***วันที่ 14 เรตนิว ปีที่ 125 เวลา 11:00 น.***

ฉัน เทพไร้หน้า ลาพิส กำลังยืนเพ่งสมาธิเพื่อขยายประสาทสัมผัสทางจิตรับรู้ที่ว่างอยู่บริเวณแถวโกดังท่าเทียบเรือ

 

 

การขยายจิตรับรู้ มันจะทำให้ฉันสามารถรับรู้ที่ว่างรอบตัวเองได้กว้างไกลเทียบเท่ากับการรับรู้ในค่าเฉลี่ยของเผ่ามนุษย์มด ที่ 200 เมตร

แต่ถ้าฉันใช้วิชาของเทพเจ้า ดึงจิตแห่งวิญญาณมาเสริมประสาทการรับรู้ด้วย มันจะทำให้ฉันสามารถรับรู้ได้ไกลถึง 1 กิโลเมตร เลยทีเดียว

แล้วการรับรู้ด้วยจิต ยังสามารถทำให้ฉันที่ดวงตามองไม่เห็น สร้างเป็นภาพของสถานที่ในลักษณะทรงกลมขึ้นมาในหัวได้

ไม่ว่าจะหลังกำแพง ใต้ดิน หรือแม้แต่เศษกองขยะที่หล่นตามทางเดิน ฉันก็สามารถมองเห็นและรู้ถึงการมีอยู่ของมันได้

 

 

แน่นอนว่าวิชานี้ไม่ได้สมบูรณ์แบบร้อยเปอร์เซ็น

เพราะฉันไม่สามารถมองเห็นในส่วนของพื้นที่มีมวลหนาแน่น หรือมีม่านพลังงานบางอย่างมารบกวนขัดขวางการรับรู้ของคลื่นจิตที่ว่าง

เห็น เอโซ เคยบอกว่าหลักการวิชารับรู้ที่ว่างของฉัน มันคล้ายกับหลักการรับรู้ที่ว่างของเผ่ามนุษย์มด คือเป็นการส่งคลื่นสมองออกไปเพื่อรับการสะท้อนกลับ เสมือนหนึ่งเป็นเรดาร์ที่มีชีวิต

แต่กรณีของฉันคือเป็นรูปแบบการส่งคลื่นจิตพลังงานวิญญาณออกไปแทน

 

 

อืม… แถวโกดังตรงนี้ไม่มีห้องลับเลยแฮะ—

สงสัยว่าจะไม่ได้ซ่อนเอาไว้อยู่ตรงแถวนี้

 

 

หืม…?

ความรู้สึกนี้มัน… ของไซน์?

 

 

ฉันกำลังตรวจพบจิตเล็ก ๆ จิตหนึ่งที่คุ้นเคย

ดวงจิตนั้นมีพลังขั้ววิญญาณที่สมบูรณ์อย่างบริสุทธิ์

ดวงจิตของน้องสาวตัวน้อย ไซน์ ของพวกเรา

 

 

นอกจากวิญญาณบริสุทธิ์ที่คุ้นเคยแล้ว ยังมีดวงวิญญาณไร้รูปอัตลักษณ์กายอีกหนึ่งอยู่ข้าง ๆ ตัวเธอ

เป็นดวงวิญญาณแปลกหน้าที่พิกลการ… เหมือนกับวิญญาณของพวกไซบอร์กเมื่อกี้

 

 

มาทำอะไรที่นี่ของเธอกันเนี่ย?

ไม่ใช่ว่าสหายเอโซบอกให้ยืนเฝ้าอยู่แถวหน้าตลาดหรอกหรือยังไง?

อย่าลืมสิว่าพวกศัตรูมันรู้จักหน้าค่าตาของเธอไปแล้ว เอโซ ถึงได้ให้ไปอยู่แถวปากทางเข้าตลาดที่เปิดกว้าง สวมชุดหนา ๆ ปกปิดตัวเอง และมีคนเยอะ จะได้มีความปลอดภัยมากกว่า

เดียวก็ได้ถูกจับไปต้มกินหรอกเจ้าหนูน้อย

 

 

อืม…

มาย้อนคิดดู เอโซ นี่ก็สุดยอดไปเลยแฮะ ที่รู้ว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น

เธอมีแอบกระซิบบอกฉันก่อนแยกจากกัน ว่าเด็กคนนี้อาจจะไม่เชื่อฟังคำสั่ง แล้วมาสำรวจแถว ๆ โกดังที่เป็นอดีตบ้านของเธอ

