ทวีปตะวันออกไกล

ทวีปที่ห่างออกไปในทิศตะวันออกของทวีปเทวภูมิ

ที่แห่งนี้ มีแผ่นดินอันแห้งแล้งขนาดใหญ่ตั้งปรากฏอยู่

มันเป็นดินแดนที่ถูกปกครองโดยสิ่งมีชีวิตแมลงข้อปล้องซึ่งมีวิวัฒนาการจนสามารถยืนสองขา และสื่อสารด้วยเสียงได้ไม่ต่างจากมนุษย์

 

 

ดินแดนของเผ่า [อาร์โทรโพดา] หรือที่รู้จักในนามของเผ่า [มนุษย์มด]

 

 

ย้อนไปในยุคนับแต่เริ่มต้นการบุกเบิก

ย้อนกลับไปในยุคที่พวกเขาเริ่มมีเทคโนโลยีในการข้ามขอบเขตทวีป และมีชัยชนะเหนือธรรมชาติอันดุร้าย

 

 

ดาวที่มีหลากหลายเผ่าพันธุ์ทรงภูมิปัญญา ได้ทำสัญญาข้อตกลงเพื่อการแบ่งดินแดนปกครอง หลีกเลี่ยงความขัดแย้งและสงครามอันไร้สาระ

พวกเขาได้แบ่งโลกออกเป็น 12 ทวีป แล้วเริ่มแบ่งปันที่ดินปกครองตามความสามารถของเผ่าผู้บุกเบิกดินแดน

 

 

ดินแห่งความแห้งแล้ง

ทวีปขนาดใหญ่ที่มีพื้นที่ประมาณ 333,000,000 ตารางกิโลเมตร

ดินแดนที่มีพื้นที่กว่า 80% เป็นดินแดนแห่งความตาย

40% เป็นพื้นที่ดินแตกระแหง แห้งแล้ง หิวโหยอดอยาก

อีก 40% เป็นมหาสมุทรแห่งทะเลทรายผืนกว้าง ที่ไม่มีแม้แต่เงาของสิ่งมีชีวิต

มีเพียงแค่เขตริมทะเล ที่เป็นพื้นที่พักอาศัยอันอุดมสมบูรณ์พอจะให้พึ่งพิงอาศัยได้

 

 

มันคือดินแดนที่ถูกนานาเผ่าพันธุ์มองข้าม

แต่ทว่าไม่ใช่กับเผ่ามนุษย์มดผู้เกรียงไกร

ด้วยร่างกายและอารยธรรมใต้ดิน มันจึงไม่ใช่ปัญหาสำหรับพวกเขา กับการที่ทรัพยากรบนดินจะแห้งแล้ง

 

 

พวกเขาขุด ขุด แล้วก็ขุด

 

 

ขุดจนค้นพบว่าใต้ผิวดินอันแห้งแล้งลึกลงไป มีขุมทรัพย์เหมืองแร่ขนาดใหญ่ซุกซ่อนเอาไว้อยู่

ไม่ว่าจะเป็น [แร่ภูติ] แร่สีเทาประหลาดที่สามารถนำพลังงานไปแทรกแทรงธรรมชาติเพื่อสร้างปรากฏการณ์เวทมนต์

ไม่ว่าจะเป็น [แร่เฮเดส] แร่สีขาวที่งดงามดั่งเป็นปุยหิมะ ต้นกำเนิดเทคโนโลยีแห่งโลหะสะท้อนพลังงานรังสีทั้งปวงของเผ่ามนุษย์สัตว์

หรือแม้แต่แร่จากพืชสาหร่ายทะเล [ฮีเฟสตุส] ที่เติบโตได้ดีในชั้นใต้ผิวดินของทวีป ที่เผ่ามนุษย์นิยมใช้ทำผิวเกราะของยานรบ

มันคือดินแดนแห่งขุมทรัพย์ของสินแร่ที่ไม่อาจประเมินได้

 

 

หากจะพูดว่าเผ่าพันธุ์มนุษย์มด คือเผ่าพันธุ์ที่ร่ำรวยที่สุดในโลกใบนี้ ก็คงไม่ใช่คำพูดที่ถือว่าเป็นการพูดเกินความจริงเลยสักนิด

