มันคือเตียงที่แข็ง อีกทั้งยังคัน ไม่รู้สึกสบายตัวเลยสักนิด

แต่ร่างกายมันหนาวและเหนื่อยล้าเกินกว่าที่จะลาจากเตียงที่น่าเวทนานี้ไปได้

 

 

*เปรี๊ยง!*

*แกร๊ก!แกร๊ก!แกร๊ก!แกร๊ก!*

“อย่าหยุดยิงนะสหายซุนไกท์ ข้าจะไปหยิบถังพลังงานกับอาวุธสำรวงมาเติมให้!”

“เร่งมือหน่อยสหาย วานาดิไนต์ ไอพวกนี้มีเยอะชะมัด วันนี้คนในเมืองเป็นบ้าอะไรกันไปหมดฟะ!? ”

 

 

ดูสิ

แม้แต่เสียงปืนกับเสียงตะโกนที่หนวกหู ยังไม่สามารถปลุกให้ผมลืมตาตื่นได้เลย—

 

 

“…”

เสียงปืน?

 

 

ผมยันตัวลุกขึ้นจากเตียงที่น่าเวทนา

พอลองลืมตามอง ก็เห็นเพดานที่ไม่คุ้นเคย

มันเป็นบ้านโทรม ๆ ที่เต็มไปด้วยรอยผุพังกับลูกปืน

ข้าวของวางรกระเกะระกะไปทั่ว อีกทั้งยังเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นอับชวนอ้วก

ถึงจะดูเป็นบ้านที่มอบความอบอุ่นให้ผู้อยู่อาศัยได้ แต่ก็ยังรู้สึกบอบบาง หนาวเหน็บจนชวนให้ปวดหัวอยู่ดี

 

 

“เสื้อกันหนาว… ยังอยู่แฮะ”

ผมลองตรวจสอบอุปกรณ์ของตัวเองเป็นอย่างแรก

ปืนกับมือถือไม่มี และเหลือแต่เสื้อกันหนาวสีดำกับเสื้อยืดกางเกงวอร์มที่สวมใส่ก่อนที่จะหมดสติ

 

 

นี่เราสลบไปนานขนาดไหนกันนะ?

 

 

*ตึ๊ง!*

บ้านกำลังสั่น…

 

 

ในเวลาเดียวกันก็มีคนผลักประตูไม้ของห้องจนมันพังหลุดกระเด็นออกไป

ชายที่บุกเข้ามานั้นเป็นชายที่ผมคุ้นหน้าคุ้นตาดี

มันคือเจ้ามนุษย์หมีไซบอร์กผมแดงที่เคยพยายามจะฆ่าผมเมื่อตอนก่อนหน้านี้นั่นเอง

 

 

“ไอลูกลิงมันตื่นแล้ววะ!”

“ลากมันมาช่วยพวกเราสู้เดียวนี้เลยสหาย!”

“เดียว— เหวอ!?!”

มันเล่นวิ่งเข้ามาจับผมโยนข้ามประตูไปที่อีกห้องแทบจะในทันที

ให้ผมได้มีโอกาสยิงคำถามหน่อยสิฟะเจ้าพวกนี้!

 

 

“เอ๊า!ถ้าตื่นแล้วก็มาช่วยพวกเราสู้ซะ!แลกกับค่ายา กับค่าดูแล ที่พวกเราช่วยชีวิตเจ้าเอาไว้ที่เมืองชั้นล่างเมื่อสามวันที่แล้ว”

“สามวันที่แล้ว? ”

” ก็วันที่พวกข้าถูกภูติแปลก ๆ ผมสีแดงจับโยนทิ้งไปนอกเมืองไง!ให้ตายสิ กว่าจะควานหาทางกลับเมืองก่อนพายุเข้าได้ นึกว่าจะต้องหนาวตายไปก่อนแล้ว ส่วนแกนั้นโชคดีมากที่พวกข้าบังเอิญผ่านมาเจอ เลยถือโอกาสช่วยกลับขึ้นมาได้ทันเวลานะ”

ชายไซบอร์กเผ่ามนุษย์สัตว์-กอลิลา ให้คำตอบที่ผมยังคงคาใจอยู่

 

 

สะ— สามวัน!?

นี่ผมสลบไปถึงสามวันเลยเรอะ!

