***วันที่ 17 เรตนิว เวลา 12:00 น. ***

รุ่นอรุณเบิกฟ้ากว้าง ตะวันเลื่อนลอยขึ้นทอแสงสู่โลก

ผู้คนต่างเริ่มตื่นนอน พากันออกเดินทาง

 

 

บ้างไปทำงาน

บ้างไปหาซื้อจับจ่ายที่ตลาด

ชายหาดยังคงเต็มไปด้วยเรือประมงที่จ่อรอเทียบท่า

เป็นวิถีชีวิตประจำวันของเมืองท่าที่สามารถพบเห็นได้ทุกวัน

 

 

“ฮะ ฮะ ฮะ! พ่อไปทำงานก่อนนะ!”

“ครับ!”

ชายเผ่ามนุษย์สัตว์ – กอลิล่า คนหนึ่งกำลังยืนอำลาลูกชายของตัวเองอยู่ที่หน้าบ้านของตน

เขากอดหอมลูกชาย อำลาภรรยาสุดรัก แล้วขยับจัดชุดสูทตัวหนาให้เข้ารูป

สองเท้าย่ำเดินไปตามผิวถนนลาดยางอันสวยงาม พร้อมสูดดมกลิ่นอายหญ้าดำที่ขึ้นสูงเรียงรายสองข้างทาง

 

 

“เอาละ ก่อนไปทำงานวันนี้ แวะไปที่วิหารสักเล็กน้อยดีกว่า”

เขาพูดกับตัวเองแล้วหยิบเข็มกลัดรูปสามเหลี่ยมด้านเท่าสองชิ้นที่กลับหัวมาซ้อนกันเป็นทรงขนมเปียกปูน และมีวงกลมติดด้านบน ขึ้นมากลัดบนปกเสื้อ

มันคือสัญญลักษณ์ของศาสนา [เทพทั้งสาม] ศาสนาว่าด้วยการด่าทอเทพเจ้า และไม่เชื่อในฤทธิ์เดชของสิ่งศักสิทธิ์

เป็นศาสนาที่เน้นให้ผู้ศรัทธาพึ่งตัวเอง แล้วโทษความโชคร้ายทั้งปวงว่าเป็นฝีมือของเทพเจ้า

แน่นอนว่าศาสนาเช่นนี้ย่อมเป็นที่น่ากังขาต่อศาสนาอื่นซึ่งเชื่อในเทพเจ้า

สำหรับชนเผ่ามนุษย์สัตว์ที่นับถือศาสนา [โนอาร์] เป็นหลักแล้ว— ชายผู้นี้จึงเป็นกรณีพิเศษที่หาได้ยากยิ่งนัก

 

 

“แวะไปวิหารที่ไม่ได้ไปมานาน ไปด่าเทพสักสองสามที เพื่อให้มีแรงกระตุ้นทำงานดีกว่า~”

เขาฮัมเพลงอย่างเริงร่า จนกระทั้งมาถึงสถานที่เป้าหมาย

 

 

วิหารสไตย์กรีกโบราณที่ถูกตกแต่งด้วยผิวหินอ่อนสลับไม้เนื้อแข็ง กำลังตั้งตระหง่านอย่างโดดเด่นท่ามกลางอาคารยุคสมัยใหม่

ถึงจะเก่าซ่อมซ่อและมีขนาดเล็กจนต้องใช้โกเลมมาดูแล แต่ก็ยังคงเอาไว้ซึ่งความมีมนต์ขลังของความศักดิ์สิทธิ์

 

 

“เอาละได้เวลา—”

“เย่~♫♫~♬”

“วิ้ว~♫~♬”

“…”

มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กน่ารักผมสีเงินสองคน กำลังวิ่งสวนทางออกไปข้างนอกวิหาร

เด็กเผ่าคนแคระ?

แถมหน้าตายังเหมือนกันอีก เป็นเด็กแฝดอย่างงั้นเรอะ?

