ย้อนกลับไปในอดีตเมื่อปีประวัติศาสตร์ที่ 35 ณ ช่วงเวลาที่เผ่ามนุษย์มดเริ่มขยายดินแดนมาปกครองทวีปแห่งความแห้งแล้ง

[อาเท็ม] กับ [แฟตที่สอง] คือนามของวีรสตรีเผ่ามนุษย์มดในช่วงเวลานั้น

 

 

มันคือยุคแห่งการเปลี่ยนแปลงของค่านิยมเผ่ามนุษย์มด

 

 

เผ่ามนุษย์มดแต่แรกเริ่ม คือสังคมแมลงที่นับถือราชินีเพียงหนึ่งเป็นผู้มีอำนาจสูงสุด

ราชินีเป็นทั้งผู้คุมกฏของเผ่าพันธุ์ แล้วยังเป็นมารดาเพียงหนึ่งเดียวของพวกเขาทั้งมวล

หากว่ามีผู้ใดอาจหาญตั้งตนขึ้นเป็นมารดาแห่งเผ่าพันธุ์ นั่นหมายถึงการตั้งตนเป็นกบฏต่อราชินีปัจจุบัน

นอกจากเป็นสังคมขั้นเด็ดขาดที่ไร้ซึ่งอิสระ มันยังเป็นสังคมแห่งชนชั้นที่ถูกกำหนดโดยชาติกำเนิดอีกด้วย

แมลงเพศชายที่ถูกแบ่งระดับตามสภาพร่างกาย

ทหารเลวที่มีร่างกายอ่อนแอ สูงเพียง 150 เซนติเมตร

แมลงทหารระดับสูงที่เกิดมามีขนาดร่างกาย 2 เมตร จะได้รับสภาพบานะดีกว่าชนชั้นทหารเลว

เหล่าองครักษ์ที่เกิดมามีเขี้ยวยืดยาว 1 เมตร และมีร่างกายสูงใหญ่แข็งแรงถึง 3 เมตร ชนชั้นนี้จะถือว่าเป็นระดับชนชั้นสูงของเผ่า

แต่ไม่ว่าจะชนชั้นใด ก็คงไม่มีชนชั้นใดต่ำต้อยไปกว่าแมลงเพศเมียที่เป็นได้เพียงแค่ชนชั้นแรงงานทาส

พวกเธอจะเกิดมามีขนาดเล็กเพียง 1 เมตร อ่อนแอกว่าผู้ชายอย่างเห้นได้ชัด ทำได้เพียงแค่ขุดดินและหาอาหารป้อนให้กับสังคมของตัวเอง

จะมีก็ยกเว้นเพียงแต่ผู้ที่ได้รับการผสมพันธุ์ จนมีการเปลี่ยนแปลงทางโครงสร้างร่างกายให้มีขนาดสูงถึง 4 เมตร พร้อมที่จะกลายเป็นราชินีของเผ่าพันธุ์

หนึ่งประเทศ หนึ่งครอบครัว หนึ่งราชินีปกครอง

 

 

เป็นสังคมระดับชนชั้นเช่นนี้เรื่อยมาตามประวัติศาสตร์ปกครองของเผ่ามนุษย์มด

 

 

แต่แล้วเผ่าพันธุ์นี้ก็ได้มาถึงจุดเปลี่ยนจากการถือกำเนิดของคนรุ่นใหม่ ที่เริ่มเปิดใจรับองค์ความรู้จากเผ่าพันธุ์อื่น

ปี ประวัติศาสตร์ที่ 20 [แฟตที่สอง] ราชินีผู้ปกครองของเผ่ามนุษย์มดในช่วงเวลานั้น ได้ทำการเปลี่ยนแปลงระบบปกครองของเผ่ามนุษย์มด

เธอได้ทำการเปลี่ยนค่านิยมชนชั้น อนุญาตให้มดเพศเมียสามารถสร้างครอบครัวตัวเองได้โดยไม่ถือว่าเป็นการแย่งชิงอำนาจแห่งราชินี แล้วกำหนดการควบคุมประชากร แก้ปัญหาการแก่งแย่งดินแดนของเผ่าตัวเอง เพื่อให้ตามทันความเจริญของเผ่าพันธุ์อื่นที่ทำสำเร็จมาแล้ว

