***ณ โรงแรมพักระดับ 4 ดาว ใจกลางเหมืองแร่ทางตอนเหนือของทวีปแห่งความแห้งแล้ง***

ฮุ ฮุ ฮุ

ป่านนี้เจ้าพวกนั้นคงได้รู้ซึ้งถึงสิ่งที่เราต้องการจะสอนแล้วละ

 

 

การฝึกใช้พลังงานวิญญาณ มันไม่ได้ฝึกกันง่าย ๆ ต่อให้ใช้วิธีลัดก็ตาม

ดังนั้น ตอนนี้แค่ให้เข้าถึงสัมผัสการมีตัวตนของพลังงาน มันก็เพียงพอแล้ว

ส่วนการใช้งาน คงมีแต่ต้องให้ไปเจอของจริง ถึงจะเรียนรู้ได้ไวกว่า

 

 

เราเลยส่งไปที่เขตไร้กฏหมายอย่างเหมืองเถื่อนที่อยู่ติดกัน

ที่นั่นมีกับดักเยอะ เหมาะสมกับการฝึกใช้สัมผัสเพื่อมองดูสิ่งที่ดวงตามองไม่เห็นเป็นอย่างมาก

ยิ่งร่างกายรับรู้ถึงอันตราย จะยิ่งเรียนรู้ได้ไว

 

 

นอกจากฝึกทักษะใช้คุ้นเคยกับสัมผัสพลังแล้ว เรายังต้องการป้ายสีผ้าขาวของไซต์กับเจ้าตำรวจหนุ่มให้กลายเป็นสีดำไปพร้อมกัน

 

 

คนบ้าอะไร มองโลกเป็นแค่สีขาวกับดำกันยะ?

โดยเฉพาะเจ้าตำรวจหนุ่ม ที่น่าจะผ่านอะไรมาเยอะ แต่กลับยังซื่อช่วยคนอื่นเขาไปทั่วโดยไม่หวังผลตอบแทน

 

 

เห็นแล้วมันหงุดหงิด

 

 

สิ่งมีชีวิตนะ ทุกการกระทำมันไม่มีนิยามของคำว่าดีหรือเลวหรอก

มันมีแค่ว่าไปเบียดเบียนเขาเพื่อประโยชน์ของตัวเองเท่านั้น

เพราะแบบนี้ สิ่งมีชีวิตชั้นต่ำจึงต้องสร้าง [กฏ] เพื่อการอาศัยอยู่ร่วมกันให้ได้

เพราะแบบนั้นเลยสั่งให้ไปช่วยใครสักคนในเขตป่าเถื่อน

ไปช่วยคนที่ตัวเองคิดว่าชั่วช้า จะได้เห็นมุมมองแปลกใหม่ที่ตัวเองไม่เคยเห็น

 

 

ตอนนี้ผ่านมาได้ราว 8 ชม. แล้ว ตั้งแต่สั่งให้ไปฝึก

คิดว่าน่าจะได้เรียนรู้อะไรสักอย่างแล้วละมั้ง?

 

 

ว่าแล้วก็นำปลายลิ้นชิมรสชารสขมร้อนที่ชงเอง

ความขมอย่างมีเอกลักษณ์ กับกลิ่นหอมแตะปลายจมูกที่ให้ความรู้สึกผ่อนคลายราวกับกำลังดื่มด่ำอยู่กลางหุบเขา มันช่างเป็นรสชาติที่ไม่เป็นสองรองใครอย่างแท้จริง

 

 

“…”

แต่ถ้าให้เจ้าหนุ่มนั่นชงให้ มันออกจะได้รสชาติกับกลิ่นที่ดีกว่าอยู่แฮะ

รีบฝึกให้เสร็จ แล้วรีบมาชงชาอร่อย ๆ ให้เราจะได้ไหมเจ้าหนุ่ม?

