***ย้อนกลับไปเมื่อ 20 ปีก่อน***

ณ ดินแดนคนตาย สถานที่ซึ่งดวงวิญญาณมารวมตัวพำนักอาศัย

ดินแดนที่รอชำระดวงวิญญาณให้สะอาด เพื่อรอวันหวนกลับคืนสู่โลกของคนเป็น

ดินแดนซึ่งเป็นที่พำนักของเหล่าสิ่งมีชีวิตกายทิพย์

ดินแดน… ของเหล่า [เทพเจ้า]

 

 

“เทพเจ้าไร้หน้า เทพเจ้าไร้แขน เทพเจ้าไร้ขา ที่ถูกเรียกมารวมตัวต่อหน้าข้า [พญายมราช] คงรู้ตัวใช่ไหม ว่าถูกเรียกมาด้วยสาเหตุอันใด? ”

ชายร่างยักษ์สวมสูทสีแดงลายหัวกะโหลกไขว้ที่นั่งอยู่บนบัลลังก์กระดูกสีแดง กำลังกล่าวคำพูดด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิด

 

 

หงุดหงิดเพียงใดนะหรือ?

 

 

เพียงแค่เสียงวาจาที่เปล่งออกมา ก็ถึงกับทำให้ห้องบัลลังก์ที่สร้างจากดวงวิญญาณ แตกสลาย วิ่งหนีกระเจิดกระเจิงไปทั่วสารทิศดินแดนได้นั่นละ

 

 

“ก็ไม่นี่? ”

“งานแต่ละวันมีแค่เอาวิญญาณบาปไปส่งสถานที่ต้องควรส่งไป ไม่เห็นมีอะไรมากกว่านั้น”

“หรือว่าจะย้ายงานพวกเรา? จะเลื่อนขั้นให้พวกเราเป็นเทวทูตอย่างงั้นหรือเปล่า? ท่านยม? ”

 

 

ตรงหน้าของพญายมราช คือร่างเงาที่สวมชุดคลุมสีเทา

ไม่มีรูปร่างแท้จริง นอกจากร่างเงาโปรงแสงที่ไม่มีใบหน้า แขน และขา

 

 

” สามหาว! ”

 

 

พญายมราชคำรามลั่น

พร้อมกันนั้น จักบังเกิดบวงเชือกสีทองรังสรรค์ขึ้นเหนือที่ว่างอากาศ เข้ารัดร่างของผู้เฝ้านรก ในชั่วอึดใจพระอาทิตย์สาดแสง

 

 

“คิดว่าข้าไม่รู้เรื่องที่พวกเจ้าแอบเอาวิญญาณคนตายไปเล่นสนุกเช่นนั้นหรืออย่างไร!? ”

“วุ่นวายกับดาวเกิดใหม่ตามอำเภอใจ! ”

“สร้างรูหนอน ทำให้ชีวิตในจักรวาลที่ยังไม่ควรถึงเวลาต้องเจอ ได้มาเจอกันก่อนเวลาอันควร! ”

“แทรกแทรงโลกคนเป็นตามอำเภอใจ! ”

“พวกเจ้าลืมความทุกข์ยากที่ตัวเองเคยพบในช่วงสมัยที่มีชีวิตเช่นนั้นแล้วหรือ!? ”

“เพื่อเป็นการลงโทษ! จงลงไปสำนึกผิดด้วยการจุติใหม่ในภพคนเป็น บนโลกที่พวกแกสร้าง ด้วยร่างสมัยมีชีวิต! ”

“มีร่างกายพิกลพิการเหมือนสมัยมีชีวิต! ”

” ถูกสาป ไม่อาจถูกรักษาได้ ไม่ว่าจะด้วยเทคโนโลยี่ใด ๆ! ”

” หากอยากกลับสู่ความเป็นเทพ จงตามหาวิญญาณหลงทาง ส่งมันกลับคืนสู่ภพคนตายเพื่อเป็นการชดเชยซะ! ”

 

 

