มันคือช่วงเวลาที่ตะวันเริ่มตกดินของดาวไดม่อน

ผู้คนที่ใช้ชีวิตกลางวันต่างพากันกลับบ้าน เดินหาร้านอาหาร เติมเต็มพลังงานงานที่สูญเสียไป

บ้างหุงหาอาหารกันในครอบครัวพร้อมหน้าอย่างอบอุ่น

บ้างเตรียมเที่ยวเตร่ราตรีกับพวกพ้องอย่างสุขเกษมสำราญ

 

 

บ้าง— รวมตัวกันเพื่อกินอาหารมื้อใหญ่ที่ตนรอคอยมาอย่างยาวนาน

 

 

เตรียมวัตถุดิบอย่างตั้งใจคัดสรรมาจากทั่วโลก

มอบมันให้เซฟมือหนึ่งที่ตนเองคัดเลือกมาจากผู้คนนับล้าน

ปรุงอาหารด้วยหัวใจ เตรียมการนานนับเดือน เพื่อมื้ออาหารที่ตั้งหน้าตั้งตารอคอย

 

 

[อาหารมื้อใหญ่ ของคาร์นิวอย]

 

 

วันที่ 16 เรตนิว ปีที่ 125 เวลา 37:00 น.

ท่ามกลางผู้คนที่เดินอย่างพลุ่งพล่านบนถนนตัวเมืองท่ามกลางแสงตะวันตกดิน หาได้มีใครรับรู้การมีตัวตนของ [อาหารมื้อใหญ่ คาร์นิวอย]

มื้ออาหารครั้งใหญ่ที่จะจัดเดือนละครั้ง โดยเวียนไปแต่ละสาขาที่พวกเขาได้จัดตั้ง

 

 

มื้ออาหารอันศักดิ์สิทธิ์…

 

 

ณ เรือขนส่งสินค้าขนาดใหญ่ที่มีความยาวมากกว่า 400 เมตร สูง 73 เมตร

โลหะลอยน้ำขนาดยักษ์ที่จอดห่างจากชายฝั่งไปไกล 500 เมตร ในเขตน้ำลึก

เรือประดิษมูลค่าหลายพันล้านยูนิตที่กำลังจอดทอดสมอแม่เหล็กอยู่กลางทะเลลำนี้ มันไม่ได้ดูแตกต่างจากเรือสินค้าลำอื่นที่กำลังทอดสมอเรียงรายอยู่เคียงข้าง

พวกมันต่างถูกพระอาทิตย์ได้ทอแสงตัดกับขอบเรือจนเห็นเป็นหมู่เกาะสีดำทอดยาวตลอดเส้นขอบฟ้า จนไม่มีใครอาจรู้สึกถึงความแตกต่างของเรือแต่ละลำที่จอดอยู่

 

 

มันก็เป็นแค่เรือสินค้าธรรมดาลำหนึ่ง ที่พบเห็นได้ปกติทุกวันของเมืองอุตสาหกรรมท่าเรือแห่งนี้

 

 

ท่ามกลางเรือลำใหญ่ที่จอดรอส่งสินค้า

ท่ามกลางเหล่าชาวประมงและลูกเรือที่กำลังนอนเฝ้าหน้าจอรอคำสั่งขึ้นบกอยู่บนสะพานเดินเรืออย่างเบื่อหน่าย

กลับมีเรือลำหนึ่ง ที่มีผู้คนจำนวนมากกำลังทยอยมารวมตัวกันอย่างเงียบงัน—

 

 

***

ยานเหาะ— ร่ำร้องเสียงเครื่องยนต์ขับขาน

บรรจุผู้คนมากหลากเชื้อชาติ อายุ และเผ่าพันธุ์

เรียงร้อยต่อแถว ลงจอดบนลานที่จัดสรรตระเตรียมรอคอย

ปูพรมสีแดงหรูหรา พร้อมดอกไม้ประดับกลิ่นหอมลอยคลุ้ง

ผู้คนหญิงสาวล้วนต่างสวมชุดสุดเนียบ ยืนต้อนรับเหล่าแขกตัวตรงด้วยอากัปกิริยาที่สง่างามไร้ข้อกังขา

 

 

“สวัสดีครับ!”

“ยินดีต้อนรับครับ!”

