“ฆ่ามานนนน!”

ให้ตายสิ คนที่นี่มันเป็นเสียแบบนี้ทุกที

กับไอสิ่งที่เรียกว่า “การรุกรานของมอนสเตอร์ยักษ์” นะ

ข้าน้อยถอนหายใจยาวอย่างหมดแรง

สภาพแบบนี้ คงไม่มีใครจะมามีอารมณ์เดินซื้อจานชามกันหรอก

 

 

ดูสิ

แม้แต่คุณนักบวชลาพิสที่กำลังยืนดูจานชามจนถึงเมื่อกี้ ยังถูกหันเหความสนใจไปทางนั้นเลย

ถ้ารู้ว่าจะมีแบบนี้คงเอาอาหารมาเร่ขายแทนตั้งแต่แรกไปแล้ว

เสียโอกาสทำเงินไปซะได้นะเรา

 

 

“มาใช้โอกาสที่วุ่นวายในตอนนี้ หาสถานที่ตั้งเบื้องหลังของพวกมันกัน แมรี่โกลว์ เธอไปตรวจสอบจากที่สูง ลาพิส ไปตรวจสอบฝั่งโกดังสินค้า ส่วนเราจะไปตรวจบริเวณท่าเทียบเรือเอง—แล้วก็ ไซน์ ฝากเธอตรวจสอบฝั่งตลาดสด โดยเน้นไปที่การเฝ้าบริเวณทางเข้าตลาด ถ้าเห็นคนที่เธอรู้จักสมัยตอนอยู่ในองค์กร ให้รีบแจ้งพวกเราทันที เข้าใจนะ”

“ได้ค่ะ พี่สาวเอโซ!”

นักบวชสตรีที่เป็นเผ่ามนุษย์นกผมสีเหลืองกำลังกระซิบบางอย่างกับพรรคพวกของเธอ

เธอกระซิบด้วยเสียงที่เบามาก จนไม่น่าจะมีใครได้ยินนอกจากพวกเธอกับเด็กสาวคนแคระ

แต่ขอโทษด้วยที่ข้าน้อยเป็นคนหูไว

ข้าน้อยได้ยินสิ่งที่พวกเธอพูดกระซิบกันทั้งหมด รวมไปถึงรู้ชื่อของพวกเธอทุกคนจากเสียงกระซิบนั้น

หูกระต่ายขนปุยของข้าน้อยไม่ได้มีไวเพื่อประดับหัวให้ดูน่ารักเฉย ๆ หรอกนะ

 

 

ว่าแต่ตรวจสอบ? เฝ้าระวัง?

แถมยังสายตาที่ดูเหมือนกับเป็นบุคคลจากโลกเบื้องหลังของสตรีนกเหลืองคนนั้น

กลุ่มนักบวชสาวจากวิหารเทพทั้งสาม…

พวกเธอคงไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ

 

 

[ขอตัวก่อนนะคะ =o=]

นักบวชลาพิสถือป้ายอำลาข้าน้อย แล้วเดินกลืนหายไปในฝูงชนที่กำลังวิ่งกรูไปทางชายฝั่ง

ส่วนภูติหัวแดงที่ชื่อแมรี่ โกลว์ เธอคนนั้นกำลังดึงฮูทกันหนาวลงมาปิดผมสีแดงที่โดดเด่นของตัวเอง ก่อนจะบินกลืนหายไปกับฝูงเผ่ามนุษย์นกกับเผ่าภูติที่กำลังบินว่อนอยู่แถวที่นั่งบนหลังคาของตลาดสด—

 

 

“ส่วนเธอ แม่สาวกระต่าย ดูเหมือนว่าจะได้ยินอะไรบางอย่างไปสินะ? สายตาเธอมันกำลังฟ้องแบบนั้น ถ้าเป็นคนฉลาด อย่าได้มาทำเป็นสอดรู้กับพวกเราเชียวละ”

—งะ… รู้ได้ยังไงเจ้าค่ะ?

ข้าน้อยคิดว่าตัวเองไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกไปเลยนะ!

