***วันที่ 14 เรตนิว ปีที่ 125 เวลา 8:00 น.***

“เอาละ หลังจากพักเหนื่อยมาหนึ่งวัน ตอนนี้ก็ได้เวลาอันสมควร ที่เราจะอธิบายแผนการทั้งหมดให้พวกเธอฟังแล้ว ตั้งใจฟังให้ดีด้วยละ คราวนี้ละ จะไม่ยอมให้พวกเธอหลับอีกแล้ว!”

“โอส~”

[รับฟังค่ะ (ᗜˬᗜ) ]

พวกเราสามคนกำลังนั่งรวมตัวอยู่ในห้องกินข้าวแคบ ๆ ของวิหารเทพทั้งสาม

เพราะว่าเมื่อวานเกิดเรื่องมากมาย แถมฉันยังหายตัวไปกลางคัน สหายเทพไร้แขนเลยตัดสินใจที่จะอธิบายแผนการเก็บเกี่ยววิญญาณของเธอในวันนี้แทน

ซึ่งแน่นอนว่าปฏิบัติการล่าวิญญาณเพื่อหวนกลับสู่ความเป็นเทพเจ้าของพวกเราสามคนนั้น ควรมีแค่พวกเราสามสาวเท่านั้นในการลงมือ

 

 

“แผนการของฮีโร่! ขอฉันร่วมวงด้วยค่ะ!!”

แต่ดูเหมือนว่าจะมีเด็กสาวตัวน้อยที่ไม่ยอมนอนแอบมานั่งร่วมวงฟังอยู่ด้วยอีกคนค่ะ

สาวตัวน้อยผมสีเงินผิวเผือกที่กำลังโบกไม้โบกมืออย่างร่าเริงจากใต้โต๊ะตรงหน้า คือ [ไซน์ อมรา] เด็กสาวเผ่าคนแคระที่พวกเราสามคนรับเข้าเลี้ยงดูแล

 

 

ฉันใช้จิตจับอารมณ์ของสหาย เอโซ ดูว่าเธอรู้สึกยังไงกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้

อืม… กำลังไม่พอใจอยู่แฮะ

 

 

“ปกป้องโลก~ ปกป้องโลก~ ปกป้องโลก~”

ฉันสัมผัสจิตที่กำลังดีดดิ้นเกินเหตุของเด็กสาว แล้วนั่งอมยิ้มด้วยความตลกขบขันในความไร้เดียงสาของเธอ

เพราะไอที่พวกเรากำลังจะทำต่อไปนั้น มันห่างไกลจากคำว่า “ฮีโร่” ที่เธอเข้าใจมากทีเดียว

 

 

“ไซน์ ไปนอนซะ”

“ไม่เอา~”

พบเด็กดื้ออยู่ตรงนี้คนหนึ่งค่ะ

 

 

“…ดูท่าจะดื้อกว่าที่คิด งั้นช่วยไม่ได้ เจ้าหนู สิ่งที่พวกเรากำลังจะทำต่อจากนี้ มันไม่ใช่การผดุงคุณธรรมเหมือนอย่างที่เธอคิดหรือวาดฝัน พวกเราไม่ใช่ฮีโร่ และพวกเรากำลังวางแผนจะฆ่าคนเป็นจำนวนมาก ฆ่าพวกคาร์นิวอยกับผู้มีพระคุณที่เก็บเธอมาเลี้ยงดูตั้งแต่ 2 ขวบ ได้ยินแบบนี้ยังจะอยู่ฟังต่ออีกหรือไม่? ”

หวาย~

เอโซเล่นพูดออกไปตรง ๆ กับเด็กโดยไม่มีอ้อมค้อมเลยค่ะ

ฉันลองใช้จิตสัมผัสความเปลี่ยนแปลงอารมณ์ของเด็กสาวตัวน้อยดู

 

 

เจิดจ้า…!?!

 

 

ไซน์— สภาพจิตใจของเธอยังคงเจิดจ้าเต็มเปี่ยมไปด้วยแสงสว่าง

วิญญาณของเธอกำลังบอกให้ฉันรู้ ว่าเธอเชื่อใจพวกเราสามคนอย่างสุดหัวใจ และไม่ได้คิดว่าพวกเราจะไปทำเรื่องเลวร้ายอย่างที่เอโซพึ่งพูดออกไป

นาน ๆ ทีถึงจะเห็นวิญญาณที่ซื่อบริสุทธิ์แบบนี้สักครั้ง

เป็นวิญญาณบริสุทธิ์จนแอบน่ารับประทานอยู่เหมือนกันแฮะ

*ซูด*

ฉันรีบสงบอารมณ์พร้อมกับดึงผ้าออกมาเช็ดมุมปากที่กำลังมีน้ำลายไหลลงมาเป็นสาย

 

