บทที่ 4 วิญญาณของมารดา

ตอนที่ 63 imposter

 

 

***วันที่ 17 เรตนิว เวลา 13:30 น. ***

“แฮก—! แฮก—!”

ชายคนหนึ่งกำลังวิ่งออกจากอาคารสูงระฟ้าด้วยความเร็วสูง

เหงื่อไคลจำนวนมากไหลย้อยเปรอะเปื้อนตามเนื้อผ้าราคาถูกจนมีสภาพสกปรกไม่น่าดู

ผู้คนที่เดินผ่านสวนทาง ต่างพากันเดินหนีถอยห่าง พร้อมกับส่งสายตารังเกียจไปทางชายผู้นั้นพร้อมกัน

แต่กระนั้น ชายผู้นี้ก็หาได้สนใจภาพลักษณ์ของตัวเอง แล้ววิ่งหน้าตั้งต่อ เพื่อหวังไปให้ถึงจุดหมายเร็วขึ้นแค่เพียงวินาทีเดียวก็ยังดี

 

 

“ออน เอ็ซท์ ไม่ทราบว่ารุ่นน้องอย่างคุณจะรีบไปไหนกัน? ออน~? ”

เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากตรงทางแยกของถนนที่ชายเผ่ามนุษย์กำลังมุ่งหน้าไป

 

 

ชายเผ่าภูติผู้มีผมสีขาวคนหนึ่ง กำลังบินลอยตัวเหนือพื้นหนึ่งเมตรเข้ามาขวางเส้นทางของเขาเอาไว้

ภูติหัวขาวที่ตัดผมสั้นเสมอใบหูคนนี้สวมชุดกันหนาวสีขาวตัวหนา จนดูเหมือนก้อนขนฟูที่ลอยได้

มันดูน่าตลกขบขันปนน่ารักน่าเอ็นดู

แต่ทว่าใบหน้าของเจ้าก้อนขนปุยสีขาวลอยได้ก้อนนี้ กลับไม่ได้ดูมีอารมณ์ที่ชวนจะให้ใครกล้าเข้าไปใกล้

 

 

ใบหน้าของเขา คือใบหน้าที่พร้อมจะสังหารใครสักคน…

 

 

“รุ่นพี่ดิไลออน— อรุณสวัสดีครับ… พอดีว่าพึ่งไปออกกำลังกายตอนเช้ามานะครับ”

ชายเผ่ามนุษย์ที่ถูกขวางทางทักทายชายเผ่าภูติกลับ

เขาหยุดเท้าทั้งสองข้าง แล้วเริ่มปั้นหน้ายิ้มให้

 

 

“อย่างงั้นหรือ? งั้นรีบตามผมมาซะ ไม่มีเวลาจะมาออกกำลังกายแล้ว พวกเราต้องรีบไปที่สำนักงานตำรวจสากล วันนี้น่าจะงานวุ่นเลยละ เมื่อเช้ามีคนส่งข้อมูลจำนวนมากมาที่สำนักงานเกี่ยวกับคดีของการสังหารหมู่ชมรมคาร์นิวอย เรื่องเทคโนโลยีโคลนนิง แล้วยังมีเรื่องที่มีคนในองค์กรคาร์นิวอยกินเนื้อเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์กันเองอีก แถมหนึ่งในรายชื่อที่ถูกพวกมันจับกิน มีบุคคลสูญหายที่พวกเรากำลังทำคดีอยู่พอดีด้วย ออน~”

หลังจากทีไ่ด้ยินคำอธิบายของอีกฝ่าย นายตำรวจหนุ่ม ออน เอ็ซท ก็เริ่มรู้สึกหายใจโล่งท้องขึ้นมาชัวขณะ

 

 

ดูท่าว่าอีกฝ่ายจะยังไม่รู้ ว่าคนที่ส่งข้อมูลและอยู่หลังม่านความวุ่นวายทั้งหมด ก็คือเขากับพรรคพวกสาวนักบวช

 

 

ภารกิจเดิมของนายตำรวจหนุ่มผู้นี้ คือการแฝงตัวมาสืบรุ่นพี่ทั้งสองคน ว่าใครคือ [หนอน] ที่คอยส่งข่าวให้กับองค์กรคาร์นิวอย

แต่เป็นเพราะเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมา เลยทำให้กลายเป็นว่า เขาดันไปเข้าถึงข้อมูลหลักฐาน ที่จะเอาผิดทั้งองค์กรที่ตำรวจสากลกำลังตามสืบสวนอยู่ได้

