“ด้วยนามแห่งเทพเจ้าโนอาร์ ผู้มอบชีวิตให้แด่พวกเราเผ่ามนุษย์สัตว์”

“ด้วยนามแห่งเทพเจ้าโนอาร์ เทพเจ้าผู้ยังมีชีวิตเพียงหนึ่งเดียว”

“ข้า [ซุนไกท์] ”

“ส่วนข้า [วานาดิไนต์] ”

“” พวกเราสองคน คือสุดยอดนักสำรวจของเผ่ามนุษย์สัตว์ ผู้ศรัทธาแห่งธิดา โนอาร์ กลุ่ม [บิกทรี] !””

 

 

*บรึ้มมม!!!*

 

 

เกิดระเบิดควันพุ่งออกมารอบทิศยานหุ้มเกราะอย่างไร้ความหมาย

อยากจะตบมุขว่า “ชื่อบิกทรี ทำไมมีสองคน? ” แต่มันพูดไม่ออก

เจอพวกไม่เต็มเต็งอีกแล้ว…

 

 

คนที่ชื่อว่า วานาดิไนต์ เป็นชายเผ่ามนุษย์หมีที่มีใบหน้าคม ดูดุดัน และมีความสวยงามเหมือนผู้หญิง

เขามีผมสีแดงเรียบตึงยาวปะหัวไหล

ผิวของร่างกายมีความเรียบมัน จนดูไม่ต่างไปจากผิวสังเคราะห์เทียมที่นิยมใช้ในการสร้างหุ่นยนต์เสมือนจริง

 

 

ส่วนอีกคนที่ชื่อซุนไกท์ เป็นชายเผ่ากอลิล่าที่มีรูปร่างผอมเพรียว ผู้มาพร้อมกับกล้ามที่สวยงามตามแบบฉบับทหารผ่านศึก

เขามีผมสีดำตัดสั้นเสมอใบหู และมีดวงตาที่ดูอ่อนโยน

ผิวของเขาเองก็ดูเหมือนจะเป็นผิวเทียมเช่นกัน

เป็นคนตัวสูงราวสองเมตรทั้งคู่ และมีดวงตาทำมาจากแก้วเลนส์ใสที่มีแสงไฟสีแดงปรากฏ

 

 

ไม่ผิดแน่

สองคนนี้คงเป็นพวกไซบอร์กอย่างไม่ต้องสงสัย

 

 

เมื่อประมาณ 60 ปีที่แล้ว หรือก็คือในปีประวัติศาสตร์ที่ 65

ผู้ที่อ้างตัวว่าเป็นเทพเจ้ามีชีวิต [โนอาร์] ของเผ่ามนุษย์สัตว์ ได้เปิดโครงการยืดอายุขัยให้กับเผ่าตัวเอง

วิธีการนั้นเรียบง่าย คือการทำผ่าตัดดัดแปลงร่างกาย ให้กลายเป็นกึ่งไซบอร์กไป

 

 

พวกเขาประสบความสำเร็จในการยืดอายุขัยของกลุ่มที่ยอมรับเข้าการทดลอง

แต่ทว่าในอีก 50 ปีถัดมา พวกเขาก็พบกับความผิดพลาดที่ไปล้อเล่นกับอายุขัยของชีวิต

 

 

พวกที่ถูกดัดแปลงให้เป็นไซบอร์กต่างเริ่ม [เพี้ยน] , [สูญเสียตัวตน] หรือไม่ก็เป็น [บ้า]

บ้างก็ว่าเป็นเพราะไม่มีเทคโนโลยี ที่สามารถเลียนแบบสมองของชีวิตได้จริง

บ้างก็ว่าเป็นเพราะชิ้นส่วนที่เกี่ยวข้องกับความทรงจำ มันเสื่อมสภาพตามอายุ

บ้างก็ว่าเป็นเพราะการรับข้อมูลมามากเกินความจำเป็น ตามช่วงชีวิตที่ยืดออกจนผิดเพี้ยน

แต่ถ้าให้กล่าวโดยสรุป คือพวกที่ยอมเปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นไซบอร์กนั้น ล้วนแต่จบลงที่กลายเป็นพวก [บ้า] กันไปหมด

 

 

“เชี่ย!นั่นมันพวก [บิกทรี] นี่หว่า!? ”

“พวกเพี้ยนสุดกู่ อย่าไปยุ่งเลย!”

“ถอยโว๊ย!”