 

“เอาเถอะ… เธอมีอิสระที่จะคิดและทำ เราไม่ห้ามหรอกที่จะตามมา แต่จงรับรู้ ถ้าได้ยินเรื่องราวหลังจากนี้ เธอจะหันหลังกลับไปใช้ชีวิตปกติไม่ได้แล้วอีกแล้วนะ”

“ค่า~”

เอโซ แสดงความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน

เธอถอนหายใจ ก่อนจะหยิบชาเข้มขึ้นมาดื่มย้อมใจ แล้วเริ่มอธิบายแผนการทั้งหมด

 

 

***ย้อนกลับไปเมื่อวันที่ 55 เอนมูว์ทัวร์ ปีที่ 125***

ในวันนั้น สหายเอโซได้ถูกกลุ่มของคาร์นิวอยสาขาทวีปออโรร่าลักพาตัว

แต่ทว่าเธอที่ถูกเอาไปทำเป็นซุปไก่ต้ม กลับกลายเป็นมือสังหารที่ฆ่าล้างบางทั้งองค์กรไปแทน

ผู้ที่เกี่ยวข้องในสาขาทวีปของมนุษย์ได้ถูกเธอปราบลงจนสูญสิ้นสลายไม่เหลือ

เธอเก็บเกี่ยววิญญาณ ทั้งวิญญาณคนบาปกับวิญญาณหลงทางที่ถูกคนในองค์กรสังหาร

 

 

เก็บเกี่ยวกลับมาได้เป็นจำนวนมากเลยทีเดียว—

…

..

.

Zzzz

 

 

“ลาพิส แมรี่โกลว์ ตื่น!!”

 

 

อะ? เผลอหลับไป…

งั้นมาต่อกัน

 

 

เอโซ เก็บเกี่ยววิญญาณมาได้เป็นจำนวนมาก

นอกจากวิญญาณ ยังมีเงินกับข้อมูลสำคัญขององค์กรติดพ่วงมาด้วย

ตอนแรกเอโซคิดว่าจะเอาข้อมูลไปข่ายให้ตำรวจ

แต่เธอกลับเปลี่ยนใจกลางคัน

 

 

“ถ้าให้ตำรวจลงมือ พวกเราก็อดเก็บโควต้าวิญญาณนะสิ”

ขนาดสาขาเล็ก ๆ ยังได้โควต้าวิญญาณมามากมาย

แล้วสาขาที่น่าจะใหญ่กว่าอย่างสาขาเทวภูมิ จะได้โควต้าวิญญาณส่งกลับนรกมากขนาดไหนกัน?

…

..

.

Zzzz

 

 

” ตื่น!!”

 

 

อะ? เผลอหลับไปอีกแล้วค่ะ

งั้นมาต่อกัน

 

 

ตอนนี้มาถึงส่วนสำคัญแล้ว

จากข้อมูลหลุดที่เอโซเก็บมาได้จากสาขาออโรร่า

ดูเหมือนว่าพวกคาร์นิวอยในสาขาเทวภูมิจะตั้งสำนักงานลับเอาไว้ที่ใจกลางเมืองท่าตะวันตก

หรือก็คือในใจกลางเมืองที่พวกเราอยู่กันปัจจุบัน

 

 

พวกเขา [ชมรมสัตว์กินเนื้อ กลุ่ม คาร์นิวอย] ได้ร่วมทุนกับ บริษัทโลจิสติกส์เอกชน ขนาดใหญ่ [บริษัทอาร์โธร์โพดา พาส คอมพานี] ร่วมมือกันสร้างตลาดสินค้าอาหารทะเลขนาดใหญ่ขึ้นมา

หากแต่เบื้องหลังของตลาดค้าของสด กลับมีสินค้าผิดกฎหมายซ่อนเอาไว้

 

 

“ที่เรารู้ คือพวกมันจะจัดมื้ออาหารใหญ่ใน วันที่ 16 เวลา 36:00 ในช่วงเวลาอาหาร การเฝ้าระวังจะเข้มงวดขึ้น แต่ในทางกลับกัน ยิ่งเข้มงวด นั่นหมายถึงกำลังคนที่พวกมันต้องเรียกไปรวมตัวจนส่วนอื่นของตลาดหละหลวมแทน พวกเราจะใช้ช่วงจังหวะนั้นลักลอบเข้าไปถล่มพวกมันให้ยับ แล้วเก็บเกี่ยวทุกอย่าง ทั้งวิญญาณกับเงินออกมา”

” อ่าว? ไม่ใช่วิธีสมัครสมาชิกแบบเนียน ๆ เป็นส่วนหนึ่งของพวกมันแล้วเรอะ? ”

” เราเปลี่ยนใจกลางคัน คิดว่าควรทำแผนการให้เรียบง่าย —”

…

..

