*กีสสสสสสสส!!!*

*ฮู่มมมมมมมม!!!*

 

 

เสียงคำรามที่มาพร้อมกับหยดน้ำลายเหม็นกำลังดังสะท้อนไปทั่วโกดัง

มือสองข้างถูกยกขึ้นมาอุดหู

ปวดหัวเจียนตายเพราะเสียงคำราม

สิ่งมีชีวิตทั้งมวลล้วนแต่หยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหวต่อหน้าผู้ปกครองแห่งทะเลทรายอันยิ่งใหญ่

 

 

หนึ่งคือแมงมุมขนาดใหญ่ที่มีความสูงเทียมฟ้า

มีส่วนสูง 50 เมตร ลำตัวยาวกว่า 100 เมตร รวมข้อปล้องส่วนท้าย

ผิวมีสีน้ำตาลทรายแห้งหยาบ และมีครีบแข็งที่ดูคล้ายผลึกแก้วงอกกระจายไปทั่วเปลือกจนดูเหมือนเป็นภูเขาแก้ว

 

 

อีกตัวคือหนอนทรายขนาดยักษ์

เป็นสิ่งมีชีวิตที่คล้ายไส้เดือนดิน มีผิวสีน้ำตาลทรายแห้งดูคล้ายผิวก้อนหิน

ขนาดของมันช่างใหญ่โต มีลำตัวยาวมากถึง 100 เมตร

ช่องปากของมันเต็มไปด้วยฟันเกลียวคล้ายสว่าน และยังกว้างมากพอจะกลืนบ้านทั้งหลังลงไปในลำคอของมันได้

 

 

“เชี่ย! ตัวพ่อตัวแม่แม่งโผล่ออกมาแล้วโว๊ย!”

“ทุกคน เตรียมพร้อมปะทะสัตว์ยักษ์!”

“รับทราบครับหัวหน้า!”

ฑาทิมคือคนแรกที่สามารถตั้งสติและออกคำสั่งทุกคนให้เริ่มรับมือศัตรู

แววตาของเขาหาได้มีความกลัวสะท้อนอยู่เหมือนคนอื่นไม่

 

 

“พวกเราเองก็รีบเตรียมช่วยเหลือพวกเขาด้วยดีกว่า หนูไซต์ เธอไปหาที่หลอดภัยก่อนซะ!”

“ไม่! ฉันจะช่วยต่อสู้ด้วยค่ะ! ถึงจะมีร่างกายอ่อนแอผิดมาตรฐานเผ่าคนแคระ แต่ฉันเองก็สามารถต่อสู้ได้ค่ะ!”

เจ้าหนูตัวเล็กว่าเช่นนั้นแล้วหยิบไขขวงเหล็กออกมาจากกระเป๋าใบเล็กของเธอ

ถามจริงเถอะหนู~ ไขขวงเล็ก ๆ แค่นั้นจะเอาไปใช้สู้อะไรได้?

“อย่าดื้อจะได้ไหม? นี่ไม่ได้เรียนรู้อะไรมาเลยอย่างงั้นหรือ? ”

“ไม่เอา! ฉันสู้ได้—”

 

 

*ปึ่ง!*

 

 

ขาแมงมุมขนาดเท่าต้นไม้พุ่งลงมาปักตรงหน้าของน้องไซต์

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโชคช่วย หรือเพราะเธอหลบได้เอง เลยทำให้การโจมตีของอสูรกายพลาดเป้าไป

“เออ… คิดอีกที… พอมองดูให้ชัด ๆ แล้ว— เหมือนว่าศัตรูออกจะใหญ่เกินตัวไปหน่อย… ฉันขอตัวไปซ่อนก่อนดีกว่าค่ะ”

ความห้าวเป้งหายไปฉับพลันเลยนะอีหนูน้อย…

แต่ก็ดีแล้วละ

 

 

ผมควักปืนรังสีลูกโม่คู่ใจออกมาจากกระเป๋า ไปพร้อมกับวิ่งหามุมซ่อนตัวเองจากสายตาของศัตรู

หนอนทรายมันไม่มีตา และรับรู้การเคลื่อนไหวจากแรงสั่น

แมงมุมทรายมีดวงตาปกติ แต่ใช้ว่าจะมีสายตาดีเด่อะไรมาก

ถ้าซ่อนตัวให้ดี คิดว่ามันคงไม่น่าจะเห็นตัวพวกเราง่าย ๆ

 

 

“ยิง!”

