“อ๊ะ! นั่นพี่สาวสุดสวยลาพิสที่เจอกันเมื่อวานนี่!? พี่ ควอร์ต รีบเรียกพี่สาวมาดูของขายที่ร้านเราสิครับ!”

ใครทักพวกเรา?

ฉันใช้จิตสัมผัสไปตามทิศทางของคลื่นเสียงที่กำลังสั่นไหวในอากาศ

ท่ามกลางแสงสว่างของดวงจิตวิญญาณในตลาด มีมุมหนึ่งที่มีดวงวิญญาณอันน่าเวทนามาชุมนุมกัน

 

 

ดวงวิญญาณของผู้ที่ถูกบังคับให้มีอายุยืนยาวอย่างผิดธรรมชาติ…

 

 

วิญญาณ— คือสิ่งมีชีวิตรูปแบบพลังงานอย่างหนึ่งที่มีขั้วพลังตรงข้ามอยู่ร่วมกันอย่างสมดุล

พลังงานวิญญาณคือพลังงานที่อยู่ได้แค่ในมิติของคนตาย และสามารถอยู่ในมิติคนเป็นอย่างสมดุลได้ในกรณีที่มีภาชนะให้สิงสถิต

เมื่อภาชนะเสียหาย แน่นอนว่าสิ่งที่บรรจุอยู่ข้างในย่อมมีการรั่วไหลออกมา

 

 

ภาพของวิญญาณที่สัมผัส ปกติควรจะเป็นแสงที่นิ่งสงบ

แต่นี่กลับเป็นแสงสว่างวูบวาบอย่างน่าตกใจ

ขั้วพลังวิญญาณทั้งบวกและลบ มันกำลังแผ่ละอองแสงระเหยไปในอากาศตลอดเวลา เหมือนเป็นถังน้ำที่มีรอยรั่ว

วิญญาณของเขาจะไม่มีวันถูกเติมเต็มได้ ไม่ว่าจะเติมพลังงานแห่งชีวิตเพิ่มเข้าไปแค่ไหนจากการดำรงชีพตามชั่วอายุขัย

รูปร่างของดวงวิญญาณจะพร่ามัวไม่ชัดเจน

ผู้ที่มีวิญญาณเช่นนี้ จะทำให้มีอัตตาอันเป็นตัวตนของบุคคลไม่เติบโต อีกทั้งยังถดถอย เสมือนหนึ่งก้อนหินที่ถูกน้ำกัดเซาะ

 

 

สิ่งที่ชุมนุมอยู่ตรงนั้น คือวิญญาณที่มีภาชนะรั่วไหลที่ว่านั้น

[เหล่าไซบอร์ก]

เด็ก ๆ กึ่งไซบอร์กที่ฉันไปเจอมาเมื่อวาน ล้วนแต่มีลักษณะวิญญาณเช่นนี้

ถูกดัดแปลงร่างกายและสมอง จนสิ่งเชื่อมต่อกับกายวิญญาณเสียหาย

เป็นสาเหตุว่าทำไมผู้รับการดัดแปลงไซบอร์กถึงมีบุคคลิกผิดเพี้ยน

 

 

เป็นสาเหตุว่าทำไมอายุสมองของพวกเขาถึงหยุดเติบโต

เพราะพวกเขาเข้าไปล้อเล่น ดัดแปลงสมองให้เป็นกึ่งเครื่องจักร ด้วยความคาดหวังว่าจะได้ความเป็นอมตะนิรันดร์

แต่พวกเขาไม่ได้เข้าใจเลย…

ไม่ได้เข้าใจถึงสัจธรรมชีวิต

ไม่ได้เข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างกายกับอัตตาวิญญาณ

 

 

ไซบอร์ก… คือผลงานของยัยหุ่นยนต์โนอาร์ที่ถูกสร้างจากการปลูกย้ายวิญญาณของผู้สร้างโนอาร์

ฉันรู้จักนิสัยยัยนี่ดี เพราะเคยมีชีวิตในช่วงเวลาเดียวกับยัยนี่ก่อนที่มันจะพยายามดัดแปลงปลูกย้ายวิญญาณตัวเองลงไปในระบบสมองกล

