***เวลา 27:00 น.***

“ฉันรับทราบเรื่องราวการออกแสวงบุญของพวกท่านนักบวชแล้ว พวกคุณกับผู้ติดตามสามารถใช้ตึกหอพักที่ตั้งอยู่ทางขวาได้เสมือนบ้านของตัวเองค่ะ”

“ขอบคุณมาก คุณแคทเธอรีน”

ผมกำลังยืนมองดูคุณเอโซพูดจาสุภาพอย่างหาได้ยาก กับนักบวชสาวตัวเล็กเผ่ามนุษย์มดตรงหน้า

 

 

เธอเป็นเผ่ามนุษย์มดที่มีผิวเปลือกสีแดง สูงหนึ่งเมตร สวมผ้าคลุมสีขาวอันหมายถึงนักบวชระดับสูงสุดของวิหารเทพทั้งสาม

ดวงตาที่เป็นผิวเปลือกแข็งมันวาวของเธอช่างดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก

แถมแขนขายังลีบเล็กดูแหลมคมจนให้ความรู้สึกถึงอันตราย ว่าจะทำให้เกิดแผลได้เพียงแค่สัมผัสมัน

 

 

ให้ตายเถอะ ไม่ว่าจะยังไง ผมก็ไม่ชินกับรูปลักษณ์ของเผ่ามนุษย์มดได้เสียที

 

 

“อีกเรื่อง ระหว่างที่อยู่ที่นี่ รบกวนอย่าก่อเรื่องทำลายวิหาร เหมือนอย่างที่พวกคุณเคยทำลงไปในทุกที่ที่ได้ผ่านไปเยือนนะคะ”

“โอ๊ย~ เรื่องทำลายวิหารมันก็แค่ข่าวลือ ทุกครั้งเกิดจากอุบัติเหตุทั้งนั้น ใช่ไหมแมรี่ ลาพิส? ”

“ใช่ ช่าย~ ไม่ได้ตั้งใจเลยแม้แต่น้อย~”

[ไม่ได้ตั้งใจค่ะ ^_^]

 

ทำลาย… วิหาร?

 

 

“อีกเรื่อง คุณเทเรซ่าได้ฝากข้อความผ่านทางดิฉันมา รบกวนฟังด้วยค่ะ”

“ฝากมาว่า? ”

“ไอพวกเด็กบ้า! อยู่ ๆ เอาเด็กที่ไหนก็ไม่รู้มาฝากให้ดูแลตั้ง 103 คน! อย่าหางานเพิ่มให้คนแก่ใกล้ลงโลงจะได้ไหม!! แล้วถ้าว่างมากนัก ก็ช่วยโผล่หัวกลับมาที่นี่ก่อนสิ้นปีด้วย!”

“โอเค… ได้รับข่าวแล้ว ขอบคุณมากค่ะ”

ผมว่าแอบมองเห็นเอโซอมยิ้มหัวเราะอยู่แฮะ

คนที่ชื่อเทเรซ่าจะต้องมีความสำคัญมากต่อพวกเธออย่างแน่นอน

 

 

“งั้นผมขอตัวแยกไปซื้อของใช้จำเป็น กับวัตถุดิบที่จะเอามาใช้ทำอาหารก่อนนะครับนายท่านหญิง”

“ได้เลย เอานี่ไปด้วย บัตรเครดิตของเรา เจ้ามีอิสระที่จะใช้จ่ายได้ทุกอย่าง อีกอย่าง ตอนนี้พวกเรามีเวลาเยอะแยะ ไม่ต้องรีบร้อนหรอก ค่อย ๆ เลือกของไปสบาย ๆ ได้ เพราะกว่าพวกเราจะเริ่มลงมือขั้นถัดไป คงต้องรอแม่กระต่ายกลับมารวมตัวก่อนนั่นละ”

“ครับ ขอบคุณมากครับ”

ผมแยกตัวจากกลุ่มในช่วงเวลาบ่ายแก่ ๆ

 

