***วันที่ 17 เรตนิว เวลา 14:00 น.***

“หลับกันหมดแล้วเรอะ? ”

เราลุกขึ้นบิดปีกสีทองที่แข็งกระด้างของตัวเองด้วยความขี้เกียจ

ทั้งลาพิส ทั้งพวกเด็กน้อย ทุกคนกำลังสลบนอนอยู่ในห้องโถง

ถึงข้างนอกจะสว่างจ้าเต็มไปด้วยเสียงของผู้คนใช้ชีวิต แต่ภายในวิหารเล็ก ๆ กลับเงียบสงัดชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย

 

 

ไม่น่าแปลกใจ ก็เมื่อวานเล่นลุยดะทั้งคืนไปขนาดนั้น

แม้แต่เราเองยังรู้สึกอยากคลานไปที่เตียงเพื่อล้มตัวนอนเลย

 

 

พอเป็นแบบนี้แล้วก็ชวนให้คิดถึงสมัยตอนยังอยู่ในร่างกายทิพย์

ร่างกายของเทพเจ้าไม่รู้สึกเหนื่อยหรือง่วงนอน ต่อให้นั่งดูโลกเบื้องล่างข้ามวันข้ามคืนเป็นร้อยปีก็ยังไหว

ร่างเนื้อแบบสัตว์เดินดินมันไม่สะดวกจริง ๆ เลยให้ตายเถอะ

 

 

*ฉึบ*

เราหันไปมองตามเสียงที่อยู่ ๆ ก็ดังขึ้นมา

ยัยแมรี่ โกลว์ กำลังเริ่มสับไพ่อะไรสักอย่างอยู่ตรงใจกลางของโถงวิหาร

“แมรี่ โกลว์ เธอไม่คิดจะนอนหรือ? ”

“พอดีรู้สึกว่าต้องทำนายอะไรสักอย่างขึ้นมานะ แบบประมาณว่าถ้าไม่ทำนายดวงชะตาตอนนี้ พวกเราจะต้องพบกับความลำบากสักอย่าง”

“? ”

 

 

*ฉึบ**ฉึบ**ฉึบ*

เสียงเรียงไพ่ดังขึ้นไม่หยุด จนกระทั้งหยุดลงตอนที่ยัยนั่นวางไพ่ใบที่ 9 ลงบนพื้น

“อืม… ไพ่ออกหน้า THE TOWER (ตึกพังทลาย) กับ TEMPERANCE (เทพีแห่งสายรุ้ง) แล้วยังไพ่เสริมรอง… แย่แล้วเอโซ ไพ่มันบอกให้พวกเราต้องรีบออกเดินทางไกลไปทางทิศตะวันออก ยิ่งไกลยิ่งดี เพราะหลังจากนี้จะมีภัยพิบัติกับความวุ่นวายโถมใส่พวกเราไม่หยุด ถ้ายังอยู่ที่นี่”

“อะไรกันละนั่น? มันก็แค่รูปวาดบนไพ่โง่ ๆ ที่เอามาวางเรียงแปลก ๆ แค่นั้นเองนี่? ”

“แมรี่~ แมรี่~ แมรี่~ สหายเอย อย่าได้ดูถูกการทำนายจากไพ่ทาโรด้วยฝีไม้ลายมือของเทพแห่งการทำนายอย่างเราไปเด็ดขาดเชียว —- แมรี่~ แมรี่~ แมรี่~”

“นี่เธอไปเป็นเทพแห่งการทำนายตอนไหนกันเนี่ย? ”

เรามองสหายหัวแดงสุดเพี้ยนที่กำลังหัวเราะแบบเพี้ยน ๆ ด้วยความสงสัย

 

 

*ปั่ง!*

 

 

“ได้โปรดช่วยพวกเราด้วยเจ้าค่ะ!”