โนอาร์ คนเขลาผู้พยายามคว้าความเป็นอมตะ จนฉีกกระชากวิญญาณของตัวเองออกเป็นชิ้น ๆ

 

 

แต่เรื่องนั้นมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน เพราะใช่ว่าโนอาร์จะรู้จักกันฉันโดยตรง

อย่าไปสนใจในสิ่งที่ยัยนั่นพยายามจะทำในยุคสมัยปัจจุบันนี้เลย

 

 

“พี่ลาพิสคราบบบ~ ทางนี้คราบบบบ~”

“คนรู้จัก? ”

[…ใช่ค่ะ เป็นเด็กในบ้านกำพร้าที่ฉันไปเยี่ยมเยียนตอนที่หายตัวไปเมื่อวานนี้ค่ะ :ll]

“อย่างงั้นหรือ? แล้วไอวิญญาณหลงที่ดูแข็งแกร่งเหมือนเทพชั้นสูงตรงนั้น— มันคืออะไรกันยะ!?! ตัวแบบนั้นฉันไม่ขอยุ่งด้วยเด็ดขาด!”

อ่าว?

นึกว่าถ้าเป็นเอโซแล้ว จะมีวิธีดี ๆ มาปัดเป่ามันได้เสียอีก

 

 

ตรงร้านค้าที่เป็นแหล่งรวมวิญญาณพิการจากบ้านเด็กกำพร้าไซบอร์ก มีดวงวิญญาณที่สมบูรณ์แบบรวมตัวอยู่สามคน

คนหนึ่งคุณกระต่ายสาวสุดแกร่งที่ฉันเจอเมื่อวาน ชื่อ— อะไรสักอย่าง

ส่วนอีกสองคน คือดวงวิญญาณที่ดูแข็งแกร่งเป็นพิเศษ

พวกเธอคือวิญญาณหลงที่คอยรังความฉันเมื่อวาน ว่าอยากให้เป็นสื่อกลางช่วยสื่อสารกับลูกสาวของเธอ

ดูเหมือนว่าพวกมันจะมีห่วงบางอย่างแรงกล้าที่ฉันไม่รู้ จนทำให้พวกเธอกลายเป็นวิญญาณห่วงลูก คอยตามติดดูแลแม่สาวกระต่ายคนนี้มาตลอด

 

 

“อย่าไปสนใจ—”

[ไปทักกันดีกว่าค่ะ]

“—เฮ้ย!!”

วิญญาณที่แข็งแกร่งจนถึงขนาดเอโซบอกว่าไม่อยากยุ่งด้วยอย่างงั้นหรือ…

เมื่อวานเพราะรีบร้อน เลยไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก

 

 

ฉันเดินตรงไปที่ร้านค้าของกระต่ายสาวสุดแกร่ง

วิญญาณหลงสองตัวนี้พอมาดูใกล้ ๆ แล้ว— ดูแข็งแกร่งจริง ๆ นั่นละ

เริ่มชักคันไม้คันมือขึ้นมาตงิด ๆ

อยากท้าสู้กับวิญญาณสองคนนี้จังเลยแฮะ

 

 

***

กิจวัตรทุกยามเช้ามืดของข้าน้อยในวันเลขคู่ คือการเอาของที่ผลิตทำมือมาขายในตลาดสด

แน่นอนว่าข้าน้อยต้องจับพวกเด็ก ๆ ปลอมตัวอย่างแนบเนียน ไม่ให้ใครรู้ว่าเป็นเด็กไซบอร์ก ไม่อย่างงั้นได้เกิดเรื่องวุ่นวายแน่

ศัตรูของท่านแม่ไม่ได้รับรู้ว่าท่านแม่มีผู้สืบทอดอย่างข้าน้อย

หลักฐานคือพวกมันออกตามล่าแค่เฉพาะกับท่านแม่ทั้งสองคนของข้าน้อยเท่านั้น

 

 

สรุปคือตัวข้าน้อยนั้นมีอิสระที่จะไปไหนมาไหนได้โดยไม่จำเป็นต้องปิดหน้าปิดตา

แต่ไม่ใช่กับเด็กไซบอร์กพวกนี้ ที่คุณแม่แอบพาหนีออกมาจากห้องทดลองของโนอาร์

จนถึงปัจจุบัน ต่อให้พวกคุณแม่ตายไปหลายสิบปีแล้ว พวกกลุ่มคลั่งศาสนาของโนอาร์ก็ยังตามล่าเด็ก ๆ เหล่านี้ไม่เลิก

