“ทุกคนกรุณาเข้าแถวเรียงหนึ่งออกไปตามเส้นทางนี้ด้วยครับ”

“กรุณาตรงไปทางออกฉุกเฉิน เดียวเจ้าหน้าที่จะพาท่านขึ้นยานหลบหนีพาไปที่ปลอดภัยเองครับ”

“อย่าตื่นตระหนกค่ะ! ทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของพวกเราแล้วค่ะ!! ”

ผมกำลังบินมองดู รปภ. ของยานที่ต้อนผู้คนออกไปตามเส้นทางฉุกเฉิน

มีคนที่คุ้นหน้าอย่างเจ้าหัวโล้น กับเจ้าอีการวมอยู่ในกลุ่มด้วย

คงขนกันมาทั้งลำเพื่องานนี้เลยก็ว่าได้

 

 

” พวกเราเองก็รีบตามพวกเขาออกไปกันเถอะ อย่าไปยุ่งกับเรื่องวุ่นวายเลย”

[ค่า~]

” อืม…”

สหายเทพไร้แขนพูดเช่นนั้น พร้อมกับเอาเชือกมาล่ามพวกเราสองคนเหมือนเด็กเพื่อกันพลัดหลงทาง

 

 

ฉันกับเทพไร้หน้าไม่ใช่เด็กทารกสักหน่อย…

ยิ่งฉันที่เดินไม่ได้ ต้องบินตลอดเวลา เลยทำให้ดูเหมือนเป็นลูกโป่งของเธอไปเสียอย่างงั้น

แต่ว่ามันรู้สึกสบายตัวดี ที่มีคนคอยลากจูง แถมยังได้เป็นจุดสนใจจากทุกคนอีกด้วย เลยทำให้ผมไม่ได้ว่าอะไรเธอที่ถูกทำเป็นเหมือนเด็กทารก

 

 

มันให้ความรู้สึกที่ดีมากเลยละ~

 

 

“อืม…”

ว่าแต่ไม่เห็นน้องโลลินางฟ้าอยู่ในกลุ่มผู้โดยสารตรงนี้เลยแฮะ

กะว่าจะขอพุ่งเข้าไปหอมสักหนึ่งโดสเป็นการอำลาเสียหน่อย

 

 

“เหวอ! ”

“นี่มัน— แย่สุด ๆ! ”

อยู่ ๆ พวกผู้โดยสารที่เป็นเผ่ามนุษย์นกก็เริ่มกรีดร้องโวยวายเป็นการใหญ่

เกิดอะไร—

 

 

*ตึ่ง! *

 

 

เกิดเสียงคล้ายกับมีอะไรสักอย่างกำลังทุบใส่ตัวยานอย่างรุนแรง

เสียงนั้นดังมาจากทางข้างหลังเหนือหัวขึ้นไปได้ราวสามถึงสี่ชั้น

แถมยังมีแรงสั่นสะเทือนรุนแรงไล่ตามหลังจากเสียงกระแทก จนเทพไร้หน้ากับเทพไร้แขนต้องรีบย่อตัวลงเพื่อสร้างสมดุลในการยืน

แต่เป็นเพราะว่าผมบินอยู่ เลยไม่ได้รับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนที่เกิดขึ้นกับยานลำนี้

 

 

“เสียงอะไร!?! ”

“แรงมากเลยด้วย!! ”

“สัตว์ประหลาดโจมตียาน? ระเบิด!?? ”

“ผู้โดยสารทุกคนครับ รบกวนอยู่ในความสงบด้วยครับ! ”

 

 

แหม่~ วุ่นวายกันดีจัง~

ทำงานกันเหนื่อยหน่อยนะคะคุณ รปภ. ทั้งหลาย—

 

 

*เฮื๊อก!! *

 

 

ตอนนั้นเองที่ผมรู้สึกหนาวไปทั่วกระดูกสันหลัง

มันมีบางอย่างเกิดขึ้น

อะไรบางอย่างที่ทำให้สัญชาตญาณโลลิของผมกรีดร้องเตือนภัย

ร้องเตือนภัย— ว่ามีสาวน้อยน่ารักตัวเล็ก ๆ กำลังตกอยู่ในอันตราย!!