 

 

กอลิล่าในชุดสูทดำมองดูเด็กฝาแฝดวิ่งหายไปข้างนอกวิหาร

เขาขมวดคิ้วสงสัยอยู่ชั่วขณะ แล้วเดินผ่านเข้าไปในวิหารที่เก่าแก่

“อืม… นึกว่าวิหารนี้จะไม่มีแขกคนอื่นใช้งานนอกจากเราเสีย—”

“รอหนูด้วย 0_0 ”

มีเด็กสาวผมสีเงินที่หน้าตาคล้ายเด็กแฝดสองคนเมื่อกี้ กำลังวิ่งผ่านข้างลำตัวของบุรุษกอลิล่าไปอีกคน

 

 

แฝดสามเลยอย่างงั้นเรอะ?

 

 

“…”

ชายกอลิล่าเริ่มสังหรณ์ใจไม่ดีบางอย่าง

แต่ถึงกระนั้น เขาก็เปิดประตูบานไม้ที่สอง เพื่อเข้าไปในส่วนของห้องโถงทำพิธีของวิหาร

*แกร๊ก*

แล้วเขาก็ได้เห็นมัน—

 

 

ห้องโถงวิหารที่ควรไร้ผู้คน แล้วมีแต่หุ่นยนต์โกเลมยืนโง่ ๆ คอยรับใช้อยู่สองสามตัว กลับกำลังเต็มไปด้วยฝูงเด็กจำนวนมาก

พวกเธอเป็นเด็กเผ่าคนแคระที่มีผมสีเงินสวยงาม หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู

 

 

ท่ามกลางใจกลางฝูงเด็กน้อย มีนักบวชสาวสามคนกำลังวิ่งวุ่นหัวปั่นอยู่

 

 

“ลาพิส รีบไปลากเจ้าจิ๋วสามตัวเมื่อกี้กลับเข้ามาข้างในก่อน! ด่วนเลย!”

คนหนึ่งเป็นสตรีเผ่ามนุษย์นกที่มีขนปีกสีเหลืองทอง

เธอกำลังวุ่นวายอยู่กับการวิ่งไล่จับพวกเด็กน้อยจอมซนที่อยู่ไม่สุข

 

 

[รับทราบค่ะ ˋ︿ˊ\!]

คนหนึ่งเป็นสตรีเผ่ามนุษย์หนูที่มีรูปร่างงดงาม ราวกับเป็นเทพีลงมาจุติบนโลก

เธอคนนั้นกำลังกระโจนหายออกไปทางหน้าต่างที่ติดข้างห้องโถง

 

 

“หุ หุ หุ~ ผมจะผ่าตัดรักษาสมองที่พิการนี้ให้กลับมาปกติครบทุกคน~ แล้วก็รักษาอัตลักษณ์วิญญาณที่ถูกทำลายจนเว้าแหว่งให้กลับมาสมบูรณ์~ ผมจะทำมัน~ เพื่อสร้างสวนสวรรค์แห่งทะเลโลลิตัวน้อย~ หุ หุ หุ~”

ส่วนอีกคนเป็นสตรีเผ่าภูติผิวสีน้ำตาลไหม้ ที่มีปีกภูติสีแดงสด

เธอคนนั้นกำลังจับเด็กที่นอนนิ่งไม่ขยับมาอยู่ตรงหน้าของเธอ แล้วใช้พลังงานภูติทำอะไรสักอย่างกับสมองของเด็กคนนั้น

 

 

ที่พื้นรอบตัวของภูติหัวแดงที่กำลังหัวเราะอย่างน่ารังเกียจ มีขวดเปล่าจำนวนหนึ่งถูกวางเอาไว้ตามมุม ที่ถูกลงจารึกอักขระหน้าตาประหลาดเป็นรูปดาวแปดแฉกเอาไว้อีกทีหนึ่ง

มันช่างดูคล้ายกับว่าเธอคนนี้กำลังทำพิธีต้องคำสาปบางอย่างอยู่

 

 

“หิวนมมมม~”

“โนมมม~”

“หิวแย้ว~”

“กรี๊ดดดดดด!!! ฉันกำลังจะถูกกองทัพพี่น้องของตัวเองกลืนจมหายไปแล้วค่าาาาาาาา!!!”

