​​

 ***วันที่ 55 เอนมูว์ทัวร์ ปีที่ 125 ทวีป ออโรร่า ดาว ไดม่อน***

ฤดูใบไม้ร่วงที่แสนเศร้า และพระจันทร์ที่ส่องแสงสีแดงอมชมพู

 

 

ณ บริเวณนอกเมืองที่เต็มไปด้วยดวงไฟประดิษฐ์สุกสว่าง

บนถนนสีเทาผิวคล้ายแผ่นยางที่ลอยตัวเหนือป่า มีรถตู้ลอยฟ้า 6 ที่นั่งจำนวน 4 คัน วิ่งเรียงแถวเป็นขบวนเหมือนฝูงปลา มุ่งหน้าออกนอกเมืองด้วยความเร็วสูง

เสียงสัตว์ร้ายขับขานคำรามก้อง ดังผ่านเหนือราตรีอันเงียบสงัดให้ลืมตาตื่น

 

 

“อืม… ที่นี่ที่ไหน~”

บนสัตว์เหล็กยักษ์ที่ขับเคลื่อนด้วยการลอยตัว มีสตรีผมสีทองคนหนึ่งถูกบรรทุกติดมาด้วย

 

 

มีความสูง 135 ซม. และมีขนสีทองคำเรียงไปในทิศทางเดียวอย่างสวยงามทั่วทั้งร่างกาย

ดวงตากลมโตสะท้อนแสงสดใสดั่งเป็นทองคำสุกสว่าง

ไว้ผมสั้นสีทอง แล้วรวบเป็นหางม้าด้วยผ้าสีฟ้าสดใส ชวนให้นึกถึงหงอนของลูกเจี๊ยบตัวจ๊อยที่ดูไร้เดียงสา

สวมเสื้อกล้ามสีแดงสดอย่างโดดเด่นชวนน่าเอ็นดู

เธอเป็นสตรีเผ่ามนุษย์นกร่างเล็กที่ดูน่ารักน่าถนุถนอมไร้พิษภัยอย่างแท้จริง

แต่ทว่ามนุษย์นกตัวน้อยที่ควรออกไปบินบนท้องฟ้าอย่างเสรี กลับถูกจับมัด และกักขังเอาไว้บนท้ายรถตู้คันโตคันนี้

 

 

บนดวงตาสีทองที่ตื่นจากภวังค์ กำลังสะท้อนภาพของแสงไฟประดิษฐ์สีฟ้าอ่อนที่วิ่งผ่านขนานขนาบข้างรถตู้ไป

 

 

“สถานที่ซึ่งไม่คุ้นตา— โดนลักพาตัวแล้วสิน้า~”

ช่างเป็นน้ำเสียงที่ฟังดูไม่ทุกร้อนเหมือนสถานการณ์ดั่งที่ปากว่ากล่าว

สตรีเผ่ามนุษย์นกเริ่มเอียงคออย่างน่าเอ็นดูในความมืด ปล่อยให้แสงไฟส่องกระทบใบหน้าอย่างไม่เป็นทุกข์เป็นร้อน

 

 

บนพื้นที่เล็ก ๆ ที่ปูด้วยผ้านวม กับแบะนั่งดัดแปลงหลอกสายตา คือพื้นที่ปิดกั้นระหว่างเธอกับโลกภายนอก

ดูทรงแล้ว คงสร้างมาพิถีพิถันอย่างน่าประทับใจ เพื่อเอาไว้ตบตาผู้คน มิยอมให้มีใครล่วงรู้ถึงสาวน้อยน่ารักที่กำลังถูกจับมัดขึงบนพื้นรถอย่างน่าเวทนาข้างในนี้

ผนังเองก็ดูหนาตัน ยากที่จะตะโกนร้องให้เสียงทะลุออกไปขอความช่วยเหลือใด ๆ ได้

 

 

“เริ่มมองเห็นออโรร่าแล้ว~”

เมื่อทะลุผ่านชายป่าที่อยู่เป็นแนวเขตรั้วของเมือง สิ่งที่รออยู่ตรงหน้าคือทุ่งอันกว้างใหญ่

 

 

มันเป็นทุ่งสีขาวที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ

มีธารน้ำแข็งไหลทอดตัวยาวเป็นสายฟาดผ่านเลียบถนนลอยฟ้า

ใต้ผิวน้ำแข็งนั้น เต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตประหลาด ที่แหวกว่ายผ่านมวลน้ำแข็งอย่างเสรี

