สองวันต่อมา

***วันที่ 23 เรตนิว เวลา 8:00 น.***

“ตื่นได้แล้ว วันนี้พวกเราจะออกเดินทางไกลกัน แถมต้องไปเจอแม่สาวกระต่ายวันนี้ด้วย”

เรากำลังเดินไล่งัดเจ้าพวกขี้เซาทั้งหลายให้ลุกขึ้นจากเตียงนอนอันแสนนุ่มฟู

ไซน์ก็ดี ลาพิสก็ดี แมรี่โกลว์ก็ดี

มีแต่พวกขี้เซาทั้งนั้น

จะมีก็เจ้าตำรวจหนุ่ม ออน ที่ตื่นเร็วกว่าใครอยู่เพียงคนเดียว

มันตื่นเร็วกว่าเราเสียอีก

 

 

เจ้าหนุ่มนี่ทั้งมาตระเตรียมอาหารเช้า เตรียมชุด แล้วยังจัดของพร้อมเดินทางไกลโดยไม่จำเป็นต้องออกคำสั่ง

สวมชุดสูทสีดำประจำอาชีพพ่อบ้านได้อย่างเนียบสมบูรณ์ แล้วยังมีกริยามารยาทงามสมรูปลักษณ์

ทำอาหารเก่งกาจ ชงชาได้อร่อย แม้แต่ของแปลก ๆ เมื่อวันก่อนยังหาทางเอามาผสมกันจนเป็นอาหารหรูได้สำเร็จ

 

 

เรียกได้ว่าถ้าเปลี่ยนอาชีพมาเอาดีทางด้านนี้ คงได้กลายเป็นพ่อบ้านในตำนานอย่างแน่นอน

 

 

“งืม~ ง่วงอ่า~”

“วันนี้จะไปทำอะไรกาน~”

[Zzz (= =) zzzZ]

“ไปที่เหมืองแร่ทางภาคเหนือ เจ้าหนูไซน์ เธอพูดเองนะว่าอยากมากับพวกเรา ถ้าเธอไม่มีฝีมือเอาตัวรอดมากพอ คงได้ตายไม่สักวันใดก็วันหนึ่ง ไหน ๆ ช่วงนี้ก็ว่างอยู่ เราจึงคิดว่าน่าจะพาไปฝึกกันสักหน่อย แต่ถ้าไม่อยากฝึก จะนอนต่อก็ได้นะ”

” –!!! ตื่นค่ะตื่น!”

เจ้าหนูผมสีขาวกำลังตาโตเบิกกว้างด้วยความดีใจ

เธอลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว แล้วทำการปูกลับให้เรียบร้อยด้วยตัวเอง ก่อนจะวิ่งฝุ่นตลบไปทางห้องอาบน้ำ

 

 

อีหนูเอ๊ย~

 

 

พอหันมาเทียบกับสหายรักอีกสองคนตรงนี้—

” Zzzz”

หลับต่อเป็นที่เรียบร้อย…

” ส่วนพวกเธอสองคน… ไม่ใช่ว่าเคยตกลงกันเอาไว้แล้วว่าจะออกไปวันนี้ไม่ใช่หรือ? มาทำเป็นหลับต่อแบบนี้ แสดงว่าลืมไปแล้วสิเนี่ย? ”

“… อ๊ะ? ”

” ไม่ต้องมา [อ๊ะ?] เลย! รีบเตรียมตัวเดินทางกันเดียวนี้! ช่วยเป็นตัวอย่างที่ดีให้เด็กมันหน่อยสิยะ!”

