[เด็กภูติหลงทางหัวแดง ตอนนี้กำลังหนีไปที่เขตย่านการค้าชั้น 1F ขอให้เจ้าหน้าที่ ที่เกี่ยวข้อง ไปดักรอได้เลย~ ออน~]

“มันอยู่ตรงนั้นไง!

“แวกกก!! อย่าใช้วิธีขี้โกงอย่างการนั่งสบายใจเฉิบในห้อง แล้วบอกตำแหน่งจากกล้องวงจรปิดแบบนี้เซ่! ไอภูติหัวขาวขี้โกงงงงง!! ”

[ไม่ได้โกงซักหน่อย~ ออน~ ว่าแต่เป็นภูติที่พูดจาไม่มีหางเสียงเลยนะ ออน~ ไร้มารยาท ออน~]

ผมกำลังบินประท้วงใส่กล้องวงจรปิดที่อยู่บนเพดาน

เจ้าวัตถุทรงกลมพวกนั้น มันกำลังหมุนเลนต์ไล่ตามติดตัวผมมาตั้งแต่ตอนอยู่ที่ส่วนชั้นบนของยานแล้ว

ทำตัวเหมือนเป็นสตอล์กเกอร์ที่น่ารังเกียจเลยละ

 

 

“ยอมให้จับเสียดี ๆ เถอะเจ้าภูติน้อยจอมซน~”

“มามะ มากับพวกพี่ ๆ แล้วเดียวจะมีขนมให้ด้วยนะ~”

พวกเจ้าหน้าที่ ที่วิ่งไล่ตามมา ต่างดัดเสียงสูงพร้อมกับยื่นลูกกวาดชูหราออกมาให้เห็นชัด ๆ

ยุคสมัยนี้แล้วยังจะคิดใช้ขนมหลอกเด็กล่อกันอยู่อีกอย่างงั้นหรือ?

 

 

“ให้ตายเถอะ ผมไม่ใช่เด็กหลงทางสักหน่อย! ”

“เด็กหลงทางทุกคนก็ชอบพูดแบบนี้กันทั้งนั้น”

“ก็บอกว่าไม่ใช่เด็กยังไง! ”

ผมตะโกนอย่างโมโห แล้วใช้พลังภูติสร้างไอเย็นขึ้นมาในอากาศ เพื่อกลั่นไอน้ำในอากาศให้เป็นหยาดน้ำแข็งจับตัวเกาะเป็นผิวแผ่นบางบนพื้นกระเบื้องทางเดิน

 

 

“เหวอ!?! ”

“ระวังพื้นลื่น! ”

พวกยามเผ่ามนุษย์นกจำนวนสองคนต่างลื่นไถลพร้อมกัน

พวกเขาพยายามใช้กรงเล็บที่ธรรมชาติมอบให้ จิกมันลงไปบนพื้นกระเบื้องหินอันสวยงามอย่างสุดความสามารถ

แต่ดูเหมือนว่าพนักงานทำความสะอาดจะตั้งใจลงเงาจนเกิดจำเป็น เลยทำให้กรงเล็บของพวกเขาไม่อาจที่จะหยุดตัวเองได้อย่างที่ใจคิด

 

 

*โครม! *

 

 

เกิดเสียงแห่งความวินาศสันตะโรดังขึ้นมาจากทางร้านขายเสื้อผ้าที่ฝั่งซ้ายมือ

แต่มันไม่ใช่เรื่องที่ผมจะต้องไปใส่ใจเลย~

“เผ่นก่อนละนะ~”

ว่าแล้วก็ได้เวลาหายตัวไปในเงามืดก่อนละนะ!

ฟิ้ววว—–!

