***การฝึกวันที่หนึ่ง***

นรก

มันคือนรก

เป็นนรกขุมแรกสุด [สัญชีวมหานรก] ก็มิอาจเป็นการกล่าวที่เกินเลยไปนัก

 

 

*กร๊อบ!*

 

 

“อ๊ากกกกก!”

ตายครั้งที่หนึ่ง

โลกทั้งใบถูกบิดกลับ 180 องศา

รู้สึกได้ว่าสติกำลังจะหลุดร่วงออกจากร่างกาย

มองไม่เห็นอะไร แต่กลับรับรู้สึกถึงที่ว่างและภาพรอบตัวได้อย่างน่าประหลาด

รู้สึกว่ารอบตัวไร้ซึ่งสรรพสิ่ง แต่กลับสัมผัสได้ถึงสรรพสิ่ง

ไม่มีสิ่งใดเหมือนที่ว่างอากาศ แต่กลับสัมผัสได้ถึงตัวตนของที่ว่างรอบตัว

เห็น— ขอบเขตของโลกที่กำลังซ้อนทับกันจนชวนสับสน เสมือนหนึ่งเรากำลังแช่ลงไปในน้ำทะเลผืนกว้างที่เย็นเฉียบ

 

 

“!!”

พอรู้ตัวอีกที ก็พบว่ากำลังลืมตาตื่นมองใบหน้าของสตรีภูติผมสีแดงอยู่

“เป็นยังไงกับประสบการณ์ที่ได้ตายไปแล้วครั้งหนึ่ง? ไม่สิ ต้องบอกว่าอยู่ในช่วงจังหวะที่วิญญาณกำลังจะหลุดออกจากร่างกายมากกว่า เพราะผมผู้นี้รักษานายได้ทันก่อนจะหมดลมหายใจไปอย่างสมบูรณ์ยังไงละ โฮะ โฮะ โฮะ~”

เมื่อกี้นี้คือสิ่งที่เรียกว่า [ความตาย] …

 

 

ผมหันไปมองรอบตัว

ที่ด้านข้างติดกัน มีคุณควอตซ์ที่ถูกรักษาหายดีแล้ว กำลังนั่งตรวจดูแขนขวาของตัวเองอยู่

แขนที่ถูกตัดขาดได้ถูกเชื่อมกลับโดยไม่มีบาดแผลปรากฏได้อย่างน่าอัศจรรย์

แม้แต่เธอก็ยังดูไม่เชื่อสายตาตัวเอง จนต้องตรวจดูซ้ำแล้วซ้ำอีกจนกว่าจะแน่ใจ

 

 

ในจุดที่ห่างออกไปไม่ไกล มีหนูไซต์กำลังนั่งขัดสมาธินิ่งเป็นรูปปั้นหิน

ร่างกายของเธอไม่มีบาดแผลหรือรอยบุบสลายใด ๆ ปรากฏให้เห็น

แต่ผมกลับมองเห็นมีเส้นแสงบาง ๆ โยงยาวออกมาจากบนหัวของเธอ เชื่อมติดกับลูกไฟสีน้ำเงินประหลาดที่ลอยอยู่ด้านบนหัว

 

 

ราวกับว่ากายวิญญาณได้ถูกถอดออกมาจากร่างกายของเธอไปแล้วเช่นนั้น

 

 

“เอาละ ไม่มีเวลามาสังเกตุคนอื่นเล่นหรอกนะ ลาพิสเตรียมตั้งท่าจะออกล่าพวกนายอีกรอบแล้ว รู้ตัวไหม? ”

“รอเดี่ยว—”

 

 

*พลั๊ก!*

 

 

คราวนี้ไม่ทันแม้แต่จะได้ส่งเสียงร้องเจ็บปวด

สิ่งที่เห็นเป็นภาพสุดท้าย คือเรียวขาที่สวยงามของคุณลาพิสกำลังพุ่งเข้ามาปะทะใบหน้า

พอรู้ตัวอีกที คอของผมก็หมุนทำมุม 90 องศากับพื้นโลกไปแล้ว—

 

 

ตายครั้งที่สอง…

ตายแล้วฟื้น แล้วตายเป็นครั้งที่สาม

“อั๊ก!”