เสียงคำรามนั้นถึงกับทำให้แผ่นดินสะเทือน ท้องฟ้าแปรปรวน

มิติรอบตัวเทพผู้เฝ้านรกทั้งสามตนจักถูกฉีกออกเป็นหลายสิบส่วน กลายเป็นเศษใบไม้ที่ถูกลมพัดหวนคืนสู่ต้นไม้

 

 

ถูกฉีก แล้วพัดขึ้นท้องฟ้า ก่อนถูกกลืนหายไปในวังวนที่ว่างที่ถูกบิดเป็นเกลียว

กลืนหายไป พร้อมกับร่างของเทพเจ้าทั้งสาม ที่ไม่อาจแม้แต่จะได้ทันเอยปากเรียกร้องทวงหาความชอบธรรมของตัวเอง—

 

 

***วันที่ 56 เอนมูว์ทัวร์ ปีที่ 125 ทวีป ออโรร่า ดาว ไดม่อน

ฤดูใบไม้ร่วงที่แสนเศร้า

เวลา 11:00 นาฬิกา

ณ. วิหารศาสนา [เทพทั้งสาม]

 

 

“ท่านยม! ให้พวกเราอธิบายกันก่อนสักคำสิยะ! ”

เสียงตะโกนที่แผดเผาออกจากลำคอ กำลังดังสะท้านไปทั่วเพดานไม้เก่าคร่ำครึ

ผิวไม้ที่แห้งตามอายุ สั่นสะเทือนจนผงฝุ่นปลิวว่อนลอยตลบ

 

 

*ฮัด— ชิ่ว!! *

รบกวนโสตประสาทดมกลิ่น ปลุกเรา ผู้หลับไหลให้ลืมตื่น

 

 

“— ยม!! … อืม… ฝัน? ให้ตายเถอะ ดันทำให้นึกถึงเรื่องที่ไม่อยากนึกถึงได้นะเรา”

เราบ่นกับตัวเอง แล้วลุกขึ้นจากเตียงที่หยาบกระด้าง และเต็มไปด้วยแมลงอันน่ารำคาญ

ที่เตียงใกล้กัน มีเพื่อนรักผู้ร่วมชะตากรรม กำลังนอนหลับไหลไม่ได้สติอยู่สองคน

พวกเธอส่งเสียงกรนน่ารักลอดผ่านริมฝีปากอันอวบอิ่ม

พวกเธอดูไม่รู้สึกเป็นทุกข์เป็นร้อนอันใดทั้งสิ้นแม้แต่น้อย

 

 

“…หลับสบายใจเชียวนะ หรือจะบอกว่ามีเราคนเดียวที่คิดมาก เกี่ยวกับเรื่องการหาทางกลับไปแดนเทพเจ้าอย่างงั้นเรอะ? ”

เห็นแล้วชวนให้รู้สึกหงุดหงิดเป็นบ้า

แบบนี้คงต้องขอแกล้งกันสักหน่อย

เราใช้ปากดึงขนปีกสีทองออกมาสองเส้น แล้วโยนมันให้ปลิวไปลงบนปลายจมูกของพวกเธอ

 

 

*ฮัดจิ๋ว! *

*ปิ้ว—! *

เสียงจามแหลมเบาน่ารัก ๆ ได้ดังขึ้น

สองเพื่อนหัวแดงและหัวฟ้า ต่างลืมตาตื่น แล้วมองมาทางเราด้วยสายตาที่เคียดแค้น

 

 

“ทำบ้าอะไรของเธอกันยะ! ”

[นิสัยไม่ดีค่ะ!]

เพราะคนหนึ่งพูดไม่ได้ เลยใช้วิธีเขียนหนังสือส่งคำด่ามาแทน

ทำไมถึงเขียนได้ทั้งที่ตาบอดนะหรือ?

กรุณาอย่าถามเรา เพราะเราเองก็ไม่รู้ว่ายัยเทพไร้หน้าไปฝึกอีท่าไหน ถึงสามารถทำแบบนี้ได้

 

 

“หนอย! เทพไร้หน้า ช่วยผมที อาหารเช้าวันนี้ พวกเราจะกินไก่ต้มกัน! ”

[ได้!]