ผมได้ยินเสียงจากพวกที่ไล่ตามมากำลังวิจารณ์เช่นนั้น

 

 

“…”

บิกทรีที่มีสองคน กับยานเหาะหุ้มเกราะเบาหนึ่งคัน

ดูท่าว่าวันนี้ผมจะไปรายงานตัวไม่ทันแน่…

 

 

***

“วันนี้ พวกเราควรออกไปเดินเล่น พร้อมกับพกของสีน้ำตาล แล้วจะมีโชคหล่นลงมาจากฟ้าละ!”

ผมกับสหายเทพและหนึ่งหนูน้อยนางฟ้า พวกเราสี่คนกำลังเดินเล่นในเมืองเถื่อนท่ามกลางความหนาวของลมที่พัดผ่าน

 

 

เพราะกว่าจะมีเที่ยวบินอีกครั้ง พวกเราเลยต้องรออยู่ในเมืองนี้ถึง 7 วันเต็ม

เนื่องจากไม่มีอะไรทำ เลยออกมาเดินฆ่าเวลาเล่นกัน

แต่เป็นที่รู้กันว่าเมืองบ้านี้มันเถื่อนมาก

เถื่อนขนาดที่ว่าแค่มองผ่านหน้าต่างจากห้องพัก ก็จะเห็นมีร่างวิญญาณแค้นจำนวนมากเดินปะปนเนียนไปกับฝูงชน

 

 

บางตัวเอาแต่พ่นคำสาปใส่คนที่เป็นคู่กรณีแค้น

บางตัวเหมือนจะตายโดยยังมีเรื่องที่ค้างคา เลยไม่ได้ไปสู่สุขคติ

บางตัวก็บินวนไป เวียนมา ตรงจุดที่ตัวเองตาย ราวกับต้องการจะเรียกร้องหาความเป็นธรรมให้กับศพของตน

 

 

เป็นเมืองที่เต็มไปด้วยความเน่าเหม็นของพวกผีแค้น…

 

 

เพื่อความปลอดภัยของโลลิตัวน้อยผู้น่ารัก พวกเราจึงเลือกที่จะเดินในเขตย่านการค้าที่ติดกับท่าเทียบยาน

เพราะมันเป็นเขตใต้การดูแลของตำรวจสากล

 

 

สำหรับเมืองนี้ ถ้าใครมาถึงแล้วพลาดหลงทางไปลงประตูฝั่งเขตพักอาศัย รับรองว่าไม่มีทางรอดกลับออกมาได้แน่นอน

 

 

ซ้ายขวาของพวกเราตอนนี้กำลังเต็มไปด้วยร้านค้า ที่มาเปิดจับจองกันเองอย่างไร้ระเบียบ

บางร้านก็เป็นยานเหาะเปิดประทุน มาจอดเรียงสูงขึ้นไป แล้วเอาแผ่นไม้มาวางทาบระหว่างคันรถที่เหาะอยู่ จนทำให้มันดูคล้ายเป็นศูนย์การค้าขนาดย่อมที่มี 7-8 ชั้น

บางร้าน ก็จงใจกางหลังคาผ้าคร่อมถนน แล้วตั้งซุ้มให้รถวิ่งผ่าน เปิดเป็นร้านอาหารที่ให้รถสามารถวิ่งผ่านมาจอดซื้อของกินได้

 

 

“ขอพูดอีกครั้ง สีน้ำตาล จะทำให้วันนี้มีโชคตกลงมาจากฟ้า!”

ผมที่สวมชุดกันหนาวสีน้ำตาลคลุมเอาไว้ กำลังพูดจาอย่างโอ้อวดพร้อมกับกางปีกบิน

วันนี้ละ จะต้องทำให้พวกนางสองคนยอมรับความสามารถในการทำนายของผมให้ได้!

 

 

[อยากกินไอติมใช่ไหม~ เดียวพี่ลาพิสคนนี้จะซื้อให้นะ~ (ᗜˬᗜ) ]

“งั้นหนูขอรส สไลม์พิศวง!”

“ลาพิส เอาทั้งหมดห้าแท่ง จัดไปได้เลย”

สหายไร้แขนกับสหายไร้หน้ากำลังมีความสุขกับการซื้อไอติมให้เด็กน้อยผมสีเงิน

 

 

“เย่~♫♫”

สหายไร้แขนใช้ปีกขนสีเหลืองของเธอรับแท่งไอติมรสสไลม์พิศวงมาแจกคนละแท่งรวมถึงผม ก่อนจะเริ่มกลับไปเดินชมย่านการค้าต่อ

ส่วนโลลิน้อยได้กินสองแท่งละ

เห็นเอโซนิสัยไม่สนชาวบ้าน แต่ใจจริงก็อ่อนโยนน่าดูเลยแฮะ

 

 

“…*งั่ม*”

ส่าแต่ทำไมไอติมมันเค็มจัง

เค็มน้ำตา…

 

 

พวกเธอสนใจผมกันบ้างหน่อยสิยะ!

