ณ ดินแดนเหมืองแร่ทางตอนเหนือของทวีปแห่งความแห้งแล้ง

ที่แห่งนี้มีหลุมกว้างขนาดใหญ่ปรากฏเผยให้เห็นอยู่บนผืนทะเลทราย

หลุมนั้นกว้างจนสามารถมองเห็นได้จากบนอวกาศ

เป็นหลุมที่มีผู้คนและหุ่นยนต์ทำงานเช้าเย็นมากกว่าสองล้านชีวิต

เสียงขุดเจาะที่ดังก้องนี้ไม่เคยมีวันหยุดเงียบ

สายส่งสินแร่ดิบไม่เคยหยุดเคลื่อนวิ่งเลื่อนไหล

โรงงานถลุงไม่เคยหยุดเตาไฟอันร้อนแรง

แสงสว่างมิเคยดับสูญไปจากเหมือง

เป็นเหมืองแร่ที่มีกำลังการผลิตสินแร่เป็นอันดับต้นของโลก

 

 

แต่ทว่าเหมืองแร่ที่มีค่าแห่งนี้ กลับเต็มไปด้วยอันตรายทั้งจากในและนอกเหมือง

 

 

ภายนอกเหมืองคือรังของสัตว์ร้ายแห่งทะเลทรายที่หิวโหย

หากใครเผลอขุดออกนอกเส้นทาง หรือเขตปลอดภัยแม้แต่เพียงก้าวเดียว ก็อาจตกกลายเป็นเหยื่อของธรรมชาติ

ส่วนภายในเหมืองเอง ก็ยังเต็มไปด้วยเหล่าโจรร้ายที่หวังรวยทางลัดจากการดักปล้นชิง

หากว่าใครโลภมาก เผลอตัวไปขุดแร่นอกเขตปลอดภัยที่อยู่ใต้การควบคุมของภาครัฐ มันผู้นั้นมักจบลงด้วยการถูกกลุ่มโจรดักปล้นชิงสินแร่อันมีค่า ก่อนจะถูกปลิดชีวิตทิ้งให้กลายเป็นสารอาหารแก่ผินดินอันแห้งแล้งแห่งนี้ไป

 

 

“ด้วยเหตุนี้ เหมืองแร่ทางภาคเหนือจึงเป็นสถานที่ ที่ดีต่อการฝึกต่อสู้และเอาตัวรอด ทั้งจากภัยธรรมชาติและจากสังคมไปพร้อมกัน ”

เรากำลังอธิบายให้ทุกคนฟัง ถึงเหตุผลที่ต้องพามาฝึกไกลถึงเหมืองแร่ที่ว่านี้

 

 

“โอ๊ว~! ฟังดูน่าตื่นเต้นจังเลยค่ะพี่เอโซ!”

“การฝึกจะกินเวลาทั้งหมด 7 วัน โดยเริ่มจากการฝึกต่อสู้เป็นหลัก ถ้าผ่านเกณฑ์ขั้นต่ำได้ เราจะให้ฝึกเรื่องจิตใจเป็นลำดับถัดไป เข้าใจไหมหนูไซน์ เจ้าหนุ่ม ออน”

“เข้าใจค่ะ!”

“เออ… แล้วทำไมผมถึงถูกจับมาฝึกด้วยอีกคนละครับ…? ”

“ว่างอยู่ไม่ใช่เรอะ? ไม่ดีหรือไงที่จะได้รับวิชาดี ๆ ติดตัวไปใช้ในงานหลักของตัวเอง? ถ้าอยากเก่งกาจเหมือนพวกเราก็จงหุบปากแล้วฟังไปซะ!”

“คะ— ครับผม!… (ผมไม่ได้ว่างขนาดนั้นเสียหน่อย) ”

“แอบบ่นอะไรงุบงิบ ได้ยินอยู่นะเออ”

“ข– ขออภัยครับนายท่านหญิง!”

