*บรึ้ม! *

 

 

ดอกเห็ดสีทองได้พวยพุ่งขึ้นเหนือใจกลางหมู่บ้านที่จมในกองเพลิง

แรงระเบิดนั้นได้สร้างกระแสลมปัดเป่าให้เปลวไฟที่ลุกไหม้ดับจางหาย

ท่ามกลางความโกลาหลสับสน มีเงาทรงกลมขนาดสิบเมตรกำลังปลิวลอยทะยานขึ้นเหนือท้องฟ้าอย่างรุนแรง

 

 

“นั่นมัน!! ”

ฉันถึงกับหยุดนิ่งคิดอะไรไม่ออก

หนูสกปรกสามตัวที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้กลายเป็นเป้าหมายให้ฉันต้องให้ความใส่ใจอีกต่อไป

สิ่งที่คิด มีเพียงแต่ความสับสนสีขาวโพล้นที่ถูกถมจนเต็มเครื่องประมวลภายในร่างน้อย ๆ ของฉันนี้

 

 

“เอซ! ”

ฉันกรีดร้องลั้นจนระบบหลอดเสียงในลำคอแตกพร่า

 

 

*ฉึก*

 

 

“!!! ”

ในตอนนั้นเองที่รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด

ระบบความคิดได้ส่งสัญญาณเตือนความเสี่ยหายที่กำลังแผ่ซ่านไปทั่วผ่ามือซ้ายให้ฉันได้รับรู้

พอลองเหลือบมองไปดู ก็พบว่ามีขนนกสีเหลืองปักทะลุที่ฝ่ามือของฉันอยู่เส้นหนึ่ง

เจ้าหนูสกปรกพวกนั้น… บังอาจโจมตีใส่ฉันทีเผลออย่างงั้นเรอะ?

 

 

“… ชิ”

แต่ฉันไม่มีเวลาจะมามัวให้ความสนใจกับพวกมัน

เพราะดวงวิญญาณของเอซกับพี่น้องกำลังอยู่ในอันตราย

ฉันสะบัดมือซ้ายเพื่อให้ขนนกที่แข็งเหมือนมีดหลุดจากฝ่ามือ แล้วสร้างสนามแม่เหล็กขนาดใหญ่ครอบคลุมร่างกาย สร้างแรงพลักดัน บินตรงไปที่เปลวไฟสีทองด้วยความเร็วสูง

ขอให้ดวงวิญญาณของพวกเขายังปลอดภัยดีด้วยเถิด—

 

 

***

“โอ๊ย… นี่เรา… ยังไม่ตาย? ”

ผมกำลังลุกขึ้นยืนแหงนหน้ามองเพดานที่ถูกเปิดออก

พื้นที่ห้องวิจัยได้ถูกทำลายสิ้น และเริ่มลุกท่วมไปด้วยเปลวไฟสีทอง

คงต้องบอกว่าเป็นโชคดีของพวกเราที่แก๊สส่วนใหญ่มันไปรวมตัวลอยที่ส่วนด้านบนของห้อง เลยทำให้ความเสียหายเกิดขึ้นที่ส่วนครึ่งห้องบนเสียส่วนใหญ่ เลยทำให้พวกเรารอดตายมาได้อย่างไม่คาดฝัน

 

 

ถึงกระนั้น แรงระเบิดก็ทำให้เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผลจากแรงอัดอยู่ดี

 

 

*กรรรร!! *

ในเวลาเดียวกัน

เจ้ามังกรทั้งสี่ตัวกำลังส่งเสียงคำรามอย่างภาคภูมิใจเป็นการโอ้อวด ราวกับจะบอกให้ผมได้รับรู้ว่า “เป็นยังไงล่า จุดไฟให้แล้วเห็นไหม! ” แบบนั้น

 

 

ใช่ ช่าย~ ช่างเป็นมังกรที่นิสัยดีม้าก~ มาก~

“…”

พวกเอ็งจะทำเกินเหตุไปแล้วเฟ้ย!