ใช่ ๆ เทพเจ้านะ ต้องตื่นเช้าอย่างร่าเริงแบบนี้เนี่ยแหละถึงจะดีงาม

ว่าแล้วการเล่นไล่จับยามเช้าของพวกเราภายในวิหารก็ได้เริ่มต้นขึ้น

 

 

***ศาสนา [เทพทั้งสาม] ***

ศาสนาที่มีผู้คนนับถือมากที่สุดของดาวไดม่อน

เป็นศาสนาที่ว่าด้วยของเทพเจ้าทั้งสามองค์ผู้สร้างโลกใบนี้

 

 

[เทพไร้แขนโบกแขนที่ว่างเปล่า แล้วฉับพลันนั้นกำแพงมืดก็สูญสลายหายไป]

[ท้องฟ้าฉับพลันกลับมาสดใสสว่างเจิดจ้าอีกครั้ง]

[เทพไร้หน้าเป่าลมใส่ผืนโลกด้วยปากที่ไม่มีอยู่]

[ฉับพลันนั้นสายลมเริ่มกลับมาพัดโบกอีกครั้ง]

[ซากเมืองได้สลายกลายเป็นฝุ่น พร้อมกับดอกไม้และใบหญ้าที่กลับมางอกเงยบนผืนทราย]

[เทพไร้ขากระทืบเท้าที่ไม่มีอยู่ลงบนผืนแผ่นดิน]

[เกิดเป็นเสียงดังสนั่นไปทั่วทุกตารางนิ้ว บาดแผลบนแผ่นดินได้ถูกรักษา ทรัพยากรณ์ที่สูญสลายได้หวนกลับมา]

[เทพทั้งสามโปรยดวงวิญญาณกลับคืนสู่โลกา มอบชีวิต เพื่อให้ทำสงคราม มอบความบันเทิงแก่พวกตนสืบต่อไป]

 

 

“เหล่าผู้ศรัทธาเอ๋ย จากตำนานบอกเล่า พวกเรานั้นล้วนถือกำเนิดขึ้น เพื่อสนองความบันเทิงให้แก่เพียงเทพเจ้าเท่านั้น”

นักบวชสวมแว่นหนาคนหนึ่ง กำลังอ่านไล่เรียงคำภีร์เล่มบางเพียงสองหน้ากระดาษให้เหล่าสาวกฟัง

 

 

เขาเป็นชายเผ่ามนุษย์ที่มีอายุราว 40 ปี ใบหน้ามีรอยย่นพองาม ปลายเส้นผมสีดำที่หวีเรียบเป็นมันมีสีขาวประปราย ชวนให้ความรู้สึกถึงความชราภาพที่กำลังมาเยือนผ่านทางสายตา

เขาสวมชุดคลุมเนื้อผ้าดิบสีน้ำตาลเรียบง่าย ส่วนที่ข้อมือ มีสวมจี้เงินสามเหลี่ยมด้านเท่ากลับหัวสองชิ้น เรียงซ้อนทับเป็นทรงขนมเปียกปูน และมีวงกลมติดด้านบน อันเป็นสัญญลักษณ์ตัวแทนของเทพเจ้าทั้งสามที่พวกเขานับถือบูชา

 

 

“เพื่อเป็นการแสดงสักการะบูชาต่อเทพเจ้าผู้สร้างโลกใบนี้ ขอเชิญเหล่าผู้ศรัทธามายืนเรียงตรงหน้าเทวรูปพร้อมกัน”

นักบวชคนนั้นฝ่ายแขนขวาออกกว้าง ชี้ตรงไปที่มุมส่วนในสุดของวิหารหินอ่อน

 

 

แสงอาทิตย์สาดส่องลอดผ่านกระจกคริสตัล

แสงแดดยามเช้าจากดวงอาทิตย์ที่ลอยสองดวง สาดแสงอาบเสาดอริกที่เรียงรายฝั่งซ้ายและขวา เสมือนหนึ่งเป็นการอาบน้ำยามเช้า ชำระสิ่งสกปรกที่มืดดำ ย้อมให้พื้นที่แห่งนี้กลายเป็นสีขาวนวลดั่งผิวไข่มุข

