​

ภายใต้แสงจันทร์ราตรีที่ถูกบดบังด้วยกลุ่มแสงวิญญาณ

ผมกับพรรคพวก กำลังยืนรวมตัวกันบนกราบเรืออย่างเงียบงัน

 

 

“เอาละ ตอนนี้มาถึงบนเรือกันแล้ว”

นักบวชไก่เหลืองทำลายความสงบด้วยเสียงกระซิบที่แผวเบา

เธอเกร็งปีกจนมีลักษณะคล้ายดาบ แล้วนำมันไปตัดเชือกที่ยึดกับห่วงยาง เพื่อเอามามัดยามสองคนที่สลบไปแล้วจนแน่น

เธอดูช่ำชองมาก จนแทบไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดจากฝีมือของนักบวชสาวตัวเล็ก ๆ เพียงคนเดียว

 

 

“เราไม่รู้ว่าพวกนายมาทำอะไรที่นี่ และจะไม่ขอรับรู้ด้วย แต่ขอเตือนเอาไว้อย่าง”

เธอหันมามองผมกับกระต่ายแปลกหน้าในตอนที่เธอมัดพวกยามเสร็จ

“อย่าได้คิดมาขวางทางพวกเราเชียว”

ผม— พอจะเดาได้ว่าพวกเธอมาทำอะไรที่เรือลำนี้

จากประสบการณ์ตอนหมอกปีศาจในทวีปออโรร่า คงไม่พ้นว่ามาเพื่อขับไล่ผีสางซาตานนั่นละ

ถึงจะไม่เคยได้ยินจากปากของพวกเธอโดยตรงว่ามีอาชีพที่แท้จริงคืออะไร แต่คนที่สอนให้ผมรู้ว่าโลกนี้มีผี แล้วยังรู้วิธีปราบพวกมัน

ไม่ว่าจะคิดยังไง ก็ไม่พ้นเป็นขบวนการปราบผีชัด ๆ

 

 

“แล้วก็อีกเรื่อง เจ้าหนุ่ม ออน”

“ออน…? ”

เล่นหดชื่อชาวบ้านสั้น ๆ กันแบบนี้เลยเรอะครับคุณพี่?

“ขอเรายืนยันเล็กน้อยก่อนแยกจาก นายเห็นมากแค่ไหน? ”

เธอถามผมด้วยสีหน้าที่จริงเป็นอย่างมาก

คงหมายถึงกลุ่มหมอกวิญญาณที่ดูชวนให้หดหู่พวกนี้สินะ?

“เห็นครับ มีหมอกแสงเต็มเรือเลยครับ ”

” หมอกหรือเจ้าค่ะ? ”

” หมอกอาใย~? ”

กระต่ายแปลกหน้ากับนักบวชฝึกหัดต่างหันมามองผมด้วยสีหน้างุนงง

สองคนนี้ไม่มีญาณรับรู้วิญญาณเหมือนผมสินะ?

 

 

“เห็นเป็นหมอกแสง— งั้นเราขอให้คำแนะนำอย่าง ถ้าไม่อยากตาย จงทำเป็นไม่เห็น ไม่รับรู้ว่ามีพวกมันอยู่ไปซะ”

” ครับ? ”

” ไม่มีเวลาอธิบาย บอกได้แค่ว่าเจ้าพวกนี้มันบ้า มันไม่สนหรอกว่าใครเป็นมิตรหรือศัตรู แค่รู้ว่ารับรู้กันได้ มันก็พร้อมจะโจมตีนายเหมือนสัตว์ที่กระหายน้ำนั่นละ”

พอพูดจบ เธอก็หันหลังให้ผม

” ขอตัวก่อน พวกเรามีงานต้องทำ ไซน์ มาเร็ว!”

” ค่ะ!”

แล้วพานักบวชฝึกหัดหายไปในเงามืดของกราบเรือในทันที

 

 

***

” นี่ นี่ ปล่อยพี่ชายกับพี่สาวกระต่ายเอาไว้แบบนั้น จะไม่เป็นอะไรหรือคะ? ”

” ต่างคนต่างเส้นทางชีวิต เรามาตั้งสมาธิกับเรื่องของพวกเราตรงหน้าดีกว่า”

“นั่นคือการหยุดองค์กรที่ขั่วร้ายคาร์นิวอยสินะคะ! บอกมาได้เลยค่ะ ว่าอยากจะให้ฉันทำอะไรบ้าง!”

