***วันที่ 5 เรตนิว ปีที่ 125

ณ วิหารหลักของศาสนาเทพทั้งสาม ที่ทวีปคริสตัล

 

 

*ติ้ง ♫~*

ท่ามกลางไอหิมะอันหนาวเหน็บของฤดูหนาว มีหญิงชราคนหนึ่งกำลังหันหน้าไปมองตามเสียงที่ดังมาจากเครื่องคอมพิวเตอร์ของเธอ

ใบหน้าเหี่ยวย่นและเต็มไปด้วยรอยยิ้มบึ้งตึงฉับพลันเจิดจ้าเปี่ยมสุข

เธอรีบเคลื่อนไหวให้เร็วที่สุดเท่าที่ร่างกายแสนชราของเธอจะพาไปไหว

เครื่องเงินศาสนาที่คล้องเอาไว้ตรงแขนส่งเสียงกระทบกับผิวโต๊ะด้วยความร้อนรน จนเกิดเป็นรอยตำหนิอันไม่น่าดูบนผิวโต๊ะไม้

แต่ทว่าหญิงชราผู้นี้ดูจะไม่สนใจความเสียหายเล็ก ๆ ที่เกิดขึ้นนั้นเลยแม้แต่น้อย

 

 

“มาแล้ว! กว่าจะส่งเมล์ซักฉบับมาให้… ทำกันได้ลงคอนะเจ้าเด็กบ้าพวกนั้น”

หญิงชราบ่นอุบด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับเปิดหน้าจอข้อความให้ฉายขึ้นมาบนอากาศ

 

 

[ถึงคุณป้าเทเรซ่า

จาก เหล่าสาวอายุกว่า 1,000 ปี ผู้มีตัวตนอันยิ่งใหญ่เทียมเทพเจ้า]

 

 

“หึ เปิดเมล์ด้วยข้อความโอหังเหมือนอย่างเคยเลยนะเจ้าเด็กพวกนั้น”

หญิงชราหัวเราะให้กับข้อความเปิดของผู้ที่ส่งถึงเธอ

 

 

[ไม่ทราบว่าท่านสบายดีหรือไม่?

แต่คุณป้านะอึดอยู่แล้ว แถมบ้าด้วย ดังนั้นคนบ้าไม่น่าจะเป็นหวัดในหน้าหนาวได้หรอก

ส่วนพวกเราทั้งสามคนเองก็เป็นพวกบ้าเช่นกัน ดังนั้นไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องสุขภาพหรอกนะ]

 

 

“ฮะ ฮะ ฮะ นี่แอบหรอกด่ากันใช่ไหมเนี่ยเจาเด็กพวกนี้? ”

เทเรซ่าหัวเราะร่วนไม้หยุด

เธอหยุดพัก แล้วรินไวท์แดงลงแก้วเพื่อดื่มเพิ่มความอบอุ่นให้กับร่างกาย แล้วเริ่มอ่านจดหมายต่ออย่างรวดเร็ว

 

 

[เงินที่โอนไปให้นั้น ให้ถือซะว่าเป็นค่าเลี้ยงดูพวกเราตลอดเวลาที่ผ่านมา 20 ปี

มันเป็นเงินสะอาด เพราะงั้นสบายใจที่จะใช้มันได้เลย!

ทั้งนี้พวกเราคิดว่าจะออกเดินไปที่ทวีปเทวภูมิ ทวีปบ้านเกิดของเผ่ามนุษย์สัตว์สักเล็กน้อยก่อนกลับไปหาคุณป้า

ดังนั้น รบกวนคุณป้าช่วยจัดทำเอกสารแจ้งไปทางวิหารสาขาของทวีปนั้นให้พวกเราที— ขอบคุณค่ะ]

 

 

“เงิน? ”

หญิงชราเริ่มเปิดตรวจเช็คยอดเงินในบัญชีของวิหาร

แต่บัญชีของวิหารนั้นไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ เข้ามา