 

 

“นี่…งั่ม!คือว่าสงสัยมานานแล้ว แบบ…งั่ม!แบบว่าพี่ลาพิส…งั่ม!เออ…งั่ม!ตาบอดหูหนวกจริง ๆ หรือคะ? … งั่ม!”

[อืม 0_0? ค่อย ๆ กิน ค่อย ๆ พูดก็ได้นะ]

“คือแบบว่าพี่ฟังที่คนอื่นพูดได้ เขียนป้ายโต้ตอบได้ ทำทุกอย่างราวเป็นราวปกติ? คืออยากจะบอกว่าพี่สุดยอดมาก ๆ เลยค่ะ!”

[อย่าชมสิ มันเขินนะคะ >\< แบบว่าคนมันฝึกมาเยอะอะ ^\^]

“หน้านิ่งสนิท แต่ป้ายนี่แสดงอารมณ์ได้น่ารักมากเลยค่ะ คุณพี่ลาพิส~”

 

 

กร๊อดดด!!

น่าอิจฉายัยเทพไร้หน้าชะมัด

ทำไมเด็กถึงติดเธอได้ขนาดนี้!?

เพราะหน้าอกสินะ!

เพราะหน้าอกหน้าใจที่ขี้โกงของเธอนั้นสินะ!!?

เดียวคืนนี้ผมจะกลายเป็นนางร้ายละครหลังข่าว แล้วเอาเข็มหมุดไปแอบวางไว้ในรองเท้าเธอซะเลย!

 

 

“ส่วนพี่สาวเอโซ… เป็นมนุษย์นกที่บินไม่ได้? ทำไมพวกพี่สองคนถึงไม่รับการรักษาละคะ? ใช้ชีวิตแบบนี้มันไม่ลำบากหรือคะ? ”

” ถามเรื่องส่วนตัวของคนอื่นใหญ่เลยนะ เจ้าเด็กไร้มารยาทนี่— แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องปกปิดอะไร พวกเราแค่เลือกที่จะไม่รักษาร่างกายที่พิการนี้กันเอง มันก็เท่านั้น”

โลลินางฟ้าผมเงินกำลังไล่ถามสภาพร่างกายของพวกเราไปทีละคน

 

 

” พวกเรา? แสดงว่าพี่สาวแมรี่โกลด์เองก็มีบางอย่างผิดปกติเหมือนกันหรือคะ? ”

นั่นไง เธอกำลังพูดถึงผมอยู่!

ต้องรีบตอบ—

” เธอพิการขานะ เลยทำให้ต้องบินตลอดเวลา”

—โดนยัยไก่เหลืองแย่งตอบไปแล้ว…

” แบบนี้นี่เอง — อ๊ะ!!ร้านนั้นมีขายคุณกระต่ายลูกโป่งขนฟูตัวอ้วนกลมด้วยละ!”

แถมยังโดนกระต่ายแย่งความสนใจไปอีก!?!

 

 

น้องโลลิผมเงินกับสหายสองคนกำลังเดินตรงไปที่ร้านริมทางขายสัตว์เลี้ยง

เดินจากไป โดยไม่คิดแม้แต่จะหันมาเหลียวแลผม…

 

 

ม่าย~ นางฟ้าของผม ได้โปรดสนใจพี่สาวหัวแดงคนนี้ที—

 

 

*บรึ้ม!*

” แว๊กกกกกกกกกก!!!”

 

 

เสียงอะไร?

ผมแหงนหน้ามองขึ้นไปด้านบน

ตรงจุดที่อยู่สูงขึ้นไปจากย่านการค้า คือเขตพักอาศัยของพวกป่าเถื่อนซึ่งสร้างอยู่บนโครงสร้างที่ยกสูงเหนือพื้นดิน

ที่ตรงนั้น กำลังมีเศษปูนปลิวว่อนตกลงมา พร้อมกับร่างเงาของผู้ชายตัวเล็กคนหนึ่ง ที่มีผมกับดวงตาสีน้ำตาล

 

 

ใบหน้าคุ้น ๆ …

“หลบป๊ายยยยย!”