ส่วนอีกมุมหนึ่งของห้อง มีนักบวชฝึกหัดอีกคนกำลังถูกฝูงเด็กน้อยรุมโทรม

เธอคนนั้นเป็นเด็กสาวเผ่าคนแคระ ที่มีหน้าตาเหมือนกับเด็กสาวคนอื่น ๆ ไม่มีผิดเพี้ยน ราวกับถูกถอดแบบกันมา

เด็กสาวตัวน้อยที่ว่ากำลังพยายามแจกขวดนมให้กับเด็กคนอื่น ๆ อยู่

 

 

“หิววว~”

“หิวนมมม”

“ม่ายมีโนม? ”

“โน-นม? ”

ด้วยสาเหตุบางอย่าง กลุ่มของสาวน้อยที่กำลังรุมโทรมกลับมีท่าทีผิดหวัง เมื่อพวกเธอจ้องไปที่ระดับหน้าอกของเด็กสาวผู้ที่กำลังพยายามยื่นแจกขวดนมให้กับพวกเธอ

 

 

เด็กสาว เด็กสาว เด็กสาว

เด็กสาวหน้าตาเหมือนกันเต็มไปหมดเลย…

“…”

ชายกอลิล่าหลับตา พร้อมกับปิดประตูลงอย่างเชื่องช้าเพื่อไม่ให้ใครรู้ตัว

เขาหันหลังกลับ แล้วเดินออกจากวิหารไปอย่างเงียบงัน

 

 

“สงสัยว่าจะนอนดึกจนเห็นภาพหลอน วันนี้ขอลาปวยดีกว่าแฮะ”

 

 

***เวลา 12:30 น.***

*แกร๊ก*

ฉันกำลังเดินกลับเข้ามาภายในวิหาร พร้อมกับแบกเด็กจิ๋วจอมซนจำนวนสามคนเอาไว้บนหัวไหล

“ฝ่าตัดรักษาสมองด้วยเวทมนตร์ 103 คน— เสร็จแล้ว— แฮก— เหนื่อยจัง— แฮก—”

ข้างในวิหารที่เล็กพอบรรจุผู้ใหญ่ได้ราว 20-30 คน มีภาพของสหายแมรี่โกลว์กำลังนอนแผ่ราบอยู่บนพื้นอย่างมีความสุข ท่ามกลางฝูงของเด็กโคลนที่กำลังปีนป่ายตัวเธอเล่น

 

 

เนื่องจากพื้นที่มีน้อย เด็กบางคนจึงเลือกปีนขึ้นไปนอนบนคาน บ้างก็นอนห้อยโหนตามรูปปั้น

 

 

ลูกลิงชัด ๆ เลยค่ะ

 

 

“ขวดเปล่า… มันกลายเป็นขวดเปล่าไปแล้ว… ถูกเอาไปใช้เพื่อรักษาสภาพวิญญาณกับร่างกายของเด็กโคลนทั้งหมดเลย… ฮะ…ฮะ…ฮะ…”

ในทางกลับกัน สหายเอโซกำลังมองดูขวดบรรจุวิญญาณที่ว่างเปล่าด้วยสภาพที่ถูกถอดวิญญาณไปเสียเอง

สงสัยคงช็อคน่าดู ที่จำนวนพลังงานและดวงวิญญาณมหาศาลขนาดนั้น ถูกเอาไปใช้ในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องไปเสียทั้งหมด

 

 

“พี่สาวลาพิส ช่วยฉันด้วยค่าาาาาาา แงงงงง!!!”

ฉันหันไปตามเสียงตะโกนของหนูโซน์

ดูเหมือนว่าเธอจะกำลังถูกรุมด้วยร่างโคลนของตัวเองอยู่ละ

 

 

“โนมมมม”

“โน-นม? ”

“พี่สาวหัวฟ้า— มีโนม~”

“มีโนม? ”

“นมมมมม~”

 

 

อ๊ะ?