 

 

“แย่แล้ว! ลาพิส เอโซ! ตอนนี้มีเด็กน้อยน่ารักดั่งเทพธิดาจุติคนหนึ่ง กำลังเรียกร้องหาความช่วยเหลืออยู่! ”

“ฮืม? ”

[o_O?]

สหายทั้งสองคนหันหน้ามามองทางผมด้วยแววตาที่สับสน

สายตาของยัยไก่กำลังบอกเป็นนัยว่า “เธอพูดเรื่องบ้าอะไรออกมากันอีกเนี่ย? ”

 

 

ลาพิสนะยังพอว่า แต่เอโซที่เป็นเผ่ามนุษย์นก เผ่าที่ได้รับฉายาว่า “สุดยอดแห่งสัญชาตญาณ” กลับไม่รู้สึกถึงอันตรายที่กำลังเกิดขึ้นอย่างงั้นเรอะ?

เป็นเผ่ามนุษย์นกที่ใช้ไม่ได้เลยนะสหาย!

 

 

“ไม่มีเวลาอธิบายแล้ว! ความชั่วร้ายนั้นหาได้รีรอเวลา คงต้องบังคับพวกเธอกันแล้วละ! ”

“เดี่ยวก่อนสิยะ—”

ผมไม่รอให้ยัยไก่ได้มีโอกาสเปิดปากประท้วง แล้วสร้างม่านสนามแม่เหล็ก บังคับพาพรรคพวกบินทะยานสวนข้ามฝูงชนออกไป

 

 

ถึงจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แต่สัญชาตญาณโลลิมันกำลังกรีดร้องเตือนบอกผม

ว่าที่ชั้นบนนี้ มีเด็กน้อยกำลังต้องการความช่วยเหลืออยู่คนหนึ่ง!

 

 

***

เปลวไฟ—

ทางเดินกำลังลุกไหม้ไปด้วยเปลวไฟ

รอบกายเต็มไปด้วยซากศพกับผู้บาดเจ็บของตำรวจสากล

 

 

พอมองผ่านช่องแคบ ๆ อันน้อยนิดตรงหน้า ก็จะเห็นห้องกัปตันที่พวกเขาบอกให้ฉันปกป้อง

ห้องนั้นกำลังลุกท่วมไปด้วยเปลวไฟ

พอดูจากลักษณะของผนังรอบบานประตูที่บิดตัวออกมา ฉันจึงรู้ได้ในทันทีว่าต้นเหตุของระเบิด มันมาจากข้างในห้องนั้น

 

 

จากข้างในห้องที่ฉันถูกสั่งว่าให้ปกป้องเอาไว้

 

 

“…”

ไม่อยากจะคิด แต่ก็ต้องคิด

ห้องมันระเบิดในเวลาเดียวกับที่ฉันถูกตำรวจสากลบุกเข้ามาใกล้เป็นจำนวนมาก

มันเป็นเวลาที่เหมาะเจาะเกินไป

ราวกับว่ามีใครบางคนจงใจรอให้พวกเขามารวมกันที่หน้าห้อง เพื่อหวังสังหารพวกเขาด้วยระเบิดให้ได้มีประสิทธิภาพมากที่สุด

เป็นแผนการที่จงใจใช้ฉันเป็นตัวล่อ…

ใช้ความเป็นเด็กของฉัน ล่อให้พวกมันเข้ามารวมตัวในตอนที่พยายามจะเอาตัวฉันออกไปจากประตูห้อง—

 

 

ไม่…

ไม่ใช่หรอก…

ฉันคงคิดมากไปเองมากกว่า…

ผู้มีพระคุณบอกฉันว่าองค์กรเรามีแต่คนดี…

ไม่มีทางที่พวกเขาจะใช้งานฉันในลักษณะนี้—

 

