เรา เทพไร้แขนกำลังเดินจิบชาแก่สุดขมที่ซื้อมาจากร้านข้างทาง โดยมีสหายหัวฟ้าเดินอยู่ข้างตัวอย่างสงบเรียบร้อย

ตอนนี้ พระจันทร์สีแดงทั้งสามดวงกำลังเริ่มที่จะใกล้เรียงตัวเป็นแนวเดียวกันแล้ว

 

 

ทั้งที่ใกล้จะถึงเวลาในคำทำนาย แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะเกิดอะไรวุ่นวายขึ้นมา

ทุกอย่างล้วนช่างสงบสุข ควรค่าแก่การพักผ่อนหย่อนกาย แล้วหลับตาสักสองสามงีบ—

 

 

“จับ~ ตัว~ได้~ แล้ว~”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! ”

 

 

—เสียงคุ้นหูอยู่แฮะ…

 

 

“หุ หุ หุ ซูด~ เด็กตัวน้อยน่าร้าก~ ไม่ต้องกลัวไปหรอกน้า~ ผมแค่จะขอ กอด- รัด- ฟัด- ร่างกายนุ่ม ๆ ที่น่ารักให้หนำใจอย่างเอ็นดูเท่านั้นเอง ไม่ทำอะไรที่เป็นการล่วงละเมิดทางเพศหรอกน้า~”

“ฟังยังไงก็ล่วงละเมิดทางเพศชัด ๆ เลยค่ะ!! ”

 

 

เราเห็นเด็กสาวผิวเผือกกำลังตะโกนใส่ยัยหื่นทั้งน้ำตา

ในเวลาเดียวกัน พระจันทร์สีแดงก็เรี่ยงตัวตรงเป็นแนวเดียวกับยานลำนี้พอดี

 

 

อืม… เกิดเรื่องอาเพศขึ้นให้แล้ว

ยัยนั่นทำนายถูกจริง ๆ ด้วยแฮะ

 

 

[เข้าไปหยุดเธอก่อนดีไหม?

©_©]

“ก็ดี ไปหยุดยัยนั่นก่อนจะวุ่นไปมากกว่านี้ดีกว่า”

พวกเรารีบกระโดดข้ามหัวฝูงชน มุ่งตรงไปที่ยัยหื่นหัวแดง

กระโดดไต่ผนังลิฟท์แก้วขึ้น เพื่อปีนขึ้นยืนไปบนตัวลิฟท์ที่ถูกทำให้หยุดค้างใจกลางชั้นสาม

 

 

“หยุดแค่นั้นแหละแมรี่โกลว์”

“แฮก แฮก แฮก~… อ๊ะ! ต่อให้เป็นเอโซหรือลาพิสมาหยุด ก็ไม่มีทางหยุดผมจากความกระหื่นกระหายที่ต้องการเสพติดโลลิน่ารัก ๆ หนึ่งโดสได้หรอกนะ!! ”

“ช่วยไม่ได้วุ้ย ลาพิส จัดการ!! ”

[รับทราบค่ะ >~<\]

สหายหัวฟ้ากระโดดข้ามชั้นไปที่ร้านขายตุ๊กตาตรงชั้นสี่

เธอคว้าเอาตุ๊กตารูปแมวตัวหนึ่งออกมาจากชั้นวาง ก่อนจะรีบวางเงินทิ้งเอาไว้บนเคาน์เตอร์ แล้วใช้วิชาเคลื่อนไหวฉับพลันกลับมาที่ลิฟท์ตัวนี้

 

 

” แมรี่โกลว์ ลาพิสกำลังขโมยตุ๊กตาน้องแมวของเธออยู่นะ! ”

“ว่ายังไงนะ!! ”

สายตาของเทพไร้แขนถูกเปลี่ยนเป้าหมายจากเด็กสาวคนแคระไปที่เทพไร้หน้าแทน

” นะ— น้องแมวของผม!?! ”

น้ำเสียงของเธอแตกพร่ามัวราวกับเป็นมารดาที่ถูกลักพาตัวลูกน้อยไปต่อหน้า

เธอรีบกางปีกภูติสีแดงออก แล้วบินตามเทพไร้หน้าไปแทบจะในทันที

 

 

ใช้ตายเถอะ

มันจะถูกหลอกง่ายไปหรือเปล่านี่?

