***วันที่ 35 เรตนิว เวลา 25:00 น.***

ณ สถานีเทียบแคปซูลขนส่งเก่า เหมืองแร่ทางตอนเหนือของทวีปแห่งความแห้งแล้ง

“สวัสดีครับทุกท่าน! พบกับสำนักข่าว [เยลโล่ & ออโทเครส] ที่มีชื่อเสียงมาอย่างยาวนาน วันนี้เรามีข่าวใหญ่ระดับโลกจะมานำเสนอครับ!”

“กระผม [ซันฟลาวเวอร์] ”

“ส่วนกระผม [โรส ควอตซ์] ”

“” สองคู่หูผู้สือทอดสายเลือดตรงนักข่าวระดับโลก จะขอนำเสนอ การเปิด [เหมืองแร่อาเทม] ในตำนานของเผ่า [อาร์โทรโพดา] ครับผม!!””

ชายเผ่าภูติผมสีเหลือง กับชายเผ่ามนุษย์สัตว์แรคคูณ ผมสีชมพู ที่มีหน้าตากวนบาทา สองคน กำลังพูดกับโดรนถ่ายทอดสดอย่างสนุกสนาน

 

 

ที่สถานีเทียบแคปซูลเก่าแก่แห่งนี้ ในอดีตมันเคยคึกคัก และเต็มไปด้วยผู้คนคับคั่ง

ทว่าวันหนึ่ง มันได้ถูกทิ้งร้างจนกลายเป็นแหล่งเสื่อมโทรมไป

ไม่มีใครคาดคิด ว่าในวันหนึ่ง มันจะถูกกลับมาเปิดใช้งาน และเต็มไปด้วยผู้คนเหมือนกับยุคสมัยอันรุ่งโรจน์อีกครั้ง

 

 

ทั้งนักข่าว

คณะรัฐมนตรีเผ่ามนุษย์มด

ราชินีเผ่าองค์ปัจจุบัน [โอเปอร์ที่สี่]

คณะราชินีร่วมปกครอง [แฟตที่สี่] [ฟรีด้าที่สี่] [บอสที่สี่] [คอมพาเนียนที่สี่]

ตัวแทนจากบริษัทโลจิสติกส์ [บริษัทอาร์โทรโพดา พาส คอมพานี] นาม [เดสตินี่ย์]

เดสตินี่ย์ ชายเผ่ามนุษย์มดที่ควบทั้งตำแหน่งกรรมการบริหารบริษัท และผู้ก่อตั้งชมรมสัตว์กินเนื้อ กลุ่ม [คาร์นิวอย] …

เจ้าของบริษัท [โฮป-คอมปะนี] รุ่นปัจจุบัน ชายลูกครึ่งเผ่าภูติ-มนุษย์ ที่ตัวเล็ก มีผมสั้นสีเขียว [คอนคอร์ส] กับ สตรีลูกครึ่งเผ่ามนุษย์นก-มนุษย์ ที่มีร่างกายสูงใหญ่ ผมยาวสีแดง และมีขนแขนสีแดงดูคล้ายปีกนกขนาดเล็ก [โบรมีน]

 

 

มันเป็นภาพที่หาดูได้ยาก ที่จะมีคนระดับสูงของประเทศ กับต่างชาติมารวมตัวกันในสถานที่แห่งเดียวพร้อมกันเช่นนี้

 

 

“มาแล้วครับ! นาทีประวัติศาสตร์ กับ สุดยอดทีมที่บุกเบิกของบริษัท [โฮป-คอมปะนี] ผู้ที่เคยสามารถพิชิตพื้นที่ใจกลางทวีปออโรร่าสำเร็จ และคราวนี้ยังเปิดเหมืองโบราณกลับมาได้ เชิญพบกับ ทีมของ— [ยักษาฑาทิม] ครับ!!”

ประตูทรงกลมขนาดใหญ่กำลังถูกเปิดกว้างออกมา

ยานเหล็กกระทิงเปิดประทุนสีเงินขนาดยักษ์จำนวนสี่ลำเริ่มลอยลำบินเข้ามาอย่างช้า ๆ

 

 

“นอกจากเปิดเหมืองแล้ว เขายังสามารถล้มสัตว์ยักษ์ที่เป็นจ้าวแห่งทะเลทรายทั้งสองตัวลงมาได้!”

