ภายในอุโมงค์เล็ก ๆ แห่งหนึ่งที่สูงและกว้างเพียงหกเมตร มีเผ่ามนุษย์หนึ่งคน (ตัวผม) กับเผ่ายักษ์ 6 คน กำลังเดินเรียงคู่กันอยู่

“เจ้าหมา-ดุช! ขอบคุณที่มาช่วยพวกข้า!”

” [มนุษย์] ไม่ใช่ [หมา-ดุช] !”

“นับเป็นครั้งที่สองแล้วหลังจากเหตุการณ์คฤหาสน์หลังนั้น ที่พวกข้าติดหนี้บุญคุณเจ้า!”

“จะว่าไป พวกข้ายังไม่ได้แนะนำตัวกันเลย ว่าพวกข้านั้นมีชื่อเสียงเรียงนามว่าอะไร อยากรู้แล้วใช่ไหมล่า? ”

“ไม่ได้อยากรู้เฟ้ย!”

“พวกข้าจะขอเอยนามให้เจ้าฟัง!”

” ไม่ได้ฟังกันเลยนี่หว่า!?!”

เจ้ายักษ์ขบวนการห้าสีกำลังพูดคุยอย่างร่าเริงกับผมอยู่ตรงหน้า

พวกเขาดูไม่รู้สึกทุกร้อนอะไรกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ ณ ปัจจุบันนี้กันเลยสักนิด

 

 

“ข้ามีนามว่า [เรด] จุดเด่นคือผมสีแดงยาว!”

“ข้ามีนามว่า [กรีน] จุดเด่นคือผมสีเขียวยาว!”

“ข้ามีนามว่า [เยลโล่] จุดเด่นคือผมสีเหลืองยาว!”

“ข้ามีนามว่า [บลู] จุดเด่นคือผมสีน้ำเงินยาว!”

“ข้ามีนามว่า [แบล็ก] จุดเด่นคือผมสีดำยาว!”

“”พวกเราคือขบวนการเซ็นไตแห่งหน่วยฑาทิม ถือครองตำแหน่งกลุ่มย่อยที่เก่งกาจที่สุดของหน่วยยักษาฑาทิม ขบวนการ [เรนเจอร์ฑาทิม] !!””

 

 

***บรึ่ม!***

 

 

เกิดระเบิดควันห้าสีพวยพุ่งออกมาจากการแนะนำตัวด้วยท่าโพสแปลก ๆ ของยักษ์ทั้ง 5 คน

“แค๊ก แค๊ก! โอ๊ย!? ระเบิดควันพวกนี้มาจากไหนเนี่ย!!”

“พวกเราพกติดตัวคนละอันเป็นปกติอยู่แล้ว เพื่อต้องแนะนำตัวไง”

“เพราะสั่งทำพิเศษให้มีสีและแสงประจำตัว ลูกหนึ่งเลยราคาตั้ง 5,000 ยูนิต แนะ”

“แถมต้องใช้เยอะด้วย เลยทำเอาพวกเราไม่มีเงินพอใช้เลยละ ฮะ ฮะ ฮะ”

“ทำเพื่อ!?!”

รู้สึกอยากมีพัดกระดาษเอามาฟาดหัวตบมุกพวกมันซักปาด…

 

 

“ว่าแต่ปกติเผ่ายักษ์จะไม่ตั้งชื่อแบบนี้ไม่ใช่เรอะ? ”

เท่าที่ผมรู้ เห็นว่าเผ่ายักษ์จะมีธรรมเนียมตั้งชื่อลูกหลานตามชื่อของผักผลไม้ เพราะเป็นธรรมเนียมของพวกเขาว่าจะได้รับความเมตตาจากธรรมชาติ ตามความเชื่อของพวกเขาเอง

“พวกเราทิ้งนามเดิมไปนานแล้วละ”

“เพราะว่าพวกเรานั้นคือ—”

“ขบวนการเซนไตยังไงละ!”

