***วันที่ 7 เรตนิว ปีที่ 125 เวลา 24:30 น.***

ทวีปสนามแม่เหล็กภาคตะวันออก เมือง บูเล็ตฟรีโซน

“ถึงเมืองที่นัดหมายแล้ว”

บุรุษหนุ่มผมสีน้ำตาลหน้าตาอ่อนประสบการณ์ต่อโลก [ออน-เอ็ซท] กำลังลงจากยานเหาะลำโตที่จอดเทียบหอคอยสนามบินของเมือง

 

 

“ก่อนอื่นต้องรีบไปรายงานตัว— แต่เหลือเวลาอีกแค่ครึ่งชั่วโมงเองแฮะ”

ชายผู้มาเยือนกำลังพูดกับตัวเองด้วยสีหน้าที่ตึงเครียด ในตอนที่ก้มมองดูเวลาจากมือถือรูปปืนลูกโม่

 

 

เวลาเพียงครึ่งชั่วโมง…

มันไม่ใช่เวลาที่ต่อให้รีบวิ่งแค่ไหน ก็สามารถทำให้ทันเวลาได้

สำหรับชายที่มีนิสัยซื่อตรงอย่างเขา ย่อมไม่มีวันยอมรับการเข้างานสายแม้เพียงหนึ่งวินาที

 

 

“คงต้องจ่ายค่ารถโดยสาร…”

ว่าแล้ว ออน เอ็ซท ก็เปิดยอดเงินของตัวเองที่เหลืออยู่ในเดือนนี้ดู

 

 

[ยอดคงเหลือ = 300 ยูนิต]

 

 

*กระฉูด*

เลือดสีแดงจำนวนมากกำลังไหลทะลักออกจากปากของเขา เสมือนหนึ่งเป็นพระเอกนิยายกำลังภายใน

แม้นใบหน้าจะยังยิ้ม แต่ภายในใจกลับกำลังชอกช้ำบาดเจ็บ

ยอดเงินคงเหลือของเขาช่างน่าอนาจปวดใจยิ่งนัก

 

 

อย่าว่าแต่ค่ารถเลย แค่ค่าอาหารหนึ่งมื้อจะยังมีพอใช้หรือเปล่าก็ยังไม่อาจจะทราบได้

 

 

โลกไดม่อนคือโลกที่บังคับใช้เงินมาตราเดียวกันทั้งโลก

มันไม่ใช่ว่ามีประเทศใดประเทศหนึ่งมีอำนาจเหนือประเทศอื่น จนสามารถทำเรื่องเช่นนี้ให้เกิดขึ้นมาได้

แต่เป็นเพราะประวัติศาสตร์ของดาวดวงนี้ ที่ทุกเผ่าพันธุ์มีจุดกำเนิดร่วมกันมาจากประเทศเพียงหนึ่งเดียวต่างหาก เรื่องเช่นนี้จึงเกิดขึ้นมาได้

 

 

ถ้าจะมียกเว้น คงมีเพียงแค่เผ่ามนุษย์สัตว์ ที่มีประวัติศาสตร์แยกต่างหากออกมาชัดเจน จนมีค่าของเงินแตกต่างกันออกไป

แต่ด้วยระบบเศรษฐกิจที่เผ่าส่วนใหญ่ในดาวนี้เลือกจะใช้เงิน [ยูนิต] สุดท้าย ผู้นำของเผ่ามนุษย์สัตว์เมื่อ 100 ปีก่อน จึงตัดสินใจประกาศยกเลิกค่าเงินของตัวเอง แล้วหันไปใช้หน่วยเงินสากลแทน

 

 

ในทางหนึ่ง หน่วยเงินเช่นนี้นับว่าเป็นเรื่องดีสำหรับผู้คนที่ง่ายต่อการเข้าใจและใช้งาน

แต่ทว่าปัญหาอย่างอื่นย่อมเกิดขึ้นตามมาเป็นเงาตามตัว

นั่นคือมูลค่าของสินค้าที่ไม่มีทางซึ่งแต่ละประเทศจะมีความเท่าเทียมกันได้

 

 

