[ฉันชื่อ ลาพิส ลาซูลีล เป็นนักบวชของศาสนาเทพทั้งสาม พอดีคุณกระต่ายลืมของเอาไว้ที่วิหาร ฉันเลยตามมาส่งของคืนให้ค่ะ ^_^//]

ป้ายข้อความที่ดูยังไงก็ชวนให้สงสัย กำลังถูกชูหราอยู่กลางโต๊ะหินใจกลางลานหญ้าสีดำ

 

 

มันเป็นลานหญ้าที่ตั้งอยู่ใจกลางอาคารคอนกรีตเก่าแก่ขนาดใหญ่สูงสามชั้น

ภายในลานมีพื้นที่กว้างขวาง

มุมหนึ่งถูกใช้เป็นพืชผักสวนครัวหมุนเวียน

อีกมุมมีบ่อปลา คอกเลี้ยงสัตว์ และลานกิจกรรมที่มีเตาหลอมเหล็กวางตั้งพร้อมสรรพ

ทุกอย่างล้วนเก่าแกมีอายุ หากแต่สะอาดสะอ้าน จนเพียงแค่มองดูก็รู้สึกได้ถึงความรักที่ผู้อยู่มีต่อสถานที่พำนักอาศัย

 

 

ภายในอาคารเก่าแก่ที่ดูมีอายุหลังนี้ มีเหล่าเด็กตัวน้อยไม่ต่ำกว่าห้าสิบคนกำลังมองอ่านป้ายด้วยดวงตาใสไร้เดียงสา

โดยเฉพาะกับเด็กมนุษย์สัตว์เพศชาย ที่ดูจะให้ความสนใจเป็นพิเศษต่อเจ้าของผู้ถือป้ายนี้

 

 

[แล้วก็อย่างที่เห็น ฉันนะตาบอด หูพิการ แต่ก็พอจะสื่อสารกันได้ ดังนั้น ทำตัวตามปกติ ไม่ต้องเป็นห่วงหรือรู้สึกสงสารฉันหรอกค่ะ :D]

สตรีผู้ถือป้ายได้เก็บป้ายนั้นลง แล้วลบข้อความออก พร้อมกับชูป้ายข้อความใหม่อย่างรวดเร็ว

“โอ๊ววว! สุดยอด เขียนเร็วสุด ๆ แล้วยังลายมือสวยอีก!”

“พี่สาวสุดยอดไปเลย! ทั้งสวยแล้วยังดูใจดี! ผะ— ผมขอย้ายศาสนานับถือดีกว่า!”

“ผมขอย้ายด้วยคน!”

“พวกผู้ชายนี่มัน…”

ท่ามกลางเสียงอึกทึกของเหล่าเด็กผู้ชายที่กำลังตื่นเต้นต่อแขกผู้มาเยือนอย่างไม่ทันตั้งตัว มีกลุ่มเด็กสาวที่มองดูด้วยความรู้สึกเวทนาอยู่ห่าง ๆ

 

 

แต่คงไม่มีใครในสถานที่นี้ ที่กำลังรู้สึกประหม่าเท่ากับสตรีกระต่ายสาว ผู้ที่มีความอาวุโสมากที่สุดในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า

[ทัวร์มาลีเนต ควอร์ต] คือผู้ดูแลและยังเป็นเจ้าของที่ดินของบ้านหลังโตที่เต็มไปด้วยเหล่าเด็กน้อยไซบอร์ก

 

 

เธอเปิดสถานเด็กกำพร้ารับช่วงต่อจากมารดาทั้งสองคนของเธอ และให้การช่วยเหลือเหล่าเด็กกำพร้าไร้ที่อยู่อาศัย

” (จะทำยังไงต่อไปดีเนี่ย…) ”

