*เหมาะ*

มันคือเสียงเลือดที่กำลังหยดไหลลงพื้น…

หยดเป็นสายน้ำตกจนเหือดแห้งไม่เหลือภายในร่างกายให้ไหลออกมาอีก

ร่างกายหนาวเหน็บราวกับถูกจับแช่แข็ง หัวใจเต้นช้าลง ความมืดถาโถมรอบกาย

ฉันกำลังจะตาย…

ตายอย่างโดดเดี่ยว ไม่มีใครสนใจ—

 

 

*เปรี๊ยง!! *

“โลลิอยู่ที่ไหนนนนน!!!! ”

 

 

—เออ… เสียงอะไรนั่น?

แถมยังเป็นเสียงที่ฟังดูคุ้นหูอย่างน่าประหลาด…

 

 

“โอ๊กกก!!! ยัยบ้า! วันหลังอย่าพาบินแบบนี้ — โอ๊กกก! อีกนะยะ!! ”

“ตกลงนี่เธอกลัวความสูงจริง ๆ หรือเนี่ย? ไม่ใช่ว่าเห็นเธอกระโดดฉวัดเฉวียนไปมาออกจะบ่อยหรอกหรือยังไง? ”

“การกระโดดสูงมันคนละเรื่องเลยนะยะ! หรือเธออยากลองมาถูกเด็ดปีกทิ้ง แล้วพาท่องอากาศดูบ้างไหม!? ”

” ไม่เข้าใจงะ”

” ฉันบินไม่ได้! — โอ๊กกก!!! – – – ถ้าตกจากที่สูง มันถึงตาย—โอ๊กกก!! ”

” เหวอ!?! สกปรก!! ไปพักให้หายมึนก่อนไป๊!! เดียวผมจะตามหาโลลิน้อยเอง”

 

 

“…”

อะไรบางในจิตใจของฉันกำลังบอก ว่าอย่าให้เจ้าของเสียงนั้นเจอตัวเด็ดขาด

 

 

” โลลิ โลลิ โลลิ~ สัญชาตญาณโลลิของผมกำลังบอกว่าเธออยู่ตรงนั้น! ”

“…”

ฉันกำลังพยายามกลั้นลมหายใจ

พอเห็นเงาประหลาดบินผ่านหน้า หัวใจมันก็เริ่มเต้นแรงจนแทบอยากจะสั่งให้มันหยุด เพราะหวาดกลัวว่าอีกฝ่ายจะได้ยินมัน

เงาที่ดูคุ้นตานั้น บินมาหยุดตรงหน้าของฉัน

ไม่— นะ!?!

 

 

” เจอ~ ตัว~ แล้ว~”

” กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!! ”

 

 

***

” ตื่นได้แล้วลูก! ”

” ตื่นเถอะลูกรัก! ”

“หืม–? ”

เสียงที่อบอุ่นและคุ้นเคยกำลังปลุกให้ฉันตื่นจากภวังค์

พอลืมตา ก็เห็นเพดานที่คุ้นเคยแสนคิดถึงปรากฏอยู่ตรงหน้า

มันเป็นเพดานดินที่ประดับด้วยแร่ให้แสงสว่างของพวกเราชนเผ่าดวอร์ฟ

 

 

“ที่นี่คือ? ”

“เห็นลูกส่งเสียงดังเลยรีบลงมาดู”

” เป็นอะไร ฝันร้ายอย่างงั้นหรือลูกรัก? ”

“ฝัน– ร้าย? ”

ฉันลองเอนตัวลุกขึ้น

ผิวก้นสัมผัสได้ถึงเตียงหนานุ่ม

ไม่รู้สึกเจ็บหรือด้านชาจากบาดแผล

ไม่มีร่องรอยของแผลไฟไหม้หรือผิวที่ฉีกขาดจากแรงระเบิด

 

 

“คงจะฝันร้ายสินะ? ”

คนที่มีใบหน้าเหมือนฉันแต่เป็นผู้ใหญ่กว่า กำลังถามฉันด้วยแววตาที่อ่อนโยน

ส่วนอีกคน เป็นผู้ชายที่มีดวงตาสีเงินเหมือนกับฉัน

สองคนนี้— ช่างมีใบหน้าเหมือนกับบุคคลที่ฉันแทบจะลืมไปจากความทรงจำ

ใบหน้าของพ่อกับแม่…

 

 

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

ไม่ใช่ว่าฉันเคยถูกพวกเขาทิ้งตั้งแต่ตอนสองขวบไปแล้ว?

 

” รีบตื่น ล้างหน้า แปรงฟัน แล้วลงไปกินข้าวช้าวกับคุณมนุษย์เสือ [ซิงเคไนต์] กันเถอะ”

“คุณ… ซิงเคไนต์? ”

นั่นมันชื่อของผู้มีพระคุณ

ทำไม…?