กลุ่มของฑาทิมเป็นฝ่ายที่เริ่มเปิดฉากโจมตีก่อน

พวกเขาใช้อาวุธรังสีทั้งหมดที่จะหามาได้ สาดยิงโจมตีใส่อสูรยักษ์

นอกจากอาวุธรังสีแล้ว ยังมีอาวุธหัวกระสุนระเบิด ฉมวกเหล็กแหลมที่สามารถเจาะผิวหนาเพื่อเข้าไปทำลายอวัยวะจากข้างใน

แม้แต่มังกรทั้งสี่ตัวของเขา ยังมีอุปกรณ์เสริมครอบปาก ที่ช่วยทำให้สามารถรวมแก๊ส แล้วพ่นออกมาเป็นเลเซอร์สังหารที่มีพลังทำลายสูง

 

 

อุปกรณ์ของพวกเขาดูพัฒนาและมีราคาแพงมากกว่าตอนที่เจอกันครั้งแรก

แต่ถึงกระนั้น

 

 

*กีส!*

 

 

อาวุธเหล่านั้นก็ไม่อาจทำอะไรอสูรกายระดับภัยพิบัติได้

แมงมุมทะเลทรายได้พ่นใยแก้วออกมาจากผลึกแก้วที่กระจายอยู่ทั่วลำตัว

เส้นใยจำนวนมากถูกกางออกทั่วทิศทางรอบตัวของมัน ขึงกางกับอาคารโดยรอบ กลายเป็นม่านโล่สีขาวหนาขวางกั้นการโจมตี

ไม่มีการโจมตีใด สามารถทะลุผ่านใยพิเศษเหล่านั้นไปได้

แม้แต่เลเซอร์สังหารของมังกรที่ละลายได้แม้แต่เกราะเหล็กกล้า ก็ยังไม่อาจรุนแรงพอจะเผาไหม้ใยแก้วหนานั้นได้เช่นกัน

 

 

ส่วนทางฝั่งหนอนทะเลทราย

มันรีบมุดดินลงไปอย่างรวดเร็ว

มันช่างน่าเหลือเชื่อมาก ที่มันสามารถเคลื่อนไหวได้เร็วขนาดนั้น ทั้งที่มีขนาดตัวยาวมากถึง 100 เมตร

ยังไม่ทันที่กระสุนสังหารจะวิ่งทะลุผ่านตัว มันก็หายไปจากตำแหน่งเดิมของมันแล้ว

 

 

เสียงเคลื่อนตัวผ่านใต้ดินเริ่มดังรุนแรงเข้ามาใกล้

เห็นพื้นโรงงานมีรอยนูนแตกและทรุดตัวลงจากการมุดผ่านของสัตว์ยักษ์

อาคารเริ่มล้มเทลาดเอียงพร้อมเสียงลั่นวิบัติของโครงสร้าง

 

 

“เหวอ!? พื้นมัน!”

“คุณออน รีบหนีออกจากโกดังก่อนเถอะเจ้าค่ะ!”

“เข้าใจแล้ว! ฑาทิม! ที่นี่มันจะถล่มลงมาแล้ว!”

“ข้ารู้แล้วโว๊ย! ทุกคน! รีบหนีออกจากอาคารนี้ซะ!”