 

 

ถ้าข้าน้อยไม่สามารถล้มภาพลักษณ์ความเป็นเทพเจ้าของโนอาร์ไปจากหัวของเผ่ามนุษย์สัตว์ได้ ก็อย่าหวังว่าชีวิตของเด็กพวกนี้จะปลอดภัย

ท่านแม่พูดอยู่เสมอว่าโนอาร์มีสองร่างในคน ๆ เดียวกัน

ท่านแม่เล่าว่าโนอาร์ร่างดีมีนิสัยน่ารัก ส่วนร่างชั่วร้ายนั้น เคยถูกพวกคุณแม่ปราบไปเมื่อนานมาแล้ว

แต่ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ ๆ ร่างที่ชั่วร้ายถึงกลับมา

แถมยังกลับมาได้อย่างแนบเนียน จนคนรอบตัวไม่มีใครรู้สึกอีกด้วย

 

 

“พี่ครับ จะให้วางจานยังไงครับ? ”

“อ๊ะ? ”

ข้าน้อยตื่นจากความฝันที่เรียกว่าความนึกคิดสู่โลกความเป็นจริงด้วยเสียงของเหล่าเด็ก ๆ

ไม่ได้ ๆ ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาจะมาห่วงเรื่องของโนอาร์สักหน่อย

ตอนนี้ข้าน้อยต้องรีบหาเงินก่อน

 

 

“วางจานตรงนี้ ส่วนมุมขวาเน้นพวกเครื่องแก้วนะเด็ก ๆ ”

“ครับ/ ค่า~”

เด็ก ๆ ที่ข้าน้อยพามาช่วยงานวันนี้มีด้วยกันอยู่ 6 คนเจ้าค่ะ

 

 

*เก๊ง เก๊ง เก๊ง*

“วางตรงนี้~ แล้วทำเป็นกลองตีเล่น~”

“…”

แต่เด็กพวกนี้ซนมาก จนทำให้ป่านนี้ก็ยังเตรียมร้านไม่เสร็จ

เด็ก ๆ ไซบอร์กกลุ่มนี้ไม่ได้เติบโตขึ้นเลย ทั้งร่างกายและความคิด

เงินก็เอาแต่หดลงไปกับค่าบำรุงรักษาสมองกล

ตลอดชีวิต 28 ของข้าน้อย แทบไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากดูแลเด็ก

 

 

แอบรู้สึกเหนื่อย…

 

 

“อ๊ะ! นั่นพี่สาวสุดสวยลาพิสที่เจอกันเมื่อวานนี่!? พี่ ควอร์ต รีบเรียกพี่สาวมาดูของขายที่ร้านเราสิครับ!”

“ฮืม? ”

ในตอนนั้นเองที่มีเด็กเผ่ามนุษย์สัตว์-ม้า ตะโกนเสียงดังออกมา

เจ้าหนูคนนี้มีชื่อว่า [เวอไดท์] เด็กมนุษย์ม้าที่มีขาสี่ข้างเป็นเหล็กกล้า กับครึ่งใบหน้าเป็นเครื่องจักร

เพื่อซ่อนส่วนที่เป็นจักรกล เบยต้องสวมเสื้อคลุมกันหนาวปิดส่วนหัว สวมถุงเท้ายาวปิดส่วนขา แล้วไว้ผมยาวปกปิดครึ่งซีกขวาเอาไว้

 

 

ข้าน้อยหันไปมองตามเสียงของเจ้าหนู เวอไดท์

ที่ตรงปากทางเข้าของตลาด มีผู้หญิงผมสีฟ้าทะเลที่คุ้นเคย กำลังเดินคู่มากับเพื่อน ๆ ของเธอ

 

 

นักบวชวิหารเทพทั้งสามที่ไล่ตามข้าน้อยเมื่อวานนี้ไม่ใช่หรอกหรือ…

[สวัสดีค่ะ ^_^]

เธอเขียนข้อความลงบนป้ายเพื่อทักทายข้าน้อยด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์อย่างเคย

เดาใจสตรีผู้นี้ไม่ได้เลยเจ้าค่ะ

ถึงจะไม่รู้ว่านางมาทำอะไรที่นี่ แต่ภายในใจข้าน้อยตอนนี้กำลังเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากหน้าอกแล้ว

 

 

สตรีผู้นี้คงไม่ได้เปลี่ยนใจมาจับข้าน้อยส่งตำรวจยัดตารางหรอกใช่ไหม?

