ในป่าใหญ่มีกระท่อมถูกปลูกอยู่หลังหนึ่ง

กระท่อมนั้นถูกสร้างจากขนมหวานแสนอร่อย

มันส่งกลิ่นหอมโชยล่อลวงเด็กผู้อยากรู้ให้เข้ามา

 

 

เด็กสาวกับเด็กชายต่างยินดีที่ได้เจอสมบัติลับแห่งป่า

พวกเขาเข้าไปกินบ้านขนมอย่างสำราญ กัดแทะบ้านขนมหวานอันสวยงามจนเว้าแหว่ง

แต่บ้านที่สวยงาม ย่อมไม่มีทางที่จะไร้เจ้าของดูแล

 

 

เจ้าของบ้าน [แม่มดแห่งป่า] ได้กลับมาแล้ว

 

 

อ๊ะ —? แย่ละสิ!

พวกเรากินมันเข้าไปแล้ว! จะทำยังไงดี!?

 

 

เด็กน้อยทั้งสองคนกำลังหวาดกลัว

 

 

แต่แทนที่แม่มดสาวจะโกรธตีหน้ายักษ์ เธอกลับส่งยิ้มหวานด้วยใบหน้าที่เป็นมิตร

ไม่เพียงแค่ไม่โกรธ แต่เธอยังยินดีที่จะใช้อำนาจเวทมนตร์ซ่อมแซมบ้านขนมหวานจนกลับมาใหม่เอี่ยม

 

 

“เชิญรับประทายเท่าที่ต้องการเลยจ๊ะ”

 

 

เด็กทั้งสองคนรู้สึกดีใจมาก

พวกเขากินบ้านขนมเข้าไปเพิ่ม

กินแล้วกินอีก จนกระทั้งร่างกายถูกขุนจนอ้วน

 

 

“แหม~ อ้วนได้ที่เลยนะจ๊ะ”

แม่มดสาวส่งยิ้มให้กับเด็กที่ถูกขุนจนอ้วนพี

เธอเดินเข้าไปใกล้เด็กทั้งสอง

ลิ้นของเธอกำลังเลียริมฝีปากด้วยความหิวโหย

แล้วจับเด็กที่ถูกขุนจนอ้วน กลืนกินเข้าไปทั้งเป็นในพริบตา

 

 

เด็กทั้งสองถูกฆ่าในป่าลึก

ไม่มีใครรับรู้

ไม่มีใครมาช่วยเหลือ

ตายอย่างโดดเดี่ยวเช่นนั้น

 

 

***

นิทานแม่มดที่ขุนเด็กจนอ้วนเพื่อหลอกกิน เป็นนิทานพื้นบ้านที่ฉันเคยได้ยินและจดจำมา

มันเป็นเรื่องที่ฟังดูบ้าบอและไร้สาระ ที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น หรือเป็นไปได้จริง

 

 

แต่มันกลับสามารถเกิดขึ้นได้จริง

ฉัน… คือเด็กที่ถูกขุนจนอ้วน…

และฉัน… กำลังจะถูกฆ่า โดยไม่มีใครสนใจ… เหมือนในนิทาน…

 

 

“อ่าว—? ทำไมถึงนิ่งไปละ? ”

เจ้ามดที่พยายามจะฆ่าฉัน กำลังก้มลงมาจ้องใบหน้า

ภาพของใบหน้าตัวเองที่ได้ถูกสะท้อนบนผิวเปลือกตาแข็งของมนุษย์มด มันเป็นภาพของเด็กสาวผิวซีดหน้าตาน่าเกลียดที่ดูไม่ได้

แววตาของเธอ… ช่างดูไร้ชีวิตยิ่งนัก

 

 

“ทำไมถึงนิ่ง? ไม่คิดดิ้นรนสักหน่อยหรือ? แบบนี้มันก็ไม่เรียกว่าเป็นการแก้แค้นสิ? ”

จะพูดอะไรก็พูดไป…

เพราะว่าฉัน… ตัวฉัน… ไม่มีความหมายที่จะให้มีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้ว…

พอกันทีชีวิตนี้—

 

 

“ใครบังอาจทำให้เด็กสาวต้องร้องไห้!”