สตรีกระต่ายเดินตรงไปทางแขกผู้มาเยือนพร้อมกับน้ำอุ่นหนึ่งแก้ว

เหงื่อกาฬแห่งความกังวลไหลเป็นสายท่วมหน้าผากเหมือนผาน้ำตก แม้นว่าอากาศภายนอกจะหนาวเหน็บจับขั้วหัวใจ

 

 

เธอพึ่งจะขโมยเงินบริจาคของวิหารเทพทั้งสามมานั่นเอง…

 

 

” (เอายังไงดีเนี่ย… ถึงจะมีสาเหตุจากความลำบากเรื่องเงินที่ต้องใช้ดูแลเจ้าหนูพวกนี้ แต่อีกฝ่ายคงไม่ยอมถอยง่าย ๆ หรอก) ”

เธอเริ่มพยายามคิดหาทางออก

” (ความจริงก็ใช่ว่าอยากใช้วิชาของคุณแม่มาทำเรื่องแบบนี้…) ”

แต่ดูเหมือนว่ายิ่งคิด จะยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดยิ่งกว่าเดิม

” (คุณแม่… ข้าน้อยควรทำยังไงดีคะ?) ”

เธอทำได้เพียงแต่นั่งก้มหน้ามองพื้น

เธอกำลังรู้สึกหวาดกลัว จนไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้า ต่อให้อีกฝ่ายตาบอดก็ตาม

 

 

[ดูเหมือนว่าจะรบกวนเวลามากพอควร ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ 😉 ]

” (แย่ละสิ เธอคงต้องออกไปแจ้งตำรวจแน่! หรือว่ารีบยอมรับผิด แล้วขอความเมตตาจะเป็นการฉลาดกว่า?) ”

สาวกระต่ายรีบลุกขึ้นจนเก้าอี้ไม้ล้มคว่ำ แล้วเดินเข้าประชิดแขกผู้มาเยือนด้วยความเร็วสูง

 

 

“เด็ก ๆ หมดเวลาพัก เดียวข้าน้อยจะไปส่งแขกเอง รีบไปทำงานกันต่อได้แล้ว”

“บูว~ งานทำสวน เลี้ยงสัตว์ น่าเบื่อง่า”

” งานทำเครื่องมือจานชามด้วย”

” ไม่อยากทำงานอ่า~”

เหล่าเด็กตัวน้อยบ่นอุบผสานเสียงราวกับเป็นเสียงของฝูงแมงหวี่

ถึงปากจะบ่นอุบ แต่ว่าขาของพวกเขาก็ยังพาตัวเองไปที่ทำงานแต่โดยดี

 

 

บางส่วนเดินตรงไปลานคอนกรีต เปิดเตาไฟ แล้วเริ่มลงมือทำเครื่องเงิน จานชาม

บางส่วนตรงไปกระท่อมเลี้ยงสัตว์ โยนของเหลวผสมน้ำหวานให้สไลม์กิน

บางส่วนตรงไปแปลงผัก แล้วเริ่มตกแต่งใบพืช คัดแยกตัดวัชพืชที่ไม่จำเป็นทิ้งออกไป

บางส่วนตรงไปห้องเรียน แล้วแบ่งกลุ่มเด็กโตมาสอนความรู้พื้นฐานให้กับกลุ่มเด็กเล็ก

 

 

[ดิ้นรนได้น่าประทับใจดีนะคะ ^_^]

“… มองเห็นด้วยหรือขอรับ? ”

[ใช้ความรู้สึกมองดูค่ะ ฉันสัมผัสได้ถึงความรักที่ทุกคนมีต่อสถานที่แห่งนี้ รวมถึงความเคารพที่มีต่อคุณด้วยค่ะ °°°]

สตรีผมสีฟ้าชูป้ายข้อความใหม่

ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของสตรีสีฟ้าถูกย่นคิ้วลง พร้อมกับริมฝีปากที่ชักกระตุกเล็กน้อย ก่อนจะกลับมา