ฉันยืนมองดูเด็กสาวตัวน้อยที่กำลังพูดคุยกับสหายเอโซอย่างเงียบ ๆ อยู่ข้างหลังสุดของแถว

 

 

ดูเหมือนว่าเด็กสาวจะเข้าใจผิดไปไกลเลยทีเดียว

พวกเราไม่ได้มาที่นี่เพื่อหยุดการกินเนื้อเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์ของคาร์นิวอย

แต่มาเพื่อเก็บโควต้าวิญญาณหลงทาง พาพวกมันกลับสู่แดนคนตายให้ท่านพญายมราชพึงพอใจต่างหาก

 

 

พวกเราไม่ใช่ซุปเปอร์ฮีโร่หรอก

 

 

“… ลาพิส เธอไปป่วนงานเลี้ยงเพื่อดึงความสนใจ แมรี่โกลว์ ฝากเรื่องชำระวิญญาณจากบนยอดปล่องเรือ ส่วนฉันจะไปที่สะพานเดินเรือเพื่อป่วนระบบของเรือลำนี้”

สหายเอโซทำเป็นไม่สนใจสายตาแห่งความคาดหวังของเด็กสาวผู้มีจิตใจบริสุทธิ์ แล้วเริ่มสั่งการโจมตีในทันที

” แล้วฉันละ~! ฉันล่าาาาา ~~~!”

” ฝากไซน์ปีนขึ้นไปตรงหอสังเกตุการณ์ตรงท้ายเรือ ฝากเฝ้าระวังให้พวกเรา ถ้าเจออะไรไม่ชอบมาพากลให้ติดต่อพวกเราทันที”

” ค่ะ!”

เอโซสั่งงานไซน์ด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์เท่าไหรนัก

เธอหันไปสบตาแมรี่โกลว์ แล้วส่งสัญญาณตา ว่าให้เพิ่มงานเฝ้าระวังเด็กน้อยไซน์ลงไปในรายการของเธอด้วย

 

 

ความจริงคือไม่มีใครอยากพาไซน์มางานนี้

เพราะพวกเราประเมินแล้วว่างานครั้งนี้ดูจะอันตรายเกินความสามารถของเธอ

ถึงเอโซจะมีแนวคิดเข้มงวดอย่าง ” ปล่อยให้เรียนรู้ด้วยตัวเองจากประสบการณ์จริง” แต่ก็ไม่โหดขนาดที่จะพามางานเสี่ยงตายที่เกินมือพวกเราจะเข้าไปปกป้องได้

แถมงานนี้ยังมีเรื่องฟาร์มคนแคระข้างใต้เรือนี้อีก

 

 

แต่— หลังจากถกกันในกลุ่ม พวกเราก็ได้ข้อสรุป ว่ายังไงก็คงต้องพามา

เพราะดูแล้ว ถ้าไม่พามา มีหวังต้องแอบหนีตามมาเองจนเป็นเรื่องอย่างแน่นอน

 

 

“งั้น– แยกย้ายได้!”

“พลังแห่งมิตรภาพจักบังเกิด มาแสวงหาพลังเพื่อหวนกลับคืนสู่ความเป็นเทพกัน!”

“เทพ? ”

แมรี่โกลว์ยังคงพูดจาไม่ระวังเหมือนเช่นเคย

แต่โชคดีที่น้องไซน์มองเป็นมุขตลกของเธอมากกว่า

 

 

[งั้นฉันขอตัวก่อนค่ะ (ᗜˬᗜ) ]

ฉันกล่าวอำลา แล้วกระโดดลงไปวิ่งข้างกราบเรือที่ตั้งฉาก 60 องศากับเส้นขอบฟ้าในลักษณะกลับหัว

ขับชีพจรลงเท้า ใช้ผนังที่เอียงลาดเป็นฐานเหยียบ แล้วส่งแรงกระแทกออกไปทางฝ่าเท้าเพื่อดีดตัวเองให้ลอยขึ้นก่อนตกลงไปตามแรงโน้มถ่วงของโลก

ทำเช่นนี้ซ้ำ ๆ ด้วยความเร็วสูง จนสามารถวิ่งไปตามผิวกราบเรือได้ราวกับเป็นการวิ่งบนแผ่นดินราบ

 

 

ในเวลาเดียวกัน สัมผัสจิตที่รับรู้รอบกายก็เริ่มจับการเคลื่อนไหวของวิญญาณโดยรอบที่กำลังเริ่มเปลี่ยนแปลง

ความสามารถการรับรู้วิญญาณที่นายตำรวจคนนั้นมี ยังอยู่แค่ในช่วงของสัมผัสรับรู้เพียงแค่ผิวน้ำ