 

 

“ลาพิส เจ้าสามหน่อตอนนี้เป็นยังไงบ้าง? ”

เราหันไปถามสหายหัวฟ้าที่กำลังนั่งสมาธิด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

เธอกำลังใช้สัมผัสพลังงานวิญญาณ ในการตรวจเช็คความเคลื่อนไหวของเจ้าพวกลูกเจี๊ยบ

เธอนิ่งอยู่สักพักเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่าง แล้วเริ่มลงมือเขียนข้อความลงบนแผ่นกระดาน

 

 

[พวกเขาออกไปนอกพื้นที่ อยู่ไกลเกินระยะตรวจจับของฉันแล้วค่ะ =3]

อืม อืม~

ออกไปเที่ยวเล่นนอกเหมืองกันแล้ว?

ช่างร่าเริงกันเสียจริง

 

 

*ซูด~*

“…”

*พรวด!!*

“เดียว—? ว่ายังไงนะ? ออกไปนอกเหมืองกันแล้ว!!? ”

 

 

***

ณ สถานีเทียบยานแคปซูลขนส่งใต้ดินที่ถูกทิ้งร้าง

มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังยืนคุยอย่างเป็นกันเองต่อหน้ายามไร้ชีวิตทั้งสิบตนที่ยืนเฝ้ามองดูพวกเขา

 

 

“จะช่วยให้พวกข้าผ่านประตูไปให้โดยไม่ต้องใช้ใบอนุญาต? ขอบคุณมากครับ คุณน้องสาวตัวเล็ก!”

“ไว้ใจหนูน้อย [ไซต์] คนนี้ได้เลยค่ะพี่ยักษ์หน้าสวย!”

เด็กผู้หญิงที่มีผมสีเงินยาวสวยงามคนหนึ่ง กำลังพูดจาอวดเบ่งต่อหน้าชายเผ่ายักษ์ที่สูงกว่าถึงสามเท่าตัว

 

 

” เบาเสียงหน่อย พวกหุ่นยนต์ยามมันมองมาทางนี้หมดแล้ว…”

” ข้าน้อยว่านี่ไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยเจ้าค่ะ…”

ชายเผ่ามนุษย์กับผู้หญิงเผ่ากระต่ายรีบวิ่งเข้ามายืนบังเด็กสาวตัวน้อยด้วยท่าทีที่ร้อนรน

ดวงตาของพวกเขากำลังชำเลืองมองไล่หลัง

 

 

ที่ตรงหน้าประตูทรงกลมบานใหญ่ มีหุ่นยนต์รูปร่างมนุษย์มดจำนวนสิบตัวกำลังยืนจ้องพวกเขา ด้วยดวงตาที่ส่องไฟสีแดง

ปืนพลังงานกระบอกโตในมือที่ถือเอาไว้ ถูกเดินเครื่องส่งเสียงดัง ราวกับกำลังข่มขู่พวกเขา ว่าอย่าหาญกล้าเข้ามาลองดีเชียว

 

 

” เอาน่า! ช่วยพวกพี่ชายยักษ์ แล้วกลับไปรายงานพวกพี่สาว จะได้จบการฝึกน่าเบื่อนี้ได้ยังไงละคะ!”

“การฝึก? ”

“ไม่ต้องสนใจหรอกค่ะพี่ชายยักษ์ พี่ชายรีบไปขึ้นยานกระทิงของพี่ เพื่อเตรียมออกเดินทางจะดีกว่าค่ะ!”