 

ภายในเมืองใต้พิภพเราจะไม่สามารถมองเห็นตะวันตกดินได้

แต่ด้วยการจำลองอาทิตย์เทียมที่ใจกลางเมือง เลยทำให้พอจะรู้เวลาของโลกภายนอกได้อยู่

แสงไฟจากก้อนพลังงานที่ลอยเหนือเมือง มันจะคอยเปลี่ยนสีตามช่วงเวลา

เช้าแสงฟ้า กลางวันแสงขาวนวลตา ยามเย็นแสงสีส้มแดง

 

 

เมืองแห่งรังไหมดินและหอคอยลิฟท์ขนสินแร่ที่ค้ำจุนเมืองใต้พิภพกำลังถูกย้อมให้กลายเป็นสีส้มสวยงามตา

 

 

“…บรึย~”

แต่ภาพที่มีเผ่ามนุษย์มดเดินยั้วเยี้ยเต็มเมืองนี่ยังไงก็รับไม่ได้จริง ๆ แฮะ

เผ่ามนุษย์มดนั้นมีความแตกต่างเชิงโครงสร้างร่างกายไปจากเผ่าอื่น ๆ สูงมาก

พวกเขามีทั้งเขี้ยวที่แหลมคม แล้วยังมีร่างกายทนทาน แข็งแรง

ด้วยรูปลักษณ์ที่เหมือนมดตัวยักษ์ เลยทำให้บางครั้งรู้สึกหวาดหวั่นว่าจะถูกจับกินกุดหัวเวลาตอนที่เดินผ่านพวกเขาไป

 

 

ถึงผมจะไม่ใช่คนที่กลัวแมลง แต่… อันนี้ไม่ไหวจริงจังขอบอกเลย

 

 

“ขะ— ขอซื้อหญ้าเนื้อวัว กับหญ้าเนื้อปลาครับ”

“เชิญครับ ราคาทั้งหมด 30 ยูนิต ครับ”

สิ่งที่ผมซื้อมาคือต้นหญ้าเนื้อ

มันคือพืชประหลาดที่โตในทะเล มีลักษณะคล้ายใบว่านหางจระเข้ มีเปลือกแข็งหุ้มสีเนื้อ และมีเนื้อภายในเป็นโครงสร้างโปรตีนที่ให้รสชาติคล้ายกับเนื้อสัตว์

มันคืออาหารโปรตีนราคาถูกที่ทุกคนนิยมเอามาทำอาหารเพื่อชดเชยการใช้เนื้อสัตว์จริงที่มีราคาแพงกว่า

 

 

“ต่อไปก็นมเบฮีมอธ แล้วก็ผงเครื่องเทศ—”

ผมเริ่มทำหน้าที่เป็นพ่อบ้านที่ดีด้วยการมองหาวัตถุดิบราคาถูก แต่อร่อย แล้วยังเต็มไปด้วยโภชนาการ

ทั้งหมดนี้ก็เพื่อหวังให้พวกสาว ๆ ได้กินของอร่อยหลังจากที่ต้องเหนื่อยจากการเดินทางไกล

โดยเฉพาะกับลาพิส ที่จะต้องทำให้เธอรู้สึกประทับใจต่อรสชาติอาหารของเราให้ได้

 

 

ผมได้ยินมาจากเอโซว่าลาพิสมีสภาพร่างกายที่ผิดปกติ และไม่ยอมรับการผ่าตัดรักษาเหมือนกับพวกเธอที่มีความผิดปกติของร่างกายเช่นกัน

 

 

เธอน่าสงสารมาก ที่ไม่สามารถรับรู้รสชาติเหมือนอย่างคนปกติทั่วไปได้

ผมตกใจมากเลยละ ในตอนที่ผมเห็นเธอเอาซอสมะเขือเทศมาบีบลงไปในกาแฟ

เห็นว่าเธอทำแบบนั้นเพื่อคาดหวังว่าลิ้นของเธอจะสามารถรับรสบางอย่าง— แต่ไม่ว่าจะทำให้มีรสชาติรุนแรงยังไง เธอก็ไม่สามารถรับรสชาติได้อยู่ดี

 

 

“จะต้องทำให้เธอประทับใจให้ได้—”

“ชุดพ่อบ้านดูเหมาะกับคุณดีนะครับ คุณออน? ”

“—!?!”

ผมตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะที่กำลังมองดูเครื่องดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ขนาดเล็ก ที่ผู้คนนิยมซื้อไปเล่นประกอบการรับประทานบนโต๊ะอาหาร

 

 

เสียงที่ทักทายผมมาจากข้างหลังนั้น คือเสียงที่ผมเคยได้ยินมาครั้งหนึ่งในวันสมัครเข้าทำงานเป็นตำรวจสากล

เสียงของผู้บัญชาการ [โน-เนม] ชายผู้ที่มอบภารกิจตรวจสอบรุ่นพี่ทั้งสองคนนั้นให้กับผม

“ผะ– ผู้บัญ—”

“อย่าตกใจไป และอย่าเอยชื่อนั้นออกมากลางสาธารณะ เราไม่เคยมาเหยียบที่นี่”

“… ครับ”

เคยคิดอยู่ว่าซักวันทางตำรวจสากลคงส่งคนมาตามหาตัวเองที่หายตัวไป

แต่ไม่คิดว่าจะมาเร็วขนาดนี้

ไม่คิดว่าระดับผู้บัญชาการจะมาด้วยตัวเอง

 

 

ในตอนนั้นผมรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกระตุกลงไปในกระเป๋าเสื้อ

พอหันกลับไปมอง ก็พบว่าไม่มีใครยืนอยู่ข้างหลังผม

ในทางกลับกัน ที่กระเป๋าเสื้อกลับมีอุปกรณ์หูฟังปรากฏอยู่คู่หนึ่ง

 

 

ผมนำมันขึ้นมาสวมลงที่ใบหูของตัวเอง

 

 

“ไม่ต้องห่วง เรานั้นมาคนเดียว เป็นมิตร ไม่ใช่ศัตรู ทำเป็นซื้อของต่อไปแบบนี้ซะ”

ผมเริ่มทำตามคำสั่งของเขา

ถึงจะดูเหมือนว่าทำตัวอย่างว่าง่าย แต่ภายในใจกำลังรู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก ว่าจะถูกเก็บได้ทุกเวลา

หัวใจเต้นรัวอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

มือขวากุมลงในกระเป๋า เพื่อพร้อมที่จะชักปืนขึ้นมาต่อสู้ได้ทุกเวลา

 

 

“ก่อนอื่นเลย เรื่องคดีของคาร์นิวอยเมื่อวันก่อน ข้าได้ลงมาตรวจสอบด้วยตัวเองแล้ว พบว่ามันมีบางอย่างแปลก ๆ เหมือนกับว่ามีคนพยายามเข้ามาเปลี่ยนเนื้อหา แล้วปลอมแปลงหลักฐานเอาไว้ ข้าเลยอยากมายืนยันด้วยตัวเอง ว่าคนที่ให้ข่าวนั้น ไม่ใช่กลุ่มพลเมืองดีตามที่ถูกระบุเอาไว้ในฐานข้อมูล แต่เป็นเจ้าเองใช่ไหมที่สืบมาได้? ไม่ต้องส่งเสียงตอบ แต่ถ้าใช่ ให้หยิบถ้วยหมักปลาร้าด้านข้างมาวางใส่ในตะกร้าซะ”

ผมหยิบขวดปลาร้ามาวางใส่ในตะกร้าตามที่เขาบอก

 

 

“อย่างงั้นหรือ? เป็นแบบนี้จริง ๆ สินะ? อีกเรื่อง ตอนนี้มันมีรายงานเข้ามาว่าเจ้าคือหนอนขององค์กร เจ้าใช่หนอนหรือไม่? ถ้าไม่ใช่ จงเดินไปหยิบน้ำวูดูใส่ลงในตะกร้าซื้อของซะ”

ผมไม่ใช่หนอนขององค์กร แต่เป็นเจ้านกบ้าตัวนั้นต่างหาก!