 

 

ณ พื้นที่ใจกลางของเสาดอริก มีรูปปั้นตั้งตระหง่านอยู่สามองค์

 

 

องค์เทพไร้หน้า รูปปั้นเทพที่ไม่ถูกสลักใบหน้า ตั้งสูงตระหง่านสามเมตรในชุดคลุมตัว

องค์เทพไร้แขน รูปปั้นเทพที่ไม่ถูกสลักแขน ตั้งสูงตระหง่านสามเมตรในชุดคลุมตัว

องค์เทพไร้ขา รูปปั้นเทพที่ไม่ถูกสลักขา ตั้งสูงตระหง่านสามเมตรในชุดคลุมตัว

ไร้รูปลักษณ์ เผ่าพันธุ์ และเพศสภาพที่ชัดเจน

องค์เทพทั้งสาม ล้วนถูกสลักลงบนหินที่ดูมีอายุไม่ต่ำกว่า 100 ปี ตั้งวางเรียงล้อมเข้าหากัน ให้อยู่ใจกลางแสงอาทิตย์ที่ลอดผ่าน

 

 

“พวกเราพร้อมคำนับ”

นักบวชกล่าวนำ

“พวกเรา พร้อมคำนับถวายเทพทั้งสาม—”

ผู้ศรัทธากล่าวตาม

 

 

“—ถวาย คำสาปแด่เทพผู้น่าชิงชัง!! ”

“ใครมีอะไรในมือ ปาใส่แม่มเลย!! ”

“หุ้นตกวันนี้เป็นเพราะฝีมือแกแน่ ๆ เจ้าเทพระยำ! ”

“เพราะแก! วันนี้ข้าถึงถูกแฟนทิ้ง!! ”

“ไอเทพสารเลว! ขอสาปแช่งให้พวกแกตกสวรรค์ลงมาจุติบนโลก! แล้วพวกข้าจะทำให้ได้รับรู้ ว่านรกที่แท้จริงมันเป็นเช่นไร!!! ”

ผู้ศรัทธากล่าวตาม— แล้วเริ่มลงมือด่าทอทำร้ายรูปปั้นเทพเจ้าของศาสนาตัวเองไป…

 

 

*** [ศาสนาเทพเจ้าทั้งสาม] ***

คือศาสนาที่มีมาพร้อมกับการกำเนิดของโลกใบนี้

ว่ากันว่าผู้นับถือแต่กาลก่อน ล้วนบูชาเคารพเทพของตน

แต่แล้ววันหนึ่ง หลังจากที่ผู้ศรัทธารุ่นแรกได้รับรู้ถึงความลับของเทพเจ้า

ได้รับรู้ว่าเทพเจ้าเห็นพวกเขาเป็นเพียงสิ่งของสร้างความบันเทิง

 

 

ความศรัทธา จึงถูกเปลี่ยนเป็นความชัง

คำสอนจึงถูกเปลี่ยนเป็นคำสาปแช่ง

 

 

กลายเป็นศาสนาที่ไม่นับถือเทพเจ้า ปฏิเสธตัวตนของผู้ปกครองวิญญาณ และโทษความชั่วร้ายทั้งมวลบนโลกให้เป็นฝีมือของเทพเจ้าไป

มันเป็นศาสนาเช่นนั้น

 

 

“เมื่อวานที่ข้าต้องขายหน้ากลางร้านเหล้า มันต้องเป็นฝีมือเทพไร้หน้าแน่ ๆ! มากินขี้ข้าหน่อยเป็นยังไง วันนี้ข้าเตรียมถุงอุจาระมา—”

 

 

*บรึ้ม! *

 

 

“จ๊ากกก! ขี้มันปลิวย้อนเข้าปากของข้า!?! ”

“ลูกพี่ ทาฑิม!!!! ”

ชายเผ่ายักษ์สูงสี่เมตรคนหนึ่ง กำลังกรีดร้องลั่น

 

