สิ่งปรากฏตรงหน้า คือความเป็นจริงที่ทำให้สมองของฉันกลายเป็นสีขาวโพลน

 

 

คือมีคิดเอาไว้แล้ว

คิดเอาไว้และเตรียมใจ ว่าอาจจะได้เห็นอะไรแบบนี้

แต่ความเป็นจริง มันกลับโหดร้ายมากกว่าสิ่งที่ฉันจินตนาการ

 

 

ฉัน— คิดแค่ว่ามันคงเป็นห้องวิจัยเล็ก ๆ ที่มีแคปซูลกับตัวโคลนของฉันบรรจุเอาไว้

แต่ความเป็นจริงมันคือ [ฟาร์ม]

เป็น [ฟาร์ม] เลี้ยงสัตว์ที่ปล่อยให้สิ่งมีชีวิตที่มีหน้าตาเหมือนกับฉันราวกับฝาแฝด มารวมตัวอาศัยเป็นหมูเป็นหมา

พวกเธอล้วนแต่คลานสี่ขา

ก้มหน้าก้มตากินอาหารจากถาดด้วยปากอย่างมูมมาม

ไม่สวมเสื้อผ้าแล้วทำตัวเยี่ยงสัตว์เดรัจฉาน

 

 

ถูกเลี้ยงแบบควบคุม มีสายท่อโยงใยเพื่อให้สารอาหารอย่างเฉพาะเจาะจง จนมีสีผิวและรูปร่างผิดแปลก

เหม็น… แล้วยังดูน่าเวทนา

พวกเธอล้วนต่างถูกดูแลให้ต่ำยิ่งกว่าสัตว์เลี้ยงเสียอีก

 

 

“อ๊า—”

พูดอะไรไม่ออก

ร่างโคลนของฉัน พวกเธอไม่ทำอะไรเลย นอกจากกินกับนอนแล้วก็รอวันเชือด

แม้แต่ขนาดมีผี [หัว] คอยไล่กินอยู่รอบ ๆ ตัวพวกมัน พวกมันก็ยังไม่คิดที่จะวิ่งหนี

ราวกับไม่มีแม้แต่ความคิดที่จะพยายามเอาชีวิตรอด

 

 

ฉันมองดูคนที่หน้าตาเหมือนตัวเองกำลังทยอยถูก [หัว] พุ่งทะลุผ่าน

ร่างที่ถูก [หัว] กินจะไม่มีบาดแผลทางร่างกาย

แต่พวกเขาจะห่อเหี่ยว ดวงตามืดสิ้นแสงสว่าง ดูไร้จิตวิญญาณ กลวงโบ๋อย่างไร้ความหมายที่จะมีชีวิต

 

 

“ข้าน้อยไม่อยากจะเชื่อ…”

พี่สาวกระต่ายมองไปรอบห้องพร้อมกับกัดริมฝีปากตัวเอง

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรฟะ! ไอบ้าหน้าไหนคิดพิเรนทร์ใช้เทคโนโลยีโคลนทำเรื่องแบบนี้!? ”

ส่วนทางพี่ชายมนุษย์กำลังตะโกนด้วยความโกรธ

เขาหยิบมือถือที่เป็นโมเดลปืนลูกโม่ขึ้นมาถือด้วยมือซ้าย แล้วเริ่มใช้มันถ่ายบันทึกภาพต่าง ๆ ตรงหน้าเอาไว้

 

 

ส่วนฉันนั้น

 

 

*ตึ๊ก*

 

 

กำลังเดินเข้าไปในใจกลางฟาร์ม

“คิดจะทำอะไรกันเจ้าค่ะ!”

มือที่อ่อนนุ่มและอบอุ่นกำลังรั้งตัวของฉันเอาไว้

“ต้องช่วย—”

“มันทำอะไรไม่ได้แล้วเจ้าค่ะ! เธอ… ทำอะไรไม่ได้… เจ้าค่ะ… ”

น้ำเสียงของพี่สาวกระต่ายฟังดูเศร้าหมอง

 

 

ฉันเข้าใจสิ่งที่เธอพูด

ตัวฉันที่อยู่ตรงหน้าและกำลังถูกผี [หัว] ไล่กิน มันมีจำนวนมากทีเดียว

อาจไม่ต่ำกว่า 100 คน

แต่ฝั่งฉันนั้น ต่อให้รวมพวกพี่สาวกระต่ายเข้าไป ก็ยังมีเพียงแค่ 3 คน

ผ้าคลุมนักบวชที่ใช้กันผีเองก็มีระยะครอบคลุมสั้น

น่าจะกันได้แค่ราว 3 เมตร

สรุปคือฉันไม่มีทางช่วยพวกเธอได้

 

 

ฉัน… ทำอะไรไม่ได้เลย…

 

 

“คุณควอตซ์ รบกวนฝากดูคุณหนูไซน์ทีครับ เดียวผมจะลองหาทางดูว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง”

ฮืม?