 

 

“สะ— สวัสดี… เจ้าค่ะ”

พวกเราเริ่มแนะนำตัวท่ามกลางเสียงที่อึกทึกของฝูงชน

“ชื่อไซน์? เป็นคนแคระด้วย! พึ่งจะเห็นเผ่าคนแคระก็วันนี้เนี่ยแหละ!”

“ตัวเล็กน่ารักจัง!”

“นะ— น่ารัก? ”

“ใช่!”

“… ///…”

พวกเด็ก ๆ ของฝั่งเรากับฝั่งนั้นเริ่มสนิทกันอย่างรวดเร็ว

ดูเหมือนว่าเป้าหมายจะไม่ใช่การมาจับข้าน้อยยัดเข้าซังเต

ค่อยยังชั่ว

 

 

“… สนใจรับแก้วใบนี้ไหมเจ้าค่ะ? มีลวดลายงดงาม มันต้องเหมาะสมกับวิหารของพวกคุณแน่ ๆ เจ้าค่ะ”

เมื่อไม่ใช่ศัตรู งั้นก็ขายของโลด

ยังไงพวกคนขององค์กรศาสนามันก็เป็นพวกมือเติบ ร่ำรวยจากเงินบริจาคอยู่แล้ว

ต้องทำกำไรได้มากแน่ ๆ

 

 

“หรือจะรับจานใบนี้ไหมเจ้าค่ะ? มันถูกสร้างมาอย่างดีเพื่อคนชราภาพ รูปร่างของมันถูกออกแบบมาเพื่อ—-”

 

 

*หวูดดดดดดดดด!!!*

 

 

เสียงหวูดไซเรนดังกู่ก้องขัดจังหวะทำการค้า

คลื่นลมทะเลฉับพลันนิ่งสนิทดั่งเป็นน้ำตาย

ผู้คนล้วนต่างหันหน้าไปทางริมหาดโดยมิได้นัดหมาย

ในมือของพวกเขา ต่างหยิบกล้องมือถือขึ้นมา

บ้างก็เป็นกล้องถ่ายทำหนังราคาแพง พร้อมอุปกรณ์จัดให้แสงไฟ

บ้างรีบจับจองซื้ออาหาร

ผู้คนส่วนใหญ่เริ่มเลิกให้ความสนใจสินค้าตรงหน้า แล้ววิ่งไปยื้อแย่งที่นั่งริมหาด ราวกับพยายามจะเฝ้าชมบางสิ่งที่กำลังจะผุดขึ้นมาจากทะเล

 

 

ให้ตายสิ คนที่นี่มันก็เป็นเสียแบบนี้ทุกที

กับไอสิ่งที่เรียกว่า “การรุกรานของมอนสเตอร์ยักษ์” นะ

 

 

***

เสียงหวูดไซเรนดังกู่ก้องไปทั่วตลาดริมท่าเรือพาณิชย์

ลูกเรือทะเลผู้กล้าแกร่งแห่งเผ่ามนุษย์สัตว์ ต่างทิ้งงานตรงหน้า แล้วยาตราทัพมุ่งสู่ป้อมปราการตามแนวชายฝั่ง

วิ่งเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบ ผ่านอาคารโกดังขนาดใหญ่ที่ตั้งเรียงราย

รีดเร่งถอดชุดกะลาสี สวมชุดรบสงครามเต็มอัตราศึกสวมทับ แล้วคว้าอาวุธรังสีด้วยสองมือ พร้อมตั้งแนวรับเป็นทิวกำแพง

 

 

