*แกร๊ก*

รู้สึกได้ถึงเสียงกระทบเศษซากที่กำลังไหลผ่านลงไปกองข้างลำตัว

เพราะมองไม่เห็นกับมีใบหูพิการ เลยไม่ค่อยแน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น

เสียงที่ได้ยินผ่านการรับรู้แรงสั่นอากาศด้วยผิวหนัง มันออกจะไม่ค่อยชัดเจนนัก ว่าเป็นเสียงของลมที่ตีปะทะผิวหนัง หรือเสียงของเศษฝุ่นที่กำลังตกกระทบลงบนร่างกาย

ที่ฉันรู้ มีแค่ว่าตัวเองร่วงตกลงมาจากที่สูง เพราะประตูลิฟท์ที่ใช้เป็นฐานยืนมันไม่แข็งแรงพอ

 

 

“นั่น— พี่สาวลาพิส!!? ”

เงาวิญญาณที่สวยงามและคุ้นเคยดวงหนึ่งกำลังวิ่งตรงมาทางฉันด้วยความเป็นห่วง

“พี่บาดเจ็บ— เดียว… นี่มันซอสมะเขือเทศ?? ”

ดูเหมือนว่าอารมณ์ของจะเธอจะถูกแทนที่ด้วยความสงสัยแทนไปแล้ว

 

 

ฉันลองใช้สัมผัสจิตที่ว่าง แผ่ขยายขอบเขตการรับรู้เพื่อตรวจสอบตำแหน่งของตัวเองกับของศัตรู

ดูเหมือนว่าเจ้าศัตรูที่พอมีฝีมือคนนั้น กำลังถูกคนกลุ่มหนึ่งพาตัวออกไปที่หัวเรือ

 

 

น่าเป็นลูกน้อง หรือไม่ก็พรรคพวกของมัน

 

 

เจ้ามนุษย์เสือคนนี้ถือว่ามีฝีมือไม่เลว

ถึงจะยังไม่เท่ากับฉัน แต่ก็สามารถทำให้ฉันถึงกับพลาดท่าครั้งหนึ่งได้

ถ้ามันไม่หยุดพัฒนาตัวเอง คิดว่าในอนาคตคงมีสักวันไล่ตามฉันทัน

 

 

อยากสู้กับมันอีกสักครั้ง

 

 

“เออ— พี่สาวลาพิสคะ? ”

“คุณลาพิสครับ? ”

ฉันหันหน้าไปทางคลื่นเสียงที่คุ้นเคย

ตรงหน้ามีคุณตำรวจ ไซน์ แล้วก็แม่ค้าสุดเก่งเมื่อวันก่อน มารวมตัวกันอยู่

นอกจากคนรู้จักแล้ว ยังมีตรวจพบดวงวิญญาณในร่างที่มีชีวิตอีกสองดวง

สัมผัสรูปทรงร่างกายเป็นเด็กสาวเผ่าคนแคระ ที่มีลักษณะคล้ายกับหนูไซน์ของพวกเราราวกับเป็นฝาแฝด

แต่สัมผัสแสงวิญญาณของเธอสองคนนี้กลับเบาบาง อ่อนแสง ไร้ซึ่งพลัง คล้ายกับเป็นเพียงแค่แสงเทียนที่ถูกลมพายุพัดให้ปลิวไสวจนแทบใกล้ดับแสง

ข้างหลังห่างออกไปไม่ไกล มีวิญญาณเด็กมนุษย์ม้าที่ไม่สมบูรณ์ กำลังมองดูพวกเขาอยู่ห่าง ๆ ด้วยความเป็นห่วง

ไกลออกไปจนเกือบพ้นขอบเขตของห้อง มีสหายเอโซกำลังยืนแอบมองดูอยู่ห่าง ๆ

ไกลเลยออกไปอีกนิด ที่เขตข้างนอกห้อง มีวิญญาณคลุ้มคลั่งกำลังไล่สูบวิญญาณที่ไม่สมบูรณ์อยู่้ป็นจำนวนมาก

 

 

สถานการณ์แบบนี้มันคืออะไรกันค่ะเนี่ย?