พวกเรารีบวิ่งหาทางออก

แต่ทางออกเดียวที่มี คือรูกว้างที่ถูกพวกอสูรมันเจาะเข้ามาเมื่อกี้

แถมพอดูให้ดี เหมือนว่าเจ้าแมงมุมยักษ์จะกำลังเตรียมกางใยดักรอเอาไว้อยู่แล้วด้วย

 

 

ให้ตัวหนึ่งทำลายอาคาร และอีกตัวกางใยรอจับ

ทำงานเข้าขากันอย่างน่าเหลือเชื่อจนแทบไม่คิดว่าจะเป็นฝีมือของสัตว์ร้าย

เป็นเพราะถูกวิญญาณเข้าสิง เลยมีความฉลาดขึ้นมาอย่างงั้นหรือ?

 

 

“กับดักชัด ๆ …”

ถึงจะรู้ว่าเป็นกับดัก แต่ยังดีกว่าถูกทับจมอยู่ใต้ซากอาคาร

 

 

พื้นอาคารเริ่มเอียงลาดทำเป็นมุม 30 องศากับเส้นขอบฟ้า

ขาที่ใช้วิ่งในทุกก้าวจังหวะเริ่มมีความไม่มั่นคง

“ระวัง!”

สิงของและชั้นวางต่าง ๆ เริ่มไหลเทลงมาตามแรงโน้มถ่วง

แต่มันไม่ใช่ปัญหาสำหรับผมกับคุณควอตซ์เลย

พวกเราสามารถหลบมันได้ทั้งหมด จากการใช้วิธีจับสัมผัสที่ว่างด้วยพลังงานวิญญาณที่ไปฝึกกันมา

ส่วนน้องไซต์— ระดับแค่นี้ คิดว่าอย่างเธอน่าจะเอาตัวรอดได้อยู่

 

 

*ครื่น!*

 

 

เสียงสั่นสะเทือนรุนแรงดังขึ้นเป็นรอบที่สอง

พื้นของโกดังลาดเอียงมากกว่าเดิมจนเปลี่ยนเป็นทำมุม 60 องศากับพื้นโลกไปแล้ว

“เหวอ —?!”

เกือบจะกลิ้งตกลงไปตามแนวลาดแล้วไหมละ

 

 

ผมรีบใช้ปากมาคาบปืน แล้วใช้สองมือกับสองขาวางกับพื้นเพื่อเพิ่มพื้นที่ยึดให้มากที่สุด

ต้องพยายามประคองสมดุลร่างกายใหม่ เพื่อหนีไปจากอาคารบ้านี้ก่อนมันจะถล่มลงมาทั้งหลัง

 

 

“กรี๊ด —!? ”

เสียงร้องของผู้หญิง?

น้องไซต์? หรือว่าคุณควอตซ์!

ผมรีบหันกลับไปดูทางต้นเสียงที่ว่า

แต่ในทิศทางนั้นไม่มีใครอยู่ นอกจากคุณเบอร์รี่ที่กำลังพยายามเอาแขนเกาะเสาเหล็กเอาไว้อย่างเอาเป็นเอาตาย

 

 

อย่าบอกนะว่าเสียงร้องที่เหมือนผู้หญิงเมื่อกี้นี้ มันจะมาจากเขา…

 

 

“เบอร์รี่!? ทนเอาไว้นะ! พวกข้ากำลังจะไปช่วยแล้ว!”

มีเสียงตะโกนดังมาจากจุดที่ห่างออกไปไม่ไกล

ลูกน้องของทาฑิมที่เป็นทีมยักษ์ย้อมผมห้าสี แดง เขียว เหลือง น้ำเงิน ดำ กำลังวิ่งตรงไปช่วยคุณเบอร์รี่

 

 

*ครื่น!*

 

 

เสียงสั่นสะเทือนรุนแรงดังขึ้นเป็นรอบที่สาม

คราวนี้พื้นถึงกับแยกออกจากกันเป็นส่วน ๆ ตามรอยต่อ

บางแผ่นหักออกครึ่ง

บางส่วนแตกดีดตัวหลุดออกมา แล้วหมุนเหวี่ยงควงอย่างน่ากลัวไปในอากาศ

บางแผ่นพลิกแยกฉีกแล้วบิดทำมุม 90 องศากับพื้นโลก

 

 

“แว๊กกกก!”

“ใครก็ได้ ช่วยพวกเราด้วย!”

