“ปรากฏการฉีกแยกพื้นที่มิติระหว่างมิติปริภูมิอย่างงั้นหรือ? จะเก่งเกินความสามารถของวิญญาณหลงไปหน่อยแล้วละมั้ง? ”

นักบวชระดับสูงในชุดคลุมสีดำจำนวนสามคน กับนักบวชฝึกหัดในชุดคลุมสีเทาหนึ่งคน กำลังยืนมองดูพายุสีดำที่ปรากฏตรงหน้าจากบนถนนหลัก

 

 

ภายในเมืองใต้ดินที่เต็มไปด้วยอาคารน้อยใหญ่ มีอาคารทรงโดมที่ดูคล้ายกับรังปลวกหลังหนึ่ง กำลังถูกพายุสีดำเข้าปกคลุม

มันเป็นพายุที่ประหลาด เพราะมีลักษณะเป็นทรงกลมเข้าครอบงำพื้นที่ของอาคารเอาไว้ ตั้งแต่เหนือฟ้าจรดดิน

ผู้คนเผ่ามนุษย์มด รวมไปถึงเผ่าอื่นที่แวะเวียนมาท่องเทียว ล้วนต่างรีบออกมายืนบนถนน แล้วมองดูลูกบอลสีดำที่บ้าคลั่งราวกับเป็นเด็กที่อยากรู้อยากเห็น

 

 

พวกเขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร

ที่พวกเขารู้ มีเพียงแค่ข้างในนั้นมีกลุ่มผู้นำของเผ่ามนุษย์มดถูกขังเอาไว้อยู่

 

 

“แต่วิธีการช่างหยาบคายนัก ช่องโหว่ในการแทรกแทรงจากภายนอกมีอยู่เต็มไปหมด”

นักบวชสาวแห่งศาสนาเทพทั้งสามที่ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนส่ายหัวให้กับศัตรูที่ยังมองไม่เห็น

แม้นจะมีความสามารถ แต่ในสายตาของเธอกลับเป็นเพียงแค่เด็กฝึกหัดที่พึ่งรู้จักการเริ่มหัดเดินเท่านั้น

“เจ้าหนูไซต์ นี่อาจจะเป็นงานปราบผีครั้งแรกของเธอ ดังนั้นพยายามอยู่ติดกับลาพิสเอาไว้ อย่าเผลอให้ถูกพวกมันเข้าสิงอีกละ คราวนี้พวกเราจะไม่ช่วยแล้วนะ”

“ค่ะ!”

“เสียงดังฟังชัดดีมาก งั้นได้เวลาบุกโจมตีแล้ว!”

นักบวชสาวที่เป็นผู้นำกลุ่มว่าเช่นนั้น ก่อนจะหายตัวไปในเงามืดของฝูงชน

 

 

***ภายในวังวนแห่งความบ้าคลั่งของพายุสีดำ***

“เหวออออ!?! นี่มันอะไรกัน??!”

“แสง… ผมเห็นแสงสีฟ้า!?! ”

“ผะ ผะ ผะ— ผี!!”

ผู้คนที่รวมตัวกันอยู่ภายในงาน ต่างกำลังตื่นตระหนกตกใจต่อสถานการณ์ที่เราสร้างขึ้นมา

 

 

ภายในห้วงปริภูมิที่ถูกฉีกขาด

ภายในห้องปริภูมิที่มิติคนเป็นกับคนตายเชื่อมต่อกัน

มิตินี้ คือสถานที่ซึ่งจะทำให้คนเป็นสามารถสัมผัสตัวตนวิญญาณของคนตายได้

แม้แต่เราก็ยังทึ่งในพลังของตัวเอง

นี่หรือคือการแทรกแทรงโลกคนเป็นกับคนตายโดยมีร่างทรงเป็นตัวสื่อกลาง?

ช่างเป็นพลังที่มากเกินกว่าที่ได้ยินมาจาก [เขาคนนั้น] เสียอีก

 

 

“ยาม! เรียกยามมาเร็ว!”

“ท่านราชินี มาหลบอยู่ข้างหลังผมเร็วครับ!”

ไม่ว่าจะเป็นราชินีหรือทหารยอดนักรบระดับขุนพล

ภายในพื้นที่มิติที่เราสร้างขึ้นมา เราผู้นี้จักไร้ซึ่งผู้ต้านทาน

 

 

” โจมตี”

*ฮูมมมม!*

*กรอกกก!!*

ศพแมงมุมทรายกับหนอนทรายที่เรานำมากำลังเริ่มเคลื่อนไหว

ถึงร่างกายจะไร้ชีวิต แต่ด้วยมิติคนตาย จึงสามารถใช้พลังงานวิญญาณของคนตาย ชักจูงเคลื่อนไหวซากให้เคลื่อนไหวได้

 

 

เส้นใยวิญญาณที่มิอาจมองเห็น กำลังชักโยงใยบนร่างของศพเหมือนการชักหุ่นกระบอก

 

 

*บึ้ม!*

 

 

“เหวอ!?! หลังคาอาคารมัน— นั่นมันตัวอะไรกัน!”