หากให้ยกตัวอย่าง เช่นประเทศของเผ่ามนุษย์ที่ปกครองทวีปออโรร่าที่มีค่าครองชีพต่ำ

นายตำรวจ ออน เอ็ซท จะสามารถกินข้าวได้มากถึง 3 มื้อ สบาย ๆ ด้วยเงินเพียง 300 ยูนิต

 

 

แต่ทว่าที่ทวีปสนามแม่เหล็กภาคตะวันออกแห่งนี้ เขาจะไม่สามารถซื้อน้ำมาดื่มได้แม้แต่เพียงหยดเดียว

ด้วยความที่ไร้กฏหมาย อีกทั้งยังยากแก่การสร้างเมืองอาศัย เลยทำให้ค่าครองชีพของที่นี่พุ่งสูงขึ้นอย่างน่ารังเกียจ

แค่อาหารง่าย ๆ เพียงมื้อเดียว พวกเขาก็ต้องหาเงินมาจ่ายขั้นต่ำมากถึง 10,000 ยูนิตแล้ว…

 

 

“อึ๊ก…”

ภายในใจของนายตำรวจหนุ่มกำลังคิดหาวิธีไปให้ถึงที่หมายด้วยเวลาที่สั้นที่สุด

ถ้าเขายอมกดเอาเงินฉุกเฉินมาใช้มันก็ไร้ปัญหา

แต่ถ้ายอมทำครั้งหนึ่ง มันก็จะมีครั้งที่สองตามมา

แล้วทีนี้ เขาจะไม่เหลือเงินเก็บแม้แต่ยูนิตเดียวอย่างแท้จริง

 

 

“เอาวะ!เหลือแค่ทางนี้ทางเดียวแล้ว!”

บุรุษผู้ซื่อตรงไม่คิดที่จะยอมใช้เงินฉุกเฉิน

เพื่อไปให้ถึงสำนักงานทันเวลา เขาจึงเลือกที่จะใช้เส้นทางที่สั้นที่สุด

 

 

นั่นคือ [เส้นทางตรง]

 

 

“เอาวะ ลุย!!!”

ใช่… ฟังไม่ผิดหรอก

[เส้นทางตรง]

 

 

ออน เอ็ซท กำลังวิ่งตรงตัดผ่านตัวอาคารท่าเทียบยาน

วิ่งข้ามถนนที่เต็มไปด้วยรถเหาะความเร็วสูงบินผ่าน

วิ่งตรงไปจนถึงสุดขอบถนน ที่ถูกยกสูงอยู่เหนือพื้นทวีปเบื้องล่างลงไปมากกว่า 50 เมตร

วิ่งตรงไปโดยไม่คิดหยุดพัก

 

 

“ย๊ากกกก!!”

แล้วกระโดดข้ามรั้วกั้น ปล่อยให้ร่างกายของตัวเองลอยเหนืออากาศจากระดับพื้นดินมามากกว่า 50 เมตร—

 

 

***

เมืองไร้ขื่อ บูเล็ตฟรีโซน

นอกจากจะเป็นเมืองที่ไร้กฏหมาย ไร้กฏเกณฑ์ควบคุมแล้ว ตัวสถาปัตยกรรมเองก็ยังไร้ซึ่งกฏระเบียบควบคุมได้อย่างมีเอกลักษณ์เฉพาะ

เอกลักษณ์ในเชิงลบอะนะ…

 

 

ท่าอากาศยานที่ถูกสร้างต่อเติมแล้ว ต่อเติมทับลงไปตามอำเภอใจ

บ้านเมืองที่ถูกสร้างเติมทับลงไปบนของเก่า ยึดครองล้วงล้ำที่ดินต่อกัน โดยไม่แม้แต่จะเคารพสิทธิส่วนบุคคล

ระบบน้ำดี กับน้ำเสียที่ต่อเติมกันเอาเองโดยไม่สนใจระบบสาธารณูปโภคหลัก

ขุดถนน ขุดคลอง ยึดเอาเครื่องใช้สาธารณะมาเป็นของตัวเอง

 

 

หากท่านเดินเท้าไปในเมืองนี้เพียงสามก้าวโดยไม่มองเส้นทาง ท่านอาจจะตกท่อหัวกระแทกพื้นตายได้โดยไม่รู้ตัว

หากว่าท่านคิดว่ากำลังจะเปิดประตูเข้าห้องน้ำ ในเช้าของวันถัดไป ท่านอาจจะเปิดมาเจอกำแพงรั้วของเพื่อนบ้านมาสร้างทับเอาไว้