หญิงชรานึกสงสัย แล้วตัดสินใจเปิดบัญชีส่วนตัวของเธอเองแทน

ตอนนั้นเองที่คิ้วของเธอย่นเข้าหากันด้วยความแปลกใจ

เพราะยอดเงินในบัญชีส่วนตัวของเธอที่ปกติควรจะมีเพียงหกหลักนั้น กลับมีมากถึงสิบสี่หลัก

 

 

“เงินมากถึง 10,000,000,000,000 ยูนิต เด็กพวกนั้นไปทำอะไรมากันนี่…”

ใจหนึ่งนึกตกใจ อีกใจหนึ่งรู้สึกภาคภูมิใจ

หญิงชราเทเรซ่าคือคนที่เก็บเด็กสาวสามคนที่ว่ามาเลี้ยงดูกับมือ

เธอไม่มีลูกหรือผู้สืบทอด ดังนั้นเธอจึงยินดีที่จะรับพวกเธอทั้งสามคนมาเลี้ยงดู

ถึงจะซุกซนและมีวาจาชวนหาเรื่อง ไม่เคารพผู้หลักผู้ใหญ่ จนคนอื่น ๆ ในวิหารบอกให้เธอเอาเด็กพวกนี้ไปทิ้งให้ศูนย์เด็กกำพร้า

แต่หญิงชราผู้นี้ก็ยังดูแลเด็กซนทั้งสามคนเรื่อยมา

เธอได้ความรักให้กับเด็กทั้งสาม เสมือนหนึ่งเป็นลูกแท้ ๆ ของตัวเอง

 

 

เด็กกำพร้าทั้งสามนั้น ก็คือ [ลาพิส ลาซูลีล] [เอโซ คอมพาวด์] [แมรี่โกลด์ ซินเนียร์]

มันเป็นชื่อที่ได้ถูกระบุเอาไว้บนตะกร้าที่นำเด็กมาทิ้งเอาไว้ที่หน้าวิหารของเธอเมื่อ 20 ปีที่แล้ว

 

 

“ฮะ ฮะ ฮะ เงินสะอาดอย่างงั้นหรือ? ฉันเชื่อใจพวกเธอนะ แต่มันออกจะเยอะเกินไปจนน่ากลัวไปไหมเนี่ย? ”

เธอไม่คิดเลยว่าเด็กสาวทั้งสามคนจะทดแทนคุณในรูปแบบนี้

 

 

“ให้ตายสิ แถมคราวนี้บอกจะไปเยี่ยมที่วิหารสาขาเทวภูมิอย่างงั้นหรือ? หวังว่าคราวนี้จะไม่หาเรื่องปวดหัวมาให้ฉันอีกหรอกนะ? ช่างเป็นเด็กที่ซุกซนเสียจริงเลยให้ตายสิเจ้าพวกนี้ ไม่ไหวจริง ๆ ~”

ถึงแม้หญิงชราจะบ่นอุบไม่หยุด แต่ใบหน้าของเธอกลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เธอได้ละทิ้งงานที่คั่งค้างทุกอย่าง แล้วเริ่มลงมือเตรียมเอกสารการเดินทางให้กับเด็กสาวทั้งสาม ไปพร้อมกับฮัมเพลงเบา ๆ อย่างมีสุข—

 

 

***ในเวลาเดียวกัน***

“นี่มันอะไรกันเนี่ย? ”

เพียวริแทน นิเคิล นักบวชประจำวิหารเทพทั้งสามทวีปออโรร่ากำลังยืนอ้าปากค้างอยู่ตรงหน้าวิหารของตัวเอง

 

 

ในช่วงปลายเดือนที่แล้ว เขาจำได้ว่าตัววิหารได้ถูกทำลายไปอย่างหมดจด ด้วยฝีมือของเด็กเปรตสามคนที่มาจากวิหารหลัก

เขารู้สึกโกรธเทเรซ่าเป็นอย่างมาก ที่ยอมให้อำนาจเด็กเปรตมาวุ่นวายกับวิหารแสนรักของเขาจนพังพินาศยับ

