บทที่ 3 อัตตาไร้รูปกาย

ตอนที่ 41 หนึ่งวันของ ลาพิส ลาซูลีล

 

 

สวัสดีค่ะเหล่าคุณผู้ที่กำลังมองดูฉันจากอีกมิติ

เนื่องจากว่าฉันออกจะไวต่อสัมผัสรับพลังงานวิญญาณ พลังงานแปลกปลอมจากต่างมิติ เลยทำให้รู้สึกตัวถึงพวกคุณได้ค่ะ

ฉันก็ไม่รู้นะว่าพวกคุณเป็นใคร แต่ฉันรู้สึกได้ค่ะว่าเหนือมิตินี้ขึ้นไป มันมีอีกพลังงานวิญญาณที่กำลังมองดูฉันอยู่

แต่ดูเหมือนว่าจะทำได้เพียงแค่ [มองดู] กับ [อ่าน] เท่านั้นเองสินะคะ?

 

 

รู้สึก… เหมือนว่ากำลังถูกถ้ำมองอยู่เลยค่ะ!

มันแอบทำให้รู้สึกเขินเหมือนกันนะ!

 

 

อืม…

แต่พอรู้ว่ามีคนกำลังมองดูอยู่ ฉันเลยรู้สึกมีพลังที่จะเขียนบันทึกเล็ก ๆ ของตัวเองให้พวกคุณได้อ่านกันค่ะ

เพราะอย่างน้อย การที่ได้เล่าเรื่องราวของตัวเองให้ไปอยู่ในใจของคนอื่นได้ มันเป็นอะไรที่สุดยอดมาก ๆ เลย

คิดแบบนั้นหรือเปล่าละคะ?

งั้นเรามาเริ่มกันเลย กับบันทึกหนึ่งวันของ ฉัน [ลาพิส ลาซูลีล] หรือเทพไร้หน้าผู้นี้

 

 

***วันที่ 13 เรตนิว ปีที่ 125***

วันนี้คือวันที่พวกเราจะออกเดินทางกัน

ฉันเลยต้องตื่นตั้งแต่เช้าตรูตอนเวลา— คิดว่าน่าจะราว 8:00 น.

เหตุผลที่คิดว่าเป็นเวลานี้ เพราะฉันยังไม่สามารถจับสัมผัสของพระอาทิตย์ได้ค่ะ

 

 

วันนี้พวกเราตื่นกันแต่เช้า โดยมีเทพไร้แขนตื่นก่อนเป็นคนแรก

เธอนะสุดยอดมากเลยละรู้หรือเปล่า?

ทั้งที่กว่ายานจะออกมันต้องรอถึงตอน 11:00 น. แต่เธอกลับตื่นขึ้นมาเตรียมตัวตั้งแต่เวลานี้

 

 

ไม่เพียงแค่จัดกระเป๋าให้ตัวเอง แม้แต่กระเป๋าของเด็กสาวผมเงิน เธอก็ยังจะจัดเตรียมให้เธออีกด้วย

ทั้งอาหารเช้า

เสื้อผ้าสำหรับสวมใส่ประจำวัน

เธอเล่นเตรียมให้เด็กสาวอย่างพร้อมสรรพเลยละ

 

 

ไหนบอกจะปล่อยให้เด็กคนนี้ใช้ชีวิตด้วยตัวเอง?

ถ้าจะไม่ให้เรียกว่าเป็นการสปอยเด็ก แล้วจะให้เรียกว่ายังไงดีละเนี่ย?

 

 

ส่วนฉันใช้เวลาช่วงเช้าไปกับอะไรนะหรือ?

โดยปกติแล้วจะชอบออกไปฝึกบริหารกายกับจิตใจก่อนทุกเช้า แล้วค่อยกลับมาอาบน้ำอาบท่าก่อนเป็นอันดับแรก

การออกกำลังกายก่อนมาชำระร่างกายเนี่ย มันเป็นอะไรที่สุดยอดมาก ๆ เลยละ

 

 

ส่วนสหายเทพไร้ขานั้น—

“กว่ายานจะออกก็อีกตั้งนาน จะรีบจัดของไปทำไมตอนนี้? ”

มักชอบพูดอะไรแบบนี้ทุกครั้งที่เดินทางไกล แล้วตื่นจวนเจียนจะไปสายแทบทุกครั้ง

อาจจะเพราะมีนิสัยสบาย ๆ แบบนี้ เลยทำให้กระเป๋าเดินทางของเธอมีขนาดเล็กเสมอกระมั้ง?

