“เรื่องราวและบันทึกของเอซจบลงแต่เพียงเท่านี้ครับนายท่านทั้งสาม”

เพราะขี้เกียจอ่านเอง เราเลยให้เจ้าตำรวจหน้าอ่อนอ่านเฉพาะเนื้อหาสำคัญให้พวกเราฟัง

สรุปย่อเนื้อหาที่ดูน่าจะสามารถทำเป็นนิยายร้อยกว่าตอนได้ภายในสามตอนจบได้—

เก่งมากเลยเจ้าหนุ่ม!

 

 

“โอเค ถ้าอย่างงั้นก็รู้วิธีปราบศัตรูของพวกเราแล้ว คนฉลาดอย่างนายก็น่าจะรู้สึกตัวแล้วเหมือนกันใช่ไหมละเจ้าหนุ่มน้อย”

“หนะ— หนุ่มน้อย? เออ… ช่างเถอะ— ก็… ใช่อยู่ครับ พ่ออ่านจบ ผมก็พอจะรู้แล้วละว่าตัวจริงของศัตรูคืออะไร และจะหาทางเอาชนะยังไงครับ”

ทั้งเรากับหนุ่มตำรวจต่างกำลังคิดเหมือนกัน

ศัตรูคือวิญญาณที่ถูกสร้างขึ้นอย่างผิดธรรมชาติด้วยเครื่องจักรทางเทคโนโลยี

มันคือคำตอบที่ว่าทำไมทั้งที่พวกเราพยายามทำลายเส้นใยวิญญาณของพวกมัน พวกมันยังกลับสามารถมาคืนชีพได้อยู่อีก

ทั้งหมดเป็นเพราะเครื่องจักรที่วีรบุรุษเอซสร้าง แล้วซ่อนมันเอาไว้ที่ใต้คฤหาสน์หลังนี้

ที่เราต้องทำ มีเพียงแค่หาทางปิดการทำงานของเครื่องจักรที่ว่านั้นก็พอแล้ว

 

 

“ว่าแต่วิญญาณก็ดี วีรบุรุษเอซก็ดี… แต่ละอย่างที่ถูกเขียนลงในบันทึกเล่มนี้ ผมแทบไม่อยากจะเชื่อมันเลยครับว่าเป็นเรื่องจริง”

นายตำรวจหนุ่มกำลังพูดด้วยสีหน้าที่สับสน

 

 

ไม่แปลกหรอก

จากที่ได้ยินมาจากปากของเทพไร้ขา ดูเหมือนว่าเจ้าหนุ่มน้อยเป็นคนที่ไม่เชื่อเรื่องวิญญาณกับเทพเจ้าเลย

มิหน่ำซ้ำ สิ่งที่เขียนลงในไดอารี่มันก็ผิดกับประวัติศาสตร์ของเผ่ามนุษย์ที่เผยแพร่ออกไป

 

 

วีรบุรุษที่ซ่อนความลับอันดำมืดเอาไว้เบื้องหลัง เรื่องแบบนี้ เป็นใคร ใครก็คงจะเชื่อยากอยู่แล้ว

แต่นั่นมันเฉพาะกับมุมมองจากเผ่ามนุษย์

 

 

ข่าวฉาวของเผ่ามนุษย์ ถ้าเอาไปขายให้กับเผ่าอื่น มันจะได้ราคาขนาดไหนกันนะ ♫

แค่คิดก็สนุกแล้วสิ ♫♫~

ฮุ ฮุ ฮุ~♬｡♫~♬ ♫♫~♬ ♫~♬

 

 

“เอาละ เดียวเราผู้นี้จะเก็บหนังสืออันตรายนั้นเองเจ้าหนุ่มน้อย”

เรายื่นปีกออกไปหมายรับหนังสือมูลค่าที่น่าจะมีหลายพันล้าน

 

 

*ฉึบ*

แต่เจ้ามนุษย์หนุ่มกลับมือไวยกมันขึ้น แล้วเอาไปซ่อนใต้ปกเสื้อสูทของตัวเองแทนซะงั้น

 

 

“…”