 

 

นักบวชคนที่ชื่อ เอโซ กำลังหันมามองข้าน้อยด้วยแววตาของนักฆ่า

ไม่รู้ว่าทำไม แต่ข้าน้อยรู้สึกได้ถึงจิตสังหารที่สามารถทำให้ขนทั่วร่างกายถึงกับลุกชันตั้งขึ้นมาได้

ราวกับเป็นสายตาของยมทูตเช่นนั้น—

 

 

“ค่ะ… ข้าน้อยไม่คิดยุ่งเรื่องชาวบ้านหรอกเจ้าค่ะ…”

ข้าน้อยรู้สึกได้ว่าไม่สามารถเอาชนะสตรีผู้นี้ได้

เธอคนนี้อันตรายเจ้าค่ะ

อย่าไปยุ่งด้วยเลยจะดีที่สุดเจ้าค่ะ

 

 

***

“ไซน์ ฝากเธอตรวจสอบฝั่งตลาดสด โดยเน้นไปที่การเฝ้าบริเวณทางเข้าตลาด ถ้าเห็นคนที่เธอรู้จักสมัยตอนอยู่ในองค์กร ให้รีบแจ้งพวกเราทันที เข้าใจนะ”

“ได้ค่ะ พี่สาวเอโซ!”

ฉันตอบรับพี่สาวด้วยความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยม

ถึงจะง่วงอยู่ แต่ไม่รู้สึกเลยว่าจะทำงานที่ได้รับมอบหมายมาผิดพลาด

ฉันจะไม่ทำให้ความคาดหวังของพวกพี่สาวต้องสูญเปล่าเด็ดขาดค่ะ!

 

 

“งั้น—”

*ฟิ้ว~*

เหลือแต่สายลม

เพียงชั่วพริบตา คุณพี่สาวทั้งสามคนก็หายไปกับสายลมแล้ว

“—เร็ว!!”

สมกับเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ มีความสามารถเหนือสามัญสำนึกไปไกลเลยทีเดียวค่ะ!

แต่ฉันเองก็จะยอมแพ้ไม่ได้

เพราะว่าฉันเองก็เป็นหนึ่งในกลุ่มของฮีโร่สาวแล้วเช่นกันค่ะ!

 

 

ฉันหยิบมือถือที่พี่สาวทั้งสามคนรวมเงินซื้อมาให้ฉันใช้

มันเป็นมือถือรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าคลาสสิกผิวสีเงิน

เป็นสีเดียวกับสีเส้นผมของฉันค่ะ

 

 

“เอาละ เริ่มการสำรวจได้!”

หน้าที่ของฉันคือการทำแผนที่ของตลาดสด

แต่ตลาดสดส่วนเบื้องหน้านี้ ตัวฉันรู้จักทุกซอกทุกมุมไปแล้ว เลยทำให้แม้แต่หลับตา ก็ยังสามารถเขียนแผนที่ขึ้นมาได้

ตลาดสดแห่งนี้ไม่มีอะไรนอกจากลานโล่งสำหรับตั้งร้านค้า กับห้องน้ำเหม็น ๆ ตามหัวมุมของตลาด

 

 

อ่าว?

แบบนี้งานของฉันก็จบแล้วสิเนี่ย?

 

 

“…”

ไม่สิ ไม่สิ ไม่สิ

มันต้องมีอะไรที่ฉันทำได้อยู่บ้างอีกนั่นละ

 

 

“ไอโง่! แค่ดูขนาดตัวก็รู้แล้วว่าพวกโกเลมเอาไม่อยู่หรอก! ของแบบนี้มันต้องเรียกกองทัพมาสู้! ข้าขอแทงฝั่งราชาจระเข้ชนะ 1000 ยูนิต!”

“แกสิโง่! พวกชาวประมงไม่ยอมปล่อยให้โกเลมราคาแพงพังไปง่าย ๆ หรอก แถมดูราคาต่อรองนี้ซะ! 100 ต่อ 1!? คนตั้งโต๊ะพนันมันรู้อยู่แล้วว่าทุกคนต้องแทงฝั่งราชาจระเข้ ข้าขอแทงเงินฝั่งชาวประมงชนะ 10,000 ยูนิต ไปเลย!”

