“แผ่นน้ำแข็งแตก— จะโดนคลื่นซัดแตกแล้ว! ทั้งหมดเป็นเพราะพวกเอ็งตามมาด้วยนี่แหละ! จะจมน้ำแล้ววววววเจ้าข้าเอ๊ย!””

“ไม่น้าาาาาาาา!! ข้าน้อยยังไม่อยากตายกลางทะเลแบบนี้!”

ผมกำลังยืนนิ่งด้วยสีหน้า […] อยู่บนกลางทะเลอันมืดดำ

ข้างหลังคือชายหาดทรายสีขาวที่ห่างออกไปไกลจนเห็นเป็นเม็ดถั่ว

ส่วนข้างหน้าคือเรือขนส่งสิ้นค้าขนาดใหญ่ที่เห็นเป็นเงาทะมึนบดบังพระจันทร์เต็มดวงบนฟ้า

 

 

ราวกับเป็นภูเขาใจกลางทะเล

เป็นภูเขา— ที่เต็มไปด้วยแสงไฟวิญญาณคล้ายหมอกควันปกคลุมไปทั่วอย่างน่าสยองขวัญ

 

 

“พยายามเข้าแมรี่โกลว์! เธอต้องทำได้! จงสร้างแผ่นดินน้ำแข็งก่อนที่คลื่นมันจะทำลายที่ยืนของพวกเราซะ!”

“พูดง่ายแต่มันทำยากนะยะ! ฮึ่ม! นี่ถ้าหากใช้พลังของร่างขั้นที่สอง–”

“อย่าหาทำ! เธอคิดจะทำให้ทวีปนี้เข้าสู่ยุคน้ำแข็งหรือยังไงกันย้าาาา—!!”

พวกสาว ๆ ตัวน้อยที่สวมชุดนักบวชวิหารเทพทั้งสาม สองคน กำลังเถียงเสียงดังกันอย่างร่าเริงบนพื้นน้ำแข็งที่พวกเธอสร้างขึ้นมา

นอกจากสาวหัวเหลืองกับสาวหัวแดง ยังมีสตรีผู้งดงามราวเทพธิดาสีฟ้ายืนนิ่งเงียบอยู่ห่าง ๆ

 

 

ชุดนักบวชสีดำที่มีลักษณะคล้ายผ้าคลุมยาวเอามาห่มตัว แล้วเปิดหัวไหลซ้ายจนถึงเนินอก มันดูเข้ากับเธอมาก

*ตุ๊บ*

อู้ย— ปวดหน้าอกกับส่วนล่าง…

 

 

“ทำไมท่านสุภาพบุรุษถึงได้ยืนตัวงอแบบนั้นกันละเจ้าคะ? ”

“เปล่า ไม่มีอะไร…”

ผมหันไปทางเสียงหวาน ๆ ที่ดังมาจากทางขวา

เธอเป็นสตรีเผ่ากระต่ายที่มีรูปร่างสมส่วน หุ่นเพรียวบางแต่มีน้ำนวลกล้ามเนื้อ และสวมชุดคล้ายนักฆ่าจากเงามืด

 

 

เห็นว่าชื่อ [ทัวร์มาลีเนต ควอร์ต] อะนะ

 

 

“พี่สาวผมแดงสู้ ๆ !”

ส่วนเสียงของสาวตัวน้อยที่ดังเบา ๆ เมื่อกี้ คือเด็กสาวตัวเล็กเผ่าคนแคระที่เคยเจอตอนวันเข้าทำงานตำรวจสากล

เห็นว่าเกิดหลาย ๆ เรื่อง ปัจจุบันนี้กลายเป็นนักบวชฝึกหัดของสามสาวไปแล้ว

 

 

ทำไมถึงเกิดการรวมกลุ่มแบบนี้ขึ้นมากันได้เนี่ย?