แนวชายฝั่งเริ่มถูกแต่งแต้มเติมสีสัน เหมือนดั่งเม็ดทรายที่เทระบายให้เต็มหาด

ดวงอาทิตย์เทียมถูกปล่อยขึ้นฟ้า จุดแสงสว่างให้โลกราตรี

ป้อมปืนปราการถูกหันเล็ง ส่องแสงระบายความร้อนจนเกิดเป็นไอพวยพุ่งรอยปราการ พร้อมเตรียมลั่นคำรามศึก

โกเลมเหล็กขนาดสิบห้าเมตรสิบตัวเดินลุยหน้าย่ำหาดทราย

เคลื่อนไหวด้วยเท้าอันหนักอึ้ง แหวกผืนทะเลที่นิ่งสงัดให้เป็นรอยแยก ก่อนจะหยุดเคลื่อนไหว ณ จุดที่มันจมลงไปครึ่งลำตัว

 

 

เสียงนกร้องขับขานจับปลาฉับพลันเลือนหายหนี

เสียงไซเรนสงบนิ่งสงัด

สายลมหนาวหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหว

ทุกสิ่งล้วนนิ่งสงบ

 

 

“มันมาแล้ว!”

จนกระทั้งผิวน้ำและสายลมได้เริ่มเคลื่อนไหวอีกครา

 

 

สิ่งนั้นผุดขึ้นมาจากใต้ทะเล

มันเป็นสัตว์ร้ายที่หิวกระหาย นิสัยป่าเถื่อนและดุร้าย

มีขนาดร่างกายยาวกว่า 200 เมตร

มีผิวสีดำที่หนาหยาบทนทาน จนแม้แต่ระเบิดนิวเคลียร์ก็ไม่อาจทำอันตรายให้แก่มันได้

มีรูปร่างคล้ายจระเข้ หากแต่มีครีบยาวตลอดลำตัว

ครีบที่แทรกงอกตลอดลำตัวจนดูเหมือนแฝงปะการังทะเล กำลังเรืองแสงสีฟ้าจนเห็นเป็นกลุ่มก้อนแสงจากใต้ผิวน้ำ

ปากของมันสั้นเมื่อเทียบกับขนาดความยาวของส่วนหัว

มันมีเขี้ยวยาวออกมาจนถึงช่วงเอว

เจ้าสิ่งที่ดูน่ากลัวนี้ คือสิ่งมีชีวิตสุดอันตรายแห่งท้องทะเลย่านทวีปเทวภูมิ [ราชาจระเข้บก – คิงออฟเอลโดโค]

 

 

จระเข้ขนาดยักษ์ตัวนี้มันตามกลิ่นคาวเลือดในตลาดที่ลอยโชยมากับลม

ด้วยความกระหายที่จะเติมเต็มให้ร่างกายอันใหญ่โตของมัน มันจึงไม่ลังเลที่จะบุกเข้ามา

ต่อให้นั่นหมายถึงการเป็นศัตรูกับสิ่งมีชีวิตที่ปกครองโลกใบนี้ก็ตาม

 

 

ด้วยความยาวที่มากถึง 200 เมตร จึงทำให้มองเห็นเป็นเหมือนเรือรบขนาดใหญ่กำลังแล่นเข้าประชิดชายฝั่ง

 

 

“ยิง!”

ริมทะเลจักเดือดลุกเป็นไฟ

แสงรังสีสาดแสงสีแดง วิ่งเป็นเส้นตรง มุ่งสู่เป้าหมายเพียงหนึ่งที่อยู่ใจกลางทะเลอันมืดดำ

แสงสีแดงเหล่านั้น เริ่มแผดเผาผิวน้ำให้เดือดพล่าน ส่งควันพวยพุ่งขึ้นสู่อากาศจนเห็นเป็นทิวกำแพงสูง ปกคลุมกลืนเป้าหมายให้จมอยู่ใต้หมอกไปจนสิ้น

 

 

*ฮูมมมมม!!!*

 

 

เสียงคำรามดังลั่นสั่นสะท้าน

เจ้าอสูรยักษ์รีบมุดดำใต้ผิวน้ำ หลบแสงสังหารที่วิ่งตรงเข้ามาทุกนัด แล้วดีดตัวเหนือผืนทะเล กระโจนร่างเข้าประชิดชายหาดในพริบตา

