ณ งานเลี้ยงมื้อใหญ่ของคาร์นิวอย

อาหารพิศดารแสนโอชะจำนวนมากกำลังถูกส่งเรียงรายนำมาวางบนโต๊ะอาหาร

บรรดาสมาชิกต่างลิ้มรสอย่างสำราญ จวบจนเวลาล่วงเลยมาได้หนึ่งชั่วโมง

มื้ออาหารถูกนำพาผ่านไปห้าจานหลัก ไล่เรียงเตรียมขึ้นอาหารจานที่หก

 

 

หม้อต้มผักรวมมิตร [เผ่านางไม้]

สิ่งมีชีวิตรูปแบบพืชที่มีสติปัญญาจำนวนห้าคนได้ถูกนำมาต้มรวมในหม้อต้มขนาดใหญ่

ต้มจนร่างกายเปื่อยยุ่ยนุ่มลิ้ม อีกทั้งได้น้ำซุปรสแสนหวานจากน้ำตาลที่ละลายออกมาจากใบเลี้ยงที่เรียงร้อยตามกาย

รูปร่างของอิสตรีแสนงามอันดับหนึ่งในจักรวาล ถูกลอกเปลือกจัดวางเป็นอาหารตาประดับหม้อต้ม

จานอาหารซุปแสนงามเลิศรสที่ว่า มันกำลังถูกเข็นมาวางใจกลางลานห้องจัดเลี้ยง ปล่อยให้กลิ่นหอมลอยโชยยั่วกระตุ้นปุ่มลิ้นรับรสชาติ แล้วตักแบ่งเตรียมเสริฟให้แก่ผู้คน

 

 

” (อีกแค่สองจาน ก็จะถึงคิวของข้าแล้ว) ”

มนุษย์เสือยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียมในระหว่างที่มองดูจานซุปกำลังถูกรินเทใส่ถ้วยแบ่งแต่ละใบ

เสียงดนตรีวงออเคสตร้ายังคงดังบรรเลงอย่างไพเราะ

ทุกอย่างล้วนดำเนินการเป็นไปอย่างราบรื่น

 

 

เขาเริ่มจินตนาการถึงอนาคต

อนาคตที่ทุกคนจะลิ้มรสอาหารจากฟาร์มเพาะเลี้ยงโคลนนิง

ไม่ต้องเสี่ยงลักพาตัวใครอีก

ไม่ต้องเสี่ยงทำเรื่องผิดกฎหมาย—

 

 

*ตึ่ง!*

 

 

“หืม? ”

เสียงบรรเลงเพลงดนตรีหยุดชะงัก

ประตูบานโตที่เป็นทางเข้าหลักเพียงหนึ่งกำลังสั่นไหว

“ผู้บุกรุก!”

“จัดการมัน!”

เหล่าแขกที่ไม่อาจรับรู้เห็นโลกภายนอก นอกจากเสียง ต่างพากันมองไปทางประตูเป็นสายตาเดียว

เสียงปืนรังสีดังรัวต่อเนื่องไม่ขาดสาย

มีเสียงอัดกระแทกดังขึ้นต่อเนื่องมิหยุดยั้ง

จนกระทั้ง—

 

 

*บรึ้ม! *

 

 

—เกิดเสียงระเบิดดังลั่น

ทุกอย่างล้วนสงบนิ่งเงียบหลังสิ้นเสียงระเบิด

ไม่มีแขกผู้ใดกล้าที่จะเคลื่อนไหวหรือลงมือทานอาหารตรงหน้าต่อ

 

 

“ขอให้แขกทุกท่านอยู่ในความสงบครับ ไม่ว่าผู้บุกรุกจะเป็นใคร ป่านนี้คงลงไปอยู่ในหม้อต้มแล้วครับ ”

เพื่อไม่ให้บรรยากาศของงานถูกทำลาย เจ้าภาพผู้น่าเกรงขาม ซิงเคไนต์ จึงลุกขึ้นยืนคำรามด้วยเสียงอันดัง ก่อนจะหยิบถ้วยซุปขึ้นมาซดอย่างสำราญใจ

 

 

เหล่าแขกต่างพากันหัวเราะให้กับมุขของเขา แล้วเริ่มลงมือจัดการอาหารตรงหน้าต่อ

เสียงดนตรีเริ่มบรรเลงขึ้นอีกครา

ส่วนบุรุษเสือยังคงยืนมองไปที่ประตูทางเข้า ด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจเท่าไหรนัก

 

 

” (ไอบ้าตัวไหนมาบุกรุกงานเลี้ยงของข้ากันฟะ หรือว่าจะเป็นหมายเลขศูนย์? แต่มันไม่น่าจะมีความสามารถระดับนี้…) ”

เขาคิดเช่นนั้นก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเอง

 