 

“เกิดอะไรขึ้นที่ข้างบนนั้น! ”

ฉันเห็นตำรวจสากลกลุ่มใหม่จำนวนสามคนกำลังวิ่งเข้ามาในทางเดินที่ลุกท่วมไปด้วยเปลวไฟสีม่วง

 

 

“มีระเบิดอยู่ในห้องกัปตัน! พวกเราโดนหลอก! พวกมันใช้เด็กเป็นตัวล่อ ทำให้พวกเราประมาท! พวกมันตั้งใจที่จะล่อพวกเรามาฆ่า! ออน! ”

“คุณ ดิไลออน!? รีบเอาปืนสูญญากาศมาดับไฟมาด่วน! ”

 

 

*ปึง! *

 

 

จู่ ๆ ก็มีเสียงระเบิดดังลั่นหลังสิ้นเสียงตะโกน

ชั่วพริบตาที่เกิดเสียงระเบิด ฉันรู้สึกได้ว่าร่างกายของตัวเองมีแรงดันประหลาดเพิ่มขึ้นอย่างรุนแรง

ปอดขยายตัวพองออกทุกทิศทาง เลือดสูบฉีดรุนแรง พยายามที่จะไขว่คว้าควานหาอากาศเติมเต็มไปทั่วทุกอณูของเซลล์ร่างกาย

มันเป็นความรู้เหมือนกับว่าอยู่ ๆ อากาศรอบตัวก็สูญหายไปเสียดื้อ ๆ แบบนั้น

 

 

“—!! ฮ่า! ”

โชคดีที่ความทรมานนั้นเกิดขึ้นเพียงเสี้ยววินาที

เวลาเดียวกันนั้น ไฟที่ลุกท่วมตรงหน้าก็ฉับพลันดับหายไป

 

 

“หน่วยแพทย์! ”

“ไม่ต้องดูผม! ผมโชคดีไม่ได้โดนเต็ม ๆ ไม่ถึงกับตายหรอก! ไปดูคนอื่นก่อนเถอะ! ออง! ”

จากมุมแคบ ๆ ที่ฉันอยู่ใต้กองซากอะไรสักอย่าง เลยทำให้ไม่เห็นว่ามีอะไรเกิดขึ้นที่ข้างนอกนั้น

ฉันเห็นเพียงแต่ขาจำนวนมากของผู้คน ที่กำลังวิ่งขนผู้บาดเจ็บกับศพออกไปจากพื้นที่อย่างรวดเร็วเท่านั้น

 

 

หนึ่งคนวิ่งผ่านไป

สองคนผ่านไป

สามคน…

ในเวลาไม่ถึงสองนาที พื้นที่แห่งนี้ก็ไม่มีใครหลงเหลืออยู่อีก

 

 

“ไม่มีใครตกเหลือแล้วครับ”

“หน่วยเก็บซากได้ทำการเก็บตัวอย่างข้อมูลที่เกิดเหตุกับสารระเบิดที่พวกมันใช้มาแล้วครับ”

“งั้น— รีบออกจากพื้นที่กันก่อน ถ้ามีระเบิดอีกลูก พวกเราดูไม่จืดแน่! ออน! ”

 

 

เดียวก่อน!

ที่ตรงนี้ยังมีคนบาดเจ็บอยู่นะ!