เหล่าแขกผู้มาเยือนลงจากยานพร้อมเสียงต้อนรับ

เหล้าไวท์ เครื่องดื่ม และยาเสพมึนเมา แสนแพงถูกนำมายื่นเสริฟเป็นทิวแถว

บางแก้วสีแดง บางแก้วสีส้ม

หลากหลายสีสันสดใส จนดูเป็นเหมือนหมู่มวลดอกไม้ที่เบ่งบาน

 

 

เหล่าแขกยื่นมือรับอย่างยินดีโดยไม่ออกเสียง

เหล่าแขกล้วนต่างสวมหน้ากากสีขาวปิดบังใบหน้า เว้นไว้แต่เพียงช่วงปากให้ลิ้มรสชาติของเหลวที่นำขึ้นมาสัมผัสปลายลิ้น

มิอาจรับรู้ มิอาจแสดงอารมณ์ให้ใครเห็น

ช่างดูลึกลับอย่างสุดหาสิ่งใดเปรียบ

 

แต่กระนั้นเหล่าผู้ให้บริการกลับยอมมองข้ามการกระทำอันแปลกประหลาดของเหล่าแขก

พวกเขาโค้งคับนับหัวให้การเคารพ แล้วยื่นเครื่องดื่มรับแขกให้กับผู้ทรงเกียรติถัดไปด้วยรอยยิ้ม

 

 

แขกลึกลับใต้หน้ากากขาวกับชุดสูทสีดำมากกว่า 100 ชีวิต ต่างเริ่มกลัดเข็มสีทองรูปหม้อต้มกระดูกบนปกเสื้อของตน

พวกเขาเดินเรียงแถวพร้อมแก้วไวท์หลากสีตามรสนิยมตัวเองอย่างเงียบงันไปตามพรมสีแดงที่ทอดยาว

เดินผ่านตู้โกดังสินค้าที่วางเรียงหลอกตา เข้าสู่อีกโลกหนึ่งที่ตนปราถนารอคอย

 

 

แสงสีตระการตา

เวทีออเคสตร้าอันยิ่งใหญ่

ไฟคริสตัลลอยอากาศแสนงดงามดั่งดวงดารา

เครื่องเงินชุดโต๊ะอาหารสีทองคำ

ทุกสิ่งที่ถูกจัดวางประดับภายในห้องนั้น ล้วนแต่ราวกับหลุดมาจากวิหารของเทพเจ้าแห่งสรวงสวรรค์

 

 

เหล่าแขกต่างเริ่มทยอยนั่งลงบนโต๊ะที่ถูกจัดวางเตรียม พร้อมกับชื่อรหัสประจำตัวที่มิอาจมีใครล่วงรู้

 

 

เพลา ที่สุภาพบุรุษ สุภาพสตรี ล้วนต่างนั่งลง

เพลา นั้น ภาพฉายของบุรุษเสือหน้ากากขาวใต้ชุดสูทสีดำจักถูกฉายขึ้นใจกลางอากาศ

 

 

~โอ๊— แด่ชมรมคาร์นิวอยที่รักยิ่ง~

~เราพร่ำขอ เราพร่ำขอ ร้องขอยินดีต้อนรับ~

~มื้อกระยาหารค่ำคืน ราตรีอันยาวนานนิจนิรันดร์ ~

~ขอเชิญทุกท่านจักลืมทุกสิ่ง~

~ที่แห่งนี้ ไม่มีตัวตน~

~ที่แห่งนี้ ไม่มีกฏหมาย~

~จงละทิ้งจรรยาไว้โลกภายนอก~

~จงหวนคืนตัวตน จมดิ่งสู่สัจธรรม~

~จงอย่าได้ตั้งคำถาม หรือหวาดกลัว~

~ทุกสิ่งที่จักปรากฏในมื้อนี้~

~ล้วนไร้อัตตา รูปลักษณ์ วิญญาณ~

~ทุกสิ่งที่ผ่านล้วงล้ำลำคอ~

~มีเพียงก้อนโปรตีน สารอาหาร และความสุข~

~ขอเชิญชวนทุกท่าน เข้าสู่มื้ออาหารครั้งใหญ่~

~มื้ออาหารแห่ง [คาร์นิวอย] ~

 

 