เสียงน้ำฝนที่กำลังดังลงมาจากหลังคา อาจเป็นเสียงจากน้ำทิ้งของบ้านที่สร้างลอยอยู่สูงเหนือขึ้นไปของบ้านท่าน

วันดีคืนดี เพื่อนบ้านผู้เป็นมิตรของท่านอาจจะชักอาวุธมายิงใส่กัน

 

 

มันเป็นเมืองที่คนทุกบ้านพร้อมจะบวกกันให้ได้ทุกเวลาว่างหลังอาหารสามมื้อ

และตอนนี้นายตำรวจหนุ่มไฟแรง ก็กำลังกระโดดลอยตัวอยู่ในเมืองที่ว่านั้น เพื่อหวังวิ่งตัดผ่านไปบนหลังคาบ้านที่อยู่ต่ำกว่าระดับถนน

ซึ่งคนในเมืองนี้เขาถือกันว่าเป็นการกระทำที่ [วอนหาตีน]

 

 

***

ก็… เคยรับรู้มาบ้างว่าเมืองนี้มันเถื่อน

 

 

*ตึง ตึง ตึง!*

 

 

“หยุดนะโว๊ยไอพวกย่องเบา!”

“ไอชั่ว!มึงคิดจะแอบมาสร้างอะไรทับบ้านกู!? คิดว่ากูจะยอมมึงหรือยังไง!”

“เล่นแม่งเลยพวก!”

 

 

แต่ไม่เคยคิด ว่ามันจะเถื่อนขนาดนี้!!

 

 

ผมกำลังวิ่งหน้าตั้งไปตามหลังคาบ้าน โดยมีฝูงชนเผ่ามนุษย์มด กับเผ่ามนุษย์สัตว์วิ่งกวดไล่ตามมาติด ๆ

แถมเนื่องจากเมืองนี้เป็นเมืองหน้าด่านสำหรับออกสำรวจทวีปที่ยังไม่ถูกพิชิต เลยทำให้แต่ละคนเป็นพวกนักรบ หรือไม่ก็ทหารรับจ้างมาอาศัยอยู่รวมตัวกัน

 

 

ผมรู้ดีว่าการวิ่งกระโดดไปมาตามหลังคาบ้านคน มันผิดในแง่รุกรานพื้นที่ส่วนบุคคล

แต่ปกติมันไม่มีใครบ้าพอจะวิ่งออกมาเอาปืนไล่ยิงกันไง

เพราะแบบนั้นเวลารีบ ๆ ผมเลยมักใช้วิธีวิ่งตัดไปตามหลังคาบ้านคนเอา

แต่ดูเหมือนว่าที่เมืองนี้ เขาจะไม่ยอมให้ทำแบบนั้นง่าย ๆ …

 

 

“แม่งเป็นแค่เผ่ามนุษย์แต่ไวปานลิงวอกเลยโว๊ย!ใครก็ได้ ไปเอาจรวดสังหารชนิดไล่ตามเป้าหมายมาทีซิ!”

เออ… เมื่อกี้นี้ไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม?

 

 

ผมใช้หางตามองไปทางต้นเสียงที่ตะโกนเมื่อกี้

บนหลังคาบ้านหลังหนึ่งซึ่งตั้งอยู่บนโครงเสาเหล็กสูงเหนือพื้นดิน 50 เมตร มีเผ่าสัตว์ประเภทกอลิล่าที่สูงสามเมตรสองคน กำลังยกอะไรสักอย่างขึ้นมาวางตั้งแท่น

เจ้าอะไรสักอย่างที่ว่านั้นกำลังส่องแสงเรื่องประหลาดออกมาอย่างน่าสงสัย

 

 

*ฟูมมมม!!*

 

 

ก่อนจะเกิดม่านควันพวยพุ่ง พร้อมเปลวไฟที่ส่งเสียงดังน่ากลัวออกมา

 

 

“…”

แค่วิ่งข้ามหลังคาบ้าน ถึงกับต้องใช้จรวดสงครามยิงใส่กันเลยหรือคุณพี่!?!

 

 

“เชี่ย เชี่ย เชี่ย!!”