 

 

“อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่สาวเอโซ~ พี่สาวลาพิส~ ฮ้าว~… งืม~”

ดูเหมือนว่าเจ้าตัวน้อยจะตื่นผิดเวลาเพราะเสียงของพวกเรา

พอพูดถึงเจ้าตัวน้อยแล้ว ก็ทำให้ฉันนึกถึงความสุดยอดของคุณเทเรซ่าขึ้นมาได้

นั่นคือเรื่องของบัตรยืนยันตัวตนของเด็กคนนี้

 

 

อันนี้คือการย้อนความเล็กน้อยค่ะ

“ก่อนอื่นคงต้องจัดการทำบัตรยืนยันตัวตนของเด็กคนนี้ให้ชัดเจน เดียวเราจะติดต่อคุณเทเรซ่าให้จัดการเรื่องนี้เอง”

เมื่อสองสามวันก่อนสหายไร้แขนพูดแบบนั้น แล้วลงมือติดต่อคุณเทเรซ่า เพื่อฝากเธอช่วยในเรื่องของการประสานงานกับหน่วยงานรัฐประเทศ

 

 

“ฉันจะมีหลานสาวแล้วสินะ? ”

คุณเทเรซ่าส่งข้อความตอบกลับที่ดูเหมือนจะเข้าใจผิดไปไกล แล้วลงมือจัดการเองเสร็จสรรพ คลอดบัตรยืนยันออกมาได้ภายในหนึ่ง ชม. เท่านั้น

 

 

***

นาม ไซน์ อมรา

อายุ 20 ปี (นับตามระบบดาว เอนโดรเนส)

อายุ 10 ปี (นับตามระบบดาว ไดม่อน)

ส่วนสูง 80 ซม.

เพศ หญิง

เผ่าพันธุ์ ดวอร์ฟ ถิ่นเกิดดาว ไดม่อน

สัญชาติประเทศ คริสตัล

ศาสนา เทพทั้งสาม

***

 

 

เออ… คุณเทเรซ่าค่ะ…

นามสกุลนี้มันคืออะไรกันคะ?

แถมยังศาสนากับถิ่นกำเนิดที่โกหกลงไปแบบนั้นอีก?

นี่เล่นยัดเยียดความเป็นหลานสาวให้แบบนี้เลยอย่างงั้นหรือคะ?

 

 

ถึงฉันจะมองไม่เห็นเลยอ่านป้ายข้อความไม่ได้ แต่ก็ยังพอให้คนอื่นอ่านออกเสียง แล้วจับสัมผัสการสั่นไหวของอากาศด้วยจิตในการรับรู้ได้อยู่

พอได้รับรู้ข้อมูลบัตรยืนยันของเด็กคนนี้แล้ว มันก็แบบว่า—

 

 

“หนูขอนอนต่อนะคะ— ฮ๊าว~”

แต่ฝั่งเด็กสาวดูท่าจะไม่ได้รังเกียจที่ถูกยัดเยียดความเป็นหลานให้ เพราะงั้นฉันเลยทำเป็นมองข้ามเรื่องนี้ไป

 

 

ฉันใช้จิตจับความเคลื่อนไหวของเด็กน้อยผมสีเงินที่กำลังล้มตัวนอนลงบนฟูกนุ่ม ๆ เป็นรอบที่สอง

 

 

อนึ่ง ที่ฉันรู้ว่าเธอมีผมสีเงิน มันเป็นเพราะสหายอีกสองคนช่วยบอกให้ฉันรู้ค่ะ

การใช้จิตแทนการรับรู้โดยประสาทสัมผัสทั้งห้า มันไม่ได้ทำให้ฉันมองเห็นสีได้หรอกนะคะ

ฉันรู้อย่างมากก็แค่รูปทรง ปริมาณ กับขอบเขตของที่ว่างเท่านั้น

 

 

*กริ๊ง*

ฮึบ!

เอาละ ได้เวลาออกไปวิ่งกายบริหารแล้วค่ะ!