 

 

***10 นาที ต่อมา***

“ท่ามกลางความมืดมิด ย่อมมีแสงสว่าง”

ผมกำลังพูดอยู่ตัวคนเดียวในความมืด

“ทุกสถานการณ์ ย่อมมีทางออก”

ผมหันซ้ายขวาเพื่อมองหาแสง

ทว่าสิ่งที่เจอกลับมีแต่ทางเดินมืดสลัว ที่มีเพียงแต่แสงไฟสีแดงจางบางตา

“หากไม่ไร้ซึ่งความหวัง หนทางย่อมเปิดออกเป็นแน่แท้—”

ผมพูดกับตัวเองเช่นนั้น แล้วบินต่อไปอย่างช้า ๆ ในความมืด

 

 

***30 นาที ต่อมา***

“หากไม่ไร้ซึ่งความหวัง… หนทางย่อมเปิดออก—”

***50 นาที ต่อมา***

“หากไม่ไร้ซึ่งความหวัง…”

***อีก 1 ชั่วโมง ต่อ ต่อมา***

“ไม่มีความหวัง…—”

 

 

โอเค…

ตกลงตอนนี้ตรูอยู่ที่ส่วนไหนของยานกันแน่ฟะ?

เพราะเอาแต่บินหนีเพลิน พอรู้ตัวอีกทีก็มาอยู่บนทางเดินที่ดูวังเวงนี้ไปเสียแล้ว

 

 

“เอาเถอะ เดียวก็เจอทางออกเองนั่นแหละ~”

คิดวางั้นนะ

 

 

ผมบินต่อไปเรื่อย ๆ อยางไร้ทิศทาง

ในตอนนั้นเองที่ผมเหลือบไปเห็นบางอย่าง

บนทางเดินที่มืดสลัวนี้ มีประตูห้องปรากฏอยู่บานหนึ่ง

ประตูบานนั้นถูกติดป้ายเอาไว้ว่า [ห้องเครื่อง]

แต่สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกแตะตามันไม่ใช่การมีอยู่ของประตูห้อง

แต่เป็น [วิญญาณ] จำนวนมากที่กำลังบินวนเวียนรวมตัวอยู่หน้าประตูมากกว่า

 

 

มีทั้งวิญญาณของเผ่ามนุษย์นก เผ่าภูติ และเผ่ามนุษย์ มารวมตัวกันอย่างวุ่นวายที่หน้าประตูห้อง

พวกมันบินทะลุผนังห้องเข้าไปข้างใน สลับกับบินเวียนออกมา

ทำอะไรของพวกมันเนี่ย?

เจ้าวิญญาณพวกนี้กำลังเล่นไล่จับกันอยู่หรือยังไง?

แล้วทำไมถึงมีวิญญาณหลงมาปรากฏตัวที่บนยานอวกาศแบบนี้กันได้?

 

 

ผมลองบินเข้าไปใกล้ พร้อมกับเตรียมที่จะใช้พลังวิญญาณ เพื่อจับพวกมันมากลืนกิน แล้วส่งมันไปที่โลกหน้า

แต่ทว่าในตอนที่กำลังจะใช้สองมือเตรียมชำระล้างพวกมันนั้น—

 

 

“ตรงนี้ ห้ามผ่านนะคะ คุณพี่สาวภูติ”

ก็มีเสียงเล็ก ๆ น่ารักคล้ายลูกแมวของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมาหยุดผมเอาไว้เสียก่อน

 

ท่ามกลางฝูงวิญญาณขาว มีเด็กผู้หญิงยืนอยู่คนหนึ่ง

เธอมีผมสีเงิน ดวงตาสีเงิน ตัวเล็กสูงไม่ถึงหนึ่งเมตร อีกทั้งยังมีร่างกายผอมบาง ผิวซีดเผือก

ชุดที่เธอสวมใส่นั้นมีสีดำ กลัดเข็มสีทองทรงสี่เหลี่ยมด้านเท่าติดเอาไว้อยู่บนปกเสื้อ

 

 

“นี่! ไม่ได้ยินที่พูดหรือยังไงค่ะ ว่าห้ามผ่านห้องนี้ค่ะ! ”

น้ำเสียงของเธอนั้น แทบจะทำให้ผมคนนี้รู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาดลงมาใจกลางหน้าอก

 

 

นะ– น่ารัก…!?!