“อั๊ก… ระ— โรโยตี้…”

 

 

เสียงเปิดประตูดังลั่นนั้น ทำให้พวกลูกลิงทั้งหลายเริ่มลืมตาตื่นขึ้นมา

“—งืม? เช้าแล้ว? ”

“–เช้า? ”

“หิวข้าว~”

“โนมมม~”

“หิวววว~”

“อยากวิ่งง่าาาา~”

“ฟิ้ววว~”

 

 

ราวกับจะเป็นการตอกย้ำประสิทธิ์ภาพในการทำนายของสหายหัวแดง

วินาทีที่เธอเก็บไพ่เข้ากระเป๋า ความวุ่นวายจักมาเยือนวิหารของพวกเราในทันที

 

 

***10 นาที ต่อมา***

“มีเรื่องวุ่นวายมาจริง ๆ ด้วยแฮะ— ไม่สิ คงแค่บังเอิญมากกว่า…”

เราพึมพำกับตัวเองไปพลาง รักษาอาการบาดเจ็บของผู้มาเยือนไปพลาง

คนที่บุกมาหาเราแบบไม่ให้ทันตั้งตัว แล้วยังไปปลุกเจ้าพวกลูกลิงร่วมร้อยกว่าตัวในวิหาร คือ แม่ค้ากระต่ายเมื่อวันก่อน กับเจ้าตำรวจหนุ่มไร้ประโยชน์ที่เราพึ่งจะฝากฝังจัดการกับพวกคาร์นิวอย

 

 

เมื่อพิจารณาจากบาดแผลที่ถูกทำร้าย ประกอบกับข่าวเมื่อเช้า ดูท่าทางงานนี้คงจะเกิดมือเจ้าตำรวจหนุ่มไปหน่อยแฮะ

ตอนแรกนึกว่าเจ้าหมอนี่จะมีฝีมือมากกว่านี้เสียอีก

เราคงประเมินฝีมือหมอนี่สูงเกินไปแฮะ

 

 

“… เอาเถอะ แล้วนี่มีเรื่องวุ่นวายอะไรกัน ถึงได้มาหานักบวชอย่างเรา แทนที่จะไปโรงพยาบาลหรือสำนักงานตำรวจ? ”

“ตอนแรกข้าน้อยก็คิดจะพาเขาไปส่งที่โรงพยาบาลอยู่เจ้าค่ะ แต่คุณตำรวจท่านนี้บอกว่าไว้ใจใครไม่ได้ ให้พามาที่นี่แทนเจ้าค่ะ”

“… นี่ได้ลบร่องรอยมาไหมเนี่ย? ”

“ข้าน้อยมั่นใจเรื่องการลบร่องรอยตัวเอง— แต่ก็ไม่มั่นใจว่าจะกลบได้ 100% เจ้าค่ะ”

 

 

เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย…

เราไม่ชอบคำตอบที่คลุมเครือแบบนี้สักเท่าไหรหรอกนะ

ไม่ได้ก็คือไม่ได้ ได้ก็คือได้สิ

 

 

สรุปคืออีกไม่นานคงได้มีศัตรูมาเคาะประตูแล้ว

ไอเราก็ยินดีรับมือกับพวกศัตรูที่จะถูกส่งมาอยู่หรอก แต่ไม่เอาเวลานี้จะได้ไหม?

จะให้สู้ไปพร้อมกับปกป้องลูกลิงร่วมร้อยกว่าตัว เราไม่เอาด้วยหรอกนะ

อย่างน้อยก็ขอหาที่อยู่ให้ลูกลิงทั้งหมดก่อนเถอะ—

 

 

“อย่านำปัญหามาให้พวกเราจะได้ไหมเนี่ย? ”

“ข้าน้อยขอโทษด้วยเจ้าค่ะ…”

“ผมเองก็ต้องขอโทษเช่นกันครับ…”

ให้ตายไอพวกนี้—

 

 

“เออ… เอโซ ขอโทษที่รบกวนตอนกำลังยุ่ง แต่เหมือนว่าลาพิสมีเรื่องอยากจะพูดอยู่นะ? ”