ว่าแล้วผมก็หยิบน้ำวูดูยัดลงไปตะกร้า

“งั้นใครคือหนอน? ถ้าเป็นดิไลออน ให้หยิบครีมไวท์ซอส แต่ถ้าเป็น อาร์เซนิค ให้หยิบซอสน้ำหมึกสีดำแทน”

ผมหยิบซอสน้ำหมึกสีดำลงตะกร้าไป

“ดีมาก… เป็นเจ้าอาร์เซนิคนี่เอง”

 

 

ผู้บัญชาการ โน-เนม นิ่งเงียบไปครู่หนึ่งราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง

เขาเชื่อคำพูดของผมอย่างงั้นหรือ?

พอเห็นว่าอีกฝ่ายเชื่อเราง่าย ๆ แบบนี้ ก็เลยทำให้ชักหวาดกลัวคิดว่านี่จะเป็นกับดักอะไรหรือเปล่า?

 

 

“ไม่เป็นไร อย่าได้เกร็งขนาดนั้น รู้ไหมว่ามันแสดงออกมาที่ท่าทางหมดแล้วนะ? ”

นี่ท่านแอบดูผมจากตรงไหนกันเนี่ย…

ผมพยายามแกล้งทำเป็นมองหาของ แต่ที่จริงคือกำลังกวาดสายตามองหาคนที่ดูน่าสงสัย

แต่ไม่ว่าจะมองยังไง ก็ไม่เห็นวี่แววของคนที่ดูจะเป็นผู้บัญชาการได้เลย

 

 

“อย่ามองหาเราเสียให้ยากเลย ฮะ ฮะ ฮะ~ เอาละ งั้นมาต่อกัน เรานะเชื่อคำพูดของเจ้า ไม่คิดว่าเจ้าโกหก เพราะเราแอบส่งสายสืบตามดูเจ้าทุกฝีก้าวอีกรอบต่อหนึ่งเอาไว้แล้ว เลยรู้ว่าเจ้าบริสุทธิ์ตั้งแต่แรก ที่ถามไป ก็แค่เพื่อยืนยันข้อมูลที่ได้รับมา เรื่องมันมีเท่านี้เอง”

เฮ้ย…?

นี่ผมถูกสะกดรอยไปตอนไหนกันเนี่ย?

ผมว่าผมไม่ได้ถูกสะกดรอยนะ

เพราะถ้าถูกสะกดรอย ก็ต้องมีรู้สึกตัวกันบ้างสิ?

 

 

“แม่สาวนักบวชสี่คน กับสาวกระต่ายอีกหนึ่งที่อยู่กับเจ้าดูน่ารักไม่เลว โดยเฉพาะคนที่มีผมสีฟ้า ดูน่ารักดีไม่เลวเลย เจ้าเห็นด้วยไหม? ”

โอเค— ถูกสะกดรอยตามมาจริง ๆ ด้วยแฮะ

 

 

ส่งเรามาสืบคน แล้วส่งคนมาสืบซ้อนผมอีกรอบ

สรุปผมเป็นได้แค่ [ตัวล่อ] ของผู้บัญชาการจริง ๆ ด้วย

ให้ตายเถอะ…

 

 