 

 

***วันที่ 21 เรตนิว เวลา 26:00 น. ***

ณ สนามบินนานาชาติของเผ่ามนุษย์มด

มันคือเมืองขนาดใหญ่ที่ถูกขนาบซ้ายขวาด้วยแนวสันเขากับชายริมผาทะเล

เป็นทั้งเมืองท่า และเมืองริมเขาอันสวยงามที่เต็มไปด้วยแหล่งน้ำสะอาดกับพืชพรรณสีเขียว

มีอากาศอบอุ่น ไม่หนาวและร้อนเกินไป เหมาะสมแก่การอยู่อาศัย

 

 

ทำไมเมืองแห่ฃนี้ถึฃไม่ถูกความแห้งแล้งของทวีปกลืนกิน?

แนวสันเขาที่เห็นตั้งตระหง่านนั้นคือคำตอบ

แนวสันเขาธรรมชาติเหล่านี้ได้คอยป้องกันความแห้งแล้งของทวีปเอาไว้

มันเป็นดินแดนเพียงไม่กี่แห่งที่สิ่งมีชีวิตทั่วไปจะอยู่อาศัยได้ในทวีปแห่งนี้

เป็นเมืองแรกของเผ่ามนุษย์มดที่เริ่มบุกเบิก

เมืองที่ถูกตั้งตามราชินีผู้ปราดเปรื่องในอดีต [เมืองแห่งโชคชะตา – เฟต]

 

 

“ถึงแล้ว~”

“เหนื่อยสุด ๆ … อยากนอนบนเตียงนุ่ม ๆ เต็มทนแล้ว รีบไปที่วิหารเทพทั้งสามกันก่อนเถอะ ว่าแต่ใครเป็นคนดูแลนะ? ”

“นักบวช [แคทเธอรีน] คือคนที่ดูแลวิหารสาขาที่นี่ ไม่ต้องห่วง เราได้ส่งเรื่องแจ้งการมาของพวกเราเอาไว้ให้แล้ว— ฮ้าว~ ง่วงเป็นบ้า ห้องนอนบนยานเหาะราคาถูกมันไม่ได้เรื่องเลยจริง ๆ ”

” ก็เล่นจองที่สี่ห้าเที่ยวบินซ้อนกันจนงบไม่พอเองนี่”

” อีกฝ่ายจะได้ตามรอยยากขึ้นไง เอาเถอะ รีบไปกันได้แล้ว— ฮ้าว~”

สตรีต่างเผ่าสี่คนที่สวมเสื้อกันหนาวขนยาวตัวหนา กำลังเดินออกมาจากท่าสนามบินด้วยสีหน้าที่เหนื่อยล้า

สี่คนดูเป็นผู้ใหญ่ และอีกหนึ่งคนเป็นเด็กสาวตัวน้อยผมสีเงิน

 

 

” ว่าแต่เอโซพอจะบอกเราได้หรือยัง ว่าให้แม่กระต่ายพาเด็กร่วมร้อยกว่าคนไปที่ไหน? ”

“เจ้าจิ๋วจำนวน 103 คน พวกนั้น เราส่งไปให้คุณเทเรซ่าดูแลนะ— ฮ้าว~”

“เฮ้ย…”

นักบวชผมสีเหลืองตอบแบบขอไปที พร้อมกับเอาปีกขนทองมาบ้องปากที่กำลังอ้าปากกว้าง

 

 

“สงสัยคุณป้าเทเรซ่าจะได้ตายก่อนวัยก็งานนี้เนี่ยแหละ”

” ไม่หรอก~ เราว่าป้าแก่ออกจะเป็นคนรักเด็ก น่าจะมีความสุขมากกว่าที่ส่งเจ้าจิ๋วไปให้ฝึกสอนร่วมหนึ่งร้อยสามคน— คิดว่านะ… ”

” ยังไม่ถึงที่พักอีกหรือค่า~… งืม~°°°”

เสียงน้อย ๆ น่ารักดังขึ้น

สองสาวนักบวชหยุดการสนทนาชั่วขณะ แล้วหันไปทางเด็กสาวตัวน้อยผมสีเงินที่กำลังถูกอุ้มอย่างอ่อนโยนโดยสตรีผมสีฟ้าทะเล