บนท้องฟ้าเต็มไปด้วยแสงออโรร่าหลากสี ทอดม่านกางผืนใหญ่บดบังดวงจันทรา

 

 

ไร้ผู้คนพักอาศัย เป็นเขตพื้นที่นอกเมืองซึ่งเหมาะสมแก่การก่ออาชญากรรม

ตอนนั้นเองที่แสงไฟจากถนนและท้องฟ้าออโรร่าเริ่มเลือนหาย ถูกบดบังด้วยสิ่งปลูกสร้างที่ดูแข็งกร้าวขนาดใหญ่ปกคลุมเหนือศรีษะ

 

 

รถตู้ที่บรรทุกเธอมาเริ่มหยุดเคลื่อนไหว

 

 

“ถึงแล้ว”

“นำของลงมา! โดยเฉพาะยัยไก่เหลืองตัวนี้ อย่าทำให้มีรอยช้ำเชียวละ! เนื้อของยัยนี่ดูนุ่มสุด ๆ หัวหน้าต้องดีใจแน่ ๆ “

“หวังว่าจะมีส่วนเหลือมาให้พวกเราบ้างน้า~”

“ข้าละ ชอบส่วนต้นขาของเผ่ามนุษย์นกที่สุด เอาไปทำน้ำแดงราดนี่อร่อยอย่าบอกใคร~”

 

 

เสียงสนทนาอันน่ารังเกียจดังผ่านรอยแง้มของประตูหลังที่กำลังเปิดอ้าออก

จากบนสนทนา ทำให้สตรีที่ถูกจับมัดนึกถึงชื่อของกลุ่มอาชญากรรมที่จับตัวเธอมาได้

 

 

กลุ่มอาชญากรรมที่เลวร้ายที่สุดในประวัติศาตร์ของชาวดาวไดม่อนที่พึ่งถือกำเนิดขึ้นเมื่อราว 20 ปีก่อน

กลุ่มที่ก่อตั้งขึ้นในช่วงเวลาที่เธอกลับมาจุติบนโลก

กลุ่มที่เกิดจากการรวมตัวของหลายเผ่าพันธุ์ที่มีรสนิยมอันแปลกประหลาด

 

 

ลักพาตัว

แย่งชิงข่มขืน

จับฆ่า —แล้วกินเนื้อของสิ่งมีชีวิตต่างเผ่าอย่างผิดกฏหมาย

 

 

ชมรมสัตว์กินเนื้อ กลุ่ม [คาร์นิวอย (carnivore) ]

 

 

“เอาละสิ~ ถูกพวกเลวร้ายจับมาซะได้~ เค้าจะถูกเอาไปทำเป็นอะไรกินกันน้า~ นกทอดเทมปุระ? ต้มซุปไก่? จะทำอะไรก็ช่างมันเถอะนะ~♫ ”

นกน้อยสีทองยังคงดูไม่ทุกข์ร้อนอะไร

และแล้ว ประตูรถก็เปิดออกกว้าง พร้อมกับแสงสว่างสีขาวที่เจิดจ้าจนต้องหรี่ดวงตาให้คับแคบ

 

 

มันคือโดม

เป็นโดมขนาดใหญ่ที่ถูกสร้างโดยฝีมือของสิ่งมีชีวิตที่ทรงภูมิปัญญา

กำแพงรอบด้านถูกบุด้วยแผ่นหินแปรรูปหนา แบ่งพื้นที่ภายในให้เป็นห้องโถงขนาดใหญ่ทรงหกเหลี่ยม

พื้นถูกปูด้วยพรมสีส้ม ลงลวดลายดอกไม้สีทองแทรกอย่างวิจิตรงดงาม

เสียงดนตรีขับกล่อมเบา ๆ ดังลอดผ่านลำโพงที่วางรายล้อม ขับจิตใจให้รู้สึกผ่อนคลายสบาย

ใจกลางของห้อง คือพื้นที่ครัวเปิดขนาดใหญ่ เต็มไปด้วยเหล่าพ่อครัวจากหลากหลายเผ่าพันธุ์ สวมชุดสีขาวเตรียมเครื่องปรุง และหม้อต้มขนาดยักษ์

 