เธอเลยส่งฉันมาสำรวจบริเวณนี้ เพราะมีสัมผัสรับรู้ที่ดีกว่าใครในกลุ่ม จะได้รู้ทันทีหากว่ามีเหตุการณ์ที่ว่านั้นเกิดขึ้นจริง

 

 

*ซ่า!*

ในเวลาเดียวกัน ได้มีเสียงคล้ายระเบิดน้ำดังขึ้นมาจากทางนอกชายฝั่ง ห่างออกไปราว 200 เมตร

ดวงจิตขนาดเล็กกับดวงจิตขนาดใหญ่ของสัตว์ยักษ์ กำลังต่อสู้กันอย่างรุนแรงจนทำให้เกิดกระแสน้ำทะเลเปลี่ยนทิศ

 

 

ฝ่ายหนึ่งใช้ร่างกายที่มีขนาดเล็กกว่า วิ่งกระโดดไปตามผิวน้ำทะเล หลบหลีกพลังงานอันน่าเกรงขามที่พ่นลงมาแผดเผา แล้วสวนกลับด้วยขวานพลังงานที่สามารถเฉือดเฉือนผิวหนา ๆ ของมันได้

ส่วนอีกฝ่ายนั้น ถึงแม้นแสงวิญญาณจะยิ่งใหญ่กว่า 100 เท่า แต่กลับกำลังดูเจือจางแผวแสงอ่อนล้า

ปลายแสงแห่งพลังวิญญาณที่ลุกโชนเหมือนเปลวไฟ กำลังรั่วไหลออกตามบาดแผล เสมือนหนึ่งคล้ายกลุ่มก้อนของแก๊สที่กำลังปลิวกระจาย

 

 

อีกไม่นานเจ้าสัตว์ยักษ์คงเป็นฝ่ายพ่ายแพ้

 

 

ช่างเป็นดวงวิญญาณที่แข็งแกร่งนัก

ดวงวิญญาณที่มีขนาดเล็กตรงนั้นดูแข็งแกร่งในระดับเดียวกับแม่สาวกระต่ายที่เจอในตลาดเมื่อเช้า

ฉันเริ่มกำหมัด อยากพุ่งเข้าไปท้าประลองฝีมือกับเขาตอนนี้เลย

แต่ภารกิจของพรรคพวกต้องมาก่อน

น่าเสียดายจัง~

 

 

อ๊ะ…? ดวงวิญญาณของเจ้าหนู ไซน์ เริ่มขยับแล้ว

เธอกำลังลงจากหลังของเจ้าหนูไซบอร์กม้า แล้วเดินเข้าไปข้างในโกดัง

 

 

เธอผ่านเข้าไปทางประตูหนีไฟที่ไม่มีคนเฝ้า

ดูเหมือนว่าเธอจะทำการสะเดาะกุญแจประตูเข้าไปด้วยโลหะเล็ก ๆ ที่เธอเก็บมาจากแถวกองขยะที่อยู่ฝั่งด้านหลังของโกดังสินค้าทะเล

 

 

อันตรายนะนั่น…

แต่สหาย เอโซ เคยกำชับฉันเอาไว้ ว่าให้ปล่อยเด็กคนนั้นทำตามใจตัวเองไปก่อน ไม่ต้องเข้าไปยื่นมือแทรก

เวลาเดียวที่ฉันควรจะเข้าไปแทรกให้การช่วยเหลือ คือตอนที่เด็กคนนั้นถูกศัตรูจับตัวไปแล้วเท่านั้น

 

 

ฉันไม่รู้หรอกว่าสหาย เอโซ คิดอะไรอยู่ ถึงได้ให้คำสั่งแบบนั้นกับฉันมา

แต่ เอโซ ไม่เคยวางแผนผิด

เพราะฉะนั้นฉันจะทำตามคำสั่งของเธอ

ฉันจะตามดูเด็กคนนั้นจากในที่ห่าง ๆ ไม่ให้เธอรู้ตัวค่ะ

 

 

***

“ถึงแล้วครับ!”

“ขอบคุญมากคุณพี่ชาย งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”

“เออ… ว่าแต่ที่นี่ไม่ใช่มุมที่จะเห็นการต่อสู้ตรงริมหาดได้เลยนะครับคุณน้องสาว~”

“… คะ… คือว่า— มันมีจุดชมวิวอยู่ข้างในค่ะ! เป็นที่ลับเฉพาะของไม่กี่คนที่รู้จักค่ะ! ”

ฉันเริ่มแถสดแถเปื่อยแถสี่ข้างถลอกอย่างร้อนรน

 

 

จะให้พี่ชาย [เวอไดท์] ที่พึ่งรู้จักกันเมื่อกี้ มาเกี่ยวข้องกับเรื่องของฉันไปมากกว่านี้ไม่ได้ค่ะ

 

 

“งั้นขอผมตามเข้าไปดูด้วยคนสิครับ!”