ผมรีบสับเกียร์หมากระโดดปีนขึ้นถนนลอยฟ้าที่อยู่ใกล้ ๆ กัน

ใช้วิชาตัวเบากระโดดใส่เสาไฟสองจังหวะซ้ายขวา แล้วข้ามทางกั้นสู่ด้านบนที่สูงขึ้นไป

เวลาเดียวกัน จรวดมรณะก็พุ่งไล่จี้หลังตามติดในระยะที่ไม่ถึงสามเมตร

 

 

ใครมันจะวิ่งหนีจรวดทันกันฟะ!

 

 

” ตายห่าน!”

ผมหมอบต่ำ แล้วอวยพรให้ขอบเหล็กกันตกเล็ก ๆ ของถนน มันจะช่วยป้องกันจรวดได้

 

 

*บรึ้ม!*

เกิดเสียงระเบิด พร้อมกับม่านควันกระจายไปทั่วขอบริมถนน โดยมีม่านพลังงานแสงควอนตัมคอยขวางกั้นเอาไว้

ถนนบ้าอะไรมีติดตั้งม่านบาเรียกับเขาด้วยเว้ยเฮ้ย?

 

 

“สงสัยเพราะเมืองเป็นแบบนี้ เลยสร้างออกมาแบบนี้แหง่…”

ผมรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งต่อ

คราวนี้ยอมเบนเข็มจากเส้นตรง ตัดไปทางสวนสาธารณะที่อยู่ใกล้ ๆ น่าจะปลอดภัยกว่า

 

 

“มันวิ่งเข้าไปในสวนแล้ว!”

“ปล่อยหุ่นนาโนสงครามเข้าไปฆ่ามัน!!”

ยังจะไล่ตามมาอีกเรอะ!

นี่แค่วิ่งตัดผ่านหลังคาบ้าน ทำยังกะตรูไปฆ่าพ่อพวกมรึงมาแบบนั้น!?!

 

 

เกิดเสียงคล้ายเม็ดทรายดังมาจากถนนด้านหลัง

เม็ดทรายสีขาวจำนวนมากกำลังรวมตัวกันในอากาศ

พวกมันรวมตัวกันเป็นกงจักรเหล็กขนาดครึ่งเมตร จำนวนสิบเล่ม

 

 

*ฟูวมมมมมมม!*

 

 

มันเริ่มหมุนตัวส่งเสียงเสียดสีกับอากาศอย่างน่าหวาดหวั่น แล้วพุ่งตามผมเข้ามาในสวนสาธารณะโดยไม่สนใจ ว่าจะไปทำร้ายโดนประชาชนคนอื่นหรือไม่

 

 

“อันตราย!”

ผมรีบก้มตัวหลบกงจักรที่กำลังพุ่งเข้ามาหมายตัดคอให้ขาดออกเป็นสองท่อน

 

 

กงจักรที่พลาดเป้านั้น มันวิ่งทะลุอากาศไปโดนสิ่งต่าง ๆ รอบตัวแทน

ตัดต้นไม้ใหญ่ที่ปลูกทิ้งไว้จนขาดออกเป็นสี่ส่วน

วิ่งตัดทะลุผนังบ้านคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ จนได้ยินเสียงกรีดร้องดังออกมา

 

 

” ยิงสวนกลับดีไหมเนี่ย? ”

ผมเริ่มคิดที่จะชักปืนคู่ใจออกมาโจมตีสวน

อีกฝ่ายเป็นแค่หุ่นยนต์นาโน ถ้าทำลายทิ้งไป คงไม่น่ามีปัญหา—

 

 

*แกร๊ก*

 

 

“เสียงอะไร…”

ผมก้มลงไปมองดูที่ฝ่าเท้าของตัวเอง

ที่ตรงใต้ฝ่าเท้า มันมีบางอย่างกำลังนูนสูงขึ้นมา

แถมรู้สึกได้ถึงความร้อนที่กำลังแผ่ซ่าน—

 

 

กับระเบิดอย่างงั้นเรอะ!?!