หลังสิ้นเสียงประกาศ ภาพของมนุษย์เสือที่ถูกฉายก็ฉับพลันจางหายไปในทันที

แสงไฟในห้องเริ่มสว่างเจิดจ้านวลตา

กลิ่นอาหารหอมนวลลอยโชยแตะจมูก

เสียงรถเสริฟสนามแม่เหล็กที่ไม่มีล้อเริ่มดังขึ้นจากทั้งซ้ายและขวา

จานอาหารเรียกน้ำย่อยถูกเข็นเสิร์ฟไล่เรียง

จานอาหารแรก— เนื้อปริศนาที่มีรูปร่างคล้ายสิ่งมีชีวิตประเภทแมลง

“เนื้อของเผ่ามนุษย์มด”

 

 

***

“พูดอะไรยืดยาวเป็นบ้าเลยนะสหาย ซิงเคไนต์”

“แล้วไม่ดีหรือ? ”

“ไร้สาระ แถมยังจับทำนองมั่วซั่ว แทนที่จะรีบตัดเริ่มกินอาหารก่อน”

ชายเผ่าเสือที่พูดเปิดงาน กำลังนั่งลงบนโต๊ะกลมตัวหนึ่งที่ถูกจัดวางในตำแหน่งตรงชั้นลอย

มันเป็นจุดที่ดีที่สุดภายในห้อง ที่สามารถมองเห็นได้ทุกส่วนของห้องโถง

โต๊ะอาหารของระดับ [ผู้นำคาร์นิวอย]

 

 

มันเป็นโต๊ะกลมที่แสดงถึงความเท่าเทียมของผู้ก่อตั้งที่ล้อมด้วยเก้าอี้ไม้สุดหรูจำนวน 9 ตัว

แต่ทว่ากลับมีที่ว่างเปล่าปล่อยทิ้งเอาไว้มากถึง 3 ตัว…

 

 

“ทำไมถึงมีเก้าอีกว่างได้ฟะ? ”

“พวกเราแดกมันไปในตอนที่เริ่มก่อตั้งองค์กรนี้ไง เอ็งลืมไปแล้วหรือวะ? ”

“เรื่องนั้นข้ารู้ แต่มันควรว่างแค่ 2 ตัวไม่ใช่หรือ? พวกเรากลุ่มนักสำรวจที่เกิดจากการรวมตัวเผ่าพันธุ์ที่แตกต่างทั้ง 9 เผ่า มีคนที่ต้องเสียสละเมื่อเหตุการณ์นั้นไปแค่ 2 คนเองนะเฟ้ย!”

ชายเผ่าเสือพูดอย่างหัวเสียที่ตัวเองเหมือนกำลังถูกดูถูกว่าโง่

 

 

กลุ่มคาร์นิวอยเริ่มแรกเป็นเพียงแค่กลุ่มของของนักสำรวจที่มี 9 คน โดยแบ่งเป็นเผ่าจากดาวไดม่อน 7 เผ่า

เผ่ามนุษย์สัตว์ เผ่ามนุษย์ เผ่ามนุษย์นก เผ่ามนุษย์มด เผ่ายักษ์ เผ่าภูติ และ เผ่าปีศาจ

ส่วนอีกสองคนคือคนจากชาวต่างดาว เผ่าเอลฟ์ กับเผ่าลิซาร์ดแมน

 

 

“พวกเราหลงป่าในทวีปแม่เหล็กจนหิวจัด เพื่ออยู่รอด เลยฆ่าไอพวกเอเลี่ยนสองตัวมากินประทังชีวิต ดังนั้นมันควรมีแค่สองที่นั่งที่หายไปสิวะ!”

ชายเผ่ามนุษเสือคำรามลั่น

เขาเดินตรงไปที่นั่งซึ่งว่างเปล่า แล้วพลิกดูชื่อบนกระดาษที่วางบนจาน ก่อนจะเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ

 

 

” มีใครเป็นคนติดต่อกับสาขาออโรร่าครั้งล่าสุด? ”

” น่าจะเป็นฉันเอง เซีย~”

” [ลาฟาเซีย] เธอคิดว่าไง? ทำไมเจ้าบ้า [คาร์] ถึงไม่มา? ”