 

*ตึ่ง!*

 

 

แต่ทว่าเสียงกระแทกประตูเหล็กบานหนาที่ดังขึ้นอีกครั้ง มันทำให้เขาต้องจำใจลุกขึ้นยืนต่อ

 

 

*ตึ่ง!*

ครั้งที่สอง

*ตึ่ง!*

ครั้งที่สาม

*โครม!!*

จนกระทั้งบานประตูเหล็กเปิดออกกว้าง

 

 

สตรีเผ่ามนุษย์หนูผู้หนึ่งกำลังเดินเข้ามาภายในห้องด้วยท่าทีที่สงบนิ่ง

เธอสวมชุดคลุมสีดำของนักบวชศาสนาเทพทั้งสาม

มีผมยาวสีฟ้าที่งดงามเหมือนน้ำทะเล

แต่ใบหูหงิกงอผิดรูป และสวมผ้าปิดตาตัวเฉกคนที่มีดวงตามืดบอด

 

 

ชั่วพริบตานั้น ทุกคนในห้องโถงต่างรู้สึกว่าหัวใจของตัวได้ถูกแย่งชิงไปโดยสตรีที่งดงามราวเทพธิดาผู้นี้

ทว่ามนสะกดแห่งความงามของเธอกลับมีผลเพียงแค่ชั่วคราว

จิตใจที่พิกลแปลกพิศดารของผู้คน ทำให้พวกเขาเกิดความคิดที่ผิดเพี้ยนมากกว่าความเสน่หา

 

 

[สตรีที่งดงามเช่นนี้ จะมีรสชาติอร่อยเพียงใดกัน?]

 

 

“ใครวะ…”

บุรุษเสือที่นั่งบนชั้นลอยมองไปทางสตรีร่างบางด้วยความสงสัย

 

 

เกิดอะไรขึ้นกับลูกน้องของข้า?

แล้วนังตาบอดนี่เป็นใคร?

ตำรวจสากล?

หรือว่าจะเป็นผู้เกี่ยวข้องกับยัยหนูหมายเลขศูนย์?

ดูยังไงก็ไม่น่าจะมีความเกี่ยวข้องกัน…

 

 

ให้ตายเถอะ จะบอกว่าสตรีตัวเล็กที่ตาบอดคนนั้น เป็นคนจัดการลูกน้องทั้งหมดที่เฝ้าอยู่ข้างนอกอย่างงั้นเรอะ?

แพ้ให้กับเผ่ามนุษย์สัตว์ที่พิการ?

ข้าไม่เชื่อหรอก!

 

 

มนุษย์สัตว์ที่พิการ ไม่ต่างอะไรไปจากคนที่ตายไปแล้ว

 

 

“มัวยืนบื้ออะไรกันวะ ฆ่ามัน!”

การที่มันบุกรุกเข้ามาถึงที่นี่ คงเป็นเรื่องของโชคช่วยมากกว่า

ไม่จำเป็นต้องไปคิด ว่าตัวตนที่บุกรุกคือใคร

ไม่จำเป็นต้องไถ่ถามคนที่กำลังจะตาย

 

 

ฆ่าแล้วกิน นี่ละคือสัจธรรมของโลกใบนี้

 

 

“ขอเชิญแขกทุกท่านดื่มดำกับอาหารต่อ คนของเราจะจัดการให้เอง”

บุรุษเสือประกาศด้วยเสียงอันดัง แล้วหยิบแก้วไวท์ขึ้นมาดื่ม พร้อมกับมองดูการแสดงจากบนที่นั่งชั้นหนึ่ง

ใช่แล้ว

ถือซะว่าเป็นการแสดงอย่างหนึ่งไปแล้วกัน—

 

 

***

สตรีผมฟ้ากำลังยืนนิ่งคิดพิจารณา

สมาธิคำนึงถึงคำสั่งเพียงหนึ่งที่ได้รับมอบหมาย

[จงไปดึงความสนใจศัตรู]

ทำเช่นไรดี?

ทำเสียงหนวกหูดึงความสนใจ?

ก่อความวุ่นวายแบบหลบซ่อน?

 

 

วิธีการอ้อมค้อมเหล่านี้ หาใช่วิถีทางของเธอไม่

” (เข้ามาเลยค่ะ) ”

การต่อสู้ต่างหาก ที่เป็นวิถีทางของเธอ

 

 

“ฆ่ามัน!”

ลูกทะเลจำนวนไม่ต่ำกว่า 100 คนกำลังกรูเข้ามาในห้องจัดเลี้ยงทั้งจากทางซ้ายและขวา

เสียงชักรังเพลิงอาวุธดังขึ้นรัวมิขาดสาย

คมดาบหอกรังสีส่องแสงประกาย พร้อมหมายแยกร่างศัตรูให้เป็นแปดส่วน

เสียงดนตรีเริ่มบรรเลงเป็นจังหวะเร้าใจ เสริมบรรยากาศเติมแต่งให้สนุกสนาน

เปิดม่านบทละครเวทีแห่งการต่อสู้ชิงชัยเอาชีวิต

 

 

“ยิง!”