“ออกมาทางสีหน้าหมดแล้วเจ้าตำรวจหนุ่ม อย่าน้อยใจไปสิ เพราะเจ้าเลยนะ เราเลยได้ข้อมูลดี ๆ มาเพียบ แต่มันยังไม่มากพอล้มทั้งองค์กรคาร์นิวอย ถ้าเราเริ่มลงมือตอนนี้ อย่างมากก็ล้มได้แค่สาขาทวีปมนุษย์สัตว์ที่เดียว ดังนั้นจึงอยากให้เจ้ารับภารกิจทำหน้าที่เป็นตัวล่อต่อ แต่มันจะยากขึ้นตรงที่ตอนนี้เจ้ามีมลทินไปแล้ว กำลังจะถูกออกหมายจับจากตำรวจสากล คนในองค์กรกว่าครึ่งเชื่อว่าเจ้าผิดจริงเพราะเจ้าดันหายตัวไปดื้อ ๆ หลังเกิดเรื่องวุ่นวาย ดังนั้นเราเลยอยากให้เจ้าปลอมตัวเป็นพ่อบ้านแบบนี้ต่อไป อย่าได้ใช้ตัวตนจริงออกมาเด็ดขาด พอจะยอมรับได้หรือไม่? แน่นอนว่าค่าตอบแทนสมน้ำสมเนื้อแน่นอน ถ้าตกลงยอมรับ ช่วยหยิบเลือดค้างคาวหมัก อันที่เป็นอาหารสำหรับเผ่าปีศาจใส่ลงไปในตะกร้าที”

“…”

พูดตามตรงว่ารู้สึกไม่ค่อยพอใจอยู่เล็กน้อย

แต่การที่เขาออกมาพูดกับผมด้วยตัวเอง มันเลยทำให้รู้สึกว่าดีกว่าไม่ยอมบอกอะไรเลย แล้วหลอกใช้งานผม

เอาเป็นว่าจะยอมเล่นบทเป็นตัวล่อต่อให้ก็ได้

 

 

ผมโยนถุงบรรจุเลือดค้างคาวลงไปในตะกร้าซื้อของ

 

 

“เยี่ยม! ภารกิจต่อไปที่อยากให้ทำ คือการเปิดโปงเบื้องหลังของคาร์นิวอยสาขาเผ่ามนุษย์มด เพราะเจ้าพวกนี้มันสามารถสื่อสารกันด้วยคลื่นสมองได้ หากว่าคน คนนั้นมีความสามารถมากพอ เผ่ามนุษย์มดคนนั้นจะสามารถเข้าไปแอบอ่านใจคนอื่น ในทางกลับกัน ทางเราเองก็จะถูกอ่านใจได้ด้วย การส่งคนจากกรมตำรวจไปสืบสาขาของเผ่ามนุษย์มดเลยยากมากที่จะทำจริง แล้วคนที่ไว้ใจได้ในตอนนี้ก็เริ่มมีน้อยเต็มทน ข้าเลยอยากให้เจ้ารับหน้าที่สืบตรงนี้แทน เดียวเบาะแสลับจะวางเอาไว้ใต้ฝาขวดดินแสนอร่อยของเผ่านางไม้ มันถูกวางอยู่ตรงแถวที่สามนับจากซ้าย ขวดในสุด เดินมาหยิบไปได้เลย”

“…”

จากที่ฟัง คงจะเป็นงานที่ยากน่าดู

แบบนี้ผมคงไม่มีเวลาไปช่วยคุณควอร์ตทำคดีลักพาตัวเด็ก ๆ ไซบอร์กของเธอแน่นอน

จะทำยังไงกันดีเนี่ย ผมไม่อยากผิดสัญญากับเธอเสียด้วยสิ?

 

 

“ออ แล้วก็อีกคำแนะนำจากผู้มีประสบการณ์ [อย่าจับปลาสองมือ] เรื่องคดีเด็กไซบอร์กของแม่สาวกระต่าย มันเป็นเรื่องใหญ่กว่าคดีของคาร์นิวอยมาก ความจริงตอนนี้ทางตำรวจสากลเองก็มีจัดทีมไปสืบเรื่องนี้อยู่เช่นกัน เพราะหลัง ๆ มานี้ศาสนาโนอาร์เริ่มมีการเคลื่อนไหวแปลก ๆ เกิดขึ้น เลยกลายเป็นอีกคดีที่ต้องตามสืบตรวจสอบ แต่ถ้ายื่นมือไปยุ่งกับคนของศาสนานั้นโดยไม่มีแผนการ ไม่มีทางจบสวยแน่นอน ดีไม่ดีอาจเกิดเป็นสงครามครั้งใหม่เสียด้วยซ้ำ เราขอแนะนำว่าตอนนี้อย่าพึ่งลงมือทำอะไรจะเป็นการฉลาดกว่า”

มะ— แม้แต่เรื่องนี้ก็รู้ด้วย!?!