” ฮะ ฮะ ฮะ— อย่าพึ่งคุยกันเวลานี้เลย รีบเรียกรถไปที่วิหารกันดีกว่า”

 

 

ถ้ามองจากสายตาคนนอก คงมองเห็นเป็นเพียงสี่สาวต่างวัย ต่างเผ่าพันธุ์ที่รักใคร่กลมเกลียว ที่มาเพื่อเที่ยวต่างแดนกัน

ใครเล่า— จะรู้ว่าความจริงแล้วพวกเธอกำลังหนีจากการตามรอยของพวกองค์กรที่ชั่วร้าย

 

 

นายตำรวจเผ่ามนุษย์ที่ยืนอยู่ห่าง ๆ เสมือนไม่ได้อยู่ในกลุ่มของสี่สาว คือบุคคลที่มาพร้อมกับพวกเธอเช่นกัน

เขาพยายามรักษาระยะห่าง ไปพร้อมกับมองผู้คนโดยรอบอย่างหวาดระแวง

ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์เมื่อสามวันก่อน เขาก็แทบไม่ได้นอนเต็มตาเลย

 

 

” (ให้ตายเถอะ ทั้งที่รู้ว่าถูกตามล่า ยังร่าเริงกันได้อีกนะ) ”

เขาไม่รู้ว่าจะถูกมาตามล่าอีกเมื่อไหร

ไม่รู้ว่าคนงานกวาดพื้นที่เห็นตรงมุมเสา เป็นพวกนักฆ่าปลอมแปลงหรือไม่

 

 

“เจ้าหนุ่มพ่อบ้าน ได้เวลาแล้ว!”

“คะ— ครับนายหญิง!”

บุรุษหนุ่มขานรับเสียงของนักบวชผมสีเหลือง

เขาสวมชุดพ่อบ้านสีดำสนิทตัวเรียบ แล้วเริ่มเล่นบทบาทสมมุติของตัวเองที่ได้รับมา

 

 

เขารีบคว้ากระประเป๋าเดินทางใบโตของคนสี่คนใส่บนรถเข็นลอยอากาศ แล้วลากจูงมันไปวางตรงข้างรถโดยสารไร้คนขับ

ในระหว่างที่เขากำลังโยนกระเป๋าใบโตเข้าไปในรถ เขาก็นึกถึงภาพของใบหน้าสตรีเผ่ากระต่ายผู้มีผมสีดำขึ้นมา

 

 

ตอนนี้เธอคนนั้นจะยังรอดปลอดภัยไหม?

 

 

พวกเขารู้แล้วว่าสตรีกระต่ายได้สูญเสียครอบครัวของเธอจากเหตุการณ์ลักพาตัว

เธอไม่รู้ว่าใครคือตัวการ จึงได้มาขอความช่วยเหลือจากเขาที่เป็นคนรู้จัก

แต่ทว่า— เขาเองก็กำลังถูกตามล่าอยู่เช่นกัน…

 

 

“เป็นอะไร คิดถึงสาวกระต่ายเรอะ? ช่างเจ้าชู้เสียจริง”

“ปะ— เปล่านะครับ!”

บุรุษหนุ่มรีบปฏิเสธอย่างตกใจต่อการแซวของสตรีผมสีเหลืองที่กำลังยื่นหน้าออกมาจากตัวรถ

เขารีบชำเลืองสายตามองสตรีผมสีฟ้า ราวกับกำลังหวาดกลัวบางอย่าง

มีหรือ ที่จะรอดพ้นจากการสังเกตุของเธอ

 

 

” อ๊ะ—? อย่าบอกนะว่าแกแอบชอบยัยลาพิส? ”

” มะ—-”

ปฏิเสธไม่ลง

แต่ก็เขินเกินกว่าที่จะยอมรับออกไปโดยตรง

 

 

” (ท่าทางแบบนี้— ไอหมอนี่มันตกหลุมรักลาพิสจริง ๆ ด้วยนี่หว่า) ”

สตรีหัวเหลืองเริ่มยิ้มอย่างชั่วร้าย

ภายในหัวของเธอ กำลังนึกถึงวิธีแกล้งสารพัดที่พอจะนึกขึ้นมาได้

 

