“ห้อง? ”

ผมพูดกับตัวเองเบา ๆ แล้วกระโดดลงไปในห้องข้างใต้

สองมือกำปืนคู่ใจจนแน่น แล้วส่องไฟเปิดเส้นทางเพื่อสำรวจไขข้อสงสัยภายในใจ

 

 

“ให้ตามลงไปอย่างงั้นเรอะ? ”

เสียงของพวกยักษ์ดังขึ้นตามไล่หลัง–

 

 

“…”

เชี่ย!?! ดันลืมพวกแม่งไปเลย!

“เดียว—”

 

 

“เจ้าเบอร์หนึ่ง เบอร์สอง ช่วยแหวกพื้นออกที”

*กรรร! *

 

 

*โครม! *

 

 

เกิดเสียงพื้นถูกทุบแตกกระจายก่อนที่ผมจะได้ทันห้ามพวกเขา

พอรู้สึกตัวอีกที เจ้าพวกยักษ์ก็กระโดดตามลงมากันแล้ว

พวกแกไม่จำเป็นต้องตามลงมาก็ได้…

 

 

“มืด! ”

“เจ้าเบอร์ 1 – 4 ฝากดูหัวหน้าทีนะ”

*กรรร~*

มังกรทั้งสี่ตัวพ่นไฟออกมาเบา ๆ เป็นการขานรับ พร้อมกับใช้หางของมันยกขึ้นพันรอบตัวทาฑิมเป็นเกราะกำบัง

ส่วนอีกสามตัวที่ไม่ได้แบกทาฑิมเอาไว้บนหลัง ต่างคลานสี่ขาหันหลังชนกัน แล้วเฝ้าระวังภัยรอบตัวให้กับเจ้านายสุดรักของมัน

 

 

“… ดีจังนะ”

ชายที่มีลูกน้องกับสัตว์เลี้ยงแสนรัก… มันช่างน่าชวนให้รู้สึกอิจฉาเป็นบ้า

ผิดกับตัวผมที่เคยถูกสหาย—

 

 

“ไม่ใช่เวลาจะมาทำอะไรแบบนี้สักหน่อย”

ผมรีบสะบัดเรื่องไร้สาระออกจากหัว แล้วสำรวจห้องต่อ

 

 

ตอนนี้น้ำจากทางน้ำด้านบนเริ่มไหลเทเข้ามาภายในห้อง ผ่านทางรูที่พวกเราพึ่งพังลงมา

แต่น้ำนั้นได้ไหลไปรวมกันที่มุมในสุด ออกไปทางรูระบายที่ติดเตรียมเอาไว้โดยรอบ จึงไม่จำเป็นต้องห่วงว่าห้องนี้จะจมลงใต้บาดาลเมื่อเวลาผ่านไป

 

 

ทีส่วนใจกลางของห้องมีเครื่องจักรทรงกลมขนาดใหญ่วางตั้งเอาไว้

มันถูกสร้างจากวัสดุที่แปลกประหลาด

มันดูเหมือนเป็นการผสานระหว่างโลหะกับเปลือกไม้แข็ง

พอผมลองเอานิ้วไปสัมผัสดู ก็พบว่ามันมีผิวที่หยาบ แต่กลับให้ความรู้สึกนุ่ม และยังมีคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าบาง ๆ ไหลผ่านไปตามผิวของมันตลอดเวลา

 

 

ที่ข้างใต้ตรงฐานของมัน มีท่อจำนวนมากยึดติดกับเครื่องจักรทรงกลมนี้เอาไว้

พวกมันเป็นท่อโปรงที่สามารถมองทะลุได้

ข้างในท่อนั้นเต็มไปด้วยเส้นโลหะกับวัสดุที่ดูคล้ายตัวนำ ถูกดึงเป็นเส้นโยงใยลากยาว พร้อมกับมีลงอักขระลวดลายสีขาวด้วยภาษาของพวกเอลฟ์ที่ผมอ่านไม่ออก

 

 

รู้สึกได้เลยว่านี่คือเครื่องจักรที่เป็นเป้าหมาย

ผมเลื่อนไฟฉากจากปลายกระบอกปืนไปที่ผนังรอบห้อง เพื่อมองหาวิธีปิดการทำงานของเครื่องจักร

 

 

ทำลายทิ้งเลยง่ายกว่าไหม?