 

 

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นละลูกรัก? ”

“สงสัยว่าลูกคนนี้คงยังจะโกรธพวกเราอยู่นั่นละที่รัก ก็เล่นทิ้งเธอไปตั้งแต่สองขวบ จนกระทั้งคุณสุภาพบุรุษมนุษย์เสือพาตัวมาส่งคืนให้นี่แหละ”

“โถ่ลูกรัก~ พวกเรารู้สึกผิดไปแล้ว ยังไงได้โปรดให้อภัยพ่อแม่ผู้โง่เขลา แล้วมอบโอกาสให้พวกเราอีกสักครั้งเถอะนะ”

 

 

มอบโอกาส?

ถูกพามาคืนที่บ้าน?

ฉันมองผู้ทรยศทั้งสองคนที่กำลังแสดงสีหน้าสำนึกผิด

ถึงแม้ใจหนึ่งจะยังสับสน แต่อีกใจหนึ่งกลับรู้สึกเปรมปรีด์

 

 

“พวกเรารักลูกนะ”

สองมือโอบกอดข้างตัวซ้ายและขวา

สี่มือจากสองคนเข้าคว้าลูบหัวและร่างกาย

 

 

อบ— อุ่น…

ช่างอบอุ่น

แม้นว่าอากาศจะหนาวจนร่างกายเย็นเฉียบ แต่ทว่าหัวใจของฉันกลับรู้สึกอบอุ่นใจ

ถึงจะเคยแค้นเคืองที่ทิ้งไปนานนับแปดปี แต่จิตใจกลับโหยหามือคู่นี้ที่ทอดทิ้งเราไป

 

“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน ลูกรักของพวกเรา”

 

 

น้ำตา— ได้ไหลรินออกมาครั้งหนึ่ง

 

 

***

“คุณพ่อค่ะ~ คุณแม่ค่ะ~”

ฉันพยายามที่จะโอ๋ ออดอ้อน ดื่มด่ำความอบอุ่นที่ไม่เคยได้รับมาตั้งแต่เกิดให้เต็มที่

“โอ๋~ เห็นผมเป็นตัวแทนพ่อแม่แบบนี้ แม้นชีวิตจักตาย ผมก็ไม่เสียใจแล้ว”

ว่าแต่ทำไมเสียงของคุณพ่อถึงอยู่ ๆ ฟังดูหื่น ๆ เหมือนเสียงของลุงแก่ ๆ กันเนี่ย?

” แม่ค่า~”

” อูววว!! เอาหัวมาซุกแบบนี้!?! หนูจะทำตัวน่ารักแบบนี้ไม่ได้นะ!! ”

ทำไมแขนของแม่มันเล็กกว่าที่คิดกันเนี่ย?

” อ๊าาาา!!! จะทนไม่ไหวแล้ว!! แบบนี้ต้องขอจับนัวเนียซักรอบเป็นค่ารักษาบาดแผล! ”

“หยุดเลยเจ้าบ้าแมรี่โกลว์ นี่พวกเรายังอยู่บนยาน ที่กำลังวิ่งไปในเมืองอยู่นะ”

แมรี่โกลว์….?

ใครอ๊ะ?

 

 

ฉันลองลืมตามองคนที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง

คนที่อยู่ตรงหน้า ไม่ใช่พ่อกับแม่ของฉัน

แต่เป็น—

” อ๊ะ ฟื้นแล้ว? ”

—เป็นยัยภูติหัวแดงที่เคยพยายามจะปล้ำฉันเมื่อตอนนั้น

 

 

” กรี๊ดดดดดดดด!?! ”

 

***

” ฮะ ฮะ ฮะ ไม่มีอะไรค่ะ แค่เด็กมันหยอกเล่นนะคะ ขอโทษที่รบกวนทุกคนค่ะ”

 

 

พี่สาวมนุษย์นกที่มีผมสีเหลือง กำลังก้มหัวขอโทษทุกคนบนยานเหาะที่กำลังบินลัดผ่านเหนือป่าแม่เหล็กดำสู่เมืองที่ใกล้ที่สุด

 

 

” ห้ามพี่สาวหัวแดงเข้ามาใกล้นะ! ”

[เออ.. ทำไมต้องมาเกาะที่ตัวฉันด้วยค่ะเนี่ย? O_o?]