ตีสีหน้าเรียบเฉยแทบจะในทันที

“เออ… ค่ะ…”

สตรีกระต่ายรู้สึกว่าแขกผู้รับเชิญมีบรรยากาศเปลี่ยนไปชั่วขณะหนึ่ง

แต่เธอรู้สึกได้โดยสัญชาตญาณ ว่าไม่ควรล้วงลึกเข้าไปให้มากกว่านี้

 

 

เธอรีบปรับอารมณ์ ทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดี นำแขกออกไปส่งถึงหน้าประตูอาคาร

ในมือขวา กำถุงเงินที่เอามาจากวิหาร เพื่อเตรียมส่งคืนในมือของเจ้าของ

ภายในใจ เฝ้าภาวนาต่อสิ่งศักสิทธิ์ อวยพรให้นักบวชสตรีตรงหน้ายอมไม่เอาความเธอที่ไปขโมยเงินบริจาคของวิหารมา

 

 

[°°° ช่วยเล่าเรื่องของสถานที่แห่งนี้ให้ฟังจะได้ไหมคะ o_o?]

“หะ? ”

แม่สาวกระต่ายถึงกับสับสนที่ได้ยินเช่นนั้น

ทำไมอยู่ ๆ ถึงได้—

 

 

[ช่วยกรุณาเล่าให้ฟังทีค่ะ o_o?]

“เออ… ได้ขอรับ? ”

แม่สาวกระต่ายตอบรับคำขอของแขกที่ไม่ต้อนรับ

เธอเปลี่ยนเส้นทางเดิน แล้วพาแขกแปลกหน้าไปที่มุมในสุดของอาคาร ที่ฝั่งตรงข้ามกับทางเข้า

 

 

“ก่อนอื่น ข้าน้อยคงต้องขอเริ่มจากผู้ก่อตั้งอาคารหลังนี้”

ที่มุมในสุดของลานหญ้าใจกลางอาคาร มีป้ายหลุมศพวางประดับเอาไว้อยู่ด้วยกันถึงสองหลุม

บนป้ายหินนั้น ได้สลักเลขอายุของผู้หลับไหลใต้แผ่นหินเอาไว้ ว่ามีอายุยืนยาวถึง 95 ปี

“ข้าน้อยขอแนะนำผู้สร้างสถานกำพร้าแห่งนี้ คุณแม่ [เพกมาไทต์] กับ คุณแม่ [สล็อต] ค่ะ”

 

 

***

ในอดีตเมื่อ 60 ปี ก่อน

เผ่ามนุษย์สัตว์ได้มีการริเริ่มโครงการสร้างมนุษย์ไซบอร์กเพื่อยืดชีวิตของตัวเองขึ้นมา

ผู้ที่ริเริ่มโครงการนี้ มิใช่ใครอื่น หากแต่เป็น [โนอาร์] เทพเจ้ามีชีวิตของเผ่ามนุษย์สัตว์ ผู้ถูกตราหน้าป้ายสีจากนักวิชาการเผ่าอื่นว่าเป็นเพียงแค่หุ่นยนต์

 

 

“ข้าน้อยไม่เห็นด้วยกับวิธีคิดแบบนั้น เจ้าไพไรต์มันเป็นบ้าอะไร ทำไมถึงไม่ห้ามเธอ? ถึงจะสืบทอดบัลลังก์ให้คนอื่นไปแล้ว แต่มันก็ควรห้ามยัยไม่ให้ทำเรื่องบ้า ๆ ได้สิ หรือว่าแก่จนสติเลอะเทอะไปแล้วเรอะ? ”

“นายท่านว่าเช่นไร— ดิฉัน— ว่าตามค่ะ—”

สตรีผู้สืบทอดสถานะผู้กล้าเผ่ามนุษย์สัตว์-กระต่าย รุ่นที่ 12 [เพกมาไทต์] คือหนึ่งในผู้ต่อต้านที่ไม่เห็นด้วยกับการพยายามโกงอายุขัยของเทพเจ้ามีชีวิต [โนอาร์]

