***ไม่ทราบเวลาที่แน่ชัด***

ณ เหมือง อาเทม ใจกลางทวีปแห่งความแห้งแล้ง

ที่ปากทางเข้าเหมืองตรงประตูทิศเหนือ มียานเหาะสีเงินเปิดประทุนรูปทรงกระทิงจำนวน 4 ลำ กำลังบินผ่านเข้ามาข้างในด้วยความเร็วสูง

 

 

“ถึงแล้วโว๊ย! คงไม่คิดละสิว่าข้าผู้นี้จะตามมาติด ๆ ได้ภายในวันเดียว คอยก่อนเถอะไอพวกนกบ้า! ข้านี่แหละจะเป็นคนคว้ารางวัลนี้ไปเอง!”

บนยานกระทิงเหล็กคันหน้าสุด มีเจ้าบ้าคนหนึ่ง กำลังยืนเบ่งกล้ามท้ากระแสลมอย่างไร้ความหมาย

 

 

ความจริงผมไม่ควรมาอยู่ที่นี่

ให้ตายเถอะ เป็นความผิดของเขาแท้ ๆ ที่ไม่ยอมหันหัวยานกลับไปส่งพวกผมให้

 

 

” อ่าว? นี่พวกเจ้าตามมาด้วยเรอะ? นึกว่าลงจากยานกลับเมืองไปก่อนแล้วเสียอีก”

พึ่งจะมารู้ตัวตอนนี้เนี่ยนะ!?

แกเป็นคนยื่นมือลงมารับพวกเราเองนะเฮ้ย!!

ผมละเชื่อมันเลยจริง ๆ ให้ตายเถอะ

 

 

“ว่าแต่ก่อนหน้านี้เขาพูดถึงใครละครับนั่น? ”

“หัวหน้าคงหมายถึงคู่แข่งที่ทำงานของตัวเองนะคะ— ครับ”

ชายเผ่ายักษ์ผมสีฟ้า ดวงตาสีทอง ผิวสีเทา ตอบผมด้วยน้ำเสียงโทนที่นุ่มนวลคล้ายผู้หญิง

 

 

” อย่างงั้นหรือครับคุณเบอร์รี่… ว่าแต่เป็นเหมืองร้างที่ดูครึกครื้นกว่าที่คิดอยู่นะครับ? ”

ว่าแล้วผมก็หันไปมองดูเหมืองตรงหน้า

ทั้งที่เป็นเหมืองร้าง แต่กลับมีพลังงานไหลเวียนทำงาน

พระอาทิตย์เทียมในเหมืองไม่ได้ดับมืด

พอมองดูในจุดที่ห่างออกไปแถวอุโมงค์ขุดเจาะ ก็จะเห็นแสงไฟขยับไปมา ราวกับว่ามีคนกำลังทำงานขุดเจาะอยู่

สงสัยคงเป็นพวกลักลอบขุดแร่เถื่อนละมั้ง?

 

 

” ครึกครื้น? ผมว่ามันดูออกจะวังเวงเงียบกริบจนดูขนหัวลุกอยู่นะครับ? ”

“วังเวง? ทั้งมี่มีแสงไฟขุดเจาะกระจายไปทั่วเนี่ยนะครับ? ”

“คุณ ออน พูดเรื่องอะไรกันนะครับ? แสงไฟมีแค่ตรงส่วนของหอคอยขนส่งเองนะครับ? ”

“!!!”

เขามองไม่เห็น?

 

 

ผมรีบหันกลับไปมองดูพื้นที่ตรงหน้า แล้วขยี้ตาตัวเองอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

แสงไฟเหล่านี้… มีคลื่นอะไรบางอย่างที่คล้ายกับพลังงานวิญญาณแผ่กระจายออกมาอยู่

มันคือผี…

เอาแล้วไง เหมืองนี้มันถูกสาปอยู่จริง ๆ ด้วยวุ้ย!