เราพลิกเตียงให้ล้มพลิกคว่ำเพื่อปลุกพวกเธอ

 

 

ยัยพวกนี่นี้มันน่า— นัก…

 

 

***หลังจากนั้นราว 30 นาที***

ณ สถานนีแคปซูลขนส่งทางไกล

 

 

มันคืออุโมงค์ที่มีลักษณะคล้ายกับเป็นท่อนำส่งขนาดใหญ่

อุโมงค์นี้มีผิวโค้งมน วิ่งยาวต่อเนื่องไปไกลประหนึ่งเป็นหลุมที่ทอดยาวลึกลงสู่ขุมบาดาล

ทั่วทั้งอุโมงค์เต็มไปด้วยสนามพลังงาน จนเห็นเป็นคล้ายกับมีผืนน้ำบาง ๆ ถูกเติมจนเต็มรอบด้าน

วัตถุที่ดูคล้ายแคปซูลเรือดำน้ำจำนวนมาก ต่างกำลังว่ายเวียนพร้อมกับบรรทุกผู้คนไปตามกระแสอันเชี่ยวกรากของคลื่นพลังงานที่ว่า

 

 

ณ ตัวสถานนีที่พักรอ ที่สร้างให้คล้ายกับท่าเทียบเรือสัญจร

 

 

พวกเรามาถึงที่นัดหมายกับแม่สาวกระต่ายในช่วงเวลาเช้ามืดตอนราว 8:30 น.

ท่ามกลางแสงไฟอ่อน ๆ จากไฟส่องสว่างของสถานี มีสตรีผู้หนึ่งกำลังเดินเข้ามาใกล้เราจากในเงามืด

” สวัสดีค่ะ ข้าน้อยทำตามสัญญาให้แล้วเจ้าค่ะ”

” ขอบคุณมากที่เหนื่อย ในชิบนี้มีข้อมูลเบาะแสของเด็กไซบอร์กที่เธอตามหาอยู่”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ”

“แต่ขอแนะนำว่าตอนนี้อย่าพึ่งลงมือแย่งเด็กกลับมาจะเป็นการฉลาดกว่า”

“เจ้าค่ะ? ”

เธอดูสับสนเล็กน้อยกับคำแนะนำของเรา

มันไม่แปลกหรอก

 

 

“เอาเป็นว่าอย่าไปแหวกหญ้าให้งูตื่นตอนนี้ โอกาสเดียวที่จะช่วยเด็กไซต์บอร์กของเธอ คือวันเฉลิมสิ้นปีของโลก ที่ผู้นำทุกชาติต้องออกมาแสดงตัวคำปฏิญาณ ถึงตอนนั้นพวกเราจะยื่นมือเข้าไปช่วยเธอเอง”

“แต่ว่าถ้ามัวชักช้า—”

“ลองอ่านข้อมูลที่เราให้เจ้าก่อนแล้วจะเข้าใจเอง เด็กพวกนั้นปลอดภัยดี คนร้ายไม่ได้มีเป้าหมายที่ชีวิตของพวกเด็ก ๆ หรอก ขอแนะนำว่าช่วงนี้ให้เธอมาเดินทางพร้อมกับพวกเราก่อนดีกว่า”

” — เจ้าค่ะ”

เราโกหกเธอไปเสียครึ่งหนึ่ง

 

 

ข้อมูลเบาะแสที่ให้ไปคือข้อมูลจริง ที่เราเอามาจากการสอบถามวิญญาณบรรพบุรุษที่เป็นมารดาของเธอ

แต่เรื่องที่ว่าพวกเด็ก ๆ ยังปลอดภัยดี อันนี้เกิดจากการคาดเดาของเราเอง

เด็ก ๆ จะเป็นหรือตาย เอาจริงเราไม่รู้เลย

แต่ชีวิตของเด็กไซบอร์กพวกนั้นมันไม่เกี่ยวกับเราเสียหน่อย

 

 

ความจริงคือเรายังไม่อยากให้เธอไปยุ่งกับโนอาร์ในเวลานี้

เพราะโอกาสดี ๆ ที่จะได้กินพลังงานวิญญาณระดับสูงอย่างโนอาร์มันหายากมาก

ถ้าเธอคนนี้เข้าไปช่วยเด็กไซบอร์กมาได้ก่อน โอกาสงาม ๆ ที่จะเข้าแทรกแทรงมันก็จบกันพอดีสิจริงไหม?