แค่คิดว่าต้องใช้เวลาซ่อมแซมวิหารนานนับครึ่งเดือน กับต้องใช้เงินอีกเป็นหลักล้านยูนิต เขาก็แทบจะลมจับแล้ว

แต่ทว่าในเช้าที่มีเมฆหิมะหนาก่อตัว เขากลับต้องพบกับสิ่งที่น่าอัศจรรย์จนทำให้อ้าปากค้าง

 

 

วิหารที่เคยถูกพวกเด็กเปรตทำลาย มันได้ถูกซ่อมแซมกลับสู่สภาพเดิมเป็นที่เรียบร้อย…

ไม่ใช่ว่าเมื่อสองวันก่อน เขาพึ่งจะจ้างให้คนงานก่อสร้างมาประเมินราคาเองหรือเปล่า?

 

 

“อะไรเนี่ย? จดหมาย? ”

ตอนนั้นเองที่นักบวชเห็นป้ายกระดาษที่ถูกแขวนเอาไว้บนประตูไม้ใหม่เอี่ยมบานโต

 

 

—ถึงเจ้าสี่ตา

ซ่อมวิหารให้แล้วนะ เจ้าบ้าสี่ตา!

แล้วก็อีกเรื่อง วันนี้พวกเราจะออกเดินทางแล้ว เพราะงั้นอย่าได้รู้สึกเหงาเด็ดขาดเชียวละ!

คงเหงาสินะ!?! ใช่ไหม!?

วะ! ฮะ! ฮะ! ฮะ!

จากดอกไม้งาม 1,000 ปี ทั้งสามแห่งวิหารหลัก—

 

 

“ไม่มีความเคารพต่อผู้ใหญ่เลยนะเด็กพวกนั้น”

เพียวริแทน นิเคิล บ่นอุบกับตัวเองต่อจดหมายไร้มารยาทที่ถูกแขวนทิ้งเอาไว้

“ให้ตายเถอะ ถ้ามีความเคารพต่อผู้ใหญ่มากกว่านี้ ก็ออกจะเด็กที่น่ารักน่าเอ็นดูมากกว่านี้แล้วแท้ ๆ ผมละสงสารคุณเทเรซ่าเสียจริง”

เขาร่ายคำบ่นไม่หยุดด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง

แต่ทว่าน้ำเสียงของเขานั้น กลับแฝงไปด้วยความเศร้า ราวกับว่ากำลังเหงา

เป็นความเหงาเล็ก ๆ ซ่อนอยู่ใต้จิตสำนึก โดยที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่อาจจะรู้สึกถึงมัน

 

 

***ณ โรงพยาบาลรัฐประจำเมืองออโรร่า***

” เจ็บวุ้ย…”

” หัวหน้า… ผมเจ็บ…”

เหล่ายักษ์ทั้งสี่สิบเอ็ดชีวิตกำลังร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวดไปทั่วอาคาร—

*กรร…*

—และมีมังกรอีกสี่ตัวรวมอยู่ด้วย…

 

 

เนื่องจากถูกร้องเรียนจากผู้ป่วยและหมอพยาบาลเป็นจำนวนมาก พวกเขาจึงจัดตั้งพื้นที่รักษาแยกพิเศษ ด้วยการใช้พื้นที่จอดรถมาทำเป็นที่รักษาฉุกเฉินไป

 

 

” หวังว่าประกันกับบริษัทจะช่วยออกค่ารักษาให้พวกเรานะ”

” นั่นสิ ไม่งั้นพวกเราคงได้ถังแตกยกคณะแน่ แถมดีไม่ดีอาจโดนไล่ออกเพราะพวกเราแอบเอาของออกไปใช้โดยไม่อนุญาตด้วย ฮะ ฮะ ฮะ! ”

“มันไม่ตลกเลยนะหัวหน้า! ”