 

 

***ย้อนกลับไปเล็กน้อยในช่วงกลางวัน***

“รุ่นพี่ อาร์เซนิค จะไปไหนของเขากัน? ”

ผมกำลังสะกดรอยตามเป้าหมายต้องสงสัยว่าเป็นสายให้กับองค์กรกินคนอย่างลับ ๆ ในเงามืด

 

 

การที่มาลาหยุดทั้งวันเพื่อแค่ดูหนังที่ยาวเพียง 2 ชม. มันออกจะดูตลกและน่าสงสัย

เพราะแบบนี้ ผมเลยขอลาป่วยฉุกเฉินกับรุ่นพี่ดิไลออน แล้วสะกดรอยตามรุ่นพี่อีกาดำคนนี้แทน

 

 

เวลา 21:00 น. เป้าหมายกำลังเดินตรงไปห้าง

เขาสวมชุดสูทสีดำกลัดเข็มทรงสี่เหลี่ยมสีทองที่ดูดีมีราคา

 

 

เวลา 23:30 น. หนังจบ เป้าหมายเดินออกจากห้าง

 

 

เวลา 24:00 น. แวะร้านอาหารข้างทาง กินราเมงสไลม์

อนึ่ง มันอร่อยมาก ไว้เดียวต้องหาโอกาสมากินอีกให้ได้

 

 

เวลา 24:30 – 35:00 น. เดินเที่ยวเตร่ทั่วเมือง

 

 

เวลา 35:00 น. เดินเล่นริมหาดทรายของเมือง

 

 

“…”

ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรผิดปกตินี่?

สงสัยผมคงจะคิดมากไปเอง—

ผมเริ่มชักคิดว่าตัวเองบ้ามาก ที่มาเสียเวลาทั้งวันไปกับการสะกดรอยคนที่ใช้วันลาหยุดอย่างจริงจังแบบเขา

 

 

ในตอนนั้น ถ้าหากว่าไม่บังเอิญเหลือบไปเห็น [สิ่งนั้น] คงได้หันหลังกลับเมืองไปแล้ว

 

 

“นั่นมันบ้าอะไรฟะ? ”

เพราะแสงตะวันเริ่มตกดิน เลยทำให้พึ่งสังเกตุเห็น

ที่เส้นขอบฟ้าทะเล จะสามารถเห็นเรือขนสินค้าจำนวนมากได้อยู่

ท่ามกลางเรือที่กำลังจอดรอคิว มีเรือลำหนึ่งที่มีแสงสว่างสีฟ้ากำลังลอยวนเวียนปกคลุมไปทั่วเรือ

แสงเหล่านั้นมีลักษณะคล้ายแสงเทียนที่แผ่วเบา

ถึงจะไม่เข้าใจว่าทำไม แต่เพียงแค่เห็นมัน ก็รู้สึกได้ถึงความเศร้า ความไม่เข้าใจ ความไม่รู้ และความสงสัย

 

 

ราวกับเป็นกลุ่มก้อนของสิ่งมีชีวิตที่ไม่อาจเข้าใจได้ว่าตัวมันเองคือสิ่งใด

 

 

“วิญญาณหลงอีกแล้ว? เอาจริงดิ!? ทำไมตรูต้องมาเห็นอะไรแบบนี้กันด้วยฟะ!”

ผมเริ่มด่าทอให้กับสัมผัสพิเศษที่ตัวเองไม่ต้องการ

เพราะเมื่อมองเห็นแล้ว จะทำเป็นมองข้ามมันก็ออกจะทำใจยาก

 

 

“แต่ว่าผมกำลังทำภารกิจ— หายไปไหนแล้วนั่น!?!”

ผมกวาดตามองไปที่ชายหาดเพื่อมองหาเป้าหมายที่กำลังตามสืบ

 

 

แต่ว่าเป้าหมายที่ตามสะกดรอยตั้งแต่เช้า— ดันหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

มีเพียงแค่รอยเท้ากับเม็ดทรายทิ้งเอาไว้

จะบอกว่าพี่แกบินรับลมทะเลเล่นอยู่อย่างงั้นเรอะ?

