“นั่น— พี่สาวลาพิส!!? ”

บนซากลิฟท์ที่พังทลาย มีร่างของสตรีผมสีฟ้ากำลังนอนกระอักสารเหลวสีแดง

ร่างของเธอเปื้อนไปด้วยฝุ่นกับรอยแผลถลอกจำนวนมาก

มีสารเหลวสีแดงไหลทะลักออกมาจากทางปากเธอไม่ขาดสาย

 

 

มันเกิดอะไรกันขึ้น?

 

 

เรื่องราวเหล่านี้ คงต้องขอย้อนความกลับไป—

—เลื่อนเวลาให้ไหลย้อนกลับ—

—ภาพของสตรีผมสีฟ้ากำลังเคลื่อนย้อนกลับ ลอยกลับขึ้นไปตามโถงลิฟท์—

—เศษซากประตูบานคู่ที่พังลง กำลังลอยกลับเชื่อมประสานคืน—

—เลื่อนเวลาให้ไหลย้อนกลับ—

—ย้อนเวลากลับไป สู่ช่วงตอนที่การต่อสู้ได้เริ่มต้นขึ้น ณ ห้องจัดงานเลี้ยงของคาร์นิวอย—

 

 

***

“ข้างนอกมีสัตว์ประหลาด ข้างในมีผู้หญิงป่าเถื่อนไล่ฆ่า!? ”

“นี่มันบ้าอะไรกัน! ไม่ใช่ว่าพวกเราควรจะได้กินอาหารกันอย่างมีความสุขหรอกหรือยังไง!”

“ยานพัง แถมยังหนีออกไปไม่ได้!”

“ม่ายยยยยยยยยยยยย!!”

เสียงกรีดร้องของเหล่าสมาชิกคาร์นิวอยเบื้องหลังยังคงดังขึ้นไม่ขาดสาย

ผู้คนต่างวิ่งหนีกันอย่างอลหม่าน ไม่รู้เหนือใต้ ไร้กฏระเบียบ

 

 

“อย่า— อย่าทำ—”

*ฉัวะ-!*

คนแล้วคนเล่าที่ต้องล้มตัวลงจมกองเลือด เพราะฝีมือของนังนักบวชเผ่ามนุษย์หนู

ทั้งลูกน้อง ทั้งสมาชิกสาขาของข้า

ทุกคนกำลัง…!!

 

 

“— ข้าทนไม่ไหวแล้วโว๊ย!”

“เดียว นั่นเจ้าคิดจะทำอะไร? เซี่ย~? ”

“ข้าจะออกไปจามหัวยัยบ้านั่นให้ขาดสองท่อน!”

“จะบ้าเรอะ? ฝีมือยัยบ้านั่นน่ากลัวขนาดนี้ใครจะเอาอยู่กัน? เซี่ย? ”

“ใครมันจะยอมให้มาหยามถึงถิ่นง่าย ๆ แบบนี้กันวะ!”

“ศักดิ์ศรีมันแดกไม่ได้นะ เซี่ย~”

“งั้นเชิญพวกเจ้าหนีไปกันก่อนได้เลย!”

“ตามใจเจ้าแล้วกัน เซี่ย”

ข้ากำลังหันหลังให้กับพรรคพวกผู้ก่อตั้งกลุ่มคาร์นิวอย แล้วเดินตรงไปที่ริมระเบียงของชั้นลอย

สองตาก้มลงมองดูยัยปีศาจหนูผมสีฟ้า

ยัยสารเลวนั่นกำลังไล่สังหารเหล่าลูกน้องของข้าเป็นว่าเล่น

 

 

ข้า— จะยอมให้มันมาลูบคมไปมากกว่านี้แล้ว!

 

 

มือซ้ายกระชากเสื้อสูทจนขาดด้วยความโกรธ แล้วเผยชุดต่อสู้ [Battle suit] ที่ถูกสวมทับเอาไว้

มือขวาหยิบด้ามเหล็กยาวหนึ่งเมตรออกมาจากสายรัดเอวที่ซ่อนเอาไว้ใต้ชุดสูท

เสียงเปิดเครื่องเริ่มดังกังวาลออกมาจากปลายนิ้ว พร้อมกับที่แท่งเหล็กเริ่มยืดยาวออกมาจนมีขนาด 3 เมตร

ที่ปลายด้าม มีคมขวานขนาด 1 เมตรผุดปรากฏพร้อมกับแผ่ไอรังสีความร้อนสีแดงน่ากลัว

 

 

เพราะชีวิตชาวประมงไม่รู้ว่าจะถูกสัตว์ประหลาดยักษ์บุกเมื่อไหร ข้าเลยไม่เคยคิดที่จะถอดชุดเสริมพลัง หรือปล่อยให้มีอาวุธห่างจากกาย นอกจากเวลาอาบน้ำ

ไม่คิดเลยว่าจะมีวันที่ได้หยิบเอามันมาใช้นอกเวลางาน อย่างเช่นในเวลาแบบนี้

 

 

“ยัยปีศาจหนู!”