 

 

ทำไมมิติคนเป็นกับมิติคนตายถึงถูกนำมาเชื่อมติดกัน?

คุณตำรวจ ออน เผลอไปถูกวิญญาณสิงจนทำให้กลายเป็นจุดชนวนเกิดปรากฏการณ์เชื่อมมิติคนเป็นกับคนตาย?

แต่ดูแล้วเขาก็ยังปกติดีอยู่นี่คะ?

หรือว่าจะเป็นฝีมือของสหาย เอโซ?

 

 

อ๊ะ? เอ? งงค่ะ?

 

 

ฉันนึกว่าแผนของพวกเราคือให้ฉันไปล่อดึงความสนใจ เอโซไปขัดขวางรบกวนสัญญาณติดต่อโลกภายนอก แล้วแมรี่โกลว์คอยดักจับวิญญาณ

หรือว่าฉันจะเข้าใจแผนการผิดไปเอง? _?

 

 

“เออ… คุณลาพิสครับ คือว่าเสื้อคลุมของคุณมัน… กำลังขาดอยู่…แบบว่า… ดูไม่งาม… โป๊… ถ้าไม่รังเกียจ… ใช้ชุดของผมไหมครับ…”

“ถ้าพี่ชายถอดชุดออกมา คราวนี้พี่จะเป็นฝ่ายเปลื่อยโป๊แทนนะคะ ฉันไม่อยากเห็นค่ะ เดียวฉันเอาเศษ ๆ ที่ขาด ๆ จากชุดพี่สาวลาพิสมาพันแทนเสื้อให้เธอชั่วคร่าวเองค่ะ”

หนูไซน์พูดเช่นนั้นระหว่างที่ฉันคิดไปเรื่อยเปือย

เธอเดินเข้ามาใกล้ แล้วเริ่มลงมือบรรจงนำเศษเสื้อคลุมนักบวชที่ขาดวิ่นสกปรกไปด้วยซอสบางอย่าง เอามันมาพันใหม่ให้ฉันเพื่อปกคลุมร่างกายให้ดูเรียบร้อยขึ้น

 

 

เก่งเหมือนกันนะเรา

 

 

*กีส—*

เสียงคำรามของวิญญาณที่น่ารำคาญเริ่มดังเบาบางลง

ปริมาณของพวกมันกำลังลดลง

ดูท่าว่างานรวมรวบวิญญาณหลงของแมรี่โกลว์ใกล้จะเสร็จแล้ว

 

 

*ตรูด— แกร๊ก*

นั่นไง พอพูดถึงก็โทรเข้ามาทันทีเลย

“จากแมรรี่โกลว์ถึงทุกคน เก็บวิญญาณเสร็จแล้ว จะให้ผมไปรวมตัว— กรี๊ดดดด!!! น้องไซน์หายไปจากตำแหน่ง!!? น้องไซน์!?! น้องตัวน้อยสุดน่ารักหายไปจากตำแหน่ง!?! เดียวขอผมออกตามหา—”

“พอเลยยัยบ้า นี่เอโซพูด เราอยู่กับไซน์แล้ว ลาพิสเองก็อยู่ที่นี่ด้วย เธอไปรอตรงจุดที่ท้ายเรือซะ เดียวพวกเราจะขึ้นไปหาเธอเอง”

สหายเอโซตอบกลับเสียงตามสาย แล้วเผยตัวเองจากที่ซ่อน

 

 

” ว่าไง อยู่กันพร้อมหน้าเลยนะ”

[บรรลุเป้าหมายของวันนี้แล้วสินะคะ?]