ครั้งที่สี่

“อุ๊ก!”

ครั้งที่ห้า

“โอ๊กกกก!!”

ครั้งที่หก

เวียนว่ายตายเกิดเช่นนี้เรื่อยไปทั้งวันจนเริ่มรู้สึก…

 

 

ตรูมาทำบ้าอะไรอยู่ที่นี่?

 

 

ไม่ใช่ว่าตอนนี้ผมควรจะเริ่มไปสืบองค์กรคาร์นิวอย ตามเบาะแสที่พึ่งได้รับมาหรอกหรือยังไงกัน?

 

 

*ฉัวะ!*

 

 

ว่าแล้วก็ตายเป็นรอบที่เจ็ดของวัน…

 

 

ผมต้องรับมือกับการ [ล่า] ของคุณลาพิสที่เอาถึงตายเช่นนี้ไปตลอดทั้งวัน

ไม่เพียงแค่ตอนกลางวัน แม้แต่ตอนกลางคืนเองก็ยังถูกเธอออกล่าจนไม่ได้เป็นอันหลับนอน

ผมกับคุณควอตซ์ถูกฆ่าต่อเนื่องเช่นนั้นจนเริ่มคิด ว่าการฝึกเช่นนี้มันจะได้อะไรขึ้นมาอย่างงั้นหรือ?

 

 

***การฝึกวันที่สอง***

*ผุบ!*

“ข้าน้อยหลบได้แล้วเจ้าค่ะ!”

วันนี้มีการเปลี่ยนแปลงอย่างเหลือเชื่อเกิดขึ้นกับคุณควอตซ์

เหมือนว่าเธอจะเริ่มตามทันความเร็วปานนรกของคุณลาพิสทันแล้ว

ส่วนทางน้องไซต์ วันนี้เธอก็ยังคงอยู่ในท่านั่งสมาธิอย่างสงบเหมือนเมื่อวานไม่มีผิดเพี้ยน

ส่วนทางด้านตัวผมนั้น—

 

 

*พลั๊ก!*

 

 

—ตายเป็นครั้งที่หนึ่งร้อย…

ทำยังไงก็ยังไม่สามารถตามการเคลื่อนไหวของคุณลาพิสทันได้เลยครับ…

 

 

***การฝึกวันที่สาม***

“ข้าน้อยว่าสามารถจับเคล็ดบางอย่างได้แล้วเจ้าค่ะ!”

ณ เวลาเช้าตรู่ของวัน

ผมเห็นคุณควอตซ์ตั้งท่ายืนสงบนิ่งเพื่อทำสมาธิ

ส่วนคุณลาพิสยืนอยู่รอบนอกมองดูเธอโดยไม่คิดเคลื่อนไหว

ในตอนนั้นเองที่ผมเห็นการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง

 

 

ผมคือคนที่สามารถมองเห็น [วิญญาณ]

ดังนั้น เลยสามารถมองเห็นปรากฏการที่เกี่ยวกับทางวิญญาณได้

 

 

ร่างกายของสิ่งมีชีวิตล้วนแต่ประกอบด้วย [กาย] กับ [วิญญาณ] นั่นคือสิ่งที่ผมรู้มาจากพวกสามสาวนักบวช

ก่อนที่ผมจะรู้จักกับพวกเธอ ผมเองก็เคยเห็นอะไรในลักษณะนี้มาก่อน

มันคือภาพของไอแสงประหลาดที่กำลังกระจายตัวออกมาจากร่างกาย

ก่อนที่ผมจะรู้จักกับวิญญาณ ผมเคยคิดว่าตัวเองแค่ตาฝาดเฉย ๆ

 

 

เพราะเอาจริง ๆ ผมก็ไม่ได้เห็นมันทุกวันหรอก

เคยเห็นอะไรที่คล้าย ๆ แบบนี้แค่สองถึงสามครั้งเองได้

ที่เห็นบ่อยสุดก็มีครั้งล่าสุดที่ไปทำภารกิจปีศาจหมอก กับเจอในเมืองเถื่อนแค่นั้น

แต่ในคราวนี้ รอบกายของคุณควอตซ์กำลังถูกอาบไปด้วยแสงประหลาดที่ว่านั่น

ถ้าจะให้พูดเปรียบเปรย ก็คงเหมือนกับถังแก๊สที่บรรจุมวลก๊าสเอาไว้เต็ม แล้วจงใจเจาะรูเพื่อปล่อยก๊าสปริมาณมากออกมาพร้อมกัน

 

 

“แมรี่โกลว์ เตรียมการรักษาได้”

หืม?