ซากศพของแมงมุมทราย กับหนอนทะเลทรายที่มีขนาดตัวไม่ต่ำกว่า 100 เมตร

ภาพความน่าเกรงขามของมัน ทำให้ทุกคนที่พบเห็นแทบจะหยุดหายใจได้

 

 

“ไม่เพียงแค่ล้มสัตว์ยักษ์ แต่ยังสามารถช่วยชีวิตผู้ที่หายสาบสูญจากการไปสำรวจที่ถูกส่งไปก่อนหน้านี้กลับมาได้ครบทุกคนด้วยครับ!!”

แสงไฟที่ถูกจัดวาง ส่องกระทบตัวยาน กับสิ่งที่พวกเขาขนกลับมา

ซากยานเหยี่ยวของเพื่อนร่วมงาน

ที่ด้านหลังขบวนยาน มียานขนส่งอีกลำที่ดูเก่าเก็บเหมือนขโมยมากจากเหมืองแร่ กำลังบินลอยลำไล่ตาม

 

 

ภายในนั้นมีทั้งเผ่ามนุษย์นกผู้มีขนสีขาวบริสุทธ เพื่อนร่วมงานของยักษาฑาทิม

มีเผ่ามนุษย์ตัวเล็กผมสีน้ำตาลที่เอาแต่นั่งกอดเข่า

มีเผ่ามนุษย์สัตว์-กระต่าย ขนสีดำขาว ที่นั่งนิ่งไม่เคลื่อนไหว

 

 

พวกเขาดูอิดโรย ห่อเหี่ยว และตัวหนาวสั่น

ดวงตาของพวกเขา ดูว่างเปล่าและหวาดกลัว ราวกับพึ่งได้เห็นฝันร้ายมา…

 

 

“ยานกำลังจอดแล้ว ขอเชิญพบกับ [ฑาทิม] สุดยอดนักสำรวจจากบริษัทโฮปคอมปานีครับ!”

เกิดเสียงตรบมือกับเสียงดนตรีต้อนรับเหล่า [ฮีโร] ของพวกเขา

เสียงนั้นดังกระหึ่มไปทั่วอุโมงค์กับสถานีเทียบยานไปไกล

มีการโรยดอกไม้ พร้อมปูพรมแดงให้กับวีรบุรุษผู้ซึ่งกำลังเดินก้าวเท้าลงมาจากยาน

 

ชายเผ่ายักษ์ผู้มีผมสีแดงเปลวเพลิง

กำลังเดินลงมาจากตัวรถด้วยสีหน้าที่น่าเกรงขาม

ไม่ยิ้ม ไม่โบกมือรับนักข่าว มีเพียงแต่ความเขร่งขรึมที่เขาแสดงออกมาให้ทุกคนเห็น

แววตามืดบอดไร้ชีวิต เพียงแค่มองก็รู้สึกหนาวไปถึงขั้วกระดูกสันหลัง เพราะมันทำให้นึกถึงแววตาของคนตาย

ไม่เพียงแค่ตัวผู้นำ แม้แต่ลูกน้องกับมังกรของเขายังดูไร้สีหน้าเช่นเดียวกัน

 

 

ทุกคนที่เห็นต่างรู้สึกถึงบรรยากาศที่ชวนน่าอึดอัดใจมาจากพวกเขา

แม้แต่หัวหน้า [คอนคอร์ส] กับ [โบรมีน] ที่เป็นหัวหน้าบริษัทและรู้จักนิสัยของลูกจ้างผู้นี้ดียิ่งกว่าใคร ยังถึงกับขมวดคิ้วขึ้นสูง

 

 

นี่มัน— เกิดอะไรขึ้น?

 

 

***ภายในห้องพักของโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง***

“โอ๊ย ฮะ ฮะ ฮะ!!! อดขำไม่ได้!! เสียท่าโดนวิญญาณหลงเข้าสิงร่างทั้งกลุ่มเลยแฮะ! วะ ฮะ ฮะ ฮะ!”

ภายในห้องพักเล็ก ๆ มีเทพผู้สร้างโลกใบนี้ทั้งสามคนกำลังนั่งชมข่าวถ่ายทอดสดที่ว่านั้นอยู่

 

 

คนหนึ่งนั่งหลับ

คนหนึ่งหัวเราะร่วนเพราะรู้สึกสนุก

ส่วนอีกคนกำลังหน้าซีด กลืนไม่เข้า คายไม่ออก

 

 

“ไม่ใช่เรื่องน่าขำนะเอโซ! แล้วแบบนี้หนูไซต์จะปลอดภัยไหม!?! ผมบอกแล้วไงว่าให้ตามไปช่วย! ไม่ใช่บอกว่าให้ถือเป็นการฝึก แล้วปล่อยไปแบบนั้น!”