 

 

ฉันลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจ พร้อมกับเปลี่ยนเสื้อผ้า

หยิบตัวที่มีแขนสั้น ขาสั้น เพื่อความคล่องตัวในการวิ่ง

สวมถุงมือชนิดคลุมถึงต้นแขน กับสวมถุงน่องเนื้อผ้าหนา เพื่อป้องกันความเย็นจากหิมะที่กำลังตกลงมาเบา ๆ

 

 

“จะออกไปข้างนอกหรือ? เช้านี้อยากกินอะไร เดียวจะช่วยเตรียมเพื่อเอาไว้ให้”

[อะไรก็ได้ค่ะ ^_^]

ฉันเขียนป้ายบอกแบบส่ง ๆ กลับไปให้เธอ ก่อนจะเก็บกลับลงไปในกระเป๋า

เพราะต่อให้ทำอร่อยแค่ไหน ฉันก็ไม่สามารถรับรู้รสได้อยู่แล้ว…

ฉันคิดเช่นนั้น แล้ววิ่งออกไปที่ระเบียงทางเดินนอกห้องในทันที

 

 

***

เมืองเถื่อนแห่งนี้— กำลังกลับมาครึกครื้นอีกครั้ง

ฉันสัมผัสได้ถึงร่างเงาของผู้คนมากมายที่กำลังออกมาจับจ่ายซื้อของ

มีพวกเมายาบ้างเป็นประปราย แต่บรรยากาศโดยรวมถือว่าดีกว่าช่วงแรกที่พวกเรามาถึงเมืองนี้

 

 

เพราะว่ามันไม่มีวิญญาณหลงมาคอยบินกวนใจเหมือนแมลงหวี่อีกต่อไปนั่นเอง

พวกมันทั้งหมดได้ถูกพวกเราสามคนส่งกลับบ้านเก่าไปกันหมดแล้ว

พอไม่มีวิญญาณแค้นคอยมากระตุ้นจิตใจด้านลบ ผู้คนในเมืองเองก็ดูจะมีอารมณ์ในเชิงบวกมากขึ้นเป็นผลพลอยได้

 

 

สำหรับวิญญาณแล้ว มันคือตัวตนที่อยู่ช่วงกลางระหว่างมิติคนเป็นกับคนตาย

การที่วิญญาณจะทำอะไรในโลกคนเป็น มันจำเป็นจะต้องพึ่งพลังงานจำนวนมาก แถมยังเป็นการรบกวนที่ว่างเชิงสามมิติในโลกคนเป็นอีกด้วย

 

 

ดังนั้น ต่อให้ผู้คนส่วนใหญ่ไม่มีญาณรับรู้เห็น แต่แค่มีพวกมันบินอยู่ ก็ถือว่าเป็นการรบกวนพวกเขาแล้ว

พอถูกรบกวนหนัก ๆ เข้า เลยเป็นธรรมดาที่จะทำให้คนในเมืองนี้มีนิสัยใจร้อน โมโหง่าย พร้อมที่จะแจกลูกปืนใส่กันทุกเวลาโดยไม่เข้าใจสาเหตุ

 

 

“วะ ฮะ ฮะ!”

“ไม่รู้ทำไม แต่ว่าหลังจากที่เกิดเรื่องบ้า ๆ ในวันนั้น รู้สึกว่าเมืองกับโลกนี้มันดูสดใสขึ้นมาทันตาเลยว่าไหม!”

“ใช่แล้ว! ที่นี่คือเมืองหน้าด่านในการบุกเบิกทวีปที่ดุร้ายที่สุดในโลกนี้! เมืองมันต้องครึกครื้นแบบนี้สิถึงจะดี!”

“เชียร์!!”

ลองใช้จิตสัมผัสเสียงหัวเราะนั้นดูสิค่ะ

ทุกคนต่างกำลังเติมเต็มร่างกายให้อบอุ่นด้วยเบียร์ที่หมักบ่มอย่างดีกันอยู่ค่ะ

ชาวเมืองที่แค่เจอหน้าก็พร้อมจะแยกเขี้ยวใส่กัน กลับมาตั้งวงดื่มแบบนี้ได้ นับว่าเป็นภาพที่หาดูได้ยากยิ่งอย่างมากค่ะ

 

 

ฉันคิดเช่นนั้นแล้วย่ำเท้าลงหิมะนุ่ม ๆ ไปตามทางเดินเลียบถนนที่เมืองชั้นกลาง

ผ่านแสงไฟสีฟ้าอ่อนที่คอยให้แสงสว่างในเมือง ไปพร้อมกับเบี่ยงตัวหลบหิมะที่โปรยหล่นจากฟ้า เพื่อเป็นการฝึกจิตสัมผัส

ในเวลาเดียวกัน ก็ออกหมัดลมซ้ายขวา พร้อมกับเคลื่อนพลังวิญญาณให้ไหลเวียนไปทั่วกาย

 

 

ฉันฝึกด้วยการวิ่งเช่นนั้นต่อไปอีกราว 100 เมตร

ในตอนนั้นเอง—

 

 

“อ๊ะ? สวัสดีครับ คุณ ลาพิส”

ฮืม?