“เอาน่า~ เอาน่า~ ถึงจะไม่มีค่าประกันหรือถูกไล่ออก แต่อย่าลืมสิว่าพวกเราพึ่งได้เงินก้อนใหญ่มาจากพวกรัฐบาลมนุษย์นะ เพราะงั้น ไม่มีปัญหาอะไรหรอก!!! ”

“ทั้งหมดต้องขอบคุณเจ้าหน้าใหม่ที่ช่วยเก็บกู้ไดอารี่มาให้พวกเรานั่นละ ว่าแต่มีใครเห็นเขาบ้างไหม? ”

“นั่นสิ ข้าเองก็ไม่เห็นหัวมันเลย สามสาวสุดสวยกลุ่มนั้นด้วย? ”

“ผมรู้นะหัวหน้า เขามาฝากบอกเอาไว้เมื่อสามวันก่อนที่พวกเรามาถึงเมือง เจ้าหน้าใหม่เห็นว่าต้องรีบกลับบ้านเกิดเลยลาออกไปแล้ว ส่วนสามสาวขอส่วนแบ่งเงินรางวัลไปหนึ่งในสาม แล้วก็หายตัวไปเลยนะครับ”

“เวรกรรม ข้ากำลังคิดจะขอนอนกับหนึ่งในสามสาวสักคนหลังจบงานนี้สักหน่อย… งั้นช่างมันไปเถอะ แล้วไอเจ้าหน้าใหม่มันเอาเงินรางวัลไปด้วยหรือเปล่า? ”

“ไม่ได้เอาไปครับ”

“ชิบหาย… งั้นอย่าลืมดึงเงินส่วนของมันเก็บเอาไว้อย่าเผลอไปใช้เชียวละ ส่วนที่เหลือ พวกเราจะเอาไปใช้เปย์สาว ๆ กัน! ”

“โอ๊วววว! สมกับเป็นหัวหน้าของพวกเรา!! เจ้ายักษ์จอมลามก! ”

“นั่นชมหรือด่าวะ! ”

เหล่ายักษ์ผู้บาดเจ็บเหล่านั้นดูท่าจะแข็งแรงกันดี…

 

 

ท่ามกลางเหล่ายักษ์ที่ป่าเถื่อน มีชายคนหนึ่งดูโดดเด่นยิ่งกว่าใคร

เขาคนนั้นมีผมสีส้มเปลวเพลิงยาวถึงเอว ใบหน้าคมคายมีเสน่ห์เหมือนผู้หญิง

เขามีสภาพร่างกายที่บาดเจ็บหนักยิ่งกว่าใคร

ถูกจับขึงอยู่บนเตียงอย่างแน่นหนา ถูกมัดทั้งตัวด้วยผ้าสีขาวราวกับเป็นมัมมี่ในโลงศพ

มีเพียงแค่ส่วนดวงตากับเส้นผม ที่ยังโผล่พ้นผ้าขาวที่ใช้ปกปิดร่างกายของเขาเอาไว้

 

 

“ได้เวลาดูอาการแล้วค่ะคุณทาฑิม”

ในตอนนั้นเองที่มีคุณหมอสาวสวยเผ่ามนุษย์ผมสีชมพูเดินผ่านเตียงนอนของเขา

“ดูเหมือนว่าการสร้างกระดูกส่วนขาที่หักไปจะดำเนินไปได้อย่างราบรื่น ไม่มีผลสะท้อนกลับน่ากลัว ถ้าเป็นแบบนี้อีกราวหนึ่งอาทิตย์ คุณทาฑิมก็จะสามารถออก— กรี๊ด!?! ”

ชายที่ถูกจับมัดเป็นมัมมี่ ได้เอาแขนขวาของเขาลงมาตบก้นของคุณหมอสาวด้วยเร็วของปีศาจ

เขาเหวี่ยงแขนลงไปใต้กระโปรงภายใน 0.1 วินาที แล้วใช้มันสัมผัสกับผิวแก้มก้นอันเนียนนุ่มภายใน 0.2 วินาที ก่อนจะสะบัดขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อเผยสิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ใต้กระโปรงของเธอให้โลกได้เห็น

