***วันที่ 13 เรตนิว ปีที่ 125 เวลา 24:30 น.***

ณ เมืองท่องเที่ยวที่ตั้งอยู่สุดขอบปลายทวีปเทวภูมิภาคตะวันตก

 

 

*ตึก ตึก ตึก–*

*แกร๊ก แกร๊ก แกร๊ก–!*

ณ ที่แห่งนี้ มีสองสตรีเผ่ามนุษย์สัตว์กำลังวิ่งไล่จับ เสมือนเป็นสายลมผลัดเปลี่ยนฤดูที่พัดไล่ตาม

ฝ่ายหนึ่งคือสตรีเผ่ากระต่ายผู้มีขนสีดำระบายสีขาวแทรก จนดูคล้ายกับเป็นแร่ทัวร์มาลีเนตควอร์ตธรรมชาติที่สวยงาม

อีกฝ่ายคือสตรีเผ่าหนูผู้มีผมสีฟ้ายาวทอประกายแสงดั่งเป็นผืนมหาสมุทรที่งดงามไม่แพ้กัน

 

 

” (ระดับผู้สืบทอดอย่างข้าน้อยสลัดไม่หลุดเนี่ยนะ!! สตรีผู้นี้เป็นใครกันแน่?) ”

กระต่ายสาวที่วิ่งนำหน้าคิดสงสัยด้วยใบหน้าบิดเบี้ยวใต้ผ้าปิดปาก ไปพร้อมกับใช้หางตามองเอี้ยวหลังตัวเอง

” (แต่ถ้าเจอวิชานี้ ไม่มีทางที่จะตามข้าน้อยทันได้หรอก!) ”

ว่าแล้วกระต่ายสาวก็เริ่มใช้ขาขนปุยของเธอร่ายรำวิชา

 

 

หนึ่งเท้าสัมผัสกำแพงอย่างแผ่วเบา

เหยียบย่างผนังอาคารซ้ายและขวาอย่างอ่อนโยน เสมือนหนึ่งเป็นการลูบผิวของเด็กทารก

วินาทีนั้นเอง ที่ชุดเสื้อผ้าผืนบางของเธอเริ่มเรืองแสงสีแดง

มันคือข้อบ่งชี้ว่าชุดตัวนั้น มันไม่ใช่ชุดธรรมดา

 

 

ขับเคลื่อนไหลเวียนพลังงานในร่างกาย หดย่อ เคลื่อนไหวกล้ามเนื้อ พร้อมกับเปลี่ยนสภาพเส้นใยเนื้อผ้าให้เป็นดั่งสปริง แล้วส่งแรงพลักปะทะผนัง สร้างแรงสะท้อนดันร่างกายขึ้นสู่เบื้องนภา

ไร้ซึ่งเสียงสัมผัส หากแต่ทรงพลังจนเกิดเป็นระเบิดลม ตีเป็นเส้นวงแหวนอากาศสีขาวขึ้นบนรอบตัวของเธอ

 

 

เพียงแค่หนึ่งชั่ววินาทีกระพริบตา สตรีกระต่ายผู้นั้นก็ไปปรากฏตัวที่ชั้นบนสุดของอาคารสี่ชั้น ห่างออกไปจากจุดเดิมถึงสิบช่วงตึกไปแล้ว

 

 

” (เป็นยังไงละ? กับความเร็วระดับ— เฮ๊ย!?!) ”

ภายในดวงตาสีแดงเลือดของสตรีกระต่าย มีภาพของสตรีผมสีฟ้าปรากฏสะท้อนไล่ตามหลังในระยะเพียงหนึ่งปลายฝ่ามือสัมผัส

” (ตามข้าน้อยที่ใช้ชุด battle suit ทันได้!? อย่าบอกนะว่ายัยนี่เป็นพวกไซบอร์ก หรือไม่ก็เป็นพวกหายากที่ได้รับการพักพิงจากพวกเผ่า [โพรแคริโอต] เหมือนป้า [เปอร์ไซต์] ที่รู้จักกับพวกคุณแม่!) ”

ดวงตาของสตรีกระต่ายกำลังเบิกกว้างด้วยความตกใจ

 

 

เพราะโดยสามัญสำนึกของโลกใบนี้ ไม่มีทางที่สิ่งมีชีวิตปกติจะสามารถเคลื่อนไหวเหนือสามัญสำนึกได้ ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะพึ่งพาชุดเกราะสงคราม หรือเป็นพวกที่ได้รับความช่วยเหลือจากเผ่าพันธุ์ในตำนาน

 

 

