึงออกจากร่างทรงนี้ออกไป

 

 

*กรี๊ดดดด!? *

แต่สหายอีกคนที่สิงในร่างของแม่กระต่ายสาว ไม่อาจทนทานต่อสิ่งนี้ได้

ไม่สิ ไม่ใช่ว่าทนไม่ไหว

แต่เธอเหมือนถูกอะไรสักอย่างจากข้างในร่างกาย มาพลักกระเด็นออกมาทั้งดวงวิญญาณเช่นนั้นมากกว่า

 

 

“ฮึม!”

นี่เราจะมาจบแบบนี้อย่างงั้นหรือ?

มันจะไม่ง่ายไปหน่อยหรือ?

เรา— อุตสาหะแหวกนรก เรียนรู้วิธีใช้พลังวิญญาณมาจากเขาคนนั้น เพื่อจบลงง่าย ๆ โง่ ๆ ด้วยผีมือของนักบวชแค่สี่คน?

 

 

ไม่…!

เราไม่ยอมรับเด็ดขาด…!

เพื่อมารดาแห่งแผ่นดินผู้ล่วงลับ เราจะไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ เพียงแค่นี้เด็ดขาด!!!

 

 

” (เยี่ยม ถ้าเช่นนั้น *xxx* ผู้นี้จะสอนเคล็ดลับการใช้พลังวิญญาณระดับสูงให้) ”

“เสียงนี้!? คุณท่าน!? ”

” (ถ้าเจ้าทำให้ยัยเทพทั้งสามลำบากได้ จะดีมากเลยละ หุ หุ หุ~) ”

“เดี่ยว!? เสียง? ท่านอาจารย์—!!!”

 

 

เจ็บ

อยู่ ๆ ก็รู้สึกเจ็บหน้าอก

ไม่ใช่ความเจ็บปวดจากร่างกาย แต่เป็นความเจ็บปวดจากทางวิญญาณ

ทั้งเจ็บทั้งร้อน

นี่มัน—

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!”