“เบื่อง่า~”

ฉันกำลังนั่งเล่นเชือกที่ผูกติดกับลังกล่องข้าง ๆ โดยไม่สนใจงานเฝ้าระวัง

ไม่ใช่ว่าอู้ แต่มันน่าเบื่อจริง ๆ นะ!

แบบว่า~ มันไม่มีอะไรเลยนอกจากเสียงกระทบก้อนน้ำแข็งใต้ท้องเรือ กับเสียงลม

พวกยามเฝ้าเรือเองก็โดนคุณพี่หัวฟ้าปราบหมดจนเกลี้ยงไม่มีเหลือ

ส่วนยามตรงกราบเรือซ้ายที่พวกพี่สาวกระต่ายมุ่งหน้าไป ที่ตรงนั้นก็โดนปราบไม่เหลือเช่นกัน

เก่งกันแบบนี้จะให้เฝ้าระวังไปทำไมก็ม่าย~ รุ~

 

 

“หืม~¶ หื่ม~× หื้ม~”

ฉันเริ่มฮำเพลงฆ่าเวลาไปพลาง ผูกเงื่อนน้องแมวไปพลาง

แต่แล้วก็มีเสียงโหวกเหวกกรีดร้องดังขึ้นมา

 

 

ฉันรีบย่อตัวต่ำ แล้วเงยหัวขึ้นมาเพียงแค่พอให้ดวงตาพ้นลังกล่องเหล็ก

ที่ตรงหัวเรือห่างออกไปหลายร้อยเมตร มีเงาของฝูงชนกำลังกรูกันออกมาจากประตูหนีไฟ

พวกเขากรีดร้องไม่เป็นภาษา ยื้อแย่งวิ่งหนีเอาชีวิต

พวกเขาพยายามที่จะวิ่งตรงไปที่หัวเรือเพื่อขึ้นยานเหาะที่จอดเรียงเป็นตับ

แต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไร อยู่ ๆ ยานพวกนั้นกลับเริ่มส่งไอร้อนออกมาจากเครื่องยนต์พร้อมกัน ก่อนจะระเบิดพังไปต่อหน้า

 

 

“เรื่องบ้าอะไรเนี่ย!? ”

“บินหนีเองก็ได้วะ!”

พวกเผ่าที่บินได้พยายามจะกางปีกบิน

แต่แล้วอากาศรอบ ๆ ตัวพวกเขากลับเริ่มสั่นไหว

ฉัน… ว่าเหมือนจะมองเห็น—

มีอะไรบางอย่างกำลังก่อตัวเป็นรูปร่างขึ้นมาบนอากาศ…

 

 

***

“ลาพิสกำลังดึงความสนใจ เอโซแฮกระบบยาน รวมไปถึงยึดการควบคุมยานเหาะทุกลำ— เหลือแค่ผม ที่ยังไม่ได้เริ่มงานสินะ? ”

นักบวชภูติผมสีแดงพูดกับตัวเองจากบนเสาอากาศที่อยู่สูงที่สุดของเรือลำนี้

“งั้นก็~ ได้เวลาสนุกแล้วสิ~”

เธอพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่สนุกสนาน

มุมปากของสตรีภูติผมแดงกระตุกเป็นรอยยิ้มอันน่ารังเกียจ

 

 

แสงจันทร์ตกกระทบภูติน้อยสีแดงใต้ชุดคลุมสีดำ

เธอผู้นั้นช่างงดงาม หากแต่กำลังสร้างรอยยิ้มของยมทูตผู้ชั่วร้าย

เธอกางปีกออกสองข้าง แผ่ละอองแสงสีแดงอันน่ากลัวเจิดจ้า

คลื่นพลังงานเวทมนตร์นั้น กำลังรบกวนพื้นที่มิติ บิดผันสมการที่ว่าง แล้วเชื่อมแผ่นดินคนเป็นกับคนตายให้เข้าหากัน