ลืมไปแล้วหรือยังไง ว่าของทุกอย่างมันถูกโหลดใส่ใต้เครื่องไปแล้ว?

นั่นนะ มันไม่ใช่ตุ๊กตาของเธอเสียหน่อย

 

 

***10 นาทีต่อมา***

“ต้องขอโทษแทนเพื่อนบ้าตัวนี้ด้วยค่ะ”

[ขอโทษด้วยค่า– (>_<) ]

“เธอเองก็ขอโทษด้วยซะ แมรี่โกลว์”

“… ขอโทษค่ะ”

 

 

พวกเราสามคนกำลังก้มหัวขอโทษอยู่ที่หน้าห้องของหน่วย รปภ. ของยาน

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร พวกภูติมันก็มีนิสัยซุกซนเป็นธรรมชาติอยู่แล้วละนะ ฮะ ฮะ ฮะ”

ชายเผ่ามนุษย์หัวล้านที่เป็นหัวหน้า รปภ. หัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะยอมปล่อยพวกเราออกไปโดยไม่ว่าความอะไรอีก

เป็นโชคดีของพวกเราที่หมอนี่เข้าใจอะไรง่ายไม่มากเรื่อง

ดีนะที่ไม่ถูกเรียกเก็บค่าเสียหาย

ไม่อย่างงั้น คงต้องบากหน้ากลับไปขอเงินคืนจากแม่ชีเทเรซ่าแน่…

 

 

” ว่าแต่ไม่อยากจะเชื่อเลยแฮะ ว่าคนอย่างเทพไร้แขน—”

“พวกเรายังอยู่ต่อหน้าฝูงชนนะ…”

“—คนอย่างเอโซจะยอมก้มหัวให้คนอื่นแบบนี้”

“ใช่ว่าเราอยากก้มหัวให้เสียหน่อย แต่อีกฝ่ายไม่ใช่คนรู้จักเหมือนอย่างเจ้าสี่ตา หรือแม่ชีเทเรซ่า ที่จะยอมให้เราถล่มข้าวของเหมือนที่พวกเราชอบถล่มวิหารเล่นได้ ถ้าต่อต้านสังคมมาก ๆ เดียวก็อยู่ไม่ได้กันพอดีหรอก”

” เอโซมีสามัญสำนึกกับเขาด้วย!?! จะให้เรียกรถพยาบาลไหม!!! ”

” ไม่ต้อง!! ”

โอ๊ย… ปวดหัวกับยัยนี่จริง…

 

 

” หึ ว่าแต่เธอนะแหละเป็นบ้าอะไร? แค่ไม่เชื่อเรื่องที่เธอทำนาย ต้องถึงกับงอนจนไปก่อเรื่องขนานนั้นเลยเรอะ? ”

” คำทำนาย? ”

” นี่ลืมไปแล้วเรอะ!! ที่เธอบอกเรื่องพระจันทร์เรียงตัวอะไรนั่นไง!! ”

” อ๊ะ? จริงด้วยสิ!!! ”

ฉันละเชื่อยัยนี่จริง ๆ ให้ดิ้นตายเถอะ

 

 

[ซึ่งตอนนี้พวกเราก็ผ่านจุดที่พระจันทร์เรียงตัวมานานแล้วนะคะ]

“…”

“…”

เกิดความเงียบชวนอึดอัดขึ้นต่อหน้าป้ายคำบอกเล่าของเทพไร้หน้า

เราเลยหันไปจ้องหน้าเจ้าเทพไร้ขาด้วยสายตาที่เย็นชาเพื่อรอคำตอบจากปากมัน

 

 

ตอนนี้สภาพของเจ้าหัวแดงคือมีเหงื่อกาฬไหลท่วมกายเลยละ

 

 

“เออ… มะ— มันไม่น่าจะเป็นแบบนี้สิ… การทำนายของผม… เออ… นั่นไง! มันคือความวุ่นวายที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ไงละ ที่เป็นเหตุอาเพศ! ผมไม่ได้ทำนายผิดสักหน่อยจริงไหม? วะ ฮะ ฮะ…. ”

ทำเป็นพูดกลบเกลือนเชียวนะเจ้านี่

 

 