คำถามของเอโซคือสิ่งที่ยืนยันความจริงนั้น

เขาบอกว่ามองเห็นเป็นแค่กลุ่มก้อนแสงคล้ายหมอก

แต่ทว่าในความเป็นจริง วิญญาณที่ถูกฆ่ากินพวกนี้ มันมีสภาพที่น่าสยอดสยองมากกว่านั้น

 

 

อัตตาไร้รูปกาย

วิญญาณไร้รูปลักษณ์

ถูกฆ่ากินด้วยวิธีทารุณ

ความฉลาดและความรู้ที่สัตว์ไม่มี ทำให้เคียดแค้น สาปแช่ง แล้วจมปลักลงในห้วงกระแสแห่งการไม่ยอมรับความเป็นตาย

 

 

ความตระหนักรู้ ได้กลายเป็นคำสาปให้พวกเขาไม่อาจไปสู่สุขคติ

 

 

จากหนึ่งเป็นสอง

จากสองเป็นสาม

หลายร้อยวิญญาณรวมร้อยเรียงหลายพันศพ จนกลายเป็นตัวตนอันน่าเวทนา ที่ไม่อาจแม้นจะรู้ได้ว่าตัวเองคือใคร

 

 

ใบหน้าเว้าแหว่ง แขนขาขาดวิ่น

ไม่อาจยอมรับความตาย จึงเกาะเกี่ยวพรรคพวกร่วมชะตากรรมที่ถูกสังหารกินเพื่อหาทางรั้งชะตากรรม ให้ตัวเองยังอยู่ในโลกคนเป็น

สายใยวิญญาณจากหนึ่งเชื่อมกับอีกหนึ่ง จนสุดท้ายกลายเป็นผืนตาข่ายขนาดยักษ์ที่น่าเศร้า

แล้วผืนตาข่ายวิญญาณขนาดยักษ์นั้น มันก็กำลังร้องโหยหวนอย่างน่ารำคาญ ส่งคำสาปแช่งอยู่รอบเรือลำนี้ตราบนิรันดร์กาล

 

 

ช่างน่าเศร้าที่วิญญาณพวกนี้ขาดตัวสื่อกลางกระตุ้น มิเช่นนั้นคงยื่นมือเข้ามาสู่โลกแห่งความเป็นจริง เพื่อจมเรือลำนี้ไปนานแล้ว

 

 

แต่วันนี้คงไม่แน่

ถ้านายตำรวจที่มีญาณรับรู้วิญญาณไปทำเรื่องงามหน้า คงได้ถูกผีพวกนี้ใช้เป็นสื่อกลางจมเรือลำนี้ไปก่อน

 

 

[…]

เร่งฝีเท้าอีกหน่อยดีกว่าแฮะ

ฉันคิดเช่นนั้น แล้วเริ่มเร่งฝีเท้าตรงไปที่หัวเรือ

ไปตรงจุดที่ฉันสัมผัสได้ถึงชีวิตจำนวนมากตรงนั้น

 

 

***

“หายตัวไปกันเร็วแท้”

“งั้นข้าน้อยเองก็ขอแยกตัวด้วยเช่นกันเจ้าค่ะ”

“เดียว ๆ ถ้ายังไงมาแนะนำตัวก่อนสิ ผมไม่อยากอยู่ ๆ ก็มา แล้วก็ไปแบบมึน ๆ อย่างงี้!”

“ก็แค่แม่ค้าตลาดธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นเจ้าค่ะ”

“แม่ค้าบ้านเธอแต่งชุดคล้ายสายลับแบบนี้เรอะ!? ”

“…”

กระต่ายสาวลึกลับยืนนิ่งเงียบ

เธอเปิดส่วนคลุมที่ปกปิดใบหน้า เผยหน้าจริงเพื่อหันมาสบตาผม

 

 

ดวงตาของเธอกำลังจับจ้องเข้ามาในดวงตาของผม

เธอเลื่อนสายตาตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วมาหยุดลงตรงกระเป๋าเสื้อ

 

 

” คุณเป็นตำรวจจริง ๆ สินะคะ? ”

” ทำไมถึงรู้? ”

” รอยนูนบนปกเสื้อ มันคือตราตำรวจไม่ผิดแน่ค่ะ”

พอพูดแบบนี้มันก็ถูกของเธอ

คราวหน้าผมคงต้องระวังตัวให้มากกว่าเดิมเสียแล้ว

 

 