 

 

การเปลี่ยนสิ่งมีชีวิตให้กลายเป็นไซบอร์ก—

มันคือโครงการที่ฟังดูดีและท้าทาย

แต่ด้วยความที่เป็นโครงการชวนน่าสงสัย จึงทำให้สตรีเฒ่าที่เกษียณอายุตัวเองหวนกลับวงการสายลับ เพื่อสืบหาความจริง

 

 

ความเป็นจริงมันไม่ได้สวยงามเหมือนอย่างสิ่งที่ดวงตาเห็น

 

 

เพื่อให้โครงการเหล่านั้นสามารถเป็นไปได้จริงก่อนการนำออกไปใช้ในสถานที่สาธารณะ โนอาร์ ผู้นั้นจึงได้ทำการแหกกฏ แอบรวบรวมเหล่าเด็กกำพร้ามาทดลองดัดแปลงร่างกายเพื่อศึกษา

ผลลัพธ์คือการได้สิ่งมีชีวิตไซบอร์กที่มีความเป็นอมตะ โดยแลกกับการที่ร่างกายหยุดเติบโตไปตลอดกาล ทั้งทางสติปัญญาและร่างกาย

 

 

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!? ”

ในปีประวัติศาสตร์ที่ 66 หลังจากประกาศเริ่มโครงการสร้างไซบอร์ก

เพกมาไทต์ได้เห็นภาพของห้องทดลองลับที่เต็มไปด้วยความตาย

หลอกแก้วที่ภายในเต็มไปด้วนสารเหลวกับเนื้อเยื่ออันน่าขยะแขยง

สิ่งมีชีวิตที่นอนทอดร่างกายบนเตียงเหล็กเหมือนหมู เหมือนหมา เป็นได้เพียงแค่สัตว์ทดลอง

ที่สำคัญ คือเหยื่อทดลองทั้งหมดล้วนแต่เป็นเด็กกำพร้า…

 

 

ทั้งหมดนั้นช่างดูน่ากลัวและผิดศีลธรรม ผิดจากภาพโฆษณาชวนเชื่อที่ประกาศออกไปสู่สาธารณะ

ไม่มีใครรู้ความจริงเรื่องนี้ นอกจาก [เพกมาไทต์] กับคู่หูที่เป็นหุ่นยนต์ปัญญาประดิษฐ์ของเธอ [สล็อต]

แม้แต่เพื่อนสนิทมิตรสหายของเธอ ก็ยังทำใจเชื่อเรื่องนี้ไม่ลง เพราะภาพลักษณ์ของโนอาร์ที่มีต่อสังคม แทบดูไม่ต่างไปจากสตรีศักดิ์สิทธ์ที่เปี่ยมด้วยความเมตตา

 

 

สำหรับตัวเธอที่ร่างกายมีแจ่จะแก่ชราตามวันเวลาที่ผ่านไป จึงไม่มีแรงกายมากพอที่จะจัดตั้งแนวร่วมต่อต้าน

มิหนำซ้ำ อำนาจของราชาที่คอยใช้คานอำนาจของเทพเจ้าผู้มีชีวิตของเผ่ามนุษย์สัตว์ ก็ยังหมดลงไปพร้อมกับการหายตัวไปอย่างลึกลับของราชาสิงโตไพไรต์ ผู้เป็นสามีของเทพเจ้าโนอาร์ในยุคสมัยนั้น

 

 

บ้างก็ว่าเขาสิ้นใจตายในอ้อมกอดของเทพเจ้า

บ้างก็ว่าถูกทำให้หลับในนิทราอันยาวนานเพื่อรอวันคืนชีพในช่วงเวลาอันโกลาหล

บ้างก็ว่าเขาได้กลายเป็นหนึ่งในไซบอร์ก และดำรงชีวิตเก็บตัวอยู่กับเทพเจ้าโนอาร์ในหอคอยเทพเจ้าชั่วนิรันดร์…