“ไม่รู้สิ ที่ติดต่อไปครั้งล่าสุด เห็นว่าจับ [ไก่เหลืองตัวใหญ่มาได้ น่าจะอร่อยไม่เลว] แล้วก็เงียบหายไปเลย เซีย~”

“หรือว่าจะถูกตำรวจสากลจับไปแล้ว? ”

” ไม่หรอกม้าง~ เซีย~”

สตรีภูติผมสีขาวตอบมนุษย์เสือด้วยน้ำเสียงที่เย้ายวนใจ

เธอเอานิ้วที่เรียวบางของเธอลูบไปตามริมฝีปากแดงสดของตัวเอง ก่อนจะนำเนื้อมนุษย์มดที่หั่นพอดีคำเข้าปากของตัวเอง

 

 

” เนื้อแมลงมันกรอบอร่อยดีว่าไหม [เดสตินี่ย์] ? เซี่ย~”

” ขอบคุณที่ชม”

ชายเผ่ามนุษย์มดที่มีเขี้ยวยาวหนึ่งเมตร โค้งตัวรับคำขอบคุณของสตรีภูติ

เขาคือคนที่คอยดูแลสาขาของเผ่ามนุษย์มด และเป็นผู้ที่จัดเตรียมอาหารจานนี้เอง

 

 

สมาชิกคนอื่นในกลุ่มเริ่มลงมือทานอาหารสุดแปลกพิศดารโดยไม่คิดพูดอะไร

พวกเขาไล่กินอาหารจานที่หนึ่ง ไปจนถึงอาหารจานที่สอง ที่เป็นเนื้อหมักเหล้าที่ทำมาจากสตรีเผ่ายักษ์อายุ 50 ปี

พวกเข้าลิ้มรสอันเข้มข้นอย่างสำราญจากเนื้อสีดำที่วางเรียงบนจาน

จนกระทั้งมันว่างเปล่า

 

 

ในตอนที่อาหารจานที่สองกำลังจะถูกยกออกไป—

“พูดถึงเรื่องอาหาร เดียวพอถึงคิวของข้า ข้ามีบางอย่างที่พิเศษจะนำเสนอพวกเจ้าอยู่ เพื่อท้องเอาไว้กันด้วยซะละ”

—ชายเผ่ามนุษย์เสือก็พูดออกมาเช่นนั้นด้วยร้อยยิ้มที่เจ้าเล่ห์

 

 

***ในเวลาเดียวกัน ณ ทะเลอันกว้างใหญ่***

เวลา 39:00 น.

พระอาทิตย์ได้ลับฟ้า ราตรีได้เยี่ยมเยือน

บนทะเลสีดำที่สะท้อนเงาของดวงจันทร์

ท่ามกลางทะเลที่เคลื่อนไหวตามกระแสคลื่น กลับมีจุดหนึ่งที่นิ่งสนิทอย่างน่าประหลาด

 

 

หากเพ่งมองให้ดี จะพบว่าพื้นที่ตรงนั้นได้กลายเป็นผืนน้ำแข็งไปแล้ว

บนพื้นน้ำแข็ง— มีสิ่งมีชีวิตกลุ่มเล็ก ๆ กลุ่มหนึ่ง กำลังยืนอยู่ ณ ที่แห่งนั้น

“จะจมแล้ว— จะจมแล้วววววว!”

“ราตรียังอีกยาวนานสหาย การเดินทางอาจพบอุปสรรค์ได้ ดังนั้น มันถึงเวลาแล้วที่พวกเราจักแสดงพลังแห่งมิตรภาพ—”

“เลิกจูบิเนียวแล้วสร้างพื้นที่น้ำแข็งต่อเดียวนี้เจ้าบ้าแมรี่โกลว์! เราว่ายน้ำไม่เป็นนะ!”

“แง! หนูว่ายน้ำไม่เป็นเหมือนกัน!”

[ขอบอกไว้ก่อนว่าฉันแบกคน 6 คน ว่ายน้ำข้ามทะเลไม่ไหวนะคะ >_<!!]

“ตายแน่… งานนี้ข้าน้อยต้องตายแน่ ๆ ”

“นี่ผมจะต้องมาตายแบบนี้หรือเนี่ย…”

พร้อมกับเสียงโวยวายที่คุ้นเคยดังกังวาลไปทั่วน่านทะเลแห่งนี้…