 

***บรึ่ม!***

 

 

แล้วจะระเบิดแนะนำตัวอีกรอบเพื่อ!!!

 

 

“…”

ถึงจะดูเป็นพวกงี่เง่า แต่เห็นบอกว่าเก่งกาจที่สุด คงคาดหวัง—

“ (เออ… คุณออนครับ พอจะเดาได้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ขอเตือนเอาไว้ก่อน ว่าเจ้าบ้าห้าตัวนี้เป็นพวกเหลือแดนที่ไม่มีใครอยากรับเข้ากลุ่ม เลยมีแค่หัวหน้าฑาทิมที่กรุณาเก็บมาเข้าหน่วยครับ พวกมันคือสุดยอดของความงี่เง่า จนติดอันดับทำผลงานยอดแย่ที่สุดเป็นอันดับหนึ่งเลยครับ”

สรุปคือคาดหวังอะไรไม่ได้เลยสินะ…

 

 

ผมถอนหายใจเบา ๆ ให้กับข้อมูลจากคุณเบอร์รี่ แล้วตัดสินใจเดินนำกลุ่มเข้าไปในอุโมงค์ลึก

จากที่ดู บางทีมันคงเป็นพื้นที่ขุดแร่เก่า ที่ใช้แรงงานคนมากกว่าเครื่องจักรกล

สาเหตุที่รู้ว่าใช้แรงงานคนขุด เป็นเพราะมันมีแร่หยก เพชร รวมไปถึงหินรูปทรงสวยงามผุดปรากฏไปทั่วให้เห็นเป็นระยะ

 

 

มันเป็นหินธรรมชาติที่ดูแล้วแทบไม่อยากจะเชื่อว่ามันเกิดขึ้นได้เองโดยไม่ใช่ฝีมือของคน

เพราะรูปลักษณ์ของพวกมันสวยงามจนเหมือนเป็นงานแกะสลัก

ราวกับว่ามีเทพเจ้าจงใจปั้นหินเหล่านี้ให้เป็นผลงานศิลปะ แล้วนำมันมาฝั่งเอาไว้ในใต้ดิน

ของที่ต้องใช้ความละเอียดอ่อนในการขุดพวกนี้ คงไม่สามารถใช้แรงงานเครื่องจักรหรือหุ่นยนต์ขุดขึ้นมาได้หรอก

 

 

“หวังว่าอุโมงค์นี้จะมีทางเชื่อมไปที่อื่น…”

“ถ้าไม่มี คงต้องรอจนกว่าสัตว์ประหลาดข้างนอกจะทะเลาะกันเสร็จนั่นละครับคุณออน”

“ใช่”

ทางเลือกของพวกเราตอนนี้เหลือไม่มาก

หนึ่งคือรออยู่ใกล้ปากหลุมจนกว่าการต่อสู้ข้างนอกจะสงบลง

สองคือเข้าไปสำรวจเส้นทาง เพื่อว่ามันจะมีทางออกอื่นอยู่

 

 

*ตึ่ง!*

*กีสสสสส!*

*ฮูมมม!*

 

 

แต่เสียงต่อสู้ของพวกสัตว์ประหลาด มันทำให้พวกเราต้องจำใจเข้าไปในอุโมงค์ให้ลึกมากขึ้นกว่าเดิม

ยิ่งหนอนทะเลทรายมีนิสัยชอบมุดดิน ก็ยิ่งอันตรายถ้ายังอยู่ในระยะที่ได้ยังได้ยินเสียงต่อสู้ของพวกมัน

 

 

“เข้ามาลึกมากเลยแฮะ”

“บลู พอจะรู้หรือเปล่าว่าถ้าเก็บก้อนหยกพวกนี้กลับไปขายจะได้เงินเท่าไหรกัน? ”

“ไม่รู้สิ แต่ดูจากรูปร่างกับขนาดที่ใหญ่เท่าคน— คิดว่าถ้าเอาเข้าประมูลคงได้ราคาไม่ต่ำกว่า 1 ล้าน ยูนิตแน่ ๆ ละ”

“โอ๊ววว!”