” ใช่ เพราะงั้นเลยคิดว่าจะกลับกันทันที ตอนนี้เลย”

ฉันโต้ตอบกับสหายเอโซด้วยป้ายข้อความ

ในตอนนั้นเองที่ฉันจับสัมผัสบรรยากาศแปลก ๆ ซึ่งกำลังแผ่ออกมาจากตัวของหนูไซน์ได้

คลื่นความคิดที่เต็มไปด้วยหลากหลายอารมณ์กำลังรบกวนให้คลื่นวิญญาณของเธอดูมัวหมอง

 

 

ไม่พอใจ

สับสน

เสียใจ

ความรู้สึกผิด

ความรู้สึกที่ไม่อยากยอมรับ

 

 

อารมณ์แห่งความผิดหวังกำลังก่อตัวขึ้นมาในตัวของเด็กคนนี้

 

 

“ทำหน้าแบบว่ามีอะไรสักอย่าง อยากจะแย้งเลยไม่ใช่หรือยังไงเจ้าหนูไซน์? ”

“…”

หวาย—

บรรยากาศดูตึงเครียดมากเลยแฮะ

มันเกิดอะไรขึ้นกับสองคนนี้ ในระหว่างที่ฉันไปสนุกกับการต่อสู้กันเนี่ย?

 

 

“คือ… พี่เอโซตั้งใจจะกลับไปทั้ง ๆ แบบนี้เลยหรือคะ? ”

“ใช่”

“พี่… เห็นสิ่งที่อยู่ตรงนี้ไหมคะ? ”

น้องไซน์ชี้ไปที่ห้องทางด้านหลัง

ห้องที่เต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตอันน่าเวทนา ซึ่งทำได้เพียงแค่นอนรอวันตาย

สิ่งมีชีวิตที่ถูกสูบวิญญาณไป จนมีสภาพเป็นแค่ตุ๊กตาที่มีพลังงานวิญญาณระดับเท่าเศษฝุ่น มิอาจก่อรูปร่างให้เป็นตัวตนอัตตาขึ้นมาได้

 

 

“พี่เห็นศพตรงนี้ไหมค่ะ? ”

เธอชี้ไปตรงทางคุณแม่ค้ากระต่าย ที่ยังคงนอนร้องไห้กอดศพไซบอร์กคนหนึ่งเอาไว้

” พี่เห็นความอยุติธรรม เห็นความชั่วร้ายขนาดนี้มากองตรงหน้า แล้วยังจะพูดว่า [กลับกันเถอะ] ง่าย ๆ ไปแบบนี้หรือค่ะ!? ”

 

 

ทั้งที่ไม่เหตุผลต้องให้ช่วย แต่ก็ยังอยากจะให้ช่วย

ช่างเป็นเด็กที่บริสุทธิ์นัก

 

 

“พวกเราเป็นนักบวช ไม่ใช่ตำรวจ”

แต่สหายเอโซ หรือแม้แต่ฉันเอง ก็ไม่คิดที่อยากจะเปลืองแรงลงไปช่วยหรอก

พวกเราในชีวิตก่อนนะ เป็นผู้ถูกกระทำมามาก แล้วทำไมพวกเราจะต้องยื่นมือช่วยทุกสิ่งมีชีวิตในจักรวาลด้วยละ?

ถ้าไม่มีผลประโยชน์ร่วม หรือมีความรู้สึกรักหวงแหนให้ ก็อย่าหวังว่าจะยื่นมือเข้าไปช่วยเลย

 

 

การที่ฉันกับสหายเอโซยอมรับไซน์มาดูแลนั้น ก็แค่บังเอิญว่ารู้สึกเห็นใจที่เด็กคนนี้เจออะไรหลาย ๆ อย่างคล้ายกับพวกเรามาก่อน มันก็เท่านั้น

 

 

“แต่ว่าพวกพี่สาวมีพลังที่จะช่วย! พี่ลาพิสเองก็คิดเหมือนกันใช่ไหมค่ะว่ากลับไปทั้ง ๆ แบบนี้ไม่ได้!”