 

 

“ไม่มีใครเชื่อพวกเรา… เผ่ามนุษย์สัตว์นั้นถูกล้างสมองให้นับถือในตัวบุคคลมากกว่าตั้งคำถามกับความเป็นจริง พวกเขาได้กลายเป็นเหล่าคนที่โง่งมงายไปกันหมดเสียแล้ว”

[เพกมาไทต์] ที่พยายามเอาเรื่องราวความจริงนี้ไปประกาศ กลับกลายเป็นผู้ถูกตรีตราว่าเป็นภัยต่อสังคมไปเสียเอง

 

 

เธอกับคู่หูของเธอจึงต้องลบตัวตน แล้วระเห็ดหนีออกจากสังคมไป

แต่เธอไม่ใช่คนที่คิดยอมแพ้อะไรง่าย ๆ

 

 

” ก่อนอื่น ต้องให้การช่วยเหลือเด็กผู้น่าสงสาร… เหมือนกับที่อาจารย์ของข้าน้อยเคยมอบโอกาสชีวิตให้กับเหล่าเด็กกำพร้า”

เธอพูดเช่นนั้น แล้วรวบรวมเหล่าเด็กไซบอร์กที่ถูกทอดทิ้ง พร้อมกับจัดตั้งสถานเด็กกำพร้าแห่งนี้ขึ้นมาดูแล

 

 

“เรา… ทำอะไรไม่ได้แล้วในยุคนี้ นอกจากฝากความหวังให้กับคนรุ่นใหม่…”

เธอพูดเช่นนั้นในตอนที่อายุเริ่มแก่เฒ่า แล้วสร้างผู้สืบทอดขึ้นมาใหม่

แต่ช่างน่าเสียใจ ที่สตรีเฒ่าผู้นี้ไร้ซึ่งบุตรหลานหรือสามีผู้จะมาให้กำเนิดผู้สืบสันดาน

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงสร้างลูกหลานด้วยกรรมวิธีผิดจรรยา

 

 

การใช้บริการธนาคารหัวเชื้ออสุจิ…

 

 

ผลลัพธ์จากการผิดจรรยาบรรณ คือบุตรตรีผู้สืบทอดปณิธาน [ทัวร์มาลีเนต ควอร์ต] กระต่ายสาวผู้มีขนสีดำระบายขาวเหมือนแร่ ทัวร์มาลีเนต ควอร์ต อันงดงามผู้นี้

 

 

***

“และนี่คือประวัติศาสตร์เรื่องราวของข้าน้อยกับสถานที่แห่งนี้เจ้าค่ะ”

กระต่ายสาวเล่าเรื่องราวที่ชวนฟังดูน่าอันตรายออกไปอย่างไร้ซึ่งความเกรงกลัว

“หึ หึ หึ จะมาเสียใจที่อยากฟังตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วเจ้าค่ะ มาเถอะค่ะ มาร่วมขบวนการต่อต้านอำนาจของโนอาร์กับข้าน้อยเสียเถอะค่ะ มาช่วยข้าน้อยปั่นข่าวเสีย ๆ หาย ๆ ในโซเชียล—”

[Zzzz]

“หลับซะงั้น!! แล้วไอป้ายข้อความ [Zzz] มันหมายความว่ายังไงเจ้าค่ะ!?! ตื่นค่ะ ตื่น! ”

[… งืม~ ตื่นแล้วจร้า~ =_=… แบบว่าพอฟังเรื่องยาก ๆ แล้วง่วงทุกทีเลย]

“… ”

กระต่ายสาวถึงกับเอามือก่ายหน้าผากเมื่อได้ยินเช่นนั้น

 

 

” (ทำไมแนวร่วมต่อต้านถึงหายากแบบนี้กันเจ้าค่ะ…) ”