ถึงคดีจะถูกบิดความจริงไปภายในคืนเดียว แต่มันก็ไม่ได้ปิดบังความจริงที่ชายผู้นี้คือผู้ที่รู้ความจริงทั้งหมด

ต่อให้มีนโยบายการปกปิดชื่อผู้ให้ข้อมูลเพื่อให้การคุ้มครอง แต่ไม่ช้าก็เร็ว รุ่นพี่ที่เป็นหนอนในองค์กรจะต้องรู้ความจริง

 

 

ความจริงเช่นนั้น มันจะทำให้เขาทำงานได้ยากยิ่งขึ้น

 

 

“จริงสิ มีอีกเรื่องที่ผมอยากจะถาม— ขอบตานายนะดำมาก เมื่อคืนไม่ได้นอนมาอย่างงั้นหรือ? ออน? ”

“คือว่า…”

“แถมเนื้อตัวยังสกปรก เต็มไปด้วยกลิ่นเลือดกับกลิ่นรังสีตกค้างผสมอยู่ในชุดอีก พอจะมีคำตอบเรื่องนี้ให้กับผมไหม? ออน~”

“!!!”

นายตำรวจหนุ่มตาเบิกโพล่งด้วยความตกใจ

พอเขาสังเกตุรอบตัวให้ดี ก็พบว่าได้ถูกพามาในที่เปลี่ยวซึ่งอยู่ระหว่างซอกอาคารไปแล้ว

มันเป็นเส้นทางตรงแคบ ๆ ที่กว้างเพียง 2 เมตร

ไม่มีทางแยก ไม่มีกำแพงรั้วให้ปีนหนี นอกจากผนังอาคารทึบตันสองฝั่งที่ขนาบข้าง

 

 

บุรุษหนุ่มรีบนำมือขวาเตรียมตั้งท่าพร้อมที่จะชักปืนรังสีคู่ใจขึ้นมาปกป้องตัวเอง

 

 

*ปุ!*

“อ๊ากกก!?!”

แต่ทว่ามือขวาของเขากลับถูกลูกปืนตะกั๋ววิ่งทะลุผ่านไปก่อน

เลือดสีแดงสาดกระเซ็นกระจายไปทั่วพื้นดินอันแห้งแล้ง

 

 

“จะรีบยิงทำไมคู่หู? พวกเรายังไม่แน่ใจเลยนะว่าเขาใช่สายของพวกคาร์นิวอยหรือเปล่า ออน!”

“ชั้นเห็นมันกำลังจะชักปืนยิงแกจากข้างหลัง เลยชิงโจมตีไปก่อนนะ”

ผู้ที่โจมตีบุรุษหนุ่มกำลังบินลงมาจากท้องฟ้า

เขามีร่างกายใหญ่โต มีปีกสีดำสนิท และมีใบหน้าที่ดุดันราวกับเป็นพญาอินทรีย์

เขาคือบุรุษเผ่ามนุษย์นก [อาร์เซนิค] อีกหนึ่งในเป้าหมายที่บุรุษหนุ่มกำลังตามสืบอยู่

 

 

ที่กรงเล็บขาของเขามีปืนเก็บเสียงชนิดบรรจุลูกปืนกระบอกหนึ่งกำลังส่งไอร้อนพวยพุ่งออกมา

 

 

“อึ๊ก…”

บุรุษหนุ่มใช้มือซ้ายกุมแผลมือขวาตัวเองที่บาดเจ็บ

“การที่มันคิดจะยิงจากข้างหลัง— คงเป็นคำตอบชัดเจนแล้วว่าเจ้าหมอนี่เป็น [สาย] ของคาร์นิวอยที่ส่งเข้ามา จริงไหมคู่หู? ”

“นึกว่าจะได้รุ่นน้องที่ขยันเพิ่มคนหนึ่ง… น่าเสียดายจริง ๆ ออน”

บุรุษหนุ่มหันไปมองทางชายมนุษย์นกกับมองทางฝั่งเผ่าภูติด้วยความสับสน

 

 

ทำไม…

ทำไมเขาถึงถูกสงสัยว่าเป็นสายให้กับคาร์นิวอย?

หรือว่า—

 

 

“คู่หู ขอบคุณมากที่นายรีบมาแจ้งเตือนก่อนที่สายสืบของพวกศัตรูจะทำความเสียหายไปมากกว่านี้ การที่หลักฐานเมื่อเช้าถูกบิดเปลี่ยนไป คงเป็นฝีมือของนายสินะคุณ ออน เอ็ซท? ”

“!!!”