ผมเริ่มชักอยากเห็นหน้าคนที่กำลังสะกดรอยซ้อนคนที่ว่านี้แล้วแฮะ

ทำอีท่าไหนถึงสามารถเก็บข้อมูลได้ราวกับว่ามองเห็นเข้ามาในชีวิตของผมกันได้เนี่ย?

มันต้องเป็นคนที่มีฝีมือมากอย่างแน่นอน

 

 

“สุดท้าย มีอีกเรื่องที่อยากแจ้ง ตอนนี้เราได้ส่งพวก อาร์เซนิค ไปทำงานอีกทวีปแล้ว ดังนั้นไม่ต้องห่วงว่าจะมีคนจากองค์กรมาตามล่าเจ้าในเวลานี้ ลาก่อน ขอให้โชคดีในการทำภารกิจ”

เสียงเงียบหายไปพร้อมกับในเวลาเดียวที่ผมกำลังหยิบขวดโหลบรรดุดินออกมาวางลงในตะกร้า

ที่ข้างใต้ฝาขวด มีชิบข้อมูลขนาดเล็กถูกแนบติดเอาไว้อยู่

 

 

ขวดโหลบรรจุดินนี้คืออาหารของเผ่านางไม้ ที่เป็นสิ่งมีชีวิตชาวต่างดาวประเภทพืช

อาหารหลักของพวกเธอก็คือสารอาหาร จะเป็นเนื้อหรือดินก็กินได้ทั้งหมด เลยทำให้มีผลิตภัณฑ์แปลก ๆ แบบนี้วางขายในท้องตลาด

 

 

ว่าแต่ภารกิจเปิดโปงคาร์นิวอยสาขามนุษย์มดอย่างงั้นหรือ?

นี่ใจคอคิดที่จะทยอยเปิดโปงความชั่วไปทีละสาขาจนครบ แล้วค่อยเอาหลักฐานมาฟาดเปรี้ยงเดียวล้มทั้งกระดานเลย?

กว่าจะถึงเวลานั้น มันจะต้องมีคนตายไปอีกเท่าไหร?

สู้พอได้หลักฐานมาแล้ว รีบดำเนินคดีไปเลยจะไม่ดีกว่าหรอกหรือยังไง?

หรือกลัวว่ามันจะถอนรากถอนโคนทั้งองค์กรไม่ได้ ถ้าพวกเรารีบร้อนลงมือเกินไป?

 

 

“รายการสินค้าทั้งหมด 1,250 ยูนิต ค่ะ”

“นี่ครับ”

ผมยื่นบัตรเครดิตของเอโซให้กับพนักงานหญิงเผ่ามนุษย์มด

“นี่ค่ะบัตรกับบิลสินค้า”

หลังจากที่ซื้อสินค้ามาเสร็จ ผมก็พึ่งรู้สึกตัวบางอย่าง—

 

 

[ดิน] ที่เป็นอาหารของเผ่านางไม้

[ปลาร้าหมัก] กับ [น้ำวูดู] อาหารพื้นเมืองกลิ่นแรงสุดเหม็นของเผ่ามนุษย์

[ซอสน้ำหมึก] ที่ทำมาจากหมึกของปลาหมึก

[ถุงเลือดค้างคาว] สำหรับเผ่าปีศาจ

 

 

รู้สึกตัว— ว่าไอของพวกนี้มันจะเอามาผสมทำเป็นอาหารแสนอร่อยได้ด้วยวิธีไหนกันฟะเนี่ย?