สัมผัสนี้—?

 

 

มีชายคนหนึ่งกำลังวิ่งขึ้นมาเคียงข้างฉัน

มันเป็นสัมผัสของรูปทรงที่ว่าง กับสัมผัสวิญญาณที่บริสุทธิ์และคุ้นเคย

 

 

[ใช่คุณตำรวจ ออน เอ็ซท หรือเปล่าคะ? _?]

ฉันหยิบป้ายที่ใส่ในกระเป๋าขึ้นมาเขียน พร้อมกับวิ่งต่อไปโดยไม่คิดหยุด

 

 

” ใช่ครับ นึกไม่ถึงเลยว่าจะมาเห็นคุณลาพิสออกมาวิ่งตั้งแต่เช้าแบบนี้นะครับ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณถึงแข็งแกร่ง แล้วเพื่อนของคุณอีกสองคน—”

[มีฉันคนเดียวค่ะ]

ฉันเขียนป้ายตอบเขาแบบพอเป็นพิธี

 

 

ไม่รู้เป็นเพราะเขาเกรงใจ หรือเพราะถูกฉันตอบแบบตัดจบ เขาเลยเงียบกริบไปเลย

 

 

พวกเราสองคนวิ่งคู่ขนานกันต่อไปในเมืองท่ามกลางแสงจันทร์กับหิมะ

จนกระทั้งถึงตอนนี้ ก็ยังไม่หิมะใดสามารถตกกระทบลงบนร่างกายของฉันได้

วันนี้ฉันจะไม่ยอมให้มีหิมะตกกระทบลงบนร่างกายแม้แต่เม็ดเดียว คอยดูได้เลยค่ะ!

 

 

“ลดราคากระหน่ำ ขายเสื้อผ้าราคาถูกครับ! เพียงตัวละ 1 ยูนิต เท่านั้นครับ!”

*แปะ*

ฉันถึงกับหยุดตัวเองเมื่อได้ยินคำขายเชิญชวนของร้านค้า

ถึงกับยอมแหกฏตัวเอง ปล่อยให้หิมะตกใส่บนร่างกาย

 

 

“คุณลาพิสจะพักแล้วหรือครับ? ”

ฉันไม่สนคำถามของคุณตำรวจหนุ่ม แต่หันไปในทิศที่ร้านค้าตั้งอยู่แทน

เสื้อผ้าราคาเพียงหนึ่งยูนิต…

ถูกเวอร์ค่ะ!!

 

 

แต่จะชักช้าไม่ได้

เพราะฉันจับสัมผัสได้ว่ากำลังมีฝูงชนแม่บ้านรุมเร้าคว้าแย่งเสื้อผ้ากองนั้นกันอยู่

 

 

ถึงจะมีกลิ่นเลือดติดจนทำให้รู้ได้ว่าเป็นเสื้อมือสองจากคนตาย แต่ของถูกก็คือของถูกค่ะ

ของแบบนี้มันหักห้ามใจไม่ให้ฉันซื้อไม่ได้หรอกค่ะ

 

 

“ร้านเสื้อผ้า? คุณลาพิสอยาก—”

*ฟุบ!*

เพื่อไม่ให้เป้าหมายถูกแย่งไปโดยเหล่าแม่บ้านพลังช้าง ฉันเลยต้องเปิดสวิตช์นักสู้เข้าจู่โจม

 

 

ควบคุมการไหลเวียนของพลังงานวิญญาณด้วยพลังของเทพเจ้า แล้วใช้วิชาเหยียบย่างเวหา วิ่งเหยียบอากาศตรงไปที่เป้าหมาย

ใช้หัวคนเป็นฐานเหยียบ กระโดดตีลังกาอย่างสวยงามข้ามหัวทุกคน แล้วจบลงด้วยการรัวหมัด คว้าเสื้อผ้าขึ้นมาด้วยความเร็วเหนือเสียง

 

 

*ชึบ ชึบ ชึบ!*

“—เร็ว!?!”

“ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน!!”