” คุณดูเป็นคนที่เชื่อถือได้— ถ้าท่านสัญญาว่าจะช่วยข้าน้อย ข้าน้อยจะพูดเจ้าค่ะ”

“…ช่วยไม่ช่วยมันขึ้นอยู่กับเนื้อหา”

” ข้าน้อยเข้าใจเจ้าค่ะ”

เธอว่าเช่นนั้นแล้วเริ่มเล่าเรื่องราวด้วยดวงตาที่เศร้าสร้อย

 

 

เรื่องมันยาวมาก

ประมาณว่าสองวันก่อน มีเด็กใต้การดูแลของเธอคนหนึ่งหายตัวไป

แม่ค้าคนนี้เลยออกตามสืบ หาร่องรอยของเด็กที่หายไป

สืบไปสืบมาจนเจอว่าเป็นฝีมือของชาวประมง A คนหนึ่ง

เธอเลยแฮกระบบฐานข้อมูลของชาวประมง A และพบว่าเขามีภารกิจต้องมาเป็นยามเฝ้าบนเรือลำนี้ วันนี้

ประกอบกับบังเอิญที่เธอมาพบพวกเราพอดี

เลยทำให้เธอขอร่วมทางมาด้วย

 

 

“คดีลักพาตัวเด็ก ทำไมถึงไม่แจ้งตำรวจเล่า!”

“เด็กยังหายตัวไปไม่ครบ 1 วัน ทำยังกับว่ามีตำรวจคนไหนยอมขยับก้นออกตามหาให้เจ้าค่ะ”

อูว— เจ็บวุ้ย

ช่วยไม่ได้แฮะ

“งั้นผมจะช่วยคุณตามหาเด็กอีกแรงครับ”

“ขอบคุณมากเจ้าค่ะ”

ยังไงก็ต้องสำรวจเรือลำนี้เพื่อตรวจความไม่ชอบมาพากลอยู่แล้ว ถือโอกาสรับสองงานไปเลยคงไม่เสียหายอะไร

 

 

พวกเราสองคนเริ่มเดินไปตามบนกราบเรือที่มืดวังเวงไร้ผู้คน

เสียงผืนน้ำแข็งที่กำลังแตกละลายดังกระทบผิวเรือไม่ขาดสาย

แสงจากดวงจันทร์ทรงกลดทอแสงรัศมีสาดส่องให้มองเห็นเส้นทาง

ไร้วี่แววของผู้คน นอกจากหมอกแสงวิญญาณจาง ๆ ที่ปกคลุมหนาทึบ

 

 

คงจะ— แตะพวกมันได้ใช่ไหม?

 

 

“เดินช้าจริงเจ้าค่ะ”

“อย่า—”

กระต่ายสาววิ่งทะลุผ่านหมอกวิญญาณไป ราวกับไม่ได้เห็นมัน

ทันทีที่เธอเดินผ่านพวกมัน ประหนึ่งเหมือนเห็นภาพซ้อน คล้ายกับว่าสองสิ่งเป็นภาพที่อยู่บนแผ่นพลาสติกใสคนละแผ่น แต่ถูกนำมาวางซ้อนกันเอาไว้

 

 

เธอทะลุผ่านไปโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

 

ในทางกลับกัน พวกหมอกวิญญาณกลับเคลื่อนไหวก่อเป็นรูปคล้ายหัวคนนับสิบ

หัวพวกนั้นหันมามองทางผมเป็นสายตาเดียว

 

 

“เห็นพวกเรา? ”

“ร่างทรง? ”

“มีอำนาจเป็นสื่อกลาง? ”

เสียงกระซิบจากหมอกดังไปทั่วรอบตัวผม

 

 

ไอฉิบหาย

นี่สินะ ที่ยัยไก่เตือนเอาไว้ว่าให้ทำเป็นมองไม่เห็น

รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะฉี่เล็ดออกมาแล้ว…

 

 

“อย่า— อย่าวิ่งเร็วนักสิ ผมตามไม่ทันครับ”

“อ่อนแอจริงเจ้าค่ะ…”

ผมรีบทำเนียนไม่สนใจเสียงกระซิบ แล้วเดินตามเธอไปติด ๆ

 

 

ทะลุได้ไม่เป็นไร

ทะลุได้ไม่เป็นไร

ทะลุได้ไม่เป็นไร

 

 

นโมตัดสระ สัมมาสัมพุทธ— ต้องท่องยังไงต่อวะ?