 

 

“แต่… มันก็ช่วยให้ได้แสงสว่างอย่างที่ต้องการจริง ๆ ละนะ”

ผมรีบตั้งสติแล้วเล็งปืนออกไป

ด้วยแสงสีทอง เลยทำให้ศัตรูลึกลับในความมืดถูกเปิดเผยตัวตน

 

 

พวกมันคือศัตรูที่ผมรู้จักเป็นอย่างดี

อัศวินเกราะเหล็กที่ว่างเปล่าสองตัว

พวกมันแอบอยู่ตรงหลังแนวท่อเหล็กที่มีอยู่มากมายภายในห้อง พร้อมกับอาวุธขวานรังสีสังหารในมือ

ส่วนที่อีกมุมหนึ่งของห้อง มีพรมสีแดงขนาดใหญ่ยาวกว่าสิบเมตรกำลังขดตัวรัดพวกยักษ์เอาไว้อยู่ห้าคน

ยักษ์ทั้งห้าคนที่ถูกรัด ต่างมีสีหน้าคล้ำประหนึ่งเป็นคนที่กำลังจมน้ำลึก

พวกเขาต่างย้อมสีผมแตกต่างกัน

สีแดง สีเขียว สีเหลือง สีน้ำเงิน สีขาว และสีดำ

พวกเอ็งจะจัดทีมขบวนการห้าสีหรือยังไงนั่น?

เออ… ไม่สิ นี่ตรูมาเสียสมาธิกับเรื่องพวกนี้ได้ยังไงเนี่ย?

 

 

ผมรีบสะบัดหัวแล้วตั้งสมาธิกับเจ้าอัศวินสองตัวที่กำลังเคลื่อนไหวตรงมาทางผม

อาจจะด้วยความที่เครื่องจักรตัวการถูกทำลายไปแล้วหรือยังไงไม่ทราบ แต่ผมรู้สึกได้ว่าแสงสีขาวที่เคยเห็นบนผิวชุดเกราะกำลัง มันมีลักษณะที่ดูบางตาลงอย่างเห็นได้ชัด

เส้นใยบาง ๆ ที่แผ่ออกมาจากผิวเกราะเองก็ไม่มีอีกต่อไปแล้วเช่นกัน

 

 

*แกร๊ก*

 

 

พวกมันสองตัวเริ่มทำท่าจะเข้ามาโจมตีด้วยขวานรังสีที่พร้อมจะแผ่พุ่งเป็นคลื่นดาบ

ผมรีบก้มตัวหลบในจังหวะที่ศัตรูง้างขวานลงมา

เวลาเดียวกัน คลื่นดาบจากตัวที่สองได้ถูกฟันในแนวทแยงมุม พุ่งไล่ตามติดคลื่นโจมตีลูกแรก

ผมรีบใช้สองขาดันร่างของตัวเอง พร้อมกับห่อตัวมุดลอดผ่านช่องว่างเล็ก ๆ ระหว่างคลื่นโจมตีทั้งสองเส้น

 

 

คลื่นรังสีขวานที่แผ่พุ่งเป็นรูปเสี้ยวพระจันทร์ ได้พุ่งตัดเฉือนอากาศผ่านปลายเส้นผมและหัวไหล่

ไอร้อนที่แผ่นซ่านไปในอากาศ เริ่มแผดเผาเสื้อสูทจนเกิดเป็นรอยไหม้ยาว

แต่ไม่มีการโจมตีใด ที่สามารถทะลุชั้นผิวผ้าลงมาถึงผิวหนังของผมได้

 

 

ผมเล็งปืนพร้อมเหนี่ยวไกยิงสวนกลับ ในระหว่างที่ร่างกายกำลังพุ่งลอดผ่านลำแสงทั้งสองเส้น

แสงสีฟ้าขนาดเล็กสองเส้น ได้แผ่พุ่งออกจากปลายกระบอกปืนไปที่ศัตรู

 

 

“ลาก่อน—”

กระสุนรังสีทั้งสองนัดวิ่งเข้าปะทะใส่ส่วนหมวกเกราะ ที่มีแสงสีขาวหุ้มหนาแน่นมากที่สุด

หมวกเกราะถูกแสงรังสีแผดเผาจนหลอมละลาย เผยให้เห็นก้อนแสงที่ดูเหมือนกับกำลังถูกหุ้มด้วยผ้าขาวผืนบาง