*พรึบ!*

เกิดเสียงระเบิดไอน้ำขึ้นในเวลาเดียวกับที่คุณแมรี่โกลว์เริ่มบินลงมาในหลุมทราย

ควันสีขาวพวยพุ่งกระจายไปทั่วรอบตัวคุณควอตซ์ ก่อนจะเริ่มกระจายตัวบางตาลง

 

 

“—อึ๊ก!!”

ที่ผิวหนังของคุณควอตซ์กำลังเต็มไปด้วยรอยแผลไหม้พุพองจากน้ำร้อนลวก

เธอพยายามข่มความเจ็บปวดของตัวเองไปพร้อมกับเอาตัวกลิ้งไปบนพื้นทรายที่เย็นฉ่ำ

 

 

“นี่มัน…”

“ผลจากการใช้พลังซ้อนเร้นแบบไม่ระวังนะ อย่าเข้าใจผิดสิว่าพลังนี้จะทำให้ร่างกายแข็งแกร่งแบบซุปเปอร์ฮีโร่ มันก็แค่พลังงานรูปแบบหนึ่งมีถูกดึงเอาออกมาจากร่างกายเท่านั้น มันไม่ได้เพิ่มมวลกล้ามเนื้อหรือความทนทานอะไรให้ร่างกายหรอก เหมือนกระดาษที่สหายเอโซแสดงให้เห็นไง พอใช้งานเสร็จก็ถูกความร้อนเผาไหม้ไปหมดเลย อันนี้เป็นกรณีเดียวกัน ดันดึงพลังงานออกมาเยอะเกินไปแบบไม่มีหลักการ เลยกลายเป็นเผาไหม้ผิวตัวเองไปเสียแบบนั้นแทน”

น่ากลัวชะมัด…

 

 

“เพราะฉะนั้น หนูไซต์~ ถ้าจับหลักการได้แล้ว ก่อนจะเอาออกมาใช้ ต้องทำอย่างค่อยเป็นค่อยไป อย่าร้อนวิชาเหมือนแม่สาวตรงนี้นะจ๊ะ~”

นี่พวกเธอ…

คิดจะใช้ให้พวกเราเป็นบทเรียนตัวอย่างให้กับเด็กคนนั้นเองหรอกเรอะ!?!

 

 

“นี่ถามจริงเถอะ! ทำไมถึงไม่ใช้วิธีแบบเดียวกับน้องไซต์มาฝึกให้กับพวกเราละครับ!? ”

“การใช้วิชาถอดวิญญาณมันเปลืองพลังงานเยอะ พวกแกเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ทน ๆ เจ็บไปเถอะน่า อย่าบ่นมากนักเลย”

ถึงคุณเอโซจะพูดแบบนั้น แต่รอยยิ้มนี่เป็นรูปแบบของนางปีสาจสาวชัด ๆ

 

“ฮืม!? ”

ผมรีบก้มตัวหลบในจังหวะนั้น เพราะรับรู้สึกได้ถึงคลื่นพลังงานบางอย่างที่กำลังพุ่งเข้ามาจากทางด้านหลัง

ปลายหมัดที่ไม่ทรายฝ่าย กำลังวิ่งเฉี่ยวผ่านเหนือเส้นผม จนเกิดเป็นรอยแผลหัวแตกยาวราวหนึ่งเซนติเมตร

 

 

คุณลาพิสอ้อมมาอยู่ข้างหลังของผมตั้งแต่เมื่อไหรกันเนี่ย?