ณ วินาทีนั้นนายตำรวจหนุ่มได้เข้าใจทุกอย่างกระจ่างชัดเจน

ผู้ที่เป็น imposter ขององค์กรที่แท้จริง ก็คือ [อาร์เซนิค] นั่นเอง

“ (จากคำพูดของรุ่นพี่ ดิไลออน… เหมือนเป็นคนที่ถูกหลอกมากกว่า) ”

 

 

เพราะถ้า ดิไลออน เป็นคนร้าย เขาจะต้องไม่พูดอะไรแบบนี้ออกมา

ในทางกลับกัน คนที่น่าสงสัยอย่าง อาร์เซนิค ยังจะมีน้ำหนักมากกว่าที่เป็น imposter

ถึง ออน เอ็ซท์ จะไม่มีหลักฐาน แต่เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้คิดผิด

ซึ่งมันเป็นเช่นนั้นจริง

 

 

คนร้ายที่บิดเบือนความจริงทุกอย่าง ล้วนเกิดจากฝีมือของ อีกา ดำทั้งหมด

 

 

เมื่อวานเขาตามสะกดรอยบุรุษอีกาดำทั้งวัน

ถึงจะมั่นใจว่าตัวเองมีฝีมือ แต่อีกฝ่ายมิใช่พวกกระจอก

บุรุษอีกาดำรู้ตัวตั้งแต่แรกแล้วว่ามีคนสะกดรอยตามเขา

มันจึงเป็นเหตุผลที่เขาไม่ไปปรากฏตัวในงานเลี้ยงเฉลิมฉลองเมื่อคืนของคาร์นิวอย

เขาเลือกที่จะหายตัวไป แล้วกลับบ้านตัวเองเพื่อสร้างหลักฐานที่อยู่ยืนยันความบริสุทธิ์

พอวันรุ่งขึ้น ในตอนที่เขาได้ทราบข่าวการส่งหลักฐานจำนวนมากขององค์กรตัวเองไหลเข้ามาให้ตำรวจสากล เขาก็ทราบได้ในทันทีว่าเป็นฝีมือของใคร

 

 

มันจะเป็นใครไปได้ละ ถ้าไม่ใช่เพราะรุ่นน้องน่าสงสัยที่ตามสะกดรอยเขาเมื่อวาน?

 

 

อีกาดำใช้ช่องโหว่จากกฏหมายปกป้องพิทักษ์พยาน ใช้ช่วงเวลาที่มีคนจำนวนน้อยรู้ว่าตัวจริงผู้ส่งมอบหลักฐานคือใคร ทำการลอบเข้าระบบไปเปลี่ยนข้อมูลชื่อส่งมอบหลักฐาน สังหารคนที่รู้ข้อมูลความจริงเพื่อปกปิดหลักฐานทั้งหมด แล้วปลอมหลักฐานเท็จ เพื่อให้คู่หูของเขาหลงเชื่อว่ารุ่นน้องผู้นี้คือตัวการร้าย

 

 

ทั้งหมดนี้เขาใช้เวลาจัดการเพียงแค่ 1 ชั่วโมงเท่านั้น

 

 

ออน เอ็ซท ประมาทเกินไป

เขาไม่เคยคิดถึงความเป็นไปได้ที่จะถูกอีกฝ่ายดัดหลังเช่นนี้มาก่อน

 

 

เขาถูกมองว่าเป็นคนร้ายไปเสียเองเสียแล้ว…

 

 

“อึ๊ก… ผมไม่ใช่—! คุณ ดิไลออน คุณโดนหลอกแล้วครับ! ”

“โดนหลอกอะไร? พอดีว่าผมเชื่อใจคู่หูของผมเสมอ ออน~ แต่ถ้าอยากยืนยันความบริสุทธิ์ตัวเอง ก็จงไปยืนยันในชั้นศาลแล้วกัน ออน~”

หมดหวัง…

รุ่นพี่ภูติผู้นี้ไม่มีทางเชื่อคำพูดเด็กใหม่อย่างเขาอยู่แล้ว

 

 

“ (ชิ… ไม่เป็นไร ไปสู้ที่ชั้นศาลก็ได้ฟะ) ”

บุรุษหนุ่มตัดใจยอมแพ้ที่จะหนี

แต่ทว่าในตอนนั้นเอง ที่เขาบังเอิญเหลือบตามองเห็นใบหน้าของอีกาดำ

 

 

รอยยิ้มกับดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ—

 

 

ไม่มีทางสู้ได้

รอยยิ้มนั้นบอกให้เขารู้ว่า แม้แต่ศาลเองก็ไม่อาจจะช่วยอะไรเขาได้

 

 

“ให้ตายสิวะ!”