 

 

ราวกับว่าเป็นเยื่อหุ้มของเหลวที่ถูกฉีกขาด

พริบตาที่หมวกเกราะละลาย แสงสว่างที่ถูกบรรจุอยู่ภายในจักแผ่พุ่งกระจายออกรอบทิศทางคล้ายพลุแสง ก่อนจะค่อย ๆ ดับมอดหายไปในอากาศ

 

 

*แกร๊ก—*

ชุดเกราะที่ว่างเปล่าหยุดการเคลื่อนไหวในท่าที่กำลังง้างขวาน

จุดข้อพับของเกราะที่เคยดูมีเรี่ยวแรง กลับเริ่มสั่นคลอน ก่อนจะทิ้งตัวลงตามแรงโน้มถ่วง

ในเวลาไม่นานนัก เจ้าชุดเกราะที่ว่างเปล่าก็ล้มพังลงไปกองบนพื้น กลับคืนสู่สภาพ เป็นเพียงแค่โลหะขึ้นรูปธรรมดาที่ไร้ชีวิต

 

 

“อะ— อั๊ก! หะ— หายใจไม่— ออก! ”

“ใครก็ได้— ช่วย—-”

ผมรีบหันไปมองดูศัตรูตัวสุดท้าย

พรมสีแดงขนาดใหญ่กำลังแผ่ร่างกายออกต่อหน้ากลุ่มเผ่ายักษ์

มันทำท่าคล้ายกับการแผ่แม่เบี้ยของงูเห่า

ในเวลาเดียวกัน ที่ส่วนปลายหางของมัน มีเหยื่อผู้โชคร้ายกำลังถูกรัดเอาไว้ร่วมกันถึงหกคน

คราวนี้นอกจากยักษ์เรนเจอร์แล้ว ยังมียักษ์ผมสีฟ้าที่สะดุดหัวทิ่มพื้นเมื่อกี้ร่วมอยู่ในกลุ่มของเหยื่อด้วย

 

 

“จะเล็งตรงไหนดีเนี่ย…”

พลังงานของปืนมีพอยิงได้อีกเพียงแค่หนึ่งนัด

แถมเจ้านี่ดูท่าท่างจะว่องไวไม่หยอก คงเล็งยิงไปที่จุดศูนย์รวมแสงตรงบริเวณที่ดูเหมือนคอของมันยากน่าดู

จะให้พวกมังกรพ่นไฟเผาทิ้งไปเลย ก็ดูจะเป็นอันตรายกับตัวประกันจนเกินไป

 

 

“… เอาไงเอากันวะ! ”

ผมรีบวิ่งไปทางเจ้าอสรพิษพรมสีแดง

 

 

*พรึบ! *

เสียงลมตีจากการแผ่แม่ของของมันดังกึกก้องไปทั่วห้องวิจัย ก่อนจะลงมาเลื้อยตามพื้นด้วยความเร็วสูง

 

 

มันเร็วมาก!

เร็วจนผมไม่สามารถที่จะกระโดดหลบได้ทัน

 

 

“อั๊ก! ”

มันรัดขาขวาของผม แล้วจับเหวี่ยงทุบใส่พื้นหินที่แข็งกระด้าง

เลือดสีแดงไหลทะลักผ่านรอยแยกบนศรีษะ ย้อมเส้นผมสีน้ำตาลให้กลายเป็นสีแดงสด

ขาเองก็ถูกบีบรัดจนกระดูกแตก เจ็บปวดจนแทบอยากจะกรีดร้องออกมาไม่เป็นภาษา

 

 

แต่ผมคาดเดาได้ตั้งแต่แรกแล้ว ว่าจะถูกมันจับอับเอาไว้

 

 

“แกพลาดแล้ว ที่ไม่สามารถฆ่าผมได้ในการทุ่มใส่พื้นเมื่อกี้”

ระยะแค่นี้ผมไม่มีทางเล็งพลาดได้หรอก

ผมเล็งในมุมที่สามารถปลดปล่อยผู้ถูกพันธนาการณ์ แล้วเหนี่ยวไกยิงเส้นแสงรังสีตัดผ่านส่วนหาง ฉีกให้มันหลุดขาดครึ่งออกมา