 

แสงสว่างสีขาวประหลาดพุ่งทะลุผ่านกำแพง จากทางซ้ายวิ่งไปทางขวา

ฟาดผ่านห้องโถงที่เต็มไปด้วยผู้คน ฝุ่นคลุ้งลอยปลิวว่อนกระจายไปทั่วกลบเสียงอื้ออึงว้าวุ่น

 

 

“แน่จริงจับให้ได้ซี่~”

” หน่อย! เจ้าไก่เหลืองตัวนี้มันไวจริง! เทพไร้—”

[ตรงนี้มีคนอื่นอยู่ค่ะ!]

“—ลาพิส ช่วยวิ่งไปดักหน้าเจ้าไก่เหลืองให้ที! ”

[รับทราบค่ะ!]

 

 

ท่ามกลางความวุ่นวาย มีสตรีร่างเล็กสามคนกำลังพุ่งผ่านเหนือหมอกไปที่รูกว้างบนวิหาร

 

 

“ฝะ— ฝีมือเจ้าพวกนี้อีกแล้วเรอะ…”

นักบวชแหงนหน้ามองฟ้า พร้อมชี้นิ้วตรงไปทางร่างเงาทั้งสามที่กำลังลอยผ่านหน้าไปอย่างหมดแรง

 

 

สตรีผมฟ้ากับสตรีผมเหลือง เริ่มเล่นไล่จับด้วยการใช้เสาหินอ่อนเป็นฐานเหยียบ

กระโดดจากเสาหนึ่งไปเสาหนึ่งด้วยแรงถีบเหนือสุดจินตนาการ ลอยตัวผ่านที่ว่างจนอากาศฉีกขาดออกเป็นสองส่วน

 

 

โคมไฟคริสตัล ผ้าผืนสีแดงที่ห้อยโยงตามเสา รวมไปถึงบานกระจกคริสตัลที่เรียงราย

สิ่งประดับประดาอันวิจิตรศิลป์ที่ถูกทั้งสองคนพุ่งบินผ่าน ล้วนแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ร่วงกระจายเหนือห้องโถง ก่อความโกลาหลแก่ผู้คน

 

 

“ดีมาก! ลาพิส! ไล่ต้อนเจ้าไก่เหลืองมาทางนี้เลย! ”

สตรภูติผมแดงกำลังหัวเราะ

เธอกางปีกสีแดงบินรอที่ปลายทางห้องโถงใหญ่

บินเหนือประตูไม้ขนาดใหญ่ที่สูงห้าเมตร พร้อมกับกางมือสองข้างออก

ปีกสีแดงส่องแสงขาว แผ่คลื่นพลังงาน สั่นมวลอะตอมออกซิเจน รวบรวม แล้วเผาไหม้ให้เกิดเป็นดาบแสงสีเหลืองที่มีแกนเป็นสีน้ำเงิน

 

 

” [ไลฟ์-ออฟ เซเบอร์] !! ”

สตรีภูติสีแดงตะโกนชื่อท่าอย่างห้าวหาญ แล้วฟันดาบแสงนั้นออกไปในแทยง

 

 

*ฉับ! *

 

 

ตัดเสาที่ค้ำหลังคา ทำให้เศษกระเบื้องดินเผาและโครงไม้หลังคา พังถล่ม หล่นลงมาทับเจ้าไก่ตัวน้อยที่กำลังพุ่งตัวเป็นเส้นตรง

 

 

“เฮ้ย!?! ”

เพราะบินไม่ได้ เลยทำให้ไม่สามารถหักเลี้ยวกลางอากาศได้

เจ้าไก่จอมวายร้ายได้ถูกเศษกระเบื้องหล่นทับ จมอยู่ใต้ซากไปในพริบตา

 

 

“ฮะ ฮะ ฮะ~ จับตัวได้แล้ว~”

[มื้อเช้า— กินต้มไก่กันค่ะ!]