” เพราะฉันรู้สึกได้ค่ะ ว่าพี่สาวผมฟ้าคือที่ปลอดภัย!! ”

” โถ… น่าอิจฉาลาพิสง่า…”

ส่วนฉันนั้น กำลังเกาะคุณพี่สาวมนุษย์สัตว์หัวฟ้าจนแน่นไม่ยอมปล่อยมือ

เพราะถ้าปล่อยมือ คงได้โดนพี่สาวภูติหัวแดงพุ่งเข้ามาลวนลามอีกครั้งแน่ ๆ

 

 

“ทั้งที่ผมเป็นคนรักษาแผล และช่วยชีวิตเธอออกมากับมือเองแท้ ๆ …”

ดูเหมือนว่าพี่สาวกลุ่มนี้จะเป็นคนที่ช่วยชีวิตของฉันเอาไว้ค่ะ

 

 

เห็นพวกพี่บอกว่าฉันโชคดีมากที่ได้ประตูช่วยขวางแรงระเบิดเอาไว้ เลยทำให้รอดตายมาได้อย่างปฏิหาริย์

อีกส่วนหนึ่งที่รอดมาได้ ต้องขอบคุณพี่สาวหัวแดงคนนี้ ที่ใช้เวทมนตร์วิทยาศาสตร์ได้อย่างเก่งกาจ

คนที่รักษาแผลเจียนตายใกล้ลงโลงให้ฉัน ก็คือคุณพี่ภูติหัวแดงคนนี้เองค่ะ

 

 

ปกติการใช้เวทมนตร์รักษาแผล มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำมัน ถ้าไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญตัวจริง

เพราะมันต้องพึ่งความรู้ทางชีววิทยามาช่วยในการรักษาผ่าตัดด้วยพลังเวทมนตร์

เห็นพี่สาวหัวแดงโม้ว่าระดับเธอนั้น สามารถรักษาคนมีแผลไฟไหม้ครึ่งตัวให้หายขาดได้ภายในครึ่งชั่วโมงเท่านั้นค่ะ

 

 

ถึงจะเป็นผู้ช่วยชีวิต แต่ใช่ว่าจะยอมให้ลวนลามได้เสียหน่อย

 

 

“ขอเสพโลลิซักโดสทีจิ~”

“เหวอ!?! ไม่ค่ะ! ฉันไม่ใช่ยานะคะ!? เพราะงั้น กรุณาถอยไปให้ห่าง ๆ ด้วยค่ะ! ”

พี่สาวหัวแดงคนนี้มันอะไรกันเนี่ย…

ว่าแล้วฉันก็กอดคุณพี่สาวหัวฟ้าให้แนบแน่นยิ่งกว่าเดิม

 

 

อนึ่ง หน้าอกหน้าใจของคุณพี่สาวหัวฟ้านั้นใหญ่มาก เลยให้ความรู้สึกถึงความอบอุ่นและปลอดภัยเอาเสียมาก ๆ

เรียกได้ว่าเป็นผู้หญิงที่มีความเป็นแม่สูงโดยธรรมชาติก็ว่าได้

 

 

“อึ๊ก!?! ถูกโลลิปฏิเสธมันช่างทรมานจิตใจยิ่งกว่าตกนรกทั้งเป็นเสียอีก!! ”

พี่สาวหัวแดงถึงทรุดตัวนั่งลงบนรถในท่านักมวยพ่ายศึกไปเลยแฮะ

พี่สาวหัวแดงเป็นคนตลกละ~

 

 

“…”

ความวุ่นวายที่พวกเราก่อขึ้นดูท่าจะสงบลงไปแล้ว

มาคิด ๆ ดู ไอความฝันเมื่อกี้ที่ได้กลับไปที่บ้าน มันช่าง—

หยาดน้ำตาเล็ก ๆ เริ่มทำท่าจะก่อตัวขึ้นมาตรงเป้าตาทั้งสองข้างอีกรอบ

ฉันเลยเอามือปาดหน้าตัวเอง แล้วตบแก้มเพื่อเรียกสติ

นี่ก็ผ่านไปตั้ง 8 ปี ที่ถูกทิ้ง ยังจะมาวิงวอนคิดถึงอะไรอีก?

พ่อแม่แบบนั้นนะ ฉันไม่สนใจที่จะกลับไปหาเพื่อให้ได้รับการยอมรับหรอกนะ

ตอนนี้ที่สำคัญกว่า คือการกลับไปหาผู้มีพระคุณกับพวกพี่ ๆ ในองค์กรต่างหาก!

 

 

ป่านนี้ พวกเขาคงกำลังเป็นห่วงฉันอยู่อย่างแน่นอน—

 

 

“…!!! ”

ในตอนนั้นเองที่ฉันเหลือบไปสบตาของพี่สาวไก่ขนเหลือง

พี่เขากำลังมองมาทางฉันด้วยแววตาที่กำลังสงสัยบางอย่าง

เป็นแววตาที่ราวกับจะมองให้ทะลุเข้าไปถึงข้างในจิตใจของอีกฝ่ายให้ได้

 

 

ยะ— อย่าไปสบตาคน ๆ นี้เชียว!

ฉันรู้สึกได้เลยว่าพี่สาวไก่เหลืองคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา!