 

 

“— ฮะ—”

ฉันพยายามจะยื่นแขนออกไป

แต่ร่างกายของฉันโดนทับจนไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

 

 

“—-อั๊ก! ”

พยายามจะตะโกนออกไปให้รู้ว่ามีคนอยู่ตรงนี้

แต่เสียงมันไม่ยอมออกมา นอกจากก้อนเลือดจำนวนมาก

พอจับความรู้สึกของตัวเอง ก็พบว่าครึ่งท่อนล่างกายของตัวเองกำลังรู้สึกด้านชา เหมือนถูกหนามทิ่มแทงใส่

 

 

*ตุบ ตุบ ตุบ—*

ไม่จริง…

เสียงฝีเท้าเหล่านั้นกำลังวิ่งจากไปไกล…

ได้โปรด…

อย่าทิ้งฉันอยู่ที่ใต้ซากอันมืดมิดอยู่ตรงนี้คนเดียวเลย…

 

 

“…”

บางที… ไม่ให้พวกเขาเจอตัวอาจจะดีกว่า…

เพราะว่าพวกเขาคือคนชั่ว

ฉันควรรอคอยความช่วยเหลือจากพวกผู้ใหญ่ที่อยู่ในองค์กรของผู้มีพระคุณ

ถ้าพวกเขารู้ว่าฉันหายไป พวกเขาจะต้องรีบกลับมาตามหาฉันแน่

 

 

แต่ทว่าความช่วยเหลือนั้นกลับมาไม่ถึง

 

 

“…”

ความเงียบงันเข้าปกคลุม

ความมืดเข้าปกคลุม

ความหนาวเข้าปกคลุม

 

 

ตุบ… ตุบ… ตุบ…

รู้สึกได้ถึงเสียงของหัวใจที่กำลังเต้นอย่างบ้าคลั่ง และกำลังเต้นช้าลงด้วยความอ่อนล้า

รู้สึกง่วงนอน

รู้สึกหวาดกลัว

 

 

กลัว…

กลัวความมืด…

กลัวการอยู่คนเดียว…

 

 

ไม่…

ทำไมไม่มีใครมาหา…

นี่… หรือว่า… ฉัน… จะถูกทิ้ง…?

ถูกทิ้งเป็นครั้งที่สอง… ในชีวิต…

 

 

***

“แว๊กกก!!! อย่าพาบินฉาบฉวยแบบนี้ เรากลัวความสูงงงงง—-! เราบินไม่ได้! มันหวาดเสียวววววว – – -!! ”

ดูเหมือนว่าสหายเทพของเราจะตะโกนอะไรสักอย่างทั้งน้ำตา

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาสนใจสหาย

เพราะว่าข้างบนนี้มีเด็กน้อยน่ารักกำลังรอผมอยู่!

 

 

“ผมกำลังจะไปช่วยแล้ว โลลิน้อยน่ารักที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร! ”

ผมบินเข้าสู่ย่านการค้า แล้วบินทะยานไปตามโถงลิฟท์ขึ้นสู่ชั้นบน

 

 

*ตึง! *

 

 

“หืม? วิญญาณหลง!? ”

ในตอนนั้นเองที่มีร่างเงาคล้ายฝ้าไร้สี ปรากฏตัวออกมาจากส่วนพื้นที่เหนือขึ้นไปของย่านการค้าชั้นบนสุด

หรือว่า— ที่รู้สึกได้ถึงอันตรายกับโลลิน้อย มันเป็นฝีมือของพวกแก!

 

 

*โอ๊วววว!!! *

 

 

พวกวิญญาณร้ายมันคำรามอย่าบ้าคลั่ง เมื่อรู้ว่าผมคนนี้สามารถมองเห็นพวกมันได้

ผ้าไร้สีที่ล่องลอยวนเวียนอยู่ตรงเพดานห้องโถงการค้า ต่างเริ่มเปลี่ยนทิศทางการบินมาทางพวกเรา

 

 

พวกมันมีด้วยกันทั้งหมดร่วมสามสิบตัว

มันกระจายฝูงบินออกไปรอบทิศทาง ส่งเสียงลมคำรามหวืดหวิวอย่างน่ารังเกียจ แล้วพุ่งเข้าใส่พวกเราสามคนด้วยความมุ่งร้าย

แค่ดูก็รู้ได้ว่ามีเป้าหมายที่อยากจะเข้ามาสิงอาศัยอยู่ในร่างกายของพวกเรา

 

 

ไอพวกผีบ้า อย่ามาทำให้เสียเวลาจะได้ไหม!!