 

 

ทั้งหมดนี้ก็เพื่อการคืนสู่ความเป็นเทพเจ้าให้เร็วยิ่งขึ้น

มาคิดดูแล้ว เรานี่ช่างชั่วร้ายเสียจริง

วะ ฮะ ฮะ ฮะ!

 

 

พอเห็นว่าสามารถทำให้แม่สาวกระต่ายหยุดอยู่ภายใต้สายตาของเราสำเร็จ เราก็เริ่มเดินตรงไปที่แคปซูลแก้วขนาดยักษ์ตรงหน้า

เราพาแม่สาวกระต่ายไปซื้อตั๋วที่นั่งเพิ่มจากนายสถานี แล้วพาเดินตรงไปที่นั่งที่พวกเรากำลังรอคอยอยู่

 

 

*เวลา 8:45 น. ขบวนโดยสารที่ 845 พร้อมออกเดินทางค่ะ*

เสียงสังเคราะห์ดังก้องสะท้านไปทั่วสถานี

สะพานเทียบยานถูกยกขึ้นสูง แล้วดึงร่นเก็บสู่ตัวชานชลา

ยานแคปซูลที่ถูกยึดด้วยท่อดูด ถูกปล่อยตัวออกพร้อมเสียงอากาศขับดันที่ไหลผ่านตามสาย

แรงสั่น แรงสะท้อน สัมผัสตัวในสภาวะไร้น้ำหนักเข้าโถมจู่โจมกาย

 

 

*ออกเดินทาง*

 

 

พริบตานั้น วิวทิวทัศน์รอบตัวฉับพลันเลื่อนลอยไหลผ่านกลายเป็นเส้นแสง

แคปซูลแก้วขนาดยักษ์กำลังเคลื่อนตัวไหลไปกับกระแสอันเชี่ยวกราก

มองเห็นกระแสไฟฟ้าที่สั่นเปรี๊ยะรอบเปลือกแก้ว จนดูคล้ายเป็นเรือดำน้ำที่กำลังวิ่งผ่านวังน้ำวนใต้บาดาล

 

 

ด้วยความเร็วระดับนี้ อีกราวครึ่งชั่วโมงน่าจะไปถึงที่หมาย—

“Zzz”

“zz”

[zZz]

—หลับกันหมด…

 

 

เราหันหลังไปมองตามเสียงกรน

หนูไซน์กำลังนอนบนตักของลาพิสด้วยรอยยิ้ม

ลาพิสแขวนป้ายที่เขียนอักษร zZz เอาไว้ตรงคอ แล้วหลับตานอนด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ส่วนเจ้าแมรี่โกลว์ เธอกำลังเอนตัวนอน ทำเนียนเอามือลูบหัวของเจ้าหนูไซน์อีกที

 

 

“…”

ทำเป็นไม่เห็นไปก่อนแล้วกัน

เราหันไปมองทางแม่สาวกระต่าย

เธอกำลังนั่งอ่านข้อมูลที่เราให้ไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอยู่

ส่วนเจ้าหนุ่มตำรวจที่นั่งติดกับเธอ มันกำลังหันรีซ้าย หันรีขวา ราวกับหวาดกลัวว่ามีใครกำลังสะกดรอยตามมา

 

 

วิตกจริตไปได้

ถ้ามีจริงละก็ ไอนักสะกดรอยคนนั้นคงไม่มีทางหลุดรอดสัมผัสของลาพิสไปได้หรอก

 

 

“ว่าแต่ว่างจังแฮะ”

เราที่เบื่อ ๆ เลยลุกขึ้นมาเดินไปส่วนตู้ขายสินค้า ที่ตั้งอยู่ช่วงกลางของแคปซูล

ดูเหมือนว่าเจ้าหนุ่มตำรวจจะเดินตามมาด้วย

มันเลี้ยวเข้าห้องน้ำไปแล้ว

 

 

*แพร่ด! *

 

 

อือหือ— ทั้งเสียงทั้งกลิ่น!