พวกยักษ์ห้าสีกำลังพูดกันเองอย่างตื่นเต้นในระหว่างที่เดินผ่านอุโมงค์ที่เต็มไปด้วยศิลาล้ำค่า

 

 

เจ้าเรดที่ได้ยินมูลค่าของหินจากเจ้าบลูถึงกับดวงตาเบิกกว้าง แล้วเดินเข้าไปใกล้หินหยกก้อนหนึ่งที่โผล่พ้นออกมาจากผนังถ้ำ

เขายื่นมือเข้าไปใกล้มัน และทำท่าว่าจะออกแรงหักปลายยอดของมันออกมา

 

 

ในตอนนั้นเองที่ผมรู้สึกหนาวไปถึงขั้วกระดูกสันหลัง

สัมผัสที่หกได้กรีดร้องเตือนว่ามีพลังงานวิญญาณจำนวนมากกำลังพุ่งผ่านทะลุใต้ผิวดินไปทางเขา

 

 

“อันตราย!”

“เหวอ!? นี่เจ้าทำอะไรของเจ้าเนี่ย? มาพลักข้าทำไม? ”

ไม่มีใครที่มองเห็นนอกจากผม

 

 

ที่ตรงหน้า ในจุดที่ก้อนหินหยกตั้งเอาไว้ มีวิญญาณเผ่ามดจำนวนเกือบ 10 คน กำลังยืนตั้งขวางเป็นกำแพงกันพวกเราให้แยกออกจากหินหยกก้อนนั้นเอาไว้อยู่

เป็นเผ่ามดระดับมดทหารเลวที่มีความสูงอยู่ราวหนึ่งเมตรครึ่ง

 

 

ผมไม่เคยเห็นวิญญาณที่ก่อตัวเป็นรูปร่างชัดเจนขนาดนี้มาก่อน

พวกมันทั้ง 10 คน กำลังจ้องมาทางพวกเราด้วยสีหน้าที่โกรธแค้น

คงไม่ได้กำลังคิดว่าพวกเราเป็นหัวขโมยเหมืองแร่อยู่หรอกใช่ไหม…

 

 

“ปกป้อง…”

“ปกป้องเหมืองของราชินี…”

“พวกโจร… ต้องถูกลงโทษ…”

 

 

“ทุกคน ใส่เกียร์หมาวิ่ง!”

“เอะ? เอ๊???? ”

ผมรีบออกตัววิ่งนำทางทุกคนที่ยังคงสับสนว่าเกิดอะไรขึ้น

พวกเขามองไม่เห็นในสิ่งที่ผมเห็น เลยกลายเป็นหน้าที่ของผม ที่ต้องเป็นคนมองระวังพวกผีแทนพวกเขา

ผมชักปืนรังสีออกมา แล้วใช้มันยิงใส่วิญญาณที่กำลังบินไล่ตามมา โดยเล็งไปที่จุดรวมพลังงานแสงของมัน

 

 

แสงรังสีที่วิ่งตัดผ่านจุดรวมพลังงานวิญญาณ ได้จุดระเบิดให้ร่างกายของมันระเบิดแตกออกเป็นละอองแสง

 

 

*ปึ่ง!*

 

 

“เหวอ!?! ทำไมอยู่ ๆ ถึงมีคลื่นระเบิดเกิดขึ้นมาบนอากาศได้กันเนี่ย!? ”

“อะไร!? จะบอกว่ามีพวกจิ้งเหลนถ้ำอยู่อย่างงั้นเรอะ!? ”

จิ้งเหลนถ้ำที่พวกยักษ์ห้าสีพูดถึง คือสัตว์ร้ายขนาดหนึ่งเมตรที่สามารถพรางตัวเองให้กลืนไปกับธรรมชาติได้

พวกมันมีนิสัยรักสงบ ไม่ดุร้าย แต่ก็กินเนื้อเป็นอาหาร จึงถือว่าเป็นสัตว์อันตรายประเภทหนึ่ง