 

 

ถึงจะคิดกังวล แต่ดูเหมือนว่าผมจะสามารถเดินผ่านหมอกวิญญาณไปได้ด้วยดี

ทะลุผ่านเหมือนราวกับว่าพวกมันไม่ได้มีอยู่จริงบนโลก ทั้งที่มองเห็นเต็มสองตา

 

 

อะไรของผีพวกนี้วะเนี่ย?

จะบอกว่าใช้ปืนรังสียิงขับไล่ได้ แต่ใช้กายสัมผัสไม่ได้?

แต่ผีที่เคยเจอตอนคดีหมอกปีศาจที่ออโรร่า พวกมันสามารถสัมผัสควบคุมสิ่งของได้ไม่ใช่เรอะ?

อะไรคือตรรกะวะเนี่ย?

ปวดหมองครับ!

 

 

“มีกลิ่นอายของคนเจ้าค่ะ— จะยืนหัวโด่ทำไมเจ้าค่ะ! ”

“ตรงนั้นใคร!!”

“อ๊ะ? ”

เพราะมัวแต่กังวลเรื่องผี เลยเผลอตัวไม่ระวังรอบตัวเอง

ตรงหน้าของผมมียามใส่ชุดกะลาสียืนอยู่คนหนึ่ง

เขาเป็นคนเผ่ายักษ์สูงสามเมตรครึ่ง พร้อมกับถือปืนกลหนักเอาไว้ที่มือข้างขวา

 

 

เจอใครไม่เจอ มาเจอเผ่ายักษ์ซะงั้น

 

 

ด้วยธรรมชาติของร่างกายพวกมัน ปืนรังสีลูกโม่ที่ผมมีคงยิงทะลุหนังหนา ๆ ของมันไม่เข้า

อย่างมากก็ทำได้แค่แผลถลอกเท่ายุงกัด

ถ้าจะยิงมันให้เข้า คงต้องปรับความแรงรังสีให้มีค่าสูงสุด

แต่ทำแบบนั้นแล้วจะยิงได้แค่ราว 20 นัดนี่สิ…

 

 

“ข้าถามว่าแกเป็นใคร!”

“เออ…”

 

 

*กร๊อบ!*

 

 

หัวของยักษ์กำลังบิด 90 องศาอย่างน่ากลัว

หัวของเขาถูกขาอ่อนสองข้างของคุณกระต่ายหนีบ แล้วทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงมาเพื่อบิดหักคอ

เสียงกระดูกป่นดังลั่นไปทั่วความมืด ก่อนที่เจ้ายักษ์จะดวงตาขาวโพล้น แล้วหมดสติหลับไหลไป

 

 

ไปอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหรเนี่ยคุณเธอ…

 

 

” ก็แค่แม่ค้าธรรมดาที่ผ่านทางมาเท่านั้นค่ะ”

เธอตอบคำถามเจ้ายักษ์ที่หมดสติไปแล้ว

 

 

ไม่ละ นี่ไม่ใช่ระดับของแม่ค้าธรรมดาแล้วครับ!

 

 

“เออ… มันคงไม่ตายใช่ไหม? ”

“เผ่ายักษ์ขึ้นชื่อเรื่องความอึด โดนหักคอแค่นี้ไม่ตายหรอกเจ้าค่ะ— คิดว่านะ”

[คิดว่า] เนี่ยนะ…

 

 

ผมเดินเข้าไปตรวจชีพจรของยักษ์ผู้โชคร้าย

หัวใจยังเต้น ยังมีลมหายใจ

โอเค งั้นแค่จับมัดเอาไว้ก็พอ

 

 

” คุณนี่ใจอ่อนน่าดูเลยนะเจ้าค่ะ”

” ช่วยไม่ได้นี่”

เพราะพูดตามตรง ผมไม่อยากให้มีคนตายระหว่างปฏิบัติหน้าที่ ไม่ว่าจะมิตรหรือศัตรูก็ตาม

มันรู้สึกไม่ดีนะ

 

 

“ถ้าเสร็จแล้วก็รีบไปต่อเถอะค่ะ ข้าน้อยได้ยินเสียงคนอีกกลุ่มกำลังเดินตรวจอยู่บล็อกหน้า ห่างออกไปอีกราว 10 เมตร เจ้าค่ะ”

กระต่ายดำบอกผมเช่นนั้น แล้ววิ่งต่อไปบนกราบเรือด้วยฝีเท้าที่แทบจะเรียกได้ว่าเงียบสนิท

 

 

“…”

เอาจริงนะ

ไม่ต้องมีผมอยู่ช่วยก็ได้ละมั้งเนี่ย?

​