เจ้าตำรวจหนุ่มยืนตัวตรงขานรับเราด้วยเสียงอันดัง

 

 

ตอนนี้พวกเรากำลังยืนอยู่ตรงพื้นที่ส่วนบนพื้นดิน ในส่วนรอยต่อระหว่างเขตเหมืองกับเขตพื้นที่ทะเลทรายนอกเหมือง

จากตรงนี้ ถ้าเดินก้าวออกจากเขตแนวรัศมีหอคอยสีเทาทรงกรวยคว่ำออกไป พวกเราจะเริ่มถูกสัตว์ร้ายในทะเลทรายแห่งนี้เข้าจู่โจมในทันที

เพราะแบบนี้ เลยทำให้แถวนี้ไม่มีคนอื่นเดินผ่าน นอกจากพวกเรา

 

 

“เออ… ถ้าไม่เป็นการรบกวนพวกคุณ ขอข้าน้อยฝึกวิชาด้วยอีกคนจะได้หรือไม่เจ้าค่ะ? ข้าน้อย… ต้องการพลังที่จะใช้เพื่อช่วยเด็ก ๆ ของข้าน้อยออกมาเจ้าค่ะ”

“หืม? ”

อะไร? แม่กระต่ายสาวคนนี้อยากจะฝึกด้วยอย่างงั้นเรอะ?

ถึงจะไม่อยู่ในแผนการแต่แรก แต่ถ้าปล่อยให้ว่างจนเปลี่ยนใจบุกไปหาโนอาร์ตอนนี้คงจะไม่ค่อยดีเท่าไหรนัก

“เชิญตามสบาย”

ถึงจะนอกแผนไปหน่อย แต่คราวนี้เราจะใจดีเป็นพิเศษสอนวิชาให้กับแม่กระต่ายคนนี้ด้วยก็แล้วกัน

 

 

ในปัจจุบัน แม่กระต่ายสาวได้กลายเป็นทาสทางความคิดของเราเป็นที่เรียบร้อย

หลังจากที่เธอได้อ่านข้อมูลของเราที่เป็นเบาะแสเดียวที่มี เธอก็ยอมที่จะทำตามคำสั่งของเราทุกแทบทุกอย่าง

ตอนนี้เธอได้มองว่าเราคือความหวังเพียงหนึ่งเดียว ที่จะสามารถช่วยเหล่าเด็ก ๆ ไซบอร์ก ของเธอได้

การใช้ข้อมูลเพื่อควบคุมผู้คนให้ทำตามที่สั่ง— มันช่างให้ความรู้สึกที่ดีเป็นบ้า

 

 

“เอาละ ก่อนจะฝึก เรามาเริ่มทำความรู้จักกับพื้นฐานของวิชาก่อน”

“พวกเราเรียกมันว่าวิชาแห่งสำนัก [จูนิเบียว แห่ง ทาคานาชิ ริกกะ] ”

“…”

 

 

อะไรคือสำนัก [จูนิเบียว แห่ง ทาคานาชิ ริกกะ] กันฟะ?

เราหันไปมองเจ้าสหายหัวแดงที่พูดแทรกขึ้นมาอย่างไร้มารยาทด้วยความสงสัย

ยัยนั่นหันมามองเราพร้อมกับขยิบตาให้เป็นเชิงว่า “ชื่อเจ๋งเป้งไปเลยใช่ไหมล่า~”

เจ๋งเป้งบ้านมารดาเอ็งสิยะ!

 

 

“ว๊าววววว! มีชื่อสำนักด้วย!”

“สำนัก [จูนิเบียว แห่ง ทาคานาชิ ริกกะ] …เอาจริงดิ? ”

“ข้าน้อยจะจดจำชื่อสำนักนี้เอาไว้เจ้าค่ะ”

พวกเอ็งสามตัวไม่ต้องเชื่อที่ยัยบ้านี่พูดออกมาก็ได้ยะ!