 

 

สิ่งที่ซ่อนอยู่ใต้กระโปรงของเธอนั้น คือชุดชั้นในสีดำที่มีเพียงเชือกบาง ๆ เส้นหนึ่งผูกรัดเอาไว้ไม่ให้หลุด…

 

 

“สีดำ!? ”

“แถมยังเป็นแบบเชือก!? ม่ายยยย!!! คุณหมอสาวเผ่ามนุษย์ที่แสนจะตัวเล็กโลลิน่ารักมันต้องสวมใส่สีขาวบริสุทธิ์ต่างหาก! ”

เหล่ายักษ์กับทาฑิมต่างส่งเสียงประท้วงเป็นการใหญ่

“พวกทำลายความฝันของลูกผู้ชาย!! ”

พวกเขาต่างส่งเสียงดังอื้ออึงจนผนังห้องที่ถูกตีกั้นพื้นที่เริ่มสั่นสะเทือนจนเห็นเป็นรอยร้าวบาดลึก

 

 

“คุณ-ทา-ฑิม! ”

เสียงของคุณหมอสาวดังขึ้นท่ามกลางความอึกทึกของเหล่ายักษ์

พอรู้ตัวอีกที ทั่วทั้งร่างกายของทาฑิมก็ต้องเผชิญกับแผลพกช้ำเพิ่มขึ้นเป็นจำนวนมากอย่างไม่ทันคาดคิดไปเสียแล้ว

ดูเหมือนว่ากว่าที่เขาจะได้ออกจากโรงพยาบาล คงต้องใช้เวลาอีกสักพักหนึ่งเลยทีเดียว—

 

 

***ณ หอพักตำรวจแห่งหนึ่งในเมืองออโรร่า***

“ให้ตายเถอะ…”

ตำรวจหนุ่มที่มีผมสีน้ำตาลคนหนึ่งกำลังนอนอยู่บนเตียงพร้อมกับเอามือก่ายหน้าผาก

หน้าต่างที่พยายามจะให้แสงสว่างจากภายนอกเล็ดลอดเข้ามา ได้ถูกปิดบังเอาไว้ด้วยผ้าม่านทึบผืนสีดำขนาดใหญ่

 

 

“ไม่ได้ยศ ชื่อเสียงก็ไม่ได้รับ เรื่องแบบนี้ก็มีด้วยเรอะ!! ”

 

 

เขาคำรามลั่นอยู่ภายในห้องอันมืดมิดที่มีเขาอาศัยอยู่เพียงลำพัง

ตะโกนจนเสียงแทบแหบแห้ง

ดวงตาทั้งสองถูกถมเต็มไปด้วยหยาดน้ำแห่งความเศร้าโศก

 

 

[ออน-เอ็ซท] นายตำรวจหนุ่มที่ถูกส่งไปเป็นสายลับในกลุ่มคนงานของยักษาทาฑิม ได้กลับมารายงานให้กับทางกรมตำรวจเมื่อสองวันก่อน

ยักษาทาฑิมมิได้เกี่ยวข้องกับกลุ่มชมรมสัตว์กินเนื้อ [คาร์นิวอย] อย่างที่คนตั้งข้อสงสัยกัน

มันควรจะจบเพียงแค่ภารกินสืบสวนยักษาทาฑิม

แต่มันไม่ใช่แบบนั้น

 

 

เพราะเหตุการณ์ไม่คาดฝันอย่างการเก็บกู้ไดอาร์ของวีรบุรุษ [เอซ] มาได้ จึงทำให้เรื่องราวมันใหญ่กว่าที่เขาคาดคิด

ในวินาทีแรกที่เขารายงานเรื่องสมุดไดอารี่ของวีรบุรุษที่บังเอิญเขาได้เก็บกลับมา ทุกคนต่างชื่นชมเขาเป็นอย่างมาก