ฉันเงยหน้ามองพี่ชายมนุษย์

นี่เขา—

“ช่วย? คุณ ออน คุณคิดจะทำอะไรหรือเจ้าค่ะ? ”

“ยังไม่มีแผนการ แต่มันต้องมีทางออกสักทางอยู่แล้ว”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ใจเย็น แล้วคุกเข่าลงเพื่อจ้องดวงตาของฉันที่กำลังสับสน

“หนูไซน์ เธอไม่ต้องกลัว เดียวเจ้าหน้าที่ตำรวจคนนี้จะสืบหาคนที่ทำเรื่องแบบนี้กับเธอ รวมไปถึงช่วยพวกเธอที่เป็นแบบนั้นให้เอง”

 

 

พี่ชาย ออน…

พี่ชายยังไม่รู้ ว่าฉันรู้อยู่แล้วว่าใครคือคนร้าย

ฉันรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นที่นี่…

“แต่เป็นเพราะว่ายังมี [หัว] พวกนี้บินอยู่รอบ ๆ พี่อาจต้องรบกวนฝืนใจน้อง ช่วยเดินมาพร้อมกับพวกพี่ ถ้าพวกเราไม่เริ่มเคลื่อนไหว คนที่ทำเรื่องแบบนี้จะยังคงลอยนวลต่อไป พี่ต้องการหลักฐานและข้อมูลเพิ่ม น้องพอจะเดินไหวไหม? ”

“พี่—ความจริงแล้ว… ฉัน—”

 

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด [เวอไดท์] ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย!”

 

 

เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นมาอย่างไม่คาดคิดจากพี่สาวกระต่าย

ฉันกับพี่ชายมนุษย์รีบหันไปทางเสียงนั้น

 

 

“—-!!!”

 

 

สมอง… คิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว—

สิ่งที่พี่สาวกระต่ายกำลังชี้ตรงไปด้วยมือที่สั่นเทาอย่างรุนแรง คือห้องกระจกกั้นแยก

ภายในห้องกระจกนั้นมันดูคล้ายกับโถงลิฟท์

มีรถเข็นสนามแม่เหล็กจำนวนมากถูกวางทิ้งเอาไว้อย่างระเกะระกะ

บนรถเข็น มีอาหารประเภทจาน [เนื้อ] กับ [ตับ] ย่าง ที่ใช้ร่างโคลนของฉันเอามาปรุงเรียงจัดวางเอาไว้

ที่รู้ว่าทำมาจาก [ฉัน] เพราะพวกมันทำเรื่องโหดร้ายอย่างการตัดส่วนหัวของฉันเอาไปวางไว้อยู่บนถาด…

 

 

“—…”

แต่ที่น่าตกใจไม่ใช่จานอาหารที่มีหัวสด ๆ วางเอาไว้บนจาน

แต่เป็นจานอาหารที่วางอยู่ตรงกลางของกลุ่มรถเข็น

เป็นจานอาหารที่ทำมาจากเด็กชายเผ่ามนุษย์ม้าคนหนึ่ง

เด็กชายคนนั้นมีผมยาวสีทอง มีครึ่งร่างกายเป็นเครื่องจักร และอีกครึ่งเป็นร่างเนื้อ

เขาเป็นเด็กชายที่ฉันพึ่งรู้จักกันเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้

พี่ [เวอไดท์] คนที่อยู่ใต้การดูแลของคุณพี่สาวกระต่าย…

 

 

เขาถูกคว้านครึ่งร่างส่วนที่เป็นเนื้อ เอามาทำเป็นจานอาหารต่าง ๆ วางเรียงอยู่รายรอบตัวของเขา

ส่วนร่างของเขา— ได้กลายเป็นซากเครื่องจักรกลไซบอร์กที่ว่างเปล่า

เนื้อของเขาถูกเอาไปย่าง

หนังของเขาถูกถลกเอาไปทำเป็นเมนูหัน

พวกมันล้วนถูกทำให้มีขนาดเล็กพอดีคำ ราวกับเป็นอาหารที่ใช้สำหรับเพื่อ [ชิม] และ [กิน]

 

 

“ทำไม—”

ทำไมพี่เวอไดท์ถึงถูกพวกคาร์นิวอยจับตัวมาทำเป็นอาหารได้?