ชาวดาวไดม่อนนั้น มีตำนานกล่าวขานถึงเผ่าพันธุ์ลึกลับที่สามารถเพิ่มขีดความสามารถและอายุขัยของสิ่งมีชีวิต

ผู้ใดที่ได้รับความช่วยเหลือจากเผ่าพันธุ์นี้ จะได้รับและพึ่งสมปรารถนาทุกสิ่งในโลก

ทั้งเงินทอง อำนาจ หรือแม้แต่การโกงความตาย

 

 

มันคือตำนานที่มีเค้าของความเป็นจริง

[ซีกเกอร์] นักวิทยาศาสตร์ผู้ค้นพบตัวตนของเผ่าพันธุ์ [โพรแคริโอต] หรือแบคทีเรียเซลล์เดียวที่มีสติปัญญา ได้เคยประกาศถึงความสำเร็จในการค้นพบเผ่าพันธ์ุประหลาดที่ว่า

ถึงกระนั้น ถึงแม้นว่าจะค้นพบ แต่ก็ยังไม่มีผู้ใดที่สามารถพูดคุยสื่อสารกับเผ่าพันธุ์ที่ว่าได้อย่างเป็นจริงเป็นจัง

ด้วยความลึกลับของพวกมัน สุดท้ายจึงกลายเป็นตำนานของโลกไป

 

 

” (น่าจะเป็นพวกไซบอร์กมากกว่า) ”

กระต่ายสาวสรุปตัวจริงของผู้ไล่ตาม แล้วควักวัตถุทรงกระบอกสีขาวขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋าที่เหน็บเอาไว้ข้างซ้าย

เธอใช้ฝ่ามือออกแรงบีบมันจนรูปทรงบิดเบี้ยว ก่อนจะโยนมันทิ้งลงบนหลังคาบ้าน

 

 

*กริ๊ก*

 

เกิดเสียงวัตถุหนักตกกระทบลงบนผิวโลหะ

แสงสว่างฉับพลันเจิดจ้าพร่ามัว

คลื่นระเบิดสนามแม่เหล็กแผ่ขยายกว้างไกล กลืนกินแทรกแทรง

หมายทำลายระบบเครื่องจักรกล ให้รวนเรพังลงมา เสมือนหนึ่งเป็นตุ๊กตากลที่ถูกขันน๊อตหลวม

 

 

“…”

แน่นอนว่ามันไม่เป็นอันตรายใด ๆ กับสิ่งมีชีวิตเลยแม้แต่น้อย

สตรีผมสีฟ้ายังคงสามารถสับเท้าสองข้างไล่เธอไปตามหลังคาบ้านเรือนที่ขรุขระ ราวกับว่าระเบิดนั้นหาได้เป็นอันตรายต่อเธอไม่

เป็นหลักฐานชั้นดี ว่าสตรีผู้นี้มิใช่ไซบอร์กอย่างที่เธอคิด

 

 

” (เอาจริงดิ! ถ้าสตรีผู้นี่ไม่ใช่ไซบอร์ก แล้วเป็นตัวอะไรกันแน่!? เป็นพวกในตำนาน… หรือว่าพวกลูกครึ่งเผ่าปีศาจ?) ”

อีกหนึ่งเผ่าที่มีขีดความสามารถทางร่างกายทำลายสามัญสำนึกได้ ก็คือเผ่าปีศาจ

แต่ชนเผ่านั้นมักเป็นที่ถูกอิจฉาและรังเกียจจากเผ่าพันธุ์อื่น ว่าเป็นเผ่ามักมากในกามรมณ์ อีกทั้งยังสามารถครอบครองได้ทุกสิ่งในโลกโดยไม่ต้องพึ่งความพยายาม จึงทำให้เป็นเผ่าพันธุ์ที่ไม่ค่อยยอมออกมาจากทวีปบ้านเกิดกันสักเท่าไหรนัก

 

 

การที่จะเห็นเผ่าปีศาจในทวีปอื่นนอกจากทวีปคริสตัลนั้น เรียกว่าหาได้ยากยิ่ง

 

 

” (ชิ… จะยังไงก็ช่าง แต่ข้าน้อยไม่ยอมมาถูกจับตรงนี้หรอก เพราะว่าข้าน้อยยังมีคนที่รอคอยอยู่!) ”

สตรีกระต่ายเดาะลิ้นตัวเอง แล้วกระโดดกลับลงไปบนเส้นทางด่วนที่เต็มไปด้วยยวดยานเหาะความเร็วสูง

 

 

เนื่องจากรถยนต์ส่วนบุคคลของชาวดาวไดม่อนจะเป็นยานเหาะ จึงทำให้การออกแบบถนนถูกแบ่งออกเป็นถนนลอยฟ้ากับถนนบนดิน

 

 

ถนนบนดินจะบังคับให้ทุกคนขับด้วยระบบล้อเลื่อน หรือไม่ก็ระบบเหาะเลียบพื้นดินที่มีความเร็วต่ำกว่า 60 กม. ต่อ ชม.