 

ผมเริ่มเร่งพลังงานภูติ กางปีกสีแดงออกกว้าง พร้อมแผ่ขยายพลังงานรังสีออกรอบทิศทาง

ใช้พลังงานรังสีธรรมชาติที่สรรค์สร้างเข้ากระตุ้นปริภูมิที่ว่าง บิดเกลียวมิติ แล้วดึงเอาพลังงานวิญญาณขั้วบวกที่ล่องลอยไปทั่วในชั้นอากาศของมิติคนตายออกมา

 

 

*พรึบ! *

 

 

เกิดเสียงคล้ายผู้หญิงที่กำลังหวีดเสียงร้องโหยหวนขึ้นรอบจุดของปริภูมิที่ว่างที่ถูกเราบิดเกลียว

ก้อนแสงไร้ลักษณ์อันเป็นพลังงานวิญญาณเริ่มจักก่อตัวรูปร่าง กลายเป็นบอลแสงสีขาวขึ้นรอบกาย

 

 

บอลแสงสีขาวที่สร้างขึ้นมานั้น มีลักษณะคล้ายกับเปลวไฟวิญญาณที่ลุกไหม้

ขนาดของมันมีเส้นผ่านศูนย์กลางเท่ากับลูกฟุตบอลหนึ่งลูก

แค่วิญญาณร้ายระดับต่ำฝูงหนึ่ง สร้างขึ้นมาแค่สองลูกก็เหลือแหล่ต่อการรับมือพวกมันแล้ว

 

 

*กิ— กรี๊ดดดดด!!!! *

 

 

เพราะบอลถูกสร้างขึ้นมาอย่างฉับพลันจากที่ว่าง วิญญาณร้ายตัวหนึ่งที่พุ่งเข้าใส่เราเลยโดนเจ้าบอลนั้นแผดเผาไปเต็ม ๆ

 

 

พลังงานวิญญาณคือแหล่งต้นกำเนิดของสิ่งมีชีวิตรูปแบบพลังงานที่เรียกว่าวิญญาณ

สิ่งนั้นมันมีด้วยกันอยู่สองอนุภาคขั้วพลังงาน

พลัง [วิญญาณขั้วบวก] กับ [วิญญาณขั้วลบ]

ส่วนใหญ่พลังงานที่ใช้ก่อตัวเป็นรูปร่างวิญญาณ จะเป็นพลังงานขั้วลบ

ส่วนพลังงานที่ใช้ก่อร่างกายทิพย์ หรือกายเทพ จะเป็นพลังงานขั้วบวก

พลังงานต่างขั้วที่สัมผัสกันโดยผิดธรรมชาติ มันย่อมหักล้างให้คืนสู่สมดุลแห่งความว่างเปล่า

 

 

วิญญาณตัวนี้กำลังจะถูกชำระด้วยเปลวไฟวิญญาณแห่งการชำระล้าง

 

 

*กีสสส! *

*หวี่ —! *

“ฮืม? ”

พวกวิญญาณตัวอื่นกำลังบินเข้ามารวมตัวใส่วิญญาณที่กำลังจะถูกชำระ

พวกมันพุ่งเข้าไปในร่างกายของตัวที่ลุกไหม้ จนร่างกายของมันขยายใหญ่ขึ้นมาอีกสามเท่าตัว จนมีขนาดสูงถึงหกเมตร

 

 

การรวมตัวกันของพลังงานวิญญาณ…

 

 

เมื่อพลังงานอีกฝั่งมีมากกว่า แค่ดวงไฟชำระล้างอันกระจิ๊ดสองดวง ย่อมไม่อาจจะทำอะไรมันได้

 

 