เคยคิดแบบนั้นอยู่เหมือนกัน

แต่ผมกลัวมันจะระเบิดเป็นเหมือนอย่างเตาปรมาณูอะไรแบบนั้นนี่สิ…

 

 

“เหวออออ!?! ”

“เกิดอะไรขึ้น! ”

“มิ— มีศพ! มีศพถูกจับเรียงอยู่ในหลอดแก้วตรงนี้ด้วย! ”

“… หลอดแก้ว? ”

ผมรีบวิ่งไปตรงจุดที่พวกยักษ์กำลังโวยวายเสียงดัง

 

 

“นี่มันบ้าอะไรเนี่ย! ”

แทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่สายตาเห็น

สิ่งที่วางตั้งเรียงรายอยู่รอบเครื่องจักรทรงกลม คือหลอดแก้วที่บรรจุพาสม่าสีเหลือง กับสิ่งมีชีวิตนานาหลากเผ่าพันธุ์

มีตั้งแต่พวกสัตว์ป่าที่อาศัยในบริเวณใกล้ตอนกลางทวีป ไปจนถึงเผ่าพันธุ์ทรงภูมิปัญญา

ไม่ว่าจะเผ่ามนุษย์ เผ่ามนุษย์สัตว์ เผ่ายักษ์

 

 

“ส่วนใหญ่จะเป็นเผ่ามนุษย์? ”

ผมส่องไฟฉายไปที่หลอดแก้วทีละใบอย่างรวดเร็ว

สภาพของพวกเขาที่ถูกแช่ดองในขวดล้วนแต่ดูน่ากลัว

มีร่างกายที่ผอมหุ้มกระดูกเหมือนกับเป็นมัมมี่

แต่มีสิ่งหนึ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่าสภาพที่พวกเขาเป็นอยู่

 

 

“ยังไม่ตาย…”

ดวงตาของพวกเขาล้วนต่างกำลังตอบสนองต่อแสงไฟที่ผมฉายลงไปบนหลอด

พวกเขายังมีชีวิตอยู่ในหลอดแก้วพวกนั้น

 

 

พอลองสำรวจให้ลึกลงไป ก็พบว่ามีข้อมูลบางอย่างถูกเขียนแปะติดเอาไว้ที่บริเวณฐาน

“ตัวอย่างปีที่ 80 เผ่ามนุษย์ คนของกองทัพ”

“ตัวอย่างปีที่ 95 เผ่ามนุษย์สัตว์ พวกนักสำรวจ”

“ตัวอย่างปีที่ — นี่มัน… อย่าบอกนะว่า…”

อย่าบอกนะว่าคนในหลอดแก้วพวกนี้ คือพวกบุคคลหายสาบสูญในอดีตที่เคยพยายามาตามหาไดอารี่ของวีรบุรุษเอซ?

จะบอกว่าพวกเขาถูกหมอกปีศาจจับมาที่นี่เหมือนพวกเรา เพื่อใช้เป็นเหยื่อทดลองให้กับเด็กผู้หญิงที่ชื่อกรีดคนนั้น?

 

 

พอคิดได้แบบนั้นก็พาลรู้สึกขนลุกขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ

 

 

ในตอนที่ไล่ส่องไฟไปที่ละหลอด ผมก็พบกับหลอดแก้วที่ไม่มีสารเหลวหล่อเลี้ยง

มันเป็นหลอดแก้วเปล่าที่ภายในบรรจุร่างกายของหญิงสาวเผ่ามนุษย์สัตว์ในชุดเมดสีดำ

บนหลอดแก้วเหล่านั้นมีป้ายข้อความที่ถูกเขียนว่า [พี่น้องฉัน – สภาพจำศีล]

บนโต๊ะข้างหลอดแก้ว มีเอกสารบันทึกที่ถูกเขียนด้วยลายมืออันสวยงามทิ้งเอาไว้ว่า [เพื่อรักษาสภาพพลังงานสำรอง ที่หาได้ยากขึ้นทุกวัน]