แย่ละสิ ไม่ได้ทำจดหมายลาทิ้งเอาไว้ด้วย

ป่านนี้คงถูกสำนักงานมองว่า “บกพร่องในหน้าที่” แน่นอนเลย…

 

 

” ความจริงคือตั้งใจจะจับแกมาให้ชดเชยค่าใช้จ่ายซ่อมยานของพวกเรา ที่โดนยัยภูตินั้นทำพังต่างหาก”

” นั่นปากเรอะ วานาดิไนต์? ”

” ก็ใช่สิสหาย ซุนไกท์”

 

 

คนที่เป็นมนุษหมีเดินกลับเข้ามาในห้องที่ดูเหมือนจะเป็นห้องรับแขกของบ้าน

แต่สภาพของห้องรับแขกที่ว่า แทบจะกลายเป็นที่กำบังที่มักถูกใช้ในสนามรบไปแทน

 

 

โต๊ะถูกพลิกตั้งเป็นสิ่งกีดขวาง

กระจกบ้านถูกแผ่นไม้ และเครื่องเรือนเอามาสุมตีปิดตาย

ที่ผนังฝั่งขวา ถูกทุบทำลาย เพื้อเชื่อมต่อกับโรงจอดยานรบที่มียานทรงจานบินจอดแช่นิ่งเอาไว้อยู่หนึ่งลำ

จะมีก็เฉพาะหิ้งบูชาเทพ [โนอาร์] ของเผ่ามนุษย์สัตว์ ที่ถูกจัดวางอย่างสะอาดตาดูดีที่สุดในบ้านหลังนี้

 

 

“เลือกไปใช้ซักกระบอกซะ ถ้ายังไม่อยากตาย”

“เดียวก่อนสิ ถึงจะเข้าใจสาเหตุที่มาอยู่ในบ้านหลังนี้แล้ว แต่ว่าจะให้ผมเอาอาวุธไปสู้กับ—”

ไซบอร์กผมแดงชี้นิ้วไปทางหน้าต่าง

ผมเลยชำเลืองตามองลอดผ่านช่องว่างเล็ก ๆ ที่เปิดเอาไว้พอให้เอาปืนเล็งยิงออกไป

 

 

แล้วผมก็ได้เห็นมัน

“เชี่ยไรเนี่ย…!? ”

เห็นเมืองที่กำลังเต็มไปด้วยแสงเงาสีขาวที่กำลังเข้าสิงสู่ร่างกายของผู้คนกันอย่างตามอำเภอใจ

 

 

***

วิญญาณแค้น

พวกมันคือพลังงานวิญญาณที่ไม่อาจไปสู่โลกหน้าได้ เพราะมี [บ่วง] ถูกผูกมัดทิ้งเอาไว้บนโลกคนเป็น

 

 

มันเป็นไปได้หรือที่วิญญาณจะถูกผูกมัดอยู่บนโลกคนเป็น โดยไม่จำเป็นต้องมีร่างกายเป็นตัวเชื่อม?

ธรรมชาติ— ไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อให้วิญญาณจำเป็นต้องอาศัยอยู่ในโลกมิติคนตายเช่นนั้นหรือ?

เพราะถ้าหากเจตจำนงแห่งวิญญาณสามารถอยู่ในโลกของคนเป็นได้อย่างอิสระ โลกใบนี้คงเป็นเหมือนโคลนตมเน่าที่เต็มไปด้วยวิญญาณไปแล้ว

 

 

เรื่องแบบนั้น คงไม่มีใครรู้ความจริง

บางทีสิ่งที่หลงเหลือภายใต้สิ่งที่เรียกว่า [ความแค้น] มันอาจจะเป็นแค่ผลกระทบของ [แนวคิด] ของผู้ตายที่เหลืออยู่อย่างเข้มข้น ในรูปแบบของคลื่นพลังงานที่ไหลเวียนอย่างอิสระบนที่ว่างของโลกก็เป็นไปได้

 

 

ด้วย [จิต] ด้วย [อัตตา] ด้วย [ความปราถนา]

ยิ่งมีสิ่งเหล่านี้รุ่นแรง ก็ยิ่งมีผลกระทบต่อพลังงานแห่งการคงอยู่ของตัวตนที่รุนแรงมากขึ้นตาม

 

 