กลุ่มยักษ์เรนเจอร์ล้มกลิ้งไม่เป็นท่าไปกองรวมอยู่ใกล้กับคุณเบอร์รี่

คราวนี้เลยกลายเป็นมีไอโง่ 6 ตัวที่ต้องเข้าไปช่วยแทน…

 

 

เอายังไงดี

จากตำแหน่งนี้ คนที่พอจะวิ่งเข้าไปช่วยได้เร็วที่สุด คงมีแค่ผมคนเดียว

เพราะเสียงถล่มจากตัวอาคารมันดังมาก คงส่งเสียงขอความช่วยเหลือไปไม่ถึงจุดที่ฑาทิมอยู่

พวกมังกรเองก็บินไปใกล้ถึงปากทางออกแล้ว และกำลังพ่นไฟเผาใยที่ถูกกางดักขวางทางเอาไว้

วุ่นขนาดนั้น คงไม่มีเวลามากพอบินกลับมารับพวกเรา

 

 

แต่ผมคนเดียวจะไปช่วยอะไรยักษ์ถึง 6 คนได้?

เผ่ายักษ์คนหนึ่งมีน้ำหนักไม่ต่ำกว่า 100 กิโลกรัม เลยนะ!

“ถ้าผมใช้พลังวิญญาณได้ละก็…”

 

 

*ตึ่ง!*

 

 

เสียงเจ้าหนอนขุดฐานอาคารเริ่มดังมากขึ้นไปอีก

อาคารน่าจะถล่มลงมาในอีกไม่ช้าแล้ว

 

 

“ชิ—!”

ไม่มีเวลาจะมาคิดเล็กคิดน้อยเสียหน่อย!

ถึงจะรู้ตัวว่าเปล่าประโยชน์ แต่คงมีอะไรสักอย่างที่เราต้องทำได้สิ!

ผมรีบหลบเศษแผ่นพื้นที่หมุนควงกระเด็น แล้วกระโดดเหยียบไปตามส่วนที่พอจะหยั่นเท้าถึงเพื่อสร้างที่ยืนให้กับตัวเอง

กระโดดซ้ายและขวาหลบรอยแยกอันน่ากลัว เหมือนเป็นกบที่กระโดดข้ามแม่น้ำที่เต็มไปด้วยจระเข้

 

 

“คุณ ออน!? ”

“รอเดียวนะครับ!”

ผมมาถึงจุดที่พวกเขากำลังเกาะเสาเหล็กกันอยู่

การจะช่วยยักษ์ที่ไม่มีปัญญาวิ่งหนีออกไปเองได้จำนวน 6 คน เราควรจะทำยังไง?

คิดสิคิด!

 

 

“… นึกออกแล้ว! พอผมให้สัญญาณ ให้ทิ้งตัวลงไปกันเลยนะครับ!”

“เอ๊?? ครับ? ”

มานึกดูอีกที สัมผัสพลังงานวิญญาณของเจ้าหนอนข้างใต้นี้ มันอยู่ลึกลงไปมากกว่า 10 เมตร

แสดงว่าจริง ๆ แล้วอาคารนี้มันถูกสร้างให้ยกลอยขึ้นมาอยู่หรือเปล่า?

แทนที่จะมาหาทางวิ่งหนีออกไปผ่านพื้นที่วิบากกรรม สู้ระเบิดพื้นลงไปที่ส่วนใต้ถุน แล้ววิ่งหนีออกไปมันจะเร็วกว่าหรือเปล่า?

 

 

ผมนำปีนรังสีที่คาบตรงปากออกมารัวยิงใส่พื้นให้เป็นรอยปรุรูปสี่เหลี่ยมขนาดเท่าคนเจ็ดคน

 

 

“กระโดด! เราจะหนีลงไปทางข้างล่างกัน!”

“ครับ!”