แสงรังสียิงโหมกระหน่ำไปทั่วหล้า

สาดแสงเป็นเส้นทิวแถวราวห่าฝน

กระหน่ำ พุ่งตรงทั่วทุกตาราง ไม่หวังคิดให้มีพื้นที่หลีกหนี

 

 

ทว่าไม่มีฝนใด ที่จะสามารถกระทบพื้นพร้อมกันได้สมบูรณ์

 

 

ทุกจังหวะลมหายใจที่เหนี่ยวไก มิอาจกระหน่ำเหนี่ยวนำแสงออกมาได้พร้อมเพรียง

เสียววินาทีแห่งการเหลื่อมล้ำ คือช่วงจังหวะช่องว่างเพียงหนึ่งให้หลบหลีกหนี

สตรีมนุษย์หนูใช้จังหวะที่ว่านั้น เล็ดรอดหลบหลีก ประหนึ่งราวกับเป็นเส้นด้ายที่วิ่งลอดผ่านห่วงรูเข็มที่วางเรียงรายอย่างสับสน

เคลื่อนตัวอย่างไร้ซึ่งความสูญเปล่า หมุนพลิกตัวไปตามกระแส

นำตัวเองเคลื่อนไหวฉีกออกข้าง

 

 

หนึ่งจังหวะจักเคลื่อนย้ายตัวตน ห่างหายหลบคลื่นแสงมรณา

สองลมหายใจฉับพลับเข้าประชิด

สามหมัดฝ่ามือทะลวงอก ดันร่างเผ่ามนุษย์กอลิล่าที่ใหญ่กว่าถึงเท่าตัว ลอยกระเด็นข้ามห้องอัดติดแน่นผนังไป

 

 

“!!!— ยะ… อย่าไปกลัวมัน! มันก็แค่เด็กผู้หญิงคนเดียวเท่านั้น!”

ชายเผ่าสิงโตที่ยืนอยู่ใกล้คำรามลั่น

ราชสีห์แห่งป่าจักหมายขย้ำหนูตัวจ้อยด้วยกรงเล็บรังสี

มือทั้งห้าแผดแสงรังสียืดยาว กลายเป็นเขี้ยวเล็บสังหารที่แผ่รัศมีกว้างไกลห้าเมตร—

 

 

*พรึบ! *

ถูกบดบังวิสัยทัศน์

เจ้าป่ากำลังถูกบดบังวิสัยทัศน์ด้วยผ้าคลุมสีดำที่เธอสวมใส

สตรีตัวน้อยใช้แขนเหวียงผ้าคลุมคล้ายกับเป็นการสาดสีดำ

จังหวะเดียวกันเธอได้ย่อตัวต่ำ แล้วใช้แขนซ้ายดันร่างพุ่งเป็นหอก ใช้ปลายเท้าอัดใส่หน้าอกจนกระดูกร้าวทิ่มแทงภายใน ทะลุหัวใจตายฉับพลัน

ชายสิงโตอาเจียนเลือดสีน้ำเงินไหลบาดออกทางปาก ดวงตามืดบอด สิ้นใจในพริบตา

 

 

การโจมตีของเธอไม่หยุดเพียงเท่านี้

เธอกลิ้งตัวหลบแสงรังสีที่สาดใส่จากทางด้านหลัง

หลบกระสุนปืนคำรามนับร้อยที่พุ่งจากด้านข้าง

แล้วเอียงคอทำมุม 20 องศาหลบกระสุนลอบสังหารที่ยิงมาจากชั้นบน

 

 

“หลบได้ทั้งหมด!? นี่บ้าชัด ๆ !”

หนึ่งในศัตรูเริ่มตื่นตระหนก

สตรีผู้ดวงตามืดบอดสัมผัสจิตที่ตื่นตระหนกนั้น แล้ววิ่งเข้าประชิดใส่ด้วยความเร็วสูง

 

 

“อ๊ะ!?!”

ใช้จังหวะที่เขากำลังสั่นกลัว พลิกวาดขาสูง

ใช้เรียวขาอ่อนที่เย้ายวน ตวัดตัดต้นคอด้วยความเร็วสูง จนหัวของเขาหลุดกระเด็น

แล้วใช้หัวที่หลุดออกมา แตะเป็นลูกกระสุน ยิงใส่คนที่กำลังซุ่มยิงจากชั้นลอย ร่วงลงมากระแทกพื้นคอหักตาย

 

 

ดอกไม้เลือดสีฟ้าจักเบ่งบานบนผื้นพรมแดงปักลายทองคำ

 

 

“เหวออออ!!!”