นี่เอ็งเล่นกินควายทั้งตัวเป็นอาหารเช้าหรือยังไง!?!

 

 

ตรงช่วงส่วนกลางของแคปซูล มีร้านค้าตั้งปรากฏอยู่เรียงราย

มีห้องน้ำ มีโต๊ะอาหาร รวมไปถึงลู่วิ่งออกกำลังกาย

เรียกได้ว่ามีความสะดวกครบเครื่อง จนทำเป็นโรงยิมขนาดย่อมได้

 

 

” ไม่มีชารสขมขายเลยแฮะ”

เราที่หยุดยืนอยู่หน้าตู้กดอัตโนมัติกำลังถอนหายใจด้วยความเสียดาย

ส่วนบริการที่ไม่มีน้ำชารสขมขายนะ มันก็เป็นได้แค่ร้านระดับล่างเท่านั้น!

 

 

“โอ๊ว~ แม่สาวนกน้อย มาทำอะไรที่นี่คนเดียวหรือจ๊ะ? ”

ใคร…?

เราหันไปตามเสียงที่ดังมาจากข้างหลัง

ที่ข้างหลังของเรา มีวัยรุ่นเผ่ามนุษย์นกสามคนกำลังยืนล้อมเราเอาไว้อยู่

พวกเขามีขนสีขาวเรียงตัวสวย ตัวสูงใหญ่ และมีแผงขนคอฟูฟ่องดั่งพญาอินทรี

ทั้งสามคนล้วนแต่มีรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาประหนึ่งเป็นเทพบุตรจากสวรรค์

 

 

แต่ทว่าความประทับใจแรกที่เรามีต่อบุรุษวัยรุ่นทั้งสามคน คือกลิ่นเหม็นฉุนของน้ำหอมที่ต้องทำให้ย่นจมูกอย่างบิดเบี้ยว

 

 

“ว่าไงนกน้อยผู้น่ารัก สนใจจะมาดื่มกับพวกพี่ชายไหมจ๊ะ~? ”

” ไม่ค่ะ”

ไม่อยากเสวนากับพวกงี่เง่าให้เสียเวลาแม้แต่กระบิดเสี้ยววินาที

เราใช้ปีกที่แข็งกระด้างปัดปีกสีขาวของเขาที่กำลังยื่นเข้ามาหมายโอบไหลจนกระเด็นออก

 

 

“โอ๊ย!? อะไรเนี่ย? ปีกแข็งชะมัด!”

“ปีกแข็ง? หรือว่าจะเป็นพวกพิการ? ”

” พวกที่ถูกทอดทิ้งจาก [ท่านท้องฟ้า?] ”

เจ้าพวกสารเลวกำลังจ้องมองมาทางเราด้วยสายตาดูถูกดูแคลน

 

 

อีกแล้ว…

สายตาแบบนี้อีกแล้ว…

ไม่ว่าจะผ่านไป 1,000 ปี หลังจากที่เราตายไปเป็นเทพ

ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ยุคสมัย

เผ่าปักษาก็ยังเป็นพวกงี่เง่าที่ให้ความสำคัญกับเรื่องงี่เง่าไม่เคยเปลี่ยนแปลง

 

 

[การบิน] คือความภาคภูมิใจอันสูงสุดของเผ่าปักษา หรือที่รู้จักในปัจจุบันว่าเผ่ามนุษย์นก

ผู้ที่บินไม่ได้ ผู้ที่เกิดมามีขนปีกแข็งกร้าว หนักไปด้วยมวลกล้ามเนื้อ พวกเขาเหล่านั้นคือความอัปยศของเผ่า

พวกเขามักจะถูกเรียกว่า [เหล่าคนที่ถูกทอดทิ้งโดยท่านท้องฟ้า]

 

 

“ว๊าย ๆ ~ ช่างน่าสงสาร~”