 

 

พรมสีแดงในส่วนครึ่งร่างที่รัดผมกับพวกยักษ์ถูกฉีดขาดกระเด็น ก่อนจะร่วงกองบนพื้น

แสงขาวบาง ๆ ที่เคยเห็นหุ้มตัวเนื้อพรมสีแดงส่วนหาง กลับจางบางตา สลายหายไปในอากาศ

 

 

*พรึบ พรึบ พรึบ! *

เจ้าอรสพิษพรมแดงดูเหมือนว่าจะโกรธมาก

มันตีเสียงลมรัวเป็นจังหวะอย่างโกรธแค้น และทำท่าจะพุ่งเข้ามาหมายรัดคอผมที่กองอยู่บนพื้นให้ตายคาที่

 

 

“จังหวะนี้ละเจ้ามังกร! ”

*กรรรร!!! *

เหล่ามังกรทั้งสี่ของทาฑิมต่างคำรามพร้อมกัน

 

 

*พรึบ! *

เจ้าอสรพิษพรมดูตกใจมากที่เห็นมีเปลวเพลิงสีทองกำลังพวยพุ่งมาจากด้านข้างของตน

แต่กว่าจะรู้ตัวมันก็สายไปแล้ว

พรมสีแดงสดได้จมลงในกองเพลิงสีทอง

ถูกแผดเผามอดไหม้ กลับคืนสู่ขี้เถ้าดิน

ภายในเปลวไฟและขี้เถ้า ผมได้มองเห็นแสงสีขาวแตกสลายกระจายหายไปในอากาศ เหมือนเช่นที่อัศวินทั้งสองตัวเป็น

 

 

เครื่องจักรตัวการถูกทำลาย

เหล่าสิ่งทดลองเรื่องวิญญาณของท่านวีรบุรุษถูกทำลาย

ในที่สุด มันก็จบได้เสียที…

 

 

***

นี่มันเกิดบ้าอะไรกันขึ้น…?

ทำไม อึกก์ดราซิลล์เทียม ถึงอยู่ในสภาพแตกกระจายและลุกท่วมไปด้วยไฟสีทอง?

ทำไม ตัวอย่างทดลองมีชีวิตที่เก็บบรรจุสะสมมาตลอดตั้งแต่ปีที่ 80 ถึงอยู่ในสภาพแตกกระจายกองเกลื่อนพื้น?

ทำไมเจ้าพวกอัศวินกับเจ้าพรมถึงอยู่ในสภาพคล้ายกับเป็นสิ่งของเครื่องใช้ที่พังไปแล้ว?

 

 

แล้วทำไม..

*เคร๊ง…*

ทำไมห้องนิรภัยที่ใช้เก็บวิญญาณของครอบครัว ของเอซ ถึงได้อยู่ในสภาพที่พังทลายแบบนั้น…

 

 

ตรงหน้าฉัน มีซากของหุ่นพี่น้องที่ฉันจับให้จำศีลเพื่อรอวันคืนอัตตาและวิญญาณ

มีเศษแก้วที่ว่างเปล่า กับอากาศที่ไร้วี่แววตัวตนของวิญญาณของครอบครัววีรบุรุษมนุษย์

ไร้วี่แววของ— เอซ วิญญาณของคนที่ฉันรัก

 

 

ไม่…

ไม่…! ไม่…! ไม่…! ไม่…!

บอกฉันทีว่านี่คือความฝัน!

ได้โปรดบอกฉันทีว่านี่คือการประมวลผลที่ผิดพลาดของระบบสมองกลของฉัน!

 

 

*ฉึก! *

 

 

มีบางอย่างกำลังพุ่งลงมาหมายปักใส่ใจหัวไหลขวา

ฉันรีบเอี้ยวตัวหลบเจ้าสิ่งที่มีลักษณะคล้ายขนนกสีทองนั้น

 

 

“ไม่จริง…”

 

 

สูงขึ้นไปตรงปากหลุม

ที่ตรงนั้นมีแสงอาทิตย์ส่องแสงท่ามกลางหิมะที่โปรยปราย

ภายใต้เงาของแสงอาทิตย์ มีเจ้าพวกหนูสกปรกทั้งสามตัวที่ฉันได้ทิ้งเอาไว้ไม่สนใจเมื่อกี้ กำลังยืนจ้องมองลงมาอยู่

 

 

ทำไมพวกมันถึงมาอยู่ตรงนี้ได้?