 

 

ในระหว่างที่คิดอะไรไร้สาระ ก็สัมผัสได้ถึงมวลสารหนึ่งที่กำลังจะถูกเหวี่ยงขึ้นมาจากทางซ้ายล่าง

ถึงจะรับรู้สึกถึงตัวตน แต่ร่างกายของผมมันตอบสนองไม่ทัน แล้ว

 

 

*พลั๊ก!*

 

 

ผมถูกเรียวขาของลาพิสอัดกระแทกเข้าใส่ใจกลางหลังเต็มแรง

รู้สึกได้ถึงความร้อนที่แผ่ซ่านกระจายไปทั่วไขกระดูก จนได้ยินเสียงแตกหักออกเป็นชิ้น ๆ ของโครงสร้างร่างกายตัวเอง

 

 

ไม่รอดตั้งแต่เช้าเลยวุ้ย

 

 

***การฝึกวันที่สี่***

ณ ยามเช้าตรู่ของวัน

“วันนี้ข้าน้อยขอแก้มือเจ้าค่ะ!”

*ฉัวะ!*

พูดยังไม่ทันขาดคำ ก็เห็นแขนขวาของคุณควอตซ์กระเด็นลอยขึ้นท้องฟ้าไปแล้ว…

 

 

วันนี้เองก็เหมือนกับทุกวันที่ผ่านมา

คือตายไปนับร้อยครั้งโดยที่ไม่ได้เรียนรู้อะไรเพิ่มเติมขึ้นมาเลย

ถามจริงเถอะ ไอวิธีฝึกแบบนี้มันได้ผลจริงดิ?

การฝึกแบบน้องไซต์ยังดูมีความเข้าท่ามากกว่าเลย!

 

 

“อืม…? เหมือนว่าแม่สาวกระต่ายจะผ่านเงื่อนไขแรกได้ก่อนเจ้านะ เจ้าหนุ่มมนุษย์”

“? ”

ผมหันไปมองดูคุณควอตซ์ตามเสียงพึมพำของคุณเอโซที่ดังมาจากบนปากหลุม

 

 

คุณกระต่ายกำลังยืนตั้งสมาธิอยู่

แต่การตั้งสมาธิของเธอในคราวนี้ กลับไม่มีแสงสว่างหลุดเล็ดรอดออกมาจากร่างกายของเธอเลย

ในทางกลับกันแล้ว บรรยากาศโดยรอบของเธอกลับกำลังนิ่งสงบ จนแม้แต่อากาศเองยังรู้สึกเสมือนได้หยุดไหลไป

 

 

สองสตรีหันหน้าเผชิญโดยมิเปล่งวาจา

เสียงผืนทรายนิ่งเงียบสงบลง

เสียงลมหายใจดังเป็นช่วงจังหวะ

เวลานั้น จักมองเห็นการไหลเวียนของกระแสชีพจร

มองเห็นทวงท่าแห่งจิตสำนึกที่เริ่มเคลื่อนไหวไปตามคลื่นสมองสั่งการ

มองเห็นการเคลื่อนย้ายของพลังงานที่กำลังไหลเวียนจากจุดบอดแห่งร่างกาย สู่แขนและขาของสตรีสองฝ่าย

 

 

“นี่มัน—? ”

“โอ๊ว? เจ้ามนุษย์หนุ่มมองเห็นเหมือนกันใช่ไหม? กับการไหลของพลังงานซ้อนเร้นที่กำลังขับออกมาอย่างสวยงามตรงนั้น? ถือว่ามีการพัฒนาขึ้นอยู่นะเนี่ย~”

“การไหลของพลังงานซ้อนเร้น? ”

ผมหันไปมองดูการเคลื่อนไหวของสตรีทั้งสองคนอีกรอบ

 

 

เวลาที่หยุดนิ่งได้ถูกขับเคลื่อน

ร่างกายของทั้งสองฝ่ายเริ่มเคลื่อนไหวพุ่งเข้าหากัน

 

 

มันช่างน่าแปลก

ทั้งที่สมองไม่อาจตามทันวิเคราะห์คิด

ทั้งที่ดวงตาไม่อาจมองตามทันการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วประดุจแสง

แต่ผมกลับรับรู้มองเห็นเป็นรูปร่างอย่างเด่นชัด

 

 

ไม่ใช่ว่ามองเห็น

ไม่ใช่ว่ารู้ตัวผ่านทางสัญชาตญาณ

แต่กลับรับรู้เห็นได้ในขณะที่ดวงตามิอาจมองเห็นพวกเธอ

 