เป็นเด็กที่โคตรน่ารัก!

 

 

“น่ารักสุด ๆ! นี่มันนางฟ้าชัด ๆ!! ”

“ฮืม!? แอะ!?! เดียวก่อนสิ!? ทำไมพี่สาวภูติถึงน้ำลายหกแบบนั้นกันเนี่ย!?! ไม่นะ! อย่าเข้ามาใกล้นะ!! ”

หน้าตาของเธอดูหวาดผวาเป็นอย่างมาก

ขนาดใบหน้าที่หวาดผวาก็ยังน่ารัก!

โอ๊ยยย!! จะทนไม่ไหวแล้วนะ!

 

 

กำลังหลงทาง?

ช่างหัวมันไปสิ!

ต้องรีบชำระวิญญาณตรงหน้า?

ก็ช่างหัวมันไปสิ!

ต้องรีบไปเตือนกัปตันเรื่องคำทำนาย?

นี่ก็ช่างหัวมันเช่นกัน!

 

 

ผมนะเป็นพวกที่ชอบสิ่งมีชีวิตน่ารัก ๆ มากเลยละรู้หรือเปล่า?

แล้วตอนนี้ ที่ตรงหน้าก็มีสิ่งมีชีวิตตัวน้อยสุดน่ารักยืนอยู่คนหนึ่ง แล้วจะไม่ให้ผมเข้าไป กอด-ฟัด-รัด เหวี่ยงได้ยังไงกัน!

แบบนี้มันต้อง—

 

 

“ขอทานละนะคะ!!! ”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!?! ”

 

 

***

สวัสดีค่ะ

ฉันคือเด็กสาวเผ่าคนแคระที่ยังไม่มีชื่อค่ะ

ปกติมักจะถูกคนในองค์กรเรียกว่า [หมายเลข 0]

 

 

“อย่าลืมนะ พวกเราจะเริ่มปฏิบัติการตอนที่พระจันทร์สามดวงเรียงซ้อนทับ หรือในอีกราวสามชั่วโมงข้างหน้า”

“ครับ! ”

“แล้วก็… เธอ [หมายเลข 0] เด็กสาวเผ่าคนแคระตรงนั้น ฝากเจ้าดูแลห้องเครื่องตรงนี้ที อย่าให้ใครผ่านเข้ามาเจอศพพวกนี้เชียว”

“ค่ะ! ด้วยนามของ [ซิงเคไนต์] หัวหน้ากลุ่ม [คาร์นิวอย] สาขาเผ่ามนุษย์สัตว์ ที่เก็บฉันมาเลี้ยงดู จะไม่ยอมให้ใครผ่านเข้ามาได้อย่างเด็ดขาดค่ะ! ”

“เยี่ยม ข้าคาดหวังในตัวเจ้าเป็นอย่างมาก ถ้างานนี้สำเร็จ ข้าจะเอาคุณงามความดีของเจ้าไปบอกต่อให้กับหัวหน้าเอง”

“ขอบคุณมาก ฉันจะพยายามค่ะ! ”

นี่คือเหตุการณ์เล็กน้อย ก่อนที่ฉันจะได้รับหน้าที่ให้มาเฝ้าห้องนี้ค่ะ

 

 

ฉันคือเด็กสาวเผ่าคนแคระที่เกิดมาอย่างผิดปกติ

เกิดมามีผิวเผือก อีกทั้งยังมีมวลกล้ามเนื้อที่น้อยกว่ามาตรฐาน จนทำให้มีเรี่ยวแรงต่ำกว่ามาตรฐานของเผ่าไปโดยปริยาย

ไม่เคยได้รับชื่อใด ๆ จากพ่อกับแม่เพราะเป็นความอับอายของตระกูล สุดท้ายจึงถูกนำมาทิ้งบนดาวของเพื่อนบ้านตั้งแต่อายุได้เพียงแค่ 2 ขวบ

 

 

“เราจะพาเจ้าไปเที่ยวดาวที่ชื่อว่าไดม่อนกัน”

พูดแบบนั้นแล้วหลอกพามาทิ้งอย่างไม่ใยดี

คุณพ่อ… คุณแม่…

ฉันทำอะไรผิดไปอย่างงั้นหรือคะ?