แต่ว่าสิ่งที่ผมพึ่งกำหราบไป มันไม่ใช่จิ้งเหลนถ้ำนี่สิ

 

 

พอเห็นว่าพรรคพวกของมันถูกยิงแตกสลายไปต่อหน้า พวกผีมดจึงบินแตกฝูงหายเข้าไปในผนังของถ้ำแทน

ส่วนร่างที่แตกสลายไป มันกำลังค่อย ๆ กลับมารวมตัวก่อร่างขึ้นมาใหม่

ให้ตายสิ ต้องทำยังไง ถึงจะฆ่าพวกวิญญาณได้กันเนี่ย?

ศัตรูที่ฆ่าไม่ตาย… นี่มันฝันร้ายชัด ๆ !

 

 

“คุณออน ผมได้ยินเสียงขุดเจาะดังมาจากข้างหน้าด้วยครับ!”

“เบอร์รี่ แกหูฟาดไปเองหรือเปล่า? มันจะไปมีคนงานเหมืองที่ไหนมาขุดเจาะในเหมืองร้าง—”

“มันมีเสียงจริง ๆ ด้วยวะเรด!”

พวกเราทั้งเจ็ดคนวิ่งหนีผีจนกระทั้งออกมาสู่ที่โล่งแห่งหนึ่ง

 

 

มันคือโถงขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยรูพรุนของทางแยกอุโมงค์จำนวนมาก

มีเสาไม้กับเหล็กที่ถูกเอามาค้ำโครงสร้างดินไม่ให้พังถล่ม และมีรถเหาะลากเลื่อนที่ใช้ขนสินแร่ดิบวางถมกองอยู่ตรงมุมของห้อง

มีส่วนของห้องน้ำและส่วนบริการที่ดูคล้ายโรงอาหาร

มีเวทีขนาดใหญ่ที่ดูคล้ายกับห้องประชุม

 

 

ดูแล้วไม่ต่างอะไรไปจากส่วนที่พักคนงานเหมือนใจกลางอุโมงค์

 

 

ถ้ามันเป็นที่พักธรรมดาซึ่งถูกทิ้งร้าง มันคงไม่น่าตกใจเท่าไหรนัก

แต่ว่า…

 

 

“อะไร? ทำไมรถเข็นแร่ถึงบินเคลื่อนไหวได้เอง? ”

“ไม่มีฝุนจับ? ”

“ทำไมอุปกรณ์ขุดเจาะถึงลอยไปมาเองได้!!? ”

“แถมไม่ใช่ว่ามันเคลื่อนไหวด้วยหุ่นยนต์นาโนด้วยนะ”

“ระ— หรือว่า…”

“ผะ ผะ ผะ”

“““ผะ— ผีผีผีผีผีผีผีผีผีผีผีผีผีผีผีผีผีผีผี!!!!!!!”””

 

 

เจ้าพวกยักษ์ห้าสีถึงกับตกใจน้ำลายฟูมปาก แล้วกอดกันตัวเกลียวตัวสั่นไปเลย

ตัวโตซะเปล่าแต่ขี้ขลาดชะมัด

พวกนายน่าจะดูคุณเบอร์รี่เป็นตัวอย่าง

ดูสิ ทั้งที่เขาตัวเล็กและมีร่างกายผอมบางกว่าพวกนายตั้งเยอะ แต่เขายังนิ่งสงบไม่แสดงท่าที่หวาดกลัวใด ๆ ออกมาให้เห็นเลยสักนิดเดียว

 

 

ช่างมีจิตใจกล้าหาญ—

 

 

“…”

ทำไมถึงมาจับมือผมแน่นขนาดนี้กันละครับคุณเบอร์รี่?