“…”

เจ้าหมอนี่มันยิมให้เรา แต่ใต้รอยยิ้มนั้นไม่ได้ยิ้มจริง

 

 

ชิ…

มันรู้ทัน

ฉันละเกลียดเด็กที่หัวไวจริงเชียว

 

 

“ช่วยไม่ได้ งั้นนายเป็นคนเก็บแทน เอ้า! ลาพิส! แมรี่โกลว์! ตื่นกันได้แล้ว! ”

เราหันกลับไปปลุกเจ้าสองหน่อที่หลับยาวไปตั้งแต่ตอนกลางเรื่อง

 

 

“หืม? ”

[งืม~ ตกลงพวกเราต้องทำอะไรต่อกันหรือค่า~ เงียม ๆ ~ =_=~]

พอเป็นเรื่องอะไรที่ต้องใช้สมอง ยัยพวกนี้ก็เป็นแบบนี้เสียทุกทีเลย…

แต่เอาเถอะ

 

 

“พวกเราจะไปปราบตัวการ เรามีแผนการ รับรอง งานนี้พวกเราชนะแน่! ”

เพราะถ้าเป็นเรื่องการต่อสู้ ยังไงสองคนนี้ก็เก่งกว่าเราหลายเท่าตัวเลยเชียวละ

 

 

***

ร้อน…

ข้ากำลังรู้สึกร้อนไปทั่วร่างกาย…

รอบกายของข้ากำลังเต็มไปด้วยความมืดดำ

 

 

นี่ข้าอยู่ที่ไหน?

ที่นี่คือที่ไหน?

 

 

ความทรงจำสุดท้ายของข้า คือภาพที่ข้ากำลังถูกผีอัศวินสวมเกราะสองตัวรุมทุบด้วยค้อนขนาดยักษ์

เลือดสีดำของข้าไหลหยดย้อยเป็นทางยาว

 

 

ข้า… ตายไปแล้วสินะ?

ที่นี่คงเป็นโลกแห่งความตายกระมั้ง?

ข้าคิดเช่นนั้นแล้วเริ่มเดินไปในความมืด

 

 

ทันทีที่ก้าวขาออก ทุกอย่างรอบตัวก็ฉับพลันสว่างไสว

ใต้เท้ามีพื้นหินตัดทรงสี่เหลี่ยมอย่างเป็นระเบียบปูเรียงวาง

ตรงหน้าคือเต็นท์หนังสัตว์ที่ถูกขึงจนตึง ปลูกวางเรียงรายเป็นแนวยาว

มีอาคารขนาดใหญ่ซึ่งสร้างจากหนังสัตว์กับกระดูดสัตว์สูงเทียมฟ้าในจุดที่ห่างออกไปใกล้เส้นขอบฟ้า

 

 

“ที่นี่มัน… บ้านเกิดของข้า? ”

อาคารที่สร้างจากวัสดุซึ่งดูดิบเถื่อน มันมีแค่เผ่ายักษ์อย่างเราเท่านั้นที่ทำ

ทว่าเมืองที่ควรเต็มไปด้วยเผ่ายักษ์ตะโกนเสียงดังวุ่นวาย กลับกำลังเงียบราวป่าช้า

ไม่มีมังกรบินผ่านเหนือท้องฟ้า ไม่มีสัตว์ลากจูงที่วิ่งบนถนน

ผู้คนที่เดินรอบกายล้วนต่างดูคล้ายดินโคลนที่ถูกปั้นขึ้นมา

 

 

ในเวลานั้นเองที่เหล่ายักษ์ผิวซีดหันมาจ้องมองข้า

ใบหน้าของพวกเขานั้นเหมือนกันอย่างไม่มีผิดเพี้ยน

เป็นใบหน้าของสตรีเผ่ายักษ์ที่ชราภาพและมีผมสีม่วงยาว

ใบหน้าของคุณยายพรุน คุณแม่บุญธรรมที่รับข้าเข้ามาเลี้ยงดูเหมือนเป็นบุตร—

 

 