ทำไมถึงต้องมาทิ้งกันแบบนี้ด้วยคะ?

 

 

แต่ในโชคร้ายยังมีโชคดีอยู่บ้าง

มันเป็นโชคดีของฉัน ที่ท่านผู้นั้นเก็บฉันที่ไม่มีใครต้องการมาเลี้ยงดู

พอฉันเติบโตจนมีอายุได้ราว 10 ปี ในที่สุด ฉันก็ได้รับการยอมรับให้มาทำงานชิ้นแรกขององค์กรที่เขาดูแลอยู่

 

 

นี่คือภารกิจแรกของฉัน

ภารกิจทำลายองค์ผู้ชั่วร้ายที่ผูกขาดตลาดเทคโนโลยีของโลกใบนี้เอาไว้ค่ะ!

มันคือภารกิจกู้โลกค่ะ!

 

 

ท่านผู้นั้นช่างเต็มไปด้วยเมตตาอันเปี่ยมล้น

เขายอมให้มือตัวเองแปดเปื้อนความชั่วร้าย เพื่อขจัดความชั่วร้ายที่เลวยิ่งกว่าให้หมดไปจากโลกใบนี้

ถึงดาวดวงนี้จะไม่ใช่ดาวบ้านเกิดของฉัน แต่ฉันจะต่อสู้เพื่อผู้มีพระคุณที่ยังยอมรับในตัวของฉันค่ะ

 

 

“ตรงนี้ห้ามผ่านค่ะคุณพี่สาวภูติ”

 

 

ดังนั้นฉันจะทำตามหน้าที่ ที่ได้รับมา ฉันจะไม่ยอมให้ใครผ่านตรงนี้ไปได้อย่างเด็ดขาด!

แต่ทว่า—

 

 

“ขอทานละนะ!!! ”

 

 

เจออีแบบนี้ ฉันก็ไปต่อไม่ถูกเหมือนกันนั่นละคะ!

 

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!?! ใครก็ได้! ช่วยด้วยค่าาาาาา!! ”

 

 

ฉันกำลังสับเกียร์หมาวิ่งหนีภูติหัวแดงที่มีดวงตาเป็นรูปหัวใจ

เพื่อให้สามารถหนีพ้นจากยัยหื่นน่ากลัว ฉันเลยตัดสินใจวิ่งกลับไปในเขตการค้าของยาน

วิ่งผ่านเส้นทางที่ซับซ้อนราวเป็นเขาวงกต แล้วตัดผ่านอุโมงค์แรงโน้มถ่วง เพื่อส่งตัวเองลอยขึ้นไปชั้นบน

 

 

เพียงพริบตาเดียว ฉันก็มาปรากฏตัวท่ามกลางฝูงคนจำนวนมากแล้ว

 

 

“ลาก่อนค่ะยัยภูติหื่น”

ฉันกล่าวอำลาโดยที่รู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่มีทางตามฉันได้ทันอีกต่อไป

ความสามารถในการวิ่งเลาะฝูงชน คือหนึ่งในความสามารถที่ฉันภาคภูมิใจ

เพราะในช่วงที่ถูกทิ้งใหม่ ๆ ก่อนจะมาเจอกับท่าน ซิงเคไนต์ ฉันต้องใช้ขาคู่นี้ในการลักขโมย และเอาตัวรอดเรื่อยมานั่นเอง

ไม่มีใครในโลกนี้ ที่สามารถวิ่งตาม—

 

 

“หึ หึ หึ คิดว่าจะหนีผมทันอย่างงั้นหรือเจ้าหนูน้อย~”

 

 

— เสียงใคร?