 

รอบพื้นที่ครัวขนาดยักษ์นั้น มีโต๊ะไม้ทรงสี่เหลี่ยมจำนวนมากเรียงรายล้อมนับสิบโต๊ะ

เผ่ามนุษย์

เผ่ายักษ์

เผ่ามนุษย์นก

เผ่ามนุษย์มด

เผ่ามนุษย์สัตว์

เผ่าลิซาร์ดแมน

เผ่าเอลฟ์

เผ่าภูติ

เผ่าคนแคระ

 

 

เหล่าเผ่าพันธุ์ต่าง ๆ ที่มีรสนิยมผิดแปลกธรรมชาติ ต่างกำลังสวมชุดสูทสีดำกลัดเข็มสีทองรูปหม้อต้มกระดูกบนปกเสื้อ นั่งรายล้อมพร้อมดมกลิ่นหอมของเครื่องปรุงสดที่กำลังนำมาวางเรียงบนห้องครัว

 

 

เครื่องปรุงสด— ที่พึ่งถูกลักพาตัวมาพร้อมกับรถตู้ลอยฟ้าทั้ง 4 คันที่มาถึง

สามคันบรรทุกเครื่องปรุงและพืชพรรณสมุนไพร

หนึ่งคันบรรทุกเนื้อสดใหม่อันอ่อนนุ่ม

เนื้อสดที่เป็นเผ่ามนุษย์นกขนสีทองผู้น่ารัก…

 

 

“โอ๊วววว! ยังดูอ่อนวัยอยู่เลย! เนื้อน่าจะนุ่มหวานฉ่ำเลยละ! ”

“แถมยังหน้าตาน่ารัก ก่อนจะเอาไปต้มกิน ช่วยเอาไปขึงตรงกำแพงตรงนั้นให้พวกเราได้เล่นสนุกกับร่างกายก่อนจะได้ไหม? ”

“ต้องรอหัวหน้าเป็นคนเปิดสิวะ”

“หัวหน้าสาขาทวีปนี้ [เฮิร์บ] … ที่เป็นเผ่ามนุษย์อย่างเจ้านั่นจะสนใจร่างกายของเผ่ามนุษย์นกเรอะ? ”

“เผ่ามนุษย์มันขึ้นชื่อเรื่องความหื่นอยู่แล้ว จะเผ่าอะไร พวกแม่งก็หื่นใส่ได้หมดนั่นละ”

“แล้วหัวหน้าจะมาถึงเมื่อไหร? ”

“อีก 1 ชม. ทนเอาหน่อยแล้วกัน”

 

 

ช่างน่ารังเกียจ

ไม่ว่าจะเพศหญิงหรือเพศชายที่นั่งอยู่ในอาคารโดมเล็ก ๆ หลังนี้ ล้วนแล้วแต่ไม่แตกต่างกัน

พวกเขาสามารถพูดเรื่องน่ารังเกียจได้อย่างราวกับเป็นเรื่องธรรมดาที่ทำทุกวันจนคุ้นชิน

 

 

“… นี่หนู~ จะถูกกินอย่างงั้นหรือคะ~? ”

“ก็ใช่นะเซ่! แถมยังถูกทำแบบสด ๆ ด้วยนะ! แล้วก่อนที่จะนำไปกิน พวกเราก็คิดว่าจะเล่นสนุกเล็ก ๆ น้อย ๆ กับร่างกายของเธอก่อนด้วยน้า~”

“เอ๋~ ไม่จริง! เรื่องแบบนั้น มันผิดกฏหมายระหว่างดวงดาวนะคะ! ”

“ช่างหัวกฏหมายไปดิ”

“พวกเราอยากกินอะไรก็ต้องได้กินแบบนั้น”

“ว่าไงเจ้าหนู ชักกลัวแล้วสินะ? กลัวแล้วละสิ? วะ ฮะ ฮะ! ”

 

 

เผ่ามนุษย์นกตัวน้อยที่ถูกจับลงมาจากบนรถ เริ่มแสดงท่าทีหวาดกลัว

เธอตัวสั่น ยกปีกขึ้นมาบังใบหน้า พร้อมกับทรุดเข่าสองข้างนั่งลงบนพื้นพรมที่เย็นเฉียบ

“เดิน! ”