บางตำนานก็ว่าวิญญาณแค้นเป็นได้เพียงแค่แสงเทียนจาง ๆ ที่เพียงปัดเป่าเบา ๆ ก็จางหายไป

บางตำนานก็ว่าสามารถก่อตัวเป็นรูปร่าง สามารถสิงสิ่งของหรือสิ่งมีชีวิตในรูปแบบต่าง ๆ เพื่อทำการเติมเต็มความปราถนาตอนยังมีชีวิตของผู้ตาย

บางตำนานก็ว่ามีอิทธิฤทธิ์ดั่งเทพ ควบคุมได้แม้แต่ฟ้าดิน—

 

 

***วันที่ 11 เรตนิว ปีที่ 125 เวลา 8:00 น.***

ในเวลาเดียวกับที่นายตำรวจ ออน เอ็ซท กำลังมองดูวิญญาณแค้นบินว่อนเต็มเมือง

 

 

“ลาพิส แมรี่โกลด์ ตามที่เราได้อธิบายไปเมื่อกี้ ศัตรูในคราวนี้คือวิญญาณแค้นที่มีความเคียดแค้นสูงมาก การชำระพวกมันเพื่อดูดกลืนส่งไปให้ท่านยม มันต้องได้คะแนนโควต้ามากแน่ ๆ สรุปง่าย ๆ คือมันเป็นนาทีทองของพวกเรา!ด้วยเหตุนี้ พวกเราจึงจำเป็นต้องปราบวิญญาณเน่า ๆ พวกนั้นกัน!!”

[รับทราบค่ะ =ิ =ิb]

*…แกร๊ก แกร๊ก*

 

 

“เพื่อความรวดเร็วในการรวบรวมวิญญาณ พวกเราควรกระจายแยกตัวไปที่สามทิศของเมือง เราจะไปที่เขตชั้นล่าง ลาพิสไปเขตชั้นบน ส่วนแมรี่โกลด์ไปเขตการค้าที่อยู่ชั้นกลางของเมือง ตกลงตามนี้นะ!”

[รับทราบค่ะ =ิ =ิb]

*…แกร๊ก แกร๊ก*

 

 

“ถ้าอย่างงั้น—”

*…แกร๊ก แกร๊ก*

“ได้โปรด ช่วยเลิกเกาตูดตอบได้แล้วแมรี่โกลว์!”

* แกร๊ก… *

 

 

ผมกำลังเกาตูดเบา ๆ ตอบยัยไก่เหลืองด้วยความรู้สึกที่ขี้เกียจแม้แต่จะลุกขึ้นมาบิน

 

 

แบบว่าขี้เกียจอย่างแรงงะ

แบบว่าข้างนอกมันมีพายุหิมะด้วยอะ

แบบว่ามันหนาวนะ ไม่มีแรงเลยงะ

แบบว่าร่างกายกำลังต้องการพลังงานงานโลลิ หรือโชตะน้อยงะ

 

 

ถึงสหายเทพไร้หน้ากับยัยไก่เหลืองจะตัวเล็กน่ารักน่ากอด แต่อย่าให้ถูกรูปลักษณ์นั้นหลอกได้เชียว

ข้างในร่างกายที่ดูน่ารักนั่นนะ มันคือป้าแก่ที่มีอายุมากกว่าหนึ่งพันกว่าปีเลยเชียวนะ

เพราะฉะนั้น ผมเลยไม่สามารถเติมเต็มพลังงานความน่ารักมาจากสหายทั้งสองคนนี้ได้

 

 

“รู้สึกเหมือนกำลังถูกใครบางคนด่าอยู่เลยแฮะ…”

ยังมีเซ้นต์ดีไม่หายเลยนะยัยไก่เหลืองนี่…

 

 

ผมเอียงตัวที่ล้มนอนอยู่บนเตียงนุ่ม ๆ ในโรงแรม เพื่อพลิกตัวเองหันไปมองทางหน้าต่าง

ข้างนอกเมืองกำลังวุ่นวายได้ที่

วิญญาณแค้น… ปกติถ้าแยกกันแค้นเป็นรายบุคคล มันจะไม่มีพลังงานวิญญาณที่มากพอจนมีผลกระทบกับโลกคนเป็นได้หรอก