 

 

” คุณออน ข้าน้อยขอรบกวนเวลาส่วนตัวสักครู่เจ้าค่ะ”

คุณควอตซ์เข้ามาสะกิดผมจากข้างหลัง

บางทีเธอคงเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกตินี้แล้วเช่นกัน

 

 

“งั้นคุณเบอร์รี่ ผมขอตัวสักครู่นะครับ”

“…ครับ”

เขาส่งยิ้มมาให้ผม

ไม่รู้ว่าด้วยสาเหตุอะไร แต่รอยยิ้มของเขาช่วงดูขนหัวลุกจนทำให้ผมเสียววาบไปถึงกระดูกสันหลังเลยทีเดียว…

 

 

ผมทำเป็นไม่สนใจรอยยิ้มที่ขนหัวลุกนั้น แล้วเดินไปตรงท้ายยานที่ไม่ค่อยมีคนนั่ง

 

 

“รู้สึกได้เหมือนกันใช่ไหมเจ้าค่ะ? ”

“ใช่ แล้วเธอละหนูไซต์? ”

“รู้สึกเหมือนกันค่ะ! เป็นพลังงานที่ชวนให้รู้สึกไม่ดีเลยค่ะ!”

“แต่ไม่มีใคร [มองเห็น] ใช่ไหม? ”

“มองเห็น? ”

“พลังงานซ้อนเร้นที่คุณเอโซสอน มันสามารถฝึกให้ดวงตามองเห็นได้หรือเจ้าค่ะ? ”

พวกเธอรู้สึกถึงได้ แต่มองไม่เห็นจริง ๆ ด้วย

 

 

เป็นอย่างที่คุณเอโซเคยบอกผมเอาไว้

การรู้สึกสัมผัสถึงตัวตนพลังงานวิญญาณ กับการมองเห็นวิญญาณ เป็นเรื่องที่ต่างกัน

สัมผัสได้ใช่ว่าจะใช้ตาเห็นได้

และใช้ตาเห็นได้ ใช่ว่าจะสัมผัสมันได้

ไม่ต้องพูดถึงวีธีการควบคุม ที่เป็นเรื่องแยกออกไปต่างหากอีก

 

 

“… คุณ ออน ทำหน้าเหมือนปิดบังอะไรเอาไว้สักอย่างเลยเจ้าค่ะ”

“พี่ออนค่ะ! อย่าขี้ตืดเก็บเงียบเอาไว้คนเดียวสิค่ะ!”

อืม… เอายังไงดีเนี่ย?

ถึงปัจจุบันสองคนนี้จะเชื่อเรื่องวิญญาณไปแล้ว แต่จะให้ผมเป็นคนอธิบาย ก็ออกจะเกินตัวไปหน่อย

เอาจริง ๆ คือผมยังไม่มีความรู้ด้านวิญญาณมากพอจะไปสอนคนอื่นได้นะ

 

 

“โอเค คืองี้ ถึงคุณเอโซจะยังไม่ได้พูดถึง แต่มันเกี่ยวกับเรื่องวิญญาณที่ผมมองเห็นได้ คือสัมผัสพลังงานที่พวกเธอจับได้นะ มันคือ [ผี] นั่นละ ส่วนรายละเอียดว่าทำไมผมถึงเห็นคนเดียว เอาไว้ไปถามคุณเอโซแล้วกัน”

“ผี? จะบอกว่าต้องเจอกับไปปีศาจ [หัว] แบบตอนบนเรืออย่างงั้นอีกหรือเจ้าค่ะ!? ”

” แง! คราวนี้ไม่ได้พกผ้าคลุมนักบวชกันผีมาด้วยอ่า!”

พวกเธอพูดถูก

ถ้าเจอผีบ้าแบบบนเรือเมื่อโจมตี คราวนี้คงไม่น่ารอด—

 

 

” ทุกคน พบศัตรูทางทิศ 12 นาฬิกา!”

” นั่นมันตัว— แมงมุมทะเลทราย!? ”

” แถมยังมีหนอนทะเลทรายพ่นน้ำกรดมาจากข้างล่างด้วยครับ! ปกติพวกมันสองสายพันธุ์ไม่ถูกกันไม่ใช่หรือ!? ทำไมถึงมาร่วมมือโจมตีพวกเราแบบนี้กันละ!!”

ดูท่าว่า จะได้เจอเรื่องวุ่นเร็วกว่าคิดแฮะ…

 

 

***

กระทิงเหล็กสี่ตัวกำลังเริ่มบินหักหลบใยแมงมุมที่ถูกขึงเอาไว้ ทั้งทางซ้าย และทางขวา

เบื้องล่างลงไป มีกรดเข้มข้นถูกพ่นขึ้นฟ้าเป็นเส้นสูง จากหนอนทรายตัวอวบที่มีเขี้ยวเป็นสว่าน

 

 

“ฆ่ามัน!”