แต่หลังจากที่ได้เห็นเนื้อหาข้างในหนังสือ จึงทำให้ทั้งกรมตำรวจและรัฐบาลของมนุษย์ไม่กล้าที่จะเผยแพร่สิ่งที่อยู่ข้างในออกสู่สาธารณะ แล้วเลือกที่จะเก็บเป็นความลับเอาไว้แทน

 

 

ถึงเงินรางวัลจะมีมอบให้กับกลุ่มของทาฑิมในฐานะรางวัลของภารกิจ แต่พวกเขากลับไม่ยอมให้มีการเปิดเผยความสำเร็จออกสู่สาธารณะ

หากว่ามีใครกล้าที่จะเผยความลับออกไป เป็นต้องถูกตามล่าเอาผิดจากรัฐบาลของมนุษย์

 

 

โชคดีที่ [ออน-เอ็ซท] ไม่เคยให้พวกทาฑิมได้เห็นเนื้อหาข้างใน เลยทำให้ไมต้องเกรงกลัวว่าพวกทาฑิมจะเผลอหลุดปากพูดอะไรบางอย่างออกไปจนก่อให้เกิดความเสียหาย

ตัวเขาเองก็ยอมรับเหตุผลที่จะไม่เผยแพร่เนื้อหาข้างในบันทึกออกสู่สาธารณะด้วย

แต่ที่เขาเสียใจนะ คือการที่ไม่มีมอบคำเกียรติยศหรือจารึกชื่อลงในประวัติศาสตร์ต่างหาก

 

 

“ทำไมถึงยอมกันง่าย ๆ เพราะเงินกันนะ! จะโง่ก็ให้มันมีขอบเขตหน่อยเจ้ายักษ์พวกนั้น! ”

พวกเขาเสี่ยงตายกันถึงขนาดนี้ เพียงเพื่อยอมรับกับอีแค่เงินทองแค่นั้นจริง ๆ นะหรือ?

ให้ตายเถอะ!

พอคิดถึงเหตุการณ์ที่พวกทาฑิมยอมรับเงื่อนไขบ้า ๆ นั้นด้วยหน้าตาที่ใสซื่อ นายตำรวจหนุ่มก็ทำได้เพียงแต่แค่ถอนหายใจออกมา

 

 

ส่วนพวกสามสาวลึกลับที่สอนเขาเรื่องตัวตนของวิญญาณนั้น—

“พวกเราขอส่วนแบ่งแค่หนึ่งในสามของเงินรางวัลพอ ที่เหลือพวกนายเอาไปเลย ยังไงพวกเราก็ไม่ค่อยอยากยุ่งวุ่นวายกับเรื่องการบ้านการเมืองอยู่แล้ว ดังนั้นสบายใจได้”

พูดแบบนั้นแล้วก็หายตัวไปเลย…

 

 

[ออน-เอ็ซท] รู้สึกไม่พอใจ และเกลียดตัวเองที่ไม่มีพลังมากพอจะบังคับให้รัฐบาลมอบเกียรติยศให้กับคนที่สมควรจะได้รับมัน

ตำรวจหนุ่มผู้นี้คือชายที่สู้เพื่อความยุติธรรม หาได้ทำเพื่อเงินตรา

เขาไม่ได้ต้องการถึงขนาดให้เผยแพร่ความจริงอันน่าอายของวีรบุรุษเอซ แต่เขาอยากให้อย่างน้อยก็ช่วยจารึกชื่อของพวกทาฑิมกับสามสาวลงในประวัติศาสตร์มนุษย์ ในฐานะผู้ที่สามารถยึดพื้นที่ใจกลางทวีปคืนมาได้สำเร็จ

แต่รัฐบาลของพวกเขาเลือกที่จะปกปิดความจริงทุกอย่าง แล้วเปิดเผยว่านี่เป็นเพียงแค่ปรากฏการณ์ธรรมชาติโง่ ๆ ที่อยู่ ๆ ก็หายไปเองอย่างลึกลับแทน

ด้วยเหตุนี้ [ออน-เอ็ซท] จึงไม่เข้าใจ ว่าทำไมคนอื่นถึงยอมรับเงินตรา มากกว่ายอมรับเกียรติยศและความดีงามที่พวกเขาควรจะได้รับจากรัฐบาลของมนุษย์

 

 

รับเงินเพื่อแลกกับการปกปิด การกระทำแบบนี้มันจะไปต่างอะไรจากการรับสินบนละจริงไหม?