 

ผมรู้ว่าคุณลาพิสกำลังเหวี่ยงหมัดขวาโจมตีใส่ช่วงท้องของคุณควอตซ์

ผมรู้ว่าคุณควอตซ์กำลังเบี่ยงตัวหลบ แล้วสวนกลับด้วยขาขวา

ผมรู้ว่าทั้งคู่สามารถ รุก-รับ การโจมตีที่เกิดขึ้นในเสี้ยววินาทีได้ถึง 5 เพลงหมัด

ทุกการปะทะหมัดของสองฝ่าย จักเกิดแสงสว่างสีฟ้าและระเบิดคลื่นความร้อนแผ่ขยายออกมา

 

 

*บรึ้ม!*

 

 

ผืนทรายระเบิดออกเป็นวงกว้าง

หลุมลึกขนาดเท่าคนจำนวนห้าหลุมผุดปรากฏขึ้นบนพื้นที่ต่อสู้ในเสี้ยวเวลาของการปะทะ

 

 

พวกเธอวิ่งไล่แลกหมัดจากจุดศูนย์กลาง แล้วพุ่งตัวไปทางกำแพงหลุมทราย

สตรีผมสีฟ้ารัวหมัดราวห่าฝนใส่กระต่ายสาวที่กำลังวิ่งไปตามกำแพงทรายนั้น

เสียงทรายระเบิดดังรัวขึ้นต่อเนื่องทิ้งเป็นทางยาว

หลุมทรายขนาดใหญ่จำนวนมากผุดขึ้นบนกำแพง ประดุจดั่งมีฝูงแมลงยักษ์ที่มองไม่เห็นกำลังวิ่งไต่ผ่าน

 

 

ในตอนนั้นเองที่แผ่นดินเริ่มสั่นสะท้าน

กำแพงทรายที่ถูกอัดทำลาย เริ่มไม่อาจคงรูปอยู่ตัวได้

มันเริ่มไหลย้อนตัวลงสู่ก้นหลุมเป็นสายน้ำตก

กำแพงเริ่มกลายเป็นทางลาดลงที่เคลื่อนไหล

ผืนทรายกลายเป็นกระแสน้ำวนอันเชี่ยวกราก ที่หวังดูดทุกชีวิตให้จมลงมา

 

 

แต่กระนั้น ราวกับทั้งสองคนสามารถรับรู้และมองเห็นจังหวะแห่งผืนทรายที่ไหลลงมานี้ได้

ไม่มีใครเลย ที่พลาดท่าหยั่งเท้าลงพื้นทราย แล้วถูกกระแสน้ำทรายนั้นไหลดูดกลืนให้จมลงไป

 

 

ในตอนนั้นเองที่การเคลื่อนไหวของกระแสพลังงานทั้งสองฝั่งเริ่มเปลี่ยน

 

 

ฝ่ายที่ถูกล่าได้เปลี่ยนใจไปเป็นฝ่ายที่พุ่งเข้าล่า

ฝ่ายที่ไล่ล่าได้หันเปลี่ยนไปเป็นฝ่ายป้องกัน

 

 

*ตู้ม!*

 

 

คลื่นทรายขาวที่ไหลลงได้พุ่งกระจายตัวขึ้นท้องฟ้ากว้างจนเห็นเป็นม่านสีน้ำตาล

หยาดเม็ดทรายได้สะท้อนกับแสงอาทิตย์ ส่องประกายเป็นแสงพราวแวววาว ราวกับเป็นอัญมณีนับล้านที่ถูกแขวนตรึงบนฟากฟ้า

 

 

ท่ามกลางแสงสว่างสะท้อนแสบตานั้น มีแสงสีฟ้าวิ่งไหลผ่านเป็นคลื่นสาย

คุณควอตซ์ใช้เทคนิคบางอย่าง ทำให้ตัวเองสามารถวิ่งไปบนอากาศ

เธอใช้แสงประหลาดที่ขับออกมาจากฝ่าเท้าเป็นแรงขับดันเหมือนท่อไอพ่น พุ่งตัวใส่คุณลาพิส