แต่พอเห็นแววตาที่เชื่ออย่างจริงจังของทั้งสามคนแล้ว คำคัดค้านมันก็จุกอยู่ในลำคอไปเสียนี่…

 

 

“เออ… วิชานี้ คือการว่าด้วยการใช้พลังงานที่ซ่อนเร้นในร่างกายเพื่อการต่อสู้”

เราพูดไปพร้อมกับหยิบแท่งโลหะยาวหนึ่งเมตรออกมาปักลงบนผืนทราย

“ปกติแล้วสิ่งมีชีวิตไม่ว่าจะเผ่าพันธุ์ไหน ๆ ล้วนต่างเป็นส่วนประกอบของธรรมชาติ ความแข็งแรงมักขึ้นอยู่กับมวลกล้ามเนื้อ หรือเกิดจากการฝึกฝนความแข็งแรงตามขีดจำกัดของร่างกายที่จะฝึกฝนได้ของเผ่าพันธุ์นั้น ๆ ”

เช่นว่าเผ่ามนุษย์มดมีดีเรื่องการรับสัมผัสด้วยคลื่นสมองกับกลิ่น และมีร่างกายที่เบา ถึงจะเปราะบางแต่ก็แข็งแรงอย่างน่าเหลือเชื่อ

เผ่ามนุษย์ เผ่ายักษ์ เผ่าคนแคระ ที่แข็งแกร่งได้โดยมวลกล้ามเนื้อจากการฝึกฝนร่างกาย

เผ่าภูติกับเผ่าเอลฟ์ ที่มีความพิเศษของอวัยวะในการรับสัมผัสคลื่นพลังงานเวทมนตร์

เผ่านางไม้ที่มีพื้นฐานร่างกายไม่ต่างจากพืชไม้

เผ่าปีศาจที่เกิดจากกระบวนการซับซ้อนของการผสมกลายพันธุ์ระหว่างเผ่า

เผ่าลิซาร์ดแมนที่เกิดมามีเกล็ดแข็งหุ้ม และมีข้อได้เปรียบเรื่องมวลกล้ามเนื้อ

เผ่ามนุษย์นกที่ถึงจะอ่อนแอ แต่ได้รับปีกในการบินบนท้องฟ้ากว้างเป็นการชดเชย

เผ่ามนุษย์สัตว์ที่มีพื้นฐานร่างกายในภาพรวมสูงกว่าเผ่าอื่น ๆ

แม้แต่เผ่าโพรแคริโอตที่แทบไม่มีใครสนใจ ก็ยังมีความสามารถในการดำรงเอาชีวิตรอดด้วยความสัมพันธ์แบบพึ่งพาอาศัยอยู่ภายในสิ่งมีชีวิตอื่นอย่างเงียบ ๆ

 

 

“ธรรมชาติล้วนแล้วแต่สร้างเผ่าต่าง ๆ ให้มีคุณสมบัติร่างกายแตกต่าง มีสามัญสำนึกในวิชาต่อสู้แตกต่างกัน อย่างเช่น การงอท่อเหล็กตันแท่งนี้ให้บิดเบี้ยว คงมีแต่เผ่ายักษ์ เผ่าคนแคระ กับเผ่าลิซาร์ดแมน ที่สามารถงอด้วยมือเปล่าได้”

เราพยายามใช้ปีกของตัวเองบิดท่อ แต่ก็ไม่สามารถงอมันได้

ต่อให้เปลี่ยนไปให้กรงเล็บขาบิด ก็ไม่สามารถทำอะไรท่อเหล็กนี้ได้ นอกจากทำให้มันเกิดรอยแมวข่วน

 

 

“แต่ด้วยความฉลาดของสติปัญญาที่ค้นพบชุดต่อสู้ [Battle suit] จึงทำให้ความแตกต่างเหล่านี้ถูกทำลาย และสามารถทำให้สิ่งมีชีวิตสามารถเคลื่อนไหวได้เกินสามัญสำนึกปกติ”