 

 

“นี่มันคืออะไรกันแน่เนี่ย? ”

ยิ่งสำรวจ ยิ่งเจอแต่คำถามก่อตัวมากขึ้น

 

 

“เหวออออ!!! ”

“คราวนี้อะไรอีกกันฟะ! ”

เสียงร้องตะโกนโวยวายคราวนี้ดังมาจากอีกฟากฝั่งตรงข้ามของจุดที่ผมกำลังสำรวจอยู่

ผมรีบวิ่งไปตามเสียง พร้อมกับส่องไฟไปทางที่ยักษ์ผมสีแดงกำลังชี้นิ้วด้วยสภาพที่เนื้อตัวสั่นเทา

 

 

มันคือห้องกระจกใสขนาดใหญ่

ภายในห้องกระจกนั้นเต็มไปด้วยก้อนเนื้อโปรตีนที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือด

มันเป็นก้อนเนื้อที่ยังมีชีวิต เต้นเร้าเป็นจังหวะเหมือนหัวใจที่กำลังสูบฉีด

ที่ปลายมุมของห้อง มีท่อโปรงแสงขนาดใหญ่ปรากฏเชื่อมต่อกับอีกห้องกระจกที่มีขนาดใหญ่ไม่แพ้กัน

สภาพของปลายท่อนั้น มันเต็มไปด้วยเลือดที่แห้งกรัง กับซากของก้อนเนื้อที่ไม่อาจก่อตัวเป็นรูปร่างถมกองทิ้งเอาไว้

 

 

[ห้องสร้างร่างเนื้อ กับ ห้องเชื่อมวิญญาณ]

บนผนังกระจกของห้องมีข้อความเช่นนั้นเขียนปรากฏติดเอาไว้อยู่

พอดูให้ดี… เหมือนว่าจะมีบันไดทอดยาวอยู่ที่ข้างในห้องนั้นด้วย

พอพิจารณาจากตำแหน่งของพวกเราในปัจจุบัน ก็พอจะเดาได้ว่าน่าจะตรงดิ่งขึ้นไปที่ใจกลางหมู่บ้านพอดี

 

 

“อย่าบอกนะว่าคนในหมู่บ้านพวกนั้น จะถูกสร้างขึ้นจากที่นี่… ถูกสร้างขึ้นมา…”

เป็นไปได้สูงเลยละ

 

 

“โอ๊ววววว! ”

เสียงของเจ้าพวกยักษ์ดังขึ้นเป็นรอบที่สาม

เจ้าพวกนี้มันอยู่นิ่ง ๆ ไม่เป็นกันเลยใช่ไหม?

 

 

“มีเหล้าอยู่ตรงนี้ด้วยเว้ย! ”

“แต่มันถูกเก็บอยู่ในตู้นิรภัยนี่สิ”

“ทุบเอาออกมาแม่มเลย จะได้เอาไปใช้ล้างฆ่าเชื้อให้หัวหน้าด้วย! ”

“จัดให้เว้ย! ”

คราวนี้สิ่งที่พวกมันเจอคือขวดแก้วที่มีความสูงเท่ากับขวดไวท์

ขวดแก้วพวกนั้นมีด้วยกันสี่ขวด และถูกเก็บเอาไว้ที่หลังกระจกนิรภัยหนา

 

 

เจ้าพวกยักษ์ต่างเริ่มออกหมัดทุบใส่กระจก

แต่มันเป็นการกนะทำที่ไร้ค่า—

แค่แรงชก ต่อให้เป็นเผ่ายักษ์ก็ตาม ไม่น่าจะทำลายกระจกนิรภัยได้หรอก

แล้วที่สำคัญ ไอขวดที่ดูเหมือนขวดไวท์พวกนั้น มันเป็นขวดเปล่าอีกต่างหาก

 

 

“เสียแรงเปล่าน่า นั่นนะขวด—”

ผมหยุดชะงักพร้อมกับที่ดวงตาทั้งสองเบิกกว้าง

พอเดินเข้ามาในระยะใกล้ จึงได้เห็นสิ่งที่ไม่มีใครเห็น

 

 