“แล้วใครกันที่เปิดไพ่ทำนายดวง แล้วบอกว่าไม่เป็นไร ปล่อยไปแบบนั้นจะทำให้โชคดีกว่าเดิมกันละแมรี่โกลว์? ”

” อึ๊ก!”

สตรีภูติผมแดงหน้าซีดยิ่งกว่าเดิม

 

 

เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อราว 5 วันก่อน

ตอนที่พวกเขารู้ว่าหนูน้อยสุดรักหายตัวไป เธอได้มีการเปิดไพ่ทำนายชะตา

ชะตาไพ่ที่เธอทำนาย ได้บอกเอาไว้ว่าให้ปล่อยพวกเขาไป จะเป็นการนำโชคกลับมา

เธอผู้มั่นใจในพลังการทำนายของตัวเอง จึงเห็นด้วยกับเสียงโหวตของสหาย ว่าไม่จำเป็นต้องไปตามตัวกลับ

 

 

แล้วนี่คือผลลัพธ์…

 

 

“จะ— จะยังไงก็ช่าง! ผมยอมรับก็ได้ว่าตัวเองทำนายผิด! รีบออกไปตามหาน้องไซต์กันเร็ว!”

“ฮะ ฮะ ฮะ แต่ครั้งนี้เราว่าเธอทำนายถูกนะ เพราะดูนั่นสิ มีวิญญาณหลงยกฝูงมาให้พวกเราเก็บเกี่ยวถึงที่เลย ฮะ ฮะ ฮะ~ โชคดีเป็นบ้า~”

“งือ…”

[ทุกคน เดียวก่อนค่ะ ฉันจับตำแหน่งของหนูไซต์ได้ค่ะ ¶_¶]

ในเวลานั้นเองที่สหายขี้เซาของพวกเธอเริ่มขยับตัว

 

 

” อยู่ที่ไหน!”

ลาพิสที่ได้ยินเช่นนั้น ได้นำป้ายข้อความวางลงบนตักตัวเอง แล้วชี้นิ้วไปทางประตูห้อง

 

 

*ก๊อก ก๊อก*

 

 

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

สตรีภูติหัวแดงรีบพุ่งเข้าไปเปิดประตูในทันที โดยไม่คิดรอยืนยันว่าคนที่อยู่อีกฝั่งคือใคร

 

 

“หนูไซต์!”

“พี่ค่ะ!!”

เด็กสาวเผ่าคนคนแคระผมสีเงินกำลังร้องไห้ทั้งน้ำตา

เธอวิ่งเข้ามากอดสตรีผมสีแดงด้วยสภาพที่อิดโรยและหิวโหย

 

 

“ฮือ! หนูกลัวจังเลยค่ะพี่! ทุกคน! ทุกคนโดนผีสิงกันหมด พวกมันเริ่มจากพี่ออน แล้วหลอกพี่ควอตซ์ไปสิงสู่เป็นคนที่สอง แล้วลามไปทุกคนจนไม่มีใครเป็นตัวของตัวเองค่ะ แง!”

“โอ๋ ๆ ไม่ต้องกลัว~ เด็กดีของพี่~”

สตรีภูติพาเด็กสาวตัวน้อยเข้ามาข้างในห้อง

 

 

” เก่งจังนะเราที่รอดกลับมาได้”

” เพราะว่าหนูซ่อนตัวอยู่ในยานเงียบ ๆ เลยรอดมาได้ค่ะ… แต่พวกมันคิดที่จะหาเหยื่อเพิ่มในงานเลี้ยงคืนนี้! ตอนแรกพวกมันแค่ต้องการแรงงานมาปกป้องเหมือง แต่ตอนนี้พอได้ร่างใหม่มา พวกมันเลยมีเป้าหมายที่ใหญ่ขึ้น! คิดที่จะจับพวกราชินีของประเทศเป็นร่างทรง แล้วเข้าปกครองประเทศของเผ่ามนุษย์มดค่ะ!”