เด็กสาวตัวน้อยพ่นลมหายใจผ่านทางจมูกน้อย ๆ ของตัวเองอย่างภาคภูมิใจ แล้วเดินตรงไปที่หอควบคุมเก่า

 

 

มันเป็นห้องติดกระจกที่ตั้งอยู่ใกล้กับประตูบานยักษ์

อุปกรณ์ภายในมีร่องรอยของการงัดแงะรื้อทิ้ง อีกทั้งยังทรุดโทรมจนดูไม่เหมือนว่าจะสามารถซ่อมแซมเพื่อนำมันกลับมาใช้งานใหม่ได้

 

 

“ถึงสถานีจะถูกทิ้งร้างเพราะไม่มีคนเดินทางไปที่เหมืองใจกลางทวีป แต่ในเมื่อประตูยังเปิดได้ แสดงว่าต้องมีพลังงานกับระบบที่ยังทำงานได้อยู่ค่ะ”

สาวน้อยว่าเช่นนั้นแล้วหยิบมือถือสีเงินออกมา

เธอเปิดเครื่องให้มันฉายภาพกล่องสีเหลี่ยมขนาดหนึ่งเมตรคูณหนึ่งเมตรขึ้นมาบนอากาศ

แต่ทว่ามันไม่ใช่กล่องสี่เหลี่ยมธรรมดา

 

 

“นี่มัน? ”

“มีเส้นแสงวิ่งผ่านใต้พื้น? ”

“มันคือท่อนำส่งพลังงานค่ะ”

สิ่งที่ถูกมองผ่านกล่องสีเหลี่ยมโปรงแสงนั้น คือภาพฉายของแหล่งพลังงานที่เกิดขึ้นบนรอบพื้นที่

“ฉันเป็นคนเขียนโปรแกรม กับดัดแปลงอุปกรณ์ของมือถือเล็กน้อย เพื่อให้มันทำแบบนี้ได้ค่ะ”

เด็กสาวคนแคระพูดอย่างโอ้อวดไปพร้อมกับเดินวนรอบห้องอย่างช้า ๆ

 

 

เธอเดินสำรวจตามแนวท่อนำส่งพลังงานของอาคาร จนกระทั้งไปหยุดลงตรงแผงควมคุมหนึ่งที่ผุพังตามกาลเวลา

ทว่าใต้แผงควมคุมนั้น กลับมีกระแสพลังงานไฟฟ้าวิ่งไหลผ่าน จากเครื่องควบคุม ไปสู่ประตูบานใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงหน้า

 

 

“โอเค ได้เวลาต่อสายตรงเพื่อเปิดประตูแล้วค่ะ”

เธอว่าเช่นนั้น แล้วลงมือควักอุปกรณ์งัดแงะออกมาจากกระเป๋าใบน้อยรูปหมีที่พกติดตัว

เธอทำการงัดแผ่นเหล็กหนาขึ้นสนิมตรงพื้นออก แล้วทำการเชื่อมสายไฟใหม่เข้ากับมือถือของตัวเอง

 

 

“ปรับการควบคุมหุ่นยนต์ สั่งปิดระบบเฝ้ายามชั่วคราว แฮกระบบป้องกัน เขียนทับโปรแกรมประตูใหม่— เสร็จแล้วค่ะ!”

เพียงไม่ถึงสิบนาที เด็กสาวตัวน้อยก็สามารถจัดการกับข้อมูลจำนวนมากที่ชวนปวดหัวได้สำเร็จ

เสียงประตูที่กำลังเคลื่อนตัว กับแรงสั่นสะเทือนที่เกิดขึ้นไปตามพื้นดิน มันบอกให้พวกเขารู้ว่าประตูตรงหน้ากำลังจะเปิดออก

 

 

“สุดยอด!”

“เพราะระบบมันเก่าด้วยค่ะ เลยทำให้แก้ไขง่าย… ว่าแต่พี่ชายยักษ์ยังไม่ไปเตรียมตัวออกเดินทางอีกหรือคะ? ”

“เฮ้ย! ลืมไปเลย! งั้นข้าขอตัวไปหาลูกน้องก่อนละ! ส่วนไอหนุ่มหน้าอ่อน ข้าขอฝากแกไปกล่าวความคิดถึงพวกสาว ๆ แทนข้าด้วย!”