“เฮ้ย!? ”

เจ้ามนุษย์ที่คุ้นหน้าคนนั้นกำลังพุ่งตรงมาทางผม

 

 

ถ้าเป็นมุขการ์ตูนผู้ชาย ฉากต่อจากนี้คงไม่พ้นที่ผมถูกผู้ชายคนนั้นชนใส่ แล้วบังเอิญมือของเขามาขยุ้มที่หน้าอก

เพื่อหลีกหนีการเล่นมุขใต้กระโปรงยอดนิยม ผมเลยใช้พลังภูติสร้างม่านต้านอากาศเพื่อลดแรงพุ่งตัวของอีกฝ่าย แล้วหันตูดใส่หน้ามันแทน

 

 

*ปุ—!*

“เหม็น!? ”

“พูดแบบนี้กับผู้มีพระคุณได้ยังไง ผมล้างก้นมาสะอาดหรอกนะ!!”

ผลลัพธ์คือใบหน้าของเจ้าหนุ่มมาปะทะใส่ตูดของผมเต็ม ๆ ก่อนจะตาเหลือกขาว แล้วนอนแน่นิ่งเหมือนคนตายคาอยู่ที่พื้น

 

 

ให้ตายสิ ช่างเป็นชายที่ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย

 

 

“มนุษย์ที่มีผมสีน้ำตาล… ตกลงมาจากฟ้า… สีนำโชค สีน้ำตาล… กับโชคหล่นลงมาจากฟ้า… วะ ฮะ!ฮะ!ฮะ!!แมรี่โกลด์ เธอทำนายแม่นจริง ๆ ด้วย!!ฮะ!ฮะ!ฮะ!!”

“ไม่ใช่เรื่องตลกสักหน่อยนะ เอโซ!”

“ฮะ ฮะ ฮะ— ขอโทษที— แต่มัน— อดขำไม่ไหว— ฮะ ฮะ ฮะ!!”

 

 

ขอตบหน้าสหายไร้แขนสักปาดจะได้ไหมเนี่ย?

 

 

” เจ้าลิงนั้นตกลงไปในเขตของพวกตำรวจสากลแล้วสหาย!”

” เอ็งแคร์หรือสหาย? ”

” ใครแคร์กันละสหาย!”

“”งั้นลุยแม่มเลย!!””

 

 

มีเงาขนาดใหญ่กำลังบินลงมาจากฝั่งเขตพักอาศัย

 

 

มันคือยานหุ้มเกราะที่ติดตั้งปืนใหญ่รังสีขนาดเล็กหนึ่งกระบอก คู่กับปืนใหญ่ขนาด 50 มม. อีกหนึ่งกระบอก

เกราะหุ้มด้วยเหล็กผสมแร่ตัวนำ เพื่อให้สามารถสร้างม่านพลังงานเป็นเกราะเสริม คอยหุ้มตัวยานเอาไว้อีกชั้น

รูปร่างของมันในภาพรวม แทบไม่ต่างไปจากฐานจานบินที่ติดตั้งปืนใหญ่เอาไว้

 

 

“ทำไมถึงมีอาวุธสงครามมาโผล่กลางเมืองได้กันค่ะเนี่ย!? รีบหนีกันเถอะค่ะ!”

ดวงตาของโลลิน้อยผมเงินกำลังดูตื่นตระหนก

เธอตั่วสั่นพร้อมกับเกาะลาพิสจนแน่นเหมือนเป็นลูกกระรอกตัวน้อย

 

 

นะ— น่ารัก!?

มะ— ไม่สิ!

ปัญหาคือเจ้าบ้าสองตัวที่บังอาจมาทำให้โลลิน้อยตื่นตกใจต่างหาก!

 

 

“สหายซุนไกท์ เจ้าโง่ที่มันมาหาเรื่องพวกเรากำลังสลบอยู่วะ!”

“สหายวานาดิไนต์ เดียวข้าจะลงไปแบกมันกลับไปแขวนตรึงเสาที่หน้าบ้านเอง คนอื่นจะได้ไม่เอาเป็นเยี่ยงอย่าง”

“เห็นด้วยอย่างยิ่ง!”

เจ้าพวกบ้าสองตัวที่ดูยังไงก็คือหุ่นไซบอร์ก กำลังพยายามอุ้มตัวเจ้ามนุษย์หนุ่มที่คุ้นตาขึ้นไปบนยาน

 

 

แต่ว่าผมไม่ยอมปล่อยให้มันหนีไปง่าย ๆ แบบนี้หรอก

 

 

“พวกแก!บังอาจมาทำให้โลลิน้อยของผมต้องหวาดกลัวอย่างงั้นหรือ!กระผม ตัวแทนแห่งแสงจันทราแดง นักปราชญ์สีชาดแห่งเผ่าภูติผู้ยิ่งใหญ่จะเป็นผู้ลงทัณฑ์แกเอง!”