แล้วไอความรู้สึกเย็น ๆ ที่หยดลงบนหัวนี่มันคืออะไรกัน?

ฉันลองหันหน้ามองขึ้นฟ้า

 

 

*ติง*

หยาดน้ำเย็น ๆ เม็ดหนึ่งได้หยดลงบนผิวหน้าของฉัน

 

 

มันคือใบหน้า—

เป็นใบหน้าของภูติสาวหัวสีแดงสดเฉกเช่นเอาเลือดมาอาบลงบนใบหน้า

มีดวงตาเบิกโพล่งกลวงโบ๋วราวกับไม่มีลูกตาดำ

ปากของเธอฉีกยิ้มจนแทบถึงใบหู

ที่ริมฝีปากของเธอนั้น มันเต็มไปด้วยสารเหลวอันน่าขยะแขยงที่กำลังเออล้นออกมาจากริมฝีปากของเธอ

เจ้าสิ่งที่น่าสยดสยองนั้นกำลังจับจ้องมาทางฉันอย่างหื่นกระหาย โดยไม่มีทีท่าว่าจะละสายตาไปจากฉันได้

 

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!?! ”

 

 

ฉันรีบวิ่งตรงไปที่ลิฟท์โดยสาร มุดลอดผ่านฝูงชนด้วยความเร็วเท่าที่ฉันจะทำได้—

“จะไปชั้นไหนค่ะคุณหนูน้อย? ”

“ชั้นบนสุด! ด่วนเลย! ”

“เดียวก่อนค่ะคุณลูกค้า จะทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ!?! ”

ฉันไม่สนใจลูกค้าคนอื่นที่กำลังต่อคิวขึ้นลิฟท์โดยสาร แล้วกดปุ่มปิดประตูในทัน

 

 

ประตูลิฟท์กำลังจะปิดตัวลง โดยที่ไม่มีวี่แววของยัยภูติหัวแดงที่ไล่ตามมา

ฉันรอดแล้ว—

 

 

*ตึง! *

 

 

“…เสียงอะไร? ”

ฉันหันไปมองดูประตูลิฟท์ที่กดปิด

ประตูบานหนาทึบที่สร้างจากวัสดุสุดแข็ง กำลังถูกอะไรสักอย่างทุบอยู่…

 

 

*ตึง! **ตึง! **ตึง! **ตึง! *

 

 

เสียงทุบประตูนั้นดังรัวมากขึ้นอย่างน่าตกใจ

 

 

*เปรี๊ยง! *

“กรี๊ดดดดดดดด!?! นี่มันอะไรกัน!! ”

“สัตว์ประหลาดบุกอย่างงั้นเรอะ!! ”

“แจ้ง รปภ.! รีบแจ้ง รปภ. เร็ว!!! ”

 

 

เสียงทุบสุดท้ายที่ทำเอาประตูลิฟท์บานหนายุบตัวมากกว่าครึ่งเมตร ทำให้ผู้คนในลิฟท์ต่างกรีดร้องตื่นตกใจ

แต่ทว่าทั้งที่ภายในลิฟท์มีเสียงดังกึกก้องถึงเพียงนี้ ฉันกลับได้ยินเพียงแต่เสียงหัวใจเต้นของตัวเอง

 

 

ตุ๊บ…

ตุ๊บ…

ตุ๊บ… … .. .

นั่นมันตัวบ้าอะไร—

 

 

*ผัวะะะ!! *

 

 

เกิดเสียงคล้ายอะไรสักอย่างถูกเปิดออก ดังมาจากทางด้านบนของตัวลิฟท์

แสงไฟที่ส่องทอดตัวเข้ามาข้างในตัวลิฟท์นั้น กำลังวาดปรากฏเป็นรูปร่างของสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กที่มีปีกคล้ายแมลงปอ

 

 

“…”

ฉันค่อย ๆ กลับหลังหัน แล้วแหงนหน้ามองขึ้นไปดูด้วยความหวาดกลัว

“จับ~ ตัว~ได้~ แล้ว~”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! ”