 

 

เอ๊~!?!

ใครนะ!?

 

 

*บรึ้ม!*

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!?!”

 

 

มือของศพที่จับฉันเอาไว้ ล้วนถูกแผดเผาด้วยเปลวไฟที่มาพร้อมกับระเบิด

ส่วนฉันกำลังกรีดร้องออกไปด้วยปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติ

ถึงจะยังไม่เห็นหน้า แต่ด้วยเสียงที่คุ้นหู มันเลยทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าคนที่บุกรุกเข้ามานั้นคือใคร

เสียงของคนบ้าแบบนี้ มีแค่พี่สาวภูติหัวแดงคนนั้นเท่านั้นนั่นแหละ!

 

 

“อึ๊ก!”

เป็นเพราะกรีดร้องออกไปโดยไม่ทันตั้งตัว เลยทำให้ปากแผลตรงแขนขวาเปิดมากขึ้นกว่าเดิม

เจ็บอ๊ะ!

แง!

 

 

“พบเด็กสาวมีบาดแผลฉกาจฉกรรจ์! ต้องรีบรักษาด่วน!”

เอ๊ะ?

 

 

ตรงหน้าของฉันกำลังเต็มไปด้วยแสงสว่างสีแดง

เป็นแสงสว่างที่— อบอุ่น…

อบอุ่นและปลอดภัย…

ความเจ็บปวดตรงแขนขวาเริ่มจางหาย

ผิวหนังที่เคยขาดวิ่น กำลังสมานตัวด้วยการแบ่งเซลล์ผิวในอัตราทวีคูณ

เพียงไม่ถึงห้าวินาที บาดแผลร้ายก็ฉับพลันไม่เหลือร่องรอยใด ๆ บนผิวสีเผือกของฉันอีกต่อไป

 

 

“อ๊ะ? แอ๊ะ? ”

นี่ฉันกำลังฝันอยู่หรือเปล่า?

บาดแผลขนาดนี้สามารถหายสนิทได้ในพริบตาเดียวเนี่ยนะ?

 

 

“เอาลูกอมไปอมเล่นก่อน เพราะการรักษาของฉันคือการเร่งอัตราฟื้นฟูของร่างกาย น่าจะดึงพลังงานมาใช้พอสมควร อีกเดียวคงหิวจัดแน่ ๆ ”

“อ๊ะ? ค่ะ? ”

ฉันรับลูกอมสีแดงมาจากมือของเธอโดยที่สมองยังตามสถานการณ์ไม่ทัน—

 

 

พี่สาวภูติกำลังส่งลูกอมให้ฉันด้วยรอยยิ้ม

หนึ่งมือวางลูกอม อีกหนึ่งมือลูบหัวอย่างอ่อนโยนและอบอุ่น

 

 

“คนที่ทำร้ายเธอ คือเจ้าผีบ้าตัวนี้สินะ? ”

“ผีบ้า? ”

“อ๊า… เอาเป็นว่าไม่ต้องห่วง เธอนะปลอดภัยแล้ว”

“ค่ะ? ”

ฉัน… ปลอดภัย?

“เพราะว่าฉันนะอยู่ตรงนี้แล้วยังไงละ”

“!!!”

 

 

หัวของฉันกำลังขาวโพลน

ฉันไม่อาจประมวลหรือเข้าใจในสิ่งที่พี่สาวภูติพึ่งจะพูดกับฉันได้

เธอยิ้ม แล้วหันหลังให้ฉันเพื่อไปเผชิญหน้ากับศัตรูที่กำลังถอยไปชิดอีกขอบฝั่งหนึ่งของเต็นท์

ท่าทางของเขา ดูเหมือนกับว่ากำลังหวาดกลัวตัวตนของภูติสาวผมแดงคนนี้อยู่

 

 

“แก!”