 

 

***

วันที่ 6 เรตนิว เวลา 15:00 น.

 

 

” ถึงเมืองแล้ว”

ยานเหาะลำโตกำลังจอดตัวลงบนลานกว้างที่ดูคล้ายกับท่าเทียบยานอวกาศ

มันเป็นท่าเทียบยานที่ดูคล้ายกับเสาลิฟท์ ที่สร้างอย่างหยาบมาปะติดต่อซ้อนขึ้นไปหลายชั้นโดยไม่สนใจในความสวยงาม แล้วกลายเป็นหอคอยสูงชะลูดฟ้าที่เต็มไปด้วยยานเหาะลอยจอดเทียบท่าอย่างไร้ระเบียบ

 

 

ยานเหาะจำนวนมากถึงหนึ่งร้อยลำที่อพยพมาจากยานพาณิชย์ ต่างกำลังทยอยจอดเพื่อลำเลียงผู้โดยสารลง

ภายในที่ท่าเทียบยาน ที่เต็มไปด้วยเจ้าหน้าที่เผ่ามนุษย์สัตว์ กับเผ่ามนุษย์มด

 

 

*กึง*

เสียงเชื่อมสะพานกับตัวยานเหาะได้ดังขึ้น

ฉันเดินลงผ่านสะพานผิวโปรงแสงพร้อมกับพวกพี่สาว

พอมองหันหลังกลับไปดู จึงพึ่งเห็นว่าตัวยานอพยพที่โดยสารมานั้น มันมีลักษณะอ้วนกลมปุกปุยคล้ายน้องปลาทองตัวอ้วนเลย~

 

 

“นี่… น้องนางฟ้า… ขอแค่ลูบหัวสักครั้งเป็นการลาจากไม่ได้เหยอ? ”

“ไม่ได้ค่ะ! ”

“แง”

คุณพี่สาวหัวแดงนี่ละก็…

ทั้งที่กำลังมีความสุขกับความน่ารักของยานทรงปลาทอง มาทำเสียบรรยากาศเสียหมด

 

 

“งั้นฉันขอตัวลาตรงนี้ก่อน ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือค่ะ”

[ลาก่อนค่ะ ^_^//]

“ลาก่อน และไม่ต้องห่วงเรื่องของตัวเธอ พวกเราไม่พูดอะไรมากหรอก ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องวุ่นวายด้วย”

“แง! ”

พี่สาวทั้งสามคนมีท่าทีตอบรับกลับมาแตกต่างกันออกไป

ถึงจะสงสัยกับคำพูดแปลก ๆ ของพี่ไก่เหลืองอยู่บ้าง แต่ก็ช่างมันไปเถอะ~

 

 

“เดียวเรียนเชิญผู้โดยสารทุกคนไปลงทะเบียนที่โต๊ะที่ทางเราจัดเตรียมให้เลยค่ะ”

เสียงเจ้าหน้าที่ท่าเทียบยานดังขึ้น

ในตอนนั้นเองที่ฉันพึ่งจะรู้สึกตัวขึ้นมา

 

 

ฉัน– ไม่มีบัตรรับรองชาวต่างดาวที่มาอาศัยอยู่ในฐานนะประชาชนของดาวดวงนี้…

เอาจริงคือแม้แต่บัตรรับรองในฐานะประชาชนของคนแคระเองยังไม่มีเลย

เพราะพ่อกับแม่ไม่ยอมรับในตัวฉัน เลยไม่เคยแม้แต่คิดที่จะมอบชื่อ หรือลงทะเบียนในฐานะบุตรสาวให้

 

 

“ยะ— แย่ละสิ”

อย่าว่าแต่จะกลับไปที่องค์กร

เอาแค่หาทางผ่านเจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองตรงหน้าให้ได้ก่อน ฉันยังไม่มีปัญญาจะทำได้เลยค่ะ

 

 

“เชิญคิวถัดไปค่ะ”

ระหว่างที่คิดเรื่อยเปื่อย คิวแถวก็เริ่มสั้นลงมากขึ้น

จะทำงานไวกันไปหน่อยไหมค่ะคุณพี่มนุษย์มด พี่มนุษสัตว์!?

ทำงานช้า ๆ ก็ได้ค่ะ!

แย่แล้ว แย่แล้ว แย่แล้ว!!

 

 

ในตอนนั้นเองที่ฉันเหลือบไปเห็นกลุ่มของพวกพี่สาวหัวแดงอีกครั้ง

“พี่ค่ะ ได้โปรด ช่วยฉันผ่านด่านเข้าไปข้างในเมืองให้ด้วยค่ะ!! ”

ไม่รู้ว่ามีปีศาจตัวไหนมาดลใจ

แต่พอรู้ตัวอีกที ฉันก็พูดออกไปแบบนั้นเสียแล้ว