***ณ ความมืด***

***ในความมืดมิด***

“อoo—”

***ผมกำลังได้ยินเสียง***

“ออน-เอ็ซท — ตื่น! ไปเล่นกัน!”

***ได้ยินเสียงของเพื่อนที่ไม่ได้ยินมานาน***

“โรโยตี้? ”

“จะใครอีกได้ละ!? ไปเล่นกัน!”

***เสียงของ [โรโยตี้] ***

 

 

[โรโยตี้] คือเพื่อนสนิทในวัยเด็กของผม

เธอเป็นเด็กทอมบอยลูกครึ่งเผ่ามนุษย์กับมนุษย์สัตว์-แมว ที่ซุกซน เกลียดชังความอยุติธรรม และชอบโมเดลปืนรุ่นเก่าเหมือนกับผม

มีผมสีฟ้ายาวงดงามเหมือนสีของน้ำทะเล กับใบหูนุ่ม ๆ ชวนน่าสัมผัส

 

 

เอ๊ะ?

เดียวนะ? เสียงของ โรโยตี้ อย่างงั้นหรือ?

 

 

“ทำไมทำสีหน้างงแบบนั้นเล่า? อยู่ ๆ นายเล่นหลับคาห้องเรียนแบบนี้ไม่สมกับเป็นนายเลยนะ ว่าแต่ ไปเล่นกันเถอะ!”

“…หลับ? ”

“ก็ใช่นะสิ! ปลุกยังไงก็ไม่ตื่น อาจารย์นะโกรธนายมากเลยละรู้ไหม? ”

“อาจารย์? โรงเรียน? ”

“งงอะไรของนายกันเนี่ย? ยังฝันอยู่อีกหรือยังไง? ”

“ฝัน? ”

 

 

ผมลุกขึ้นมาสำรวจตัวเอง

สถานที่ผมกำลังลุกขึ้นตื่น ไม่ใช่อยู่ในอุโมงค์เหมืองที่มืดมิด แต่เป็นอาคารเรียนเก่าแก่ที่อยู่ท่ามกลางแสงสว่างออโรร่า

มีเสียงเด็กวิ่งเล่นอย่างสนุกสนานดังมาจากนอกหน้าต่าง กับเสียงอาจารย์ที่คอยตะโกนไล่จับเด็กดื้อที่ไม่เชื่อฟัง

 

 

มือ เท้า ส่วนสูงของตัวเอง— เล็ก เตี้ย?

เอ๊?

 

 

ผมลองหยิกแก้มของตัวเอง

เจ็บ?

นี่ไม่ใช่ความฝัน?

แล้วเมื่อกี้นี้คือ—?

 

 

“มัวทำอะไรอยู่ ไปเล่นกันเถอะ มาเล่นไล่จับกัน!”

“อ๊ะ? ”

รู้สึกถึงสัมผัสอบอุ่นผ่านทางฝ่ามือ

นี่ไม่ใช่ความฝัน?

ผมในสมัยเด็กไม่ใช่ความฝัน?

แล้ววัยผู้ใหญ่เมื่อกี้นี้คือ—?

 

 

“นายเป็นคนซ่อน ส่วนฉันจะเป็นคนหา จะเริ่มนับแล้วน้า~”

“เอ๊ะ? อืม!”

ราวกับไม่ได้เล่นสนุกโดยที่ลืมทุกสิ่งทุกอย่างแบบนี้มานานหลายสิบปีแล้ว

ผมรีบวิ่งไปซ่อนตรงระเบียงแถวห้องเก็บของเหมือนกับทุกครั้ง

ทุกซอกทุกมุม กลิ่นไอ ทุกอย่างล้วนแต่ยังเหมือนเดิม

ได้วิ่งไล่จับอย่างสนุกสนานกับเพื่อนสนิทที่สุดในชีวิต

 

 

ที่นี่ต่างหากคือความจริง ส่วนวัยผู้ใหญ่คือความฝัน

 

 

“นี่ ๆ ขอฉันไปเที่ยวบ้านนายทีสิ”

“ได้เลย!”