 

 

เธอกำลังดึงเรือทั้งลำ ให้เข้าไปอยู่ในรอยแยกระหว่างโลกคนเป็นกับคนตาย ด้วยเวทมนตร์ของโลกคนตาย

 

 

วิญญาณ— ผู้เคียดแค้น

วิญญาณ— ของผู้ที่ถูกสังหารกิน

วิญญาณ— ที่ไร้อัตตาตัวตนของเหล่าโคลนนิง

วิญญาณหลงทางเหล่านั้น กำลังเริ่มรู้สึกรับรู้

รับรู้— ว่าพวกมันสามารถสัมผัสกับโลกของเหล่าคนเป็นได้ในนาทีนี้

 

 

คนเป็นมองเห็นคนตาย

คนตายมองเห็นคนเป็น

รอยแยกระหว่างมิติจักมาบรรจบลง ณ จุดรอยต่อเดียวกัน

 

 

มันเหมือนเป็นแสงจากแมลงเล็ก ๆ แต่พวกมันไม่ใช่แมลง

ละอองแสงพวกนั้นกำลังบินมารวมตัว แล้วก่อรูปร่างเป็น [หัว]

เป็น [หัว] ที่ไม่ใช่หัว

เป็นสิ่งมีชีวิตรูปแบบพลังงาน ที่ไม่ใช่พลังงานของโลกคนเป็น

มันไม่มีดวงตา ปาก จมูก หรือรูปร่างอันใดชัดเจน

แต่ผู้ที่พบเห็นกลับสามารถรับรู้ได้ ว่ามันคือ [หัว] ของสิ่งมีชีวิต

 

 

“ตัวบ้าอะไรวะ!”

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!? ไม่เคยเห็นสัตว์รูปแบบนี้มาก่อนเลย!”

เหล่าชมรมคาร์นิวอยผู้มีรสนิยมพิศดารต่างยืนนิ่งสนิทต่อหน้า [หัว] ที่ปรากฏตัวอย่างไม่ทันคาดคิด

 

 

“มันจะอะไรก็ช่าง รีบหนีก่อนเถอะ!”

เหล่าผู้มีปีกไม่คิดจะหยุดอยู่บนเรือบ้า ๆ ลำนี้อีกต่อไป

พวกเขาบินทะยานขึ้นท้องฟ้า ฝากหนรอดชีวิตเอาไว้ที่ปีกของตัวเอง

แต่หารู้ไม่ว่าการกระทำเช่นนั้น ไม่ต่างอะไรไปจากแมงเม่าที่บินเข้ากองไฟ

 

 

[หัว] เริ่มพุ่งเข้ากลืนเหล่าฝูงนกที่กำลังพยายามโบยบินหนีออกจากรัง

 

 

“อ๊ากกกกก!”

“ร้อน! นี่มันอะไรกัน!? ”

เหล่าเผ่านกกำลังมอดไหม้ด้วยแสงไฟสีขาว

เหล่าเผ่าภูติกำลังร่วงโรยจากฟ้าดั่งดอกไม้ที่แห้งเหี่ยว

 

 

ร่างกายของพวกเขาที่ถูกเผ่า มิได้มอดไหม้เป็นเถ้าถ่าน

ไร้ริ้วรอยบาดแผล

หากแต่เหี่ยวย่น ดวงตาไร้แสง จิตใจถูกช่วงชิง

ราวกับจิตใจและอัตตาของพวกเขา ได้สูญสลายมลายสิ้นหายไป

 

 

ในเวลาเดียวกัน สิ่งมีชีวิต [หัว] ที่บินวนอยู่รายรอบเรือได้เริ่มกรูเข้าโจมตีฝูงชนบนเรือ

พวกมันอ้าปากกว้างจนมีขนาดกลืนเผ่ายักษ์ได้ทั้งตัว

บินโถมลงต่ำ แล้วกวาดทะลุผ่านผู้คนนับสิบไปอย่างรวดเร็ว

 

 

ถูกสูบวิญญาณ กลืนกินอัตตา แล้วทิ้งไว้เพียงร่างเนื้อ

กลายเป็นตุ๊กตาไร้สำนึกที่กลวงโบว่างเปล่า

 

 

“เหวอออออ!!!”