.

Zzzz

 

 

” ตื่น!! นี่รอบที่สามแล้ว! เพราะพวกเธอสองคนมีนิสัยแบบนี้ไง เราเลยต้องเปลี่ยนแผนให้มันเรียบง่าย!”

 

 

โดนด่าเลยแฮะรอบนี้

งุงิ~

 

 

“วันนี้พวกเราจะไปสำรวจตลาดสดเพื่อทำแผนที่กัน เพราะเราเองก็ไม่รู้ว่ามันซ่อนเบื้องหลังอยู่ส่วนไหนของตลาด เราต้องหาสถานที่นั้นให้เจอก่อน แล้วจากนั้นค่อยมาวางแผนละเอียดกันอีกที— ”

…

..

.

Zzzz

 

 

” อย่าหลับสิยะ!”

 

 

***เวลา 9:00 น. ***

ณ ตลาดค้าปลาสด [คาร์นิวอย]

สวัสดีค่ะ

ฉัน เด็กสาวเผ่าคนแคระ ไซน์ เองค่ะ!

ตอนนี้ฉันกับพวกพี่สาวกำลังมาเยือนตลาดปลาสดตามแผนการสำรวจแผนที่ของพี่สาวไก่เหลือง

พูดตามตรงว่าฉันรู้สึกดีใจมาก ที่พวกพี่ ๆ ยอมพูดออกมาทุกอย่างต่อหน้าฉันโดยไม่คิดปิดบัง

เพราะมันแสดงให้เห็นว่าฉันเป็นที่ยอมรับ

 

 

แต่ฉันกลับเข้าใจที่พวกพี่สาวพูดมาไม่ถึงครึ่งเลยค่ะ

อะไรคือการเก็บเกี่ยวโควต้าวิญญาณ?

อะไรคือการส่งกลับนรก?

เล่นพูดแต่เรื่องแปลก ๆ ไม่ยอมอธิบาย แล้วตรงมาที่ตลาดกันทันทีโดยไม่เปิดโอกาสให้ฉันได้ถามเลย

 

 

แต่ไม่เป็นไร เอาไว้มีเวลาแล้วค่อยถามทีหลังก็ได้ค่ะ~

 

 

ฉันรีบแต่งตัว ล้างหน้าทั้งที่ยังง่วง แล้วสวมเสื้อตัวใหม่สีส้มตามพวกพี่สาว

“น่าร้าก~”

“น่ารักบ้านเธอสิ แมรี่ โกลว์! ไซน์! แต่งตัวบ้าอะไรของเธอเนี่ย!? เธอกำลังถูกพวกคาร์นิวอยเพ่งเล็ง แล้วจะแต่งตัวแบบนี้ไปที่รังของพวกมันเนี่ยนะ!? คิดหน่อยสิยะ!”

แต่ไม่รู้ทำพี่สาวไก่เหลืองถึงดูโกรธมาก

พี่สาวดุฉันยกใหญ่ แล้ววิ่งไปเอาเสื้อกันหนาวสีเทาจืดชืดมาเปลี่ยนให้ฉัน พร้อมกับเอาแว่นกันแดด หมวกไหมพรม มาสวมปิดบังหน้าตาของฉันเอาไว้ด้วย

จริงอยู่ว่าข้างนอกมันหนาว แต่ให้ฉันแต่งตัวแบบนี้—

 

 

แบบว่ามันอึดอัดง่า~

 

 

“อย่าบ่น ไม่งั้นก็อยู่ที่วิหารไปซะ!”

แง~ อย่าทิ้งฉันนะ!

ช่วยไม่ได้ งั้นยอมแต่งตัวแบบนี้ไปก่อน

เดียวไปถึงตลาด ค่อยหาจังหวะถอดหมวกกับแว่นออกอีกทีก็แล้วกัน

ฮิ ฮิ ฮิ~

 

 

พวกเราใช้เวลาร่วมถึงครึ่งชั่วโมง กับการเดินจากวิหารไปที่ตลาด

ถึงจะเป็นเวลาเช้ามืด แต่ที่ตลาดสดแห่งนี้กลับมีผู้คนพลุกพล่าน

 

 

กลิ่นหอมของเกลือทะเล

ฝั่งหนึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด และภาพของผู้คนที่ถือป้ายประมูลสินค้า

ฝั่งหนึ่งคือลานกลางแจ้ง ที่มีปลาหมึกตัวใหญ่ดีดดิ้น พยายามหนวกขึ้นมาจากโซ่เหล็กที่รั้งตัวมันเอาไว้กับพื้นลาน

มีภาพของปลาและสัตว์ทะเลยักษ์ที่กำลังดิ้นรนหนีจากอวนแหของเรือรบขนาดใหญ่

มีภาพของเหล่าชาวประมงจัดแนวรบยิงรังสีสังหารฝูงจระเข้ยืนสองขา ที่กำลังบุกขึ้นมาท่าเรือเพื่อหวังแย่งเหยื่อที่พวกเขาจับมา

 

 

“เชี่ยเอ๊ย! ใครมันจะยอมให้สัตว์อย่างพวกแกมาแย่งสินค้าที่พวกเราถ่อไปจับมากันได้วะ!”