“เทพแห่งการแย่งสิ้นค้าลดราคา!?!”

“ดูนั่นสิ! เพียงแค่สิบวินาที เธอก็คว้าเสื้อผ้าไปแล้วถึง 40 ตัว!!”

 

 

หึ หึ หึ

ไม่มีใครในโลกนี้ที่จะเอาชนะฉันในการแย่งซื้อสินค้าได้หรอกนะคะ จงรู้เอาไว้ซะ

 

 

[เอาหมดนี่ค่ะ (ᗜˬᗜ) ]

ฉันกำลังยื่นเสื้อผ้าเด็กจำนวน 40 ตัวให้กับเจ้าของร้านด้วยความภาคภูมิใจ

 

 

“เออ… ได้ครับ”

อากาศมันหนาวแล้ว ดังนั้นจึงควรมีเสื้อผ้าหนา ๆ ให้เด็กคนนั้นได้ใส่

มีแค่เสื้อยืดสีดำตัวเดียวมันออกจะน่าสงสารไปซักหน่อย จริงไหมคะ?

 

 

“สุดยอดในหลาย ๆ ความหมายเลยแฮะ”

[?]

นั่นคุณตำรวจกำลังชมหรือด่าฉันอยู่ค่ะเนี่ย?

 

 

***เวลา 9:00 น. ***

เอาละ วันนี้พอแค่นี้ก่อนดีกว่า

เพราะเดียวต้องเอาเสื้อไปเก็บใส่กระเป๋าเดินทางอีก

“เออ… เสื้อผ้าเยอะขนาดนั้น ให้ผมช่วยถือเถอะครับ”

[งั้นฝากด้วยค่ะ &_&]

ฉันจัดการโยนเสื้อผ้าทั้งสี่สิบตัวให้เขาถือคนเดียวไปเลย

หมอนี่ใจดีใช้ได้แฮะ

 

 

“เฮ้ย!?!”

อ่าว?

ร้องโวยวายทำไมเนี่ย?

ฉันจับสัมผัสได้ว่าอารมณ์ของเขากำลังเกิดความไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย

ตัวเองเป็นคนเสนอช่วยถือให้ อย่ามาทำเป็นไม่พอใจทีหลังแบบนี้สิ?

 

 

“นี่เธอ— เออ… ช่างเถอะ”

อ๊ะ? อารมณ์กลับมาเป็นปกติแล้ว?

เป็นชายที่อารมณ์เปลี่ยนแผลงบ่อยจริงเชียว

เดียวก็หัวล้านกันพอดีหรอกค่ะ

 

 

พวกเราเริ่มเดินกลับไปที่ท่าอากาศยาน โดยเจ้าหนุ่มคอยแบกสัมภาระให้

เป็นเพราะถุงใส่เสื้อผ้านั้นเยอะมาก เลยทำให้เขาไม่สามารถเดินเป็นเส้นตรงได้

สมดุลเขาเริ่มเสีย แล้วเดินเอียงไป เทมา

ยังฝึกมาไม่พอนะคะ~

 

 

“แอบเหนื่อยกว่าที่คิด… ว่าแต่คุณลาพิสครับ พอดีผมมีเรื่องที่อยากจะถามคุณอยู่อย่างครับ”

[ว่ามา]

“ไม่ทราบว่าเหตุการณ์เมื่อวันก่อน ที่เกิดความวุ่นวายในตัวเมือง… มันใช่เกิดจากฝีมือของสิ่งที่เรียกว่า วิญญาณ ใช่หรือเปล่าครับ? ”

[ใช่ค่ะ]

“ยะ… อย่างงั้นหรือครับ… เป็นฝีมือของวิญญาณ… จริง ๆ … สินะ… แล้วจะไปรายงานเจ้านาย… เรื่องที่หายตัวไป… ยังไงดีเนี่ย… ”

 

 

เขากำลังสับสน

คำตอบของฉันทำให้จิตใจของเขากำลังสับสนจนสัมผัสที่หกของฉันรับรู้ได้

 

 

บางทีชายคนนี้คงจะเชื่อครึ่ง ไม่เชื่อครึ่งเรื่องวิญญาณ

แต่เหตุการณ์ในวันก่อน คงจะทำให้เขาคิดเชื่อเรื่องวิญญาณอย่างจริงจังแล้วละมั้ง?