หลังเลิกเรียนวันนั้น ผมได้พาเธอไปเที่ยวบ้านเป็นครั้งแรก

 

 

ไม่ได้จะโม้ แต่บ้านของผมพอจะมีฐานะร่ำรวยเลยทีเดียว

เรียกว่ารวยขนาดต่อให้ไม่ทำงานก็ยังมีเงินพอกินพอใช้ไปทั้งชาติ

“วันนี้ลูกพาเพื่อนมาบ้านด้วยหรือ? ”

“หุ หุ หุ เพื่อนสาวเสียด้วย ร้ายไม่เบานะเจ้าตัวเล็กของพวกเราเนี่ย”

“ไม่ใช่แบบนั้นเสียหน่อย!”

ผมรีบเถียงพ่อกับแม่ที่กำลังพยายามล้อผมเมื่อพา โรโยตี้ มาบ้านตัวเอง

 

 

พวกเรากินมื้อเย็นด้วยกัน ทานอาหารด้วยกัน

 

 

“นี่ ๆ ออน พอจะพาเราเที่ยวชมบ้านก่อนกลับได้ไหม? ”

“ได้สิ ว่าแต่จะพกกระเป๋าใบหใญ่มาทำไมกันละนั่น? ”

“ฮิ ฮิ ฮิ ไม่มีอะไรหรอก~ มันก็แค่กระเป่าใบหนึ่งเอง~”

เธอหัวเราะให้ผมด้วยรอยยิ้มที่สดใส

 

 

ข้างในกระเป๋าคืออะไรกันนะ?

คงเป็นของสำคัญที่ไม่อยากให้วางห่างตัวละมั้ง?

 

 

ผมคิดเช่นนั้นแล้วเริ่มพาเธอเที่ยวชมบ้าน ตั้งแต่ห้องส่วนตัวไปจนถึงห้องทำงานของคุณพ่อที่มีอาชีพเป็นข้าราชการชั้นผู้ใหญ่

พาเที่ยวจนกระทั้งพระจันทร์ขึ้นสูงเหนือหัว—

 

 

***

“วันนี้พอแค่นี้ดีกว่า ดึกมากแล้วละ”

“อืม! วันนี้สนุกมากเลยละออน!”

ผมพูดกับเพื่อนสนิทไปพร้อมกับพาเธอไปส่งถึงที่บ้าน

บ้านของเธอเองก็เป็นข้าราชการชั้นผู้ใหญ่เหมือนกันกับผม

 

 

“งั้น เจอกันพรุ่งนี้นะ!”

“ได้เลย!”

ผมยิ้มอำลาพร้อมกับโบกมือให้เธอเป็นครั้งสุดท้าย—

 

 

“…”

หืม?

ครั้งสุดท้าย?

 

 

“อึ๊ก…!!”

นี่มัน… ทำไมผมถึงจำฉากนี้ได้?

ไม่… ไม่!

นี่มันไม่ใช่ความจริง!?

นี่มันคือความทรงจำต่างหาก!

ผมจำได้แล้ว!

มันคือความทรงจำที่ผมอยากจะลืมมันไป!

 

 

ไม่เอา! ถ้าดำเนินต่อไปแบบนี้— ผมจะต้อง—

 

 

เวลานั้นเองที่ภาพรอบตัวไหลเวียนไปอย่างรวดเร็วราวกับถูกเล่นเทป

ผม— กำลังนั่งอยู่ตรงห้องโถงของบ้านตัวเองที่กำลังถูกตำรวจกับทหารเข้าล้อม

คุณพ่อ— กำลังถูกจับกุมควบคุมตัวขึ้นรถ

 

 

“พ่อ– แม่!? ”

“ทำไม— ทำไมคุณถึงทำแบบนี้กันค่ะที่รัก!? ฉันมองคุณผิดไปจริง ๆ !”

“ไม่! พวกคุณเข้าใจผิด!? ผมไม่ได้ยักยอกเงิน! ผมไม่รู้เรื่อง!? ”

“แล้วทำไมที่ห้องทำงานของคุณถึงมีเอกสารสัญญาการซื้อขาย กับการยักยอกเงินผิดกฏหมายเก็บเอาไว้อยู่กันละคะ!”

“ผมไม่ได้เป็นคนทำ!”