เธอดำเนินการทั้งหมดอย่างค่อยเป็นค่อยไป จนกระทั้งสามารถทำมันได้อย่างสมบูรณ์ในต้นปีประวัติศาสตร์ที่ 35

 

 

นั่นคือเรื่องราวของวีรสตรี [แฟตที่สอง] ราชินีผู้ได้รับฉายา [ราชินีแห่งการปฏิวัติ]

 

 

แต่ถึงกระนั้น เธอก็ไม่อาจเปลี่ยนระบบธรรมเนียมผู้หญิงต้องอยู่ต่ำกว่าชายของเผ่าเธอเองได้ง่าย ๆ

ผู้หญิงต้องทำงานแรงงานและหาอาหาร ในขณะที่ผู้ชายทำหน้าที่ปกครอง กับงานเกี่ยวกับการรักษากฏระเบียบอย่างทหารหรือตำรวจ

จนกระทั้งการมาของเรื่องราวอีกหนึ่งวีรสตรี [อาเท็ม] มนุษย์มดสตรีเพศผู้ที่พิสูจน์ได้ว่าร่างเล็ก ๆ ที่สูงเพียง 1 เมตรของเธอ สามารถทำหน้าที่งานเสี่ยงอันตราย และรวมไปถึงงานดูแลกฏระเบียบที่ต้องพึ่งความแข็งแรงได้เทียบเคียงกับบุรุษเพศ

 

 

เธอคือผู้มนุษย์มดเพศหญิงที่แหกกฏทุกข้อของค่านิยมมนุษย์มดเพศหญิงในเวลานั้น

มนุษย์มดเพศหญิงถูกออกแบบให้ทำพันธุ์ ถูกออกแบบให้อ่อนแอ เน้นให้มีสัมผัสหนวดรับคลื่นสมองจับกลิ่นโดดเด่นเพื่อใช้ในการมองหาอาหารและขุดดินทำรัง

พวกเธอไม่ได้ถูกออกแบบให้ใช้ต่อสู้โดยธรรมชาติกำเนิด ผิดกับเผ่าพันธุ์อื่น ๆ ที่ไม่ว่าจะเป็นสตรีเพศหรือบุรุษเพศ ก็ยังสามารถทำหน้าที่ทดแทนกันได้

 

 

มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้านัก

 

 

แต่ทว่าอาเทมไม่ได้คิดเช่นนั้น

เธอมีความรู้ดี

เธอมองเห็นโอกาส

โลกทุกวันนี้เต็มไปด้วยเทคโนโลยีมากมาย

มีชุดเกราะที่สามารถทำให้เผ่าพันธุ์อ่อนแออย่างมนุษย์ มีพลังกล้ามเนื้อเทียบเท่ากับเผ่ายักษ์ได้

มีอาวุธที่พร้อมจะสังหารทุกผู้แข็งแกร่งตามธรรมชาติได้อย่างเท่าเทียม

 

 

เธอฝึกฝนตัวเอง

พิสูจน์ตัวเองด้วยการสำรวจ

จนกระทั้งในช่วงกลางปีประวัติศาสตร์ที่ 35 เธอได้กลายเป็นผู้พิชิตและค้นพบขุมทรัพย์ใต้ดินของทวีปแห่งความแห้งแล้ง นำพาความเจริญมาสู่เผ่ามนุษย์มดทั้งปวง

 

 

นี่คือเรื่องราวของวีรสตรี [อาเท็ม] ผู้ได้รับฉายา [วีรสตรีคนแรกแห่งอาร์โทรโพดา]

 

 

ทั้งสองคนคือผู้ร่วมสร้างรากฐานประวัติศาสตร์หน้าใหม่ของเผ่ามนุษย์มด

เป็นวีรสตรีที่ผู้คนในสมัยนั้นต่างเชิดชูนับถือ

แต่ทว่า— ชีวิตของเผ่ามนุษย์มดนั้นช่างน่าเศร้า

เผ่าของพวกเขา เป็นเผ่าที่มีอายุขัยสั้น

พวกเธอในเวลานั้นต่างก็มาถึงช่วงอายุขัยที่ใกล้ฝั่งเต็มทน

 