“ฮะ ฮะ ฮะ… พะ— พวกเราไปชมวิวพร้อมจิบกาแฟกันต่อเถอะ!! อีกไม่นานน่าจะถึงที่หมายแล้วไม่ใช่หรือ? จริงปะ! ”

ว่าแล้วยัยหัวแดงก็รีบบินไปจองมุมสวย เพื่อเตรียมนั่งชมวิวบนริมทางเดินในทันที

 

 

ให้ตายเถอะยัยนี่…

เราหันหน้าออกไปมองวิวอวกาศด้วยจิตใจที่เหนื่อยหน่าย

พระจันทร์ทั้งสามดวงที่เรียงตัวกันนี่สวยดีแท้

ทวีปเทวภูมิบนผิวโลกที่กำลังเคลื่อนตัวผ่านใต้ยานไป มันก็ช่างสวยงามไม่แพ้กัน

สมกับเป็นดาวที่พวกเราสามคนช่วยกันหา แล้วสร้างให้มีชีวิตขึ้นมาจริง ๆ

 

 

“…”

 

 

เดียวก่อน

ทำไมยานลำนี้ถึงเคลื่อนตัวผ่านทวีปที่เป็นที่หมายลงจอดไปกันได้ละเฮ้ย?

 

 

***ในเวลาเดียวกัน***

ผู้หญิงคนนั้นน่ากลัวเป็นบ้าเลยค่ะ…

โชคดีที่ดูเหมือนว่าเพื่อน ๆ ของเธอจะมาช่วยหยุดเอาไว้ก่อน เลยทำให้หนูรอดจากการถูกทำให้แปดเปื้อนมาได้

 

 

“… ~บรื๊อ~! ”

ขนาดเพียงแค่คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ยังทำให้กลัวตัวสั่นไม่หายเลย

รีบ ๆ กลับไปประจำตำแหน่งเดิมตามคำสั่งดีกว่า—

 

 

พอคิดได้ดังนี้ ฉันเลยรีบปลีกตัวออกจากฝูงชน แล้วมุ่งหน้าลงไปที่ชั้นใต้ดินของยาน

ผ่านส่วนที่เสียงดังคับคั่งเต็มไปด้วยกลิ่นอายของผู้คนคอยสูดแย่งอากาศอย่างน่าอึดอัด

ผ่านระบบประตูบานสีขาวเก่า ๆ โทรม ๆ บานใหญ่ที่ถูกแฮ๊กจนพรุน เพื่อเข้าสู่เขตหวงห้าม

เดินไปตามเส้นทางที่มืดสลั่วที่มีเพียงแค่แสงไฟสีแดงส่องสว่าง จนกระทั้งมาหยุดลงตรงหน้าห้องเครื่อง

 

 

“เหม็น? ”

ดูเหมือนว่าจะมีกลิ่นศพเหม็นเน่าลอยออกมาจากห้อง…

แย่ละสิ

ถ้ากลิ่นโชยออกมาแบบนี้ เวลามีใครเดินผ่าน คงได้เกิดความสงสัยขึ้นมาแน่นอน

 

 

มาคิดดูอีกที ทำไมพวกเขาถึงไม่คิดจัดการกับศพพวกนี้กันเลยนะ?

ขนาดเด็กอย่างฉันยังคิดได้เลย ว่าถ้าปล่อยเอาไว้แบบนี้ มันจะมีปัญหาเอาได้

อีกอย่าง ถึงจะเป็นศพคนชั่ว แต่พวกเราก็ควรที่จะจัดการเก็บศพ เพื่อเป็นการให้ความเคารพกับผู้ตายหรือเปล่า?

หรือว่าธรรมเนียมของคนดาวดวงนี้จะไม่มีเรื่องแบบนั้น?

 

 

“เข้าไปจัดการศพดีกว่า”

ว่าแล้วฉันก็เปิดประตูเข้าไปข้างในห้อง พร้อมกับอุปกรณ์ทำความสะอาดที่หยิบมาจากห้องน้ำใกล้ ๆ

 

 

สิ่งแรกที่ได้สัมผัสทันทีที่เปิดประตู คือกลิ่นเหม็นเน่ากับลมแอร์ที่เปิดให้เย็น จนสภาพของห้องนี้แทบจะกลายเป็นเขตขั้วโลกเหนือ

หนาว!

