“ขี้โกง! ขี้โกงเจ้าค่ะ! สิ่งมีชีวิตประเภทไหนมันบินทะลุกำแพงได้เจ้าค่ะ!? ขี้โกงเจ้าค่ะ!”

“ใส่ตีนหมาโกยโลด!”

วิญญาณ [หัว] กำลังบินไล่ล่าพวกผม

พวกมันเพิ่มจำนวนมากขึ้น จากเดิมที่มีหนึ่งจนกลายเป็นสอง

สาม…

สี่…

หะ— ห้า หัว!?!

 

 

“จะแห่มากันเยอะไปแล้วโว๊ยยยยย!”

ผมกระโดดหลบเจ้าหัวที่ห้าเหมือนตัวเอกในเกมส์ชื่อดังที่สวมชุดสีแดงไว้หนวด เพื่อหลบเจ้าหัวที่ห้าที่กำลังอ้าปากงับขึ้นมาจากพื้น

ริมฝีปากของมันบินทะลุผ่านปลายเท้าของผมไป—

บินทะลุผ่านไป!!

 

 

“เท้าผม! เท้าผมขาดแล้ว! อ๊ากกกก———– ก็ยังไม่ขาดนี่หว่า? ”

ผมหันไปมองดูปลายเท้าขวาที่ยังติดอยู่กับขาของตัวเองเป็นอย่างดี

น่าแปลกที่เท้ายังติดอยู่กับขา แต่กลับรู้สึกด้านชาราวกับว่ามันไม่ได้มีอยู่จริง

 

 

“มัวทำอะไรอยู่เจ้าค่ะ! วิ่งค่ะ วิ่ง!”

“รู้แล้วครับ!”

ผมกัดฝันแล้วฝืนใช้เท้าที่ด้านชาออกตัววิ่ง

ความเร็วช้าลงเกือบครึ่งหนึ่ง…

 

 

“ชิ!”

ในเมื่อวิ่งหนีไม่ทันคงมีแต่ต้องต่อสู้เท่านั้น

ผมชักปืนรังสี แล้วกลับหลังหันไปเล็งใส่หัวที่กำลังบินไล่ตาม

 

 

ผมนึกถึงสิ่งที่นักบวชหัวเหลือง กับบันทึกของวีรบุรุษเอซที่เคยได้สอนเอาไว้ตอนครั้งเหตุการณ์หมอกปีศาจ

วิญญาณไม่มีตัวตน แต่เป็นสิ่งมีชีวิตรูปแบบพลังงาน

การจะทำลายสิ่งที่ไร้รูปกาย มีแต่จะต้องเล่นงานด้วยสิ่งที่อยู่ในมิติเดียวกับมัน

เล็งโจมตีไปที่จุดสมดุลพลังงานวิญญาณของมันซะ!

 

 

*เปรี๊ยะ!*

 

เสียงคลื่นไฟฟ้าดังลั่นเสียดสีอากาศ

แสงสังหารสีฟ้าวิ่งตัดทะลุผ่านใจกลางหน้าผากศัตรู ปะทะผนังกำแพงด้านหลังจนเกิดเป็นรอยไหม้เท่ารูเข็ม

 

 

*กีส!*

วิญญาณตรงหน้าคำรามลั่น

ร่างกายที่ก่อตัวของมันได้แตกสลายเป็นละอองฝุ่นแสง ในช่วงเวลาเดียวกับที่ส่วนปากกำลังจะพุ่งกลืนกินร่างกายของผมเข้าไป

มันเป็นละอองแสงที่ให้สัมผัสเย็นจนชวนขนหัวลุก

 

 

ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือไม่ แต่ชั่วขณะที่สัมผัสกับละอองพวกนั้น เหมือนว่าจะได้ยินเสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือดังแว่วขึ้นมาที่ปลายหู…

 

 

“คุณตำรวจเจ้าค่ะ!?!”

“ผมไม่เป็นอะไร วิ่งต่อไปครับ!”

ผมยังคงวิ่งแบบกะเผลกขาตัวเองไปพร้อมกับสาดกระสุนรังสีใส่ หัว ที่บินไล่ตามมา

แต่มันเริ่มที่จะเล็งยากขึ้น

 

 

พวกมันอีกสี่ตัวเริ่มเรียนรู้จากความผิดพลาดของตัวแรก พากันบินทะลุหายเข้าไปในกำแพง แล้วอ้อมทะลวงโจมตีมาจากพื้นกับเพดานอย่างไม่ให้ซุ่มเสียง

 

 

” หืม? ”

แต่น่าแปลก

ทั้งที่พวกมันอยู่หลังกำแพง แต่ทำไมผมยังมองเห็นตำแหน่งของพวกมันได้?