รู้สึกได้ถึงจิตสังหาร?

ทำไมพวกร่างโคลนถึงหันมาให้ความสนใจทางฉันกันหมดทุกคนได้ละคะเนี่ย?

ดะ— เดียว? จะเข้ามาตะปบหน้าอกแบบนี้ไม่ได้นะคะ?

ยะ— อย่าบีบนะคะ!

บีบให้ตายมันก็ไม่มีสารอาหารไหลออกมาให้ดื่มหรอกนะคะ!?

ดะ— เดียว!?!

ไม่น้าาาาาาาา—-!!?

 

 

***เวลา 13:00 น.***

“เอาละ พักเรื่องไร้สาระเอาไว้แค่นี้ก่อน ตอนนี้มาดูข่าวกันดีกว่า”

[มาช่วยฉันก่อนสิค่ะ เด็กพวกนี้เขา— อ๊ายยยย O///O!]

“ไม่รู้ ไม่เห็นป้าย ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น~”

เราที่ทำใจเรื่องพลังงานวิญญาณได้แล้ว กำลังเดินไปเปิดทีวีเพื่อดูข่าวยามเช้า

ไม่จำเป็นต้องให้การช่วยเหลือสหายมารนมหัวฟ้าที่กำลังถูกเด็กน้อยรุมทึ้งหรอก

 

 

ที่พูดนี่ไม่ใช่ว่ารู้สึกอิจฉานะ

 

 

“ไหน ๆ ข่าวยามเช้า— จะมีเรื่องของเจ้าพวกที่พวกเราพึ่งไปถล่มเมื่อคืนออกข่าวไหมนะ? ”

เรากำลังคิดความเป็นไปได้หลังจากผ่านเหตุการณ์เมื่อคืนนี้มา

เพราะพวกเราก่อความวุ่นวายทิ้งเอาไว้มาก ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ ที่จะมีการออกหมายจับพวกเราในฐานะผู้ก่อความวุ่นวาย

แต่อีกฝ่ายเองก็เป็นพวกอาชญากรรม จึงมีความเป็นไปได้ต่ำที่เจ้าพวกนั้นจะกล้าบากหน้าไปขอความช่วยเหลือจากตำรวจ

อีกอย่าง พวกหลักฐานบันทึกต่าง ๆ เองก็ถูกเราคนนี้แฮกเข้าระบบยึดทำลายทิ้งหมดแล้ว ดังนั้นจึงไม่น่ามีหลักฐานใด ๆ ที่จะมาเอาผิดกับพวกเราได้อีก

ไอซากห้องโคลนนิ่งกับบันทึกการวิจัยเอง ก็มีเอาไปทิ้งหน้าสำนักงานตำรวจสากลเป็นของขวัญให้กับเจ้าตำรวจหนุ่มแล้วด้วย

 

 

แต่คาร์นิวอยเองก็มีพวกคนใหญ่คนโตจากรัฐบาลเผ่าต่าง ๆ เป็นสมาชิกรวมอยู่

ใช่ว่าจะตัดแนวคิดที่ถูกยัดข้อหา ถูกประกาศจับไปเสียทีเดียวไม่ได้

ดังนั้น ความเป็นไปได้หลักที่จะเกิดขึ้น คงไม่พ้น—

=กระผม ต้องขอกราบขออภัยเป็นอย่างสูง ที่ปล่อยให้มีสมาชิกของชมรม [ชมรมสัตว์กินเนื้อ กลุ่ม คาร์นิวอย (carnivore) ] ทำเรื่องงามหน้าอย่างการฆ่าล้างเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์ไปกินเช่นนั้นครับ=

—การแสดงเป็นผู้เสียหายหน้าด้าน ๆ แก้ตัวน้ำขุ่น ๆ อย่างเช่นที่กำลังออกปรากฏบนหน้าจอทีวี ณ เวลานี้