ทำไม—

 

 

แล้วฉันก็นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา

คนที่ให้พี่เขาพามาแอบลักลอบค้นห้องทำงานของคุณเสือกินคน

คนที่รู้ทั้งรู้ว่ามันอันตราย แต่ก็ยังหน้ามั่นในความสามารถของตัวเองว่าปกปิดตัวตนดีพอ แล้วให้เขามาด้วยกัน

คน ๆ นั้นก็คือฉันคนนี้

 

 

พวกคาร์นิวอยรู้อยู่แล้วว่าผู้บุกรุกคือฉัน

พวกมันคงตามรอย แล้วไปเจอพี่ชายเวอไดท์ เลยจับตัวมาสอบสวนพร้อมกับฆ่า…

 

 

[ฉัน] – – – คือสาเหตุการตายของเขา

 

 

“คุณควอตซ์ ใจเย็นก่อนครับ!— น้องไซน์ด้วย! พวกคุณสองคนใจเย็น ๆ ก่อน!”

พอรู้ตัวอีกที ฉันกับพี่สาวกระต่ายก็กำลังมุ่งหน้าไปที่ห้องกระจกตรงนั้นแล้ว

“รอก่อน— ช่วยไม่ได้…!”

พี่ชายมนุษย์คำรามออกมาอย่างอับจนหนทาง

เขายอมเดินตามพวกเราผ่านใจกลางฟาร์มไปที่ห้องกระจก

ในเวลาเดียวกัน เขาก็ใช้สองมือคว้าร่างโคลนของฉัน ที่ยังไม่ถูก [หัว] กินติดมือมาด้วย

แถมเขายังยอมสละเสื้อนอกของตัวเองมาห่มให้พวกเธอสวมใส่ทั้งที่อากาศมันหนาว

 

 

ขอบคุณนะคะพี่ชายมนุษย์ ที่ยอมช่วยพวกเธอ…

 

 

“ช่วยได้มากที่สุดแค่ 2 คน ทำได้เท่านี้ ขอโทษด้วยนะ”

“…”

ช่วยมาได้แค่สองคน…

ฉัน… ทำได้ดีที่สุดเพียงแค่นี้…

ไม่สิ

ฉันไม่ได้ทำอะไรสักอย่างเลยเสียด้วยซ้ำ

 

 

“ [เวอไดท์] ! [เวอไดท์] ! สมอง! สมองกลของเขาเองก็ถูกทำลายไป!? ไม่จริง! บอกข้าน้อยทีว่านี่คือความฝัน!! ใครกันที่บังอาจทำกับเขาแบบนี้!!”

พี่สาวกระต่ายกำลังร้องไห้เสียงดัง

สภาพจิตใจของเธอกำลังแตกสลาย

 

 

ฉัน… ทำอะไรไม่ได้เลย

ปากบอกจะช่วย แต่ทว่า—

แต่ทว่าแค่ร่างโคลนของตัวเองก็ยังช่วยอะไรไม่ได้

[ฉัน] คือสาเหตุของความโชคร้าย…

ดึงคนอื่นมาเกี่ยวข้อง จนเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาต้องตาย

 

 

ฉันไม่ควรพาพี่เวอไดท์ออกสำรวจด้วยกันตั้งแต่แรก

ฉัน…

 

 

*ตึง!*

 

 

“เหวอ!?!”

เรือทั้งลำกำลังสั่น

ฉันถึงกับล้มทั้งยืน

เวลาเดียวกันก็ได้ยินเสียงคล้ายเครื่องยนต์ดับ

ไฟห้องดับสนิท ก่อนจะกลับมาติดด้วยไฟสีแดงฉุกเฉิน

ปล่องลิฟต์ตรงหน้ามีเสียงวัตถุขนาดใหญ่กำลังร่วงหล่นลง

 

 

*โครม!*

 

 

เกิดเสียงบางอย่างคล้ายวัตถุตกกระแทกใส่พื้น

ประตูลิฟท์ถูกแรงอัดอากาศกระแทกอย่างรุนแรงจนระเบิดแตกออก

ภายในนั้นเต็มไปด้วยเศษซากของลิฟท์ที่แตกพังทลาย

 

 

“นั่น— พี่สาวลาพิส!!? ”

บนซากลิฟท์ที่พังทลาย มีร่างของคนที่ฉันรู้จักกำลังนอนกระอักเลือดสีแดง

สารเหลวแดงนั้นกำลังไหลทะลักออกมาจากทางปากเธอไม่ขาดสาย

ไหลออกจากร่างของพี่สาวแสนใจดี [ลาพิส] ของฉัน

 

 

***ในมุมมืดห่างออกไปไม่ไกล ณ จุดที่เทพหัวเหลืองกำลังเฝ้ามองดูอยู่***

“ทำไมถึงมีกลิ่นมะเขือเทศปนมากับกลิ่นเลือดกันได้ฟะ ยัยลาพิส? ”