“บินไม่ได้แบบนี้คงทรมานมากเลยสิน้า~”

“มามะ มาให้พวกพี่ปลอบใจ~ พวกพี่ไม่ดูถูกเธอที่บินไม่ได้หรอกน้า~”

น่าหงุดหงิด

ทำเป็นเวทนาสงสารแต่กลับเห็นจิตใจที่ยิ้มเย้ยหยันอยู่ใต้หน้ากาก

มันทำให้เรานึกถึงความทรงจำแย่ ๆ ของครอบครัวกับพี่น้องที่ทิ้งให้เราหิวตายตั้งแต่แรกเกิด

สั่งสอนเจ้าพวกบ้านี้สักทีดีไหม?

ทำเอากระดูกหักสักสองสามท่อนคงไม่ผิดกฎหมายหรอกใช่ไหม?

 

 

” ขอโทษนะครับ พอดีว่าเธอมากับผมนะครับ”

ในตอนนั้นเองที่มีเสียงคุ้นหูดังขึ้น

ชายในชุดสูทสีดำคนหนึ่งกำลังเดินออกมาจากห้องน้ำที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

เขาเข้าแทรกกลางเจ้าพวกโง่ แล้วถือวิสาสะเอามือขวาจับปลายปีกที่คมและแข็งราวใบมีดจนแน่นไม่ยอมปล่อย

 

 

“แกคือ? ”

“กระผมคือเพื่อนของเธอ ถ้าไม่เป็นการรบกวน คงต้องขอตัวพาเพื่อนผมกลับก่อนนะครับ”

ทั้งที่เจ้าหนุ่มนี่สูงเพียงช่วงหน้าอกของชายสามคนตรงหน้า แต่สายตาของเขากลับดุดัน แล้วหันไปเผชิญหน้าอย่างกล้าหาญ

 

 

“เด็กเผ่ามนุษย์? ”

“กระผมอายุ 18 ไม่ใช่เด็กแล้วครับ”

เกิดความเงียบขึ้นมาชั่วขณะ

ชายสามคนที่ล้อมพวกเราเริ่มกระตุกมุมปากขึ้นสูง

 

 

” ฮะ ฮะ ฮะ! เผ่ามนุษย์ผู้ใหญ่นี่ไม่ใช่ว่าสูงราว 180 เซนติเมตรกันหรือยังไง!? ”

“ไอเตี้ยเผ่ามนุษย์กับผู้ถูกทอดทิ้งเผ่าปักษา เข้ากั้น~ เข้ากัน~”

“เอ้า! ทั้งขบวนรถมาฉลองให้กับคู่รักของพวกเราหน่อยเร็ว!”

เกิดเสียงหัวเราะลั่นดังไปทั่วส่วนของห้องบริการ

พอดูให้ดี เหมือนว่ารอบ ๆ นี้จะเต็มไปด้วยผู้โดยสารเผ่ามนุษย์นกแทบทั้งสิ้น

แถมพวกมันยังสวมชุดพนักงานของ [โฮป-คอมปะนี] เหมือนเจ้ายักษ์โง่หัวแดงตัวนั้นด้วย

 

 

เราหันไปมองใบหน้าของเจ้ามนุษย์หนุ่ม

มันหน้าแดง ตัวสั่นเทาไปด้วยความโกรธ

แต่กระนั้น มือที่จับปลายปีกของเราก็ยังคงอ่อนโยน ไม่ได้บีบแน่นแรงขึ้นตามอารมณ์โกรธของตัวเอง

 

 

“…”

ควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดีอย่างน่าเหลือเชื่อ

 

 

เขารีบสะบัดหน้าหลบเสียงหัวเราะ แล้วเดินพาเราหนีออกมาจากห้องบริการอย่างรวดเร็ว

พวกเราเดินเคียงคู่กันมาโดยไม่ปริปากพูดใด ๆ จนกระทั้งไม่ได้ยินเสียงหัวเราะจากห้องบริการอีกต่อไป