พวกเราทั้งเจ็ดคนกระโดดลงมาพร้อมกันบนพื้นที่ถูกยิงจนพรุน

ด้วยแรงกระแทกกับน้ำหนักรวมของพวกเรา เลยทำให้พื้นนั้นฉีกทะลุลงมาทั้งผืน

 

 

พวกเราทั้งเจ็ดคนร่วงลงสู่พื้นเบื้องล่างตามแรงโน้มถ่วง

มองเห็นส่วนใต้ถุนอาคารที่เต็มไปด้วยฝุ่นดิน

เห็นส่วนท้องน้อยของแมงมุมทรายที่กำลังกางใยอยู่ตรงขอบอาคาร

และเห็นส่วนดินนูนต่ำข้างล่าง ที่ถูกเจ้าหนอนทรายยักษ์ขุดพรวนไปทั่วทุกตารางนิ้ว

 

 

“— ตรงนั้น!”

เห็นชัดเจน

ผมมองเห็นกระแสพลังงานและดวงวิญญาณที่กำลังเข้าสิงเจ้าหนอนทรายได้ชัดเจนเต็มสองตา

มองเห็นวิญญาณรูปร่างคล้ายเผ่ามนุษย์มด กำลังควบคุมประสาทสมองของเจ้าหนอนทรายเอาไว้

 

 

“!!!”

 

 

ราวกับว่าเวลาได้ถูกหยุดเอาไว้

ในช่วงระหว่างที่กำลังร่วงลงสู่พื้น มือขวาของผมกำลังเริ่มเคลื่อนไหวโดยอัตโนมัติ

ปืนลูกโม่รังสีถูกเล็งยื่นออกไปตรงหน้า

 

 

*ตึก ตึก* *ตึก ตึก*

 

 

ได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นเป็นจังหวะอย่างเด่นชัด

สัมผัสได้ถึงกระแสของพลังงานที่กำลังไหลเวียนรอบร่างกายของตัวเอง กับของศัตรู

รับรู้กระแสพลังงานที่กำลังเคลื่อนไหว

เล็งด้วยจิตมิได้เล็งด้วยดวงตาเห็น

เล็งเป้า— ไปที่จุดรวมพลังงานของคลื่นกระแสวิญญาณ

 

 

*เปรี๊ยง!*

 

 

ถึงไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผมใช้ความรู้สึกนั้นเหนี่ยวไกยิงปืนออกไป

เส้นแสงรังสี สีเงินพุ่งตรงตัดผ่านอากาศ วิ่งลงล่างสู่ผิวดินที่กำลังเคลื่อนตัว

ตัดทะลุผ่านชั้นดินในส่วนที่บางที่สุด แล้วปะทะใส่เป้าหมายอย่างแม่นยำราวจับมาวางตั้งตรงหน้า

 

 

*ฮูมมม!*

 

 

วินาทีนั้นเอง ที่เจ้าหนอนยักษ์ได้คำรามอย่างเจ็บปวดขึ้นเป็นครั้งแรก

 

 

***

ผีร้ายบางตัวที่หลงทางในโลกคนเป็นมานานมากพอ บางครั้งก็อาจมีบ้าง ที่เรียนรู้วิธีการสิงสู่ร่างของคนเป็น

 

 

วิญญาณมิอาจแทรงแทรกชีวิตได้ เพราะร่างกายเดิมล้วนแต่มีวิญญาณเดิมเป็นเจ้าของร่างกาย

ภาชนะเพียงหนึ่งไม่อาจเพียงพอต่อการบรรจุน้ำเพิ่ม หากว่ามันถูกบรรจุอยู่เต็มก่อนหน้า

 

 

แต่ใช่ว่าจะไม่สามารถควบคุมมันได้เลย

 

 

หากวิญญาณอ่อนแอจนไม่อาจเติมเต็มภาชนะได้ ก็อาจเป็นช่องให้ถูกวิญญาณภายนอกรินน้ำเข้ามาผสมลงในภาชนะ

หรืออาจเจาะภาชนะให้รั่วไหล เพื่อหาทางเติมน้ำใหม่เข้าไปทดแทนที่

สิ่งที่อสูรกายสองตัวนี้ถูกกระทำ มันก็ไม่ต่างกัน

พวกมันถูกผีร้ายใช้ช่องโหว่จากการที่พวกมันมีอายุขัยใกล้ฝั่ง เข้าช่วงชิงร่างกายในจังหวะที่วิญญาณของพวกมันกำลังอ่อนแอ