เธอต้องอยู่ตัวคนเดียวหลังจากที่คุณแม่ของเธอได้ตายจาก

แม้แต่หุ่นยนต์อย่าง สล็อต ที่เธอคิดว่าจะมีชีวิตอมตะ ยังเลือกที่จะปิดการทำงาน แล้วทำลายสมองกลของตัวเอง เพื่อตายตามคุณแม่ที่เธอคนนั้นรักยิ่งชีพ

 

 

เป็นเวลาถึง 23 ปี นับจาก อายุ 5 ปี ที่เธอต้องต่อสู้ด้วยตัวคนเดียวมาตลอด…

 

 

แม่สาวกระต่ายคอตกด้วยความผิดหวัง พร้อมกับบ่นอุบในใจ

” (จะเรียกร้องให้เล่าทำไมตั้งแต่แรกกันเจ้าค่ะ) ”

เธอหมุนตัวกลับหลังด้วยความเบื่อหน่าย พร้อมกับยื่นถุงเงินคืนให้แก่แขกที่ไม่อยากต้อนรับ

 

 

“รีบ ๆ กลับไปซะ”

 

 

นั่นคือสิ่งที่เธอคิด

แต่ทว่าถุงเงินที่ยื่นไปนั้น กลับยังคงมีน้ำหนักค้างอยู่ในมือของเธอ

 

 

“หืม? ”

เธอหันกลับไปมอง

ตรงหน้าหลุมศพของมารดาทั้งสองคน ไม่มีร่องรอยของแขกอยู่อีกต่อไป

เงินที่แอบลักทรัพย์ยังคงถูกทิ้งเอาไว้บนฝ่ามือ

 

 

“หายไปแล้ว!?!”

ท่ามกลางความสงสัย เธอได้เห็นกระดาษขาวแผ่นหนึ่งวางเอาไว้บนหลุมศพ

บนกระดาษสีขาวนั้น มีลายมือของแขกผู้มาเยือนถูกเขียนอย่างบรรจงทิ้งเอาไว้

 

 

[ฉันนั้นตาบอด เพราะฉะนั้นไม่รู้หรอกว่าเธอพยายามจะยื่นถุงสกปรกมาให้ฉันทำไม ที่ฉันไล่ตามเธอมา ก็แค่รู้สึกสนุกที่มีคนเก่ง ๆ อย่างเธอให้เล่นวิ่งไล่จับด้วยเท่านั้นเอง ^_^\]

“หะ— หา? วิ่งไล่จับเนี่ยนะ? ”

สตรีกระต่ายถึงเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ

แต่ข้อความที่ชวนสงสัยยังไม่จบแค่นั้น

[อีกเรื่อง ฉันนะไม่เข้าใจเรื่องที่เธอเล่าให้ฟังหรอก แต่อยากฟังเพราะสองคนในหลุมศพทำตัวน่ารำคาญกับฉันตั้งแต่มาถึงที่นี่แล้ว ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรู้สึกผิดที่ยัดเยียดอะไรสักอย่างทิ้งไว้ให้เธอเนี่ยแหละ แต่ฉันไม่รู้เรื่อง แถมพวกมันยังมีปณิธานแรงกล้าจนขับไล่ปัดเป่าไม่ได้อีก เลยไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหาให้ยังไงดี เพราะงั้น ถ้าเธอรู้สึกอยากเป็นอิสระเมื่อไหร ให้มาติดต่อฉันได้ทุกเวลา ตามเบอร์โทรนี้ ถ้าเป๋นเพื่อนฉันที่ฉลาดกว่า น่าจะรู้วิธีขับไล่อยู่นะ ^_^b]

“อะไรเนี่ย ข้อความยังกับพวกต้มตุ๋นเลยแฮะ?? ”

สตรีกระต่าย ทำได้เพียงแต่สับสนงุนงงเท่านั้น