คลาดสายตาไปเสียแล้วสิเนี่ย

… ช่วยไม่ได้

คงต้องถือว่าจบการสะกดรอยแต่เพียงเท่านี้

 

 

“ว่าแต่เรือลำนั้นมันอะไรของมันกัน? ”

เรือขนศพเถือนเรอะ?

ต้องไปตรวจสอบดูหน่อยเสียแล้ว

 

 

ว่าแต่จะข้ามทะเลไปด้วยวิธีไหนดี?

ว่ายน้ำ— ได้โดนไอเข้จับกินก่อนชัวปาบ

เช่าเรือ— ไม่มีเงินแฮะ

 

 

กรำของเวร

 

 

ลืม ๆ มันไปซะ แล้วกลับบ้านนอนดีกว่ามั้ง?

 

 

“เป็นเรือลำนั้นไม่ผิดแน่ วิญญาณแผ่ออกมาเพียบขนาดนี้ ไม่ผิดลำหรอก”

“เจ้าองค์กรที่ชั่วร้าย จงล้างคอรอได้เลย เพราะเทพเจ้าจักกำลังเตรียมฟาดค้อนแห่งความเที่ยงธรรมลงใส่ใจกลางกบาลของพวกเจ้าในเร็วนี้แล้ว!”

เสียงที่กำลังโวยวายเมื่อกี้ออกจะคุ้น ๆ อยู่…

 

 

ผมหันไปมองตามเสียง

ที่บนชายหาดห่างออกไปไม่ไกล มีนักบวชแห่งวิหารเทพทั้งสามยืนกันอยู่ 4 คน

ที่รู้ว่าเป็นคนจากวิหารเทพทั้งสาม เพราะชุดที่สวมใส่มันบอกให้รู้

หนึ่งคนสวมผ้าคลุมสีเทา แสดงว่าเป็นนักบวชฝึกหัด

ส่วนอีกสามคนเป็นผ้าคลุมสีดำ แสดงให้เห็นว่าเป็นนักบวชระดับกลาง

พวกเธอสี่คนคือคนที่ผมรู้จักดี

 

 

สตรีที่สอนให้ผมรู้ว่าวิญญาณมีอยู่จริง

 

 

“ดีละ เดียวผมจะพาบินไปเดียวนี้เลย”

“อย่า! บินไปกลางทะเลแบบนี้ได้ถูกศัตรูเห็นตัวก่อนแน่! ค่อย ๆ เดินลอบเข้าไปจะดีกว่า”

“เดิน? ”

“ฝากสร้างทางน้ำแข็งให้ทีนะแมรี่ โกลว์”

“เอาจริงดิ!? ใช้งานโหดจริงนะคุณเธอ!”

ดูเหมือนว่าพวกสาว ๆ จะมีเป้าหมายที่เรือลำเดียวกับที่ผมกำลังเพ่งเล็งพอดี

ดีละ

หน้าด้านขอร่วมทางไปด้วยดีกว่า

 

 

” นี่ เจอกันอีกแล้วนะพวกเธอ ถ้าไม่ว่าอะไร ผม—”

*พลั๊ก!*

อยู่ ๆ ผมก็โดนเท้ากระต่ายนุ่ม ๆ เหยียบใส่หัว

ใครฟะ!?

 

 

” ขอข้าน้อยร่วมทางด้วยคนเจ้าค่ะ!”