เผ่ามนุษย์ที่เป็นคนจับตัวเธอมา เข้าไปปลดเชือกที่ขึงเธอเอาไว้กับพื้นรถ แล้วตะโกนคำรามเสียงดังลั่น

ทว่านกน้อยตนนั้น หวาดกลัวเกินกว่าที่จะก้าวเท้าเดินต่อไปได้

 

 

บรรดาแขกผู้ดีที่นั่งรวมตัวกัน ต่างเริ่มหัวเราะให้กับภาพที่เห็นตรงหน้า

รู้สึกได้ถึงความเหนือล้ำ

รู้สึกได้ถึงอำนาจที่กำลังข่มเหงผู้อ่อนแอ

รู้สึกได้ถึงพลัง ที่ยามปกติพวกเขาไม่อาจสัมผัสได้จากภายใต้กฏหมายที่ถูกตีกรอบเอาไว้

รู้สึกได้ว่า [วิญญาณ] อันเหม็นเน่าของตัวเองกำลังได้ถูกเติมเต็มไปด้วยสารอาหาร

 

 

มันคือความบันเทิงที่พวกเขา ชมรมสัตว์กินเนื้อ กลุ่ม [คาร์นิวอย (carnivore) ] จะพึงได้รับก่อนการรับประทานมื้อค้ำนี้

 

 

“สั่นเป็นเจ้าเข้าเลย~ ยิ่งตื่นกลัว ยิ่งหลั่งฮอร์โมนพิเศษออกมามาก รสชาติก็จะอร่อยขึ้นด้วยน้า~”

“ใช่ ๆ! จงกลัวจนตัวสั่นเพื่อรสชาติที่เข้มข้นให้กับพวกเราเสียเถิด วะ ฮะ ฮะ ฮะ! ”

ชายเผ่ามนุษย์เดินเข้าไปใกล้

เขากระซิบข้างหูของนกสีทองตัวน้อยอย่างหื่นกระหาย

แลบลิ้นเตรียมพร้อมเลียสัมผัส หมายจะทำให้สาวบริสุทธิ์ตรงหน้าแปดเปื้อนด้วยน้ำลายอันโสมม–

 

 

“… จบการเล่นละครแค่นี้ดีกว่า ได้เวลาเก็บดวงวิญญาณเน่า ๆ แล้วค่ะ~”

*ฉัว! *

 

 

ประหนึ่งว่าเวลาได้ถูกเสมือนหยุดเอาไว้

ลิ้นที่โสมมของชายเผ่ามนุษย์ผู้นั้น ถูกตัดกระเด็นลอยข้ามห้องโถง แล้วร่วงตกลงไปในหม้อต้มเดือดอย่างไม่ทราบสาเหตุ

 

 

“เจี๊ยกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก——————-!?!!!!! ”

 

 

เสียงกรีดร้องเจ็บปวดดังลั่นไปทั่วหล้าฟ้าดิน

เลือดสีแดงสาดกระเซ็นดั่งเป็นสายน้ำพุ

 

 

“—? ”

ท่ามกลางความสงสัย

ท่ามกลางสมองที่กำลังประมวลผลต่อเหตุการณ์อันไม่คาดฝัน

ร่างของมนุษย์นกสีทองก็ได้เลือนหายไป พร้อมกับทิ้งรอยยับเอาไว้บนพรมสีส้มที่วางปูบนพื้น

 

 

เธอวิ่งด้วยความเร็วสูงอย่างน่าเหลือเชื่อ มุ่งตรงไปที่โถงใจกลางของห้องครัว

ย่อตัวลงต่ำกว่าระยะความสูงสายตาของทุกคนที่กำลังเพ่งความสนใจไปตรงน้ำพุสีเลือด แล้วใช้ขาที่ประดับด้วงกรงเล็บอันแหลมคม กระโดดถีบใส่หม้อต้มน้ำเดือดที่วางอยู่ตรงหน้าของเซฟมือทองเผ่ายักษ์ซึ่งกำลังถือมีดทำครัวเอาไว้

 

 

“ว๊ากกกกก!!!!!!! ”

น้ำร้อนเดือด 200 องศา ที่มีขนาดความสูง 3 เมตร ล้มครืนราดใส่ชายเผ่ายักษ์จนสิ้นชีวิตในพริบตา