 

 

***

“กระผม ต้องขอกราบขออภัยเป็นอย่างสูง ที่ปล่อยให้มีสมาชิกของชมรม [ชมรมสัตว์กินเนื้อ กลุ่ม คาร์นิวอย (carnivore) ] ทำเรื่องงามหน้าอย่างการฆ่าล้างเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์ไปกินเช่นนั้นครับ”

ณ ห้องส่งที่เต็มไปด้วยแสงกระพริบไฟจากกล้องถ่ายรูป มีชายเผ่ามนุษย์เสือคนหนึ่งกำลังคำรามเสียงดังด้วยอารมณ์ที่เจ็บปวด

“ชมรมสัตว์กินเนื้อของพวกเราถูกตั้งขึ้นเพื่อการบริโภคอาหารเนื้อหายากภายใต้กฏหมายที่ยอมรับ แต่กลับมีคนในชมรมบางส่วนใช้อำนาจกับเส้นสายของพวกเรา ไปทำเรื่องอันชั่วร้ายใต้จมูกของผม! มันเป็นเรื่องที่กระผมยอมรับไม่ได้! กระผมยินดีที่จะให้ความร่วมมือกับตำรวจในการสืบหาความจริงจากเหตุการณ์นองเลือดที่เกิดขึ้นบนเรือในคืนที่ผ่านมา! กระผมขอยืนยันด้วยหัวของตัวเอง ว่าจะขจัดพวกวิปลาสเหล่านี้ให้หมดไปจากชมรมของพวกเราครับ!”

เขาคำรามลั่น

มือของเขาสั่นระริกไปด้วยความโกรธแค้น

ด้วยน้ำเสียงกับท่าทางที่เขาแสดงออก จึงไม่แปลกที่ผู้คนในห้องส่งจะเริ่มเกิดอารมณ์คล้อยตามเขา

 

 

ไม่มีใครในสถานที่แห่งนี้รู้ตัวเลย ว่าพวกเขากำลังถูกหลอกด้วยการแสดง

 

 

“กระผมจะ—”

ท่ามกลางคำแถลงการที่ฟังดูดี มีชายคนหนึ่งเริ่มรู้สึกคลื่นไส้อาเจียน แล้วตัดสินใจหันหลังเดินหนีออกมาจากห้อง

เขาผู้นั้นคือตำรวจหนุ่ม ออน-เอ็ซท บุรุษที่เป็นผู้ติดต่อประสานงานกับผู้รักษาสันติราชทุกฝ่าย ให้รีบมาบุกจับองค์กรคาร์นิวอยในเมื่อคืนที่ผ่านมา

ด้วยหลักฐานที่เขารวมรวบ ประกอบกับสมาชิกชมรมที่รอดชีวิตจากเหตุการณ์ไล่สังหารของนักบวชหัวฟ้า กับสัตว์ประหลาด [หัว] จึงทำให้พวกเขามีน้ำหนักมากพอที่จะสั่งตรวจสอบทั้งองค์กร

 

 

แต่ช่างน่าเศร้านัก

“—กระผมจะตามจับ [นักบวชคลั่งหัวฟ้า] ที่เป็นผู้อยู่เบื้องหลังการก่อเหตุฆาตรกรรมกินเนื้อในครั้งนี้!”

“มันใช่หรือฟะนั่น!!!”

บุรุษตำรวจหนุ่มถึงกับเอากำปั้นชกกำแพง

แต่ทว่าเสียงชกแห่งความคับแค้นใจนั้น กลับถูกเสียงตรบมือของนักข่าวที่ดังมาจากห้องส่งกลบไปจนมิด

 

 

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?

 

 

ถึงจะมีหลักฐานมากมายมากองรวมกัน แต่ใช่ว่าจะสามารถสรุปสำเนาได้ภายในชั่วข้ามคืน

ถึงหลายอย่างจะยังไม่ถูกสรุป แต่หลักฐานวัตถุมันชัดเจนเต็มตา ชี้ชัด ว่าใครคือผู้กระทำผิดมิใช่หรือ

แล้วทำไม?