เครื่องยิงฉมวกยักษ์ท้ายยานทั้งสี่ลำ ได้ยิงเสาเหล็กปลายแหลมพุ่งลงไปตรงพื้น

วินาทีที่ฉมวกเหล็กนั้นหัวปักดิน ฉับพลันระเบิดออกเป็นแปดเสี่ยง พร้อมส่งอณูเหล็กขนาดเท่ามดวิ่งกระจายไปรอบทิศทาง

เศษเหล็กน้อยใหญ่วิ่งทะลุผ่านดิน หิน แร่ และเนื้อหนัง

ฉีกผิวที่หนาและแห้งของสัตว์ร้ายใต้ดินจนกลายเป็นเม็ดทรายอย่างกราดเกรี้ยว

เลือดที่เหนี่ยวข้นของพวกมันสาดเทกระจายไปทั่วพื้น คืนวิญญาณสู่โลกหน้าในชั่วพริบตา

 

 

“หัวหน้า หักหลบใยแมงมุมไม่ทันแล้วครับ!”

“เปิดใช้งานเขากระทิงแล้วพุ่งทะลุผ่านไปแม่มเลย!”

“พุ่งทะลุ! เห้ย!? เดียว—”

มนุษย์หนุ่มพยายามจะวิ่งเข้าไปห้ามชายยักษ์ผมสีส้มเปลวเพลิง

 

 

แต่เขาห้ามไม่ทันแล้ว

 

 

ยานกระทิงทั้งสี่เริ่มบินเรียงเป็นขบวนรูปปลายศร

เปิดการสันดาปที่ปลายเขาติดหัวยาน จนมันเรืองแสงเป็นสีแดงสด

หลังคาถูกเลื่อนขึ้นปิด หุ้มทั้งตัวยานให้เป็นทรงรีกลมคล้ายหัวกระสุน

เสียงสั่นของคลื่นพลังงานดังก้องสะท้อนผิวอุโมงค์ประหนึ่งเสียงเตรียมลั่นยิงปืนสายฟ้าเรลกัน

 

 

*ฉัวะ!*

 

 

ราวกับมีกระสุนปืนใหญ่จำนวนสี่นัดวิ่งตัดผ่านเหมือง

ยานทั้งสี่วิ่งผ่านใยแก้วแมงมุงที่ถูกขึงขวางทาง พุ่งทะลุด้วยความเร็วที่มากกว่า 800 เมตรต่อวินาที

วิ่งทะลุผ่านไอแสงวิญญาณ ที่กำลังหมายบินลอบเข้ามาในยานอย่างช้า ๆ

 

 

“พบสิ่งกีดขวางข้างหน้าครับหัวหน้า คาดว่าจะเป็นโรงงานขุดเจาะเก่าครับ!”

“เบรกทันไหม? ”

“ไม่น่าทันครับ”

“งั้นก็ชนใส่แม่มเลย! เดียวยานมันหยุดเองนั่นละ วะฮะฮะฮะ! ทุกนายเตรียมรับแรงกระแทก!”

 

 

*ตู้ม!*

 

 

***

มืด…

ความทรงจำสุดท้ายคือภาพของกำแพงโรงงานที่กำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้ กับเสียงระเบิดรุนแรงจนต้องรีบอุดหู

หลังจากนั้นก็รู้สึกว่าตัวเองหมุนกลิ้งแปดตลบ ก่อนจะดวงตามืดบอดมองไม่เห็นอะไรอีก

 

 

*เปรี๊ยะ*

 

 

เสียงไฟฟ้าลัดวงจร…

แขนขายังขยับได้อยู่…

หัวยังอยู่ติดกับร่างกายดี…

 

 

อืม… ดูเหมือนว่าจะยังไม่ตาย

 

 

“หัวหน้า ดูเหมือนว่าตัวยานจะบินไปต่อไม่ไหวแล้วครับ!”

“งั้นแบ่งสองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งมากับข้า อีกกลุ่มอยู่ซ่อมยานซะ”

“ครับ!”