กลิ่นก้อนโปรตีนต้มสุกเริ่มลอยส่งกลิ่นหอมกระจายไปทั่ว พร้อมกับเสียงเครื่องเรือนที่ล้มพังลงอันเนื่องจากร่างกายที่กำลังดิ้นทุรนทุรายของเชฟเผ่ายักษ์

 

 

“ยะ— ยาม! พวกการ์ดมัวทำอะไรอยู่! [วัตถุดิบ] กำลังอาละวาดอยู่ไม่เห็นหรือยังไง!? ”

เสมือนหนึ่งมีใครเอาน้ำเย็นมาราดใส่ใบหน้า

เสียงกรีดร้องของแขกเรือได้ปลุกสติให้การ์ดทั้งสี่ที่เป็นผู้ขับรถตู้กลับสู่ปัจจุบัน

 

 

การ์ดสามคนที่เป็นเผ่ามนุษย์พร้อมใจกันหยิบอาวุธรูปร่างปืนลูกโม่ออกมา

ถึงจะมีรูปทรงโบราณ ทว่ามันคือปืนอันกระสุนอากาศ ที่สามารถปรับความแรงได้ดั้งแต่ระดับเท่ามดกัด ไปจนถึงกระสุนปืนใหญ่

 

 

พวกเขาปรับปุ่มความแรงไปที่ระดับสูงสุด แล้วเล็งปลายกระบอกโลหะสีดำไปที่นกน้อยสีทองคำ

ทว่านกน้อยสีท้องคำนั้น ได้เคลื่อนไหวเป็นดั่งอสรพิษ มุดลอดไปตามที่นั่งของบรรดาแขก จนยากที่จะเล็งยิงได้

แสงสีทอง กำลังวิ่งลอดไปตามโต๊ะอาหารที่ตั้งอยู่รายรอบ พร้อมกับใช้ขาของตัวเองขวนลงบนใบหน้า ทำให้ดวงตาของเหล่าแขกมืดบอดลง

 

 

“เล็งไม่ได้! รบกวนแขกทุกท่านช่วยหลบออกไป—”

“ช้าจังนะพวกนาย~”

กว่าจะรู้ตัว อรสพิษสีทองก็เลื้อยผ่านทุกโต๊ะ ตรงเข้าประชิดในจุดที่การ์ดทั้งสามคนยืนอยู่ได้สำเร็จ

 

 

เธอวาดขาเป็นวงตั้ง 90 องศากับพื้นโลก แล้วสับลงตรง ๆ พร้อมกรงเล็บทั้งสามใส่ข้อมือของการ์ด

มือทั้งสองข้างที่ถือปืน ถูกตัดผ่านเส้นเลือดใหญ่จนสารเหลวสีแดงสาดกระเซ็นไปทั่วบดบังวิสัยทัศน์ของพวกเขา

 

 

“เจี๊ยกกก! ”

“โอ๊ยยยย!? ”

“อ๊ากก! ”

เสียงกรีดร้องดังขึ้นต่อเนื่องท่ามกลางความอลหม่านที่มีสายน้ำพุปลิวว่อน

 

 

ยามเมื่อสายน้ำพุสีแดงสิ้นแรงลง การ์ดเผ่ามนุษย์ทั้งสามคนก็นอนดาวดิ้นกองเรียงรายอยู่บนพื้นไปแล้ว

 

 

“เผ่ามนุษย์นี่ช่างอ่อนแอเสียจริง ฉันจัดการเอง! ”

การ์ดอีกหนึ่งที่เป็นสตรีเผ่ามนุษย์นกกำลังกางปีกบินติดเพดานอาคารที่อยู่สูงขึ้นไปถึง 15 เมตร

เธอใช้โคมไฟเครื่องแก้วสุดหรูหราที่ห้อยเรียงรายเป็นเครื่องกีดขวาง แล้วใช้ขายิงลูกดอกอาบยาพิษที่ส่งกลิ่นเหม็นเปรี๊ยวน่ากลัวลงมา

ด้วยอุปกรณ์เครื่องทดแรงที่ทันสมัย จึงทำให้หน้าไม้ของเธอสามารถยิงธนูที่มีความเร็วเทียบเท่ากับลูกปืนขนาด 0.5 มม. ได้

 

 

เสียงมรณะวิ่งเสียดสีอากาศดังลั่นสะท้อนไปทั่วห้องโถง

เล็งยิงจากที่สูงด้วยความชำนาญของยอดนักล่า ชิงความได้เปรียบด้วยปีกคู่ที่โบยบินอย่างอิสระเสรี