 

 

ในวันนั้นครอบครัวของเราได้แตกสลาย

คุณพ่อถูกจับเข้าคุกในฐานะยักยอกทรัพย์ภาษีหลวง

คุณแม่แยกทางกับคุณพ่อ

ทรัพย์สินทั้งหมดถูกริบเข้าหลวง เพราะมีหลักฐานชี้ชัดว่าเป็นสิ่งของที่ได้มาจากการกระทำมิชอบ

 

 

พวกเราได้กลายเป็นพวกไร้บ้านในชั่วข้ามคืน

 

 

ผมกำลังมองดูตัวเองในวัยเด็ก

มองดูตัวเองที่กำลังดวงตาเบิกกว้างอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ในห้องเช่าเล็ก ๆ กับคุณแม่

 

 

“…นี่มัน”

มือของผมกำลังสันเทาไปด้วยความโกรธและความเสียใจ

ในเนื้อหาข่าว ได้ระบุถึงความผิดของคุณพ่อ

ประเด็นไม่ใช่ความผิดของคุณพ่อ แต่เป็นชื่อผู้ที่ให้เบาะแส

ว่าคน ๆ นั้นคือเด็กสาวลูกครึ่งที่มีหูแมวตัวน้อย

[โรโยตี้]

 

 

“นี่มัน…”

[โรโยตี้] เป็นคนที่แจ้งเบาะแสให้กับตำรวจ

ผมในวัยเด็กได้รู้นับตั้งแต่วินาทีที่ได้อ่านข่าว

รู้ตัวว่า— ได้ถูกเพื่อนรักทรยศ

 

 

ตั้งแต่ที่พาเธอมาเที่ยวบ้าน ผมก็ไม่เคยเจอเธอคนนั้นมาปรากฏตัวต่อหน้าอีก

แถมจะว่าไปแล้ว ในวันที่พาเธอชมบ้าน เหมือนว่าเธอจะพกกระเป๋าใบใหญ่มาด้วย แต่ขากลับ กระเป๋าใบนั้นกลับเล็กลงอย่างน่าแปลกใจ

หลังจากนั้นไม่ถึงเดือน—

พอพ่อของผมที่ไม่อยู่ในตำแหน่ง ก็ได้ถูกครอบครัวของเธอขึ้นมาแทนที่ตำแหน่งเดิม

การไปของพ่อผม ทำให้ครอบครัวของเธอได้รับประโยชน์

 

 

ทุกอย่างมันประจบพอเหมาะกันเกินไป

 

 

ผมในวัยเด็กจึงได้เข้าใจ—

คนที่ป้ายสีให้กับครอบครัวของผม ก็คือเธอคนนั้น

ยัย [โรโยตี้]

 

 

“…”

ทั้งที่ไว้ใจ…

ทั้งที่รู้สึกชอบ…

แต่กลับถูกทรยศ…

ถูกคนที่ไว้ใจที่สุดทรยศ…

 

 

ผมคือคนที่พาคนทรยศเข้ามาในบ้าน

ผมคือคนที่ทำให้ครอบครัวตัวเองพัง

ถึงจะรู้ความจริง แต่กลับแก้ไขอะไรมไ่ด้เลย

ไม่มีแม้แต่หลักฐานจะไปเอาผิดอีกฝ่ายเพื่อกู้ชื่อเสียงกลับมา

 

 

ผม… มันช่างอ่อนแอ

อ่อนแอ…

 

 

“…”

ไม่มีน้ำตาไหลออกมาอีก เพราะผมได้ร้องไห้จนมันเหือดแห้งไปตั้งแต่วัยเด็กแล้ว

 

 

“ทำไม… ทำไมถึงพาผมมาดูความทรงจำนี้ครับ คุณวิญญาณมด? ”

ความฝันในวัยเด็กที่ผมพยายามลืม กลับถูกขุดออกมาให้ดูฉายซ้ำอีกครั้ง

นี่คงเป็นฝีมือของยัยผีร้าย

 

 

“ไม่รู้สิ แต่เรารู้สึกว่าเจ้าช่างดูน่าสงสารยังไงก็ไม่รู้”

“ออกไปจากร่างกายผมซะ! ถ้าคิดว่าเอาความทรงจำบ้า ๆ นี้มาให้ดูเพื่อหวังให้ผมอ่อแอ แกนะคิดผิดแล้วละ! นั่นคืออดีตที่ผมทิ้งไปนานแล้ว! ”

“ทิ้ง? เราว่าไม่ใช่แบบนั้น ไม่อย่างงั้นเจ้าคงไม่เลือกเส้นทางของตำรวจเพื่อหวังกู้คืนศักดิ์ศรีกับชื่อเสียงให้กับพ่อของตัวเองหรอกจริงไหม? ”

“รู้ได้ไง!? ”

“แหม่ ๆ ตอนนี้พวกเรากำลังร่วมแชร์ความทรงจำอยู่นะจ๊ะ~”