“เออ…”

แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยอมไปงะ

เอายังไงดี

 

 

ฉันคิดหาวิธีไล่พี่ชายให้ไปไกล ๆ ในระหว่างที่เริ่มแก้ระบบล็อคประตูบานที่สองด้วยกิฟเหล็กที่เก็บมาจากกองขยะ

ประตูชั้นแรกเป็นระบบล็อคปกติ มันเลยสะเดาะง่าย

ส่วนประตูชั้นที่สองเป็นระบบออโตเมติกที่ต้องเข้ารหัสสมองกล

แต่เนื่องจากอุปกรณ์ประจำตัวที่ใช้แฮ๊กของฉันมันหายไปกับเหตุการณ์วุ่นวายเมื่อตอนนั้นไปแล้ว เลยต้องใช้วิธีอื่นแทน

 

 

“ขอยื้มหลังหน่อยจิ”

“ได้เลยครับ!”

ฉันปีนหลังของ [เวอไดท์] แล้วใช้แผ่นไม้บาง ๆ แยงเข้าไปในร่องแยกบนบานประตู

ฉันพยายามง้างรอยแยกนั้นให้กว้างขึ้นด้วยความหนาของวัสดุ แล้วเอาแผ่นไม้อีกอันแทรกเพิ่มเข้าไป

ฉันทำแบบนี้ซ้ำ ๆ

พอทำแบบนี้ได้มากถึงระดับหนึ่ง บานประตูก็เปิดกว้างออกอย่างง่ายดาย

 

 

เพราะว่าโกดังนี้มีงบสร้างไม่เยอะ ระบบตัวล็อคเลยใช้เป็นแบบระบบแม่เหล็ก ที่หากแค่พยายามง้างออกให้ถึงระยะหนึ่ง แรงแม่เหล็กก็หมดอำนาจที่จะเหนี่ยวรั้งประตูเอาไว้ได้

สรุปคือเป็นระบบป้องกันที่ห่วยแตกสุด ๆ ค่ะ

 

 

“เปิดได้ด้วย! สุดยอด! งั้นรีบไปจุดชมวิวที่ว่ากันเถอะครับ!”

“…”

มาคิดอีกที มีพี่ชายคนนี้ตามไปด้วยก็ดีเหมือนกันแฮะ

เพราะว่าฉันมันตัวเล็ก แล้วมีประตูอีกหลายจุดที่ต้องพึ่งพาความสูงในการงัดแงะ

อีกอย่าง พวกเรานะตัวเล็กด้วยกันทั้งคู่ แถมเวลานี้ทุกคนคงไปให้ความสนใจกับราชาจระเข้กันหมด คงไม่มียามเหลือเฝ้าข้างในอาคารนี้กันหรอก

แถมฉันอยู่ที่นี่จนคุ้นชิน รู้หมดแล้วว่ามีกล้องวงจร กับระบบรักษาเตือนภัยติดตั้งเอาไว้ที่ไหน

สรุปคือเป็นงานง่ายราวปอกกล้วยที่จะลอบเข้าไปค่ะ

 

 

“งั้นตามมาทางนี้ได้เลยพี่ชาย”

ว่าแล้วก็ได้เวลาออกสำรวจค่ะ~

 

 

ข้างในโกดังนั้นไม่ได้ดูเปลี่ยนไปเลยหลังจากครั้งสุดท้ายที่ฉันได้อาศัยอยู่ที่นี่

เอาจริง ๆ ก็พึ่งจะผ่านมาได้แค่ราว 8 -9 วันเองอะนะ

 

 

ภายในโกดังที่เปิดโล่งและเต็มไปด้วยกลิ่นคาวปลาที่วางสุมกองบนพื้นเพื่อรอการคัดแยก มีเพียงแค่คนงานไม่ถึง 20 คน คอยอยู่เฝ้าดูแลเท่านั้น

แถมพวกเขาส่วนใหญ่ก็เอาแต่ยุ่งกับการคัดแยกชนิดปลา จนไม่ได้ใส่ใจเลยว่าพึ่งจะมีเด็กตัวเล็ก ๆ สองคนมุดเข้ามาจากทางประตูหนีไฟที่ตั้งอยู่ห่างออกไปไม่ไกล

 

 

ทางสะดวกละ~

นิน นิน นิน~

รู้สึกสนุก

ถึงจะเป็นสถานที่เดิมที่คุ้นเคย แต่พอมาในฐานะผู้บุกรุกแล้ว ความรู้สึกที่มีต่อสถานที่มันก็เปลี่ยนไป

ว่าแล้วก็ นิน~ นิน~ นิน~ ต่อ

นิน~ นิน—

 

 

*ฉึบ*

 

 

แง้ว!