“หืม? ”

เราหันไปมองป้ายข้อความที่ลาพิสกำลังถือโชว์เอาไว้อยู่ในมือ

[พวกเด็ก ๆ เผ่นหนีออกไปข้างนอกกันแล้วค่ะ ตอนนี้น้องไซน์กำลังออกไปตามจับกลับมาอยู่ค่ะ (ᗜˬᗜ) ~❤]

“…”

อืม…ร่าเริงมีพลังกันทุกคนเลย

แสดงว่ารักษากันจนหายเป็นปกติได้อย่างสมบูรณ์

น่ายินดี น่ายินดี นัก

 

 

มันใช่ที่ไหนกันละเฟ้ย!

 

 

—

โอ๊ย…

เหนื่อย…

กว่าจะตามกลับมากันได้

อย่างเหนื่อย…

นอกจากรักษาร่างกายแล้ว ยัย แมรี่ โกลว แอบไปเสริมพลังกล้ามเนื้อหรืออะไรสักอย่างให้เจ้าลูกลิงพวกนี้หรือเปล่าเนี่ย?

ดูจะมีพลังซนเกินขอบเขตไปสักหน่อยอยู่นะ

 

 

บางคนไปเจอกำลังปีนป่ายตึกเล่น

บางคนไปเจอกำลังว่ายน้ำที่ริมทะเล

บางคน… นู้นเลย กำลังวิ่งเล่นในป่ารอบนอกของเมือง

จะซนและมีพลังเหลือเฟื่อเกินไปแล้วนะเฮ้ย!

 

 

“…อยากนอน”

ตอนนี้เราอยากอาบน้ำแล้วล้มตัวลงบนเตียงนุ่ม ๆ เต็มทนแล้ว

แต่พอมองดูเจ้าพวกลูกลิงที่ยังมีพลังเหลือเฟื่อวิ่งปีนป่ายอยู่ในวิหาร สัญชาตญาณบางอย่างมันเลยบอกเราว่าถ้าล้มตัวลงนอนตอนนี้ เป็นได้มีเรื่องวุ่นเกิดขึ้นอีกแน่นอน

 

 

“เออ… ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป รบกวนฟังเรื่องราวของข้าน้อย กับของคุณตำรวจท่านนี้จะได้หรือไม่คะ? ”

“ขอเอาไว้ทีหลัง ตอนนี้เราอยากนอน—”

 

 

*ฟุตฟิต*

 

 

กลิ่นอะไร?

“—… มีใครได้กลิ่นอะไรไหม? ”

“กลิ่นหรือเจ้าคะ? ”

“มีจริง ๆ ด้วยแฮะ”

มันเป็นกลิ่นเหม็น

กลิ่นของแก๊สที่ใช้ทำอาหารหุงต้ม…

 

 

เรารีบสั่งให้สหายเปิดประตูกับหน้าต่าง แล้ววิ่งไปดูที่ห้องครัว

 

 

“หิวโนมมม~”

“อุ่นโนมมมม~”

ที่ห้องครัวนั้น มีแก๊งลูกลิงผมสีเงินสามคนกำลังเปิดเตาเตรียมตั้งหม้อ

 

 

เนื่องจากร่างโคลนพวกนี้ยังขาดความรู้ความเข้าใจไม่เหมือนน้องไซน์ เลยเปิดแต่หัวแก๊สโดยไม่ผ่านเครื่องจุดเตาไฟ

 

 

“ไม่อุ่น? ”

“ไม่เข้าใจ? ”

“ลืมจุดไฟฟฟฟ~”

“จูดฟายยยย~”

เฮ้ย…!?!