[ขอโทษนะหนูไซน์ แต่ฉันเห็นด้วยกับเอโซค่ะ ¢_¢]

“ทำไม—”

หนูไซน์ทำท่าจะร้องไห้ออกมาแล้วแฮะ

 

 

“โอ๊ย… เด็กก็คือเด็กวันยังคำ เรามันบ้าเองที่คาดหวังว่าจะตาสว่าง เพราะได้เห็นความจริงกับตา”

เอโซพูดอย่างหัวเสียแล้วเดินตรงไปทางคุณตำรวจ ออน โดยไม่สนใจน้องไซน์

“พวกเราจะกลับแล้ว ฝากเรือลำนี้ในการดูแลของเจ้าด้วย เจ้าตำรวจหนุ่มไฟแรง”

“มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับ… ”

” เอาละ งั้นก็กลับกันได้ ว่าไง? เจ้าหนูไซน์? ถ้าไม่คิดจะกลับกับพวกเราก็ตามใจเจ้านะ พวกเราไม่คิดห้ามอยู่แล้ว”

ฉันว่าฉันพอจะเดาความคิดของเอโซออก

เธอตั้งใจจะทิ้งให้เด็กคนนี้อยู่ใต้การดูแลของตำรวจหนุ่มสินะ?

อย่างว่า โลกของพวกเรากับโลกของเธอมันต่างกันเกินไป

พวกเราสามคนไม่เหมาะกับการดูแลเด็กหรอก

 

 

น้องไซน์ดูนิ่งสนิทไปเลย

เธอมองเอโซ แล้วสลับไปมองทางตำรวจหนุ่ม ก่อนจะก้มหน้าลงเพื่อคิดอะไรสักอย่าง

 

 

“—ได้ เข้าใจแล้ว ถ้าพี่จะเอาแบบนี้ งั้นฉันก็จะใช้วิธีของฉันค่ะ”

“? ”

เธอว่าเช่นนั้น แล้วหยิบเครื่องสื่อสารสีเงินที่พวกเรามอบให้ขึ้นมา แล้วต่อสายตรงถึงแมรี่โกลว์

“นี่แมรี่โกลว์พูด”

“พี่แมรี่ค่ะ คือว่าฉันมีเรื่องจะบอกค่ะ”

” ว่า? ”

ฉัน— รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลยค่ะ

 

 

” ข้างล่างที่ใต้ท้องเรือนี้ มีเด็กสาวน่ารักจำนวนไม่ต่ำกว่า 100 คน กำลังต้องการความช่วยเหลือค่ะ”

 

 

*โครม!*

 

 

เกิดเสียงระเบิดแทบจะทันทีที่วางสาย

ตัวเรือเกิดแรงสั่นสะเทือนรุนแรง พร้อมกับเพดานที่เริ่มมีฝุ่นจำนวนมากตกลงมาปกคลุมพื้นที่

พลังงานมหาศาลบางอย่างกำลังพยายามเปิดพื้นเรือด้านบนออกมา เหมือนเป็นการเปิดฝากระป๋องอาหาร

 

 

” ไหน! สาวน้อยที่กำลังเดือดร้อนอยู่ที่ไหน!?!”

คนที่เแหวกเพดานห้องเข้ามาด้วยพลังงานความร้อนมหาศาลนั้น ก็คือสหายแมรี่โกลว์ของเรานั่นเอง

 

 

“ตรงนี้ค่ะพี่สาวแมรี่โกลว์ ”

“พบสาวน้อยกำลังลำบากจำนวนมาก!! เริ่มดำเนินการภาระกิจให้ความช่วยเหลือด่วน!”

“เดียวก่อนยัยบ้าแมรี่ เธอยังมีพลังเวทเหลือพอสร้างสนามพลัง พาคนหนึ่งร้อยกว่าคนบินข้ามทะเลไหวเรอะ!? ”

“ความน่ารักคือความถูกต้อง! เพื่อโลลิน้อย ต่อให้ต้องกลับดินแดนเทพช้าลง ผมก็ยอม!!”

” เฮ้ย!?!”

แมรี่โกลว์ตะโกนเสียงดังลั่น แล้วเปิดฝาขวดที่ภายในมีวิญญาณบรรจุจนเต็มออกมา

พลังงานวิญญาณจำนวนมากกำลังไหลหลั่งทะลักออกสู่อากาศ พร้อมกับส่งเสียงโหยหวนที่ไม่น่าฟัง

 

 

” จงมาเป็นพลังให้ผมซะ!”