“หืม? เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนอย่างงั้นหรือ? ”

ชายเผ่ามนุษย์มดขบเขี้ยวของตัวเองจนเกิดเป็นเสียงจังหวะ

 

 

กรอด กรอด กรอด

 

 

ทุกจังหวะที่เกิดเสียงขบ พื้นเต็นท์จักเกิดรอยนูนสูงต่ำ

มีบางอย่างกำลังมุดผ่านอยู่ข้างใต้นี้…

 

 

*สวบ*

ศพจำนวนมากกำลังแหวกพื้นผ้าใบของเต็นท์ขึ้นมา

ใช้แขนกับขาเน่า ๆ ที่ส่งกลิ่นเหม็นยื่นขึ้นมาเหนือแผ่นดินอย่างไร้สติ แล้วเปลี่ยนพื้นที่ให้กลายเป็นทุ่งหญ้าแห่งคนตาย

 

 

“ศพ? ซอมบี้!?! กรี—”

“ไม่ต้องตกใจ”

คุณพี่สาวหัวแดงเอยแทรกก่อนที่ฉันจะได้ทันกรีดเสียงร้อง

 

 

เธอกำลังร่ายระบำ

เอามือสองข้างวางเหนือเข่าตัวเอง แล้วหมุนควงเป็นวงกลมหยินและหยางอย่างเชื่องช้า

แสงสว่างถูกสร้างจากปลายนิ้วทั้งห้า ประสานถ่ายถักให้คลื่นพลังงานเวทมนตร์ประสานเข้าหา

 

 

*พรึบ!*

แล้วระเบิดมันออกเป็นแสงสว่างสีขาว

ฉันรู้สึกได้ว่าแสงนั้นมันมีพลังงานบางอย่าง

เป็นพลังงานบางอย่างที่ทำให้รู้สึกจิตใจผ่อนคลาย

รู้สึกถึงความรู้สึกดี ๆ …

 

 

*ตุบ*

พวกซอมบี้ต่างหยุดเคลื่อนไหว แล้วล้มตัวลงไปกองที่พื้น ราวกับเป็นหุ่นยนต์ที่พลังงานหมด

“แค่เอาวิญญาณแค้นไปใส่ในร่างศพ มันไม่มีเสถียรภาพมากพอที่จะรั้งวิญญาณเอาไว้ได้หรอกนะ รู้เอาไว้ซะ”

วิญญาณ?

ถึงจะไม่รู้ว่าพี่สาวกำลังพูดถึงอะไร แต่ที่ฉันรู้อย่างหนึ่ง คือพี่สาวเขาสุดยอดมาก ๆ เลยละ

 

 

“ส่วนเจ้า โทษฐานที่มารังแกนางฟ้าของฉัน ฉันจะไม่ทำการชำระวิญญาณให้ง่าย ๆ หรอกนะ”

“แก—!!!”

พี่สาวภูติหัวแดงว่าเช่นนั้น แล้วสร้างแสงขาวอาบไปทั่วเต็นท์ที่คับแคบหลังนี้

 

 

“ว๊ากกก!!!”

เขากำลังดิ้นทุรนทุราย

ภายใต้แสงที่ส่องสว่าง ฉันมองเห็นเงาประหลาดผุดขึ้นมาจากด้านหลังของเขา

เงานั้นมีลักษณะคล้ายกับผ้าคลุม

แต่ผ้าคลุมนั้นกลับไม่มีใบหน้าของผู้ถูกคลุม นอกจากปากที่กลวงโบ๋ กับดวงตาที่ไร้แววสะท้อนแสง

ผิวของมันเหี่ยวย่น ดูคล้ายกับเป็นปมของเส้นใยสีเงินที่ถักทอรวมตัวกัน

ทุกครั้งที่เส้นใยเหล่านั้นเต้นกระตุกเร้า เป็นต้องส่งเสียงกรีดร้องดังจนแทบหูหนวก

 

 

เจ้าเงาประหลาดนั้นมีขนาดใหญ่มากขึ้น ใหญ่มากขึ้น…

ใหญ่— จนมีความสูงรวมถึงห้าเมตรได้

“กรี๊ดดดด!!! นั่นมันคือตัวอะไรกันค่ะเนี่ย!? ”