ข้างในขวดนั้นมีแสงไฟสีขาวขนาดเล็กกำลังลอยอย่างไร้จุดหมายถูกบรรจุอยู่ข้างใน

ตัวขวดเองก็ถูกอาบด้วยแสงสีขาวบาง ๆ เอาไว้

แสงขนาดเล็กพวกนั้นต่างบินไปชนที่แสงขาวซึ่งอาบขวด ก่อนจะถูกแรงบางอย่างพลักกระเด็นออกมา ราวกับไม่ยอมที่จะให้พวกมันหนีออกไปจากกรงขังเล็ก ๆ นั้น

 

 

พวกมันมีด้วยกันสี่ขวด พร้อมกับมีป้ายชื่อของวีรบุรุษมนุษย์ที่ผมรู้จักดีแปะติดเอาไว้

พอเห็นขวดพวกนี้ มันก็ทำให้ผมไปนึกถึงสิ่งที่ถูกเขียนลงไปในไดอารี่ของวีรบุรุษเอซ

 

 

มันไม่ใช่ขวดที่ว่างเปล่า

แต่เป็นขวดที่ถูกใช้บรรจุวิญญาณของพวกเขา ของครอบครัวเอซต่างหาก

 

 

“ทุกคนรีบถอยออกมาก่อน เดียวนี้!! ”

บางอย่างกำลังเตือนผมว่ากำลังจะมีอันตราย

ไม่มีทางที่ของสำคัญแบบนี้จะถูกเอามาวางโชว์โดยไม่มีการป้องกัน

 

 

*กึง! *

 

 

เกิดเสียงโลหะกระทบพื้นดังขึ้น พร้อมกับเกิดแสงสีเงินคมกริบสุกสว่างเจิดจ้าที่ปลายตาซ้าย

“ทุกคน ก้ม! ”

แสงสีเงินได้ตัดผ่านตรงหน้าพวกยักษ์ แยกพวกมันให้ต้องยอมถอยออกห่างจากบานกระจกนิรภัย

 

 

แต่การโจมตียังไม่จบลง

ในเวลาเดียวกับที่แสงนั้นวิ่งฟาดผ่าน ได้มีเสียงลมตีดังแว่วมากับพื้น

มีบางอย่างกำลังเลื้อยผ่านพื้นไปด้วยความเร็วสูง วนเป็นวงกลมอยู่รอบกลุ่มของพวกเราที่มีกันอยู่สิบคน

 

 

แสงไฟจากปลายปืนที่ส่องกระทบตัวมันนั้น ทำให้ผมพอจะทราบว่ามันมีผิวเหมือนกับเนื้อพรมที่มีสีแดง

สิ่งที่มองแทบจะไม่ทันนั้นกำลังบีบรัดวงล้อมเข้ามาหาพวกเรา

 

 

“ชิ! ”

ผมยิงปืนรังสีออกไปสามนัด โดยเล็งไปที่ท่อจำนวนมากซึ่งโยงใยอยู่บนเพดาน

ท่อเหล็กขนาดกลางยาวสี่เมตรได้ร่วงหล่นลงมากระแทกพื้น จนน้ำที่นองแตกสาดกระเซ็น

 

 

มันได้ผล

 

 

เจ้าตัวที่พยายามจะโจมตีพวกเรา ต่างยอมถอยหนีกลับออกไป

แต่ด้วยความมืด จึงทำให้คาดการยากว่าพวกมันจะโจมตีมาจากตรงไหน

แถมพลังงานในปืนตอนนี้ก็เหลือไม่มากแล้วด้วย

พอยิงอีกแค่สามนัดเองละมั้ง?

 

 

“ตรงนั้นเกิดอะไรขึ้น!?! ”

“มีศัตรูอยู่ในห้อง! ทุกคนระวังตัวกันด้วย! ”

ด้วยเสียงอันดัง เลยทำให้คนอื่น ๆ ที่กระจายตัวไปทั่วห้องเริ่มรับรู้ถึงตัวตนของศัตรู

 

 

“เหวอออ!?! มีตัวอะไรมาจับขาข้าก็ไม่รู้! ”

“ปล่อยเพื่อนข้านะ— แว๊กกก!!! ”

แต่พอฟังจากเสียงแล้ว ดูท่าว่าจะมีคนถูกเล่นงานไปแล้วแฮะ…

 

 

อยากได้แสงสว่างมากกว่านี้จัง

จริงด้วยสิ!