” เดียวววว!! นั่นมันโควต้าวิญญาณที่จะเอาไปส่งให้ท่านยม! ใจเย็นก่อนนนน!!”

เอโซพยายามจะหยุดเธอ

แต่ถึงจะพูดห้าม เธอกลับไม่มีทีท่าว่าจะออกตัวพุ่งเข้าไปห้ามจริงจัง

 

 

พลังงานวิญญาณที่พวกเราอุตสาเหนื่อยเก็บมา ได้ถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นพลังงานวิญญาณของเธอ แล้วเปลี่ยนไปเป็นพลังเวทมนตร์ สร้างปรากฏการณ์พื้นที่สนามแรงโน้มถ่วงเอกเทศขึ้นมา

เธอใช้พลังงานนั้น ดึงทั้ง [ฟาร์ม] ให้หลุดลอยแยกออกมาจากตัวเรือ

ฉีกเรือจนแหว่งเป็นรูกว้างเหมือนถูกหนูแทะโลม แล้วพามันบินออกสู่ทะเลกว้างไปทั้ง ๆ แบบนั้น

 

 

“ยัยบ้านั่น…”

“นี่สิ ถึงจะเรียกว่าเสร็จภาระกิจจริง”

น้องไซน์ยิ้มร่าให้สหายเอโซ

ส่วนเอโซเองก็ทำหน้าเจื่อนกลับมาทางน้องไซน์

“ได้… คราวนี้เธอชนะ เราจะยอมหาทางช่วยเด็กโคลนทั้งหมดนี้ให้ ถึงจะถูกกินวิญญาณแต่ก็ใช่ว่าจะตาย แต่เราไม่รับประกันนะว่าจะสามารถฟื้นฟูสภาพให้กลับมาเป็นผู้เป็นคนได้ เพราะดูท่าทางจะถูกดัดแปลงสมองมากันทุกคนเลย”

” ขอบคุณค่ะ! ว่าแล้วว่าพี่เอโซต้องยอมช่วยในท้ายที่สุด!”

“…”

ไซน์ยิ้มร่าแล้วกระโดดผ่านส่วนเรือที่ฉีกขาดลงไปยืนบนพื้นที่ฟาร์มที่ถูกฉีกแยกออก โดยมีสหายเอโซกระโดดตามลงไปปิดท้าย

ในชั่วขณะที่เธอกระโดดลงไปนั้น—

” ถึงกับกล้าหลอกใช้งานยัยแมรี่โกลว์ ไม่เลวนี่เจ้าหนู”

—ดูเหมือนว่าสหายเอโซจะดูมีความสุขมากเลยทีเดียวค่ะ

 

 

***

“คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป ยังกับเป็นพายุ…”

ผมกำลังยืนมองดูพวกสาว ๆ บินกลับไปในเมือง ด้วย [ฟาร์มโคลน] ที่ถูกดึงออกไปจากเรือทั้งแถบด้วยพลังเวทมนตร์

 

 

ตอนนี้ไม่มีแม้แต่เงาของผี [หัว] เหลือให้เห็นอีกต่อไปแล้ว

นักบวชสามสาวกลุ่มนี้เป็นนักปราบผีจริง ๆ ด้วย

ไม่เชื่อก็ต้องยอมเชื่อนั่นละ

 

 

ผมพอจะเข้าใจคุณเอโซ ที่ไม่ยอมใช้พลังของตัวเองมาปราบปรามคนที่ทำเรื่องชั่วช้านี้

เพราะพวกเธอเป็นนักปราบผี ไม่ใช่เป็นนักใช้กฏหมาย

ต่อให้มีพลัง แต่ถ้าลงมือซี้ซั้วตามอำเภอใจ แล้วมันจะต่างอะไรไปจากศาลเตี้ยละจริงไหม?