เหตุอันใด ทำไมเนื้อความคดีถึงถูกบิดเบือนไปได้ขนาดนี้?

 

 

บันทึกวิจัยโคลนนิงของมนุษย์เสือ หนึ่งในผู้ก่อตั้งคาร์นิวอย ที่ถูกแอบส่งเข้ามาในมือถือของเขาในภายหลัง

เรือที่ชี้ชัดว่าใครคือเจ้าของ

ห้องโคลนนิงที่วางกองหน้าสำนักงานอย่างลึกลับ

ต่อให้ไม่มีเขามาทำคดี ไม่ว่าใครที่มีของแบบนี้ในมือ ย่อมต้องรู้ดีว่าควรจะหันกฏหมายไปใช้กับใคร

 

 

แต่แล้วทำไม…

ทำไมทั้งที่การสรุปคดียังไม่ได้ข้อสรุป

การสอบปากคำพยานที่เขาตั้งใจจะทำยังไม่ได้เริ่ม

พวกเขา— ตำรวจท้องถิ่นของเมืองนี้ ถึงได้สรุปคดีความไปในทิศทางนี้กันได้?

 

 

ไม่สนใจบันทึกที่เป็นหลักฐาน

ไม่สนใจห้องโคลนนิงที่เป็นหลักฐาน

พากันไปเชื่อคำพูดคำจาของผู้รอดชีวิตที่ควรเป็นผู้ต้องสงสัย โดยไม่แม้แต่จะคิดตริตรองสงสัย

รีบสรุปสำนวนคดี ทำข่าวออกสื่อกันอย่างรวดเร็ว แล้วโยนความผิดให้กับนักบวชสาวผมสีฟ้า ที่ไม่แม้แต่จะมีใบหน้าถูกถ่ายเก็บเอาไว้

 

 

จากเหตุการณ์นี้มีผู้เสียเป็นจำนวนมาก

คนที่ถูกวิญญาณกิน จะมีสภาพสะลึมสะลือ พูดไม่เป็นภาษา

ส่วนคนที่อยู่ในห้องโถงอาหารที่ถูกฆ่าตาย

ถ้าไม่รวมคนที่ถูกเอาไปทำเป็นอาหาร ผู้เสียหายทั้งหมด ล้วนแต่เป็นคนจากฝ่ายคาร์นิวอยทั้งสิ้น

แล้วทำไมคนของเมืองนี้ถึงได้ไปเชื่อคำพูดของผู้ต้องสงสัยกันหมด…

 

 

“เพราะว่าเจ้าบ้านั่นมีชื่อเสียง เลยเชื่อปากมันว่าเป็นคนดี!? แค่นั้น!? ”

[ซิงเคไนต์] บุรุษดาวหางแดง ฮีโร่ในหมู่ชาวประมง

เขาคือคนที่มีชื่อเสียง มีเครดิตทางสังคมสูง

การที่สังคมจะหันเหไปเชื่อคำพูดของเขา มากกว่าคำพูดของตำรวจตัวเล็ก ๆ ต่างถิ่น มันก็ไม่แปลกอะไร

 

 

แต่มันน่าแปลกเกินไป…

ทำไมเรื่องทุกอย่างถึงดูเร่งรีบสรุปความ?

ราวกับว่า—

“หรือว่าพวกระดับผู้บริหาร… จะมีกลุ่มคนมีอำนาจรวมอยู่ในนั้นด้วย? ”

ถ้าไม่ใช่ด้วยเหตุผลนี้ แล้วจะหาเหตุผลไหนมาใช้เป็นคำตอบได้เล่า?