“แมงมุมทรายกับหนอนทราย!? ไม่ใช่ว่าพวกมันตายไปแล้วหรอกหรือ!”

“ซอมบี้!? ”

“ฝัน– นี่คือความฝันแน่ ๆ !”

มีคนจำนวนมากที่เริ่มหลอกตัวเองจนกลายเป็นบ้า

แต่กระนั้นกลุ่มราชินีกับพวกชนชั้นนำกลับยังคงสามารถประคองสติตัวเองเอาไว้ได้อยู่

 

 

ไม่เลว—

 

 

แต่มันก็เท่านั้น

” จับพวกมันเอาไว้”

*กีสสส!*

เราให้ลูกน้องควบคุมแมงมุมทราย พ่นใยแก้วจำนวนมากออกมา

ใช้หนอนทรายยักษ์มุดผ่านใต้อาคาร สร้างแรงสั่นสะเทือนทำลายพื้นที่ยืน

 

 

“อึ๊ก!!”

“เหวอ!? ”

“แย่แล้ว!!”

พวกองครักษ์ราชินีกับยามของตึกที่กำลังเล็งปืนรังสี ล้วนต่างยิงพลาดเป้าไปอย่างน่าเสียดาย

หรือต่อให้มีบางนัดยิงกระทบถูกเป้า มันก็ไม่อาจทำอะไรร่างกายที่ตายไปแล้วได้

 

 

พวกมันไม่มีใครรู้ตัวเลย ว่าคนบงการตัวจริงกำลังแกล้งทำเป็นนั่งหวาดกลัวตัวสั่นอยู่ตรงมุมห้องตรงนี้

 

 

” จบเพียงแค่นี้”

เรากระซิบให้กับตัวเองด้วยรอยยิ้ม

 

 

ภายในเวลาไม่ถึงสองนาที ห้องโถงแห่งการฉลองกลับกลายเป็นรังแมงมุม

ใยแก้วที่เต็มไปด้วยเมือกกำลังรัดพันบนร่างกายของเหยื่อ

เหล่าแขกและราชินีล้วนต่างถูกขังอยู่ภายในความมืดที่เหนียวหนึบ

ไม่มีทางดิ้นหลุดหนี ทำได้เพียงแต่รอคอยความตายที่กำลังจะมาเยื่อน

 

 

ไม่สิ

จะให้ตายไม่ได้

เพราะเราต้องเอามาใช้เป็นร่างทรงชักใยในการปฏิรูปเผ่ามนุษย์มดเสียก่อน

 

 

เราทนดูมามากพอแล้ว

ทนให้พวกระยำนี้เหยียบย่ำโกงกินสิ่งที่ท่านมารดาแห่งแผ่นดินเคยสร้างเอาไว้มามากเกินพอแล้ว

เรา— จะขอใช้ร่างวิญญาณ กับร่างกายลูกหลานที่ไม่เอาถ่านของท่านมารดาแห่งแผ่นดิน มาสืบสานเจตนารมณ์ต่อให้เอง

 

 

“อ๊า~ ท่านมารดาแห่งแผ่นดิน เราอยากให้ท่านยังคงมีชีวิต มาได้เห็นสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น—”

“ขอบคุณที่ช่วยจับมัดทุกคนขังเอาไว้ข้างในที่มืด เพราะมันทำให้พวกเราทำงานได้ง่ายขึ้นเยอะเลยละ”

 

 

“!!!”

 

 

เสียงลึกลับที่คุ้นเคยจากระบบความทรงจำของเจ้าหนุ่มมนุษย์ได้ดังขึ้นท่ามกลางชัยชนะของเรา

พริบตานั้น บนผิวพายุสีดำ ณ จุดสูงสุดได้เกิดเป็นรูกว้าง

นักบวชสี่คนที่สวมชุดคลุมสีดำสาม กับสีเทาหนึ่ง กำลังพุ่งตรงลงมาจากฟากฟ้า

ประกายแสงสีเงินได้อาบลงบนสิ่งที่ดูคล้ายดาบสีทอง

สิ่งนั้นกำลังถูกวาดตรงลงมาเหมือนสายฟ้าฟาด เข้าผ่าใส่ส่วนหัวของแมงมุมทราย ฟันขาดสะบั้นจนส่วนหัวแยกออกเป็นสองสายเสมือนฉีกกระดาษ

 

 

“อีกสักฉับ!”

*ฉัวะ!*

สิ่งที่ดูคล้ายดาบสีทองในมือของนักบวชได้ถูกเปลี่ยนเป็นเคียวสีทอง

เคียวเล่มบางที่เหมือนทำมาจากปีกนกเล่มนั้น ถูกวาดเป็นแนวนอนขนานกับพื้นดิน ตัดขวางใส่อากาศเหนือหัวของซากแมงมุม

เคียวนั้น— ได้ตัดเฉือนสายใยวิญญาณของลูกน้องเราที่กำลังควบคุมร่างของแมงมุมทรายจนขาดออกมา

 

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!”