คนที่จะสืบหาความจริง แล้วลากไส้พวกชั่วร้ายเหล่านี้ออกมาเข้ากระบวนการยุติธรรม มันคือหน้าที่ของผมต่างหาก

เพราะงั้นเธอเลยฝากเรื่องวุ่นวายที่เหลือให้ผมเป็นคนจัดการ

เด็กที่ชื่อไซน์เองก็คงจะรู้สึกตัวตอนที่คุณเอโซเอยปากฝากเรื่องให้ เลยเลิกโวยวายเรื่องคนร้าย แล้วหันไปคิดหาวิธีช่วยเหลือสิ่งมีชีวิตโคลนที่หน้าตาเหมือนตัวเองแทน

 

 

“…”

ว่าแต่หลักฐานสำคัญทั้งหมดมันถูกสาว ๆ ขนข้ามทะเลกันไปแล้วนี่สิ…

จะทำคดีมันต้องมีของกลางด้วยสิเฮ้ย!?!

อย่าเล่นขนเอาหลักฐานสำคัญไปหมด แล้วทิ้งแต่เรือเปล่าให้ผมแบบนี้สิ!!

 

 

“…”

เอาเถอะ บ่นไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก

ตอนนี้สัญญาณมือถือกลับมาแล้ว

รีบแจ้งหน่วยยามชายฝั่ง ตำรวจท้องที่ กับตำรวจสากล แล้วตีแผ่ทำคดีนี้ดีกว่า

ส่วนเรื่องพยานหลักฐาน เดียวค่อยไปหาทางติดต่อพวกเธอมาสอบปากคำทีหลังแล้วกัน

 

 

“– ตกลงวิญญาณมีจริงสินะคะ? ”

“เหวอ!?! – – – คุณ ควอร์ต?!”

ผมสะดุ้งโหยงเพราะมีเสียงทักขึ้นมา

เกือบลืมไปแล้วว่ายังมีคุณกระต่ายลึกลับยืนอยู่ตรงนี้ด้วย

 

 

“เออ… ใช่ครับ โลกนี้มีวิญญาณอยู่จริง แต่คงจะพิสูจน์ให้เชื่อได้ยากอยู่ครับ”

“ไม่เป็นไร ข้าน้อยเชื่อแล้วเจ้าค่ะ”

คุณกระต่ายพูดด้วยน้ำเสียเศร้า ๆ

เธอกำลังนำชิ้นส่วนของไซบอร์กมนุษย์ม้าออกมาจากจานอาหาร

 

 

“ไม่ทราบว่าตอนนี้คุณตำรวจยังเห็นวิญญาณของเด็กคนนี้ไหมคะ? ”

” ไม่แล้วครับ เหมือนจะหายไปเวลาเดียวกับที่พวกคุณนักบวชไปครับ”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหมดห่วง หรือเป็นเพราะเขตแดนระหว่างมิติได้คืนสู่สมดุลธรรมชาติไปแล้ว

 

 

“ขอบคุณค่ะ”

เธอพูดเช่นนั้น แล้วเริ่มจุดไฟเผาร่างของมนุษย์ม้าไซบอร์กจนกลายเป็นเถ้าถ่าน

” เด็กคนนั้น คงอยากให้ข้าน้อยนำอัฐิไปฝั่ง เลยพามาที่นี่—”

เธอว่าเช่นนั้น แล้วเริ่มต้นใช้มือที่เปรอะเปื้อนฝุ่นโกยผงโลหะเหลวกับอัฐิเข้าใส่ถุงกระเป๋าของตัวเอง

 

 

ผมไม่รู้จักเด็กมนุษย์ม้าคนนี้

แต่เขาต้องเป็นเด็กที่มีนิสัยดีมากคนหนึ่งอย่างแน่นอน

เพราะว่า—

” ถ้าไม่ได้เขาช่วย พวกเราคงตายไปแล้วครับ”

—วิญญาณดวงนี้ คือคนที่พาไซน์มาหาพวกเรา

พาคนที่มีผ้าคลุมป้องกันวิญญาณมาเพื่อปกป้องพวกเราจากพวกผีร้าย

 

 