บุรุษหนุ่มตัดสินใจออกตัวพุ่งกระแทกใส่ปีกของภูติตรงหน้า

สำหรับเผ่าภูติที่มีปีกเสมือนเป็นทั้งปอดกับหัวใจ จึงแทบไม่ต่างอะไรไปจากการเอาหมัดไปกระทุ้งใส่หัวใจของเผ่ามนุษย์

 

 

“อั๊ก!”

“คู่หู!”

ภูติหัวขาวถึงกับจุกปีก แล้วทรุดตัวแผ่ราบอยู่บนพื้น

 

 

เวลาเดียวกัน อีกาดำเริ่มกางปีกบินขึ้นสูง แล้วลั่นไกปืนเก็บเสียงโจมตี

เขายิงออกไปสี่นัดโดยไม่คิดเล็ง แต่ใช้สัญชาตญาณอันเฉียบคมของเผ่ามนุษย์นกในมองหาเป้าหมาย

 

 

“อั๊ก!”

นัดที่หนึ่งกับสองเข้าเป้าข้อเท้าทั้งสองข้าง

นัดที่สามกับสี่มุดฝั่งเข้าไปในหน้าอกซ้าย เฉียดหัวใจไปเพียงระยะหนึ่งเซนติเมตร

 

 

บุรุษมนุษย์ล้มตัวกลิ้งไปสี่ตลบ

เลือดสีแดงอาบนองเป็นทางยาวน่าสยอดสยอง

อีกาดำไม่ได้ยิงเพื่อหวังหยุดเป้าหมาย

เขาต้องการยิงเพื่อหวังสังหารทิ้ง!

 

 

“ฮึ เปลืองค่าลูกปืนเป็นบ้า— เป็นยังไงบ้างคู่หู? ”

“แค่รู้สึกจุก… ตอนนี้พอจะเคลื่อนไหวได้บ้างแล้ว ว่าแต่ยังไม่ได้ฆ่าใช่ไหม? อย่าลืมนะว่าต้องจับเป็นไปสอบปากคำด้วย ออน~”

“ชั้นเล็งตรงข้อเท้ามัน ยังไม่ตายหรอก แกก็รู้ว่าชั้นยิงแม่นขนาดไหน”

 

 

“ (เล็งขาบ้านเอ็งสิ ตั้งใจจะเล็งยิงหัวใจให้ถึงตายชัด ๆ …) ”

มนุษย์หนุมคิดเช่นนั้นในใจ แล้วพยายามมองหาทางหนี

แต่เขาแทบไม่เหลือแรงมากพอจะหนีไปไหนได้

เขาเสียเลือดมากเกินไป

 

 

*ตุบ ตุบ ตุบ*

เสียงย่ำเท้ากำลังเดินเข้ามาใกล้

ความตายกำลังจะเข้ามาเยือน

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าอีกาดำตั้งใจจะจับตายเขา โดยทำให้ดูเหมือนเป็นเหตุบังเอิญ

เขาต้องหนี—

 

 

“สถานการณ์แบบนี้มันคืออะไรกันเจ้าค่ะ? ”

“ใคร—”

 

 

*ปุ๊ง!*

 

 

ระเบิดควันฉับพลันคลุ้งลอยปกคลุมไปทั่วตรอก

เสียงประทัดดังคำรามตามจนดับหูสัมผัส

ปิดการมองเห็นและประสาทรับฟังเสียงอย่างสิ้นเชิง

 

 

“นี่มัน—”

“ (อย่าส่งเสียงดังเจ้าค่ะ ข้าน้อยมาช่วย ในทางกลับกัน หลังจากนี้คุณต้องมาช่วยข้าน้อยเป็นการตอบแทนเจ้าค่ะ) ”

เสียงกระซิบหนึ่งดังขึ้นที่ข้างใบหูของบุรุษหนุ่ม

 

 

หลังม่านควันกับเสียงประทัดจางหาย—

“หายไปแล้ว!? ”

ร่างของหนุ่มที่โชกเลือดตรงหน้าก็ได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเป็นที่เรียบร้อย