 

 

“นัมเบอร์หนึ่งถึงสี่ ถึงผมจะเป็นหน้าใหม่ของกลุ่ม แต่ได้โปรดช่วยเชื่อฟังผมสักครั้ง ช่วยจุดไฟให้ห้องนี้ที!! ขอลูกใหญ่ ๆ เลย! ”

ถ้ามีแสงมากพอ อย่างน้อยผมก็จะสามารถใช้ปืนกระบอกนี้เล็งยิงศัตรูได้

 

 

*กรรร! *

*กีสสส!!! *

*แกรกกก!!! *

*กรูรรร!! *

 

 

ผมได้ยินเสียงคำรามดังข้ามห้องเป็นการขานรับ

 

 

ในเวลาไม่นานนัก ท่ามกลางสภาพบรรยากาศอันตึงเครียด

ผมเริ่มได้กลิ่นแก๊สที่เหม็นเน่าลอยโชยกระจายไปทั่วห้อง

กลิ่นเหม็นเน่านั้นคงเป็นแก็สไวไฟของเจ้ามังกรทั้งสี่ตัวที่กำลังปล่อยออกมา เพื่อเตรียมจุดไฟด้วยการขบฟันจุดประกายไฟให้มันปะทุระเบิด

 

 

เพียงเวลาไม่นานนัก กลิ่นเหม็นเน่าก็เริ่มตลบอบอวลถมเต็มไปทั่วห้องส่วนครึ่งบน

“… เหม็น!! ”

มันจะเหม็นเกินไปแล้วเฮ้ย!!!

ให้ตายสิ

การที่เหม็นได้ถึงขนาดนี้ แสดงว่าไฟที่จะปล่อยออกมาคงมีขนาดใหญ่มากแน่ ๆ

 

 

ผมเริ่มทนรอแสงไฟที่จะถูกจุดขึ้นด้วยความคาดหวังจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว

สองมือกำปืนแน่นในท่าเล็งเหนี่ยวไก พร้อมปลิดชีพศัตรูทันทีที่มีแสงให้จับเป้าหมาย

 

 

เดียวก่อน…

ปกติไม่ใช่ว่ามังกรมันจะรวบรวมแก๊สเอาไว้ในปากก่อนพ่นออกมาหรือเปล่า?

เหมือนจะจำได้ว่ามันเป็นแบบนั้นนี่?

แล้ว… ทำไมถึงมีแก๊สลอยกระจายไปทั่วห้องแบบนี้ได้ละ?

 

 

[ช่วยจุดไฟให้ห้องนี้ที!! เอาลูกใหญ่ ๆ เลย!]

ผมนึกถึงค่ำสั่งของตัวเองอีกครั้ง

 

 

เดียวนะ

อย่าบอกนะว่าเจ้ามังกรพวกนั้นมันจะเข้าใจเป็นว่า—

 

 

**พรึบ!!! **

 

 

เวลานั้นเองที่เปลวเพลิงสีทองอันสวยงามอุบัติขึ้นไปทั่วทั้งห้อง

แก๊สที่ถูกอัดแน่นในระดับสูงเหนือพื้นสี่เมตรกำลังถูกจุดประกาย ก่อเกิดเป็นระเบิดไฟสีทองขนาดใหญ่ รุนแรง จนดันทางน้ำให้แตกทะลุขึ้นไปถึงผืนแผ่นดินข้างบน

 

 

รุนแรงจนเป่าเครื่องจักรที่เป็นเป้าหมายให้ปลิวลอยออกไป

รุนแรงจนหลอดแก้วทดลอง และตู้กระจกนิรภัยที่เก็บวิญญาณของวีรบุรุษแตกพังป่นปี้ไม่มีชิ้นดี

 

 

เจ้าพวกมังกรมัน “จุดไฟลูกใหญ่ให้ห้องนี้” ตามคำสั่งอย่างไม่มีผิดเพี้ยนจริง ๆ ด้วย