“…”

 

 

บุรุษเผ่ายักษ์วิ่งกลับออกไปกระโดดขึ้นยืนบนยานเหาะบรรทุกที่มีรูปร่างคล้ายกระทิง

มังกรทั้งสี่ตัวของเขาต่างคำรามอย่างร่าเริงอยู่บนตัวรถ ไปพร้อมกับเสียงโห่ร้องเอาชัยของบรรดาลูกน้องที่คำรามขับขานประสานเสียงตาม

พวกเขาต่างกำลังฮึกเฮิมที่จะได้ออกเดินทางไปในดินแดนที่ไม่รู้จัก

โดยหารู้ไม่ว่า— กำลังจะมีอันตรายเกิดขึ้นกับตัวของพวกเขาเอง

 

 

เหตุใด ทำไมถึงต้องมีทหารหุ่นยนต์ติดอาวุธมาเฝ้าประตูที่ถูกทิ้งร้างเอาไว้แห่งนี้?

 

 

*กีสสสสส!*

 

 

มันไม่ใช่เพื่อขับไล่โจร แต่มีไว้เพื่อขับไล่พวกสัตว์ร้ายใต้ดินในทะเลทราย ไม่ให้มาทำรังใกล้กับประตูที่ถูกทิ้งร้างแห่งนี้ต่างหาก

 

 

ทันทีที่ยานกระทิงทั้งสี่ลำเริ่มเคลื่อนตัวผ่านแนวประตูไปไดไม่ถึง 100 เมตร ใยแมงมุมสีขาวนับร้อยก็ได้โถมโจมตีใส่ยานเหล่านั้น

“นี่มันบ้าอะไรวะเนี่ย!?!”

ใยจำนวนมากกำลังถูกกางออกกระจายไปทั่วอุโมงค์ใต้ดินขนาดใหญ่

เส้นใยพวกนั้นมีสีขาว หากแต่สะท้อนแสงราวกับเป็นผลึกเพชร

พวกมันถูกผลิตจากการย่อยเม็ดทรายที่มีอยู่เต็มไปทั่วทวีป แล้วเปลี่ยนเป็นเส้นใยที่มีคุณสมบัติของแก้ว

เปราะบาง แต่ทว่าถูกเคลือบด้วยสารเหนียว และยังเต็มไปด้วยคมแก้วที่น่ากลัว

 

 

*ฉึก!*

ใยแมงมุมทะเลทรายที่พันรถกระทิงได้แตกออกไปตามแรงขับเคลื่อน แล้วกลายเป็นเศษแก้วจำนวนมากเข้าบาดทำร้ายบรรเหล่ายักษาที่นั่งอยู่บนรถเปิดประทุน

ถึงคมแก้วจะไม่ทำให้เกิดบาดแผลขึ้นบนผิวเหล็กกล้าของเผ่ายักษ์ได้ แต่มันก็ยังทำให้พวกเขารู้สึกเจ็บอยู่ดี

 

 

“เจ็บ! ข้าละเกลียดเศษแก้วพวกนี้จริง! รีบกางหลังคาขึ้นมาปิดเดียวนี้!”

“ไม่ทันแล้วครับหัวหน้า พวกเมือกของใยมันไปอุดช่องเปิดปิด— นี่มัน… ทำให้เครื่องยนต์หยุดทำงานไปแล้วครับ!”

 

 

กระทิงเหล็กกำลังถูกพันไปด้วยใยแมงมุมแก้ว

ถึงใยเหล่านี้จะไม่ได้เหนี่ยวทนทาน แต่เมือกหุ้มใยที่เหนี่ยวหนึบเหล่านี้ คือสิ่งที่ทำให้แม้แต่มังกรก็อาจกลายเป็นอาหารของฝูงแมงมุมทะเลทรายได้

 

 

*กาสสสส!*

*ฮูมมมม!*

“ไฟ! ใช้ไฟลนเมือกพวกนี้ให้แห้งเร็ว!”