 

 

[ออน-เอ็ซท] ไม่ได้รับเงินสักแดงจากรางวัลได้มาในภารกิจ เพราะเขามองว่าตัวเขาไม่สมควรที่จะได้รับมัน

เขาเป็นคนของภาครัฐที่แฝงตัวเข้ามาสืบ แล้วจะให้เขาหน้าด้านรับเงินที่ไม่ใช่ของเขาได้ยังไงกัน?

พอกลับมาถึงเมือง เขาก็รีบยื่นใบลาออกจากหน่วยของทาฑิม แล้วรีบหายตัวเงียบเข้ากลีบเมฆไปเลย

อีกอย่าง เงินสินบนประเภทนั้น เขาไม่ยอมรับมันอยู่แล้วด้วย

 

 

“ให้ตายเถอะ… ความยุติธรรมของโลกนี้มันอยู่ที่ไหนกัน…”

ตำรวจหนุ่มคิดเช่นนั้นแล้วเอียงตัวพลิกไปบนเตียง

 

 

*ติ้ง ♫~*

ในตอนนั้นเองที่มีเสียงเตือนเมล์เข้าดังขึ้นมาจากมือถือรูปปืนลูกโม่ของเขา

“มีเมล์เข้า? วันนี้ผมลางานนะ ใครส่งมากันเนี่ย”

เขาเปิดมือถือของตัวเองด้วยความหงุดหงิด

เปิดมันให้ฉายภาพข้อความขึ้นบนอากาศอย่างไม่ใส่ใจ

แสงสว่างได้เจิดจ้าภายในห้องอันมืดมิด

แสงนั้นวิ่งกระจายไปทั่วอากาศ ก่อนจะรวมตัวเป็นอักษรที่อ่านความได้ว่า

 

 

[ถึงคุณ ออน-เอ็ซท สนใจที่จะเข้าร่วมหน่วยตำรวจสากลไดม่อน หรือไม่ครับ]

 

 

เป็นข้อความสั้น ๆ ที่ทำให้นายตำรวจหนุ่มถึงกับตาค้างไปเลย

 

 

***ณ สนามบินนานาชาติ เมืองออโรร่า***

“เทพไร้แขน ทำไมคราวนี้เธอถึงไม่กินพลังงานวิญญาณของเจ้านั่นละ? ”

สตรีเผ่าภูติผมสีแดงส่งเสียงทักสตรีเผ่ามนุษย์นกที่กำลังเข็นกระเป๋าใบโตเกินตัวอย่างยากลำบาก

 

 

“หมายถึงใคร? ”

“เจ้าหุ่นที่ชื่อกรีดเมื่อวันก่อนยังไงละ ปกติเธอน่าจะชอบกินพลังงานวิญญาณที่แข็งแกร่งแบบนั้นอยู่แล้วไม่ใช่หรอกเรอะ? ”

“วิญญาณที่บ่มหมักจนมีอายุมากกว่าพันปี ไม่มีทางที่จะอร่อยได้หรอกนะ”

สตรีเผ่ามนุษย์นกตอบปัดเพื่อนเธอด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยล้า

เพราะว่าตอนนี้เธอกำลังพยายามอย่างมากเพื่อที่จะดันกระเป๋าเดินทางที่มีความสูงมากกว่าขนาดตัวของเธอถึงสองเท่าให้ผ่านเนินลาดตรงหน้าให้ได้

แต่ดูเหมือนว่าเจ้าล้อขึ้นสนิมที่ตรงฐานของกระเป๋า จะไม่ยอมให้ความร่วมมือกับเธอเลยแม้แต่น้อยนิด

 

 