 

 

มันพลิกตัวยืดหลังตรง แล้วยืนสองเท้าประจันหน้ากับกองทัพชาวประมงที่ริมหาด

ระยะห่างของมันในตอนนี้ อยู่ห่างออกไปเพียง 100 เมตร จากท่าเรือเท่านั้น

แรงกระทบจากมวลร่างกายที่กระแทกผิวน้ำ ได้สร้างคลื่นยักษ์สูง 5 เมตร พัดเข้าหาชายฝั่ง

เวลาเดียวกัน ครีบบนใจกลางหลังเริ่มส่องประกายสีฟ้า ก่อนจะพ่นแสงรังสีความร้อนออกมาเป็นคลื่นรูปพัด ซัดสาดใส่แนวปราการตรงหน้า

คลื่นรังสีนั้นมีความร้อนถึง 3000 องศา และยังกินพื้นที่เป็นวงกว้างมากกว่า 50 เมตร

 

 

*บรึ้ม!!!*

 

 

แต่ทว่าคลื่นโจมตีทั้งหมดกลับแตกกระจายกลายเป็นละอองอะตอมไร้ซึ่งพลังทำลายไปในอากาศ

พวกมันแตกสลายในระยะจากชายฝั่งออกไปเพียง 20 เมตร ราวกับว่ามีม่านพลังงานที่มองไม่เห็นคอยปกป้องพวกเขาเอาไว้

 

 

ละอองที่แตกสลาย เริ่มถูกป้อมปืนปราการแนวชายฝั่งดูดรวบรวมเข้าไป

พวกมันดูดเข้าไปจนแฝงระบายความร้อนส่องแสงสีแดงเจิดจ้า ก่อนจะยิงคลื่นรังสีสวนกลับออกไปเป็นนัดที่สอง

มันช่างดูราวกับว่า— ป้อมปราการพวกนั้น ได้สลายพลังงานของศัตรู มาใช้เป็นของตัวเอง

 

 

“โอ๊ว เจ้าราชาจระเข้มันหลบนัดที่สองได้ด้วยเว้ย!”

“ไอตัวนี้ดูจะดุกว่าตัวเมื่อเดือนที่แล้วแฮะ ตัวก่อน ๆ สูงแค่ 50-100 เมตรเองมั้ง? ”

“สงสัยไอตัวนี้คงมีอายุเยอะน่าดู”

” พวกโกเลมเริ่มบุกเข้าไปแล้ววะ!”

” โกเลมขนาด 15 เมตร 10 ตัว ปะทะ ราชาจระเข้ยักษ์รุ่น 200 เมตร!”

“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ! งานนี้ดูท่าจะเป็นศึกที่มันไม่ใช่น้อย”

 

เหล่าลูกค้าในตลาดต่างส่งเสียงเฮลั่นจากริมท่าเป็นการใหญ่

พวกเขาดูไม่เป็นกังวลกับสัตว์ยักษ์ที่บุกขึ้นท่า

ในทางกลับกัน พวกเขากลับดูสนุกสนานต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมากกว่า

 

 

เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาถูกบุกโดยสัตว์ยักษ์

ดาวไดม่อน ดาวที่เต็มไปด้วยสภาพแวดล้อมอันเหมาะสม และโหดร้ายในเวลาเดียวกัน

พวกเขาเจอเรื่องเช่นนี้มาตลอดช่วงเวลาประวัติศาสตร์แห่งการสร้าง จนคุ้นเคยชินชาไปกับมัน

เจอบ่อยครั้ง จนรู้วิธีรับมือกับสัตว์ร้ายแทบทุกชนิดสายพันธุ์

เจอจนเป็นหนึ่งในเรื่องสามัญสำนึกปกติของพวกเขาไป

 

 

สำหรับพวกเขาแล้ว การรุกรานของสัตว์ร้าย ก็ไม่ได้ต่างอะไรไปจากการที่มีงูขึ้นบ้านเลยแม้แต่น้อย

“ฆ่ามันเลย!”

กับสัตว์ร้ายที่ตัวสูง 200 เมตร ก็เป็นได้เพียงแค่สัตว์รบกวนธรรมดาตัวหนึ่งเท่านั้น