 

 

ผม– มองเห็นเป็นแสงสีฟ้าจาง ๆ ทรงกลม กำลังบินผ่านอยู่หลังสิ่งกีดขวาง

สองตัวจากทางขวา

อีกสองกำลังจะมาจากทางพื้น

 

 

” ฮึ่ม!!”

ผมใช้เท้าซ้ายออกแรงกระโดดหลบหัวที่โจมตีมาจากพื้น แล้วยิงส่วนกลับไปใจกลางจุดรวมแสงตรงดวงตาขวา

ใช้แขนซ้ายยันพื้น เพื่อดันร่างกายม้วนตัวหลบหัวอีกสองตัวที่กำลังบินโจมตีมาจากกำแพง

แล้วรีบกลิ้งม้วนตัวกลับมาตั้งหลัก นั่งชันเข่า เล็งยิงสวนใส่หัวที่กำลังพุ่งไล่ตาม—

 

 

ในตอนนั้นเองที่ผมเห็นอะไรบางอย่าง

หัวแรกที่ควรสลายไปแล้วนั้น มันได้กลับมาก่อตัวเป็นรูปร่างอีกครั้งตั้งแต่เมื่อไหรก็ไม่อาจจะทราบได้

ซึ่งเจ้าหัวที่ว่านั้น มันกำลังพุ่งลงมาจากทางเพดาน!

ถึงจะมองเห็น แต่การเคลื่อนไหวของผมมันช้าไป

หลบไม่ทันแล้ว—

 

 

” อันตรายเจ้าค่ะ!”

“อุก!”

คุณกระต่ายกระโดดเข้ามารัดตัวผมในจังหวะที่มันพุ่งขึ้นมาพอดี

เธออุ้มผมในท่าเจ้าหญิง แล้วใช้พลังขาอันน่าเหลือเชื่อของเผ่ากระต่าย กระโดดถีบผนังเรือไปมาเพื่อเร่งความเร็ว

ผมเห็นใบหูของเธอกำลังขยับ

ดูเหมือนว่าเธอจะใช้ความสามารถในการฟังเสียงของเผ่ากระต่าย ใช้มันเพื่อจับตำแหน่งของศัตรู

เธอพุ่งตรงไปในทางเดิน หลบการโจมตีของวิญญาณ [หัว] ราวกับมีตาทิพย์ แล้วมุ่งตรงไปที่บันไดด้านหน้า

เธอกระโดดข้ามราวกันตกบันไดที่สูงกว่า 150 ขั้นลงไปชั้นล่างอย่างไม่มีความลังเล แล้วหยุดพักลงในห้องที่ดูคล้ายกับเป็นห้องเครื่องยนต์ขนาดใหญ่

 

 

“เกือบไปแล้วนะเจ้าค่ะ”

“ขอบคุณ… ครับ…”

ผมลงมายืนบนพื้นจากท่าอุ้มเจ้าหญิงของเธอ

ถึงจะรู้สึกอาย แต่ตอนนี้ชีวิตสำคัญมากกว่า

 

 

ผมลงมายืนบนพื้นด้วยสองเท้าของตัวเอง

ความรู้สึกที่ด้านชากำลังหมดไป

ตอนนี้คิดว่าคงสามารถวิ่งด้วยตัวเองไหวแล้ว

 

 

*ฮูมมมม*

 

 

เสียงผีคำรามดังมาจากด้านบน

ดูท่าว่าจะยังตามตื้อไม่เลิก

ไอผีบ้าพวกนี้ไม่คิดจะให้พวกตรูได้พักกันเลยใช่ไหม!!

 

 

“รีบหนี–”

[เราขอให้คำแนะนำอย่าง ถ้าไม่อยากตาย จงทำเป็นไม่เห็น ไม่รับรู้ว่ามีพวกมันอยู่ไปซะ]

ในตอนนั้นเองที่ผมนึกถึงคำแนะนำของนักบวชหัวเหลืองก่อนแยกทางกัน

 

 

หรือว่าจริง ๆ แล้วผมควรที่จะ—

 

 

“คุณ ควอร์ต ไม่จำเป็นต้องหนี ผมมีแผนการแล้วครับ”

 

 

***ในเวลาเดียวกัน***

*เก๊ง*

ฉันกำลังเดินตามรอยเท้าที่ปรากฏขึ้นบนพื้น พร้อมกับมีคุณ [หัว] คอยบินวนดูอยู่ห่าง ๆ