” [เวอไดท์] หลับฝันให้สบาย เดียวข้าน้อยจะดูแลทุกคนให้เอง ขอบคุณมาก”

 

 

ถึงจะเป็นเพียงดวงวิญญาณที่ไม่สมบูรณ์

ถึงสมองจะเป็นเครื่องจักรกล

ถึงกระนั้น ความรักและหวงแหนที่มีต่อบุคคลอันเป็นเสมือนมารดา หาได้ด้อยไปกว่าผู้มีวิญญาณอันสมบูรณ์

 

 

เปลวไฟแห่งการสวดส่งลุกโชติช่วง

เผ่าพันธะสัญญาแห่งการผูกมัด สลายกายเนื้อ ปลดกายวิญญาณ

เสียงสลับกีบเท้าดังก้องกังวาล บอกอำลาผู้เสมือนมารดา กลับฐานคืนสู่แดนคนตาย—

 

 

***

“~¶”

[เอโซ ดูอารมณ์ดีจังเลยนะคะ ^_^”

” เห็นเป็นแบบนั้นหรือลาพิส? ”

[ใช่ค่ะ]

พวกเรากำลังนั่งตากลมทะเลอยู่ใต้แสงจันทร์

ก้อนวัตถุที่ดูคล้ายเครื่องเตาพลังงาน ที่ข้างในเป็นฟาร์มโคลนนิง กำลังบินลอยผ่านเหนือผิวคลื่นทะเลด้วยความเร็วที่เชื่องช้า

มันบินอย่างอ่อนโยน เพื่อระวังไม่ยอมให้ผู้โดยสารตัวน้อยทั้งร้อยชีวิต รวมไปถึงเจ้าฮีโร่ตัวน้อยที่ดื้อรั้นของพวกเรา ต้องมาลืมตาตื่นจากความเหนื่อยล้า

 

 

หากมีใครมองดูพวกเราตอนนี้ คงเป็นต้องขยี้ตามองดูซ้ำว่าวัตถุประหลาดบินได้ก้อนนี้คือสิ่งใด

รูปร่างประหลาด บินช้า จนดูเหมือนเป็นยานจานผีที่เตรียมรุกรานโลกเลยละ

 

 

[แล้วตกลงอารมณ์ดีเรื่องอะไรหรือคะ? _?]

“ก็เรื่องเจ้าหนูน้อยตัวจิ๋วนะสิ”

[? _?]

น้ำเสียงของสหายเอโซเปี่ยมไปด้วยความปิติยิน

ถ้าตาไม่บอด ฉันคงเห็นรอยยิ้มที่กำลังฉีกกว้างถึงใบหูอยู่แน่ ๆ

 

 

“ตอนแรกเราวางแผนให้เด็กคนนี้เกลียดเรา เพื่อจะได้ไปเริ่มชีวิตใหม่ใต้การดูแลของเจ้าตำรวจหนุ่ม หรือไม่ก็แม่ค้ากระต่ายนั่น อยู่กับพวกเรามันไม่ค่อยจะเป็นมิตรต่อการเรียนรู้ของเด็กเท่าไหรหรอก”

เธอเว้นช่วงพักหายใจ ก่อนจะเริ่มพูดต่ออย่างอารมณ์ดี

“แต่แทนที่จะเกลียด แทนที่จะสูญเสียจุดยืนเดิมจนหันหน้าหนีไปหาที่พักพิงใหม่ เธอกลับใช้วิธีหลอกใช้ยัยบ้าแมรี่โกลว์ ใช้ความฉลาดกับไหวพริบตัวเองเพื่อเคลื่อนไหวคนอื่นให้ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ แล้วยังใจกล้าหน้าด้านจะตามพวกเรามาอีก— ถือว่าทำได้น่าประทับใจเลยทีเดียว”

เอโซหยุดพักหายใจเป็นรอบที่สอง

” เราว่าเราถูกใจเด็กคนนี้ขึ้นมาแล้ว ลาพิส แมรี่โกลว์ มาฝึกให้เธอมีจิตวิญญาณไปถึงระดับ [เทพเจ้า] ด้วยกันเถอะ