อย่าพึ่งจุด—

 

 

*บรู้มมมมมมมมมม!*

 

 

เรารีบวิ่งเข้าหาพวกตัวแสบ แล้วไปใช้ร่างของตัวเอง กางปีกสีทองที่แข็งกระด้างกกตัวหนูน้อยทั้งสามคนเอาไว้เป็นต่างโล่

เปลวไฟแผดเผาร่างกายจนรู้สึกร้อนฉ่า แต่เพราะได้ขนปีกที่เกิดมาแข็งกร้าวอย่างผิดปกติช่วยปกป้องเอาไว้ สิ่งที่ลุกไหม้ไปกับเปลวไฟจึงเป็นแค่ส่วนของเสื้อผ้าแทน

วิหารถูกพัดปลิวหายจากแรงระเบิด แสงอาทิตย์สาดส่องกระทบผิวกายมอบความอบอุ่น

ห่างออกไปไม่ไกล มีม่านบาเรียของสหายหัวแดงคอยคลุมปกป้องกลุ่มที่อยู่ในโถงของวิหาร

 

 

“… แมรี่ โกลว เมื่อกี้นี้เธอทำนายว่าพวกเราควรเดินทางไกลไปที่ทิศตะวันออกสินะ? ”

เอาละ เราตัดสินใจเป้าหมายใหม่ให้กับพวกเราได้แล้ว

“งั้นรีบเตรียมตัวออกเดินทางกันเดียวนี้เลย พวกเราจะไปที่ทวีปแห่งความแห้งแล้งกัน”

 

 

***ในเวลาเดียวกัน***

ณ ตรอกซอยขนาดเล็กที่ไร้ผู้คน

“กระผมจัดการเรื่องหลักฐานที่จะโยงไปถึงผู้บริหารระดับสูงทั้งหมดให้แล้วครับ ท่าน [บาร์-ธา-ซ่าร์] ”

“ขอบใจมาก ลำบากเจ้าอีกแล้ว [อีกาดำ] ให้ตายเถอะเจ้าบ้าซิงเคไนต์นั่น! ดันหางานมาให้กับองค์กรเสียได้ หลังจากนี้พวกเราคงต้องทำตัวเงียบ ๆ ไปช่วงหนึ่งก่อน เจ้าเองก็ด้วย ช่วงนี้อย่าได้เคลื่อนไหวอะไรมากให้เป็นที่ผิดสังเกตุเสียละ เพราะสายของเราที่อยู่ในตำรวจสากล มีแค่เจ้าคนเดียวเท่านั้น ข้ายังไม่อยากเสียเจ้าไปในตอนนี้ เข้าใจใช่ไหม? ”

“เรื่องนั้นคงจะต้องขอปฏิเสธครับ เพราะกระผมยังทำลายหลักฐานบางส่วนไม่ได้ครับ? ”

“หืม? หมายความว่ายังไง? ”

“ชายผู้ที่ให้ข่าวทั้งหมดยังมีชีวิตรอดอยู่ครับ”

 

 

*เปรี๊ยะ!*

 

 

เกิดเสียงสายฟ้าดังแตกลั่นไปทั่วอากาศ

เสียงที่ดังผ่านเครื่องสื่อสารตัวเล็กของเขา ถึงกับทำให้อีกาดำรู้สึกได้ถึงแรงกดดัน และความไม่พอใจที่รุนแรงมาจากผู้สั่งการ

 

 

“อะ— อีกเรื่องคือเรื่องของนักบวชหัวฟ้าที่โจมตีพวกท่าน กระผมพอจะเดาตัวจริงของนางได้ แต่เพราะกระผมไม่ได้ไปในงานเมื่อคืน อีกทั้งไม่มีรูปถ่าย มีแต่รูปวาด เลยยังต้องยืนยันอีกมากครับ ว่าใช่คนเดียวกับที่กระผมคิดเอาไว้หรือไม่ครับ? ”

“ฮึ… ให้ตายเถอะ อีกาดำ คราวนี้อย่าทำให้ข้าผิดหวัง หลังจากนี้เจ้าจงออกตามหา แล้วฆ่าพวกมันมาให้ข้า นี่คือคำสั่ง!”

“กระผมจะไม่ทำให้ท่านเสียใจครับ”

 

 

*—แกร๊ก—*