มันเป็นถนนระบบโบราณที่ปูด้วยลาดยาง ทั้งขรุขระ และไม่สะดวกในการใช้งาน

 

 

ส่วนถนนลอยฟ้าจะถูกสร้างด้วยวัสดุที่ติดตั้งเครื่องจักรแร่ภูติ คอยสร้างคลื่นพลังงาน ยกตัวถนนให้ลอยเหนือพื้นดิน

สร้างเส้นทางอากาศด้วยวงแหวนควบคุมเหมือนระบบสัญจรยานอวกาศพาณิช

สร้างอุโมงค์แม่เหล็กกับรางตัวนำ คอยป้องกันไม่ให้มียวดยานเหาะวิ่งแหกโค้งถนน หรือมีระดับเพดานบินที่ผิดเพี้ยนจนเกิดอันตรายต่อตัวเมือง

มันเป็นชั้นถนนที่ยานแต่ละลำจะวิ่งด้วยความเร็วสูงไม่ต่ำกว่า 120 กม. ต่อ ชม.

 

 

การที่สตรีกระต่ายน้อยเลือกหนีมาวิ่งบนถนนลอยฟ้าที่แสนจะอันตราย และแทบจะไม่มีพื้นที่ให้ยันฝ่าเท้า ก็เปรียบไม่ต่างจากการโยนกระต่ายขนปุ่ยลงไปในมหาสมุทรคลั่งที่เต็มไปด้วยฉลามหิวกระหาย

 

 

” (ถ้าคิดว่ายังตามมาได้อีก ก็ตามข้าน้อยมาเลย!) ”

กระต่ายตัวน้อยเริ่มท้าความตายด้วยตัวเอง

บนสายธารของถนนกว้างสี่ช่องทางรถ ต่างมียวดยานที่วิ่งด้วยความเร็วไม่ต่ำกว่า 120 กม. ชม. อย่างไม่ขาดสาย

ราวกับเป็นฝูงฉลามที่กำลังว่ายทวนกระแสน้ำคลื่นทะเลคลั่ง เพื่อหมายรุมขย้ำเหยื่ออันโอชะที่หลงเข้ามาในอาณาเขตแดนของมัน

 

 

*ฟูวมมมม!*

รถบรรทุกขนาดใหญ่สูงสามเมตรคันหนึ่ง กำลังวิ่งเข้ามาใกล้กระต่ายตัวน้อยผู้น่าสงสาร

เสียงเครื่องยนต์ที่ดังขับขาน แทบไม่ต่างไปจากเสียงแยกเขี้ยวคำรามของสัตว์ร้าย

ระยะห่างราวหนึ่งร้อยเมตร ถูกหดเข้าหากันภายในไม่ถึงห้าวินาที

เงาของยานเหาะคันนั้น เริ่มใหญ่ขึ้นจนบดบังแสงอาทิตย์ที่อาบลงบนร่างกายของกระต่ายน้อย

ทั่วร่างของเธอ กำลังถูกกลืนจมหายไปในเงามืดของอสูรเหล็กยักษ์

 

 

*ฉึบ!*

แต่ทว่าเจ้าอสูรเหล็กยักษ์ตัวนั้น กลับมิอาจได้ลิ้มรสชาติของเนื้อกระต่าย

ก่อนที่เนื้อกับผิวเหล็กจะได้ทันสัมผัส ร่างของกระต่ายตัวน้อยจักเลือนหาย ทิ้งเอาไว้แต่เพียงภาพร่างเงา ณ เบื้องหลัง

 

 

หอตัวราบแนบพื้นรางเหล็กลอยอากาศ

มุดลอดผ่านใต้ยานที่มีช่องว่างเพียงหนึ่งคืบศอก

ปล่อยให้สายลมอันฉุนเฉียวไหลผ่านเรือนร่างโดยมิได้สัมผัส แล้วม้วนตัวกระโดด ชิ่งกระทบสองจังหวะตามโครงวงแหวน แล้วไปบรรจบลงบนหลังคารถคันหลังที่วิ่งไล่ตามรถบรรทุก

 

 

“อืม~”