ตรงหน้าผมมีกระต่ายสาวน่ารักคนหนึ่งกำลังเดินโบกมือให้กับพวกสาว ๆ นักบวช

“เธอ– แม่ค้าเมื่อวันก่อนนี่? ”

“หมายความว่ายังไงที่ว่าจะร่วมทางไปด้วย? ”

“ต้องขออภัยที่แอบฟังสิ่งที่พวกท่านคุยกัน แต่ว่าข้าน้อยมีเหตุจำเป็นต้องไปที่เรือลำนั้น! ข้าน้อย— คงบอกเหตุผลไม่ได้เจ้าค่ะ… แต่ข้าน้อยจำเป็นต้องไปจริง ๆ เจ้าค่ะ!!”

น้ำเสียงของสตรีกระต่ายฟังดูกำลังเดือดร้อนอยู่จริง

 

 

นักบวชไก่เหลืองจ้องตาแม่สาวกระต่ายราวกับจะมองทะลุเข้าไปในจิตใจ ก่อนจะหันหลังให้ พร้อมกับกวักมือเป็นเชิงสัญญาณ

[อยากทำอะไรก็ทำไป]

มีความหมายเช่นนั้น—

 

 

***กลับมาปัจจุบัน***

ด้วยเหตุนี้ กลุ่มเล็ก ๆ ที่มีผู้หญิงน่ารักห้าคน กับผู้ชายหนึ่งคน จึงได้ถือกำเนิดขึ้น

รายล้อมด้วยสาว ๆ สวย ๆ วัยใส—

 

 

“…ฮาเร็ม? ”

 

 

ไม่ ไม่ ม่าย~

ผมได้มอบหัวใจให้กับลาพิสไปแล้ว

เพราะฉะนั้นคงไม่มีวันเกิดเรื่องบ้า ๆ อย่างที่คิดขึ้นมาได้หรอก

 

 

“พี่สาวสู้ ๆ !”

“นะ— น้องไซน์ กำลังส่งเสียงเชียร์! แบบนี้จะมาทำตัวอ่อนแอมิได้! ผมได้รับพลังแห่งพลังใจมาแล้ว ขอจักเปลี่ยนผืนมหาสมุทรให้เป็นทวีปน้ำแข็งในบันดล โอ๊ววว!”

“ยัยบ้า หยุดเดียวนี้—”

โดยเฉพาะกับยัยเพี้ยนภูติหัวแดงที่เคยทำให้ผมต้องปวดหัว ยิ่งไม่มีวันที่จะรู้สึกชอบพอกับยัยนี่ได้แน่ ๆ

ในตอนที่กำลังคิดเรื่อยเปื่อยแบบคนวันหนุ่มที่กำลังเริ่มรู้จักความรัก แสงสว่างจักบังเกิดขึ้นปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า—

 

*พรึบ!!*

 

 

เพียงพริบตา อุณหภูมิก็ลดลงจาก 10 องศา เหลือเพียง -10 องศา

น้ำและคลื่นทะเล จักกลายเป็นทวีปน้ำแข็งที่เชื่อมทอดยาวไปถึงเรือที่เป็นเป้าหมาย

 

 

“สุดยอดไปเลยค่ะพี่สาวแมรี่— ฮัดชิ่ว!”

“เท่ไปเลยใช่ไหมล่าน้องไซน์~ ฮัดชิ่ว!”

“ยัยโง่ ดูสภาพชุดพวกเราก่อนทุ่มพลังสิยะ! — ฮัดชิ่ว!”

“หนาวแค่นี้ ขนกระต่ายข้าน้อยเอาอยู่— ฮัดชิ่ว!”

[จามกันทุกคนเลยนะคะ—]

 

 

“จิ๋ว!”

 

 

มะ— เมื้อกี้ลาพิสเป็นคนจามอย่างงั้นหรือ!?

ผมหันไปมองเธอ

สตรีที่ไร้สีหน้าและอารมณ์คนนั้น กำลังหน้าแดงเพราะไอเย็น

มือทั้งสองกุมจมูกของตัวเอง จนแลดูคล้ายสาวน้อยบอบบางที่ขี้อาย

 

 

*ตุ๊บ*

หัวใจเต้นแรงขึ้นมาอีกแล้ว—

 

 

“เลิกบ้ากันซักที รีบเดินหน้าต่อกันได้แล้ว — ฮัดชิ่ว!”