 

 

“อืม… ”

ดูไปดูมา [หัว] พวกนี้ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ

เหมือนปลาทองที่อ้าปากพะงาบ ๆ ตลอดเวลาแบบนั้นเลยละ~

 

 

” ว่าแต่คุณผีจะพาฉันไปที่ไหนหรือคะ? ”

*กุบ ๆ เก๊ง*

คุณผีเคาะเท้าตอบ แล้วเดินต่อไป

 

 

แบบว่าไม่เข้าใจเลยสักนิดค่ะ…

 

 

ฉันเดินตามรอยกีบเท้าจนกระทั้งมาถึงห้องอะไรสักอย่างที่เต็มไปด้วยเครื่องจักรกับท่อโยงใยไปทั่ว

ที่มุมของห้องมี [หัว] จำนวนห้าหัว กำลังบินวนเป็นวงกลมล้อมอะไรบางอย่างอยู่

บางอย่างที่มีหูกระต่ายกับมนุษย์เพศชายคนหนึ่งที่ฉันรู้จัก

 

 

นั่นพวกพี่สาวกระต่ายนี่น่า!

 

 

ดูเหมือนว่าพวกพี่จะยังปลอดภัยกันดี

พวกเขาเอาแต่นั่งนิ่งเป็นรูปปั้น แล้วมองศัตรูโดยไม่คิดขยับเคลื่อนไหว

 

 

ส่วนฝั่งพวก [หัว] มันไม่ยอมโจมตีใส่พวกพี่กระต่าย

พวกมันทำแต่บินหาพวกเขา อ้าปากกว้างกลืนอากาศ พุ่งกินตามมุมที่ว่างเปล่า เหมือนเป็นคนตาบอดที่พยายามควานหาอาหาร

 

 

“ออกไปให้ห่าง ๆ เดียวนี้นะ!”

 

 

ฉันวิ่งตรงไปทางพวกพี่ ๆ

ทันทีที่วิ่งเข้าไปใจกลางดงผี พวก [หัว] ก็กรีดเสียงร้องโหยหวน แล้วพากันบินหนีออกห่างไปในทันที

 

 

ผ้าคลุมนี้ได้ผลชะงักดีแท้ค่ะ~

 

 

“นี่เธอ— เด็กที่อยู่กับพวกลาพิส? ”

“ใช่ค่ะ! พวกพี่ไม่เป็นอะไรนะคะ!!”

“แย่ละสิ เคลื่อนไหวโจ่งแจ้งแบบนี้พวกมันต้องรู้ตัวแน่ รีบหนี— เดียว… ทำไมพวกมันไม่เข้ามาโจมตีกันละ? ”

พวกเราสามคนต่างมองหน้ากันเองด้วยความสงสัย

 

 

จะว่าไป— เรายังไม่ได้รู้สถานการณ์ของแต่ละฝ่ายเลยนี่น่า…

 

 

” เรื่อง [หัว] พวกนี้ไม่ต้องห่วงค่ะ ตราบที่มีฉันอยู่ พวกมันจะไม่เข้ามาโจมตีเด็ดขาดค่ะ! ความลับคือผ้าคลุมผืนนี้ค่ะ แทน แท่น แท้น ~ ¶¶”

” เจ้าค่ะ? _? ”

” จะว่าไป พวกมันก็ไม่เข้ามาโจมตีจริง ๆ นั่นละ…”

พี่สาวกระต่ายกับพี่ชายมนุษย์ต่างมองฉันแล้วสลับไปมองพวก [หัว] อย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

 

 

” พวกพี่อาจจะงงว่าเกิดอะไรขึ้น ดังนั้น ฉันจะเล่าให้ฟังเองค่ะ!”

เพื่อปกป้องพี่สาวกระต่ายกับพี่ชายมนุษย์ ฉันเลยเริ่มเล่าทุกอย่างให้พวกเขาฟัง

เล่าตั้งแต่ตัวจริงของพี่สาวเอโซ ที่ไม่ใช่ฮีโร่ แต่ความจริงเป็นนักปราบผีที่เป็นเทพเจ้าลงมาเกิด

เล่าว่าพี่เอโซจงใจให้เรื่องนี้เกิดขึ้น เป็นคนที่ทำให้ผีปรากฏตัว พร้อมกับเตรียมผ้าคลุมตัวนี้มาเพื่อรับมือพวกมันตั้งแต่แรก

เล่าว่าพี่เอโซไม่ได้มาเพื่อปราบคาร์นิวอย

เล่าว่าพี่เอโซไม่สนใจพวกพี่สาวกระต่ายกับพี่ชายมนุษย์ และจงใจปล่อยให้ตายเพราะพวกผี—

 

 

“เดี่ยว เดี่ยว เดี่ยว! เรื่องเฟ้อฝันอะไรของเธอกันเนี่ยเจ้าค่ะ! ทั้งผี ทั้งเทพเจ้า อะไรยังไง? ข้าน้อยไม่เข้าใจเจ้าค่ะ!”