“ตอบได้ซึนดีแท้ ที่จริงเธอก็แค่รู้สึกสงสารใช่ไหมล่า~”

“… ถ้าว่างพอขนาดแซวชาวบ้านได้ รบกวนมาช่วยเราเข็นเจ้าเป๋าใบนี้ทีซิ? ”

“ถีบมันส่งขึ้นฟ้าก็จบแล้วนี่? ”

“ของข้างในได้พังกันพอดีสิแบบนั้น!! ”

สตรีเผ่ามนุษย์วีนแตกใส่เพื่อหัวแดงของเธอ ก่อนจะเริ่มออกแรงดันกระเป๋าเป็นรอบที่สอง

 

 

“น่าสงสาร~ ว่าแต่ทำไมคราวนี้ถึงเลือกที่จะไปทวีปเทวภูมิกันละ? ”

“ฮึบ! เจ้าทางลาดเวรนี่ ใครมันเป็นคนออกแบบให้มันชันถึงขนาดนี้กันยะ!! … นั่นสินะ~ ความจริงตอนแรกก็คิดอยากจะกลับบ้านอยู่หรอก แต่ตอนนี้แผนแรกที่อยากให้ตัวเองมีชื่อเสียงจากภารกิจนั้น มันพังไปแล้วเพราะพวกงี่เง่าของรัฐบาลมนุษย์ เลยคิดว่าอยากจะไปหาทางสร้างชื่อเสียงใหม่นะ”

[ชื่อเสียงใหม่หรือคะ o_o?]

สตรีเผ่ามนุษย์หนูที่มีผมสีฟ้าเหมือนมหาสมุทร กำลังถือป้ายถามเพื่อนของเธอด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์

กระเป๋าเดินทางของเธอเองก็มีขนาดใหญ่เกินตัวไม่แพ้ของเพื่อนเธอเช่นกัน

 

 

“—แล้วทำไมถึงต้องเป็นทวีปเทวภูมิด้วยละ? รีบ ๆ เฉลยมาได้แล้วน่า! ”

สตรีผมสีแดงยิงคำถามใส่เพื่อนของเธออีกครั้ง

เธอบินขึ้นนำกลุ่มของสามสาวอย่างสบายอารมณ์ พร้อมกับโอ้อวดกระเป๋าเดินทางของเธอที่มีขนาดเล็กพอดีมือผิดกับของเพื่อนเธอ

 

 

“โอ๊ย! ไม่ต้องมาทำเป็นบินนำตัวปลิวเลย! พอถึงเวลาก็มาแย่งของพวกเราใช้ไม่ใช่หรือยังไงกันยะ! ”

“เอาน่า พวกเราเป็นเพื่อนสนิทกันนี่~ ว่าแต่ ตกลงจะตอบฉันได้หรือยังเนี่ย? ”

“… ก็ได้ จะให้คำตอบเดียวนี้แหละ คือถ้าพวกเธอยังจำกันได้ ก่อนที่พวกเราจะไปทำภารกิจตามหาไดอารี่ของเอซ เราคนนี้ได้มีโอกาสไปไล่จับวิญญาณของคนชั่วมานะ ทีนี้บังเอิญว่าหนึ่งในเจ้าโง่พวกนั้นดันพกเอกสารที่น่าเหลือเชื่อติดมือมาด้วย ซึ่งตอนแรกเราตั้งใจจะเอามันไปขายข้อมูลให้กับตำรวจ แต่ตอนนี้เราเปลี่ยนใจแล้ว”

ในตอนนั้นเองที่สตรีเผ่ามนุษย์นกหยุดเข็นกระเป๋าของตัวเอง แล้วหันไปมองเพื่อนของเธอทั้งสองคนด้วยรอยยิ้มอันชั่วร้าย

“พวกเราจะไปสร้างชื่อด้วยการจับวารร้ายระดับนานาชาติ ที่แม้แต่ตำรวจสากลยังต้องส่ายหน้า [กลุ่มชมรมสัตว์กินเนื้อ คาร์นิวอย] กันยังไงละ! ”