ได้โปรด~ ช่วยพวกเขาด้วย—

สายตาของเด็กสาวกำลังวิงวอนเหล่าเทพเจ้า

เธอรู้ดีว่าต่อให้เทพหัวเหลืองไม่ยอม แต่เทพหัวแดงต้องยอมช่วยเธอที่อ้อนวอนขอร้องอย่างแน่นอน

 

 

” ได้สิ เพราะงานนี้พวกเราได้ประโยชน์ด้วยอยู่ละนะ หุ หุ หุ~”

แต่ทว่าคำตอบของเทพหัวเหลืองกลับเหนือความคาดหมาย

“เอ๊? ”

เด็กสาวผมเงินมองไปทางสตรีมนุษย์นกด้วยความสงสัย

ส่วนสตรีมนุษย์นกเดินเข้าไปใกล้เธอด้วยรอยยิ้ม

 

 

“ไหน ๆ อุตส่าห์เตรียมมื้อบุฟเฟ่ต์วิญญาณมาต้อนรับให้พวกเราถึงที่ จะไม่ตอบรับคำเชิญได้ยังไงกันละจริงไหม เจ้าวิญญาณกระจอก? ”

เธอนำปลายปีกจิ้มลงไปบนหน้าผากของเด็กสาวผมสีเงิน

พริบตานั้นได้เกิดแสงสีน้ำเงินเจิดจ้า

สายใยวิญญาณที่พยายามหลบซ่อนอยู่ภายในร่างกาย กำลังถูกแรงแม่เหล็กวิญญาณที่เกิดจากปลายปีกของเธอดูดออกมาจากร่างของสาวน้อย

 

 

เธอดึงมันออกมา แล้วนำมันเข้าปาก กลืนกินผีร้ายที่เข้าสิงศิษย์น้อยของเธอ กินมันเข้าไปในทันที

 

 

“หัวหน้าของพวกแกคิดผิดแล้ว จะวางกับดักพวกเราด้วยละครลิงอย่างงั้นหรือ? ยังเร็วไปพันปีนัก! ”

 

 

เธอพูดเช่นนั้น แล้วสำรอกวิญญาณที่พึ่งกลืนเข้าไปกลับออกมา

พลังงานวิญญาณนั้นมีขนาดเล็กกว่าเดิมอย่างน่าตกใจ แสงสว่างเองก็บางตาลง เหลือเพียงแต่ส่วนอัตตาที่เป็นตัวตนคงอยู่เท่านั้น

 

 

” จงลงนรกไปซะ”

เธอว่าเช่นนั้น แล้วโยนมันไปในอากาศ

วิญญาณที่ขาดซึ่งพลังงาน ได้ถูกกฏธรรมชาติดูดกลับสู่มิติคนตายไปในทันที

 

 

เด็กสาวผมสีเงินหลับตาลง แล้วหมดสติลงหลังจากที่ถูกถอดวิญญาณร้ายออกจากร่าง

 

 

“เอโซ เธอรู้ได้ยังไงว่าเจ้าหนูกำลังถูกผีสิงสู่อยู่? ผมไม่รู้ตัวเลย…”

“เธอเนี่ยนะ… เอาแต่หลงกับรูปลักษณ์ภายนอกจนหน้ามืดหมดแล้วหรือยังไง? เจ้าหนูนี่มันกลัวเธอจะตายไป มีเรอะอยู่ ๆ จะกล้าเข้ามากอดเธอแบบนี้? แต่ยอมรับเลยแฮะว่ามันร้ายเอาการ ที่สามารถปกปิดตัวเองได้เนียนจนไม่มีใครรู้สึกถึงวิญญาณสองดวงในร่างเดียวได้”

เอโซหันไปมองดูภาพข่าวที่กำลังถูกฉายใจกลางห้อง

 

 

” เจ้าวิญญาณหลงรอบนี้ ดูท่าจะมีตบะแก่กล้าไม่เบา”

เธอว่าเช่นนั้น พร้อมกับเลียริมฝีปากของตัวเอง

 

 

รสชาติของพลังงานวิญญาณที่มีตบะแก่กล้า มักจะมีความเข้มข้นอย่างคาดไม่ถึง

จะมีรสชาติแบบไหน?

จะอร่อยหรือเปล่า?

จะให้ความรู้สึกดีแค่ไหน?

 

 

“ได้เวลาออกล่าวิญญาณกันแล้ว”