คราวนี้เราหยิบกระดาษเปล่าแผ่นบางมาถือเอาไว้ในมือ

“การทำงานของชุด [Battle suit] คือการจำลองโครงสร้างเซลล์เทียมจากสิ่งมีชีวิตที่ผู้สร้างชุดคิดว่าแข็งแกร่ง แล้วใส่พลังงานเข้าไปในชุดเพื่อเสริมประสิทธิภาพในการเคลื่อนไหว นั่นคือหลักการทำงานที่ทำให้สิ่งมีชีวิตอย่างพวกเราเคลื่อนไหวเหนือสามัญสำนึกได้— แต่รู้หรือไม่ว่า แท้ที่จริงแล้วทุกสิ่งมีชีวิต มิได้จำเป็นต้องพึ่งพาชุดเสริมพลังเหล่านั้นเลย”

 

 

*ฉับ!*

 

 

เราใช้กระดาษเปล่าที่ถือในมือฟันใส่แท่งเหล็ก

ทั้งที่กระดาษเปล่าไม่ควรจะสามารถฟันแท่งเหล็กตันให้ขาดครึ่งได้ แต่ทว่าแท่งเหล็กนั้นกลับขาดออกเป็นสองท่อน

รอยตัดผ่านของแท่งเหล็กเต็มไปด้วยกลิ่นไหม้ฉุนที่ร้อนจนเป็นสีแดงฉาน

ส่วนกระดาษที่เราใช้ตัดมันนั้น ได้ถูกพลังงานความร้อนบางอย่างแผดเผามอดไหม้หายไปจนสิ้นแทน

 

 

“ถ้าสามารถควบคุมพลังงานที่ซ้อนเร้นนี้ได้ อย่าว่าแต่เหล็กเลย แม้แต่โลหะที่แข็งแกร่งที่สุดในจักวาล ก็สามารถใช้เท้าเปล่าของเจ้าบดขยี้ให้เป็นชิ้น ๆ ได้เช่นกัน”

“พี่เอโซสุดยอด!”

“ทะ— ทำได้ยังไงครับ!? ”

“นี่มัน… หลักการคล้ายกับวิชากำหนดจิตและสมาธิเลยเจ้าค่ะ”

 

 

เจ้าลูกเจี๊ยบทั้งสามคนต่างมีท่าทีตอบสนองแตกต่างกันออกไป

ไซน์ที่ตาลุกวาวด้วยความตื่นเต้น

นายตำรวจหนุ่มที่มองดูแท่งเหล็กถูกกระดาษตัดอย่างไม่เชื่อสายตา

แม่สาวกระต่ายที่พูดพึมพำกับตัวเองเสมือนว่าเคยได้เรียนรู้หลักวิชานี้มาก่อน

 

 

เราไม่แปลกใจสำหรับกรณีของแม่กระต่ายสาว

เพราะว่ามารดาผู้ให้กำเนิดเธอนั้น อดีตเป็นถึงผู้กล้าของเผ่ากระต่าย ที่เราเคยเฝ้าดูมาก่อนในยุคที่ตัวเองยังเป็นเทพเจ้า

 

 

มารดาของเธอถือว่าเก่งเอาเรื่องเลยละ

 

 

ในเผ่ากระต่ายนั้นมีวิชาของนักฆ่าที่ถูกถ่ายทอดกันมาจากรุ่นสู่รุ่น

ในตอนที่เราเป็นเทพเจ้าเองนั้นยังถึงกับแปลกใจ ที่สิ่งมีชีวิตชั้นต่ำสามารถเข้าถึงหลักวิชาแห่งการกำหนดสัมผัสจิตวิญญาณในขั้นต้นได้สำเร็จ

ไม่ว่าจะวิชา [ลมปราณ] การเดินพลัง [ชี่] การกำหนด [จิต] หรือจะเรียกว่าอะไรก็สุดจะแล้วแต่

ล้วนต่างมีจุดเริ่มต้นเดียวกันคือเข้าให้ถึงสิ่งต้นกำเนิดตัวตนของเรา

 

 