ฉันหันไปตามเสียงตะโกนเชียร์การต่อสู้ของเหล่าประชามุงที่เต็มแนวชายฝั่ง

พวกเขากำลังวิจารณ์กันอย่างออกรส พร้อมกับชมการต่อสู้ของชาวประมงกับราชาจระเข้ด้วยความรู้สึกที่ตื่นเต้น

ถึงจะเป็นภาพที่ชินตาเพราะเห็นมาตั้งแต่ตอนสมัยอายุ 2 ขวบ จนถึง 10 ขวบก็เถอะ แต่ไม่มีครั้งไหนที่ฉันจะได้มาเห็นในระยะใกล้แบบนี้

เพราะว่าปกติฉันมักถูกสั่งให้อยู่แต่ข้างในห้อง ในตัวอาคารโกดังหลังนั้น—

 

 

จริงด้วยสิ!

ถ้ากลับไปที่อดีตห้องพักของฉัน มันจะต้องมีข้อมูลบางอย่างอยู่แน่นอน!

เพราะว่าห้องทำงานของ ซิงเคไนต์— คนชั่วหลอกฉัน มันตั้งอยู่ใกล้ ๆ กับอดีตห้องนอนของฉัน

ที่นั่นจะต้องมีข้อมูลบางอย่างอยู่แน่นอนค่ะ!

ถึงจะผิดคำสั่งของพวกพี่สาวไปบ้าง แต่แบบนี้มันน่าจะดีกว่า

ว่าแล้วก็รีบไป—

 

 

*กีสสส!!*

“มีโกเลมตัวหนึ่งถูกจับเขวี้ยงมาทางนี้แล้วโว๊ยยย!”

” บาเรียจะเอาอยู่เรอะนั่น!?!”

” เผ่นโว๊ยยยย!!”

อยู่ ๆ ก็เกิดคลื่นมวลชนพากันวิ่งหนีแตกตื่นมาจากฝั่งท่าเรือ

ด้วยความสูงที่ไม่ถึงหนึ่งเมตรของฉัน เลยทำให้มองไม่เห็นว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

 

 

แต่ที่รู้อย่างหนึ่ง

“กรี๊ดดดดดด!? ”

คือฉันกำลังจะถูกฝูงชนเหยียบตายแล้วค่าาาา!!

ฮัลโหลลล! ตรงนี้มีเด็กน้อยเผ่าคนแคระน่ารักอยู่คนหนึ่งนะค่าาาา!!

 

 

ฉันรู้สึกราวกับว่ากำลังถูกคลื่นซึนามิซัดให้กลืนหายไปในทะเล

ถึงจะพยายามใช้เทคนิควิ่งฝ่ากระแสมวลชลที่ตัวเองถนัด แต่ก็มิอาจต้านทานคลื่นสมุทรที่เชี่ยวกรากไปได้

สงสัยแบบนี้คงต้องสละชุดกันหนาวที่รุ่มร่ามตัวนี้ทิ้ง เพื่อเพิ่มความคล่องตัวเสียแล้ว

 

 

“ฮึบ!”

ฉันดึงหมวกไหมพรม ถอดแว่นตาดำ แล้วถกเสื้อคลุมกันหนาวออก

โยนมันไปบนโต๊ะของร้านคุณกระต่ายเมื่อกี้ แล้วใช้ร่างที่บอบบางของตัวเอง มุดลอดไปตามระหว่างขาของผู้คน—

 

 

“ทางนี้ครับคุณน้องสาว!”

“เอ๊!!? ”

แต่ก่อนที่ฉันจะได้โชว์เทคนิคแพรวพราวหลบดงตีน อยู่ ๆ ก็มีใครไม่รู้มาดึงแขนของฉันเอาไว้

 

 

ฉันถูกแขนเล็ก ๆ นั้นดึงให้ขึ้นมานั่งบนลำตัวโลหะที่เย็นเฉียบ

สองหูเรียวยาวได้ยินเสียงควบเหล็กกระทบพื้นยางแข็งเป็นจังหวะ

มองเห็นแผ่นหลังของเด็กผู้ชายที่สวมเสื้อคลุมทั้งตัวจรดไปถึงหัว ติดอยู่บนลำตัวที่ดูคล้ายกับม้า

 

 

เด็กเผ่ามนุษย์สัตว์ – ม้า ที่อยู่ในร้านของคุณกระต่ายเมื่อกี้นี้นี่นา?