ผมตั้งสติแล้วฝืนลืมตามองดู

 

 

ดูเหมือนว่าผมจะถูกใครสักคนลากออกมาจากซากยานกระทิง

 

 

พวกเรากำลังอยู่ตรงส่วนที่ดูคล้ายกับโกดังเก็บสินแร่ดิบ

มีซากแร่กับยานขนแร่ถูกจอดทิ้งร้าง

กำแพงมีรูกว้าง ทั้งเก่าและใหม่ที่เกิดจากยานเราพุ่งชน จนกลายเป็นช่องแสงคอยส่องสว่างให้กับภายในอาคาร

ตรงพื้นใจกลางห้องเก็บ มียานสีเงินสี่ลำล้มกลิ้งกองรวมกันอยู่

พวกมันมีลักษณะที่หักงอตรงส่วนหัวเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

 

 

ชนแรงขนาดนี้ กลับมีแผลเพียงแค่หัวยานกระทิงบิดงอเนี่ยนะ?

พอเพ่งดูให้ดี เหมือนว่าตัวยานจะแอบไปเสริมเกราะซ่อนอยู่ใต้ผิวเหล็กสีเงินอีกทีเสียด้วย

สีเขียวเข้ม… สีแบบนั้น… อย่าบอกนะว่าไอบ้านี่มันเอาแร่ฮีเฟสตุสมาสร้างเป็นเกราะหุ้มยาน?

แร่ทางการทหารเอามาใช้ในยานเอกชนมันผิดกฎหมายนะเฮ้ย!

 

 

“คุณฑาทิม ทำไมถึงไม่ใช้มังกรของคุณเผาใยละครับ? วิธีนี้มันเสี่ยงตายนะครับ”

“แกบอกข้าเองไม่ใช่หรือไงไอหน้าอ่อน ว่าอย่าใช้ไฟในอุโมงค์นะ”

“ผมหมายถึงในที่แคบที่อากาศมีไม่พอ… แต่นี่คือเหมืองใต้ดินที่ใหญ่เท่าเมือง แถมยังมีระบบหมุนเวียนอากาศดีกว่า จะใช้ไฟนิด ๆ หน่อย ๆ มันไม่เป็นไรหรอกครับ…”

” อ่าว? แบบนี้นี่เอง? วะฮะฮะ!”

เจ้ายักษ์โง่ แกทำชั้นดูแย่…

 

 

อยากด่ามันจริง ๆ ให้ดิ้นตายเถอะ

 

 

ผมลุกขึ้นจากพื้นเพื่อมองสำรวจพื้นที่

ห่างออกไปไม่ไกลจากจุดลงจอด (?) มีพวกลูกน้องของฑาทิมที่คุ้นหน้าคุ้นตา กำลังเริ่มตั้งค่ายกันอยู่

มีทั้งคุณยักษ์ขบวนการห้าสีที่กำลังขนเอาอุปกรณ์ ทั้งอาวุธ เครื่องขุด เครื่องขนย้าย ลงมาจากยานกระทิง

คุณเบอร์รี่ที่กำลังปฐมพยาบาลพรรคพวกที่เจ็บตัว

มังกรสี่ตัว ที่คอยชะโงกหัวเฝ้าระวังพื้นที่ให้กับเจ้านายของมัน

 

 

คุณเบอร์รี่… นั่นคุณจะแอบชำเลืองมองมาทางผมทำไมครับ?

บอกไปแล้วนะว่าผมไม่ใช่พวกไม้ป่าเดียวกัน…

 

 

“…”

ผมทำเป็นไม่เห็นสายตาวิ้ง ๆ ของเขา แล้วเริ่มกวาดตาหาคุณควอตซ์กับน้องไซต์

*แกร๊ก*

*กุก ๆ *

เจอแล้ว!

ว่าแต่ไปทำอะไรกันอยู่ตรงกองสินแร่เนี่ย?

 

 

“ทอง! นี่มันทองคำ!? มีหยกดิบกับเพชรปนอยู่ด้วยเจ้าค่ะ!”

“ถึงเหมืองจะถูกทิ้งร้าง แต่หยิบไปแบบนี้มันออกจะ—”

“เหมืองที่ถูกทิ้งเท่ากับไร้เจ้าของเจ้าค่ะ! มันไม่ใช่การขโมย! มาเก็บกลับไปให้เยอะที่สุดกันเถอะเจ้าค่ะ!! หุ หุ หุ~ กำไร! งานนี้กำไรเห็น ๆ เจ้าค่ะ!”