“ไม่น้าาาา!?! ”

สามสาวดูร่าเริงดี

พวกเธอสามคนยืนล้อมวงหยอกล้ออย่างร่าเริง บนเศษซากแห่งความพินาศที่พวกตนก่อ

 

 

*แกร๊ก*

เสียง– เหยียบย่างผ้าเท้าอันหนักอึ้งได้ดังขึ้น

*แกร๊กก–!! *

และดังมากขึ้น

*แกร๊กกกกก!!!! *

และดังมากขึ้น—

 

 

“พวก— เธอ! ”

“เอะ!? ”

“แย่แล้ว! นักบวชใจยักษ์ประจำวิหารรู้ตัวแล้ว! ”

[หนีเร็วทุกคน!]

“เดียวก่อน!! คิดจะหนีไปไหนของพวกเธอกัน!?! คิดว่ากี่ครั้งแล้วที่มาทำลายวิหาร! อายุก็ปากันจะ 20 ทุกตัวแล้ว ยังทำตัวเป็นเด็กไปได้!! ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะท่าน [เทเรซ่า] จากสาขาใหญ่ขอให้ดูแลเอาไว้ พวกเธอได้ถูก—”

“เออ… ท่านนักบวชครับ… คือว่า… พวกเธอหนีหายไปแล้วนะครับ? ”

“ไวจริงยัยพวกนี้!?! ให้ตายเถอะ ท่านนักบวชใหญ่ [เทเรซ่า] คิดยังไง ถึงได้รับเลี้ยงเจ้าสามตัวนี้มากันนะ? ”

นักบวชวัย 40 ทำได้เพียงแต่บ่นกับอากาศที่ว่างเปล่าเท่านั้น

 

 

***ณ ทุ่งหญ้าข้างหลังวิหารอันกว้างใหญ่***

พื้นที่ขนาดใหญ่แห่งนี้ คือพื้นที่สำหรับทำการเกษตรไร่องุ่นผลิตไวท์ชั้นดี

 

 

แสงออโรร่าวาดผ่านเหนืออรุณเบิกฟ้า

ลมเย็นอ่อนระบายพัดโบกผ่านเหนือไร่องุ่นที่ส่องแสงสีม่วงดั่งเป็นทุ่งอัญมณี

ที่แห่งนี้มีสตรีสามคนกำลังวิ่งเล่นด้วยสีหน้าที่เบิกบาน

 

 

*ไม่มีใครล่วงรู้ความจริง*

“วะ ฮะ ฮะ ฮะ! ”

“เห็นพวกนั้นตอนถูกพวกเราถล่มยับไหม? ”

[เห็น เห็น]

“รู้สึกสะใจเป็นบ้าเลย”

“สมน้ำหน้า บังอาจมาสร้างรูปปั้นโง่ ๆ ล้อเลียนพวกเรากันได้ ถ้าได้พลังเทพเจ้ากลับมารอบนี้ จะแกล้งพวกบ้านี้ยังไงกลับดีนะ? ”

[แนะนำ ส่งอสูรยักษ์นิวเคลียร์สูง 100 เมตร ลงมาเกิดที่โลกนี้ดีไหม?]

“เจ้าตัวที่ชื่อว่า [โกจิ***า] นั่นสินะ? น่าสนุก! ”

 

 

*ไม่มีใครล่วงรู้ความจริง เกี่ยวกับกลุ่มของสาวน้อยทั้งสามคนที่มีร่างกายพิการ*

“ว่าแต่ท่านยมก็เข้าใจคิดนะ ที่ส่งพวกผมมาเกิดตรงหน้าวิหารของตัวเองแบบนั้น”

“เข้าใจคิดหรือว่าจงใจแกล้งกันแน่? ต้องทนฟังพวกสัตว์วิญญาณชั้นต่ำมาด่าพวกเราทุกวันตลอด 20 ปี? ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะความอ่อนโยนของ [เทเรซ่า] คนนั้น คงได้เผ่นหนีกันออกไปเองตั้งแต่แรกแล้ว! ”

[นักบวช [เทเรซ่า] – ใจดี — พลังวิญญาณ — ขั้วบวกล้นเหลือ]

 

 