 

 

“เสียรูปคดีหมด…”

บุรุษหนุ่มรู้ดีว่าสังคมมันทำงานยังไง

ถึงจะรู้ แต่เขาไม่อาจจะก้มหน้ายอมรับมันได้

แต่ทว่าตอนนี้สังคมได้เชื่อไปแล้วกว่าครึ่ง ว่าผู้กระทำผิดคือ [นักบวชสาวศาสนาเทพทั้งสาม เผ่ามนุษย์หนูที่มีผมสีฟ้า]

ถ้าหากว่าเขาเชิญ ลาพิส กับพรรคพวกมาให้ปากคำเวลานี้ ไม่ต้องคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น

 

 

สามสาวนักบวชกำลังตกอยู่ในอันตราย

 

 

“!!!”

บุรุษหนุ่มดวงตาเบิกกว้างขึ้นอย่างตื่นตระหนก

เขารีบวิ่งออกจากห้องส่ง ตรงไปที่นอกอาคาร

เป้าหมายมีเพียงหนึ่ง คือวิหารเทพทั้งสามที่พวกเธอพำนักอาศัย

ไม่อาจไว้ใจใครได้อีก นอกจากตัวเอง

เขารีบวิ่งออกไป โดยไม่แม้แต่จะรู้ตัว

“เป้าหมายที่เอาเรื่องของพวกเราไปแจ้งทางการ กำลังวิ่งออกไปจากอาคารครับ”

ว่ามีคนผู้หนึ่ง กำลังเฝ้ามองดูเขาอยู่จากในมุมมืด

 

 

***

“ว่าแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้”

เราปิดทีวีที่กำลังฉายรายการข่าวด้วยความรู้สึกที่เบื่อหน่าย

 

 

ควบคุมสื่อ

ยัดเงินใต้โต๊ะ

คนที่รับรู้ความจริงมีอำนาจไม่พอเปลี่ยนแปลงสังคม

 

 

ปัญหาเดิม ๆ ของพวกสัตว์สวะระดับล่าง

แต่ก็ดี

จากการประกาศข่าว แสดงให้เห็นว่ามันรู้เพียงแค่หน้าตาของลาพิสคนเดียว

ของแค่นี้ไม่เพียงพอจะใช้เคลื่อนไหวให้เกิดประกาศจับอย่างเป็นทางการได้

สังคมของโลกนี้มันยังไม่เน่าเหม็นขนาดนั้น

 

 

แต่คงคาดหวังกับพวกนักฆ่าได้อยู่

อีกไม่นานคงมีนักฆ่าส่งมาจัดการกับพวกเราเป็นการแก้แค้น

หุ หุ หุ~

โควต้าวิญญาณหลงทางฟรี ๆ ส่งตรงถึงท่านยม~

จะตั้งหน้าตั้งตารอเลยละ~

 

 

อะไรนะ?

วิญญาณที่ถูกฆ่าถือว่าเป็นการขี้โกง?

ไม่เอาน่า~ ท่านยมไม่รู้ มันไม่เป็นไรหรอก~

 

 

เราคิดจนได้ข้อสรุปแบบนั้น แล้วยกชาแก่ขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว

 

 

***

“เหนื่อย… กว่าจะยอมสงบกันได้…”

ในที่สุดฉันก็สามารถทำให้ร่างโคลนของตัวเองพากันเข้านอนหลังมื้อเช้าได้เป็นผลสำเร็จ

 

 

ฉันหันไปมองดูพวกพี่สาวทั้งสามคน

 

 

พวกพี่สาวไม่ใช่ฮีโร่ แต่เป็นคนที่อยู่ในโลกที่ฉันไม่รู้จัก

โลกของการปราบผี

แต่กระนั้น ไม่ว่าพี่สาวจะมีอาชีพอะไร พวกพี่สาวก็คือพวกพี่สาวอยู่วันยังค่ำ

 

 

พี่เอโซ… ถึงปากจะพูดนั่นนี่นู้น แต่สุดท้ายก็ยอมช่วยทุกอย่างตามที่ฉันขอ

พี่สาวลาพิส เป็นคนเงียบ ๆ จนไม่รู้ว่าคิดอะไร แต่เธอก็ยอมช่วยฉัน

พี่สาวแมรี่โกลว์ ถึงจะหื่นจนเหมือนตาลุง แต่ก็เป็นคนดีที่ยอมทุ่มทุกอย่างเพื่อช่วยฉัน