[พลังวิญญาณ]

 

 

“ก่อนอื่นขอเตือนก่อนว่าวิชานี้เป็นการเรียกพลังงานที่ซ่อนอยู่ภายใต้กายเนื้อให้ออกมาสู่มิติแห่งความเป็นจริง มันคือก้อนมวลพลังงาน มันไม่ได้ทำให้เรามีร่างกายแข็งแรงเพิ่มหรืออะไรทั้งสิ้น เหมือนอย่างกระดาษที่ถูกเผาไหม้ไป ถึงจะได้รับพลังอำนาจมาจนสามารถตัดเหล็กได้ แต่ธรรมชาติของกระดาษเป็นฉันใด ก็ย่อมเป็นฉันนั้น ร่างกายของพวกเจ้าก็เช่นเดียวกัน ถ้าใช้อย่างไม่ระวัง มันจะเป็นร่างกายเนื้อของพวกเจ้าเสียเองที่จะถูกทำลายทิ้งไปจนเหลือเพียงแต่กายวิญญาณ”

“ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร แต่จะพยายามค่ะ!”

“ครับ!”

“เจ้าค่ะ!”

 

 

“การฝึกขั้นต้นที่เราจะสอนในช่วง 7 วันแรก คือการให้สามารถรับรู้สิ่งที่เรียกว่า [พลังงานซ้อนเร้น] นี้ให้ได้ก่อน”

ว่าแล้วเราก็ขยิบตาไปทางแมรี่โกลว์กับลาพิส—

“ZZz”

[ZzZz]

— “ตื่น! ทั้งสองคนเลย!”

“เหวอ! ถึงเวลากินข้าวแล้วหรือ!?!”

[สวัสดียามเช้าค่ะ O_=]

“เช้าบ้านเธอสิยะ! แมรี่ รีบขุดหลุมสำหรับฝึก! ส่วนลาพิส เธอรีบไปเตรียมตัวเป็น [นักล่า] เดียวนี้! มันได้เวลาฝึกแล้ว!”

 

 

***

ผมกำลังมองดูพวกสามสาวเริ่มทำอะไรสักอย่างที่ดูแปลกประหลาด

คุณเอโซให้คุณแมรี่ขุดหลุมบนทะเลทราย จนมันกลายเป็นหลุมกว้างขนาด 30 เมตร ที่มีความลึกมากกว่า 50 เมตร

มันเป็นหลุมที่แทบจะเป็นไปไม่ได้สำหรับการปีนกลับขึ้นมา

พอขุดหลุมเสร็จ เธอก็ให้คุณลาพิสลงไปยืนอยู่ที่ใจกลางหลุมเพียงคนเดียว

 

 

หลุมที่ไม่มีวันปีนกลับขึ้นมา กับคุณลาพิสที่ให้รับบท [นักล่า] ยืนอยู่ใจกลางหลุม

อย่าบอกนะว่า…

 

 

“จะมัวยืนบื้ออะไรกันตรงนี้ รีบตามลงไปข้างล่างสิยะ!”

“แว๊ก!? ”

ผมถูกเธอถีบส่งลงมาจากข้างบนอย่างไม่ทันตั้งตัว

ก้นหลุมที่ดูน่ากลัวกำลังพุ่งเข้ามาใกล้ใบหน้ามากขึ้นทุกชั่วขณะ

“อุฟ! ทรายเต็มหน้าเลย… นี่มันหมายความว่ายังไงครับ?!”

“อ่าว? นึกว่าจะรู้ตัวแล้วเสียอีก ว่าจะให้ทำอะไรต่อ”

 

 

*ฉัวะ!*

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!”