อุณหภูมิห้องเท่าไหรกัน— 5 องศาเซลเซียส!?!

แต่ระบบแอร์มันตั้งเอาไว้อยู่ที่ 20 องศาเซลเซียส เองไม่ใช่เรอะ?

แล้วทำไมมันถึงหนาวขนาดนี้กันเนี่ย!?

ตัวระบบเกิดความเสียหายหรือยังไงกัน?

และถ้ามันหนาวขนาดนี้ ทำไมศพถึงเน่าเร็วขนาดนี้กันเนี่ย?

 

 

ฉันคิดอย่างหัวเสีย หลังจากที่ได้เห็นตัวเลขจากแฝงวงจรที่ติดตรงข้างประตูฝั่งข้างใน

ในเวลาเดียวกัน ฉันก็เริ่มจัดแจงขนศพพวกคนชั่วทั้งหมดห้าชีวิตที่ถูกทิ้งเอาไว้ มาวางกองรวมเข้าด้วยกันที่บริเวณหน้าประตู

 

 

นะ– หนักงะ!

แถมสภาพศพยังน่าขยะแขยงอีกด้วย!

นี่ยังดีนะ ที่เคยผ่านการฝึกวิธีจัดการเก็บศพมาจากผู้มีพระคุณ เลยทำให้ฉันพอที่จะรับสภาพกับศพอันน่าขยะแขยงของพวกเขาได้ โดยไม่อ้วกหรือสลบไปเสียก่อน

 

 

งานต่อไปคือการทำความสะอาดพื้น การขจัดกลิ่น และการทำลายร่องรอยต่าง ๆ

ส่วนศพนั้น สามารถใช้ม่านชนิดพิเศษขององค์กรมากรองควัน กลิ่น และป้องกันความร้อน มากางคลุมเพื่อจุดไฟเผาพวกเขาได้ โดยไม่ต้องกังวลว่าจะมีเครื่องหรืออุปกรณ์ใด ๆ มาตรวจจับความผิดปกติที่เกิดขึ้นในห้องนี้

ฉันจัดการกางม่านตาข่ายชนิดพิเศษมาคลุมศพ แล้วเริ่มจุดไฟเผาพวกเขา

แต่เนื่องจากม่านมันมีขนาดพอที่จะจุได้ทีละคน เลยทำให้เสียเวลาทำลายศพไปพอสมควรเลยละ

 

 

“ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่พวกฉันต้องเอาชีวิตของพวกคุณ แต่ผู้มีพระคุณบอกว่ามันเป็นการเสียสละที่จำเป็น เพราะฉะนั้น อย่ามาเคียดแค้นต่อกันเลยนะคะ…”

ฉันเริ่มอวยพรส่งพวกเขาด้วยความรู้สึกเวทนา ที่พวกเขายอมเดินในเส้นทางของคนชั่ว จนต้องมาจบชีวิตแบบนี้—

 

 

*ก๊อง*

 

 

“ใครนะ! ”

ฉันรีบหันหน้าไปทางต้นเสียง

มันเป็นเสียงที่คล้ายกับมวลอากาศกำลังถูกอัดกระแทกอยู่ในท่อลมอย่างรุนแรง

ใช่ ท่อลม—

 

*ก๊อง**ก๊อง**ก๊อง*

 

 

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด แต่อยู่ ๆ ท่อลมจำนวนมากที่กระจายตัวอยู่ในห้องเครื่องนี้ พวกมันกำลังเริ่มส่งเสียงดังสะท้อนไปมากันเองอย่างต่อเนื่อง

แถมมันยังสั่นอย่างรุนแรงอีกด้วย

 

 

ไม่เพียงแค่เสียงลมตีที่ผิดปกติ

แม้แต่อากาศภายในห้อง มันยังรู้สึกหนาวยะเยือกมากขึ้น ทั้งที่ตัวแสดงเลขอุณหภูมิยังแสดงอยู่ที่ 5 องศาเซลเซียส เท่าเดิม

 

 

กะ— เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย?

คะ— คงไม่ใช่ผะ– ผะ— ผะ— [ผี] หลอกใช่ไหม?

ยะ— ยุคนี้แล้ว— ผะ— ผีนะ— มะ—- ไม่มีอยู่จริงหรอก—

 

 

*ก๊อง*!!!