อ๊าเระ นานิดะโยว? _?

ทำไมอยู่ ๆ ตัวฉันถึงถูกอุ้มขึ้นมากันเนี่ย? _?

“ทำไม่ต้องค่อย ๆ เดินไปแบบแอบ ๆ ด้วยละ? เดียวการต่อสู้ได้จบก่อนกันพอดีครับ”

ฉันกำลังถูกพี่ชายม้าอุ้มขึ้นขี่หลังเป็นรอบที่สอง

 

 

“บอกทางมาได้เลยครับ พี่ชายคนนี้จะควบสี่เท้าพาไปส่งให้ถึงที่เอง!”

พี่ชายคนนี้ใจดีจัง~

งั้นรบกวนด้วยนะคะ!

 

 

ฉันเริ่มชี้เส้นทางปลอดภัยให้เขาควบทะยานไปอย่างรวดเร็ว

นำทางเขาให้หลบเลี่ยงมุมกล้อง

ใช้เงาของเครื่องจักรขนาดใหญ่คอยหลบซ่อนสายตาของชาวประมง แล้วรีบรุดหน้าไปทางสำนักงานสูงสามชั้นที่ถูกสร้างอยู่ข้างในอาคารโกดังหลังนี้

 

 

พวกเราสามารถเดินทางมาถึงอดีตบ้านของฉันได้อย่างเร็วน่าเหลือเชื่อ โดยไม่มีใครเห็นหรือรู้ตัว

ถึงจะมีเสียงกีบเท้าดังขึ้นมาบ้าง แต่ก็ไม่ได้ดังมากพอจะแข่งกับเสียงเชียร์ของฝูงชนที่ดังมาจากข้างนอกอาคาร

 

 

*โฮ๊กกกกกก!*

เกิดเสียงคำรามเจ็บปวดดังมาจากทางนอกอาคารพร้อมเสียงเฮลั่นของผู้คน

“เขาล้มมันได้แล้วโว๊ย!”

“ล้มมันด้วยตัวคนเดียวอีกด้วย!”

“อ่าว.. แล้วแบบนี้จะถือว่าใครเป็นฝ่ายชนะพนันละนั่น? เพราะมี ซิงเคไนต์ สู้อยู่คนเดียวเลย”

“ไอเชี่ย! เจ้ามือแทงพนันแม่งเผ่นตูดแนบไปแล้วโว๊ย!”

“ไปจับตัวมันกลับมาเร็วทุกคน!”

“โอ๊ววววววววววววว!!”

ดูเหมือนว่าข้างนอกจะสนุกกันไม่เบาค่ะ

แต่แบบนี้ฉันก็เหลือเวลาน้อยแล้วสิเนี่ย

 

 

“คุณน้องสาว ดูเหมือนว่าการต่อสู้จะจบไปแล้วละครับ…”

“…”

คุณพี่เวอไดท์ดูท่าจะเสียใจที่พาฉันไปถึงจุดหมายไม่ทัน

แต่ไม่เป็นไร

เพราะเป้าหมายแรกของฉันไม่ใช่การมาส่องดูการต่อสู้ระหว่างชาวประมงกับราชาจระเข้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

 

 

“ไปข้างหน้าอีกนิด อย่างน้อยก็ไปดูสภาพหลังการต่อสู้ก็ยังดีค่ะ”

“ครับ!”

ฉันนำทางให้เขาพาเดินเข้าไปในอาคาร

วินาทีที่เข้าประตู ฉันก็รีบปาขี้โคลนไปปิดกล้องวงจรที่อยู่ตามเพดานในทันที

อืม… มืดสนิท เหมือนไม่มีใครอยู่

แสดงว่าออกไปข้างนอกกันหมดแล้ว

 

 

“มืดจัง ต้องไปเปิดไฟตรงไหนเนี่ย? ”

“ไม่ต้องสนใจเรื่องแสงไฟค่ะ ให้วิ่งตรงไปข้างหน้า ผ่านไปสามห้องจะเจอบันได แล้วขึ้นไปชั้นบนสุดได้เลยค่ะ”

“ครับ!”