เป็นคนเดียวกับที่ชมฉันว่า [น่ารัก] เมื่อกี้นี้

 

 

“คุณคือ? ”

“ผมชื่อ [เวอไดท์] ครับคุณน้องสาว!”

เขาตะโกนตอบฉันท่ามกลางเสียงอึกทึกของผู้คน

เขาพาฉันขึ้นขี่หลัง แล้วควบสี่ขาแทรกฝูงชนออกไปจนพ้นเขตตลาดสด

พอหลุดออกมาในที่โล่ง ก็มองเห็นโกเลมขนาดสิบห้าเมตรตัวหนึ่งกำลังจะตกลงมาทับที่ใจกลางตลาดแล้ว

 

 

“ไม่เห็นจำเป็นต้องแตกตื่นเลยไอพวกบ้า ”

เสียงหนึ่งดังขึ้นออกมาตามลำโพงที่ติดรายรอบไปทั่วตลาดสด

 

 

ชายเผ่าเสือขนสีน้ำตาลเข้มสูงสองเมตรครึ่งคนหนึ่ง กำลังวิ่งตรงไปทางโกเลมยักษ์ที่ร่วงหล่น

เขาวิ่งไปตามสันหลังคา

ชุดเกราะที่สวมทับเรืองแสงสีแดง พร้อมระเบิดประจุแรงดันอากาศ ขับดันให้ร่างกายบินทะยาน

แสงดาวตกแดงนั้นวิ่งขึ้นฟ้า ปะทะกับร่างโกเลมเหล็กใจกลางอากาศ

ใช้แขนขวาชกไปที่แผ่นหลังจนเกิดเป็นรอยบุมลึก ส่งมันให้ลอยกลับไปหาราชาจระเข้เป็นดั่งลูกปืนใหญ่ไป

 

 

*โครม!*

เกิดเสียงคลื่นกระแทกรุนแรง พร้อมกับมีกำแพงน้ำลอยขึ้นสูงเหนือเส้นขอบฟ้า

ราชาจระเข้ที่ถูกก้อนเหล็กกระแทกหัว ถึงกับล้มกลิ้งกลับหลังไม่เป็นท่า

 

 

“นั่นมันสุดยอดชาวประมงที่พวกเราเผ่ามนุษย์สัตว์ภาคภูมิใจ [ซิงเคไนต์] !”

ชายผู้ที่พึ่งแสดงความสามารถอันน่าตื่นตาให้เห็น คืออดีตผู้มีพระคุณที่พยายามหลอกฉันเพื่อเอาไว้ใช้งานและจับกิน

คุณ [ซิงเคไนต์] …

 

 

เพียงแค่เห็นเขา หัวใจของฉันมันก็บีบรัดขึ้นมาในทันที

ใจหนึ่งรู้สึกโกรธ แต่อีกใจกลับรู้สึกโหยหาอยากเข้าไปอ้อนขอความอบอุ่น

ความทรงจำที่เขาเลี้ยงดูฉันมาอย่างดีตั้งแต่วัย 2 ขวบจนถึงปัจจุบัน กำลังไหลเวียนเล่นเทปย้อนกลับ

 

 

“…”

ไม่…

ครอบครัวที่แท้จริงของฉันคือพี่สาวฮีโร่สามคนนั้นต่างหากค่ะ…

 

 

“ดูเหมือนว่าจะปลอดภัยแล้วคุณน้อง~”

เสียงของเด็กชายที่ให้ฉันขึ้นขี่หลัง ได้ดึงสติให้ฉันกลับสู่ปัจจุบัน

 

 

เขากำลังหันหน้ามามองฉันอยู่

เขามีดวงตาสีทอง ขนสีทอง และมีครึ่งใบหน้าปิดเอาไว้ด้วยผมที่ยาวจนรกรุงรัง

น้ำเสียงของเขาดูสั่น อีกทั้งยังมีเสียงหัวใจเต้นแรงจนได้ยินชัดเจน

พอสังเกตุให้ดี ดูเหมือนว่าแก้มของเขากำลังจะแดงเป็นลูกตำลึงอีกด้วย

นี่พี่ชายกำลังป่วยอยู่หรือเปล่าเนี่ย?