 

” ว่าแต่นายท่านหญิงเอโซครับ ไม่ทราบว่าท่านได้ทำสัญญากับคุณควอตซ์เอาไว้ว่าเช่นไรครับ? ”

“หลังจากที่พาเด็กไปส่งถึงมือนักบวชเทเรซ่าอย่างปลอดภัยแล้ว จะมานัดเจอกันที่เมืองนี้อีกครั้ง เพื่อช่วยตามหาคนที่ลักพาตัวครอบครัวของเธอเป็นการตอบแทน”

“ก็นั่นละครับ พูดอย่างกับว่ารู้ตัวคนร้ายแล้วเลยนะครับ? ”

” ก็รู้แล้วนะสิ”

” เฮ้ย!?!”

บุรุษหนุ่มถึงกับอ้าปากค้างเมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนั้น

 

 

” ขึ้นรถมาซะ เดียวเล่าระหว่างนั่งรถไปนี่แหละ”

บุรุษพ่อบ้านเดินขึ้นไปนั่งบนรถขนาด 6 ที่นั่งตัวยาว

เสียงเครื่องยนต์เริ่มกระหึ่มดังสนั่น

ตัวถังลอยทะยาน พร้อมกับพับเก็บล้อสี่ข้างที่ยันลงพื้น

ระบบระบุสัญญาณเริ่มถูกฉายปรากฏขึ้นบนจอ แล้ววิ่งทะยานตัวออกไปตามถนน มุ่งหน้าผ่านเมืองส่วนบนดิน ก่อนจะดำดิ่งลึกเข้าสู่ถนนทางตรง มุ่งหน้าสู่ใต้ผิวดิน

ดำดิ่งสู่โลกบาดาล สู่เมืองของเผ่ามนุษย์มด

 

 

ทิวทัศน์ซ้ายและขวา มีเพียงแต่กำแพงอุโมงค์ที่สว่างด้วยแสงไฟสีฟ้าสบายตา

 

 

” ต่อจากเมื่อกี้ ที่ว่าเรารู้ตัวคนร้ายแล้ว อันนี้พูดจริง”

“รู้ได้ยังไงครับ? ”

“อย่ามาทำบื้อ แกเองก็น่าจะเห็นเหมือนกันไม่ใช่หรือ ผีบรรพบุรุษที่ตามติดแม่สาวกระต่ายคนนั้นนะ”

“เรื่องนั้น…”

ใช่ เขาเห็น

บุรุษหนุ่มสามารถมองเห็นวิญญาณได้

 

 

” ผมสื่อสารกับพวกเขาไม่ได้ครับ…”

” ออ มิน่าละ ทำได้แค่เห็นสินะ? คือแบบนี้ ในหมู่วิญญาณ บางทีก็จะมีกรณีแบบนี้ปรากฏอยู่ คือเป็นวิญญาณห่วงลูกคอยบินให้การคุ้มครอง อะไรที่เรียกว่าคนดีผีคุมนั่นแหละ เราก็แค่คุยกับวิญญาณพวกนั้นเล็กน้อยเท่านั้นเอง”

“แล้วใครคือคนร้ายครับ? ”

” โนอาร์”

” หืมมมมม!?!”

” เออ ฟังไม่ผิด [โนอาร์] เทพมีชีวิตของเผ่ามนุษย์สัตว์คือคนร้าย แต่พวกเรารู้จักนิสัยยัยนี่ดี ยิ่งลาพิสที่นั่งหลับข้างหน้า ยิ่งรู้ดี นิสัยอย่างยัยนั่นไม่ได้ต้องการชีวิตพวกเด็ก ๆ ไซบอร์กหรอก พวกนั้นยังปลอดภัยอยู่ ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน”

“?? ”

บุรุษหนุ่มไม่อาจเข้าใจคำพูดของคู่สนทนาได้

เขาพยายามจะเอยปากยิงคำถาม แต่แล้วกลับต้องกลืนคำถามลงคอในตอนที่เกิดเสียงลมพัดผ่านข้างตัวรถ

 

 