 

 

บุรุษหนุ่ม ออน ไม่รู้ว่าตัวเองพึ่งจะส่งพลังงานจากปืนรังสี ส่งมันเข้าก่อก่วนในจุดร่วมประสาท อันเป็นจุดเชื่อมต่อระหว่างวิญญาณกับโลกแห่งความเป็นจริงของหนอนทราย

สรุปคือเขาได้ทำลายความเชื่อมโยงระหว่างผีร้าย กับ วิญญาณของเจ้าหนอนยักษ์ ไปจนสิ้น

 

 

*กีสสสสสสสส!*

 

 

ราวกับว่าตัวเองได้ตื่นขึ้นจากการหลับไหลอันยาวนาน

มันรู้สึกว่าหลับไปนานมาก

นานจนจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่มันตื่นเพื่ออกหาอาหาร มันเกิดขึ้นมาได้กี่ปีแล้ว

มันเลยหิว

หิวยิ่งนัก—

เจ้าหนอนทรายที่ตื่นจากภวังค์ เริ่มมองหาเหยื่อตรงหน้าเพื่อเติมเต็มท้องอันว่างเปล่า

ห่างออกไปไม่ไกล มีแรงสั่นสะเทือนเล็ก ๆ อยู่เจ็ดจุด

 

 

ไม่น่าพออิ่มท้อง…

 

 

แต่ไกลออกไป มีสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่อยู่ตัวหนึ่ง

นี่สิ ถึงจะอิ่มท้องของเราได้

 

 

น้ำลายเริ่มไหลนองปากของเจ้าหนอนยักษ์

มันเลิกให้ความสนใจกลุ่มของสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ กับสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ แล้วมุดดินตรงไปทางแมงมุมทราย

มันอ้าปาก เผยเขี้ยวสว่าน พร้อมกับกัดลงไปตรงช่องท้องของแมงมุมยักษ์เต็มแรง

 

 

*กี้!?!*

 

 

เจ้าแมงมุมยักษ์ไม่ทันตั้งตัว

เจ้าผีร้ายที่สิงแมงมุมรีบสละร่างกายที่สิงสู่ออกมาในทันที ที่สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดทางสมอง

 

 

*กี้!! กี้!*

*ฮูมมมมม!*

 

 

สัตว์ร้ายทั้งสองที่ได้สติคืนมาต่างเริ่มห้ำหั่นกันตามสัญชาตญาณของสัตว์

ต่างฝ่ายต่างปราถนาที่จะกินอีกฝ่ายให้ได้

ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครคิดยอมให้ต่อกัน

ทั้งกัด ทึ้ง แทง ฉีก รัดฟันตูกันอย่างรุนแรง

 

 

“ระ— รีบหนีไปจากที่ก่อนเร็วครับ!”

“แล้วหัวหน้า—-”

“คุณฑาทิมเขาเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว แต่ถ้าอยู่ที่นี่ต่อ มีหวังได้ถูกลูกหลงจากการต่อสู้ของเจ้าสองตัวนี้แน่ครับ!”

บุรุษหนุ่ม ออน รีบวิ่งนำหลุ่มไปทางอุโมงค์หนึ่งที่อยู่ติดกัน

มันเป็นอุโมงค์ขุดแร่เก่าแก่ที่ยังคงมีแสงไฟทำงานส่องสว่างเจิดจ้าออกมาจากในหลุม

พวกเขาวิ่งหนีเข้าไปในเส้นทางนั้น โดยไม่คิดหันกลับไปมองสัตว์ยักษ์ หรือนึกสงสัย—

—นึกสงสัย ว่าทำไมในอุโมงค์ที่ถูกทิ้งร้าง ถึงยังคงมีเสียงขุดเจาะกับแสงไฟทำงานอยู่ในปัจจุบันนี้…