เจ้าผีบ้าเริ่มส่งเสียงกรีดร้องขึ้นมาอีกครั้ง

พวกมันแยกร่างอีกครั้ง

พวกมันเริ่มกระจายตัวออกไปรอบทิศทาง เข้าล้อมพวกเราจากทั้งบนล่างและซ้ายขวา

เป็นการเคลื่อนไหวที่ดูมีการประสานงานกันเป็นอย่างดี เสมือนหนึ่งเป็นฝูงบินรบที่ได้รับการฝึกมา

 

 

“เจ้าพวกนี้มันคิดวางแผนเป็นด้วย? ”

ปกติผีนะ มันไม่สนใจความเป็นตายของพรรคพวกหรอก

ไม่มีการเคลื่อนไหวอย่างเป็นแบบแผนด้วย

แสดงว่าผีพวกนี้ยังคงมีอัตตาอันแรงกล้าของตัวตนก่อนตายหลงเหลืออยู่ เลยทำให้พวกมันยังพอมีสติปัญญาคิดเป็น

 

 

“แต่ว่ายังอ่อนหัดนัก กับวิญญาณร้ายระดับนี้ ไม่อาจล้ม [นักปราชญ์หัวแดง] อย่างผมคนนี้ได้หรอก! ”

ผมดึงลูกไฟแห่งการชำระล้างให้มาลอยอยู่บนมือซ้ายและขวา

นำพวกมันมาบีบอัดรวมกันเป็นบอลลูกเดียว ก่อนจะใส่พลังงานวิญญาณขั้วลบเข้าไปเล็กน้อยให้เป็นตัวกระตุ้น

 

 

การแทรกพลังงานอย่างจงใจในลักษณะของการทำลายสมดุล จักทำให้ลูกไฟลูกนี้กลายเป็นระเบิด

 

 

*พรึบ! *

 

 

มันคือแสงสว่างแห่งการชำระล้าง

ลูกบอลแสงที่แตกตัวออก ได้กลายเป็นคลื่นรังสีวิญญาณที่เต็มไปด้วยอนุภาคขั้วบวกแห่งการชำระ

มันเป็นแสงรังสีที่คนธรรมดาทั่วไปไม่อาจมองเห็น หากว่าไม่ได้มีดวงตาที่อยู่ในช่วงสามารถรับคลื่นรังสีวิญญาณได้

 

 

*!!! *

 

 

พวกผีที่ถูกแสงแห่งการชำระล้างอาบเรือนร่างกายต่างเริ่มลุกไหม้แตกสลาย

พวกมันบินรวมเป็นร่างเดียวอีกครั้งเพื่อต่อต้านพลังแห่งการชำระให้ถึงที่สุด

ผ้าขาวบางที่ก่อเป็นร่างกายวิญญาณของพวกมัน กำลังถูกฉีกขาดกลายเป็นละอองแสงคล้ายตัวหิ่งห้อยที่ใกล้สิ้นชีวา

จากร่างกายที่มีความสูงถึงหกเมตร เหลือเพียงแค่สองเมตรในชั่วบันดล

 

 

ยังไม่ถูกชำระสมบูรณ์อีก…

อึดจริงนะเจ้านี่

 

 

*กีสส! *

 

 

เจ้าวิญญาณร้ายมันกรีดร้องอีกครั้ง

ทว่าคราวนี้มันไม่พุ่งเข้าใส่ แต่เลือกที่จะหนีจากไปแทน

มันคงรับรู้แล้วว่าเป็นการยากที่จะสิงสู่ร่างกายของพวกเรา เลยยอมแพ้หนีไปทั้ง ๆ แบบนั้น

 

 

“… ชิ ทำเอาเสียเวลาไปเยอะ”

ผมบ่นกับตัวเอง แล้วบินขึ้นไปที่ส่วนบนของยาน พร้อมกับคาดหวังอย่างลึก ๆ ว่าโลลิน้อยจะยังปลอดภัยอยู่

 

 

ถึงไม่แน่ใจว่ามีโลลิน้อยบาดเจ็บอยู่ที่ชั้นบนจริง ๆ หรือเปล่าก็ตามทีเถอะนะ