ใบหน้านั้นมองข้าด้วยแววตาที่ดูแคลนโศกเศร้า

ดวงตานั้นทำให้ข้าหยุดนิ่งไม่อาจพูดอะไรออกไปได้

ในเวลาไม่ถึงหนึ่งวินาทีต่อมา ใบหน้าของคุณยายก็เปลี่ยนไปกลายเป็นใบหน้าอันดำมืด

ผมสีม่วงจักหลุดร่วงหล่นลงพื้น แล้วงอกเงยขึ้นเป็นยักษาสีดำ

พวกมันแต่ละตัวมีขนาดความสูงไม่ต่ำกว่า 5 เมตร ซึ่งถือว่าเป็นความสูงที่เกินมาตรฐานของเผ่าพวกเรา

 

 

พวกมันกำลังอ้าปาก

อ้าปากแล้วหัวเราะใส่ข้า

ถึงจะไม่มีเสียงเล็ดรอดออกมาจากปากเน่า ๆ ของพวกมัน แต่ข้าก็รู้สึกได้ว่ากำลังถูกเยาะเย้ย

 

 

“หยุด…”

ข้าเค้นเสียงออกมาจากลำคอของตัวเอง

“พวกแก… หัวเราะใส่ข้าทำไม? ”

ข้าไม่รู้ว่าพวกมันคืออะไร แต่การกระทำของพวกมันทำให้ข้ารู้สึกหงุดหงิด

มันทำให้ข้านึกถึงเหตุการณ์ที่ข้าไม่อยากนึกถึงมัน

 

 

“อย่ามาหัวเราะใส่ข้า! ”

ข้าวิ่งเข้าไปประเคนหมัดใส่พวกมัน

ต่อยพวกมันจนแตกเป็นสารเหลวสีดำ

 

 

ข้าต่อย ต่อย และต่อยพวกมันเรียงตัว

ต่อยไปมากกว่าร้อยคน แต่พวกมันกลับยังไม่ยอมหยุดหัวเราะใส่ข้า

 

 

ตอนนั้นเองที่ภายในกลุ่มเงาสีดำ มีเงาของยักษ์ผมสีม่วงยืนอยู่ใจกลางวง

ยักษ์ที่มีผมสีม่วงหันมามองข้าด้วยดวงตาที่ผิดหวัง ก่อนจะสลายหายจากไปในความว่างเปล่า ปล่อยให้ยักษ์สีดำหันกลับมาหัวเราะใส่ข้าต่อ

ไม่ช่วยและไม่คิดปกป้องข้า

 

 

“ไม่…”

โดยที่ไม่อาจได้ทันรู้ตัว

“พอที…”

มันทำให้ข้านึกถึงอดีต

” หยุดหัวเราะใส่ข้า… อย่าทิ้งข้า… ยาย… ข้า… ข้าขอโทษ… ”

ภายในดวงตาของข้าเริ่มเต็มไปด้วยน้ำตา

น้ำตาแห่งความสึกนึกเสียใจ—

 

 

***

“หัวหน้าครับ—-!! ”

หูของข้าได้ยินเสียงตะโกนบางอย่าง

*กีสสสส!!! *

เสียงคำรามที่คุ้นเคยดังกระทบใบหูของข้า

 

 

สติของข้ากลับสู่โลกของความเป็นจริง

ดวงตาที่หนักอึ้งกำลังเริ่มเปิดเปลือกออกกว้างพร้อมกับสารเหลวที่เจิงนองไหลท่วมแก้ม

 

 

ความฝัน?

 

 

“หัวหน้าตื่นแล้ว! ”

“หัวหน้ายังไม่ตายละ! ”

ข้าได้ยินเสียงของบรรดาลูกน้องตะโกนดังเต็มสองรูหู จนแทบอยากเอานิ้วตัวเองอุดปิดกั้นเอาไว้

แต่มือของข้ากลับไม่อาจทำเช่นนั้นได้

เพราะว่าข้ากำลังถูกล่ามตรึงแขนเอาไว้กับเพดาน ด้วยโซ่โลหะผสมแบบพิเศษ

 

 

*กึ่ง! *

เสียงโซ่ลั่นกระทบติดกับบางสิ่ง ได้บอกให้ข้ารู้ว่าเปล่าประโยชน์ที่จะออกแรงกระชากมันให้หลุดออกไป

 

 

ที่นี่มันคือที่ไหน?