จากตรงนั้นมาตรงนี้ ถ้าวิ่งมา มันต้องใช้เวลาร่วมมากกว่า 6 นาทีเลยนะ

แล้วทำไมเจ้าหนูหมอกที่ควรปกคลุมท้องฟ้าถึงได้หายไป?

มันหายไปไหน?

อย่าบอกนะว่า—

 

 

“ถ้ากำลังสงสัยเรื่องท้องฟ้าละก็ พวกฉันได้ทำการส่งมันคืนไปที่โลกหน้าให้แล้วละนะ”

 

 

ยัยผู้หญิงผมสีเหลืองตอบฉันราวกับว่าอ่านใจได้

 

 

อ๊า…

ภายในใจของฉันตอนนี้มันว่างเปล่าไปหมด…

 

 

ไม่เหลืออะไรอีก…

ไม่เหลืออะไรอีกต่อไป…

ทุกอย่างตลอดเวลาที่ฉันรวมมือสร้างขึ้นมากับที่รัก กับเอซ ล้วนแต่—…

 

 

วิญญาณของเอซไม่ได้อยู่ที่โลกนี้อีกต่อไปแล้ว…

 

 

ฉัน… จะมีชีวิต มีวิญญาณอยู่ในโลกนี้ต่อไป… เพื่ออะไร…

 

 

“ถ้าสนใจอยากอยู่กับคุณสุดที่รักมากขนาดนั้น ให้พวกเราช่วยได้นะ ตอนนี้พวกเรายินดีให้บริการส่งวิญญาณตรงถึงนรกให้ฟรี ๆ เลยละ”

ยัยผู้หญิงที่มีผมสีเหลืองพูดเช่นนั้นพร้อมกับมองมาทางฉันด้วยสายตาที่ของผู้เหยียดหยาม ที่กำลังสนุกอยู่กับความทุกข์ของผู้อื่น

 

 

แกกกกก!!!!

 

 

ฉันบินทะยานพุ่งขึ้นหมายจะปลิดชีพของยัยไก่เหลือง

เร่งพลังงานวิญญาณที่ยังเหลืออยู่ในร่างกาย ทุ่มพลังทั้งหมดใส่ไปกับการสร้างสนามแม่เหล็กเพื่อเร่งอัตราความเร็ว

 

 

*ฉึบ—! *

ร่างกายของฉันไปโผล่ที่ตรงหน้าของมันในเสี้ยววินาที

ไม่รู้เป็นเพราะว่าตกใจที่ฉันเข้าจู่โจมอย่างฉับพลันหรืออย่างไร แต่ยัยไก่เหลืองมันไม่ยอมขยับตัวเลย

 

 

มันดูตื่นตกใจมาก

 

 

“ตาย! ”

ฉันใช้พลังงานวิญญาณที่เหลืออันน้อยนิดเป็นตัวเร่งขยายพลัง แล้วยิงเลเซอร์ออกจายปลายนิ้วชี้ เล็งไปที่หัวใจของมัน

เลเซอร์ที่ถูกขยายออกจนมีขนาดใหญ่กว่าสิบเซนติเมตร ได้วิ่งทะลุผ่านร่างกายส่วนหน้าอกขวาของยัยไก่เหลืองจนเป็นรูกว้างในพริบตา

 

 

ร่างกายของมันสั่นเทิ้มชั่วขณะ ก่อนจะล้มหน้าคว่ำใส่พื้นพร้อมกับเลือดที่เจิงนอง

 

 

“แกทำอะไร เอโซ! ”

“!!! ”

 

 

ในเวลาเดียวกัน เพื่อนของมันสองตัวก็เริ่มพุ่งเข้ามาโจมตีใส่ฉันจากทั้งทางซ้ายและขวา

แต่ตอนนี้ฉันไม่มีพลังงานวิญญาณเหลืออีกต่อไปแล้ว

พลังงานที่ใช้เพื่อขยับร่างกายเองก็ถูกเอาไปใช้ในการต่อสู้จนแทบหมดสิ้น

 