ข้ากำลังยืนเล็งปลายขวานไปที่นักบวชปีศาจ

ยัยนั่นกำลังสนุกอยู่กับการโจมตีผู้อื่น ดังนั้นไม่มีทางจับการโจมตีของข้าได้อย่างแน่นอน

จังหวะที่คนเรามักเผลอผ่อนคลายการระวัง คือช่วงจังหวะที่กำลังโจมตีผู้อื่น

ผู้ล่าจักกลายเป็นผู้ถูกล่า

 

 

“ตาย—”

มันเป็นแค่เสี้ยววินาทีที่ข้าลั่นไกยิงรังสีแสงออกมาจากปลายด้ามขวาน

ในช่วงจังหวะ…

ในช่วงจังหวะที่แสงสีแดงพุ่งตรงออกไป…

จังหวะที่แสงโจมตีกำลังจะปะทะใส่ใจกลางหน้าผากของมัน…

ฉับพลันนั้นร่างกายของมันก็มาปรากฏตรงหน้าข้า

มาปรากฏบนชั้นลอยที่อยู่สูงขึ้นมาตรงนี้

 

 

“!!!”

ข้ารีบก้มตัวหลบ

ชุดรบเสริมพลังส่องประกายแสงสีแดง ขับดันเสริมกายเนื้อ เร่งอนูเซลล์ตอบสนองรับรู้

ข้าก้มหัวหลบส่วนเรียวขาบาง ๆ ของศัตรูที่วาดเป็นครึ่งจันทร์เสี้ยวผ่านเหนือหัว

 

 

*โครม!*

โต๊ะที่วางอยู่ข้างหลังถึงกับถูกแตะปลิวว่อนลอย ถูกบดละเอียดเป็นผุยผงในพริบตาเดียว

ถ้าข้าหลบไม่ทัน คงมีสภาพไม่แคล้วไปจากโต๊ะสุดหรูตัวนั้น

 

 

“อ๊ะ!? ”

การโจมตีของยัยปีศาจยังไม่จบ

นังนี่กำลังวาดขาซ้ายลงจากเหนือหัวในท่าตอกส้น เตรียมเอาปลายเท้าเปล่าทิ่มลงมาใจกลางกระหม่อมของข้า

 

 

“ชิ!”

ข้ารีบถอยออกมาหนึ่งก้าว

แต่หลบไม่พ้น

ปลายขอบหน้าอกของข้าถูกปลายเท้าเปล่าของนางขูดปะทะ จนเกิดเป็นรอยถากขาดที่ยาวราว 1 เมตร

พื้นยืนที่ถูกเท้าของนางกระแทก ได้ยุบตัวจนกระทั้งทะลุไปจนถึงพื้นชั้นล่าง

 

 

ในจังหวะที่ทุกอย่างกำลังระเบิดออก ข้าได้เร่งพลังงานของชุดรบ เพิ่มประสิทธิภาพการรับรู้ที่ว่าง

เศษซากวัสดุที่ระเบิดออกแตกกระจายปลิวว่อนไปทั่ว กำลังถูกฉายเป็นภาพที่ทำให้ช้าลง

ข้าตวัดขวานพร้อมเร่งประจุรังสีในช่วงมิติเวลาที่กำลังถูกหยุดนิ่ง จากการถูกเร่งขอบข่ายการรับรู้ที่ว่างของข้า แล้วโจมตีสวนกลับใส่ยัยปีศาจที่ขากำลังจมลงไปในรูบนพื้นเมื่อกี้

 

 

*เคร๊ง!*

ยัยปีศาจใช้มือขวาต่อยสวนขวานของข้า

ใช้มือเปล่าต่อยคมขวานที่ถูกหุ้มด้วยรังสีความร้อนกว่า 1,000 องศา เนี่ยนะ!?! มันบ้า—

 

 

*พลั๊ก!*

“— อั๊ก!”

ข้ากำลังอาเจียนออกมาเป็นก้อนเลือดสีน้ำเงินขนาดใหญ่

ยัยปีศาจหนูตัวนี้มันใช้มือเปล่าเบี่ยงขวานรังสีของข้า ด้วยการใช้ฝ่ามือสัมผัสมาตรงจุดที่ไม่มีพลังงานหุ้มเอาไว้ แล้วสวนกลับข้าด้วยลูกถีบที่รุนแรงระดับลูกปืนใหญ่

ร่างกายของข้าถึงกับพุ่งปลิวตัวงอ

พุ่งกระแทกใส่ราวกันตก แล้วร่วงลงไปใส่หม้อต้มซุปร้อน ๆ ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางห้องโถง

 

 

“ร้อน!”