ผู้คนต่างเริ่มตื่นตระหนก

พวกเขาวิ่งหนีกันไปคนละทิศละทาง เสมือนหนึ่งเป็นฝูงมดแตกรัง

บ้างพยายามวิ่งกลับเข้าห้องโถงอาหารแห่งการเฉลิมฉลอง

แต่ทว่าภายในห้องอาหารนั้น ยังมีเพชฌฆาตสีฟ้ารอคอยอยู่

 

 

*ฉั่วะ!*

 

 

หัวสด ๆ ที่เปือดเลือดสีดำของเผ่ายักษ์ตนหนึ่งกำลังลอยปลิวออกมาจากห้อง

วิญญาณของคนเป็นถูกสังหาร ลอยหลุดจากร่างสู่โลกคนตาย

ทว่าดวงวิญญาณสดใหม่ที่ถูกฆ่านั้น ไม่อาจมุ่งสู่โลกหน้าได้ดั่งหวัง

 

 

เหล่า [หัว] ที่บินรายล้อมเรือ พวกมัน ต่างกรูเข้ากลืนวิญญาณสดใหม่ที่ว่า

ทำตัวเหมือนฝูงฉลามที่ดักรอปลาหลงฝูง แล้วล่าเหยื่อลงท้อง เติมเต็มความหิวกระหาย

พวกมันอ้าปากกว้าง กัดฉีกรุมทึ้งดวงวิญญาณ แยกมันออกเป็นห้าส่วน

 

 

กำแพงใด ๆ มิอาจขวางกั้นพวกวิญญาณได้

 

 

พลังงานวิญญาณที่ถูกกลืนกิน กำลังถูกถ่ายทอดสู่ผู้ล่า

ผู้กลืน ได้รับวัฐจักรแห่งพลังงาน

ส่วนผู้ถูกกลืน กำลังถูกทำลายตัวตนอัตตา

สูญเสียความเป็นเอกลัษณ์เฉพาะบุคคล มิอาจฟื้นหวนกลับคืนสู่วังวารวัฐจักรชั่วนิรันดร์

 

 

ภูติสาวสีแดงที่ไม่มีใครสังเกตุเห็นกำลังอยู่มองดูเหตุการณ์ทั้งหมด ณ บนเสาอากาศเรือ

“ได้เวลาสูบวิญญาณ”

เธอพูดกับตัวเอง แล้วเริ่มโปรยขวดเปล่าจำนวนมากออกไปในอากาศ

ขวดเปล่าเหล่านั้นถูกพลังงานบางอย่างที่มีแสงสีน้ำเงินล้อมกรอบ แล้วเริ่มแผ่ขยายออกเป็นวังวนรูหนอน

 

 

มันคือสนามพลังงานรูปแบบหนึ่ง

 

 

เป็นสนามพลังที่จะดึงดูดพลังงานวิญญาณให้เข้าหา

หรือก็คืออุปกรณ์ที่มีเอาไว้เพื่อดูดรวบรวมวิญญาณนั่นเอง

 

 

[หัว] ที่บินลอยรอบตัวเธอเริ่มถูกแรงดึงดูดนั้นสูบเข้าไป

เหล่า [หัว] กำลังแตกสลายกลายเป็นละอองแสง

จากละอองแสง แตกสลายกลายเป็นคลื่นกระแสน้ำ

 

 

พวกมันกำลังถูกดูดบรรจุลงไปในขวด กักขัง ไร้หนทางหนี

 

 