 

ในช่วงปลายปีประวัตศาสตร์ที่ 35

ในระหว่างการทำสำรวจดินแดนใจกลางทวีปอันแห้งแล้ง

พื้นที่แห่งความตายที่อยู่ห่างไกลจากความชุ่มชื้นของลมทะเล

ดินแดนแห่งความตายที่ไม่มีทั้งอาหารและน้ำ

ใต้ผิวผืนทรายที่สูงราวกับเป็นหอคอยที่จะยืดไปให้ถึงวิหารบนสวรรค์

ที่แห่งนั้นมีขุมทรัพย์สินแร่ล้ำค่าตั้งปรากฏอยู่

 

 

แต่ทว่าการตั้งรกรากที่ใจกลางทวีปมันอันตรายเกินไป

พวกเขาต้องเผชิญกับความแห้งแล้ง

พวกเขาต้องสู้กับจ้าวแห่งทะเลทรายทั้งสอง [หนอน] กับ [แมงมุม] ที่ดุร้าย

แต่ด้วยความร่วมมือระหว่างเทคโนโลยีของเผ่าต่างดาว [ลิซาร์ดแมน] กับเทคโนโลยีของเผ่า [มนุษย์มด]

ผู้กล้า [อาเท็ม] ได้ประสบความสำเร็จในการตั้งเหมืองขนาดใหญ่ขึ้น ณ ที่แห่งนั้น

 

 

พวกเขายินดีเปรมปรีย์ต่อความสำเร็จในช่วงชีวิตสุดท้ายของพวกเธอ

พวกเขาได้ทำพิธีเปิดอันยิ่งใหญ่ เชิญราชินีแฟตรุ่นที่สองมาร่วมในพิธีเปิดเหมือง

พวกเธอทั้งสองคนต่างได้ใช้ช่วงชีวิตสุดท้ายของเธอ แล้วจบชีวิตลงอย่างสงบสุขในเหมืองที่เสมือนเป็นตัวแทนแห่งความสำเร็จสูงสุดของเผ่าพันธุ์ภายในช่วงต้นปีประวัติศาสตร์ที่ 36

 

 

เรื่องราวมันควรจะจบลงเพียงแค่นั้น

แต่ทว่ามันไม่ใช่

 

 

หลังสิ้นการตายของทั้งสนคนในช่วงเวลาไล่เลี่ยกันราวกับโชคชะตากำหนด ณ วันที่ 50 เดือน เกอเนริบส์ ฤดูใบไม้พลิที่อบอุ่นของ ปีประวัติศาสตร์ที่ 36

มัน— ได้เกิดเหตุการณ์แปลกประหลาดขึ้นที่เหมืองแห่งนั้น

 

 

เครื่องจักรมักหยุดทำงานเองอย่างไม่ทราบสาเหตุ

อุปกรณ์ขับไล่จ้าวแห่งทะเลทรายมักพังเสียหายโดยไม่รู้ที่มา

พวกเขามักจะได้ยินเสียงหวีดร้องของผู้คน

บ้างก็ว่ามองเห็นเงาของคนงานที่ตายในเหมืองเพราะอุบัติเหตุมาปรากฏในช่วงราตรีอันมืดมิด

 

 

ความกลัวเริ่มกัดกินจิตใจของคนงานที่อาศัยอยู่ในเมืองเหมืองแร่ จนกระทั้งไม่เหลือใครอยากอาศัยอยู่ในที่แห่งนั้นอีก

พวกเขายอมทิ้งเครื่องหมายอันแสดงถึงชัยชนะในการยึดครองทวีปแห่งความแห้งแล้ง แล้วคืนพื้นที่ให้กับจ้าวแห่งทะเลทรายไป

ตั้งแต่ปีประวัติศาตร์ที่ 36 จนถึงปัจจุบัน ที่แห่งนั้นก็ได้กลายเป็นรังของสัตว์ร้ายไป

ไม่มีใครกล้าเหยียบย่างกรายเข้าไปในสถานที่อาถรรพ์แห่งนั้นอีก—

 

 