ข้ารีบตาลีตาเหลือกกระโดดออกมานอนหายใจรวยรินอยู่บนพื้นพรม

เสียงหายใจถี่ดังไปพร้อมกับดวงตา ที่จ้องมองศัตรูซึ่งกำลังกระโดดลงมายืนลงบนพื้นอย่างนุ่มนวล

 

 

มัน— ใช้มือเปล่าปัดขวานรังสีของข้าได้ยังไง?

พื้นที่ ที่ไม่มีพลังงานหุ้ม คือส่วนที่ใช้กระจายรังสีออกมาจากด้ามขวาน ซึ่งมีพื้นที่เพียงแค่ 5% จากพื้นที่ขวานทั้งหมด

ทั้งแรงแตะแล้วยังความแม่นยำในการตอบสนอง

พลังระดับนี้มันไม่ใช่ระดับที่สิ่งมีชีวิตธรรมดาจะพึงกระทำได้

แถมชุดคลุมนักบวชนั้น มันยังดูเป็นชุดนักบวชธรรมดา ที่ไม่ใช่ชุดนักรบซึ่งมีความสามารถในการเสริมประสิทธิภาพทางร่างกาย

 

 

ยัยนี่เป็นตัวอะไรกันแน่?

พวกที่ได้รับการดัดแปลงจากเผ่าในตำนานอย่างงั้นเรอะ!?!

 

 

ในตอนนั้นเองที่ข้าพึ่งสังเกตุเห็นบางอย่าง

บนแก้มขวาของยัยปีศาจหนู มีรอยแผลจาง ๆ ปรากฏอยู่

บางทีคงเป็นรอยแผลแรก ที่ข้าลอบโจมตีเธอ แล้วเธอหลบมันไม่พ้นทั้งหมด

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ

ประเด็นสำคัญคือ [สีของเลือด] ที่ไหลอาบแก้มข้างนั้นต่างหาก

 

 

มัน— มีสี [แดง]

 

 

เผ่ามนุษย์, เอลฟ์, คนแคระ นั้นมีเลือดสีแดง

เผ่าภูติมีเลือดสีใส

เผ่ายักษ์มีเลือดสีดำ

เผ่ามนุษย์มดมีเลือดสีเขียว

แล้วก็เผ่ามนุษย์สัตว์ที่มีเลือดสีน้ำเงินหรือฟ้า

 

 

“อ๊า… ข้ารู้—”

*พลั๊ก!*

อยู่ ๆ นั่งวายร้ายก็พุ่งเข้าชกอัดปากข้าเต็มเหนี่ยวซะงั้น

“โอ๊ยยยยยย! เจ็บโว๊ย! ปกติเวลานี้มันต้องยืนรอให้ข้าได้พูดสิ่งที่คิดออกไปก่อนไม่ใช่หรือยังไงฟะ!? ”

ข้ารีบกลิ้งตัวตั้งหลัก แล้วใช้ขวานรังสีเตรียมเล็งยิงสวน

แต่ยัยหนูปีศาจมันเร็วมาก

ยังไม่ทันที่ข้าจะได้เหนี่ยวไกปืน ยัยนี่ก็วิ่งไล่ตามประชิดข้าไปแล้ว

 

 

“ชิ!”

ข้าไม่มีแม้แต่โอกาสจะสวนมันกลับ หรือทิ้งระยะห่างเพื่อชิงความได้เปรียบเรื่องอาวุธ

อาวุธที่ยาวถึงสามเมตรกับขนาดร่างกายที่สูงถึงสองเมตรครึ่งของข้า กลับกลายเป็นสิ่งที่ทำให้ข้าเสียเปรียบต่อศัตรูที่ตัวเล็กกว่าถึงสองเท่า ด้วยระยะการต่อสู้คลุกวงในที่ข้าไม่ถนัด

 

 

“หน่อย!”

ไม่ผิดแน่

เลือดที่มีสีแดง

การตอบสนองที่ดูยังไงก็ไม่ใช่เกิดจากความสามารถตามธรรมชาติ

ยัยนี่ต้องเป็นพวกสิ่งมีชีวิตดัดแปลงจากการทดลองอาวุธสงครามของใครสักคนอย่างแน่นอน!

 

 

“อั๊ก!”