 

 

พอลองใช้สัมผัสตรวจแสกนร่างกายของเขา ก็พบว่าอุปกรณ์อย่างปืนรังสีลูกโม่กับมือถือของเขาได้สูญหายไปแล้ว

อย่าบอกนะว่าเข้าไปพัวพันกับเรื่องพวกนี้จนพังไปหมด?

 

 

“…”

น่าสงสารอยู่แฮะ

ฉันพอจะเข้าใจความรู้สึกที่ตัวเองไม่มีอาวุธคอยปกป้องตัวเองเป็นอย่างดี

เพราะสมัยตอนก่อนที่จะเป็นเทพเจ้า ฉันเองก็เคยผ่านเหตุการณ์ลักษณะเช่นนี้มาก่อน

 

 

[รอตรงนี้สักครู่ >_<]

“หืม? ครับ? ”

ฉันวิ่งไปที่ร้านข้างทาง แล้วสุ่มหยิบปืนรังสี กับมือถือมือสองเครื่องหนึ่งแบบสุ่ม ๆ ขึ้นมา

จัดแจงซื้อ แล้ววิ่งกลับไปหาตำรวจหนุ่มอีกครั้ง

 

 

“นี่มัน!?!”

[ค่าตอบแทนที่ช่วยถือของให้ค่ะ ^_^//]

“ผะ— ผมรับมัน—”

[เอา ๆ ไปเถอะ มันก็แค่ของมือสองค่ะ >_<\]

ฉันเสียบของใส่ในกระเป๋ากางเกงของเขาแบบแกมบังคับ แล้วแย่งถุงเสื้อผ้ามาจากมือของเขา

เพราะว่าตอนนี้พวกเรามาถึงที่หน้าท่าอากาศยานแล้วนั่นเอง

[ขอตัวก่อนค่ะ *_*]

ฉันบอกเขาด้วยป้ายข้อความเช่นนั้น แล้วรีบวิ่งตรงไปที่ห้องพักในทันที

เพราะถ้าไม่รีบ เดียวจะไม่ทันเที่ยวบินเอาได้ค่ะ

 

 

*** เวลา 11:00 น.***

ในที่สุดก็ได้เวลางีบหลับยาวไปจนถึงเวลา 25:00 น.

ใช่ค่ะ กว่าจะไปถึงทวีปเทวภูมิ ก็ต้องนั่งยาวไปจนถึง 25:00 น. นี่แหละค่ะ

ถึงมันจะเป็นยานพาณิชย์เหมือนลำก่อน แต่รอบนี้ฉันขี้เกียจจะมาเดินเล่นแล้ว เลยเลือกที่จะมานอนพักแทนค่ะ

 

 

เพื่อไม่ให้กล้ามเนื้อฝ่อระหว่างนอนพักรอ ฉันเลยเอาขวดน้ำมาผูกติดถ่วงต้นขาใต้กระโปรง แล้วนอนด้วยท่ายกขาลอยเหนือพื้นเตียงเล็กน้อยค่ะ

ด้วยวิธี จะเป็นการฝึกกล้ามเนื้อไปในตัวด้วย

อนึ่ง นี่เป็นวิธีที่ไม่อิงหลักวิชาการใด ๆ ทั้งสิ้น อย่าหาทำกันนะคะทุกคน~

 

 

งั้นวันนี้ ฉันขอลาตรีสวัสดิ์ก่อนนะคะ~

Zzzz

 

 

***

เป็นยังไงละคะ กับชีวิตประจำวันของฉัน เหล่าคุณผู้ที่กำลังมองดูฉันจากอีกมิติ

สนุกดีไหมละคะ?

ถึงฉันจะไม่บ้าบอเท่าเอโซหรือแมรี่โกลด์ แต่ฉันว่าตัวเองก็มีจุดเด่น และเสน่ห์ให้ค้นหาไม่แพ้อีกสองคนหรอกนะคะ

 

 

วะ— ว่ายังไงนะ?

น่าเบื่อ!?!

ฮึม…! ชักจะรู้สึกงอนขึ้นมาแล้วค่ะ!

ฉันจะไม่คุยกับ [เหล่าคุณผู้ที่กำลังมองดูฉันจากอีกมิติ] อีกแล้วค่ะ!

ฮึม!

 

 

***จากผู้แต่ง***

อนึ่ง ตัวตนที่เทพไร้หน้ากำลังคุยด้วยอยู่นั้น ก็คือคุณผู้อ่านทุกท่านนั่นเองครับ ^_^