“เฮ้ย! ระวังทางขวา ตรงนั้นมีฝูงสไลม์ทะเลจ้องจะแดกคราเคนตรงนั้นอยู่ด้วยเว๊ย!”

“เดียวข้าไปจัดการฝูงสไลม์ทะเลให้เอง!”

 

 

ความวุ่นวายระหว่างชาวประมงกับเหล่าสัตว์ทะเล เป็นภาพบรรยากาศที่ฉันคุ้นเคยเป็นอย่างดี

เพราะว่ามันเป็นสถานที่ ที่ฉันถูก ซิงเคไนต์ เก็บมาเลี้ยงและเติบโตมาตั้งแต่อายุ 2 ขวบ…

 

 

ฉันเคยเสนอพวกพี่ว่าจะช่วยร่างแผนที่ให้

แต่พอมานึกอีกที ฉันแทบจะไม่เคยก้าวออกมาจากอาคารที่พักชาวประมงหลังตรงหน้านั้นเลยสักครั้ง

สรุปคือฉันไม่สามารถร่างแผนที่ให้พวกพี่ได้ และไม่รู้ด้วยว่าส่วนเบื้องหลังขององค์กรมันตั้งอยู่ที่ไหน

 

 

ฉันมันไร้ประโยชน์…

 

 

ฉันมองดูบรรยากาศของท่าเรืออีกครั้ง

อาคารโกดังเหล็กที่อยู่ติดลานฝั่งริมทะเลคือสถานที่ฉันเติบโตมา

ข้างในนั้นกว้างขวางพอบรรจุเรือลำโตได้สบาย ๆ สามลำ และมีท่าแยกสำหรับจอดเรือขนสินค้าอีกมากกว่ายี่สิบท่า

มีอาคารสำนักงานสูงสามชั้นตั้งอยู่ข้างในโกดังเหล็ก และมีหอพักคนงานอีกกว่ายี่สิบหลังคาเรือนตั้งแยกกระจายไปตามแนวชายฝั่ง

 

 

ส่วนฝั่งขวาของลาน คือตลาดสดที่มีร้านรวงมากถึง 3000 กว่าร้าน

ตัวอาคารเป็นลานโล่งขนาดใหญ่ คลุมด้วยหลังคาโปรงแสงที่สามารถปรับกรองควบคุมรังสี อุณหภูมิ และความชื้น เพื่อให้สภาพตลาดมีความสะอาดและสบายเนื้อตัวของผู้ใช้งานอยู่เสมอ

 

 

ที่ท่าเทียบเรือมีหุ่นยนต์ โกเลมสงคราม ฐานปืนใหญ่กับปืนกลรังสี และกองกำลังติดอาวุธของชาวประมง คอยรับมือกับสัตว์ร้ายทะเลที่มักบุกขึ้นฝั่งได้ทุกวันไม่มีเหนื่อย

ทุกอย่างยังดูคุ้นตาเหมือนเมื่อตอนก่อนที่จะฉันจะออกไปทำภารกิจครั้งแรก จนรู้สึกเหมือนว่าได้กลับมาเยี่ยมที่บ้านอีกครั้งหลังจากเกิดเรื่องวุ่นวายทุกอย่าง

 

 

“…”

ฉันไม่ได้ร้องไห้นะ

เพราะว่าพวกมันหลอกลวงฉัน

ฉันไม่ได้รู้สึกคิดถึงสถานที่แห่งนี้เลยสักนิด…

 

 

“รีบไปสำรวจตลาดก่อนฟ้าสางเถอะ”

พี่สาวเอโซว่าเช่นนั้น แล้วเริ่มเดินนำทีม โดยเริ่มจากฝั่งตลาดก่อน

แต่ก่อนที่พวกเราจะได้ทันออกเดินสำรวจ—

“อ๊ะ! นั่นพี่สาวสุดสวยลาพิสที่เจอกันเมื่อวานนี่!? พี่ ควอร์ต รีบเรียกพี่สาวมาดูของขายที่ร้านเราสิครับ!”

—ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาหยุดพวกเราเอาไว้เสียก่อน