แต่ดูเหมือนว่าจะมีไอบ้าตัวไหนสักคนไปสอนพวกมันให้สิงสู่พวกมีญาณสัมผัสผี จนกลายเป็นเรื่องเข้าให้

ไอเราก็ว่าสองสามวันที่ผ่านมา ทำไมอยู่ ๆ พวกวิญญาณแค้นในเมืองถึงมีจำนวนดูน้อยลง

คงจะรวมรวบ แล้วรอคอยคืนที่มีพระจันทร์เต็มดวงเพื่ออกมาอาละวาดนั่นละ

 

 

พวกมันก็มารวมตัวกันเยอะจริง ๆ นั่นละ

แต่แบบว่ามันขี้เกียจอ๊ะ…

 

 

“หมดแรงง่า…”

“ฉันละรู้สึกหน่ายกับเธอชะมัด…”

แค่ผีแค้นงี่เง่าฝูงหนึ่งพวกเธอสองคนเอาอยู่ อยู่แล้ว จริงไหม?

วันนี้ผมขอนอนขี้เกียจ—

“ถ้าไปที่เมืองชั้นกลาง น่าจะมีโอกาสได้เจอเด็กคนนั้นด้วยนะ”

 

 

“เอโซ ลาพิส ผมขออกตัวไปปราบผีก่อนละ!”

 

 

[ว๊ายยย ๑_๑]

“เร็ว!? ”

 

 

***

ผมกำลังบินทะยานออกมาจากหน้าต่างดั่งเป็นดาวหางแดง แรงสามเท่า

เป้าหมายคือเมืองชั้นกลาง เขตย่านการค้าที่มีสำนักงานตำรวจสากลตั้งอยู่

 

 

” หิมะ— แรงเวอร์!? ”

สภาพอากาศนั้นแย่มาก

ที่ดาวดวงนี้กว่าจะเริ่มมีแสงตะวันส่องให้อบอุ่น ก็ต้องรอจนกว่าจะเข้าย่าง 12:00 น. ของวัน

ดังนั้น ในวันที่หนาวและมีพายุหิมะเข้า แถมยังไม่มีแสงตะวัน จึงทำให้มีอุณหภูมิที่แทบจะเรียกได้ว่าใกล้เคียงกับนรก

 

 

ติดลบถึง 40 องศาเซลเซียส…

นี่ถ้าไม่ได้วิชาภูติของผมช่วยเอาไว้ คงได้หนาวตายอยู่ข้างนอกนี้ไปแล้ว

 

 

ท่ามกลางพายุหิมะขาว มีวิญญาณฝูงหนึ่งกำลังบินตรงมาทางผม

พวกมันส่งเสียงร้องแข่งกับเสียงลมพายุ

พวกมันเบิกตาที่ไม่มีอยู่จริงจนกว้างโตเท่ากับลูกฟุจบอล แล้วพุ่งเข้ามาหมายจะยึดร่างกายน้อย ๆ นี้ให้เป็นของพวกมัน

 

 

“กำลังรู้สึกเหนื่อย ๆ อยู่พอ ขอเติมเต็มพลังงานวิญญาณหน่อยแล้วกัน”

ผมกางปีกภูติสีแดงออก แล้วเร่งปฏิกิริยาพลังงานวิญญาณเพื่อเตรียมโจมตีพวกมัน

แต่คราวนี้ไม่ใช่การโจมตีเพื่อชำระ

แต่เป็นการ [ดูดกลืน] เพื่อเน้นการสะสมวิญญาณเข้ามากักเก็บอยู่ในร่างกายนี้แทน

 

 

*พรึบ!*

 

 

ราวกับมีวังวนแห่งแรงดึงดูดเกิดขึ้นมาบนใจกลางลำตัวของผม

วังวนนั้นไร้สีกับแสง และเต็มไปด้วยคลื่นวิญญาณขั้วบวก ที่พร้อมจะดึงดูดคลื่นวิญญาณขั้วลบเข้ามาหา

 

 

เหล่าวิญญาณขาวที่พุ่งเข้ามา แทบไม่ต่างอะไรไปจากคนที่ว่ายน้ำเข้าหาวังน้ำวน

กว่าจะรู้ตัวว่ากำลังจะถูกดูดกลืน มันก็สายไปแล้ว

 

 

“อึ๊ก… รสชาติแย่ชะมัด เกลียด!”