 

 

เสียงของผีร้ายดังก้องไปทั่วที่ว่าง

พริบตานั้นเอง ที่ฉากตรงหน้าของผมเริ่มเลือนหายไป แล้วฉายภาพของเหมืองแร่แห่งนี้ขึ้นมาแทน

ทว่าภาพของเหมืองแร่นั้น มันกลับดูใหม่ ไม่มีฝุ่นจับหรือสัตว์ร้ายมาทำรังอาศัย

 

 

“นี่คือภาพในอดีต เป็นช่วงเวลาที่เหมืองแร่อาเทมพึ่งสร้างเสร็จ เป็นยุคที่ท่านราชินีกับท่านอาเทมพึ่งเสียชีวิตตายจากไป”

มันเป็นเหมืองแร่ที่ดูรุ่งเรืองและคึกคัก

มีผู้คนอาศัยเป็นจำนวนมาก คนงานเดินกันขวักไขวเต็มถนนและอุโมงค์ขุดเจาะ

 

 

ส่วนตัวผมนั้นได้กลายเป็นร่างโปรงแสง เสมือนเป็นวิญญาณที่ไม่มีใครเห็นในโลกนั้น

 

 

“เจ้ากับเรานั้นเหมือนกัน คือไม่ให้อภัยกับความอยุติธรรมของโลก”

ที่ข้างตัวของผม มีร่างเงาของมนุษย์มดเพศหญิงสูงหนึ่งเมตรลอยมายืนอยู่ข้าง ๆ

เธอมีผิวสีแดง และปากที่แหลมคมน่ากลัวนัก

 

 

“ในยุคที่เกิดการเปลี่ยนผู้ปกครอง ในเวลานั้น พวก รัฐบาลของพวกเรา มันคิดที่จะขายเหมืองแร่แห่งนี้ให้กับ บริษัท [บริษัทอาร์โทรโพดา พาส คอมพานี] ที่เป็นบริษัทชื่อดังด้านโลจิสติกของโลกมาดูแล ซึ่งมันดูตลกมากทีเดียว”

“ฟังดูมีกลิ่นเหม็นเน่าลอยโชยมาเลยครับ”

“ใช่ ทุกคนเองก็รู้สึกแบบนั้น แต่ตัวเราในเวลานั้นเป็นเพียงแค่คนเหมืองธรรมดา แน่นอนว่าไม่มีพลังอะไรที่จะไปต่อกรกับผู้มีอำนาจได้หรอก”

ภาพถูกตัดไปที่ในอุโมงค์เหมืองแร่ที่มืดมิด

ภายในนั้นเต็มไปด้วยคนงานเหมืองจำนวนมากที่กำลังขุดแร่กันอย่างเอาเป็นเอาตาย

 

 

“พวกเราเผ่ามนุษย์มดเป็นพวกบื้อค่ะ ถ้าผู้นำว่าอะไร พวกเรามักเชื่อแบบไม่ค่อยมีข้อสงสัย— ถึงจะสงสัย แต่ก็ไม่คิดจะตั้งคำถามหรือต่อต้านให้รู้สึกเหนื่อยค่ะ”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ออกจะเศร้าอยู่เล็กน้อย

“พวกเรานั้นสนใจเพียงแต่ ขุด ขุด และขุด ทั้งที่มีคนตายเพราะสัตว์ร้าย ทั้งเจออุบัติเหตุจนตาย แต่พวกเราก็ยังขุดต่อไป เพราะเชื่อว่าผลตอบแทนนั้นได้คืนสู่ชาติของตัวเองค่ะ”

เธอยังคงพูดตอไป พร้อมกับฉายภาพร่างกายของตัวเงอที่ยังขุดแร่ด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผล

ทั้งที่งานบางส่วนสามารถใช้เทคโนโลยีมาชดเชยได้ แต่พวกเขากลับยังเลือกที่จะใช้แรงงานคนมาขุดต่อไป

 

 

“แต่ความจริงแล้วกลับไม่ใช่แบบนั้น ค่าแรงงานเผ่ามนุษย์มดมันถูกเพราะมีประชากรเยอะ พวกเราถูกมองให้มีค่าต่ำยิ่งกว่าเครื่องจักรเสียอีกค่ะ”

ภาพถูกตัดไปที่ห้องประชุมแห่งหนึ่ง

ในพื้นที่ติดกับห้องประชุมนั้น มีมนุษย์มดคนหนึ่งกำลังเข้าห้องน้ำอยู่ในส่วนที่อยู่ติดใกล้กัน