พอหันไปดูหน้าเขาให้ชัด ๆ —

 

 

ตาขาวเหลือกบน

ตัวนิ่งไม่ขยับ

ผิวซีดเซียวเย็นเฉียบเหมือนคนตาย

สลบหมดสติจนถึงขั้นเกือบหยุดหายใจ

 

 

พบคนกลัวผีตรงนี้หนึ่งคนครับ

 

 

“คุณเบอร์รี่ ตั้งสติเอาไว้ก่อนสิครับ!”

“คะ— คุณออน!?! เอ๊? เมื่อกี้เหมือนว่าผมจะเห็นคุณยายที่ตายไปเมื่อนานมาแล้ว… ว่าแต่… ไอที่มันลอย ๆ อยู่ตรงหน้านี่ มันใช่ ผะ- ผะ- ผะ-”

“ก็ [ผี] นั่นละครับ เหมือนที่เจอมาแล้วตอนคฤหาสน์ที่ทวีปออโรร่าไงครับ? พวกคุณยังไม่ชินกันอีกหรือครับ? ”

“ชินได้ก็บ้าแล้วครับ!”

“ของแบบนี้มันเจอกันทุกวันเสียที่ไหนเล่า!?!”

“แล้วแกละไม่กลัวเลยหรือยังไงเจ้า หมา-ดุช? ”

“ไม่เลยสักนิดครับ”

“สุดยอด!! ”

ทั้งคุณเบอร์รี่กับพวกยักษ์ห้าสีต่างมองมาทางผมด้วยสีหน้าเคารพยกย่อง

 

 

มันจะไปน่ากลัวอะไรเล่า?

ในมุมมองของพวกยักษ์คงเห็นเป็นว่าอุปกรณ์กำลังลอยไปมาด้วยตัวเองอย่างหาสาเหตุไม่ได้

แต่ผมเห็นชัดเจนเลยว่ามีวิญญาณเผ่ามนุษย์มดสูงหนึ่งเมตรจำนวนมาก กำลังขนของพวกนี้ไปมาอยู่

 

 

ไม่มีวิญญาณคนไหนที่หันมาสนใจพวกเราแม้แต่คนเดียว

พวกเขาเอาแต่ทำงาน ทำงาน แล้วก็ทำงาน ราวกับเป็นคนบ้า

ถ้าเทียบกับพวกที่กำลังตามล่า ผีพวกนี้ดูมีความรู้สึกคุกคามน้อยกว่ามาก

 

 

“อย่าไปสนใจพวกมัน แล้วเดินผ่านไปอย่างช้า ๆ เชื่อผม ที่น่ากลัว มีแค่กลุ่มที่ตามหลังพวกเรามาเท่านั้นครับ”

“เดียว… ข่างหลังเองก็มีไล่ตามมาเหมือนกันเรอะ!?!”

“ไม่ใช่ว่าเป็นจิงเหลนหรอกเรอะที่ไล่ตามมา!? ”

พวกยักษ์ห้าสีทำท่าจะร้องไห้ออกมาแล้วแฮะ…

ส่วนคุณเบอร์รี่

*หมับ*

จับมือผมเสียแน่นเลย

 

 

ทั้งที่เป็นมือของผู้ชาย แต่กลับนุ่ม—

 

 

ท่องไว้ “มันคือตัวผู้” “มันคือตัวผู้” “มันคือตัวผู้”

 

 

“…”

โอเค ไร้สาระกันพอแล้ว รีบหนีไปจากที่ต้องสาปแห่งนี้กันดีกว่า

 

 

ผมเดินนำทุกคนผ่านกลุ่มก้อนของวิญญาณไปอย่างเงียบ ๆ

ส่วนพวกที่ตามล่ามาจากข้างหลัง— ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไร แต่เหมือนพวกผีจะหยุดนิ่งรออยู่ที่ปากทางเข้าห้องโถงไปแทน

 

 

“… ไปทางนี้ไม่ได้”

“เอ๊? แต่ว่ามันดูโล่งขนาดนี้? ”

“คุณเบอร์รี่อาจไม่เชื่อ แต่ผมเป็นพวกที่เห็น [ผี] ครับ และตรงหน้านี้มีพวกมันเดินกันอยู่เพียบเลยครับ”

“!!!”