“วี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!?!”

วิญญาณต่างกรีดกู่ก้องสะท้าน พากันบินหนีแตกกระเจิงเหมือนพลุแสงสีน้ำเงิน

 

“คิดจะหนีหรือ? ฝันไปเถอะ~ แมรี่โกลว์ ลาพิส หนูไซต์ จัดการ!”

“โอ๊ว!”

“ค่ะ!”

[รับทราบ >_<\]

 

 

นักบวชอีกสามคนขานรับนักบวชผู้มีอาวุธปีกสีทองคำ

พวกเธอหยิบขวดเปล่าที่ลงลวดลายอักขระภาษาที่ไม่เคยเห็นมาจากที่ไหนมาก่อน

ทันทีที่ขวดถูกเปิดออกกว้าง วิญญาณที่กำลังบินหนีทั้งหลายก็เริ่มถูกดูดหมุนวนไปทางนักบวชสาว

คลื่นพลังงานที่ไม่อาจมองเห็นได้ด้วยดวงตา กำลังเหนี่ยวนำดึงร่างวิญญาณเข้าไปในปากขวดเล็ก ๆ นั้น

ดูจากความสามารถและชุดที่แต่งตัวแล้ว ยัยพวกนี้คงเป็นนักปราบผีที่ร่างทรงรู้จักสินะ?

ช่างมีฝีมือร้ายกาจนัก

 

 

ว่าแต่ใครมันจะยอมอยู่เฉยดูลูกน้องตัวเองถูกดูดไปแบบนี้กันเล่า!

 

 

“ (ช่วยสนับสนุน) ”

เราออกคำสั่งเบา ๆ ผ่านทางกระแสวิญญาณไปหากลุ่มที่สิงสู่พวกยักษา

“รับทราบ—”

ยักษาฑาทิมกับลูกน้องของเขาขานรับคำสั่งด้วยแววตาที่ว่างเปล่า

พวกเขาฉวยหยิบอาวุธของเหล่าองครักษ์ราชินีขึ้นมาจากพื้น แล้วสาดแสงรังสีตรงไปทางกลุ่มนักบวชที่กำลังตกลงมาจากหลังคาตามแรงโน้มถ่วง

 

 

*พรึบ!*

 

 

แต่นักบวชสาวสี่คนนั้นกลับหลบได้…

คนหนึ่งเผยปีกสีทอง แล้วใช้มันทำหน้าที่เสมือนเครื่องร่อน บินหลบเลี่ยงห่าแสงรังสีได้อย่างชำนาญราวกับรู้อนาคต

คนหนึ่งกางเขตแดนคลื่นแม่เหล็กด้วยพลังอาคมภูติ สร้างม่านบาเรียหักเหรังสีให้กระจายออกรอบตัวไปราวกับเป็นเพียงคลื่นน้ำที่กระทบก้อนหิน

อีกคน คว้าร่างของนักบวชสีเทา แล้วเหยียบอากาศทิ้งดิ่งลงมายืนบนพื้นด้วยความเร็วสูง

 

 

การเคลื่อนไหวบ้าอะไรกันนั่น?

แบบนั้นไม่เรียกว่าเป็นการเคลื่อนไหวที่อยู่ในสามัญสำนึกแล้วนะ?

 

 

ถึงจะยิงพลาดเป้า แต่อย่างน้อยก็สามารถหยุดยั้งการดูดกลืนลูกน้องของเราได้

“ไปเพิ่มพลังให้เจ้าหนอนซะ”

“โอ๊ววว—-”

“วูวววว——”

บรรดาวิญญาณลูกน้องของเราที่หนีรอด เริ่มพากันบินทะลุผ่านพื้นห้องลงไปใต้ชั้นผิวดิน

 

 

*ครื่นนนน!*

 

 

เกิดแรงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

พริบตาต่อมา พื้นใจกลางห้องก็มีหนอนทรายยักษ์ผุดปรากฏตัว

มันอ้าปากที่เต็มไปด้วยคมเขี้ยวสว่านขู่คำรามศัตรู

ข้างหลังของมันมีมังกรของยักษาฑาทิมที่ถูกลูกน้องเราสิงอีกสี่ตัว บินลงมาข่มด้วยเปลวไฟสีทอง

แล้วบนพื้นยังมีกองทัพของ ยักษาฑาทิม อินทรีย์ขาวอัลดีไฮน์ กับนังกระต่ายและร่างทรงนี้ที่เป็นเพื่อนของยัยนักบวช

ถึงจะพลาดท่าในการส่งนักฆ่าไปลอบสังหาร แต่กับอีกแค่นักปราบผีจำนวน 4 คน คิดหรือว่าจะเอาชนะพวกเราได้?

ช่างไม่รู้จักประมาณตนเองเสียเลย