 

 

“ทำไมถึงมาช่วย? รู้ไม่ใช่หรือว่ากับอีแค่วัยรุ่นกระจอกสามคน มันไม่พอมือเราคนนี้หรอก”

“ทำไมคุณถึงไม่โกรธครับ? ”

“ฮืม? ”

เขาหยุด

หยุด แล้วหันมามองหน้าของเราด้วยใบหน้าที่กลายเป็นสีแดง

 

 

“ทั้งที่ถูกพวกเขาดูถูกดูแคลนขนาดนั้น ทำไมคุณถึงยังทนได้ละครับ!”

ไม่โกรธ?

นายเข้าใจเราผิดแล้ว

ช่าย~ เราไม่โกรธเลยสักนิด~

ไม่โกรธ แต่รำคาญจนจะเข้าไปหักกระดูก ถอนขนออกมาแทนต่างหาก~

 

 

“แล้วทีเจ้าละ? เจ้าเองก็อดทนไม่โกรธ แล้วเดินหนีออกมาเหมือนกันไม่ใช่หรือ? ”

“ถ้าไม่ได้เห็นว่าคุณกำลังอนทนอยู่ ผมกระโดดชกหน้าใส่พวกมันไปแล้วครับ!”

” นี่แกใส่ใจความรู้สึกของเราขนาดนี้เลยเรอะ? ”

” มันก็แหง่สิครับ! พวกเราต่างเป็น [เพื่อน] กัน! แล้วจะให้ผมที่บังเอิญเดินผ่านไป ทำเป็นมองไม่เห็นเพื่อนที่กำลังถูกดูแคลนได้ยังไงกันครับ!”

เจ้าหมอนี่?

เจ้าหมอนี่กำลังโกรธแทนเรา?

ทำไม?

 

 

เพราะว่าเป็น [เพื่อน] ?

 

 

เรากับเจ้าหมอนี่ไปเป็นเพื่อนกันตอนไหน?

ก็แค่คนรู้จักกันชั่วคราวที่บังเอิญมาเจอหน้ากันไม่ใช่หรอกหรือ?

 

 

“… ขอบคุณมาก เรื่องมันจบแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะ”

” ครับ…”

เจ้ามนุษย์หนุ่มคนนี้ สงสัยว่าน่าจะมีอายุสั้น

เขาแคร์คนอื่นมากจนเกินไป

ขนาดกับเราที่แทบไม่ได้สนใจอะไรเขา แล้วยังหาเรื่องแกล้งใช้งานเขา มันยังมาสนใส่ใจความรู้สึกของเราเลย

 

 

ทนไม่ได้เมื่อเห็นถูกต่อว่า

เข้ามาช่วยทั้งที่อีกฝ่ายไม่ได้ร้องขอ

พยายามอดทนอดกลั้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนไม่คิดเอาเรื่องคนที่ดูถูก

คนที่ชอบช่วยชาวบ้านไปทั่วแบบนี้ มักจะอายุสั้นอย่างน่าตกใจ

 

 

ที่สำคัญ คือมันกล้าที่จะเรียกเราผู้นี้ว่าเป็น [เพื่อน]

 

“…”

ตัดสินใจแล้ว

คราวนี้ นอกจากฝึกวิชาให้เจ้าหนูไซน์ จับเจ้ามนุษย์หนุ่มผู้ซื่อตรงคนนี้มาฝึกด้วยอีกคนดีกว่า

สิ่งมีชีวิตที่มีจิตใจบริสุทธิ์สองคน กับเทพผู้มีจิตใจชั่วร้าย

 

 

เราจะย้อมผ้าขาวที่มองโลกง่าย ๆ ของพวกเอ็งสองคนให้กลายเป็นสีดำเสีย

 

 

ผลของการฝึกจะออกมาเป็นยังไงนะ?

ชักจะน่าสนุกเสียแล้วสิ

หุ หุ หุ~