 

 

“…”

นกน้อยสีทองเลือกที่จะใช้ขาของตัวเองวิ่ง ใช้ความรวดเร็วในการหลบหลีลูกธนู

วิ่งหลบโดยไม่ยอมกางปีกบิน

เน้นพึ่งขาของตัวเองมากกว่าจะพึ่งพาปีก

 

 

ราวกับว่า—

“อย่าบอกนะ ว่าแกบินไม่ได้? มีมนุษย์นกที่บินไม่ได้อยู่ในโลกใบนี้ด้วยหรือคะ!? ฮ่ะ! ฮ่ะ! ฮ่ะ! ”

เผ่ามนุษย์นกที่บินไม่ได้ ก็เสมือนหนึ่งไม่มีแขนอยู่จริง

 

 

“…”

นกสีทองหยุดที่จะวิ่งหนี

ดวงตาของเธอที่เคยสดใส ฉับพลันดูว่างเปล่าไร้สีสัน

เธอกางปีกสีทองทั้งสองข้างออก แล้วเกร็งกล้ามเนื้อจนขนปีกที่ดูอ่อนนุ่มแข็งกร้าวเป็นดังเกล็ดของมังกร

 

 

*ฉึก! *

แล้วใช้ปีกที่เรียงตัวเป็นเกล็ดแข็งนั้น ปัดสะท้อนลูกธนูให้พุ่งลอยกลับขึ้นไปเสียบใจกลางหน้าผากของผู้ที่ใช้มันเอง

 

 

“บินไม่ได้แล้วจะทำไม? จริงอยู่ว่าฉันเกิดมามีความผิดปกติที่ปีกจนขนมันแข็ง หนักบินไม่ได้—”

เธอเดินเข้าไปใกล้การ์ดเผ่ามนุษย์นกที่ร่วงตกจากฟากฟ้า

“แต่อย่างน้อย ฉันก็ได้ปีกที่แข็งเหมือนเกล็ดมังกรนี้ทดแทนกลับมา”

เดินเข้าไปใกล้ แล้วใช้กรงเล็บตรงฝ่าเท้าเหยียบทับลงบนใบหน้า ใช้ปีกสีทองที่เรียงตัวแข็งเหมือนใบมีด สับร่างของเหยื่อ

 

 

“สับ~♪♩”

เธอเริ่มร้องเพลงด้วยดวงตาที่ไร้แสงสว่าง

“สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩ สับ~♪♩”

ร้องเพลง พร้อมกับเต้นระบำ โยนร่างของเหยื่อให้ลอยกลางอากาศ แล้วสับออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยต่อหน้าแขกผู้มีเกียรติ์ที่มารวมตัวกัน

หยาดน้ำฝนสีแดงไหลเทอาบครึ่งร่างของนกน้อยสีทองจนกลายเป็นนกสีแดงไป—

 

 

“วะ— เหวออออ!!! ”

“ยัยนี่มันนกบ้าชัด ๆ! ”

“หนีเร็วพวกเรา! ”

 

“เอ๊~? พวกคุณพี่จะวิ่งหนีกันทำไมละคะ~? “

ราวกับได้ยินเสียงเพียรเรียกจากขุมนรก

ชมรมสัตว์กินเนื้อ กลุ่ม [คาร์นิวอย] ต่างวิ่งหนีกันจ้าละหวั่นโดยไม่คิดชีวิตในทันที…

 

 

“ประตู!? ประตูถูกพังไปแล้ว! มันพังไปตอนไหนกันฟะ! เปิดไม่ได้!? ”

“ติดต่อข้างนอกไม่ได้ด้วย มันมีคลื่นรบกวนบางอย่างอยู่!? ”

“อ๊า~ อันนั้นเป็นฝีมือของเราเองค่ะ~”

นกน้อยสีแดงส่งยิ้มให้เหล่าแขกของเธอที่กำลังรวมตัวอยู่ตรงประตูเข้าออกเพียงหนึ่งเดียว