*ไม่มีใครล่วงรู้ความจริง ว่าพวกเธอนั้น มีต้นกำเนิดยังไง และทำไมถึงถูกนำมาทิ้งที่หน้าวิหาร*

“ใครจะยอมโดนลงโทษให้กลับมาเกิดใหม่ในร่างโง่ ๆ นี้จนครบอายุไขกัน? ”

“ท่านยมพูดเองนะว่าถ้าสะสม [วิญญาณหลงทาง] ได้ครบจำนวน พวกเราจะได้กลับคืนสู่ความเป็นเทพเจ้าอีกรอบ”

[ถูกต้อง!]

 

 

*ไม่มีใครล่วงรู้ความจริง ว่าพวกเธอคือเทพเจ้าที่กลับลงมาจุติใหม่*

สตรีทั้งสามคนวิ่งไปหลบหลังพุ่มองุ่นขนาดใหญ่ที่สูงท่วมเหนือหัว แล้วหยิบขวดแก้วใสออกมา

ภายในขวดนั้น ได้บรรจุสารบางอย่างที่ดูคล้ายกับเป็นไอหมอกสีเงิน

“ได้เวลา กลืนกินดวงวิญญาณ”

“ยัยไก่ห้ามกินนะ”

“ทำไมละ? ฉันเองก็ต้องการพลังเทพเจ้าคืนเร็ว ๆ เหมือนกันนะ! ”

[ลงโทษที่แกล้งพวกเรา อีกอย่าง ไม่ใช่ว่าแอบไปหม่ำวิญญาณร้ายของอาชญากรคนเดียวเมื่อวานมาหรอกหรือยังไง?]

“อุ!? รู้ได้ยังไง… ก็ได้…”

 

 

สตรีผมสีฟ้ากับผมสีแดงเริ่มเปิดฝาขวดออก

ทันทีที่เปิดออก หมอกสีน้ำเงินก็พวยพุ่งแผ่ขยาย ราวกับอย่างจะเร่งรุดหนีไปให้ไกล

 

 

ทว่าราวกับมีแร่งแม่เหล็กบางอย่างดึงดูดมันเอาไว้

มันไม่อาจหนีไปไหนได้

กลับกันแล้ว ร่างของมันกำลังถูกแยกเป็นสองส่วน วิ่งเข้าหาสตรีสีฟ้ากับสีแดงแทน

วิ่งเข้าหา แล้วถูกกลืนหายเข้าไปภายในร่างกายของทั้งสองคนไป

“ [พลังวิญญาณขั้วลบ] เพิ่มขึ้นอย่างงั้นหรือ? … อย่างว่า เป็นวิญญาณร้ายนี่นะ”

สตรีผมแดงพูดกับตัวเองเช่นนั้น—

 

 

***

~โอ๊ เหล่า เทพเจ้าทั้งสามองค์~

~เหล่าเทพเจ้าทั้งสามองค์ที่ไม่เคยพบกับความสุขยามมีชีวิต จักพบกับความสุขในภพแห่งเทพ~

~เหล่าเทพเจ้าทั้งสามองค์ได้สัมผัสอำนาจเหนือสิ่งมีชีวิต ~

~เหล่าเทพเจ้าทั้งสามองค์ได้เล่นสนุกอย่างเกินขอบเขต~

~เหล่าเทพเจ้าทั้งสามองค์นั้นลืมตัว~

~เหล่าเทพเจ้าทั้งสามองค์ได้ล้ำเส้น ที่มิควรก้าวล้ำ~

~ดังนั้น เหล่าเทพเจ้าทั้งสามองค์จึงมีภารกิจ~

~ต้องออกล่าตามหาวิญญาณร้าย~

~เข่นฆ่าเหล่าคนบาปหนา~

~เพื่อเติมเต็มดวงวิญญาณของเทพเจ้า~

~เป็นภารกิจ เพื่อหวนกลับคืนสู่ความเป็นเทพเจ้าผู้คุมแดนนรก~

~ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงได้ลงมาจุติบนโลกของคนเป็นในอีกคร่า~

***