ข้าถูกหมัดของนางอัดกระแทกใจกลางอกเป็นรอบที่สอง

คราวนี้ถึงกับตัวลอยขึ้นกลางอากาศสูงกว่าห้าเมตร

ชุดเกราะสงครามถึงกับแตกร้าว มีเสียงไฟฟ้าลั่นดัง วงจรภายในรวนเรพังทลาย

แสงสว่างสีแดงได้ดับลงหายไปจากผิวเนื้อผ้า

 

 

เบื้องหน้าข้า คือพื้นห้องโถงสุดหรูที่กำลังค่อย ๆ ลอยออกห่าง

ลอยออกห่างจนกระทั้งหยุดนิ่ง แล้วเริ่มกระชั้นชิดเข้ามาใกล้แทน

สายลมที่ตีพัดใส่หน้า กำลังบอกให้ข้ารู้ว่ากำลังร่วงกลับคืนสู่ผืนดิน

 

 

“…”

ไม่มีทางเอาชนะ

แต่กระนั้น ถึงจะไม่ชนะ ข้าก็ไม่คิดที่จะยอมแพ้

ข้ามองดูทวงท่าของยัยปีศาจหนูที่กำลังง้างแขนเตรียมโจมตี

สองขายึดพื้นจนมั่น แลดูเป็นการเตรียมออกท่าหมัดอันหนักหน่วง

ข้ากำลังรอเวลา

 

 

*ผัวะ!*

 

 

รอเวลาที่หมัดของศัตรูกำลังง้างออกมาโจมตีใส่ข้า

ข้ายอมทิ้งขวานสุดห่วง ใช้มันเป็นโล่รับหมัดของศัตรู

มองดูเจ้าของสุดรักแตกหักครึ่ง

ยอมทิ้งแขนขวาที่ใช้ถือขวานซึ่งกำลังส่งเสียงกระดูกหักดังลั่น แล้วอ้าปาก เผยเขี้ยวยาวเพื่อเตรียมขย้ำลงไปบนหัวไหลของมัน

 

 

*ผัวะ!*

 

 

อั๊ก!

มันเบี่ยงตัวหลบ แล้วหมุนตัวกระโดดถีบตอกส้นใส่ปากของข้า

ข้ารู้สึกได้ถึงรสเลือดเค็ม ๆ กับซี่ฟันที่กำลังแตกร้าว

 

 

สติ— กำลังจะเลื่อนลอยหายไป…

 

 

“ข้า— ไม่ยอมแพ้!!”

แต่ข้าจะไม่มีวันยอมแพ้

ข้าใช้พลังเฮือกสุดท้าย ออกแรงใช้แขนขวาที่หัก คว้าผ้าคลุมยาว ๆ ที่ดูน่ารำคาญของมันเอาไว้

คว้ามัน แล้วออกแรงบิดตัว เพื่อโยนมันส่งไปให้ไกล

 

 

“!!!? ”

ข้าว่าข้ามองเห็นมันกำลังเบิกตาโตใส่ข้า ผ่านใต้ผ้าคลุมปิดตาของมันเอง

ผ้าคลุมกลายเป็นจุดบอดที่ทำข้าสามารถเล่นงานมันกลับได้สำเร็จ

ร่างกายเล็ก ๆ ของมันกำลังลอยโด่งข้ามห้องโถง

ลอยพุ่งผ่านบนโต๊ะตัวหนึ่งที่วางใกล้ลิฟท์จนเกิดเสียงจานชามแตกกระจาย พร้อมโดนซอสมะเขือบนถาดพิซซ่าเปรอะเปื้อนไปทั่วตัว

ย้อม— ให้ผมสีฟ้ากลายเป็นสีแดงฉาน

 

 

ยัยปีศาจที่เปื้อนเลือด— หรือมะเขือเทศตัวนั้น กำลังลอยปลิวไปตามแรงเหวี่ยงจนใกล้จะกระแทกใส่บานประตูลิฟท์ข้างหลัง

 

 

“กระแทกประตูลิฟท์ตายไปซะ!!”

ข้าพยายามอวยพรให้เป็นแบบนั้น

แต่ยัยปีศาจหนูกลับบิดตัวกลางอากาศ สร้างแรงศูนย์ถ่วงใหม่จนสามารถพลิกตัวกลับมาตั้งหลักได้แทน

มันใช้ขาสองข้างยันลงบนบานประตูลิฟท์ เพื่อพร้อมที่จะถีบตัวเองส่งกลับมาทางข้าอีกครั้ง

 

 

ไม่—

ข้าหมดแรงที่จะต่อต้านมันแล้ว—

แต่กระนั้น ข้าก็ยังลุกขึ้นยืนตั้งท่าสู้อย่างถวายชีวิต—

 

 

*โครม!*

 

 

—… เฮ้ย?

อยู่ ๆ บานประตูลิฟท์ที่ยัยนั่นใช้ยันเท้าก็พังลงไปทั้ง ๆ แบบนั้น

จะว่าไป ไอประตูลิฟท์บ้านั่นก็เก่าเกินแกงมาตั้งนานแล้ว…

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร แต่อย่างน้อยข้าก็สามารถไล่ยัยนั่นไปได้สำเร็จ

ข้า… ระ— รอดแล้วสินะ?