 

 

ข้ากับลูกน้อง รวมไปถึงมังกรทั้งสี่ตัวของข้า ต่างกำลังถูกล่ามด้วยโซ่แบบพิเศษ ขึงตรึงเอาไว้อยู่ในห้องทรงกลม

ผนังของห้องถูกสร้างด้วยวัสดุที่ข้าไม่อาจเข้าใจได้

มันเป็นผนังเรียบไร้รอยต่อสีเทา ที่ดูแล้วชวนให้รู้สึกราวจะจมลงไปในแผ่นผนังนั้น

เพดานนั้นมืดสีดำสนิท มืดจนแม้แต่แสงสว่างยังต้องยอมถูกดูดกลืนเข้าไป

 

 

บนพื้นหินที่ถูกตรึง มีลวดลายอักขระที่พวกเอลฟ์ชอบใช้ถูกเขียนจารึกตราประทับเอาไว้

มันเป็นลวดลายที่มีสีแดงสดจนชวนให้นึกถึงเลือดของเผ่ามนุษย์

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ตัวอักขระที่ถูกเขียนจารึกบนวงแหวนนี้ มันช่างชวนให้ข้ารู้สึกขนลุกและรู้สึกได้ถึงความตายในเวลาเดียวกัน

 

 

สถานการณ์แบบนี้มันคืออะไร?

 

 

“สวัสดีเหล่าสุภาพบุรุษยักษ์ทุกท่าน”

เสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นจากเพดานห้องที่ว่างเปล่า

มันเป็นเสียงที่แหลมนุ่มน่ารัก แต่กลับให้ความรู้สึกชวนหนาวไปถึงขั้วกระดูกในเวลาเดียวกัน

 

 

*กร…*

มังกรทั้งสี่ตัวที่ข้าเลี้ยงดูมากับมือต่างก้มหัวต่ำแนบพื้น

ดวงตาของมันแทบไร้แสงแห่งความดุร้าย เหลือเพียงแต่ดวงตาอ่อนแอของสัตว์ผู้ถูกล่าอันน่าสมเพช

 

 

“ดิฉันคือคนรับใช้เพียงหนึ่งเดียวของบ้านหลังนี้— ก็เคยแนะนำตัวแบบนั้นไปแล้วละนะ~”

เสียงลึกลับนั้นฟังดูมีความสุข

ข้าได้ยินเสียงเดินของเจ้าของเสียง

 

 

*แกร๊ก*

เสียงเปิดเครื่องจักรบางอย่างดังขึ้น

 

“ไม่มีความจำเป็นต้องพูดอะไรกับคนตายอีก เพราะฉะนั้นลาก่อนค่ะ~ จงกลายเป็นรากฐานความรู้เพื่อนายท่าน— เพื่อคนที่ฉันรักทีเถอะนะคะ”

ไม่มีเสียงพูดดังมาจากเพดานอีกต่อไป

 

 

เวลาเดียวกัน ลวดลายสีแดงบนพื้นจักส่องแสงสุกสว่าง

อักษรเลือดเริ่มส่องแสงสีฟ้า ก่อนจะกลายเป็นสีส้ม แล้วกลายเป็นสีแดงในวินาทีที่สี่

 

 

แสงนั้นได้ส่องสว่างไปทั่วห้อง สะท้อนเงาของข้ากับลูกน้องให้ทอดตัวเป็นร่างปรากฏวาดลงบนกำแพงสีขาว

ที่รอบขอบของเงาสีดำนั้น กำลังถูกหุ้มด้วยแสงสีแดงที่ทาทับเหมือนเอาสีวาดย้อมลงไป

 

 