***ภารกิจ [เปิดเหมืองแร่ อาเท็ม] ***

วันประกาศ : วันที่ 1 เกอเนริบส์ ปีที่ 126

ผู้จ้างวาน : รัฐบาลกลางเผ่าอาร์โทรโพดา กับ บริษัทอาร์โทรโพดา พาส คอมพานี

สถานที่ : เมืองเหมืองแร่ อาเท็ม

เนื้อหาคำร้อง :

รางวัล : หุ้น 10% ของสิทธิผู้ได้รับสัมปทานเหมือง อาเท็ม ในอนาคต

ระยะเวลาภารกิจ : ไม่มีกำหนด

เงือนไขภารกิจ : ใช้อาวุธหนักในการสำรวจจนเป็นการทำลายเหมือง (มีความผิดตามกฏหมาย)

***

 

 

“นี่แหละคือสาเหตุที่พวกข้า หน่วยยักษา [ฑาทิม] ได้มาที่ทวีปแห่งความแห้งแล้งแห่งนี้ เจ้าหน้าใหม่!”

“โอเค… ผมเข้าใจแล้ว แล้วก็รบกวนช่วยหยุดเรียกผมว่าเจ้าหน้าใหม่เสียที ผมไม่ใช่คนของคุณแล้วนะครับ คุณฑาทิม”

“ถึงแกจะออกไปทำงานเป็นพ่อบ้านเต็มตัว แต่คนที่เคยเป็นลูกน้องข้า ข้าก็ถือว่าเป็นไอหน้าใหม่ของข้าอยู่ดีนั่นแหละ วะ ฮะ ฮะ ฮะ!”

ผมกำลังแวะคุยกับยักษ์สมองกล้ามฑาทิมในระหว่างที่รอพวกสาว ๆ แจ้งเรื่องขอเข้าเมืองใต้พิภพอยู่หน้าด่านทางเข้าเมือง

 

 

ดูเหมือนว่าเจ้าฑาทิมจะรับงานแปลก ๆ ที่น่าจะเกี่ยวกับวิญญาณมาอีกแล้ว

ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ใช่เป็นผู้มองเห็นวิญญาณ แล้วยังจะกล้าไปรับงานสำรวจที่มีประวัติศาสตร์แปลก ๆ แบบนี้มาได้อีกนะ

มันไม่รู้สึกเข็ดเลยใช่ไหมนั่น?

 

 

“ว่าแต่ภารกิจที่จัดทำโดยองค์กรจัดหางานมันได้ระบุเอาไว้ว่าเริ่มงานปีหน้าไม่ใช่เรอะ? ”

“พอรัฐบาลพวกมนุษย์มดตั้งใจจะลองเสี่ยงเปิดเมืองเหมืองแร่ขึ้นมาอีกครั้ง เลยติดต่อมาทาง [บริษัทอาร์โทรโพดา พาส คอมพานี] ที่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านเหมืองแร่ ทีนี้เจ้าบริษัทที่ว่านั้น มันเป็นบริษัทลูกของ [เทคโนยะมะโตะ&เอสเทอ] ที่เป็นบริษัทพันธมิตรกับ [โฮป-คอมปะนี] ที่พวกข้าทำงานอยู่ พวกข้าเลยได้สิทธิพิเศษรู้ข่าววงในก่อนใคร พวกข้าเลยรีบชิงบุกมาล่วงหน้าก่อนนะ ลองคิดดูสิ รางวัลคือหุ้น 10% ของสิทธิผู้ได้รับสัมปทานเหมือง แปลว่าได้ใช้กินใช้เล่นไปทั้งชาติเลยนะเฟ้ย! วะ ฮะ ฮะ ฮะ!”