เธอหยิบคอมพิวเตอร์ขนาดเล็กออกมาจากใต้ขนปีกที่เรียงตัวสวย

“เรา— ไม่ได้ใช้เวลานั่งเฉย ๆ อยู่หลังรถตู้คันนั้นหรอกนะคะ~ ถ้าจะโทษ ก็ไปโทษคนลักพาตัวหนู ที่ตรวจร่างกายไม่ดีจนหาเจ้าสิ่งนี้ไม่เจอนะคะ~ แต่… ถึงต่อให้เอาเครื่องหาวัตถุมาแสกนบนร่างกาย ก็ไม่มีทางหาเจ้าหนูนี้เจอได้หรอกค่ะ~”

เธอกำลังส่งยิ้ม

 

 

จากเหยื่อตัวน้อยแสนน่ารัก กลับกลายเป็นนักล่าที่แสนดุร้าย

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้— คงกำลังคิดแบบนี้อยู่สินะคะ? ”

“ความจริงคือฉันมีนัดกับเพื่อนที่ร้านเหล้าในตัวเมือง แต่ไม่มีเงินนะ เลยต้องการเงินจำนวนมาก”

“ทีนี้ก็มาคิดได้ว่าเงิน [เก็บ] ที่ขอยื้มมาจากอาชญากรรมเนี่ย คงไม่มีใครกล้าเอาไปพ้องตำรวจอยู่แล้วใช่ไหมละ~? ”

“ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องหลักฐานในหลังจากนี้ด้วย เพราะภาพอัดทุกอย่างได้ถูกเราคนนี้ลบทิ้งไปหมดแล้ว”

“แถมที่นี่ยังเป็นอาคารนอกเมือง จะร้อง จะขอความช่วยเหลือยังไง ก็ไม่มีใครได้ยิน สัญญาณเองก็ถูกเราตัดขาดหมด~”

“ส่วนหัวหน้าสาขาทวีปนี้ของพวกท่าน ไม่ต้องเป็นห่วง เขาไม่มาหรอก เพราะข้อความที่ถูกส่งออกไป มันไหลมารวมอยู่ในเจ้าหนูเครื่องนี้หมดแล้วค่ะ~”

“สรุปคือ ไม่ว่าเราคนนี้จะทำอะไรกับพวกท่าน มันก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอกนะคะ~”

 

 

เพราะฉะนั้น รบกวนช่วยถวายค่าขนมให้คนละ 100,000 ยูนิต 200,000 ยูนิต มาให้หนูทีนะคะ สุภาพบุรุษ สุภาพสตรี ทุกท่าน~

 

 

เธอฉีกยิ้มกว้างจนแทบจะถึงแก้วหู

เป็นรอยยิ้ม… ของผีสางซาตานที่ชั่วร้าย

 

 

***ย้อนกลับไปในอดีตที่ไกลแสนไกล***

ในอดีตอันนานแสนนานนับหลายพันปี…

เคยมีเผ่ามนุษย์นกผู้หนึ่งเกิดมาอย่างน่าเวทนา

 

 

เกิดมาพร้อมกับขนปีกที่ผิดปกติ

ไม่อาจโบยบิน

ไม่อาจล่าสัตว์ หาอาหารเลี้ยงชีพ

ถูกเพื่อนร่วมเผ่าดูถูกดูแคลน

ถูกมารดาและบิดาปล่อยทิ้งไม่เหลียวแล

แทบล้มตายอยู่บนกองฟาง ท่ามกลางความหิวโหย ความหนาว

ถูกปล่อยให้เกือบตายเพียงตัวคนเดียว…

 

 

ต้องทนใช้ชีวิตอย่างทุกข์ทรมาน

 

 

เธอ… จึงฝึกตน

ฝึกขาของตัวเอง จนวิ่งเร็วยิ่งกว่าการโบยบิน

ฝึกปีกที่บินไม่ได้ ให้กลายเป็นอาวุธ

ฝึกสมองของตัวเอง เพื่อสร้างกับดักหาอาหาร

ฝึก— จนกลายเป็นนักล่าที่แข็งแกร่งที่สุดในยุคช่วงเวลานั้น

เก่งกล้า จนดวงจิตกลายเป็นเทพเจ้า

 

 

ดวงจิตนั้น ได้เวียนว่ายดับสูญ จากชีวิตเทพ กลับคืนสู่สิ่งมีชีวิตในอีกคร่า

[เอโซ คอมพาวด์]

นั่นคือชื่อของเธอเมื่อครั้งยังมีชีวิต

​