 

 

ฉัน— ไม่มีทางมีวันนี้ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะพวกพี่สาวทั้งสามคน

 

 

แต่จากเหตุการณ์ที่ผ่านมา มีคนต้องมาตายเพราะฉันไปคนหนึ่ง

ตอนนั้น ชั่วขณะหนึ่งฉันเคยคิดอยากที่จะหนี

แต่พอได้เห็นพวกพี่สาวที่กำลังปราบผี

ได้เห็นพี่ลาพิสที่ต่อสู้กับพวกคาร์นิวอย

ฉันก็ได้คิด

 

 

ถ้าฉันแข็งแกร่งเหมือนพวกพี่สาวได้ก็คงจะดี

ถ้าฉันแกร่งพอ พี่ชายเวอไดท์ก็คงไม่ต้องมาตาย

 

 

ฉัน— จะต้องแข็งแกร่งขึ้นมากกว่านี้

เพื่อที่จะอยู่ในโลกนี้ต่อไป

เพื่อไม่ให้มีใครต้องมาตายอีก

ฉันจะต้องแข็งแกร่งขึ้น

ฉันจำเป็นต้องพึ่งพวกพี่สาว

ฉันจะให้พี่สาวสอนวิชาทั้งหมดให้กับฉัน

หากโลกนี้ไร้ซึ่งความยุติธรรม ฉันนี่ละ จะกลายเป็นฮีโร่ของโลกนี้ให้ดูเอง!!

 

***ในเวลาเดียวกัน***

ณ สถานกำพร้าเด็กไซบอร์ก

“กลับมาแล้วเด็ก ๆ ~”

กระต่ายสาวขนสีดำอมขาวคนหนึ่ง กำลังเดินผ่านประตูอาคารเข้ามาใจกลางลานกว้างด้วยใบหน้าที่เหนื่อยล้า

ถึงจะเหนื่อยล้า แต่เธอก็ยังฝืนยิ้ม พร้อมถือถุงขนมจำนวนมากเพื่อหวังมอบความสุขให้กับเหล่าเด็ก ๆ ของเธอ

 

 

แต่ทว่า– กลับไม่มีเสียงขานรับการกลับมาของสตรีกระต่ายผู้เป็นเสมือนมารดา

 

 

“…. หืม? ”

เธอเริ่มรู้สึกแปลกใจสงสัย

เงียบเกินไป

มันช่างเงียบเกินไป

 

 

“เด็ก ๆ ? ข้าน้อยกลับมาแล้ว? ”

เธอเริ่มตะเบงเสียงดัง

แต่ไม่มีเสียงขานรับกลับ

“ไม่มี? ”

เธอเริ่มวิ่ง

เธอโยนถุงขนมลงพื้น เหลือแต่ถุงบรรจุอัฐิที่ถือไว้ในมือ แล้ววิ่งวนไปรอบ ๆ

 

 

ไม่มี

ไม่มี ไม่มี ไม่มี!

ไม่มีแม้แต่เงาของเด็กสักคนปรากฏให้เห็นในสถานที่เลี้ยงดูเด็กกำพร้าของเธอ

 

 

“นี่มัน!!!”

แล้วเธอก็มาหยุดลงตรงมุมในสุดของลาน

เธอทรุดตัวลงอย่างอ่อนแรงตรงหน้าป้ายหลุมวิญญาณ

ตรงหน้าป้ายวิญญาณอันว่างเปล่า— ที่ถูกขุดขโมยเอาร่างศพของผู้ให้กำเนิดเลี้ยงดูเธอ

 

 

มีคน เข้ามาลักพาตัวเด็ก กับร่างศพของผู้เลี้ยงดูของเธอไปจากที่แห่งนี้