ผมมองดูเจ้ายักษ์แดงหัวเราะอย่างบ้าครั้งด้วยความรู้สึกที่เหนื่อยล้า

 

 

ปัญหาใหญ่ที่ตลอดมารัฐบาลเผ่ามนุษมดไม่กล้าไปเปิดเหมืองอีกรอบ ไม่ใช่เพราะความกลัวต่อข่าวลือเรื่องผีสาง แต่เป็นวิธีการรับมือกับจ้าวแห่งทะเลทรายต่างหาก

 

 

จ้าวแห่งทะเลทรายที่แย่งชิงความเป็นหนึ่งในทวีปนี้มีด้วยกันอยู่สองสายพันธุ์

สายพันธุ์แรกคือแมงมุมทะเลทรายที่มีตั้งแต่ขนาดหนึ่งเมตรไปจนถึง 50 เมตร

สายพันธุ์ที่สองคือหนอนทะเลทรายที่มีขนาดตัวยาวตั้งแต่ 5 เมตร ไปจนถึง 250 เมตร

มันคือคือสัตว์ร้ายที่ต้องใช้ยานรบขนาดยักษ์ในการฆ่า ไม่ใช่อะไรที่จะเอายานรบหุ้มเกราะบนดินไปสู้กับมัน

แต่ถ้าเอายานรบไปฆ่ามัน นั่นแปลว่าต้องใช้อาวุธร้ายแรงระดับกว้างล้างเมืองไปยิงโจมตี

สรุปคือมันจะทำให้เมืองเหมืองแร่พังไปด้วย

วิธีที่ปลอดภัยที่สุด คือการส่งหน่วยกล้าตายไปซ่อมเครื่องขับไล่จ้าวแห่งทะเลทรายที่ว่ากันว่าตั้งอยู่ในเมืองเหมืองแร่ แล้วเปิดใช้งานมันเพื่อขับไล่ศัตรูออกไป

ในอดีตเองก็เคยได้ยินว่ามีแนวคิดจะใช้เครื่องใหม่ไปไล่อยู่เหมือนกัน แต่ก็ต้องปิดโครงการไป เพราะไม่มีใครสามารถไปสร้างเครื่องขับไล่ขนาดยักษ์แบบนั้นใจกลางทวีปได้โดยไม่ถูกพวกมันโจมตีระหว่างสร้างหรือติดตั้งมัน

 

 

“ว่าแต่ทำไมอยู่ ๆ รัฐบาลเผ่ามนุษย์มดถึงคิดอยากเปิดเหมืองอีกรอบละครับ? ”

“เห็นว่าพอพวกเขาทราบข่าวความสำเร็จในการรุกคืบบุกเบิกส่วนใจกลางทวีปออโรร่าของเผ่ามนุษย์ พวกนี้เลยเริ่มเกิดความรู้สึกประมาณว่า [จะให้น้อยหน้าเผ่ามนุษย์ไม่ได้] เลยเริ่มคิดเปิดโครงการนี้ขึ้นมาอีกครั้ง”

เหตุผลแค่เนี่ย?

 

 

“เดินเรื่องเสร็จแล้ว รีบเตรียมออกเดินทางต่อเร็วเจ้าพ่อบ้านหนุ่ม”

“ครั—”

“จะไปแล้วหรือครับคนสวย!”

ไอหมอนี่มันช่าง—

 

 

เจ้ายักษ์ฑาทิมรีบแย่งผมพูด แล้วใช้ร่างกายที่ใหญ่โตมายืนบังผมเอาไว้

มันพยายามส่งยิ้มหวานไปให้คุณเอโซตามประสาของผู้ชายขี้หลีอย่างมัน

ดวงตาของมันไม่ได้มองไปที่ใบหน้าของเธอ หากแต่เริ่มโลมเลียพวกเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วไปหยุดลงตรงหน้าอกน้อย ๆ ของสตรีมนุษย์นกผู้น่ารัก

 

 

เอาเถอะ

แกอยากจะจีบใครก็ไม่ใช่เรื่องของผมเสียหน่อย

ขออย่างเดียวว่าอย่ามาจีบ—

“โอ๊ว~ คุณลาพิสเองก็ยังงดงามเหมือนเคยเช่นกันนะครับ!”

—อย่ามาจีบลาพิสของผมมมมมม!!

 

 

เจ้ายักษ์รีบเบือนสายตาไปที่สตรีผมสีฟ้าทันที ที่เธอกำลังเดินตามเอโซออกมาพร้อมกับสหายคนอื่น

ดวงตาของมันจับจ้องไปที่หน้าอกตูม ๆ ที่มีรูปทรงงดงามอย่างเปิดเผย!