พอบอกว่ามีผีอยู่เพียบ คุณเบอร์รี่ก็ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า พร้อมกับเอาสองมือกุมมือซ้ายของผมจนแน่นยิ่งกว่าเดิม

นี่ถ้าเป็นผู้หญิงนะ มันจะเป็นพฤติกรรมที่ดูน่ารักมากเลยละ

อยากให้คนที่มายืนกุมมือตัวสั่นตรงนี้ เป็นคุณลาพิสมากกว่าแฮะ

 

 

“… ตรงนี้ก็เยอะ”

พอจะหันไปอีกทาง ก็พบว่ามีพวกผีมาขวางเส้นทางอีก

ซ้าย-ขวา-หน้า-หลัง…

“นี่? หยุดทำไมหรือคุณออน? ”

“พวกเรากำลังโดนล้อม…”

“!!!”

 

 

ใช่

พวกเราถูกผีคนงานเหมืองล้อมเอาไว้ทุกทิศทางไปแล้ว

นี่มัน—

 

 

“ฮิ ฮิ ฮิ ไม่คิดเลยว่าจะมีคนที่สามารถมองเห็นวิญญาณหลงมาที่แบบนี้ด้วย”

“นั่นใคร!”

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ เจ้ามนุษย์หนุ่มที่มองเห็นวิญญาณ”

มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากเพดานอุโมงค์

วิญญาณมดทหารที่เคยไล่ตามพวกเรา ต่างพากันบินเข้ามาในห้องโถง แล้วเรียงแถวทำความเคารพเจ้าวิญญาณตัวนั้นที่กำลังบินลงมา

 

 

มันเป็นวิญญาณมดเพศเมียที่สูงเพียง 1 เมตร

แต่ท่าทางของเธอกลับดูมีอำนาจและทรงพลัง ทั้งที่ตัวเล็กเพียงแค่นั้น

 

 

“กี่สิบปีแล้ว ที่ไม่ได้คุยกับคนเป็น ๆ กันนะ? ดีเลย ฉันว่าอยากจะถามอะไรเจ้าสักหน่อย”

“ถามว่า? ”

“คุณออน นั่นคุณกำลังคุยกับใครอยู่? ยะ— อย่าอยู่ ๆ ก็พูดคนเดียวแบบนี้สิ มันทำพวกเรากลัวนะรู้ไหม…”

“ใช่ ๆ เบอร์รี่พูดถูกแล้ว”

“อย่าแกล้งพวกข้ากันแบบนี้สิฟะเจ้า หมา-ดุช!”

คุณเบอร์รี่ตัวสั่นยิ่งกว่าเดิม

ส่วนพวกยักษ์ห้าสีนั้น พวกมันเกาะอยู่ข้างหลังผมอีกทีเหมือนเป็นเด็กเลยละ

 

 

“ดูท่าจะมีแค่เจ้าคนเดียวที่มองเห็นสิเนี่ย~? ”

“คงงั้น ว่าแต่คุณวิญญาณ คุณมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ? พอจะปล่อยพวกผมไปได้หรือเปล่า? ”

“ได้ แต่ไม่ใช่เจ้า”

วิญญาณมนุษย์มดพูดแล้วส่ายหน้า

“เพราะว่าเราต้องการร่างกายของเจ้ามาเป็นภาชนะร่างทรงของเรายังไงละ!”

เธอพูดเช่นนั้น แล้วบินพุ่งเข้าใส่ร่างกายของผมในทันที

 

 

เธอเร็วมาก

เร็วจนผมไม่สามารถเหนี่ยวไกปืนยิงสวนกลับไปได้ทันเวลา

 

 

ในชั่วพริบตานั้น ผมได้นึกถึงคำสอนหนึ่งของคุณเอโซขึ้นมา

ว่าอย่า “ไปทำให้วิญญาณรู้ว่าเรามองเห็นพวกมัน”