” แกใครวะ? ”

” คนไม่เกี่ยวข้องอย่ามายุ่ง ถ้ายุ่ง ตาย!”

เจ้าบ้าสองตัวกำลังเบ่งกล้ามข่มขู่ผมที่บินเข้าไปแทรก

พวกมันโยนเจ้าหนุ่มมนุษย์ที่คุ้นหน้าออกไป เหมือนเป็นการโยนขยะ ก่อนจะกระโดดกลับขึ้นไปปีนอยู่บนยานหุ้มเกราะอีกครั้ง

 

 

เสียงสั่นพ้องสะสมคลื่นพลังงานเริ่มดังเสียดสีอากาศ พร้อมกับที่ฝูงชนเริ่มพากันเดินถอยออกห่างอย่างใจเย็น

แสดงว่าคงยิงกันบ่อยจนคุ้นชินตา คนพวกนี้เลยดูไม่ตื่นตระหนกกันเท่าไหรนัก~

 

 

“ดูสิว่าต่อหน้ายานหุ้มเกราะ จะทำปากเก่งได้อีก–”

*กึ่ง!*

“—!?? ”

 

 

พูดมากน่ารำคาญ

ช้ามาก

พวกมันกว่าจะกระโดดขึ้นรถ แล้วเตรียมเร่งสะสมพลังงานเพื่อยิง ก็ต้องใช้เวลาร่วมไปมากกว่า 20 วินาที

เวลาแค่นี้นะ ไม่ได้กินผมหรอก จงรับรู้เอาไว้ซะ

 

 

ผมกำลังใช้พลังภูติ สร้างม่านสนามพลังแม่เหล็กสองขั้วขึ้นมาในอากาศ

สั่นพ้องอะตอม บิดเบือนคลื่นพลังงาน ก่อให้เกิดเป็นสนามพลังที่บิดเกลียวเป็นคลื่นพายุ

 

 

*กึง กึง กึง*

ยานเหาะของศัตรูกำลังเอียงตัวไปตามกระแสคลื่นสนามแม่เหล็กที่มองไม่เห็น

เสียงวัสดุเหล็กบุบบี้ดังขึ้นต่อเนื่องดั่งเป็นกลองศึก

 

 

“แว๊กกกกกกก!?!”

เสียงกรีดร้องโหยหวนดังสะท้อนไปทั่วท้องฟ้าแห่งฤดูหนาว

พุ่งหายลับตาไปในหมู่เมฆาที่ก่อตัวหนา

สิ้นสลายไม่เห็นอีกแม้แต่เงา

 

 

ในระหว่างนั้น ผมก็แอบเหลือบตามองโลลิน้อยผู้น่ารัก

เธอกำลังอ้าปากค้างมองผมอยู่ละ

เป็นยังไง? ผมดูเท่ไปเลยใช่ไหมล่า~

 

 

“เอาละ เรื่องจบแล้ว พวกเราไปเดินเล่นต่อ—”

“เดียว… คุณตรงนั้น… ช่วย… พาผม… ไปที่สำนักงาน… ตำรวจ… ที…”

อะไรกันอีกเนี่ย?

 

 

ดูเหมือนว่าเจ้าหนุ่มมี่คุ้นตากำลังพยายามจะขอความช่วยเหลือ

แต่เจ้านี่ไม่ใช่โลลิและไม่ใช่โชตะ ผมเลยรู้สึกไม่ค่อยอยากช่วยมันสักเท่าไหร

แต่ต่อหน้านางฟ้า ผมคงต้องทำตัวให้ดูเท่เอาไว้ก่อน

เพราะเด็ก ๆ นะ ย่อมต้องชอบฮีโร่อยู่แล้ว จริงไหม?

 

 

“ก็ได้ ผมจะช่วยนาย— เออ…นายตือ— ออน เอ็ซท? ”

“อ๊ะ? คุณ แมรี่โกลด์? ”

พอได้เห็นหน้าชัด ๆ เลยทำให้จำได้แล้วว่าเขาคือใคร

เจ้าหมอนี่คือนายตำรวจผู้มีฝีมือการทำอาหารสุดเก่งกาจ นายตำรวจ ออน เอ็ซท ผู้นั้นนั่นเอง
 

มือเย็นนี้จะได้กินของอร่อยแล้วสินะ~