 

 

“… ขอบคุณมากค่ะ”

ฉันกล่าวขอบคุณเขาพอเป็นพิธี แล้วหันไปมองคุณ ซิงเคไนต์ อีกรอบ

 

 

เขาเปิดใช้งานของชุดเกราะ พร้อมกับสั่งหยุดการโจมตีของชายฝั่ง

เหล่าโกเลมที่เหลือเพียงเก้าตัวเริ่มเดินถอยร่นออกห่างจากราชาจระเข้ที่กำลังพยายามพลิกตัวลุกขึ้นยืน

 

 

*ฟุบ!*

 

 

พร้อมกันนั้น ได้เกิดเสียงลมกระแทกรุนแรงดังมาจากทางหลังคา

บุรุษเสือสีน้ำตาลกำลังบินทะยานผ่านอากาศไปทางราชาจระเข้

สองมือถือขวานรังสีขนาดสามเมตร ชูมันขึ้นเหนือบ่า เร่งคลื่นพลังจนแผ่เห็นเป็นแสงสีแดงยืดยาวขึ้นท้องฟ้ากว่าสิบเมตร

 

 

*ซ่าาาา!*

 

 

แล้วฟาดสิ่งนั้นลงไปในใจกลางขาขวาของราชาจระเข้เต็มแรง

ความร้อนแผดเผาพร้อมกับมีควันไอน้ำพวยพุ่ง

ผิวหนังหนาถูกฉีกแยกออกจากการแทรกแทรงรังสีระดับอนูอะตอม

เลือดสีน้ำเงินที่น่ารังเกียจไหลออกเป็นสาย ย้อมทะเลแถบนั้นจนส่งกลิ่นเหม็นกระจายไปทั่วบริเวณ

 

 

*กีสสส!*

 

 

ราชาจระเข้คำรามอย่างเจ็บปวด

มันลุกขึ้นยืนด้วยขาข้างที่เจ็บ แล้วใช้หางฟาดใส่บุรุษเสือน้ำตาล

มันพ่นแสงรังสี ระเบิดเปลวพลังความร้อนสีแดงไปทั่วอนูอากาศ เพื่อหวังสังหารแมลงวัลอันน่ารำคาญ

 

 

แต่มันไม่อาจตบแมลงวันตัวนี้ให้ร่วงลงมาได้

เพราะแมลงวันตัวนี้ สามารถหลบทุกการโจมตีของมันได้ทั้งหมดอย่างสมบูรณ์แบบ

 

 

“น้องสาวสนใจการต่อสู่ตรงนั้นสินะ งั้นเดียวพี่จะพาไปส่งในระยะใกล้ให้”

* (เก๊กหน้าหล่อ) *

 

 

“เดียวก่อนค่ะ—!?!”

อะไรของคุณพี่ม้าคนนี้กันเนี่ย?

อยู่ ๆ เขาก็เก๊กหน้าหล่อ แล้วควบพาฉันไปทางริมทะเลเฉยเลย

 

 

แต่มาคิดอีกทีมันก็ดีเหมือนกัน

เพราะว่าอาคารที่ฉันกำลังจะไปสำรวจ มันตั้งอยู่ใกล้ ๆ กับริมท่าเรือพอดี

แถมพี่คนนี้ยังวิ่งเร็วกว่าฉันด้วย

สมกับที่เป็นเผ่ามนุษย์สัตว์ – ม้า

” งั้นก็รบกวนด้วยค่ะ คุณพี่ชาย [เวอไดท์] ”

เอาละ ได้เวลาทำให้พวกพี่สาวแปลกใจแล้ว

ฮิ ฮิ ฮิ~