*พรึบ*

แสงสว่างที่เจิดจ้าจากวงแหวนเวทบนพื้น เริ่มถูกบีบจนกลายเป็นเส้นตามลวดลายอักขระ

แสงที่ถูกบีบเป็นเส้นนั้น ได้ถูกฉายวาดลงบนขอบของเงาพวกเราที่กำลังสะท้อนลงบนกำแพงข้างหลัง

แสงสีแดงที่ตัดกับเงาบนกำแพง ช่างดูเหมือนภาพของตาข่ายเลือดที่กำลังกางหมายดักจับพวกเราเข้าไปขังพันธนาการ

 

 

ข้าไม่รู้ว่ามันเกิดบ้าอะไรขึ้น

เพราะว่าข้ามันโง่

แต่ที่ข้ารู้อย่างหนึ่ง—

“ใครมันจะยอมตายแบบนี้กันวะ! ”

—คือมันต้องไม่ใช่เรื่องดีสำหรับพวกเราอย่างแน่นอน

 

 

ข้าใช้ส่วนปลายเท้าที่มีอิสระ ขยี้มันลงบนพื้นหินสุดแรงเพื่อทำลายอักษรวงแหวนเวทมนตร์

“ฮึม! ”

แต่ไม่ว่าจะออกแรงเท่าไหร มันก็ไม่มีทีท่าว่าจะลบหรือทำลายมันไปได้

 

 

“หัวหน้าครับ! ”

พวกลูกน้องคงกำลังคิดว่าเป็นการกระทำที่เปล่าประโยชน์

แต่ว่าการตายในสภาพที่ถูกจับมัดแบบนี้… ข้ายอมรับมันไม่ได้หรอก…

 

 

ข้าไม่อยากตายในสภาพงี่เง่าแบบนี้!

นี่ชีวิตของข้าจะมาตายในที่แบบนี้จริง ๆ นะหรือ?

ตายในสภาพที่เหมือนหมูถูกจับเชือดแบบนี้!?

 

 

“ฮึม!!! ”

ข้าพยายามขยี้พื้นด้วยแรงที่มากกว่าเดิม

แต่มันก็ยังไร้ผล

แถมแสงสว่างยังเริ่มส่องเข้มขึ้นจนสีแดงกลายเป็นสีดำน้ำตาลแดง

ห้องเริ่มสว่างขึ้น จนเพดานที่เคยเห็นว่าดำมืด เริ่มกลายเป็นรูปร่างที่เห็นชัด

 

 

มันไม่ใช่เพดานที่ว่างเปล่า

แต่เป็นเพดานที่เต็มไปด้วยรอยลุกไหม้รูปร่างสิ่งมีชีวิตต่าง ๆ ที่ถูกเผาจนติดฝั่งลึกเข้าไปในเนื้อเพดานหิน

 

 

“เหวอออ!?! ”

“พิธีบูชาซาตานหรือยังไงนั่น!?! ”

“นี่พวกเราต้องมีสภาพแบบนี้หรือเนี่ย!! ”

“ไม่เอา! ใครก็ได้ช่วยพวกเราที!!! หัวหน้า! ช่วยพวกเราด้วยครับ!!! ”

*กรรรร!?! *

 

 

เหล่าลูกน้องกับมังกรที่เห็นภาพชวนขนหัวลุกนั้นต่างกรีดร้องขอความช่วยเหลือจากข้า

ดวงตาของพวกเขาแทบไม่ต่างไปจากเด็กทารกที่พึ่งตัวเองไม่ได้

 

 

“ฮึ่มมมม! พวกแกเองก็ดิ้นรนกันด้วยสิวะ! ดิ้นรนให้ถึงสุดลมหายใจสุดท้ายไปเลย! ”

“คะ— ครับ!! ”

*กรร!! *

ข้าพยายามปลุกไฟสู้ให้กับพวกมัน

 

 

แต่มันไร้ค่า

 

 

ข้าเริ่มรู้สึกว่าร่างกายทั้งตัวกำลังร้อนขึ้นมาจากภายใน

มันร้อนมาก รอนจนแทบร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ได้—

 

 

“อึ๊ก…”