“จำได้แล้ว แกคือเจ้าผีเคียดแค้นที่อยู่ในยานลำนั้นดอกหรือ? นี่ถึงขั้นรวมตัวเป็นวิญญาณที่หนาแน่นจนคนธรรมดามองเห็นได้เชียวหรือ? เพื่อเด็กสาวกับโลกที่งดงามใบนี้ ฉันคงปล่อยผีแบบแกให้หนีรอดไม่ได้แล้วละ”

“ผี!? ”

“ใช่ เจ้านั่นมันคือผี แถมยังเป็นผีที่เคียดแค้นด้วย”

 

 

ฉันมองดูเจ้าสิ่งมีชีวิตที่น่ารังเกียจไปพร้อมกับคำอธิบายของพี่สาว

เพียงแค่เห็นมัน ขาทั้งสองข้างก็ไม่อาจที่จะก้าวเดินได้อีก

ร่างกายแน่นิ่งเสมือนหนึ่งถูกทำให้เป็นหิน

เจ้าสิ่งที่น่าเกลียดนี้คือ [ผี]

น่ากลัวอ๊ะ…

 

 

” นั่งนั่นมันฆ่าเรา”

” คนของคาร์วอย ต้องตาย”

” ฆ่า ฉีกกระชาก แล้วสังหารมัน!”

มันพูดวนเวียนอยู่เช่นนั้นอย่างไม่รู้จักจบสิ้น

 

 

“จะแค้นเคืองมันก็เรื่องของแก แต่ผมไม่ยอมให้มาทำร้ายเด็กคนนี้ได้หรอก ดังนั้นเธอไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะจัดการไล่ปัดเป่ามันให้เอง”

“จะให้ไม่เป็นห่วงได้ยังไงกันค่ะ!!!”

ดูยังไงมันก็ไม่ใช่ตัวอะไรที่จะเอาชนะได้เลยสักนิด!

 

 

” แก! ทำไมถึงต้องมาขัดขวางพวกเราถึงสองคร่า! ตาย!”

ผีแค้นตัวนั้นเริ่มส่งเสียงเสียดแก้วหูจนโครงสร้างเหล็กขึงผ้าใบของเต็นท์สั่นสะท้าน

มันบินขึ้นสูงไปในอากาศ แล้วเริ่มทำท่าจะพุ่งเข้าชนพี่สาวหัวแดง

ในเวลาเดียวกัน ฝ่ายพี่สาวหัวแดงก็กำลังเตรียมที่จะใช้พลังภูติเพื่อร่ายอาคมบทถัดไปในการรับมือ—

 

*สวบ!*

” พี่สาวค่ะ!!”

แต่พอรู้ตัวอีกที ก็มีผีอีกตัวไปปรากฏอยู่ที่ข้างหลังของพี่สาวภูติหัวแดง

มันเอามือเสียบทะลุหน้าอกของพี่สาว

พร้อมกันนั้น เจ้าตัวที่ลอยอยู่ก็พุ่งเข้ามาเสียบพี่สาวจากทางด้านหน้าเช่นกัน

 

 

พี่สาวกำลังถูกรุมเสียบจากทั้งสองฝั่ง…

ถึงจะไม่มีบาดแผล แต่เห็นได้ชัดว่าพี่สาวกำลังมีสีหน้าที่กำลังทุกข์ทรมาน

 

 

“อึ๊ก!… แอบสร้างร่างแยกเอาไว้ตอนไหนกันเนี่ย…? ”

เธอว่าเช่นนั้น

“อย่าคิดว่าพวกเราจะง่ายเหมือนกับคราวก่อนเชียว! คราวนี้ พวกข้าจะเอาร่างกายของเจ้ามาใช้! พวกเราจะไปแก้แค้นเจ้าคาร์นิวอยด้วยกัน!”

สีผิวกับดวงตาของพี่สาวภูติเริ่มซีดจางเหมือนคนตาย

ฉันกำลังรู้สึกได้ว่าตัวตนของพี่สาวกำลังจะหายไป

 

 

” ไม่! ถ้าจะอยากจะฆ่า ก็ฆ่าแค่ฉันคนเดียวพอ! คนอื่นไม่เกี่ยวสักหน่อย!”