สตรีภูติก้มมองดูขวดบรรจุวิญญาณที่อัดแน่นด้วยสีหน้าอย่างพึงพอใจ

ขวดที่บรรจุพลังงานวิญญาณจนแน่นขนัด จะถูกคัดแยกออกในภายหลังด้วยสหายผู้มีภูมิความรู้ของเธอ

 

 

คัดแยกส่วนอัตตาตัวตน คืนมันสู่โลกคนตายให้พญายมราช

ส่วนพลังงานวิญญาณอันเปี่ยมไปด้วยรสชาติอันเข้มข้น—

“พวกเราจะกินมันเอง”

—จะกลายเป็นอาหารวิญญาณของพวกเธอในภายหลังไป

 

 

***

กังขังในวังวนมิติที่แยกออก

ฆ่าคนเป็นให้กลายเป็นคนตาย

ปล่อยคนตายให้มาฆ่าคนเป็น

ขุนวิญญาณให้อ้วนพีด้วยวิญญาณที่บรรจงสังหาร

แล้วเก็บตักตวงผลดอกที่งอกเงย กลืนกินเติมเต็มดวงจิต เพื่อหวังคืนสู่แดนเทพเจ้า

 

 

เทพทั้งสามไม่เคยคิดสู้เพื่อความถูกต้อง

เทพทั้งสามไม่ได้สู้เพื่อทวงคืนความยุติธรรมให้กับคนตาย

พวกเขา— ก็แค่ทำเพื่อ [ตัวเอง]

ทำเพื่อ [ตัวเอง] เท่านั้น

***

 

 

“ระ— รายงาน! ต้องรีบรายงานพวกพี่สาวฮีโร่!”

ฉันรีบควักมือถือสีเงินขึ้นมาเพื่อติดต่อหาพวกพี่สาว

ถึงจะไม่รู้ว่าพวกนี้คือตัวอะไร แต่สถานการณ์มันไม่ปกติเอาเสีย–

 

 

*ฮูมมม!!*

“เอ๊? ”

เสียงอะไร…

พอหันไปมองตามเสียง ก็เห็น [หัว] ขนาดใหญ่กำลังแยกส่วนที่คล้ายปากหันมาทางฉันอยู่

 

 

” ม่ายยยยยยย!!! ”

ฉันรีบเตรียมกระโดดหนีมัน

แต่ก่อนที่จะได้ทันกระโดดหนี เจ้าสิ่งมีชีวิตประหลาดก็บินเลี้ยวผ่านตัวฉันไปซะดื้อ ๆ

พวกมันส่งเสียงโหยหวนราวกับว่ากลัวอะไรสังอย่าง แล้วพากันบินทิ้งระยะจากฉันไปเสียอย่างงั้น

 

 

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันค่ะเนี่ย?

 

 

“… อ๊ะ! จริงสิ ต้องรีบติดต่อพวกพี่สาว!”

ฉันรีบหยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้ง

แต่ก่อนที่จะได้ทันโทรติดต่อพวกพี่สาว มือของฉันกลับหยุดเคลื่อนไหวไปเสียก่อน

คราวนี้ไม่ใช่เป็นเพราะมี [หัว] เข้ามาโจมตี

แต่เป็นเพราะฉันบังเอิญเหลือไปเห็นบางอย่าง

 

 

ตรงใกล้จุดหัวเรือ

ตรงห้องอาหารที่พี่สาวลาพิสบุกเข้าไป

ตรงประตูหลังที่มีรถเข็นจำนวนมากถูกปล่อยวางทิ้งเอาไว้

ที่ตรงนั้น มีอาหาร [หัน] ถูกวางเรียบเอาไว้บนจาน

มันไม่ใช่ หมูหัน หรือ เป็ดหัน

แต่เป็น [ตัวฉัน] ที่โดนเอาไปทำเป็นอาหาร [หัน]

เป็นอาหาร ที่ปรุงจากตัวของ [ฉัน]