แง~

คุณแม่ค้ากระต่ายไม่ยอมเชื่อที่เล่าให้ฟังอ๊ะ!

“… ผมเชื่อคำพูดของเด็กคนนี้”

แต่พี่ชายมนุษย์เชื่อฉันละ

รักพี่ที่สุดเลย~!

 

 

“นี่คุณ… เออ— เชื่อจริง ๆ หรือเจ้าคะ? ”

” ถ้าเรื่องผีสางนะเชื่อ เพราะผมนะเป็นพวกที่ [มองเห็น] นะครับ แต่เรื่องเทพเจ้านี่คงต้องไปถามจากปากเจ้าตัวเองโดยตรง แต่เรื่องที่บอกว่าคุณเอโซจงใจปล่อยให้พวกเรามาตาย อันนี้ผมว่าไม่จริงหรอกนะครับ น้องไซน์”

“? ”

หมายความว่ายังไง?

 

 

” เห็นตอนที่พวกผมถูกพวกผีล้อมเมื่อกี้ไหม? ดูเหมือนว่าผีพวกนี้มันจะไม่มีหู ตา จมูก พวกมันจะรับรู้แต่สิ่งที่เคลื่อนไหวและตอบสนองกับพวกมัน พอพวกเราหยุดเคลื่อนไหว ทำเป็นไม่รับรู้เห็น พวกมันก็หาพวกผมไม่เจอทันที ซึ่งอันนี้เป็นคำแนะนำของคุณเอโซที่บอกผมมาก่อนแยกจากกันนะครับ”

” เอ๊~? ”

จริงดิ?

แหม่~ พี่สาวเอโซแอบมีให้คำแนะนำเอาไว้ก่อน แล้วก็ไม่ยอมบอกฉัน

นี่ฉันเข้าใจพี่สาวผิดไปเสียแล้วซิ

แต่มันก็มีอีกหลายเรื่องที่ยังน่าโมโหพี่เอโซอยู่ดีค่ะ!

 

 

” แล้วที่เธอออกมาตามหาพวกเรา เป็นเพราะว่าห่วงอย่างงั้นหรือเจ้าค่ะ? ”

” ใช่ค่ะ!”

” ทั้งที่พึ่งจะเจอกันได้แค่วันเดียวเองนะเจ้าค่ะ”

” ไม่เห็นเกี่ยวเลยพี่สาวกระต่าย ฉันแค่รู้สึกว่าปล่อยไปแบบนี้ไม่ได้ มันก็เท่านั้นเองค่ะ”

“เด็กดี… มากเจ้าค่ะ”

“เด็กดีสุด ๆ ”

อยู่ ๆ พี่ ๆ ทั้งสองคนก็เข้ามาลูบหัวฉันเฉยเลย

งือ~ รู้สึกดีจาง~

 

 

” แล้ว— ที่หาพวกเราเจอ เป็นเพราะผีที่ยืนอยู่ตรงด้านหลังตรงนั้นสินะ? ”

” พี่เห็น? ”

” ผมเห็นเป็นแค่ราง ๆ รู้ว่าเป็นเด็กเผ่ามนุษย์ม้าคนหนึ่งที่มีขาสี่ข้าง ครึ่งตัวขาดหาย แล้วก็ส่วนหัวที่กลวงไม่สมอง เห็นเป็นแบบนี้นะ ”

“กรี๊ดดดดด!!!? ฟังดูน่ากลัวค่ะ!!”

ดูเหมือนว่าพี่ชายมนุษย์จะมีความสามารถรับรู้วิญญาณดีกว่าฉันละ

แต่ว่ารู้ร่างจริง ๆ ของคุณม้าเป็นแบบนี้เองหรือเนี่ย?

ออกจะน่ากลัวสยดสยองอยู่ค่ะ!