พี่ชายม้าเลิกหาปุ่มเปิดไฟ แล้วพาตรงไปที่บันไดอย่างรวดเร็ว

เขาเชื่อที่ฉันพูดทุกอย่างจนรู้สึกน่ากลัวเลยค่ะ

 

 

หลังจากนั้นไม่ถึงสามนาที พวกเราก็ไปถึงห้องทำงานของคุณเสือกินคนที่น่ารังเกียจ

ข้างในห้องทำงานของเขา ยังคงดูเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อน

มีโต๊ะไม้หนึ่งตัว เก้าอี้หนังหนึ่งตัว ตู้เก็บหนังสือ กรอบรูปถ่ายที่มีภาพระหว่างฉันกับเขาเมื่อสมัยเด็ก แล้วก็ชุดโต๊ะรับแขกอีกหนึ่งวางเอาไว้ตรงมุมทางเข้า

 

 

“สุดยอด จากตรงนี้สามารถมองเห็นวิวทะเลทั้งหมดได้จริง ๆ ด้วย!”

“มันเป็นที่ลับเฉพาะ ที่ไม่เปิดให้คนนอกเข้า เพราะงั้นเรื่องที่พวกเรามาเหยียบที่นี่ในวันนี้ ต้องปิดปากให้มิดเลยนะ!”

“ได้เลยครับคุณน้องสาว~”

เขาเก๊กหน้าหล่อใส่ฉันอีกแล้ว

เริ่มชักแอบจะคิดแล้วว่าคน ๆ นี้กำลังพยายามจะจีบฉันใช่ไหมเนี่ย?

 

 

เกิดเป็นคนน่ารักมันบาปแบบนี้นี่เอง~

 

 

ฉันคิดแบบนั้นแล้วปล่อยให้เขาชื่นชมกับวิวข้างนอกห้องไป

ส่วนฉันนั้น กำลังเริ่มรื้อโต๊ะทำงานของเขาเพื่อค้นหาข้อมูลบางอย่างที่เป็นประโยชน์

แต่รื้อเท่าไหรก็ไม่พบอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง

แง…

 

 

เวลาไม่เหลือแล้ว

คุณเสือกินคนจะกลับมาที่ห้องนี้เมื่อไหรก็ไม่รู้—

 

 

ในตอนนั้นเองที่ฉันเหลือบไปมองรูปแขวนผนังที่เป็นรูปถ่ายคู่ระหว่างฉันกับพี่เสือกินคน

คงไม่น่าจะใช่มั้ง…

คงไม่ได้เก็บของสำคัญเอาไว้หลังกรอบรูปที่ถ่ายคู่กับฉันหรอก

เพราะเขาคือคนที่คิดหลอกใช้ให้ฉันไปตาย แล้วยังคิดจะจับฉันต้มกินเมื่อรู้ว่ารอดชีวิต

เขาไม่ได้เห็นฉันมีค่าอะไรไปมากกว่า [อาหาร] ของเขา…

 

 

ถึงหัวจะคิดต่อต้าน แต่มือของฉันก็เอื้อมไปขยับกรอบรูปเป็นที่เรียบร้อย

ฉันทำการแกะกรอบไม้ออก เพื่อดูว่ามีอะไรซ่อนอยู่หรือไม่

*ตุ๊บ*

แล้วมันก็หล่นลงมา

สมุดโน๊ตเล่มสีขาว— ที่ระบุเอาไว้อย่างชัดเจนว่า [โครงการหมายเลข 0]

 

 

“เฮ้ย! ใครมันลืมปิดประตูทางเข้าสำนักงานทิ้งเอาไว้วะ!”

“หรือว่าจะมีหัวขโมยตัวไหนลอบเข้ามา!? ”

แต่ก่อนที่จะได้ทันลงมืออ่าน มันก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นมา

 

 

เพราะไม่มีกระเป๋า ฉันเลยรีบยัดหนังสือเล่มเล็กเข้าไปในเสื้อ

หน้าปกแข็ง ๆ ของมันกำลังแนบเนื้อผิวหน้าอกที่แบนราบจนรู้สึกเย็นเฉียบ

เพราะว่าตัวเองมีน้อย เลยไม่มีสิ่งเหนี่ยวรั้ง จนทำให้หนังสือร่วงไปหยุดลงที่ช่วงเอว

ถ้ายางรัดกระโปรงไม่แน่นพอ ป่านนี้คงร่วงทะลุลงมาแล้ว

 

 

แบนราบจนซ่อนหนังสือไม่ได้~

“…”

พูดแล้วก็เจ็บเอง…

เอาเถอะ

ฉันว่าตอนนี้คงได้เวลาที่จะเผ่นหนีกันแล้วค่ะ