 

 

ผมรีบพุ่งตัวสุดชีวิต พร้อมกับกลิ้งตัวเองไปหลบหลังต้นไม้ใหญ่ที่ถูกโค่นเมื่อกี้

 

 

*พรึบ!*

 

 

เกิดแสงสว่างเจิดจ้ากระจายไปทั่วบริเวณ

รู้สึกได้ถึงแรงลมสังหารที่พัดโบกกระจายไปทั่ว

ผมเห็นหุ่นยนต์นาโนที่กำลังบินย้อนกลับมาต่างถูกแรงระเบิดนั้นอัดบี้ใส่สิ่งกีดขวางรอบตัวจนพังพินาศ

 

 

หลังสิ้นเสียงเสียงระเบิด ทุกอย่างจักสงบเงียบลงราวอยู่ในป่าช้า

 

 

สวนสาธารณะบ้าอะไร มีกับระเบิดสังหารติดตั้งเอาไว้…

แถมพอดูให้ดี แม่งไม่มีใครมาเดินในสวนสาธารณะนี้กันเลยสักคนเดียวเลยด้วย

 

 

“เจอตัวแล้ว!”

*ฉึก!*

“เหวอ!?!”

ผมเอี้ยวตัวหลบอะไรสักอย่างที่พุ่งลงมาจากบนยอดไม้

เหนือหัวขึ้นไป มีมนุษย์มดสูงสองเมตรคนหนึ่งกำลังเกาะอยู่บนต้นแม่เหล็กที่ลอยตัวอยู่ใจกลางอากาศ

 

 

ต้นแม่เหล็กคือพืชประหลาดที่พบได้ทั่วไปในทวีปสนามแม่เหล็ก

มันคือพืชที่มีน้ำเลี้ยงเป็นเหล็กเหลว และสามารถสร้างสนามแม่เหล็กอ่อน ๆ ออกมารอบตัว เพื่อลอยตัวหนีจากการเป็นอาหารของพวกสัตว์บกที่กินพืช

 

 

ด้วยลักษณะที่มีสีดำ กับผิวของมนุษย์มดตัวนั้นที่มีสีดำเช่นกัน จึงทำให้ยากที่จะสังเกตุเห็น

 

 

“ตาย!”

เจ้ามนุษย์มดตัวนั้นกระโดดข้ามไปมาระหว่างต้นแม่เหล็ก พร้อมกับปามีดจำนวนมากลงมาเป็นห่าฝน

 

 

“ชิ!”

ผมรีบย่อตัวหลบ แล้วพุ่งตัวเข้าใส่ในทิศที่มันอยู่ เพื่อลดวิสัยทัศน์ในการโจมตีของศัตรู

ในมือขวา กำลังเตรียมที่จะชักปืนรังสีทรงลูกโม่สุดคลาสสิกออกมา เพื่อเล็งยิงไปที่ต้นแม่เหล็ก ที่มันกำลังเกาะเอาไว้แน่นด้วยแขนขาทั้งหกข้าง

 

 

*เปรี๊ยง!*

“เหวอ!? ”

เจ้ามดบ้าตัวนั้นตกลงมานอนหงายหลังอยู่บนพื้น

ส่วนผมรีบใช้จังหวะนี้ วิ่งหนี—

 

 

*บรึ้ม!*

 

 

อะไรกันอีก (วะ) คราวนี้…

ผมพยายามไม่กลับหันไปมองเสียงระเบิด ที่น่าจะดังมาจากทางบ้านที่พึ่งถูกพวกหุ่นยนต์นาโนทำลาย

 

 

“ใครมันบังอาจมาเจาะรูบนกำแพงบ้านพวกกุวะ เป็นมึงสินะไอลูกลิงไร้ขน!”

“เล่นมันเลยสหาย ซุนไกท์!”

“แน่นอนสหาย วานาดิไนต์!”

แต่เสียงคำรามที่ฟังดูคล้ายครึ่งคนครึ่งหุ่นยนต์… มันทำให้ผมต้องจำยอมหันกลับไปดู

 

 

และสิ่งที่รออยู่ตรงหน้านั้น—

“ซะ— ไซบอร์กขี่รถถัง!? ”

—มันคือรถถังหุ้มเกราะเบาขนาด 6 เมตร ชนิดเหาะได้ที่มักถูกใช้ในสงครามนั่นเอง

 

 

ชื่อเมือง [บูเล็ตฟรีโซน] ไม่ใช่ชื่อที่ได้มาเพียงแค่ในนามเท่านั้น…