เสียงลมกรีดข้างตัวลำรถดังเสียดแก้วหู

ตัวรถคันยาววิ่งผ่านพ้นอุโมงค์ดิน เผยแสงสว่างอันเจิดจ้าส่องประกายทั่วดินแดน

 

 

มันคือโลกที่ถูกขุดขึ้นมา

มวลดินถูกขุดออกจนเกิดเป็นโพรงกว้างขนาดใหญ่

อาคารบ้านเรือนล้วนถูกสร้างซ้อนภายในอุโมงค์ดินอันยิ่งใหญ่นี้

สถาปัตยกรรมล้วนแปลกตา ถูกสร้างจากดินบดอัด เชื่อมประสานเข้าด้วยสารเคมี มีรูปลักษณ์ที่ไม่ต่างจากรังไหม

 

 

เพดานดินช่างสูงตระหง่า ประหนึ่งเป็นผืนฟ้าที่เอื้อมไม่ถึง

มีเสาค้ำจุนสูงชันกระจายเป็นระยะ

เสียงขุดเจาะ เสียงหลอมสินแร่ ดังออกมาจากเสาไม่ขาดสาย

ขุด หลอม แล้วส่งขึ้นไปบนผิวดินตามเสาด้วยลิฟท์ จนเห็นเป็นทิวแสงที่เคลื่อนไหวไล่เรียงตาม

วิ่งขึ้นและลงอย่างเป็นระเบียบ ประหนึ่งเป็นมดงานที่ขนอาหารกลับสู่รัง

 

 

ที่ใจกลางของเมืองใต้ดิน มีพระอาทิตย์เทียมลอยสูงเด่นจนทุกคนที่มาเยือน ต้องเงยหน้ามองเป็นสายตาเดียวกัน

 

 

“สุดยอด”

“ทำเป็นบ้านนอกเข้ากรุงไปได้”

บุรุษหนุ่มไม่สนคำแซวของสตรีผมสีเหลือง แล้วนิ่งเงียบชื่นชมภาพหายากที่ตัวเองไม่เคยเห็นมาก่อน

 

 

นอกจากดินกับสิ่งก่อสร้างแล้ว ยังมีพืชพรรณใต้ดินขึ้นเรียงรายสองริมฝั่งข้างทาง

พวกมันถูกปลูกคละเคล้าสลับแถวเรียงยาว ระหว่างต้นที่ดูคล้ายสาหร่ายใต้น้ำที่เรืองแสงสีเขียว กับต้นพืชประหลาดที่มีก้านสีเขียวหัวกลมส่องแสงสว่างคล้ายลูกไฟ

 

 

เป็นทุ่งแห่งแสงสว่างที่งดงามราวกับมองดูหมู่ดาวแห่งทางช้างเผือกยามราตรีอันมืดมิด

 

 

“ถึงจุดเช็กแล้ว”

รถได้วิ่งมาหยุดลงตรงท่าเทียบรถที่ถูกสร้างขั้นกลางถนน

มันถูกล้อมด้วยกำลังทหาร กำแพง และไม้กั้นสูง

เป็นเขตตรวจสอบผู้เข้าออก เพื่อมิยอมให้ผู้ใดมาล่วงล้ำบังอาจลอบลักขโมยสินแร่อันมีค่าอันเป็นสิทธิ์ขาดของเผ่ามนุษย์มดออกไป

 

 

“ทำไมถึงไม่ให้ข้าผ่านวะไอพวกมดปลวก! ไม่เห็นบัตรผ่านนี่หรือ!!”

ท่ามกลางรถจำนวนมากที่จอดเรียงรายรอการตรวจ มีชายเผ่ายักษ์คนหนึ่งกำลังตะโกนโวยวายดังลั่น

เสียงของเขาถึงกับทำให้กระจกรถสั่นสะท้านร้าวแตกหัก

เขาเป็นบุรุษตัวใหญ่ที่มีใบหน้าสวยงาม ผมยาวสีแดงเพลิง

” เออ… เจ้าหนุ่ม… นั่นใช่คนที่พวกเรารู้จักใช่ไหม? ”

“… [ทาฑิม] ”

 

 

โชคชะตา ได้ชักนำให้พวกเขามาพบกับบุรุษทาฑิมในอีกครั้งหนึ่งแล้ว