 

 

“ต้องบอกว่าเป็นโชคดีในโชคร้าย ที่บังเอิญไปเข้าห้องน้ำในพื้นที่ห้ามเข้าโดยไม่รู้ตัว ถึงได้รู้ความจริงค่ะ”

เธอในเวลานั้นที่เป็นเพียงมดงาน ได้บังเอิญไปเห็นและได้ยินถึงการแบ่งผลประโยชน์ของรายได้เหมือง

 

 

รายได้และผลประโยชน์ที่ควรตกสู่เผ่ามนุษย์มด กลับจมอยู่กับคนเพียงส่วนเดียวเท่านั้น…

 

 

“พวกมัน… ปล่อยให้ความเชื่อใจของพวกเราที่มีต่อรัฐกับราชินีผู้รับช่วงต่อในเวลานั้นมาหลอกลวง ทุกหยาดเหงื่อ ทุกชีวิตที่ตายไปโดยเชื่อว่าทำเพื่อเผ่า กลับถูกคนเพียงกลุ่มเดียวฉกฉวย แถมแร่ล้ำค่าที่ควรเอามาเพื่อพัฒนาชาติกับกองทัพ กลับถูกขนเอาไปขายให้เผ่าอื่นจนเกือบหมด เจ้ามนุษย์ เจ้าที่ยืนอยู่ข้างความยุติธรรม จะทนกับเรื่องเช่นนี้ได้หรือ? เหมืองที่มารดาแห่งแผ่นดิน เหมืองที่ท่านอาเทมกับราชินีแฟตที่ท่านทั้งสองคนร่วมกันสร้างจากเลือดเนื้อเพื่อทุกคน กลับถูกคนกลุ่มเล็ก ๆ มาแย่งชิงไป มันยุตธรรมแล้วหรือค่ะ? ”

“…ไม่เลย ผมเข้าใจความรู้สึกนั้นดีครับ”

“ใช่ไหมละคะ? แต่ทว่าความอยุติธรรมกลับเป็นผู้ได้รับชัยค่ะ”

 

 

ภาพตัดกลับไปที่ส่วนนอกของห้องประชุมอีกครั้ง

“ตรงนั้นใคร!”

“เอ๊!? กรี๊ดดด!”

มันเกิดขึ้นเร็วมาก

เธอที่กำลังแอบฟังอย่างระวังตัวอยู่นอกห้องประชุมได้ถูกพบตัวโดยทหารยาม

เธอถูกปืนรังสีเผาตั้งแต่หัวจรดเท้าจนกลายเป็นเศษฝุ่นในพริบตา

 

 

“นี่มัน—”

“ใช่ค่ะ ถูกฆ่าทันทีโดยไม่คิดถามหรือสอบสวนค่ะ แต่คงต้องขอบคุณมัน ที่ทำให้เรารู้ว่ายังมีชีวิตหลังความตายอยู่ และชีวิตหลังความตายนี้มันก็ทำอะไรได้มากกว่าที่คิดเสียอีกค่ะ”

ภาพตัดกลับมาที่ตัวเธออีกครั้ง

แต่คราวนี้เป็นร่างของวิญญาณ

 

 

เธอเริ่มรวบรวมคนที่มีชะตากรรมแบบเธอเอง

ทั้งถูกฆ่าเพราะบังเอิญไปเห็นบางอย่าง

ทั้งที่ตายไปเพราะพบเจออุบัติเหตุจากงานขุดเหมือง

 

 

รวบรวมพรรคพวกวิญญาณ แล้วเริ่มแทรกแทรงความเป็นจริงหลังมีตบะแก่กล้ามากพอ

หลอกผู้คนให้เริ่มหวาดกลัว

ทำลายการทำงานของเครื่องขับไล่สัตว์ยักษ์

ไล่พวกสารเลวที่ทำให้เหมืองแร่แห่งนี้แปดเปือดออกไปจนสิ้น—

 

 

ภาพเหมืองตรงหน้าได้มืดลง แล้วตัดกลับมาเป็นภาพของเหมืองร้างที่เต็มไปด้วยสัตว์ร้าย กับฝูงวิญญาณไปแทน

 

 