 

 

อืม… กำลังรื้อทองคำดิบกับเพชรดิบกลับไปบ้านกันอยู่นี่เอง

“…”

ดวงตาเป็นรูปหน่วยเงิน [ยูนิต] ไปแล้วแม่คุณ~

มันใช่สถานการณ์จะมาเก็บแร่กันหรือเฮ้ย!?!

 

 

” โอ๊ย… เริ่มชักจะรู้สึกปวดหัวนิด ๆ แล้วแฮะ”

” เอายาไหมครับ? ”

” เหวอ!?!”

อยู่ ๆ คุณเบอร์รี่ก็มาโผล่ระยะลมหายใจรดต้นคอ พร้อมกับยาหนึ่งกำมือ

เพราะเขาสูงกว่าผมถึงช่วงตัว เลยทำให้ระดับสายตาของผมอยู่ตรงระดับหัวไหลของเขาพอดี

 

 

วงแขนที่ไร้ขนรักแร้

ผิวเนียนนุ่ม เอวบาง แขนบาง

พอดูให้ดี เหมือนจะมีรอยนูนเล็ก ๆ ตรงหน้าอกด้วย

แถมยังมีกลิ่นหอม—

 

 

*ตึ๊ก*

 

 

จะหัวใจเต้นทำบ้าอะไรแว้~!?

สติเฮ้ยสติ!

นี่มันผู้ชายนะเว้ยเฮ้ย!

 

 

” อ๊ะ? เออ… ไม่เป็นไรครับคุณเบอร์รี่”

ผมพยายามเดินถอยออกจากเขา ก่อนจะเกิดความเปลี่ยนแปลงทางจิตใจไปมากกว่านี้

 

 

ท่องไว้คุณลาพิสสวยที่หนึ่ง

ท่องไว้ คุณลาพิสนี่ละ คือสาวอันดับหนึ่งในใจของผม

 

 

“เอาละ ได้เวลาออกสำรวจเหมืองแล้วโว๊ย!”

“โอ๊สส!”

หืม?

ผมหันไปตามเสียงตะโกนของเจ้าพวกยักษ์

พวกฑาทิมเตรียมพร้อมออกสำรวจเหมืองเสร็จแล้ว ในระหว่างที่ผมทำตัวไร้สาระอยู่

เนื่องจากว่างานกู้เหมืองนี้ไม่เกี่ยวกับพวกเรา เลยกะว่าจะอยู่เฉย ๆ ตรงนี้ เพื่อช่วยพวกกลุ่มซ่อมยานแทน

ถึงจะมีเรื่องผีสางบ้าง แต่ระดับอย่างฑาทิมคงไม่เป็นไรหรอก

 

 

ในตอนนั้นเองที่ผมนึกถึงเหตุการณ์คฤหาสน์ผีสิงของเอซ

ภาพที่พวกฑาทิมถูกจับจนเกือบเอาตัวไม่รอด มันยังคงตราตรึงอยู่ในจิตใจ

 

 

“คิดอีกที… ตามกลุ่มของเจ้าฑาทิมไปจะดีกว่า—”

 

 

*ตึง!*

 

 

พื้นโกดังสั่นสะเทือนรุนแรงอย่างไม่ทันตั้งตัว

มองเห็น— ดวงวิญญาณสองจิต ที่สิงอยู่ในร่างกายของสิ่งมีชีวิตเทียมฟ้าสองตัว

และสิ่งมีชีวิตเทียมฟ้าสองตัวที่ว่านั่น มันกำลังพยายามฉีกอาคารหลังนี้มาจากอีกฟากอยู่

กำแพงอาคารกำลังถูกพวกมันฉีกออกมาจากภายนอก

เห็นเขี้ยวที่คล้ายสว่าน กำลังกัดทึ้งมัน

เห็นปลายแหลมของขาแมงมุม กำลังแทงทะลุแผ่นหลังคาเข้ามาสู่ภายใน

 

“สัตว์ร้ายระดับภัยพิบัติ…”

ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมพวกแมงมุมทรายกับหนอนทรายที่ไม่ถูกกันตามธรรมชาติ ถึงได้ร่วมมือกันเล็งโจมตีใส่พวกเรา

เพราะว่าตัวจ่าฝูงของพวกมัน กำลังถูกผีร้ายสิงสู่อยู่นั่นเอง