จะให้พี่สาวภูติมาสละชีวิตตัวเองให้กับชีวิตไร้ค่าอย่างฉันไม่ได้

ดังนั้นเอาแค่ชีวิตของฉันไปคนเดียวก็พอ—

 

 

[ไม่ต้อง]

แต่พี่สาวภูติกลับส่งสายตาหยุดฉันเอาไว้

ทำไม …

ทำไมถึงต้องยอมมาปกป้องฉันถึงขนาดนี้กันด้วย…

ปกป้องคนที่ไม่มีใครเอาอย่างฉัน…

 

 

” ฉัน— ไม่แพ้หรอก!”

พี่สาวภูติหัวแดงยังคงยิ้มให้ฉัน ถึงแม้ว่าผิวของร่างกายจะซีดเซียวไปแล้วก็ตาม

“คิดจะกลืนกินผมเรอะ? ยังเร็วไปพันปีไอหนู!”

เธอว่าเช่นนั้น แล้วเอามือเสียบทะลุไปที่ร่างกายของศัตรูสวนกลับ

 

 

มือของเธอกำลังถูกหุ้มไปด้วยแสงสว่าง

แสงสว่างนั้นเริ่มแผดเผาศัตรูจากภายใน

“ร่างกายของข้ากำลัง!? นี่มันคืออะไรกัน!!”

“การชำระล้างจากภายในยังไงละ ด้วยการใช้พลังงานวิญญาณต่างขั้วใส่ลงไปในร่างวิญญาณให้เสียสมดุลจนแตกสลาย วิธีแบบนี้ ไอพวกผีแค้นที่พึ่งเกิดได้ไม่กี่วันคงไม่รู้จักใช่ไหมละ? ”

“ไม่ ไม่ ไม่! ข้ายังจะไปโลกหน้าแบบนี้ไม่ได้! ข้ายังต้องแก้แค้นให้กับผู้ที่ถูกสังหารอย่างอยุติธรรมก่อน!”

“ไปถามหาความยุติธรรมที่โลกหน้าไป๊”

“ม่ายยยยยยยยยยยยยยย!!!”

เปลวไฟนั้นแผดเผาผีทั้งสองตัวจนสิ้นเป็นละอองแสงในเวลาไม่นานนัก

 

 

พายุหิมะจักสงบลง

วันใหม่ได้มาเยือนโลก พร้อมกับฝันร้ายที่พึ่งจบลง

แสงอาทิตย์จักส่องแสงลอดทะลุผ่านผ้าใบ

ลอดทะลุลงมาอาบบนร่างกายของพี่สาวภูติหัวแดง ที่แขนทั้งสองข้างของตัวเองได้ไหม้เกรียมจนกลายเป็นสีดำสนิท

 

 

“พี่… ทำไม…? ”

ทำไมถึงยอมเจ็บตัวขนาดนี้เพื่อมาช่วยฉันกันค่ะ…

ช่วยฉัน ที่ไม่มีใครอยากเอาหรือเห็นคุณค่า…

 

 

แต่แทนที่พี่สาวจะพูดถึงเหตุผลอันสวยหรู เธอกลับส่งรอยยิ้มมาให้แทน

ส่งรอยยิ้ม แล้วยื่นมือที่ไหม้เกรียมมาสัมผัสแก้มของฉันเบา ๆ

พร้อมกับพูดอย่างอบอุ่นว่า

 

 

“ไม่เป็นไร ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว”

 

 

ช่างน่าแปลก…

แม้จะเป็นวันที่มีหิมะ..

แต่ทว่าบนใบหน้าของฉัน ณ เวลานั้น… กลับ… เต็มไปด้วยของเหลวจากหยาดน้ำตา…

 

 

ในโลกที่ฉันคิดว่าได้ถูกทุกคนทอดทิ้ง ที่ตรงนี้ ยังมีคนที่ยังคอยปกป้องฉันอยู่