 

 

เหมือนว่าจะมีอะไรสักอย่างคล้ายเลือดกระเด็นลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า

แขนขวาขนปุยสีดำของคุณควอตซ์กำลังหลุดกระเด็นเป็นวิถีโค้ง ก่อนจะร่วงตกลงมากองอยู่ตรงหน้าของผม

 

 

พอหันกลับไป ก็พบว่าที่ด้านข้าง มีร่างของคุณควอตซ์กำลังนอนดิ้นทุรนทุรายในสภาพเลือดท่วมอยู่บนพื้น

ทั่วทั้งร่างของเธอถูกหมัดของสตรีผู้งดงามกระหน่ำใส่ไปทั่วจนยุบและบอบช้ำ หักผิดรูปอย่างน่าสยอดสยอง

ส่วนหนูไซต์ที่ยืนยิ้มมาได้จนถึงเมื่อกี้ กำลังตกใจภาพตรงหน้า จนตัวแข็งทื่อเป็นรูปปั้นหินไปแล้ว

 

“เออ…”

คุณลาพิสกำลังฆ่าคุณควอตซ์

ฆ่าแบบสด ๆ ด้วยมือทั้งสองข้างอย่างเลือดเย็นโดยไม่พูดจาอันใด

 

 

“ไม่ต้องห่วง ลาพิสยั้งมือเอาไว้แล้ว แค่นั้นไม่ถึงตายหรอก ส่วนแขนที่ขาดไป เดียวแมรี่โกลว์จะทำการรักษาให้เอง~”

นี่คือ [ยั้งมือ] แล้ว…

 

 

“เออ… คุณเอโซครับ คือว่าผมต้องการคำอธิบายเพิ่มเติมครับ…”

“ให้ตายสิ”

คุณเอโซที่กำลังกางร่มและปูเตียงนอนชายหาดอยู่ตรงปากหลุมได้หยุดมือของตัวเอง แล้วหันลงมามองทางผมอีกครั้ง

“คือแบบนี้ ไอวิชาที่เรียกว่าการเข้าถึงพลังงานซ้อนเร้นเนี่ย จริง ๆ คือการเข้าถึงสิ่งที่เรียกว่า [พลังวิญญาณ] นี่แหละ แต่มันต้องใช้การบําเพ็ญเพียร ใช้ความเข้าใจที่มีต่อธรรมชาติ ชีวิต และความเข้าใจต่อโลกของคนตาย เป็นสิ่งที่ต้องฝึกนานนับสิบนับร้อยปีเลยรู้ไหม? ”

“เออ… ครับ…? ”

“แต่มันมีวิธีลัดอยู่อย่าง คือไอสิ่งที่เรียกว่า [พลังวิญญาณ] เนี่ย ถ้าได้ตายสักครั้ง ก็จะได้รับประสบการณ์ตรงเลยละ ว่าสิ่งที่เรียกว่า [วิญญาณ] มันมีหน้าตาเป็นยังไง”

เฮ้ย…

พูดแบบนี้ อย่าบอกนะว่า—

“เพราะงั้นเลยคิดจะฝึกด้วยวิธีลัด ด้วยการทำให้อยู่ในสภาพวิญญาณหลุดออกจากร่าง จนกว่าพวกเจ้าจะจดจำสัมผัสของวิญญาณได้ยังไงละ”

 

 

*กร๊อบ–!!*

 

 

หลังจากนั้นไม่ถึง 10 วินาที ผมก็เห็นโลกทั้งใบกำลังกลับตาลปัตร จากการถูกมือของสาวสวยบิดหักคอ 360 องศา จากทางด้านหลังอย่างไม่ทันรู้ตัว

 

 

ภาพที่เห็นในชั่วเวลาสุดท้ายของสติสัมปชัญญะ คือภาพของหนูน้อยไซต์ที่กำลังถูกลาพิสลูบหัวอย่างอ่อนโยน

เหมือนจะเห็นอะไรสักอย่างที่คล้ายกับแสงไฟวิญญาณลอยติดมือของเธอออกมาจากหัวของหนูไซต์ด้วย

เออ… เดียวนะ?

ถ้าทำแบบนั้นในการดึงวิญญาณออกจากร่างได้ แล้วจะจับหักคอผมไปเพื่ออะไรกันฟะ!!