 

 

เวลาที่สูบวิญญาณเข้ามาในจิตวิญญาณ จะรู้สึกได้ถึงรสชาติและความเปรมปรีดิ์แห่งการดื่มกินแผ่นซ่านไปทั่ว

ถ้าวิญญาณดี จะมีรสอร่อย รสแห่งความปิติ ความรู้สึกแห่งความอิ่มเอมอันแสนเข้มข้น เหมือนกับสุดยอดวิญญาณเผ่าปีศาจที่เคยได้ลองชิมเมื่อประมาณ 100 ปีที่แล้ว

แต่ถ้าวิญญาณเน่าเหมือนอย่างเจ้าพวกนี้ มันจะให้ความรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังกินของเน่า ๆ เสพความทุกข์เข้าไปเข้าในแทน

 

 

วิญญาณแค้นรสชาติมันแย่จริง ๆ นั่นละ

 

 

“แหวะ!ไม่เอาแล้ว ถ้าเจออีก คราวนี้จับยัดใส่ขวดแทนดีกว่า”

ผมพูดกับตัวเอง แล้วเริ่มมองดูจุดที่มีวิญญาณน้อย ๆ เพื่อพยายามหาทางเลี่ยงพวกมัน

แบบว่าอยากไปเจอนางฟ้าโลลิตัวน้อยของผมเร็ว ๆ งะ

 

 

แต่… จะว่ายังไงดี ทั้งเมืองดันเต็มไปด้วยพวกวิญญาณแค้นทั้งนั้นเลยแฮะ

พวกผีบ้ามันเล่นบินเข้าออกบ้านเรือนกันอย่างตามอำเภอใจ

พวกมันเสาะหาร่างกายที่มีญาณรับรู้ดี แล้วสิงร่าง เพื่อควบคุม แล้วคว้าอาวุธ พากันออกมาเพื่อหมายที่จะแก้แค้นคนที่ฆ่าตัวเองในสมัยที่ยังมีชีวิต

เพราะมันเป็นเมืองเถื่อนที่พร้อมจะแจกกระสุนทุกวัน เลยทำให้มีคู่แค้นคู่รักกันเต็มบ้านเต็มเมือง

แต่เป็นเพราะไม่สามารถควบคุมร่างกายที่มีวิญญาณเดิมได้อย่างสมบูรณ์ เลยทำให้พวกมันเริ่มมีความสับสน แล้วกลายเป็นคนบ้า คว้าอาวุธมายิงกันมั่วไปหมด โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายนั้นจะเป็นใคร

ผลลัพธ์เลยทำให้สภาพของเมืองในปัจจุบันนี้วุ่นวาย เต็มไปด้วยคนที่ถูกผีบ้าพวกนี้เข้าสิง

 

 

“ฮึ่ม!”

ผมสร้างม่านพลังงานเข้มข้นเพื่อใช้ป้องกันกระสุนปืนใหญ่ที่ยิงมาจากตรงไหนก็ไม่รู้มาทางผม

ไม่เพียงแค่กระสุนปืนใหญ่ แต่ยังมีกระสุนรังสีที่ดวงตามองไม่เห็นสาดเป็นห่าฝนไล่ตามหลังมาอีก

 

 

ไม่ไหวแฮะ

ถึงจะเป็นผม แต่ถ้าให้เอาแต่ป้องกันแบบนี้มันก็เหนื่อยเป็นเหมือนกันนะ

บินแบบนี้มันไม่ต่างอะไรไปจากบอกคนอื่นว่า “เป้ายิงอยู่ตรงนี้” เลย

ผมรีบบินลงต่ำจนแทบจะติดพื้นถนนที่เต็มไปด้วยการต่อสู้อันวุ่นวาย

 

 

จะบินตัดเมืองก็โดนโจมตีทางอากาศ

บินเลียบพื้นก็ดูท่าจะเจอเรื่องวุ่นวาย

แถมวิสัยทัศน์ยังแย่เพราะพายุหิมะที่พัดเข้ามาในเมืองอีก

คนกำลังรีบ ๆ อยู่

เริ่ม… ชักจะรู้สึกรำคาญ…

เดียวแม่ก็เป่าให้เรียบวุธไปทั้งเมืองเสียเลยหรอก…