 

 

“เหวอ! ”

ฉันตกใจจนกระโดดตัวลอย

อยู่ ๆ ก็เกิดเสียงลมกระแทกอย่างรุนแรงจากท่อที่อยู่ข้างหลัง

แต่พอปิดตาเงียหูฟัง มันก็ไม่มีเสียงดังอะไรอีกแล้ว

แต่ความเย็นเอง ก็เริ่มรู้สึกว่ากำลังกลับมาเข้าสู่สภาวะปกติอย่างที่มันควรจะเป็น

คงเป็นปัญหาที่ระบบทำความเย็นรวนมากกว่า

ใช่ ใช่! มันต้องเป็นแบบนั้นแน่ ๆ!!

 

 

ฉันนะไม่เชื่อเรื่องผีสางหรอก

แต่เอาเป็นว่าฉันจะไม่ขออยู่ที่ห้องนี้นานมากไปกว่านี้—

“ถึงหมายเลข 0”

 

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!! ”

 

 

“จะตะโกนทำบ้าอะไรของเธอกันหมายเลข 0! เดียวก็เอาไปฟ้องท่านผู้นั้นเสียเลยหรอก”

“ค่ะ… คุณหัวหน้ากลุ่ม!?! ขะ– ขอโทษด้วยค่ะ! อย่าเอาเรื่องนี้ไปฟ้องท่านเลยนะคะ! ”

ก็เล่นติดต่อเข้ามาแบบไม่มีสัญญาณแจ้งเตือนก่อน แล้วจะไม่ให้ฉันตกใจได้ยังไงกัน

 

 

ที่สำคัญ อย่าเอาไปบอกท่าน ซิงเคไนต์ เลยได้โปรดเถอะ

ฉันยังไม่อยากถูกเขาคนนั้นเกลียด!

 

 

“เอาเถอะ เห็นแก่ความดีที่เธอช่วยดึงความสนใจของพวก รปภ. เอาไว้ จะทำเป็นมองข้ามให้ก็ได้ แต่วันหลังช่วยกรุณาอย่าทำอะไรที่มันนอกเหนือไปจากที่สั่งเอาไว้จะได้ไหม? ”

“ดึงความสนใจ? ”

“ก็ที่เธอวุ่นวายกับภูติที่มีผมสีแดงเมื่อกี้ไง? เพราะได้เธอช่วยดึงความสนใจพวก รปภ. ยานอย่างไม่คาดฝัน เลยทำให้ทางเราสามารถลอบโจมตีห้องนักบินได้สะดวกขึ้น ตอนนี้ยานทั้งลำตกอยู่ใต้การควบคุมของพวกเราไปแล้วละ”

มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วยหรือเนี่ย…

แบบนี้ต้องฉวยโอกาส!

 

 

“ปะ— เป็นไงละคะ! เห็นฝีมือของฉันหรือยังล่า~ ว่าแต่แผนการต่อจากนี้คืออะไรคะ? ”

“ใครมันจะบอกเนื้อหาทั้งหมดให้เด็กอย่างเธอรู้กัน เธอนะไม่จำเป็นต้องเฝ้าห้องเครื่องตรงนั้นแล้วละ รีบมารวมตัวกับพวกเราที่ห้องนักบินข้างบนได้แล้ว”

เพราะว่าฉันยังเด็ก พวกเขาเลยไม่ยอมพูดถึงรายละเอียดของแผนการให้ฉันรู้

กว่าที่พวกเขาจะไว้ใจยอมบอกรายละเอียดของแผนการทั้งหมดให้ฉันรู้ มันยังคงอีกยาวไกลนั่นละนะ~

 

 

“ค่า~”

ฉันตอบรับหัวหน้าด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมสุข ก่อนจะเริ่มเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดคืนในที่ ๆ ของมัน แล้วลาจากพื้นที่ชั้นล่างนี้ขึ้นไปข้างบน

 

 

ในตอนนั้น ฉันไม่ได้สังเกตุหรือฟังเสียงเลยแม้แต่น้อย

ว่าตรงท่อส่งอากาศของยานที่ติดตั้งไปตามฝ้าเพดานนั้น ยังคงมีเสียงลมตีเบา ๆ ไล่ตามติดเส้นทางที่ฉันเดินผ่าน…