“ว่าแต่พวกคุณจะไปไหน—”

*เหยียบ–!*

“—เจี๊ยกกก!! มาเหยียบเท้าข้าทำไมฟระ!?!”

“อ๊ะ? ขอโทษด้วยครับ~”

“ทำไมน้ำเสียงเอ็งมันฟังดูไม่จริงใจเลยวะ!”

ผมรีบก้มตัวหลบกำปั้นที่ใหญ่เท่าหัวของทาฑิม แล้วเดินตรงไปหาพวกเอโซโดยไม่สนใจเจ้ายักษ์หื่น

 

“งั้นกระผมต้องขอตัวลาตรงนี้ก่อนนะครับ เรื่องที่ไปเหยียบเท้าท่าน กระผมต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่งครับกระผม”

“น้ำเสียงและวิธีพูดฟังดูไม่จริงใจเลยโว๊ย! ท่านสุภาพสตรีครับ! เจ้าพ่อบ้านของคุณมันกระทำหยาบคายยิ่งนัก รบกวนลงโทษมัน อย่าปล่อยให้มันทำท่านเสื่อมเสียชื่อครับ!”

“นั่นสินะ… งั้น! เจ้าหนุ่ม! โทษฐานที่ไปทำตัวเสียมารยาท คืนนี้จงจัดเตรียมอาหารมื้อพิเศษให้พวกเราซะ ขอแบบอร่อยเป็นพิเศษเลย!”

“เฮ้ย!? ”

แบบนั้นมันเรียกว่าลงโทษตรงไหน?

ผมอดยิ้มหัวเราะไม่ได้กับวิธีการลงโทษของคุณเอโซ

 

 

ดูท่าว่าฑาทิมอยากจะทุบผมด้วยกำปั้นโต ๆ ของเขา แต่ไม่กล้าทำอะไรรุนแรงต่อหน้าพวกสาว ๆ ที่ตัวเองกำลังถูกตาต้องใจ

เขากัดฟันแน่น แล้วทำได้เพียงแค่ยืนมองส่งพวกผมขึ้นรถเท่านั้น

“เออ… จะไปแล้วหรือครับคุณออน? ”

“อ๊ะ? คุณคือ—”

 

 

ในตอนนั้นเองที่มีลูกน้องของเขาคนหนึ่งเดินเข้ามาทักผม

เขาเป็นยักษ์ที่ตัวผอมที่สุดในกลุ่ม และมีผมสีฟ้าตัดสั้นเสมอหู

ผมจำเขาได้

เขาคือคนที่ผมเคยช่วยเอาไว้เมื่อตอนครั้งคดีเหตุการณ์เผชิญหมอกปีศาจที่ทวีปออโรร่าเมื่อตอนนั้น

 

 

“ตอนนั้น— ยังไม่ได้แนะนำตัว… ฉะ— ผมชื่อ [เบอร์รี่] ครับ คือว่าอยากจะพูด— ขอบคุณ… แล้วก็… เอาเป็นว่า— รักษาตัวด้วยนะคะ— ครับ”

“อืม คุณเองก็รักษาตัวด้วยนะครับ”

ผู้ชายอะไรชื่อยังกับผู้หญิง?

ผมโบกมือลาบรรดาลูกน้องของฑาทิมกับมังกรของพวกเขาในระหว่างที่รถกำลังเคลื่อนตัวออก

 

 

“ว่ายังไงนะ! ตกลงที่พวกเรายังเข้าเมืองไม่ได้ เป็นเพราะเอกสารพิมพ์มาผิด!? ต้องกลับไปทำมาใหม่!!? ไอฉิบหาย!”

 

 

เหมือนจะได้ยินเจ้ายักษ์หื่นนั่นตะโกนอะไรสักอย่าง แต่มันก็ไม่เกี่ยวกับพวกเราสักหน่อย

อืม… ว่าแต่ภารกิจ [เปิดเหมืองแร่ อาเท็ม] อย่างงั้นหรือ?

ถึงจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับพวกเราเลยแม้แต่น้อย แต่ทำไม—

ทำไมถึงรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลยก็ไม่รู้แฮะ