“ทั้งหมดที่เราทำ ก็เพื่อท่านอาเทมกับแฟตที่สอง หากว่ามีพวกชั่วควบคุมเหมือง วิญญาณมารดาผู้ปกครองแผ่นดินที่รักยิ่งของพวกเราจะไปสู่สุขติได้เยี่ยงไรกัน จริงไหมคะ? ”

“คุณเองก็ผ่านอะไรมามากเหมือนกันนะครับ…”

“เจ้ากับเรานั้นเหมือนกัน ไม่ยอมอภัยให้กับความชั่วร้าย”

“ความชั่วร้าย…”

 

 

ร่างวิญญาณของเธอบินลอยมาตรงระดับสายตาของผม

ผมรู้สึกได้ว่าเธอกำลังจ้องเข้ามาในดวงตาคู่นี้ของผมอยู่

 

 

“ว่ายังไงละคะ? คิดอยากจะร่วมมือกับเราไหม? ”

“ร่วมมือ? ”

“เรานั้นมีพลังค่ะ หลังจากที่ได้เป็นวิญญาณมาหลายสิบปี ได้เรียนรู้ที่จะใช้พลังงานจากโลกคนตายสู่โลกคนเป็น แต่พลังนี้กลับถูกจำกัดขอบเขตเพราะเงื่อนไขความเข้มข้นของพื้นที่มิติ เราไม่อาจใช้พลังนี้ที่ข้างนอกเหมืองเพื่อความ [ยุติธรรม] การที่ใช้มันไม่ได้มันช่างน่าเศร้าค่ะ เราต้องการความ [ยุติธรรม] ส่วนเจ้าต้องการ [พลัง] เรารู้สึกยินดีที่ได้เจอเจ้า เรายินดีที่จะมอบพลังให้ใช้ในการปราบเหล่าร้าย พวกเรามี [อุดมการณ์] ร่วมกัน เรานั้นหาได้ต้องการทำร้ายใครไม่ แค่อยากปกป้องเหมืองแห่งนี้เท่านั้นเองค่ะ”

“พลังเพื่อความยุติธรรม? ”

“ใช่ค่ะ พลัง— เพื่อความ [ยุติธรรม] พลัง— เพื่อคืนความเป็นธรรมให้กับ [ครอบครัว] ของคุณ”

 

 

ผม…

คุณพ่อ…

ครอบครัว…

 

 

“คุณต้องการอะไรจากผม? ”

“ต้องการที่สิงสู่เพื่อหาคนที่จะเอาพลังนี้มาใช้ในโลกภายนอก นำพาความยุติธรรมกลับมาให้คนที่ต้องตายไปด้วยอำนาจของรัฐบาลค่ะ แน่นอนว่าหลังจากคลีคลายทุกอยางจบแล้ว พลังนี้จะสิงสู่และส่งมอบต่อให้กับเจ้าอย่างแน่นอนค่ะ”

 

 

ฟังดูไม่เลวเลยทีเดียว

 

 

คิดให้ดีแล้ว จากภาพความทรงจำที่เธอฉายให้ดู มันแสดงให้เห็นว่าเธอไม่ใช่วิญญาณที่ชั่วร้ายโดยสันดาน

พวกเรามีจุดประสงค์เหมือนกัน คือการปราบพวกสารเลวให้หมดไป

ไม่ย่อยอมต่อควาอยุติธรรมของโลก

อีกอย่าง การที่ยอมให้อีกฝ่ายมาสิงอยู่ในร่างกาย มันฟังดูไม่น่าจะเสียหายเท่าไหรหรอกมั้ง?

 

 

เพราะยังไงคนที่ควบคุมร่างกายนี้ ก็คงยังเป็นผมเองอยู่ดี

 

 

“ถ้าสัญญาว่ายอมปล่อยทุกคนที่เข้ามาในเหมืองวันนี้กลับไป ผมจะยอมรับ ให้ความร่วมมือครับ”

“ยินดีทำตามสัญญา เรา [เฟธฟูล] ผู้นี้ขอให้สัญญาว่าจะปล่อยพรรคพวกของท่าน ที่บังอาจมาทำให้เหมืองแห่งนี้แปดเปื้อนให้ เป็นกรณีพิเศษค่ะ”

ด้วยเหตุนี้ ผมจึงยอมที่จะให้วิญญาณของเธอมาสิ่งสู่อยู่ในร่างกาย

เพราะว่าเธอน่าจะเชื่อใจ—

 

 

“หุ หุ หุ~ เจ้าโง่~ งั้นขอ [ร่างกาย] ไปเลยนะคะ~”