ฮัมเพลงเป็นจังหวะไปตามเสียงของสายลมที่พัดผ่าน

ก้าวขาเริงระบำตามจังหวะที่เหยียบย่างบนลังคายานเหาะที่เลื่อนไหลไปตามกระแส

พลิกตัวกระทบรถคันซ้าย กระโดดสะท้อนตามแรงเหวี่ยงไปทางขวา

 

 

บางจังหวะกระโดดโลดเต้นย้อนวิถีกลับหลัง

บางจังหวะเลือกที่จะเต้นเร้าไปตามรถที่หักมุมแทรกปาดหน้า

บางจังหวะเอี้ยวตัวเกาะเกี่ยวส่วนยื่นของปีกรถ แล้วเอนตัวถ่วงสมดุลไปกับรถที่ตีโค้งตามมุมถนน

 

 

เธอทั้งเต้น ทั้งระบำ ทั้งว่ายทวนกระแสยานเหาะได้อย่างเป็นธรรมชาติ

ราวกับว่าเป็นสิ่งที่เธอคุ้นเคย และทำมันทุกวันจนคุ้นชินกับสิ่งนี้ไปแล้ว

 

 

“ฮืม…? ถูกทิ้งแบบไม่เห็นฝุ่นเลยนี่น่า? ”

ไร้ซึ่งวี่แววของผู้ไล่ตามที่เธอหวาดกลัว ท่ามกลางการร่ายรำ ณ ใจกลางพายุคลั่งของอสูรเหล็กนี้

 

 

“วิ๊ว~ ¶”

แม่สาวกระต่ายผิวปากอย่างดีใจ พร้อมกับใช้ฝากระโปรงของยานเหาะที่กำลังพุ่งเข้าใส่เป็นฐานเหยียบ กระโดด พาร่างของตัวเองไปยืนบนพื้นหญ้าสีดำที่อยู่ติดกับถนนภาคพื้นดินใกล้ ๆ กัน

 

 

เธอกางแขนและขาพร้อมกับผ้าคลุมติดเสื้อจนดูเหมือนเป็นกระรอกบิน

ชะลอความเร็วตกสู่พื้นอย่างเชื่องช้า จนกระทั้งหยุดนิ่งอย่างสงบในท่ายืนปลายเท้าขวา

 

 

“พี่สาว ทัวร์มาลีเนต ควอร์ต กลับมาแล้วละ!”

“พี่~ หนูหิวแล้ว~”

เสียงของเด็กน้อยดังขึ้นทำลายความสงบ

ประตูไม้หนาของบ้านปูนหลังโตที่ดูดีตรงหน้าเธอกำลังถูกเปิดอ้าออก

 

 

เด็กเผ่ามนุษย์สัตว์หลายสิบคนต่างกำลังวิ่งกรูออกมาจากบานไม้ที่ถูกแหวกเปิดเส้นทาง

เป็นเด็กเผ่ามนุษย์สัตว์— ที่มีครึ่งร่างกายเป็นเครื่องจักรกล…

 

 

“เหล่าพี่น้องทั้งหลาย วันนี้พวกเราจะกินเนื้อย่างกัน!”

สตรีกระต่ายชูถุงเงินที่ตัวเองลักทรัพย์มาจากวิหารเทพทั้งสามขึ้นสูงเหนือหัว

ใบหน้าของเธอยิ้มแย้มอย่างเปรมปรีด์ ที่สามารถเติมเต็มความหิวโหยให้กับเด็กกลุ่มนี้ได้—

 

 

“พี่ ควอร์ต ครับ ผู้หญิงผมสีฟ้าคนข้าง ๆ พี่คือใครกันครับ? — แบบว่าสวยสุด ๆ ไปเลยครับ!!”

“จริงด้วย แนะนำให้ผมรู้จักด้วยคนสิครับ!”

“ผู้หญิงผมสีฟ้า? ”

รอยยิ้มของสตรีกระต่ายฉับพลันเลือนหายเมื่อได้ยินเด็กหนุ่มสองคนตะโกนถามเธอ

ร่างกายของเธอเริ่มหันกลับหลังไปดูอย่างเชื่องช้าเสมือนหนึ่งเป็นหุ่นยนต์ที่ขัดข้อง

 

 

แล้วเธอก็ได้เห็น—

[สวัสดีค่ะ เป็นการเล่นไล่จับที่สนุกไม่เลวเลยค่ะ]

—เห็นเด็กผู้หญิงผมสีฟ้าเผ่ามนุษย์หนูมายืนอยู่ข้างหลังเธอตั้งแต่ตอนใด ก็มิอาจจะทราบได้….