นักบวชไก่เหลืองนำปีกของเธอมาตบกบาลผมด้วยความโกรธ ราวกับรู้ว่าผมกำลังใช้สายตาโลมเลียเพื่อนสาวของเธออยู่

 

 

เจ็บ…

ปีกยัยนี่แข็งชะมัด

 

 

“เดินทาง เดินทาง~ บนทะเล~ ฮัดชิ่ว!”

“หยุด! ทุกคนเงียบก่อน อย่าพึ่งเคลื่อนไหว”

ในตอนนั้นเองที่นักบวชไก่เหลืองชูปีกของเธอหยุดพวกเราเอาไว้

เธอรีบดึงผ้าคลุมสีดำขึ้นมาปิดส่วนขนกับผมที่มีสีเหลืองโดดเด่น แล้วย่อตัวอย่างช้า ๆ จนแทบจะแนบพื้น

 

 

มองตรงไปบนกราบเรือที่หันเข้าหาพวกเรา มีผู้ชายสองคนเผ่ามนุษย์สัตว์-แมว กำลังยื่นจมูก กับเพ่งดวงตามาทางที่พวกเรายืนกันอยู่

 

 

“เพราะอยู่ ๆ ทะเลกลายเป็นน้ำแข็ง พวกมันเลยสงสัยสินะ? ดีละ ลาพิส จัดการเลย!”

[รับทราบ ©_©]

มันเกิดขึ้นเร็วมาก

ลาพิสใช้เท้ายันพื้นน้ำแข็งเบา ๆ

ทว่าเพียงแค่ใช้ปลายนิ้วกระทบ ผืนน้ำแข็งกลับเกิดรอยแตกร้าวเป็นรูกว้าง

ร่างของเธอจักเลือนหายไปในอากาศ

ผมเห็นมีคลื่นระเบิดอากาศ แตกกระจายเหนือหัวขึ้นไปราวสามครั้ง

พอรู้ตัวอีกที มนุษย์แมวที่กำลังมองมาทางพวกเราจากกราบเรือ ก็ถูกเธอใช้เข่าอัดกระแทกท้ายทอยจนสลบคาที่ไปพร้อมกัน

 

 

“สุดยอด”

“ปีศาจชัด ๆ เลยเจ้าค่ะ”

ผมกับแม่สาวกระต่ายต่างดวงตาเบิกกว้างด้วยความทึ่ง

 

 

ลาพิสโบกมือเรียกพวกเราจากบนกราบเรือที่อยู่สูงเหนือผิวน้ำแข็งขึ้นไปราว 30 เมตร

พวกเราใช้รอยเชื่อมวัสดุข้างผิวเรือในการปีนขึ้นไป

ระหว่างปีน— ผมต้องกลั้นใจพะอืดพะอมต่อวิญญาณที่บินลอยไปมารอบตัวอย่างหวาดระแวง

พวกเอ็งคงไม่อยู่ ๆ กรูเข้ามาทำร้ายผมหรอกใช่ไหม?

 

 

“ถึงแล้ว”

เพียงไม่นาน กลุ่มของเราก็ขึ้นมายืนบนกราบเรือเจ้าปัญหาได้อย่างปลอดภัย

กลุ่มที่ประกอบด้วย—

เด็กสาวคนแคระตัวน้อยที่ร่าเริง

สามสาวนักบวชที่แข็งแกร่ง

กระต่ายสาวลึกลับที่ไม่ทราบพื้นเพ

แล้วก็ผม ที่มีเป้าหมายจะไปสำรวจเรือผีสิงลำนี้

 

 

“…”

ทำไมถึงรู้สึกว่าพรุ่งนี้จะได้หยุดงานไปอีกวันขึ้นมากันได้ละเนี่ย?