เธอเหวี่ยงเท้าขวาจนดูเหมือนเคียวปั่นคออันแหลมคม

แต่แล้วเธอกลับใช้เท้าซ้ายหยุดตัวเองกลางคัน แล้วดีดตัวเองหลบหมัดซ้ายที่กำลังพุ่งสวนมาของคุณลาพิส

 

 

เธอดีดตัวสูง แล้วตีลังหาตลบหนึ่งจังหวะ หมายเอาขาทั้งสองล็อคคอ เพื่อหวังบิดหักของคออีกฝ่าย

แต่ทว่าคุณลาพิสได้ปล่อยให้ตัวเองร่วงลงสู่พื้นไปกับผืนทราย แล้วดันร่างพุ่งส่วนขึ้นมา พร้อมกับหันปลายมือแหลมแทงเป็นหอกใส่ต้นคอของอีกฝ่าย

 

 

*พลั๊ก!*

 

 

ทางคุณควอตซ์สามารถนำมือซ้ายและขวาเข้ามาประกบกันได้ทันเวลา

 

 

ช่างงดงาม

การต่อสู้ของทั้งสองคนที่ดวงตาไม่อาจมองทัน กลับทำให้ผมมองเห็นการต่อสู้ที่งดงามเช่นนี้ได้

ที่บรรยายมาข้างต้นนั้น ผมไม่ได้เห็นทุกท่วงท่าด้วยตาตัวเอง

แต่เห็นเป็นภาพเงาแสงสีฟ้าที่เกิดจากสัมผัสวิญญาณ

ทุกการปะทะและการต่อสู้จะมองเห็นเป็นคลื่นกระแสสีฟ้า ประหนึ่งราวกับมองดูภาพยนต์แฟนตาซีที่ใส่แสงสีเสียงลงไปอย่างวิจิตรตระการตา

 

 

นี่หรือ คือการต่อสู้ด้วยพลังงานซ้อนเร้น

นี่หรือ คือการต่อสู้ด้วยพลังงานวิญญาณ

 

 

“อึ๊ก! ขอเวลานอกเจ้าค่ะ!— แฮก— ฮ่าาาาา!”

ดูเหมือนว่าคุณควอตซ์จะทำได้ดีที่สุดแค่นี้

เธอทรุดตัวลงแนบพื้นทราย หลังจากรับมือหอกสุดท้ายของคุณลาพิส

ทั่วร่างของเธอเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ จนเสื้อผ้าเปียกปอนแนบเนื้อเห็นเรื่อนร่างใต้ผิวผ้าอย่างน่าตกใจ—

 

 

“แหม่ ๆ เจ้าหนุมน้อยวัยใส มองแม่สาวกระต่ายตัวเปียกปอนแบบไม่วางตาเลยนะจ๊ะ~ มีรสนิยมแบบนี้เองหรือเจ้าหนุ่ม? ”

“เฮ้ย! ไม่ใช่—!?!”

“ฮุ ฮุ ฮุ~”

ผมรีบปฏิเสธข้อกล่าวหาของคุณเอโซที่บินลงมายืนข้าง ๆ ตั้งแต่เมื่อไหรก็ไม่รู้

แต่เธอกลับหัวเราะอย่างสนุกสนานโดนไม่สนใจผม แล้วเดินเข้าไปดูอาการของคุณควอตซ์

 

 

“อืม… สอบผ่าน พาแม่สาวกระต่ายไปฝึกขั้นตอนถัดไปได้เลย”

” ขอบคุณเจ้าค่ะ”

ถูกคุณควอตซ์นำหน้าไปเสียแล้ว

แต่ไม่เป็นไร ถ้าเป็นแบบนี้ อีกไม่นาน ผมเองก็น่าจะตามทัน—”

 

 

*กร๊อบ–?!*

 

 

—น่าจะตายเป็นครั้งที่ 450…

“ส่วนเจ้าหนุ่มจงตายต่อไป จนกว่าจะรู้วิธีขับเคลื่อนพลังงานซ้อนเร้นนี้ซะ”

ดูท่าว่าผมคงต้องตายอีกหลายร้อยครั้ง กว่าจะตามคุณควอตซ์ทันแฮะ