ข้าออกแรงทำลายพื้นจนขาทั้งสองข้างแตกละเอียด

ผิวเนื้อฉีกขาด กระดูกแทงทะลุออกมา แล้วหักลงจากการกระแทกลงไปในพื้นหิน

ทว่าต่อให้ต้องสละขาทั้งสองข้างไป สิ่งที่ข้าทำได้ กลับมีเพียงแค่การทาพื้นให้กลายเป็นสีดำด้วยเลือดของข้า

 

 

ข้าไม่อาจทำได้แม้แต่ให้มีรอยบุบสลายแม้แต่หนึ่งมิลลิเมตร

 

 

“…ยัง! ข้ายังไม่ยอมแพ้หรอก! ”

แต่ข้าไม่เหมือนในอดีตแล้ว

เพราะว่าตอนนี้ข้ามีลูกน้องที่เชื่อมั่นในตัวข้า

ข้าต้องตอบรับความปราถนาของพวกเขา!

อย่างน้อย ขอแค่หนีไปได้สักคนก็ยังดี!

 

 

ข้าเอากระดูกที่ทะลุออกมาจากปลายเท้า—

*เปรี๊ยง! *

—ใช้มันแทงกระแทกลงไปที่พื้นโดยไม่สนใจความเจ็บปวด

 

 

“หัวหน้าพอเถอะครับ! ”

“พอเถอะหัวหน้าาา!!! ”

*กรรรร!!! *

ข้าไม่สนใจคำทักท้วงของลูกน้องแล้วมุ่งหน้าทำลายพื้นต่อไป

ไม่สนใจกระดูกที่กำลังจะป่นเป็นผง แล้วมุ่งหน้าทำลายวงแหวนเวทมนตร์ต่อไป

 

 

แทง

แทง และแทง

แทงจนกระทั้งไม่เหลือกระดูกขาให้กระแทกพื้นได้อีก

 

 

สภาพของข้าเวลานี้ คือป่นขาตัวเองจนมีส่วนสูงลดลง และลอยขึ้นเหนือพื้นอันเนื่องจากแขนที่ถูกโซ่ตรึงเอาไว้กับเพดาน

ข้า… ไม่สามารถทำอะไรได้อีกต่อไปแล้ว…

 

 

“ฮึก…”

น้ำตาไหลรินออกมาจากเป้าตาทั้งสอง

 

 

นี่ข้า…

ข้าช่างอ่อนแอ…

เหมือนที่เจ้าพวกนั้นในอดีตเคยบอกข้า

 

 

ข้าคือคนที่ออนแอที่สุดในเผ่ายักษ์…

 

 

คนอ่อนแอไม่สามารถปกป้องใครได้…

ไอไร้ค่า…

ข้ามันไร้ค่า..

ไร้ค่าแบบนี้ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว…

 

 

ไม่สามารถปกป้องใครได้…

ปกป้องใครไม่ได้ เหมือนกับเมื่อตอนนั้น…

ไม่ได้สักคนเดียว…

 

ข้าหันไปมองเหล่าลูกน้อง กับมังกรสุดรักที่เลี้ยงดูตั้งแต่ออกจากไข่ทั้งสี่ตัว

 

 

ข้า…

ข้าแด่พระแม่เกียอา…

ข้านั้นไม่เคยเชื่อถือเทพองค์ใดหรือศาสนาใดอย่างจริงจัง

หากแต่ว่าท่านมีจริง

ข้าขอละ

ข้าขอ… ได้โปรด…

 

 

“ได้โปรด ช่วยชีวิตลูกน้องของข้ากับมังกรของข้า แลกกับชีวิตของข้าไปได้เลย! ”

*บรึ้ม!!! *

 

 

เกิดระเบิดรุนแรงขึ้นที่ผนังทรงกลมของห้อง

ควันจำนวนมากแผ่ปกคลุมไปทั่ว

ท่ามกลางควันนั้น มีเงาของสตรีผมสีเหลืองสะท้อนปรากฏอยู่หนึ่งคน

“รอนานไหมเจ้าพวกโง่ทั้งหลาย? ”

เทพเจ้าได้ตอบรับคำภาวนาของข้าแล้ว