 

ฉัน… ไม่มีแรงมากพอที่จะหลบการโจมตีนี้ได้อีก

 

 

แขนขวาของฉันถูกยัยหัวฟ้าใช้ขาสับลงใส่หัวไหล จนแขนหลุดขาดออกมาจากร่างกาย

ส่วนแขนซ้ายของฉันถูกยัยหัวแดงใช้พลังภูติ สร้างดาบแสงขนาดหนึ่งเมตรมาตัดจนขาดสะบั้น

 

 

“…”

ฉันทรุดกายหัวเข่าชันพื้นอยู่ตรงหน้าของพวกหนูสกปรก

ฉันหลับตาลง

ไม่มีเหตุผลต้องดิ้นรนอีก

เพราะว่าทุกอย่างมันได้กลับคืนสู่ความว่างเปล่าไปแล้ว

 

 

“เดียว… อย่าพึ่งฆ่า… ”

“เอโซ! เธอยังไม่ตาย!! ”

“พอดีว่าเลี่ยงจุดตาย… ได้ทันเวลา… ให้ตายสิ… ไม่คิดว่า… จะเคลื่อนไหวแบบนั้นได้…”

 

 

“ไม่จริง!? ”

ทั้งที่ทุ่มพลังที่เหลือทั้งหมดเพื่อหวังลากเจ้าสวะสักคนให้ตกนรกไปด้วยกัน แต่กลับไม่อาจทำแบบนั้นได้

ยัยไก่เหลืองมันยังไม่ตาย

 

 

“ตกใจที่ฉัน— รอดมาได้… สินะ…? ”

ยัยไก่เหลืองพูดเช่นนั้น แล้วเอาปีกของมันมาแตะที่ใบหน้าของฉัน

 

 

“ให้ตายเถอะ— พวกวิญญาณที่เกิดจากสิ่งไม่มีชีวิตนี่น่ารำคาญชะมัด — ”

พอรู้ตัวอีกที ฉันก็รู้สึกเหมือนว่ามีบางอย่างกำลังดูดตัวตนของฉันออกไปจากร่างกาย

สติของฉัน— ได้ดับสิ้น แล้วจมลงสู่ความมืดมิด

จมลง

จมลงไป–ในความมืด—

 

 

***

มืด…

มืดสนิท…

ที่นี่คือ— ที่ไหน?

 

 

ไม่อาจสัมผัสได้

ไม่อาจเคลื่อนไหวได้

รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังไหลไปกับกระแสอันยิ่งใหญ่

หรือว่านี่คือสิ่งที่เรียกว่าความตายอย่างงั้นหรือ?

 

 

“…”

รู้สึกเสียใจ

เสียใจที่ตัวเองต้องมาตาย โดยที่ไม่อาจชุบชีวิตคนที่ตัวเองรัก กับครอบครัวของตัวเองได้

 

 

ท่ามกลางกระแสอันเชี่ยวกรากนั้น ฉันเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะหลับ

เป็นความสงบชวนง่วงที่โหยหาไม่อยากจะคิดหรือฝัน

ท่ามกลางความสับสนชวนผ่อนคลาย ในตอนนั้นเองที่ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่นซึ่งกำลังแผ่ขยายออกมา

 

 

รู้สึกได้ถึงสองมืออันอบอุ่นที่กำลังโอบกอดร่างกายของฉัน

รู้สึกว่าตรงหน้ามีคนสำคัญกำลังพยายามเข้ามาใกล้ตัวของฉัน

 

 

ฉันเห็น— แสงสว่าง

 

 

“ขอโทษ— ที่ทำให้ต้องฝืน— เรื่อยมา—”

ฉัน— ได้ยิน

“จากนี้— เราจะอยู่ร่วมกัน”

ได้ยิน— เสียงของ—

“กรีด—”

เสียงของที่รัก…

***

 

 

“ก็บอกแล้วว่ายินดีให้บริการส่งวิญญาณถึงโลกหน้าให้ฟรี ๆ มาเจาะรูบนหน้าอกกันได้นะยัยบ้านั่น…”