 

 

“เผ่ามนุษย์ม้า? พวกท่านทั้งสองคุยอะไรกันเจ้าค่ะ… ข้าน้อยไม่เห็นว่าจะมีอะไรยืนอยู่ตรงนั้นเลยเจ้าค่ะ แต่ว่าเด็กเผ่ามนุษย์ม้า… คงไม่น่าใช่… ไม่หรอก… ไม่มีทางเจ้าค่ะ… ”

ส่วนพี่สาวกระต่ายพึมพัมอะไรสักอย่างกับตัวเองด้วยสีหน้าตึงเครียด

 

 

พี่ชายเห็นเป็นเงาวิญญาณพิการ

ฉันเห็นแค่รอยกีบเท้า

พี่สาวกระต่ายไม่เห็นอะไรเลย

ถ้าให้เรียงลำดับความสามารถในการรับรู้วิญญาณตอนนี้ คงมีพี่ชายเป็นอันดับหนึ่งละ~

 

 

” เหมือนว่าเขาอยากจะให้พวกเราตามเขาไปนะครับ”

พี่ชายมนุษย์พูดเช่นนั้น แล้วเริ่มเดินตามรอยกีบเท้าไปอย่างไม่มีความลังเล

ส่วนพี่สาวกระต่ายดูไม่ค่อยเต็มใจที่จะตามมาเท่าไหรนัก

แต่เนื่องจากไม่รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้ควรทำยังไง พวกเราเลยยอมเชื่อผีประหลาดที่ไม่รู้จัก

เพราะอย่างน้อยเขาก็เป็นผีที่ดี ที่พาฉันมาช่วยพวกพี่

 

 

เขาเชื่อถือได้ค่ะ

 

 

” หืม? หายเข้าไปในเตา? ”

รอยกีบเท้านั้นมาหยุดลงตรงหน้าเครื่องเตาพลังงานขนาดใหญ่

แสงไฟจำนวนมากกำลังไหลไปตามท่อที่โยงใยไปทั่ว

มันเป็นภาพที่ดูทรงพลัง แต่ก็ดูน่ากลัวในเวลาเดียวกัน

 

 

“… ข้าน้อยว่าพวกเราเดินย้อนกลับดีกว่าเจ้าค่ะ”

“เดียวก่อนครับ… มันน่าแปลก… ทำไมเตาพลังงานถึงไม่มีเสียงสสารไหล? ”

“มันก็ปกตินี่เจ้าค่ะ? ข้าน้อยเคยได้ยินว่าเครื่องยนต์เรือเดินสมุทรมันล้ำสมัยมาก ถึงขนาดที่ว่าสารไหลในเครื่องยนต์มันเงียบกริบ ผิดกับเครื่องยนต์ส่วนบุคคลที่พวกเราใช้กันนะเจ้าค่ะ”

” แต่นี่มันเงียบเกินไป”

พี่ชายมนุษย์พูดแบบนั้น แล้วเริ่มเอามือคลำไปตามผิวของเครื่องยนต์ตรงหน้า

 

 

“…”

ฉันว่าฉันเห็นประตูซ่อนอยู่ละ

เพราะถูกคุณเสือกินคนฝึกมาให้งัดแงะเป็นตั้งแต่เด็ก เลยถูกฝึกให้รู้จักวิธีสังเกตุประตูลับไปด้วย

 

 

หากสังเกตึให้ดี ตรงที่ผิวของเครื่องเตาปฎิกรณ์ที่โค้งและเต็มไปด้วยท่อพลังงาน มันจะมีส่วนหนึ่งที่เรียบ เว้าเป็นขนาดความสูงเท่าบานประตูพอดี

ถึงจะมีท่อโยงใยติดทำเนียนเอาไว้ แต่ท่อพวกนั้นกลับไม่มีแสงพลังงานเดินทิ้งเอาไว้

ตรงนี้ละที่น่าสงสัย

 

 

ฉันเดินตรงไปที่จุดนั้น แล้วเอามือคลำเบา ๆ

คลำไปเรื่อย จนพบว่ามันมีรอยแยกเล็ก ๆ พอให้เอานิ้วลอดเข้าไปได้

 

 

*แกร๊ก*

 

 

วินาทีที่เอานิ้วแตะมัน บานประตูลับก็เปิดแง้มออก

แสงสว่างเจิดจ้าจากภายในห้อง กำลังแยงเข้าตาสองข้างจนต้องหรี่ให้เล็กลง

แล้วฉันก็ได้เห็น

เห็นสิ่งที่ฉันไม่สมควรเห็นมันมากที่สุดในชีวิตของฉันเอง

 

 

***ในมุมมองของคุณกระต่าย

ผี… วิญญาณ… เทพเจ้า…

ข้าน้อยกำลังอยู่กับคนบ้าเจ้าค่ะ

ต้องรีบหาทางชิ่งหนีแล้วเจ้าค่ะ