ศัตรูที่ยืนติดกับเธอกำลังคลั่งด้วยความหวาดผวา

เขาไม่สนใจทิศทางการเล็งยิงอีกต่อไป

เขาปลดล็อคระดับความแรงอาวุธ แผ่รังสีออกจากปลายดาบจนยิงเป็นเลเซอร์ที่ยืดยาวไร้ที่สิ้นสุด

ใช้มันเหวี่ยงฟาดฟัน โจมตีใส่ดอกไม้งามเพียงหนึ่งที่อยู่ใจกลางดงสัตว์ร้าย

 

 

” ไอบ้า หยุด–!!”

*ฉัวะ!*

เลือดสีน้ำเงินกำลังสาดกระเซ็น

เลือดของพวกพ้องที่ร่วมต่อสู้กำลังถูกพวกเดียวกันฟาดฟันเพราะความคลั่งตื่นตระหนก

เหล่าแขกชายหญิงที่เริ่มทราบชะตากรรม ต่างละทิ้งอาหารบนโต๊ะ ก้มตัวหลบ พากันวิ่งวุ่นหนีตาย

เสียงดนตรีบรรเลงหยุดนิ่ง แทนที่ด้วยเสียงกรีดร้องแห่งความทรมาน

 

 

ฝ่ายสตรีที่ถูกโจมตี เธอกำลังกระโดดหลบแสงที่ฟาดฟันราวกับเป็นการเล่นสนุก

เธอม้วนตัวตีลังกา ยิ้มร่าอย่างสนุกสนานเริงรม

จิตใจของเธอกำลังรีดเร้นสมาธิออกมาถึง ณ ขีดสุด

การรับรู้โลกทั้งใบของเธอกำลังถูกรวมเป็นหนึ่งโดยมีเธอเป็นศูนย์กลาง

 

 

มองเห็น

รับรู้

ได้ยิน

เป็นสภาวะที่ จิต วิญญาณ และกาย ได้ผสานเป็นหนึ่งเดียว

 

 

มันช่างสนุก

การต่อสู้มันช่างสนุกเหลือเกิน

เพราะมันสนุกตื่นเต้นเร้าใจเช่นนี้ เธอจึงไม่อาจหยุดยิ้มและสนุกไปกับการต่อสู้เสี่ยงตายได้

 

 

เสพติดมันราวกับเป็นการเสพติดยา

 

 

*พลั๊ก!*

สตรีสีฟ้าตีลังกา แล้วฟาดส้นขาใส่ใจกลางกระหม่อมของศัตรูที่บ้าคลั่ง

ส่วนหัวของเขาถึงกับยุบลงตามขนาดฝ่าเท้า แล้วแน่นิ่งสิ้นชีพไป

 

 

เธอไม่หยุดเพียงแค่นั้น

เธอกระโดดสูงหลบกระสุนแสงที่ยิงโจมตีกระหนาบจากรอบตัว

ในจังหวะเดียวกัน เธอได้ใช้ขาขวาเกี่ยวดาบแสงของศัตรูขึ้นมา

 

 

เธอถีบดาบรังสีเล่มนั้นที่ยังเปิดเร่งพลังงานจนสุด ปล่อยให้ควงหมุนกลางอากาศเป็นกงจักสังหาร

ดอกไม้สีฟ้าจากเลือดชาวประมงมนุษย์สัตว์เริ่มผลิบานกระจายขึ้นรอบตัวของเธอ

 

 

จนกระทั้งดาบแสงนั้นสิ้นฤทธิ์พลังงาน

ผู้ที่รอดชีวิต ถ้าไม่แขนขาด ก็วิ่งหนีหางม้วนไปหลบตามเสากำแพง

ทุกอย่างเริ่มนิ่งสงัดอีกครั้ง

ไม่มีใครกล้าขยับหรือแม้แต่จะหายใจ

 

 

ที่ใจปากทางเข้าของห้องจัดงานเลี้ยงอันหรูหรา

ท่ามกลางมวลหมู่รอยเลือดสีฟ้าที่เบ่งบานบนพรมสีแดง

มีสตรีสีฟ้าคนหนึ่งกำลังยืนอยู่บนท่ามกลางมวลหมู่ดอกไม้เลือด

 

 

เธอคนนั้นไร้ริ้วรอยแผล

ไร้รอยยับบนผ้าคลุม

แม้แต่รอยเลือด ก็ไม่หลงเหลือทิ้งเอาไว้บนร่างกายหรืออาภรณ์ของเธอ

เธอ– แขกไม่ได้รับเชิญผู้มีนามว่า [ลาพิส ลาซูลีล]