เหล่ายักษ์ต่างพยายามอย่างสุดชีวิตเพื่อทำลายเมือกให้ได้มากที่สุด

 

 

ท่ามกลางความสับสน มีเสียง *กร๊อบแกรบ* จากการย่ำเท้าอันผอมแห้งของพวกของเหล่าแมลงดังเข้ามาใกล้

ดวงตาดำทั้งแปดดวง จำนวนนับร้อย กำลังฉายแสงผ่านเงามืดเข้ามาหาพวกเขา

เสียงขบฟันที่เปื้อนไปด้วยน้ำย่อยอันหิวโหยเริ่มหยดไหลเป็นสายธาร

ขนาดตัวของพวกมัน สูงไม่ต่ำกว่าสองเมตร…

 

 

“หัวหน้าาาาาา พวกมันเข้ามาใกล้แล้วคราบบบบ!”

“ตรูเห็นแล้วเฟ้ย! แบ่งกำลังเป็นสองกลุ่ม กลุ่มแรกมากับข้ารับมือกับไอพวกเวรตะไล อีกกลุ่มไปหาทางทำให้เครื่องยนต์กลับมาทำงานซะ!”

บุรุษยักษ์คำรามลั่น

เขาวิ่งไปหยิบปืนพ่นไฟขนาดใหญ่ออกมาจากหลังกระบะยานเหาะ แล้วเหนี่ยวไกยิงเปลวเพลิงสีทองให้พุ่งออกไป

เปลวเพลิงสีทองนั้นยิงออกไปได้ไกลถึง 20 เมตร แผดเผาทุกสิ่งจนมอดไหม้กลายเป็นเถ้าถ่านด้วยความร้อนระดับ 1,100 องศาเซลเซียส

แต่กระนั้น หากเทียบกับทัพแมงมุมที่มีจำนวนเต็มไปทั่วทุกตารางนิ้ว ก็ไม่ต่างอะไรปจากโยนหินก้อนเล็ก ๆ ลงไปในมหาสมุทรเลย

 

 

“ไอหมายเลขหนึ่งถึงสี่ ทำไมถึงเอาแต่ใช้หางฟาดอยู่ได้!? พ่นไฟเผาพวกแม่งไปสิวะ!”

*กรรร…*

มังกรทั้งสี่ตัวของเขาต่างหันหน้ามองกันเอง แล้วหันกลับไปมองพวกแมงมุม

พวกมันดูลังเลเหมือนเด็กที่อยากจะเถียงผู้ใหญ่ แต่ไม่อาจจะเปล่ววาจาออกไปตอบโต้

มังกรของเขานิ่งไปราวหนึ่งนาที ก่อนจะเริ่มขับดันลมหายใจขึ้นมาที่ช่องปาก แล้วสร้างประกายไฟเพื่อจุดประกายระเบิดเพลิงออกไป

แสงไฟพวยพุ่งกระจายไปทั่วอุโมงค์ จนเห็นเป็นระเบิดเพลิงที่ลุกวาวไปทั่วความมืด

 

 

“แย่ละ ใช้ไฟจำนวนมากในพื้นที่ใต้ดินแบบนี้ เดียวอากาศหายใจมัน—”

“เผ่ายักษ์มันไม่ได้ใช้ออกซิเจนหายใจแล้วยังมีร่างกายที่ทนต่อพิษ เจอแค่นี้พวกมันไม่เป็นไรเจ้าค่ะ แต่พวกเรากับมังกรสี่ตัวตรงนั้นมันจะแย่เอาแทนเจ้าค่ะ!”

“ชิ…เจ้าบ้าฑาทิมคงลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปสินะ… ช่วยไม่ได้ รีบไปช่วยพวกเขาเร็ว!”

ด้วยเหตุนี้ เหล่าชายหนุ่มและหญิงสาวที่ถูกสั่งให้ไปฝึกในเขตเหมืองเถือน จึงได้หลุดออกนอกระยะเหมืองไปโดยปริยาย…